Πόσο μας έχουν λείψει! Tα παρακάτω αντικείμενα των ’90s που θα δεις είναι από τους λόγους που θέλουμε να γυρίσουμε -μια ακόμη φορά- στο σχολείο. Ωωω πόσο μας έχουν λείψει!
Πρώτο και καλύτερο: αγαπημένο Ανθολόγιο! (δεν πιάνεται για βιβλίο, είναι θρησκεία)
Τα αυτοκόλλητα που γίνονταν και σκουλαρίκια, αμέ!
Η κασετίνα «Πατάω το κουμπί και βγαίνει μια χοντρή»
Κι αν έχανες μια μυτούλα απ΄το μολύβι…
Αγαπημένο πολύχρωμο στυλό!
Ποτήρι-κυπελλάκι (φαντάζομαι είναι ακόμα ξεχασμένο σε κάποια τσάντα…)
Τέλη ’90s ήταν η πιο φασιοκασετίνα για τα αγόρια
Μανία γύρω στο Γυμνάσιο (και διαγωνισμός «πόσα αντέχεις να φας»)
Το αναγκαίο «κακό» του ορθογώνιου τετράδιου
Η γόμα που δεν χρησιμοποιήθηκε ΠΟΤΕ από την μπλε μεριά…
Δισκέτες
Oι ευχούληδες στα μολύβια
Τα πολύχρωμα στυλό (ένας Θεός ξέρει γιατί υπήρχαν μιας και δεν φαινόταν τι γράφουμε)
Συνεχίζοντας με τα πολύχρωμα των ’90s, τα πολύχρωμα σιδεράκια!
Tα στυλό με glitter
Πολύχρωμες γόμες
Οι αλληλογραφίες
Αυτοκόλλητα PANINΙ «Έχω το σήμα της ΑΕΚ διπλό, τι μου δίνεις;»
Η κοινωνία μας λέει να τα πηγαίνουμε καλά στο σχολείο, να δουλεύουμε όσο πιο σκληρά γίνεται και τελικά να μάθουμε και στα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο. Είναι ένας αδιάκοπος κύκλος που δεν αφήνει πολύ χώρο για την δημιουργικότητα. Η παρακάτω ταινία μικρού μήκους παροτρύνει τον κόσμο να δει τα πράγματα διαφορετικά και πραγματικά χτυπάει φλέβα.
Ο Daniel Martínez Lara και ο Rafa Cano Méndez, σχεδιαστές κινουμένων σχεδίων της Pixar με βάση την Μαδρίτη, μας δείχνουν τι συμβαίνει στην ζωή όταν στερούμαστε καθημερινά την δημιουργικότητα μας μέσα από την ταινία “Alike”. Επίσης, η ταινία μιλά για τους γονείς και την σημασία του να αφήνουμε τα παιδιά να ακολουθούν τον δικό τους δρόμο.
Η ταινία δημιουργήθηκε αποκλειστικά με το Blender, ένα ανοιχτό πρόγραμμα τρισδιάστατου σχεδιασμού και είναι αφιερωμένο στις οικογένειες των σχεδιαστών που τους βοήθησαν να μην χάσουν το χρώμα τους.
Όπως είχε πει κάποτε ο Καναδός δημοσιογράφος Graydon Carter, «είναι σπάνια η στιγμή που κάνουμε διάλειμμα από τα βάσανα του καθημερινού αγώνα για να στοχαστούμε για υποθέσεις και αξίες που αποδεχόμαστε σαν ευαγγέλιο.» Απολαύστε κι εσείς μια τέτοια στιγμή.
Kι εκεί που νομίζαμε ότι οι Γαλλίδες, οι αυστηρές και οι μεγαλύτερες σε ηλικία είναι η καλύτερες μητέρες στον κόσμο, η Unicef αποκάλυψε ότι τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο είναι αυτά που...ζουν στην Ολλανδία.
