Η Google τιμά τα γενέθλια του Μις φαν ντερ Ρόε, «πατριάρχη» του Μπάουχαους

Ανοίγοντας το Google οι χρήστες σήμερα θα έρθουν «αντιμέτωποι» με ένα λογότυπο αρκετά κυβιστικό. Ο λόγος; Τα 126α γενέθλια του Γερμανού αρχιτέκτονα Μις Φαν ντε Ρόε, ενός από τους τρεις «Πατριάρχες» του κινήματος Μπάουχαους. Κι αν νομίζετε ότι κίνημα δεν σας λέει κάτι, τότε κοιτάξτε τα φωτιστικά, τα έπιπλα και τις συσκευές του σπιτιού σας!

Παρά τη μικρή διάρκεια ζωής του, το ύφος του Μπάουχαους επέδρασε καταλυτικά στους τομείς της αρχιτεκτονικής και του βιομηχανικού σχεδιασμού (design) αλλάζοντας τη ζωή μας με τρόπο θεαματικό.

Από το ....Hausbau στο Bauhaus

Πως προέκυψε η λέξη; Ο όρος Μπάουχαους (Bauhaus) που σε κατά λέξη μετάφραση σημαίνει «Οίκος Δόμησης» και προέκυψε από αντιστροφή της γερμανικής λέξης Hausbau (οικοδόμηση).

Η σχολή αναπτύχθηκε σε τρεις γερμανικές πόλεις μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Καρδιά του Μπάουχαους ήταν η Βαϊμάρη, το Ντεσάου και το Βερολίνο υπό την διεύθυνση των Βάλτερ Γκρόπιους (Walter Gropius,1919-1928), Χάνες Μέγιερ (Hannes Meyer,1928-1930) και Μις βαν ντερ Ρόε (Ludwig Mies van der Rohe, 1930- 1933) αντίστοιχα.

Βασικό του πρόταγμα ήταν η χρήση της τεχνολογίας για καλλιτεχνικούς σκοπούς, χωρίς να γίνεται διάκριση μεταξύ καλών και εφαρμοσμένων τεχνών. Στόχος ήταν να προβληθεί μια σφαιρική αντίληψη της τέχνης. Η σχολή επανέφερε τη διδασκαλία σε εργαστήρια, σε αντίθεση με τον τρόπο λειτουργίας των ακαδημιών και στο μικρό χρονικό διάστημα που λειτούργησε, δίδαξαν επιφανείς αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, όπως ο Βασίλι Καντίνσκι (Wassily Kandinsky), ο Γιοχάνες Ίτεν (Johannes Itten), ο Μαρσέλ Μπρόιερ (Marcel Breuer) και ο Πάουλ Κλέε (Paul Klee).

Οι αλλαγές στην έδρα και στην ηγεσία της σχολής συνδέθηκαν με τις πολιτικές ζυμώσεις και εξελίξεις που έλαβαν χώρα στη Γερμανία της Βαϊμάρης. Το τέλος της σχολής ήρθε με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού, ο οποίος θεώρησε πως το Μπάουχαους ήταν εκκολαπτήριο κομμουνιστών, λόγω των πολλών Ρώσων καλλιτεχνών που αναμίχθηκαν με αυτό.

Βασικές αρχές και επιδράσεις

Οι ιστορικές ρίζες του Μπάουχαους ανάγονται στη Βρετανία της βιομηχανικής εποχής, όταν ο Γούιλιαμ Μόρις ανέπτυξε το κίνημα Arts and Crafts που είχε σαν στόχο την καλλιτεχνική ενοποίηση καλλιτεχνικής έκφρασης και πρακτικής κατασκευής. Ωστόσο οι Γερμανοί δεν αντιμετώπισαν σαν «δαίμονα» τη μηχανή όπως οι Βρετανοί αλλά σαν ένα εργαλείο του οποίου τη χρήση πρέπει να εκμεταλλεύεται κανείς.

Στο σαρωτικό μανιφέστο του Μπάουχαους που δημοσιεύτηκε το 1919, ο Γκρόπιους ανέλυσε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της σχολής και τόνισε την αναγκαιότητα κατάργησης της διάκρισης μεταξύ σπουδαστών στην τέχνη και στην τεχνική κατάρτιση, με όραμα τη δημιουργία ενός νέου τύπου κτιρίου του μέλλοντος, το οποίο θα συνδύαζε την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και τη ζωγραφική σε μία αδιάσπαστη ενότητα.

Οι βασικές αρχές του Μπάουχαους ήταν η απλότητα, η λειτουργικότητα και η χρηστικότητα, με ιδιαίτερη έμφαση στις γεωμετρικές φόρμες και στο χρώμα. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα ρεύματα το Μπάουχαους απέρριπτε κάθε περιττό διακοσμητικό στοιχείο, θεωρώντας πως τα ίδια τα υλικά εμπεριέχουν ένα είδος φυσικής και εγγενούς διακοσμητικής αξίας και ικανότητας.

Αυτή η συνολική αντίληψη της τέχνης δημιούργησε μια τεράστια γκάμα κατασκευών. Από έπιπλα γραφείου στις περίφημες καρέκλες κι από τα ρολόγια τοίχου μέχρι τις καφετιέρες, όλα, ακόμα και τα παιδικά παιγνίδια, συνυπήρχαν αρμονικά σε συνομιλία με το οικοδόμημα, σε ρηξικέλευθες κατασκευές, που συνέδεαν το χρώμα, με τα υλικά, τον χώρο με τις ανάγκες, το σχήμα με τη χρήση.

Το κίνημα του Μπάουχαους προσπάθησε να ενοποιήσει την έννοια της τέχνης με τη διαδικασία της παραγωγής, υποτάσσοντας παράλληλα τα τεχνικά μηχανικά μέσα στην ανθρώπινη δημιουργικότητα.

Η επίδραση του κινήματος ήταν ιδιαίτερα σημαντική, ιδίως στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Σ' αυτό συνέβαλε και η φυγή των διανοουμένων από τη ναζιστική Γερμανία, όταν η σχολή βρέθηκε υπο διωγμό. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μις φαν ντερ Ρόε, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Σικάγο όπου δημιούργησε πολλά κτίρια, ιδίως για το Ινστιτούτο Τεχνολογίας ΙΙΤ. Ο ιδιος όμως δεν έμεινε τόσο διάσημος για τα κτίρια του όσο για δύο διάσημους αφορισμούς του, το «λιγότερο είναι περισσότερο» («weniger ist mehr») και «ο Θεός είναι στις λεπτομέρειες».

Παρά τη σύντομη διάρκεια ζωή του, το Μπάουχαους άλλαξε δραματικά τον τρόπο με τον οποίο ζούμε.

Όποιος σήμερα κάθεται σε μία καρέκλα με σκελετό από ατσάλινους σωλήνες, χρησιμοποιεί μια ρυθμιζόμενη λάμπα στο γραφείο του, ή ζει σε ένα σπίτι εξ ολοκλήρου ή εν μέρει προκατασκευασμένο, επωφελείται (ή «υποφέρει, σύμφωνα με μια άλλη άποψη) από την επανάσταση που έφεραν οι ιδέες του Μπάουχαους.

Σήμερα, το Αρχείο Μπάουχαους λειτουργεί στο Βερολίνο σε κτίριο που σχεδίασε ο Βάλτερ Γκρόπιους,

με σκοπό την έρευνα και την προβολή της ιστορίας και της επίδρασης της σχολής, ενώ εξελίχθηκε

παράλληλα και σε μουσείο για το βιομηχανικό σχεδιασμό.

Η επιρροή του κινήματος ήταν πολύ σημαντική και στην Ελλάδα, με πολλά κτίρια της Αθήνας να κατασκευαστούν υπηρετώντας τις βασικές αρχές του Bauhaus.

via

Μάνος Ελευθερίου: «Εμένα ο θάνατος δεν με ενδιαφέρει, εκεί ο πέλεκυς είναι μια και καλή» Μία μεγάλη συνέντευξη με τον σπουδαίο Έλληνα ποιητή, στιχουργό και πεζογράφο που «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.

Δεν συνειδητοποιούμε πόσα τραγούδια που έχουν στοιχειώσει πάνω στα χείλια μας είναι δικά του. Η Μαρκίζα. Η Δίκοπη ζωή. Τα Λόγια και τα Χρόνια. Το Τραίνο Φεύγει στις Οκτώ. Του Κάτω Κόσμου τα Πουλιά. Η Ατέλειωτη Εκδρομή. Και τόσα, μα τόσα άλλα. Ο ίδιος το αντιμετωπίζει με σεμνότητα εξωπραγματική, αλλά απολύτως γνήσια. Με θεατρική αφορμή αυτή τη φορά, το ανέβασμα του έργου του Ο Πατέρας του Άμλετ, έγινε αυτή η συνομιλία με το Μάνο Ελευθερίου. 

Χαίρομαι πολύ που επιτέλους κάνουμε αυτή την κουβέντα! Μην περιμένεις ότι θα σου πω τίποτα σπουδαία πράγματα. Διαβάζω συνεντεύξεις καλλιτεχνών, συγγραφέων κλπ και τρομάζω με αυτά τα ωραία πράγματα που λένε. Ακόμα και νέες ηθοποιές (έτσι θα τις πω!), λένε πάρα πολύ ωραία πράγματα. Και οι ηθοποιοί, η νεώτερη γενεά, έχουν αλλάξει τελείως, αυτό μου κάνει εντύπωση. Και οι σκηνοθέτες βέβαια, και φυσικά και οι συγγραφείς. Μαζεύω από χρόνια αποκόμματα εφημερίδων, συνεντεύξεις και τέτοια. Αλλά πού να τα βάλεις; Είναι εκατοντάδες, είναι εξοντωτικό.

Τελικώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο χρόνου, αλλά και χώρου. Ναι. Τώρα που θα μετακομίσω κιόλας, πού θα πάνε αυτά τα πράγματα; Πολλά θα φύγουν βέβαια. Στέλνω βιβλία στην πατρίδα μου, τη Σύρο, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Να φύγουν τουλάχιστον τα βιβλία όλα. Είμαι και σε μια ηλικία που δεν θα μου χρειαστούν. Γιατί στους οίκους ευγηρίας επιτρέπεται να πάρεις πολλά πράγματα. Αλλά δεν μπορείς να πάρεις έπιπλα – πολλοί παίρνουν και έπιπλα τα οποία μετά το θάνατό τους μένουν στον οίκο ευγηρίας. Έχω πάει σε πολλούς για φίλους μου, που τώρα πια δεν ζούνε, και τα έχουν εκτεθειμένα στις μεγάλες αίθουσες του εστιατορίου και λένε: Δωρεά της κυρίας Τάδε, Εις Μνήμην του κυρίου Τάδε. Έλεγα λοιπόν πως όταν πάω στον οίκο ευγηρίας, πέντε-δέκα βιβλία θα τα πάρω οπωσδήποτε μαζί μου. Τον Παπαδιαμάντη οπωσδήποτε. Τελικά έστειλα και τους πέντε τόμους των απάντων του στην οριστική έκδοση του Τριανταφυλλόπουλου κάτω στη Σύρο. Τους έχω δώσει καμιά σαρανταριά χιλιάδες βιβλία – παραπάνω, σαράντα τρεις πρέπει νά’ ναι. Κι έχω κι ένα χώρο που στέλνω στην Αστυπάλαια, όπου με έχουν ανακηρύξει και επίτιμο δημότη. Αποφάσισα λοιπόν ως αντίδωρο να τους χαρίσω βιβλία. Τώρα βρήκα κι ένα άλλο αποκούμπι, το Ίδρυμα Λασκαρίδη στον Πειραιά. Τους χάρισα τους δίσκους που είχαν τραγούδια δικά μου, από ένα έως δώδεκα. Διακόσιοι τριάντα δίσκοι, και καμιά τριανταριά σαράντα πέντε στροφών. Μερικά τα έχω σε cd. Τα άλλα λέω τέρμα, δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Δεν έχει κανένα νόημα να τα κρατάω. Αν τύχει να τα ακούσω κάποια μέρα στο ραδιόφωνο, έχει καλώς. Να τα έχω να τα δείχνω πού; Σε ποιον; Θα περιμένω κάποιον που ενδιαφέρεται σε δέκα χρόνια; Σε δέκα χρόνια δεν θα ζω. Κινδυνεύω από στιγμή σε στιγμή, γιατί σε ένα δύο χρόνια θα πατήσω τα ογδόντα. Τους έδωσα και τη βιβλιογραφία μου, καμιά εικοσαριά κουτιά.

Ας μιλήσουμε και για το θέατρο. Περάσατε κι από δραματική σχολή. Από πολλές. Κατ’ αρχήν ήμουνα ενάμιση χρόνο στο Εθνικό Θέατρο, κι έκανα και σπουδαίες φιλίες από κει. Παρακολούθησα μαθήματα από μεγάλους δασκάλους. Από το Μινωτή, που ήταν σπουδαίος δάσκαλος. Εμένα το μυαλό μου ήταν στο πώς γράφεται ένα θεατρικό έργο. Βεβαίως έμαθα πολλά. Το σημαντικό είναι πως ήταν η αφορμή για να αγοράζω βιβλία θεατρικά και να τα διαβάζω, να δω πολλές παραστάσεις, την κίνηση, πώς γίνεται το κόλπο των ερωταποκρίσεων, τι προηγείται, πώς κορυφώνεται, και κλείνει η αυλαία και βγαίνει έξω ο κόσμος και λέει: Τι αριστούργημα! Ήθελα να δω αυτή τη διαδικασία, πώς γίνεται. Αλλά αυτό το πράγμα δεν το διδάσκουν βεβαίως. Απλά μαθαίνεις 2-3 πραγματάκια. Ε, μετά σπούδασα θέατρο, στη σχολή Σταυράκου, ως κανονικός μαθητής, αλλά ούτε εκεί βρήκα αυτό που έψαχνα. Είχε σπουδαίους δασκάλους τότε όμως, στον κινηματογράφο είχαμε το Ροβήρο Μανθούλη. Και στο θέατρο είχαμε το Χρήστο Βαχλιώτη, τον οποίο πια δεν τον ξέρει κανένας, αλλά υπήρξε μια τεράστια μορφή. Διάβαζα πολύ θεατρικά έργα, ως κείμενα. Ε, από εκεί κάτι έμαθα. Έτσι βγήκε κι αυτός ο μονόλογος

Ο Πατέρας του Άμλετ. Ναι. Εγώ δεν ήθελα να βάλω τη λέξη Άμλετ, το σκεφτόμουνα αν έπρεπε. Βέβαια κατά τη διάρκεια του έργου αναφέρεται σε μια στιγμή. Τέλος πάντων, μια φορά μέσα στη μιάμιση ώρα λέω: ας ακουστεί ένα όνομα για να εντοπίσω ακριβώς ποιος μιλάει σε ποιον. Κι ο Θοδωρής Γκόνης αποφάσισε να ονομαστεί το έργο Ο Πατέρας του Άμλετ. θα εκδοθεί και σε βιβλίο σε λίγες μέρες.

Γιατί σας απασχόλησε αυτό το θέμα; Από χρόνια έχω μια ψύχωση με τον Άμλετ σαν έργο και σαν προσωπικότητα. Είναι ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα των αιώνων. Αλλά δεν είναι το μοναδικό έργο που με έχει τινάξει στον αέρα. Οι αρχαίοι τραγικοί πρώτα-πρώτα, οι Οιδίποδες του Σοφοκλή. Εκει τα πράγματα είναι πολύ άγρια. Βεβαίως ο Σαίξπηρ είναι ισάξιος με τους αρχαίους τραγικούς μας. 

Και για το Γιώργο Χειμωνά είχατε γράψει το Ο Άμλετ της Σελήνης. Ναι. Επειδή τον είχε μεταφράσει ο Γιώργος. Ως αναφορά.

Και πάλι για το Χειμωνά είχατε γράψει το Είσαι η Πρέβεζα και το Κιλκίς. Α, ναι. Πού το θυμάσαι… Μου έλεγε κάτι για το Κιλκίς ο Γιώργος, γι αυτό το έγραψα…

Τι σας έλεγε; Διάφορα πράγματα. Είχε πάει στο Κιλκίς και του άρεσε, και το πέρασα μέσα εκεί.. Δεν μπορώ να θυμηθώ ύστερα από τόσα χρόνια, 30-40 περίπου. Ήμουνα πολύ δεμένος με αυτή την οικογένεια. Κι η Λούλα πεθαίνοντας ήθελε να την ξεπροβοδίσουμε με το Το Τραίνο Φεύγει στις Οκτώ.

Οι κήρυκες που λέγατε σε αυτό το τραγούδι, είναι αυτοί για τους οποίους μιλούσε ο Χειμωνάς στους Χτίστες; Ναι. Αυτοί είναι. Αλλά οι κήρυκες του Χειμωνά ήρθανε μετά. Το συγκεκριμένο υπήρχε σε μια συλλογή, τα Ξόρκια, που είχαν κυκλοφορήσει σε ιδιωτική έκδοση το 1973.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για διάφορες αναφορές σε τραγούδια σας. Ο Κώστας Μίχος, ας πούμε, ποιος ήταν; Ήταν ένας φίλος μου, Κώστας Μιχαλόπουλος λεγόταν, ο οποίος τον Αύγουστο του ’74 αυτοκτόνησε σε ηλικία 36 χρόνων. Ήταν ποιητής. Είχε σπουδάσει πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι αφού τελείωσε νομικά στη Θεσσαλονίκη. Ήταν από τους σπουδαίους φίλους μου. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, κι η Μαριέττα Ριάλδη είχε παίξει στο θέατρό της τρία δικά του μονόπρακτα. Δυστυχώς έχω ελάχιστα γραπτά του, τα δύο βιβλία που έβγαλε όσο ζούσε, και δεν έχω τα θεατρικά, δεν τα ξέρουμε. Και όλο μου έλεγε η Μαριέττα ότι θα ψάξει στο αρχείο της να τα βρει, αλλά δεν έγινε γιατί πέθανε ξαφνικά. Αν κάποτε μου δοθεί η χάρη να δω τον αδελφό της, θα τον ρωτήσω αν μπορώ να αγγίξω το αρχείο της, ή αν το χαρίσει κάπου, να ψάξω να τα βρω.