Μέσα από το βιβλίο “Τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο: Πώς οι Ολλανδοί γονείς βοηθούν τα παιδιά τους (και τους εαυτούς τους) κάνοντας λιγότερα πράγματα” ανασύραμε τα πιο εντυπωσιακά tips για να ακολουθήσεις και να κάνεις το παιδί σου ευτυχισμένο.
Ταϊζουν τα παιδιά τους σοκολάτα για πρωινό
Ονομάζεται hagelslag: η τρούφα σοκολάτας που τρώγεται με βουτυρωμένο ψωμί. Ενας καλός λόγος για να νιώθεις ικανοποίηση ως παιδί.
Τα παιδιά δεν παίρνουν εργασίες για το σπίτι παρά μόνο στο Γυμνάσιο
Στις Κάτω Χώρες, τα παιδιά δεν έρχονται σε επαφή με την ανάγνωση, τη γραφή και τα βασικά μαθηματικά πριν από την ηλικία των έξι ετών. "Οι γονείς δεν στέλνουν τα παιδιά τους σε μαθήματα μουσικής ή σε άλλα προγράμματα, ούτε ανησυχούν για το αν θα πάνε στο σωστό νηπιαγωγείο.
"Και αυτή η στάση συνεχίζεται έως ότου γίνουν 12. Η εργασία δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος των αθλημάτων, των χόμπι και των δραστηριοτήτων αναψυχής, λέει ένας δάσκαλος στο βιβλίο.
Το ολλανδικό σχολικό σύστημα (όπου ο καθένας μπαίνει στο κολέγιο) θέλει το παιδί να έχει το λιγότερο δυνατό άγχος, και δίνει μεγάλη έμφαση στο τι θέλει το παιδί και τι πιστεύει ο δάσκαλος ότι είναι καλύτερο γι αυτό.
Τα παιδιά παίζουν χωρίς επιτήρηση
Στην Ολλανδία, το υπαίθριο παιχνίδι θεωρείται αντίδοτο στον εθισμό της τηλεόρασης και του καναπέ. Οι Ολλανδοί γονείς διδάσκουν τα παιδιά τους να κολυμπούν, να κάνουν ποδήλατο και να διασχίζουν τον δρόμο με ασφάλεια, από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Στη συνέχεια, σταδιακά “χαλαρώνουν τα λουριά” και τα 6χρονα παιδιά πηγαίνουν στο πάρκο ασυνόδευτα, και φτάνουν με τα ποδήλατά τους στο σχολείο. Γύρω στα οκτώ παίζουν στο δρόμο χωρίς καμία επίβλεψη.
Ξοδεύουν πολύ χρόνο με τους γονείς τους
Οι Ολλανδοί γονείς εργάζονται κατά μέσο όρο 29 ώρες την εβδομάδα και αφιερώνουν τουλάχιστον μια μέρα την εβδομάδα στο να βλέπουν μόνο τα παιδιά τους. Οι τυπικές μεσοαστικές ολλανδικές οικογένειες τρώνε πρωινό και δείπνο μαζί καθημερινά, ενώ πάνε διακοπές μαζί τρεις φορές το χρόνο-για τρεις ή τέσσερις εβδομάδες κάθε φορά. Και παρόλο που το 75% των μητέρων εργάζονται με μειωμένο ωράριο, οι μπαμπάδες διαδραματίζουν ίσο ρόλο στη φροντίδα των παιδιών.
Δεν συμπεριφέρονται σαν ενήλικες
Τα παιδιά και οι ενήλικες είναι ισότιμα και μοιράζονται αμοιβαίο σεβασμό στις Κάτω Χώρες. Στην Ολλανδία είναι απολύτως φυσικό τα παιδιά να τρέχουν γύρω γύρω στα τραπέζια των εστιατορίων χαρούμενα. Τα παιδιά στην Ολλανδία είναι ευπρόσδεκτα παντού. Καφετέριες και εστιατόρια φροντίζουν συνειδητά τις οικογένειες, έχοντας γωνιές παιχνιδιού με βιβλία, παζλ και παιχνίδια. Στην Ολλανδία, τα παιδιά ενθαρρύνονται να ενεργούν αυθόρμητα. Το παιχνίδι είναι πιο σημαντικό από το να είσαι ήσυχος και υπάκουος.