Τη ζωή σας έχετε σκεφτεί να τη γράψετε ποτέ; Πού; Δεν ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα.

«Οι ζωές των ανθρώπων που ασχολούνται με τα γράμματα και τις τέχνες έχουν ενδιαφέρον όταν είσαι σπουδαίος. Να διαβάσει κανείς τη ζωή του Μαρσέλ Προυστ ή του Μπαλζάκ το καταλαβαίνω. Τη ζωή τη δική μου θα διαβάσει, τρελός είναι;»

Το πιστεύετε πως δεν ενδιαφέρει κανέναν; Οι ζωές των ανθρώπων που ασχολούνται με τα γράμματα και τις τέχνες έχουν ενδιαφέρον όταν είσαι σπουδαίος. Να διαβάσει κανείς τη ζωή του Μαρσέλ Προυστ ή του Μπαλζάκ το καταλαβαίνω. Τη ζωή τη δική μου θα διαβάσει, τρελός είναι;

Σεβόμενος τη μετριοφροσύνη σας δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω για την αξία σας. Όμως για αυτά που έχετε ζήσει και τους ανθρώπους που έχετε γνωρίσει, εγώ θα ήθελα πολύ να τα διάβαζα.Για να πω δυο-τρία ονόματα, τις σχέσεις μου με το Γκάτσο ας πούμε; Ή τον Ελύτη; Δε βαριέσαι… Αφού υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι που γράφουνε γι αυτά. Ας τα γράψουν εκείνοι. Αν υπάρχει πουθενά κανένα λάθος καραμπινάτο, θα πάρω όποιον το γράψει τηλέφωνο και θα το πω.

Οι δικές σας μνήμες από το Γκάτσο ποιες είναι; Προσωπικές ήταν κυρίως. Μου έκανε εντύπωση η μνήμη του. Ήξερε τραγούδια αλλονών απέξω. Ήταν φοβερός σε αυτό. Και διάβαζε πάρα πολύ, ήταν ενημερωμένος για όλα, και για δεύτερα πράγματα, όχι μονάχα για τα σπουδαία. Διάβαζε ακόμη και τα λαϊκά περιοδικά.

Μεγαλώσατε στην Ερμούπολη. Πώς ήταν να μεγαλώνει κάποιος εκεί τότε; Όπως όταν μεγαλώνει κάποιος σε μια επαρχία. Και την περίοδο που ήμουν εγώ ακόμη υπήρχε ο τρόμος. Βέβαια ο εμφύλιος δεν ήταν αυτό που συνέβαινε στην Αθήνα ή από τη Λαμία και πάνω όπου γινόταν πόλεμος, αλλά η σκιά του υπήρχε κάτω στη Σύρο. Βεβαίως. Υπήρχαν οι υπεύθυνες δηλώσεις, οι ατιμίες, οι βρωμιές, η υστερική προσήλωση προς την εκκλησία για να δείχνουν στους διοικητές των Αστυνομικών Τμημάτων ότι είναι θρησκόληπτοι. Υπήρχε ένας αριστερός ο οποίος τα έκανε αυτά τα πράματα για να μη δίνει αφορμές, ενώ ήταν οργανωμένος άγρια! Κι έκανε και καλή δουλειά… Έριχνε στάχτη στα μάτια, που λέμε. Κι εκείνο που είχε σημασία στην επαρχία, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, ήταν οι ελλείψεις αγαθών. Δεν υπήρχε τίποτα – ή υπήρχαν και ήταν πάρα πολύ ακριβά για να τα πάρει ένας άνθρωπος μισθοσυντήρητος.

Έτσι βρεθήκατε στην Αθήνα; Στην Αθήνα ήρθα δεκατεσσάρων – δεκαπέντε χρονών κι ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Στην επαρχία υπάρχουν ακόμη και σήμερα ορισμένες στέρεες βάσεις που μπορεί να μεγαλώσει κανένας. Βέβαια με όλα τα κακά που μπορεί να έχει μια επαρχία. Η απομόνωση, για παράδειγμα, που είναι πολύ άγριο πράγμα. ….Και το μικρό χωριό μεγάλη κακία, που λένε, ισχύει απόλυτα. Διότι οι άνθρωποι ζηλεύουν με το ελάχιστο που θα κερδίσεις. Μπορεί να σου πέσουν στο λαχείο πενήντα-εκατό ευρώ στο λήγοντα και να σε μισήσουν. Οπότε φαντάσου το μίσος που θα υπάρχει αν κερδίσεις ένα εκατομμύριο ευρώ… Αλλά αυτό συμβαίνει και στην Αθήνα βέβαια, έτσι; Στην επαρχία όμως είναι ανελέητοι. Εκείνα τα χρόνια, έτσι και σε μισούσαν, έπρεπε να σε δούνε πεθαμένο για να σε συγχωρέσουν. Και στην κηδεία σου θα ερχόντουσαν με μισή καρδιά, κατά βάθος ευχαριστημένοι που έφυγες από το χώρο.

Να μιλήσουμε και για τις συνεργασίες σας. Χτες το βράδυ πήγαμε με το Γιώργο Νταλάρα και είδαμε το Μίκη Θεοδωράκη. Ήτανε μια χαρά, είχε ανάγκη να μιλήσει, ίσως είχε μέρες, αν και βλέπω ότι πάει κι έρχεται κόσμος. Έχουμε κάνει πολλά τραγούδια μαζί, μου φέρθηκε πολύ ωραία.

Με πρώτο εκείνο τον περίφημο δίσκο, Τα Λαϊκά… Ναι. Αυτός βγήκε πρώτα στη Γερμανία, μετά στο Παρίσι με τη Μαρία Δημητριάδη και τον Αντώνη Καλογιάννη και ύστερα εδώ έκανε μια δεύτερη εκτέλεση ο Μανώλης Μητσιάς. Ωραία τα είπε, πάρα πολύ ωραία. Είναι μεγάλος τραγουδιστής αυτός. Κι ύστερα δουλέψαμε πάλι μαζί με το Μίκη, και σε άλλα. Περάσαν τα χρόνια…

Σκέφτομαι αυτό που μου είπατε πριν. Είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων ο φθόνος; Όχι, σε όλο τον κόσμο υπάρχει. Τα σύνορα είναι στο μυαλό του καθενός. Όλοι οι άνθρωποι είναι το ίδιο. Σε μια δύσκολη ώρα δεν συμπεριφέρονται σύμφωνα με αυτό που είναι, αλλά με αυτό που δεν είναι. Και τρελαίνεσαι. Λες: πώς αυτός ο άνθρωπος γύρισε ξαφνικά σελίδα στη ζωή του κι έγινε αυτό που δεν έπρεπε να γίνει; Σε μια περίοδο μεγάλων ανακατατάξεων στη χώρα, μια γυναίκα φοβόταν να μιλήσει – κατά τη δικτατορία στην Αλβανία, μου έλεγε μια κυρία πως δεν έλεγε ότι κάτι δεν της αρέσει, μην τύχει και την καταδώσει ο άντρας της! Καταλαβαίνεις λοιπόν πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν υπάρχει από πάνω του ένας πέλεκυς. Εμένα ο θάνατος δεν με ενδιαφέρει, εκεί ο πέλεκυς είναι μια και καλή, μια κι έξω, σε κόβει και τελειώνεις. Εκείνο που φοβάται κανείς είναι ο πόνος, τα μαρτύρια, τα βασανιστήρια. Αυτό το θέμα το πιάνει Ο Πατέρας του Άμλετ. Τον διδάσκει τον Άμλετ, του λέει: Έχεις πάει σε ανάκριση; Δεν έχει πάει ο Άμλετ, ο άλλος όμως τα ήξερε αυτά τα πράγματα. Δεν ήτανε μπουμπούκι ο πατέρας του, δεν κατέβηκε από τον Παράδεισο, από την Κόλαση ήλθε… Είχε κάνει τις πουστιές του κάτω στη γη. Πρέπει να ήταν και κρυπτοκαθολικός, γιατί πρέπει να περάσει πρώτα από την Κόλαση, μετά να πάει στο Καθαρτήριο, όπως πολύ σωστά τα λέει ο Δάντης, και μετά να πάει, αιώνια πια, στον Παράδεισο, εκ δεξιών του Πατρός. Για την ώρα είναι στην Κόλαση Γιατί πήγε εκεί; Και στον Σαίξπηρ υπάρχει αυτό. Ετιμωρείτο εκεί. Κι έτσι τιμωρημένος κατέβηκε για να καταγγείλει τον αδελφό του που τον σκότωσε. Είναι άσχημο πράγμα η αδελφοκτονία. Η πρώτη άγρια πράξη που έγινε στο ανθρώπινο γένος. Ξεκινάει η ανθρωπότητα με ένα φόνο αδελφού από αδελφό. Επομένως είμαστε όλοι… Από την πρώτη στιγμή οι άγιοι μας έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια!

Πότε καταλάβατε ότι ο δρόμος της ζωής σας ήταν το γράψιμο; Δεν το καταλαβαίνει κανείς. Χωρίς να το καταλάβει, κάθεται και γράφει. Αντί να πας στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στο ποδόσφαιρο, λες: εγώ θα κάτσω να γράψω. Και κάθεσαι και γράφεις και σου γίνεται χούι πια. Δεύτερη φύση. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από το γράψιμο. Υπάρχουν άνθρωποι βέβαια που κάποια στιγμή, ύστερα από πολύ γράψιμο, σταματούν να γράφουν. Φαντάζομαι όμως ότι εκείνοι που δεν γράφουν από την αρχή πρέπει να είναι πολύ λίγοι. Οι περισσότεροι όμως ξεκινούν από ποιήματα, τα οποία δεν δημοσιεύουν, τα κρατάνε στο αρχείο τους, για να θυμούνται ότι τα έγραψαν όταν ήταν νέοι. Και ξέρω και περιπτώσεις που τα έσκισαν θεωρώντας τα άθλια και διάλεξαν κάτι άλλο: έγιναν γιατροί, δικηγόροι, κουρείς… «Κι εγώ όταν ήμουνα μικρός έγραφα», λένε. Κι όταν λένε μικρός εννοούν 25-30 χρόνων. Έχουν το θάρρος της γνώμης τους.

Κι εσείς ποιήματα γράψατε πρώτα; Βέβαια. Και πριν γράψω τραγούδια είχα δημοσιεύσει την πρώτη μου ποιητική συλλογή, το ’62, που λεγόταν Συνοικισμός. Πάει αυτό. Δεν ήταν για πέταμα, όπως έλεγε κι ο Καβάφης. Υπάρχουν 2-3 ποιηματάκια εκεί που είναι καλούτσικα. Τα ξαναδιάβασα ύστερα απ΄30 χρόνια. Τώρα έχω χρόνια να τα δω, δεν τα διαβάζω τα δικά μου. Έχω ένα αντίτυπο μόνο.

Βλέποντας την ψυχραιμία με την οποία βλέπετε το έργο σας αναρωτιέμαι από αυτά που έχετε γράψει ποια σας αρέσουν πιο πολύ τώρα πια. Δεν ξέρω. Ξέρω τι δεν μου αρέσει καθόλου! Ξέρω τι θέλει γράψιμο ξανά από την αρχή – αν έχω κέφια, διάθεση και χρόνο. Μια ωραία υπόθεση είναι: ένας άνθρωπος πέφτει σε ένα πηγάδι. Το είχα γράψει, και σκέφτομαι να το ξαναρχίσω. Να τελειώσω όλες αυτές τις εκκρεμότητες που έχω, δεν θα αργήσω. Ένας συγγραφέας λοιπόν πέφτει σε ένα πηγάδι. Είναι σύνηθες περιστατικό. Πριν τρία χρόνια έπεσε σε πηγάδι η κόρη του Μίκη Θεοδωράκη. Υπάρχουν πηγάδια στην επαρχία σε χωράφια που περπατάς αμέριμνος, δεν υπάρχει τοιχίο γύρω τους, τα καλύπτουν τα χόρτα και πέφτεις μέσα χωρίς να το καταλάβεις. Ακόμα και στη Σύρο τα τελευταία χρόνια έχουνε πέσει τρεις! Στο βιβλίο που είχα βγάλει, Άνθρωπος στο Πηγάδι, είχα αναφέρει και τέτοια αληθινά περιστατικά. Μέσα στο πηγάδι, λοιπόν ο συγγραφέας σκέφτεται, για να μην τρελαθεί, να γράψει για τον πατέρα του Άμλετ! Εκεί έβαλα την υπόθεση αυτή. Από εκεί φωτοτύπησα σε μεγέθυνση τις σχετικέ σελίδες, έσβησα ό,τι δεν χρειαζόταν, και μετά πρόσθετα. Αυτό κράτησε καμιά δεκαριά χρόνια. Και βγήκε το τωρινό κείμενο. Έτσι δουλεύεται κάθε τι που κάνω. Αρκεί να έχω κέφι.

Εσείς σε ποιο πηγάδι είχατε πέσει κι αποφασίσατε να το κάνετε αυτό;Είμαι συνεχώς σε ένα πηγάδι. Το θέμα είναι ότι ζητάς βοήθεια και δεν υπάρχει κανένας. Ή δεν σε ακούνε, ή δεν μπορείς να φωνάξεις. Εκεί είναι τα δύσκολα… Ή είναι πολύ μακριά οι άνθρωποι. Δεν είναι απαραίτητο ότι σε σνομπάρουν ή ότι κάνουν ότι δεν ακούνε. Πώς να ξέρουν ότι σε απόσταση πενήντα μέτρων υπήρξε κάποτε εκεί ένα πηγάδι; Και τα πηγάδια, από τα αρχαία χρόνια, έχουν κάτι το σκοτεινό. Σε πολλά παιδικά μου παραμύθια που μου έλεγε η γιαγιά μου από εκεί έβγαιναν τη νύχτα δράκοι, πλάσματα… Γι αυτό όταν περνάς από πηγάδι δεν πρέπει να μιλάς, για να μη σου κλέψει τη φωνή ο δράκος. Άγριες ιστορίες για να τρομάζουν τα μικρά παιδιά!

Γιατί να τα τρομάζουν; Για να κοιμηθούν και να έχουν εφιάλτες τη νύχτα! Αυτά τα μυαλά είχαν τότε οι άνθρωποι…

Ούτε αγαπημένα τραγούδια έχετε από τα δικά σας; Έχω πολλά αγαπημένα αλλονών! Εντάξει, μερικά μου αρέσουν ιδιαίτερα. Ήμουνα τυχερός στα τραγούδια γιατί όλους σχεδόν τους συνθέτες τους βρήκα στην καλύτερή τους στιγμή. Ιδίως στις μεγάλες ενότητες που κάναμε. Με τα χρόνια αλλάζουν τα πράγματα. Οι νεώτεροι διαφέρουν. Είναι αλλιώς όταν δουλεύεις με τους νεώτερους. Τώρα τελευταία γνώρισα δυο-τρεις νέους, 23-24 χρονών… Και μια κοπέλα καταπληκτική.

Μεγάλες ενότητες. Ο Άγιος Φεβρουάριος, ας πούμε… Αυτά είναι κάτι τραγούδια για χαμένα πράγματα. Που έχουν χαθεί οριστικά – όπως η Σμύρνη. Ο Μούτσης τότε ήταν στην καλύτερή του περίοδο, η οποία συνεχίστηκε για πάρα πολλά χρόνια. Έβγαζε το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, κατά συρροήν. Το Να!, το Φράγμα, το Ενέχυρο, την Τετραλογία – που νομίζω πως είναι το αριστούργημα του. Τώρα βέβαια έχει αποσυρθεί.

Κι η Θητεία με το Μαρκόπουλο ήταν μεγάλη στιγμή. Έπρεπε να έβλεπες όταν παιζόταν στη Λήδρα στην Πλάκα, πριν κυκλοφορήσει σε δίσκο. Ο Μαρκόπουλος είχε την πρόνοια, για να δει και τις αντιδράσεις του κοινού, να διορθώσει ίσως αν ήθελε, κι έπαιζε τα έργα του μπροστά σε κοινό πριν τα ηχογραφήσει. Γινόταν χαμός κάθε βράδυ! Ώσπου μια φορά η Ασφάλεια μυρίστηκε τι γίνεται…

Ήταν μέσα στη χούντα… Ο δίσκος κυκλοφόρησε μετά; Νομίζω μέσα στη χούντα κυκλοφόρησε. Πριν πέσει λίγο, το ’74. Η Θητεία ήταν μια όπερα. Και μετά διαλέξαμε αυτά τα κομμάτια.

Τώρα πώς τη βλέπετε, χωρίς τη φόρτιση της τότε εποχής; Παίζεται ακόμα στα ραδιόφωνα. Τακτικά. Και σε πολλές συναυλίες τραγουδιστές λένε Τα Λόγια και τα Χρόνια τα Χαμένα. Κι έχουν περάσει σαράντα τόσα χρόνια… Και τον Άγιο Φεβρουάριο ακούω συνεχώς στο ραδιόφωνο. Έπαιξαν βέβαια ρόλο κι οι θαυμάσιες ερμηνείες των τραγουδιστών σε όλα αυτά.

Φαίνεται πως έχουμε ακόμα Λόγια και Χρόνια Χαμένα. Γι αυτό; Δεν ξέρω. Μπορεί…

via

ΠΟΕΔΗΝ: “Αποθήκη ψυχών το Παίδων Αγία Σοφία” – “Δεκάδες παιδιά στα αζήτητα έως και 10 χρόνια”!