Θεωρητικά οι περισσότεροι από εμάς είμαστε θετικοί στην ιδέα της Δωρεάς Οργάνων και μάλιστα θα θέλαμε να βρεθεί ένα μόσχευμα για εμάς ή για αγαπημένο μας πρόσωπο σε περίπτωση ασθένειας.
Στην πράξη όμως αισθανόμαστε φόβο, επιφυλακτικότητα ή ακόμη και αδιαφορία.
Για τον λόγο αυτό είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι:
Η πιθανότητα να χρειαστούμε εμείς οι ίδιοι, κάποια στιγμή της ζωής μας, ένα μόσχευμα είναι πολύ μεγαλύτερη από την πιθανότητα να δωρίσουμε τα όργανα μας μετά θάνατον. Αν περιμένουμε λοιπόν να μας «δωρηθεί» ένα μόσχευμα και με αυτόν τον τρόπο να σωθεί η ζωή μας, δεν είναι εξ ίσου δίκαιο να «δωρίσουμε» και εμείς;
Η Δωρεά Οργάνων αφορά την προσφορά των οργάνων προς μεταμόσχευση από έναν συνάνθρωπό μας (δότης) που δεν είναι πια στη ζωή. Aπό έναν (1) δότη, μπορούν να σωθούν έως και είκοσι (20) ασθενείς που έχουν ανάγκη από νέα καρδιά, πνεύμονες, ήπαρ, νεφρούς, κερατοειδείς, δέρμα ή και οστά.
Η Δωρεά Οργάνων πραγματοποιείται μόνο από εγκεφαλικά νεκρούς ανθρώπους, που νοσηλεύονται σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Ο εγκεφαλικός θάνατος είναι μία μη αναστρέψιμη κατάσταση που ισοδυναμεί με τον θάνατο και δεν έχει καμία σχέση με τις χρόνιες φυτικές καταστάσεις («κατάσταση φυτού»). Σε περίπτωση εγκεφαλικού θανάτου η οικογένεια του δυνητικού δότη προσεγγίζεται από εξειδικευμένους γιατρούς της Μ.Ε.Θ. και ενημερώνεται για τη δυνατότητα δωρεάς οργάνων του εκλιπόντος.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι πάντοτε ζητείται η συναίνεση ων συγγενών ανεξάρτητα αν ο εκλιπών είχε δηλώσει Δωρητής Οργάνων (είχε κάρτα) εν ζωή. Αυτό γίνεται από σεβασμό στην οικογένεια του δυνητικού δότη, ενώ σχεδόν πάντα η οικογένεια συναινεί όταν ο εκλιπών τους το είχε δηλώσει ή είχε συζητήσει το θέμα με την οικογένεια όσο βρισκόταν ακόμη στη ζωή.
Τα όργανά από πολλούς δυνητικούς δότες δεν αξιοποιούνται προς μεταμόσχευση επειδή δεν είχαν συζητήσει ποτέ όσο ζούσαν με την οικογένειά τους τη θετική τους στάση απέναντι στη Δωρεά Οργάνων.
Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.) είναι ο επίσημος κρατικός φορέας του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης που διαμεσολαβεί, ελέγχει και συντονίζει όλες τις σχετικές διαδικασίες από τη Δωρεά ως τη Μεταμόσχευση.
Πέρα λοιπόν από τις σημαντικές επιστημονικές εξελίξεις, αναγκαία και βασική προϋπόθεση για την πραγματοποίηση μίας μεταμόσχευσης, η οποία αποτελεί ΔΩΡΟ ΖΩΗΣ για χιλιάδες ασθενείς συνανθρώπους μας, παραμένει μόνο μία:
Η υιοθέτηση και η διάδοση της ΙΔΕΑΣ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑΙ ΙΣΤΩΝ. Διαβάστε περισσότερα και ενημερωθείτε στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων.