"Όλα αυτά που θα διαβάσετε τα έζησα από κοντά όταν νοσηλεύτηκε το παιδί μου. Το βράδυ πριν κάνει μια εξέταση,  μάζευε παιχνίδια σε μια σακούλα για να τους τα χαρίσει...".

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό."

Τάσου Λειβαδίτη

Καταγγελίες - σοκ από την ΠΟΕΔΗΝ για την κατάσταση στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, για 40 εγκαταλελειμμένα παιδιά έως 14 ετών! Όπως καταγγέλλει η ΠΟΕΔΗΝ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία), πρόκειται για “40 παιδιά, ηλικίας από μηνών έως 14 ετών και κάποια βρίσκονται στο Νοσοκομείο έως και 10 χρόνια”.

Μεγάλος αριθμός παιδιών έχουν εγκαταλειφθεί και φιλοξενούνται στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, λόγω έλλειψης κατάλληλων δομών, καταγγέλλει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία.

Σύμφωνα με την Ομοσπονδία “πολλά από τα παιδιά εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, επιθετικότητα προς το προσωπικό και άλλους νοσηλευόμενους ανηλίκους. Δρουν ως συμμορίες κλέβοντας συνοδούς και προσωπικό. Είναι κρίμα να μετατρέπεται το Παίδων Αγία Σοφία σε αποθήκη ψυχών”.

Την Τρίτη (11.12.2018) εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο “Αγία Σοφία” πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας και παράσταση στον διοικητή, στην οποία συμμετείχαν και στελέχη της ΠΟΕΔΗΝ, τονίζοντας ότι πρέπει να δοθεί λύση με συνεννόηση των δύο υπουργών Υγείας και Εργασίας στο οποίο ανήκει η αρμοδιότητα των Μονάδων Κοινωνικής Φροντίδας.

“Τα παιδιά που φιλοξενούνται στο Νοσοκομείο Παίδων θα πρέπει άμεσα να μεταφερθούν σε Προνοιακές Μονάδες που διαθέτουν την υποδομή φιλοξενίας, προκειμένου να κινήσουν τις διαδικασίες αναδοχής, υιοθεσίας και τα μεγαλύτερα παιδιά να ζουν με αξιοπρέπεια συμμετέχοντας σε προγράμματα αποϊδρυματοποίησης”, αναφέρει η ΠΟΕΔΗΝ.

Προσθέτει ότι παράλληλα θα πρέπει να υπάρξει συνεννόηση των δύο Υπουργείων με τις Εισαγγελικές Αρχές της χώρας προκειμένου για τα εγκαταλελειμμένα παιδιά να διατάσσουν τη φιλοξενία τους σε Προνοιακές Μονάδες σε συνεννόηση με τις κοινωνικές υπηρεσίες των αντίστοιχων Μονάδων.

Ταυτόχρονα προτείνεται να ενισχυθούν οι Προνοιακές Μονάδες με προσωπικό για να έχουν τη δυνατότητα φιλοξενίας των παιδιών.

via

Έκθεση Ζογγολόπουλου στο Νιάρχος αποκλειστικά με δημόσια γλυπτά [Εικόνες]

Από τις 28 Ιανουαρίου έως τις 31 Μαΐου το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) σε συνεργασία με το Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου, διοργανώνει την πρώτη έκθεση αφιερωμένη αποκλειστικά σε δημόσια γλυπτά του εμβληματικού καλλιτέχνη Γιώργου Ζογγολόπουλου τα οποία βρίσκονται εγκατεστημένα στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Από τις 28 Ιανουαρίου έως τις 31 Μαΐου το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) σε συνεργασία με το Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου, διοργανώνει την πρώτη έκθεση αφιερωμένη αποκλειστικά σε δημόσια γλυπτά του εμβληματικού καλλιτέχνη Γιώργου Ζογγολόπουλου τα οποία βρίσκονται εγκατεστημένα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Στόχος της έκθεσης είναι να αποτυπώσει τον τρόπο με τον οποίο η δημόσια γλυπτική του Ζογγολόπουλου συνομιλεί με τους χώρους στους οποίους βρίσκεται και επικοινωνεί με το κοινό στην καθημερινότητά του, αλλά και να αναδείξει τη σημασία της δημόσιας τέχνης. Το τελευταίο αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα δεδομένου ότι η έκθεση πραγματοποιείται στο ΚΠΙΣΝ, το οποίο φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει το ίδιο τη σχέση του πολίτη με τον δημόσιο χώρο.

Στο πλαίσιο της έκθεσης, εκτίθενται 8 γλυπτά στους υπαίθριους χώρους της Αγοράς και της Πίσω Αγοράς, ενώ στο κέντρο της Αγοράς έχει τοποθετηθεί η 18 μέτρων βάση του γλυπτού του Μνημείου του Ζαλόγγου σε φυσικό μέγεθος. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται μια οριζόντια τομή της βάσης του εμβληματικού αυτού γλυπτού.

Στο αίθριο του 4ου ορόφου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος εκτίθενται 12 επιπλέον γλυπτά, τα τέσσερα για πρώτη φορά, τα οποία πλαισιώνονται από μακέτες, κατασκευές, σχέδια, βίντεο, φωτογραφίες και διαδραστικές εφαρμογές προκειμένου να αποτυπωθεί η σχέση τους με τους δημόσιους χώρους στους οποίους βρίσκονται.

Η επιφάνεια του ατελιέ του Ζογγολόπουλου, η μακέτα της ευρύτερης περιοχής του Μνημείου του Ζαλόγγου (με την ευγενική παραχώρηση της Περιφέρειας Ηπείρου) και τμήμα ομπρέλας του γλυπτού Ομπρέλες σε φυσικό μέγεθος παρουσιάζονται επίσης για πρώτη φορά.

H έκθεση περιλαμβάνει ακόμα βίντεο για τη ζωή και το έργο του Ζογγολόπουλου, ενώ το ΚΠΙΣΝ πραγματοποιεί εκπαιδευτικά και σχολικά προγράμματα και εργαστήρια για παιδιά και ενήλικες με αφετηρία τα γλυπτά του καλλιτέχνη. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην νέα ιστοσελίδα SNFCC.org

Γιώργος Ζογγολόπουλος (1903–2004)

Γεννήθηκε το 1903 στην Αθήνα και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γαλλία και την Ιταλία. Aπό τη δεκαετία του 1950 και ύστερα ξεκίνησε η σταδιακή μετάβαση στο έργο του από τον ρεαλισμό στην αφαίρεση, αν και η γλυπτική του παρέμεινε ανθρωποκεντρική. Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε θεσμούς Μπιενάλε και συμμετείχε σε πανελλήνιες καλλιτεχνικές εκθέσεις, καθώς και σε δεκάδες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στη μακρά ζωή του έλαβε πολλά βραβεία και διακρίσεις, ενώ έργα του βρίσκονται σε ελληνικές και ξένες συλλογές, μουσεία και δημόσιους χώρους. Το 2004 δημιούργησε το Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου. Απεβίωσε το ίδιο έτος κληροδοτώντας το σύνολο του έργου του στο Ίδρυμά του.

Η έκθεση Γιώργος Ζογγολόπουλος: Το όραμα μιας δημόσιας γλυπτικής λειτουργεί καθημερινά 09.00 – 22.00 από τις 28 Ιανουαρίου έως τις 31 Μαΐου. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Η έκθεση, πραγματοποιείται με ελεύθερη είσοδο χάρη στην αποκλειστική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

via

O Banksy μπαίνει στην Τεχνόπολη

Μια έκθεση αφιερωμένη στον σπουδαιότερο street artist της σύγχρονης εποχής, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από την People Entertainment Group (27/2-26/3). Από τις 27 Φεβρουαρίου έως και τις 26 Μαρτίου τα έργα του σημαντικότερου ίσως καλλιτέχνη της εποχής μας «ζωντανεύουν» στον χώρο της Τεχνόπολης και σας καλούν να γίνεται και εσείς μέρος τους. Μια διαδραστική εμπειρία, που θα θυμάστε για καιρό σας προσκαλεί και σας προκαλεί να μπείτε στο σύμπαν του Banksy.

Μέσα από τα γκραφίτι του συστήθηκε στο παγκόσμιο κοινό ως η πλέον προκλητική περσόνα του 21ου αιώνα, ενώ κατάφερε να διατηρήσει την ανωνυμία του στην εποχή όπου όλα έχουν ονοματεπώνυμο. Ο Βanksy ζωγράφισε τοίχους από την Παλαιστίνη έως και την Νέα Ορλεάνη ενώ η ιδιόρρυθμη τέχνη του φιγουράρει στις γκαλερί όλου του πλανήτη, πέραν των δρόμων του Λονδίνου όπου και δημιούργησε τον μύθο του.

Προβοκάτορας, ιδιοφυής, ακτιβιστής, σκηνοθέτης, «βάνδαλος», σφοδρός πολέμιος του καπιταλισμού και του υπέρ-καταναλωτισμού, μα πάνω από όλα καλλιτέχνης του δρόμου, τράβηξε αμέσως με τα μοναδικής αισθητικής και κριτικής ματιάς γκραφίτι του τα μάτια της κοινής γνώμης και των κριτικών τέχνης πάνω του. Οι τελευταίοι μαζί με τους δημοσιογράφους αφού επιδόθηκαν σε ένα ανελέητο κυνήγι προσπαθειών ώστε να αποκαλύψουν την πραγματική του ταυτότητα, σύντομα αντιλήφθησαν πως πρόκειται για τον πλέον ενδιαφέροντα καλλιτέχνη/ icon της ποπ κουλτούρας από την περίπτωση του Άντυ Γουόρχολ.

Η People Entertainment Group, λοιπόν, παρουσιάζει από τις 27 Φεβρουαρίου έως τις 26 Μαρτίου μια έκθεση αφιερωμένη στο enfant terrible της σύγχρονης τέχνης. Τα έργα και τα μηνύματα του Banksy “ζωντανεύουν” γύρω μας καθώς οι τοίχοι της Τεχνόπολης ντύνονται με τα κορυφαία δείγματα της street art της εποχής μας, σε ένα urban περιβάλλον με διαδραστικά στοιχεία, που περιμένει τους επισκέπτες της έκθεσης να φωτογραφηθούν και να γίνουν κομμάτι του σύμπαντος του επαναστάτη δημιουργού και θίγει μέσα από τις εικόνες του τα κακώς κείμενα του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου που επιτάσσει υπερκατανάλωση αγαθών, παρακολούθηση επί 24ώρου βάσεως ανθρώπων και κινήσεων, υπέρ-αστυνόμευση και άσκοπη χρήση βίας σε οποιονδήποτε αντιφρονούντα.

Θα συντάχθουν με την φωνή του που μιλούσε με στένσιλ και εικόνες ελκυστικά δυστοπικές, καθώς ποτέ δεν σταμάτησε να υπερασπίζεται την αξία της ανωνυμίας σε μια εποχή που όλοι και όλα καταγράφονται.

*Όλα τα κέρδη της έκθεσης θα διατεθούν προς ενίσχυση του σπουδαίου έργου της Διεθνούς Αμνηστίας https://www.amnesty.gr/.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

Ημερομηνίες: Από 27 Φεβρουαρίου μέχρι 26 Μαρτίου 2019

Μέρος: Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Δευτέρα: 13:30 – 23:00

Τρίτη: 13:30 – 23:00

Τετάρτη: 13:30 – 23:00

Πέμπτη: 13:30 – 23:00

Παρασκευή: 13:30 – 23:00

Σάββατο: 10:00 – 23:00

Κυριακή: 10:00 – 23:00

Πληροφορίες: 216 800 48 68

Τιμές εισιτηρίων

Γενική είσοδος: 15€

Μειωμένο (φοιτητές / άνεργοι / παιδιά ως 12 ετών / ΑμεΑ) : 12€

Ομαδικό (10+ εισιτήρια): 10€

*Τα πρώτα 1000 εισιτήρια διατίθονται σε τιμή “Early Bird” έναντι 12€ (γενική είσοδος), 10€ (μειωμένο) και 8€ (ομαδικό)

via

Τοιχογραφία 90 μέτρων στην Αθήνα για τα 500 χρόνια του Λεονάρντο Ντα Βίντσι

.

Tο Παλιό Αμαξοστάσιο του ΟΣΥ στο Γκάζι φιλοξενεί με μεγάλη επιτυχία και τεράστια ανταπόκριση του κοινού τη μεγαλειώδη έκθεση Leonardo Da Vinci – 500 Years of Genius. Αυτή την περίοδο στον εξωτερικό τοίχο του Παλιού Αμαξοστασίου επί της οδού Πειραιώς ολοκληρώθηκε απο τον εικαστικό καλλιτέχνη ΙΝΟ (@/#inoexpo), μια τοιχογραφία μήκους 90μ με πηγή έμπνευσης το Λεονάρντο Ντα Βίντσι ύστερα από ανάθεση της Λάβρυς.

Ο Βιτρούβιος Άνθρωπος, τα μοναδικά μυστηριώδη μάτια της Μόνα Λίζα, ο Μυστικός Δείπνος, η αυτοπροσωπογραφία του Λεονάρντο, απεικονίζονται ζωγραφικά με την ιδιαίτερη γραφή του ΙΝΟ ο οποίος υπογράφει πολλά εμβληματικά έργα στην πόλη της Αθήνας.

Χρησιμοποιώντας μια συγκεκριμένη χρωματική παλέτασε όλα του τα έργα και η οποία αποτελείται από άσπρο, μαύρο, κλίμακα του γκρι και γαλάζιο, απεικονίζει τα θέματά του με την τεχνική της αφαίρεσης, έτσι που η θέασή τους να λειτουργεί ευκρινέστερα από απόσταση. Χρησιμοποιεί επίσης τα «κοψίματα», όπως τα ονομάζει, τις τομές δηλαδή στις σχεδιαστικές φόρμες.

Με την ολοκλήρωση της τοιχογραφίας, η Αθήνα αποκτά ένα έργο σύγχρονης τέχνης, με έντονο συμβολισμό και θέμα τη μεγαλύτερη διάνοια όλων των εποχών. Ο ΙΝΟ δημιουργώντας αυτή την τοιχογραφία, στην οποία για πρώτη φορά χρησιμοποιεί τόσες πληροφορίες, ιστορικές και άλλες, για ένα έργο παραστατικής ζωγραφικής, συνδέει τη ζωή και το έργο του επιστήμονα, μηχανικού, εφευρέτη και καλλιτέχνη, με τη σύγχρονη καθημερινότητα της πρωτεύουσας. 

Η τοιχογραφία έρχεται να ενισχύσει τη μοναδική εμπειρία επαφής με τη ζωή και το έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, την οποία χαρίζει η έκθεση αυτή σε μικρούς και μεγάλους.

via

Αυτές είναι οι πιο σπάνιες ελληνικές λέξεις τις οποίες δεν λέμε ούτε ακούμε κάθε μέρα Καλό είναι να τις εντάξουμε στο καθημερινό λεξιλόγιο.

Ο Νίκος Σταματόπουλος στο blog του γράφει: «Το τελευταίο διάστημα, το παραδέχομαι, το έχω κι εγώ το θεματάκι μου. Παρατηρώ πόσο φτωχό είναι το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούμε καθημερινά, έναντι του λεξιλογικού πλούτου της ελληνικής γλώσσας.

Σκέφτηκα λοιπόν να μαζέψω εδώ διάφορες ελληνικές λέξεις, τις λιγότερο χρησιμοποιούμενες, για να τις μοιραστώ μαζί σας, σε μια προσπάθεια να διευρύνουμε το λεξιλογικό μας πλούτο. Είναι κρίμα μια γλώσσα 3000 και βάλε ετών να φτωχαίνει τόσο πολύ από τους σημερινούς χρήστες της και να αργοπεθαίνει, επιτρέποντας σε ξενόφερτες λέξεις να "εισβάλλουν" μέσα της και να την αλλοιώνουν. Οφείλω να σημειώσω ότι η πηγή αναζήτησης των ορισμών των λέξεων ήταν το Βικιλεξικό, η Livepedia, η Εγκυκλοπαίδεια Λευκάς , το Λεξικό Τριανταφυλλίδη και το Λεξικό iSchool.

-- Α --

αβυσσαλέος: (επίθ.) .

αγαστός: (επίθ.) .

αδυσώπητος: (επίθ.) .

ακόρεστος

αλεξιβρόχιο: ομπρέλα

αλτρουιστής: (ουσ. αρσ.) .

αλώβητος: (επίθ.) αυτός που δεν έχει πάθει φυσική ή ηθική ζημιά.

αμείλικτος: (επίθ.) .

αμετροέπεια: (ουσ. θηλ.) η έλλειψη μέτρου στα λόγια.

άμιλλα: () .

αμφίψωμο: (ουσ. ουδ.) το σάντουιτς, το τοστ.

ανδραγαθία

απεχθής: (ουσ. ουδ.) εχθρικός, μισητός, αποκρουστικός, αντιπαθητικός, απαίσιος, αποτροπιαστικός.

άτεγκτος: () .

ατόπημα: (ουσ. ουδ.) η ακατάλληλη για τις περιστάσεις και συνθήκες ενέργεια.

άφατος: (επίθ.) [ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ: στερ. α + φατός ‹ φημί = λέω, μιλώ] ανέκφραστος, απερίγραπτος: "άφατη χαρά".

αχλός: () .

-- Β --

βαυκαλίζω: (ρ.) καθησυχάζω κάποιον με ψεύτικες υποσχέσεις.

βρόχος: θηλιά. Στην Πληροφορική: επαναλαμβανόμενη υπό συνθήκες σειρά εντολών.

βρώση: κατανάλωση τροφίμου.

βυσσοδομώ: (ρ.) [ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ : βύσσος = βυθός + δομέω ή δομώ = χτίζω] (μτφ.) σχεδιάζω κρυφά κάτι κακό για κάποιον, σκευωρώ, στενοχωρώ συνώνυμα:μηχανορραφώ, ραδιουργώ.

-- Γ --

γαλουχώ: (ρ.) θηλάζω, βυζαίνω / (μτφ.) ανατρέφω, διαπαιδαγωγώ.

γονυπετής: (επίθ.) αυτός που πέφτει στα γόνατα συνώνυμα: γονατιστός.

-- Δ --

δανδής: (επίθ.) άντρας που ντύνεται και συμπεριφέρεται με εξεζητημένη κομψότητα.

δερματοστιξία: τατουάζ.

δημαγωγός: (ουσ. αρσ.) αυτός που αποκτά εμπιστοσύνη με απατηλά μέσα, δημοκόπος

διαπρύσιος: (επίθ.) αυτός που διακηρύσσει κάτι με ιδιαίτερη θέρμη, με ένταση και παλμό.

δύστοκος: (επιθ.) κυριολ.: που γεννά με δυσκολία

μεταφορ.: αυτός που δυσκολεύεται να παράξει σκέψη, συνώνυμο: βραδύνους (αργόστροφος)

-- Ε --

εγείρω:

ειμαρμένη: 

εκμαυλίζω: (ρ.) .

ελλοχεύω: (ρ.) ενεδρεύω, παραμονεύω, στήνω καρτέρι.

εμφωλεύω: (ρ.) φωλιάζω, κουρνιάζω, (πληροφ.) ενσωματώνω υπορουτίνα σε ρουτίνα.

εμπάθεια: (ουσ. θηλ.) μοχθηρία, μίσος, έντονα αρνητικά συναισθήματα, εχθρότητα, πάθος εναντίον κάποιου.

εμπαιγμός: (ουσ.) το περίπαιγμα, ο χλευασμός / η εξαπάτηση, το παιχνίδισμα.

εναργής: (επίθ.)

ενδελεχής: (επίθ.) 1. αυτός που είναι συνεχής, αδιάλειπτος, ακατάπαυστος, ατελείωτος: "ενδελεχής αναζήτηση του δράστη" αντίθετα: στιγμιαίος. 2.(μτφ.) αυτός που γίνεται με αδιάκοπη και διαρκή επιμέλεια, ο επίμονος.

ενδόμυχος: (επίθ.) .

επαίσχυντος: 

επάρατος: 

επίνειο: (ουσ. ουδ.) πόλη ή οικισμός με λιμάνι ή όρμο που εξυπηρετεί μια πόλη (κυρίως μεσογειακή).

επίπλαστος: (επίθ.) ψεύτικος.

ευεπίφορος: (επίθ.) επιρρεπής.

ευημερία: (ουσ. θηλ.) ευπορία, ευζωία, καλοπέραση.

ευθαρσώς: (επίρ.) .

ευκαταφρόνητος: (επίθ.) 1. αυτός που είναι άξιος να καταφρονηθεί 2. (μτφ.) αυτός που δεν είναι υπολογίσιμος, ο τιποτένιος, ο ασήμαντος, ο αναξιόλογος.

-- Ζ --

ζοφερός: (επίθ.) σκοτεινός / (μτφ.) αυτός που εμπνέει φόβο, απαισιοδοξία, μελαγχολία.

-- Θ --

θαλερός: (επίθ.) φυλλώδης, ανθηρός, φυλλοφόρος.

θάλλος: (ουσ. ουδ.) νέο, τρυφερό (άρα πράσινο) κλαδάκι, βλαστάρι. φύλλωμα.

θεμιτός: () .

θωπεύω: (ρ.) χαϊδεύω, περιποιούμαι υπερβολικά / μτφ. κολακεύω, καλοπιάνω.

-- Ι --

ιλαρός: (επίθ.) χαρούμενος, φαιδρός, χαρωπός.

ιταμός: (επίθ.) αυθάδης, θρασύς, προκλητικός.

-- Κ --

καθέλκυση: (ουσ. θηλ.) .

καινοφανής: (επίθ.) υτός που εμφανίζεται για πρώτη φορά, ο πρωτοεμφανιζόμενος.

καιροφυλακτώ: (ρ.) περιμένω την κατάλληλη περίσταση για να κάνω κάτι, παραμονεύω, καραδοκώ.

καπηλεύομαι:

κατακερματισμός: 

καταπίστευμα: (ουσ. ουδ.) αυτό που εμπιστεύεται κανείς σε κάποιον άλλο.

κατάφωρος: (επίθ.) ολοφάνερος, χειροπιαστός, οφθαλμοφανής.

κατηφής: (επίθ.) κατσούφης, σκυθρωπός.

κατηχούμενος: (μτχ.)

κίβδηλος: (επίθ.) ψεύτικος, πλαστός.

κόλαφος: (ουσ. αρσ.) .

κονιορτοποιώ: (ρ.) λιώνω, μετατρέπω κάτι σε σκόνη.

κωλησιεργώ: (ρ.) καθυστερώ την εκτέλεση ενός έργου.

-- Λ --

λεξιθηρία: (ουσ. θηλ.) η αναζήτηση σπάνιων λέξεων και εκφράσεων και η χρησιμοποίησή τους στον προφορικό ή γραπτό λόγο.

λίκνο: (ουσ. ουδ.) κούνια / κοιτίδα / ο τόπος όπου για πρώτη φορά γεννήθηκε ή αναπτύχθηκε κάτι.

λιποψυχώ: (ρ.) δειλιάζω, φοβάμαι.

-- Μ --

μαυσωλείο: () .

μειλίχιος: (επίθ.) ήπιος, πράος, καταδεκτικός, γαλίφης.

μέμφομαι: () .

μεμψιμοιρώ: (ρ.) παραπονιέμαι για τη μοίρα μου, μουρμουρίζω, γκρινιάζω.

μίασμα: (ουσ. ουδ.) απεχθές έγκλημα, ανοσιούργημα.

μνησίκακος: (επίθ.) αυτός που θυμάται το κακό που του έκαναν και από μίσος για το δράστη επιδιώκει να τον εκδικηθεί.

μομφή: (ουσ. θηλ.) επίπληξη, κατάκριση, κατηγορία.

μονολιθικός: (επίθ.) πνευματικά στεγανοποιημένος, μονοδιάστατος, μονομερής

μυσταγωγία: () .

-- Ν --

νείρομαι: (ρ.) επιθυμώ πολύ, ονειρεύομαι, λαχταρώ.

νηπενθής: (.) .

νύξη: υπαινιγμός, υπονοούμενο.

νωχελικός: (επίθ.) ο νωθρός, αυτός που κινείται και δρα με αργό ρυθμό και οκνηρία.

-- Ο --

οδυρμός:

ουραγός: (ουσ. αρσ.) αυτός που ηγείται ή βρίσκεται στην οπισθοφυλακή / αυτός που βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις μιας βαθμολογικής κατάταξης / αυτός που απλώς ακολουθεί τους άλλους.

ουτοπία: (ουσ. θηλ.) το μη πραγματοποιήσιμο, φαντασιοκόπημα, χίμαιρα.

-- Π --

παιανίζω: () .

πακτωλός: () .

πανάκεια: (.) .

παρεισφρέω: (ρ.) εισβάλλω, διεισδύω, μπαίνω αυθαίρετα.

παχυλός: (επίθ.) 1. παχουλός 2. (μτφ.) α) αυτός που είναι περισσότερος από το κανονικό, ο υπερβολικός: "παχυλοί μισθοί", β) ο πλήρης, ο τέλειος. (σσ. συνήθως χρησιμοποιείται μεταφορικά).

πένης: (επίθ.) φτωχός.

πενία: (ουσ. θηλ.) Η στέρηση των αναγκαίων, η ανεπάρκεια και των στοιχειωδεστέρων πόρων για την εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης. η φτώχεια.

πενιχρός: (επίθ.) φτωχικός, λίγος, ανεπαρκής, ασήμαντος.

πολυσχιδής:

προπηλακίζω: 

πτωχαλαζών / -όνας: (ουσ.) ο φτωχός με αλαζονική συμπεριφορά, ο ψωροπερήφανος

-- Ρ --

ρακένδυτος: (επίθ.) κουρελιασμένος, κουρελής.

ρηξικέλευθος: (επίθ.) < από το μεταγενέστερο ῥηξικέλευθος. Σύνθεση των λέξεων ῥήγνυμι, ανοίγω + κέλευθος, δρόμος. Αυτός που δημιουργεί πρόοδο ("ανοίγει νέους δρόμους") στην πολιτική, την κοινωνία, την οικονομία κ.α..

-- Σ --

σκαπανέας: (ουσ. αρσ.) πρωτοπόρος, καινοτόμος, ρηξικέλευθος

σταχυολογώ: (ρ.) μαζεύω στάχυα / (μτφ.) διαλέγω, απανθίζω. (σσ. συνήθως χρησιμοποιείται μεταφορικά).

συνδαιτυμόνας: (ουσ. αρσ.) αυτός που δειπνεί με άλλο άτομο.

-- Τ --

ταλανίζω: (ρ.) .

ταχυφαγείο: (ουσ. ουδ.) εστιατόριο γρήγορης εξυπηρέτησης, fast food.

τιμαλφής: (επίθ.) πολύτιμος, πανάκριβος, βαρύτιμος.

τραγέλαφος: () .

τροχοπέδη: (ουσ. θηλ.) (για οχήματα) φρένο / μτφ: εμπόδιο, κώλυμα.

τρυφηλός

-- Υ --

υπεισέρχομαι: (ρ.) μπαίνω λαθραία, εισδύω κάπου επιτήδεια.

υποθάλπω: (ρ.) .

υπονομεύω: (ρ.) .

υποσκάπτω: (ρ.) .

υποσκελίζω: (ρ.)

υποτροπιάζω: (ρ.) (για αρρώστια) εμφανίζομαι πάλι, ξανακυλώ.

υφέρπων /-ουσα /-ον: (επίθ.) αυτός που σέρνεται κάτω από κάτι. Μεταφορικά, αναφερόμαστε σε υφέρπουσα νόσο (που κρύβεται κάτω από μη προφανή συμ;τώματα) ή και σε υφέρποντα νοήματα (υπονοούμενα).

-- Φ --

φαλκιδεύω: (ρ.) 

φείδομαι: (ρ.) εξοικονομώ, τσιγκουνεύομαι, στερώ.

φειδωλός: (επίθ.) οικονομικός, αυτός που μιλά ή προσφέρει ή γενικότερα ενεργεί με φειδώ, με σύνεση, με οικονομία

φενάκη: (ουσ. θηλ.) περούκα / μτφ: το ψέμα που λέγεται για εξαπάτηση, η παραπλάνηση, η εσκεμμένη απάτη.

φυλλορροώ: (ρ.) μαδώ, ρίχνω τα φύλλα μου / μτφ: καταπέφτω, εξασθενώ, εξαντλούμαι.

φυσιοδίφης: (ουσ. αρσ.) αυτός που ερευνά τη φύση, ο επιστήμονας που ασχολείται με τη μελέτη των φυτών, των ζώων και των ορυκτών.

φωταψία:

-- Χ --

χειραφέτηση: (ουσ. θηλ.) η απαλλαγή από την κηδεμονία, εξουσία ή επιρροή κάποιου.

χίμαιρα: (ουσ. θηλ.) βλ. ουτοπία.

-- Ψ --

ψήγμα: (ουσ. ουδ.) τρίμμα, λεπτό κομμάτι μετάλλου, ελάχιστη ποσότητα.

via

Επίσκεψη στο σπίτι του Μότσαρτ!

Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ Από τους κορυφαίους συνθέτες όλων των εποχών, τα έργα του οποίου αποτελούν μέρος του ρεπερτορίου κάθε ορχήστρας που σέβεται τον εαυτό της.Το πλήρες όνομά του είναι Γιοχάνες Κρισόστομους Βολφγκάνγκους Τεόφιλους (Αμαντέους) Μότσαρτ [Wolfgang Amadeus Mozart] και γεννήθηκε την 8η πρωινή της 27ης Ιανουαρίου 1756 στο Ζάλτσμπουργκ, τμήμα τότε της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους και νυν της Αυστρίας. Ήταν γιος του συνθέτη Λεοπόλδου Μότσαρτ και της Άννας Μαρίας Περτλ.

Ο Μότσαρτ έζησε μόνο 35 χρόνια, πρόλαβε όμως να συνθέσει περίπου 600 έργα (συμφωνικά, δωματίου, κονσέρτα, όπερες και χορωδιακά), τα περισσότερα από τα οποία είναι αριστουργήματα. Σε ηλικία τριών χρονών έπαιζε πιάνο, στα πέντε του συνέθετε και στα έξι έδωσε το πρώτο του κοντσέρτο. Μιλάμε για τον ορισμό της ιδιοφυΐας.

Ο Μότσαρτ, αν και συνθέτης, είναι ένας μύθος, ένα λαϊκό είδωλο. Είχε το χάρισμα να γράφει απλές και ευκολομνημόνευτες μελωδίες, μέσα στη συνθετότητά τους. Έργα του ακούγονται όχι μόνο στις αίθουσες συναυλιών, αλλά και σε ασανσέρ, εμπορικά κέντρα, αίθουσες χειρουργείων και ως ηχητικά σήματα από κινητά τηλέφωνα.

Η μουσική του έχει και «μαγικές» ιδιότητες. Κτηνοτρόφοι παίζουν Μότσαρτ στις αγελάδες για να αυξήσουν την παραγωγή τους σε γάλα ή να μας δώσουν πιο τρυφερό κρέας. Έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά ότι η ακρόαση της μουσικής του βοηθά στην ανάπτυξη της νοημοσύνης των βρεφών και των παιδιών. Η μορφή του απεικονίζεται σε σοκολατάκια, σουβενίρ και άλλα είδη διακόσμησης.

Μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγεται ότι αν υπήρχε δυνατότητα ο Μότσαρτ να διεκδικήσει τα δικαιώματα για τη χρήση της μουσικής και του ονόματός του θα μπορούσε να αγοράσει όλη την Αυστρία. Άλλωστε, η γενέτειρά του Ζάλτσμπουργκ ζει και αναπτύσσεται μέχρι σήμερα χάρις στον Μότσαρτ. Και όμως, ο συνθέτης της «Μικρής Νυχτερινής Μουσικής», του «Ντον Τζιοβάνι», του «Μαγικού Αυλού» και άλλων αριστουργημάτων πάλευε για να τα φέρει βόλτα με τα οικονομικά του στον σύντομο βίο του.

Πέθανε στη μία τα ξημερώματα της 5ης Δεκεμβρίου 1791, επί των επάλξεων, γράφοντας το «Ρέκβιεμ» της ζωής και της καριέρας του.

via

Παρόλο που ο Μότσαρτ έζησε σε πολλά διαφορετικά σπίτια στη Βιέννη, έχει παραμείνει ένα μοναδικό διαμέρισμα μέχρι και σήμερα, που είναι όπως όταν ζούσε εκεί ο μεγάλος συνθέτης. Βρίσκεται στην οδό Domgasse 5 και ήταν το σπίτι του Μότσαρτ από το 1784 ως το 1787. 

Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο διαμέρισμα στον πρώτο όροφο. Έχει 4 μεγάλα δωμάτια, 2 μικρότερα και μια κουζίνα. 

Ο Μότσαρτ δεν καθόταν για πολύ σε ένα μέρος! Μάλιστα σε αυτό το σπίτι έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα που έμεινε ποτέ σε κάποιο σπίτι και φαίνεται ότι του άρεσε. Κατά την περίοδο της παραμονής του εκεί έγραψε την πιο δημοφιλή όπερα του "Οι γάμοι του Φίγκαρο". 

Το δωμάτιο Figaro

Το Mozarthaus άνοιξε το 2006, 250 χρόνια μετά τη γέννηση του Μότσαρτ. Έχει έκταση 1000 τ.μ και εκτείνεται σε 4 ορόφους. Οι επισκέπτες ζουν για λίγο στον ζωντανό κόσμο του συνθέτη, νοιώθουν την εξυπνάδα και την αινιγματική του προσωπικότητα. 

To ρολόι που χρησιμοποιούσε ο ίδιος

Το πιάνο 

Το δωμάτιο παιχνιδιών

Το εντυπωσιακό ταβάνι σε ένα από τα δωμάτια

Η περιήγηση ξεκινά από τον τρίτο όροφο που παρουσιάζει τη ζωή στη Βιέννη την εποχή του Μότσαρτ. 

Ο Μότσαρτ και οι φίλοι του

Ο δεύτερος όροφος είναι αφιερωμένος στα μουσικά έργα του συνθέτει ενώ ο πρώτος όροφος είναι ουσιαστικό το σπίτι που έζησε εκείνος με την οικογένεια του. 

Η ζωή στη Βιέννη την εποχή του μπαρόκ

Το δωμάτιο θανάτου - Death room

Το ισόγειο υπάρχει αίθουσα συναυλιών, ένα μαγαζί και ένα εκπαιδευτικό κέντρο. 

Το μαγαζί με τα αναμνηστικά

Η αίθουσα συναυλιών

Το μουσείο είναι ανοιχτό καθημερινά 10-7. Η είσοδος κοστίζει 10 ευρώ και περιλαμβάνει ακουστικό οδηγό. Για τους κατόχους της τουριστικής κάρτας Vienna Card το εισιτήριο κοστίζει 8 ευρώ. 

Οι εσωτερικές σκάλες που ενώνουν τους ορόφους

To σπίτι είναι ουσιαστικό ένα μουσείο αφιερωμένο στη ζωή του Μότσαρτ στη Βιέννη αφού τα περισσότερα έπιπλα του δεν σώζονται σήμερα. Είναι όμως πολύ ενδιαφέρον και βάζει τον επισκέπτη στο κλίμα της εποχής που έζησε και μεγαλούργησε ο συνθέτης. 

via