Ένας από τους σκοπούς του Ε.Ο.Μ. είναι η Ιδέα της Δωρεάς Οργάνων και Ιστών να συνδεθεί με το ευρύτερο πνεύμα του εθελοντισμού και να καθιερωθεί ως πράξη ανθρωπισμού και πολιτισμού από όλους μας, καθώς η δωρεά οργάνων αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για την πραγματοποίηση του ιατρικού θαύματος της μεταμόσχευσης.
Η μεταμόσχευση αποτελεί τη μόνη θεραπευτική λύση για την τελικού σταδίου ανεπάρκεια καρδιάς, ήπατος και πνεύμονα και την πιο αποτελεσματική λύση για την τελικού σταδίου νεφρική ανεπάρκεια.
Χωρίς όμως κατάλληλα και επαρκή μοσχεύματα αυτή η θεραπευτική λύση δεν είναι εφικτή. Η έλλειψη μοσχευμάτων και η διαρκώς αυξανόμενη ψαλίδα ανάμεσα στα διαθέσιμα προς μεταμόσχευση όργανα και στις ανάγκες των ασθενών, δυστυχώς διευρύνεται συνεχώς και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η ευαισθητοποίηση και συμμετοχή των κοινωνικών φορέων αλλά και όλου του κοινωνικού συνόλου μπορούν να εξισορροπήσουν τα παραπάνω προβλήματα.
Θεωρητικά οι περισσότεροι από εμάς είμαστε θετικοί στην ιδέα της Δωρεάς Οργάνων και μάλιστα θα θέλαμε να βρεθεί ένα μόσχευμα για εμάς ή για αγαπημένο μας πρόσωπο σε περίπτωση ασθένειας.
Στην πράξη όμως αισθανόμαστε φόβο, επιφυλακτικότητα ή ακόμη και αδιαφορία.
Για τον λόγο αυτό είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι:
Η πιθανότητα να χρειαστούμε εμείς οι ίδιοι, κάποια στιγμή της ζωής μας, ένα μόσχευμα είναι πολύ μεγαλύτερη από την πιθανότητα να δωρίσουμε τα όργανα μας μετά θάνατον. Αν περιμένουμε λοιπόν να μας «δωρηθεί» ένα μόσχευμα και με αυτόν τον τρόπο να σωθεί η ζωή μας, δεν είναι εξ ίσου δίκαιο να «δωρίσουμε» και εμείς;
Η Δωρεά Οργάνων αφορά την προσφορά των οργάνων προς μεταμόσχευση από έναν συνάνθρωπό μας (δότης) που δεν είναι πια στη ζωή. Aπό έναν (1) δότη, μπορούν να σωθούν έως και είκοσι (20) ασθενείς που έχουν ανάγκη από νέα καρδιά, πνεύμονες, ήπαρ, νεφρούς, κερατοειδείς, δέρμα ή και οστά.
Η Δωρεά Οργάνων πραγματοποιείται μόνο από εγκεφαλικά νεκρούς ανθρώπους, που νοσηλεύονται σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Ο εγκεφαλικός θάνατος είναι μία μη αναστρέψιμη κατάσταση που ισοδυναμεί με τον θάνατο και δεν έχει καμία σχέση με τις χρόνιες φυτικές καταστάσεις («κατάσταση φυτού»). Σε περίπτωση εγκεφαλικού θανάτου η οικογένεια του δυνητικού δότη προσεγγίζεται από εξειδικευμένους γιατρούς της Μ.Ε.Θ. και ενημερώνεται για τη δυνατότητα δωρεάς οργάνων του εκλιπόντος. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι πάντοτε ζητείται η συναίνεση ων συγγενών ανεξάρτητα αν ο εκλιπών είχε δηλώσει Δωρητής Οργάνων (είχε κάρτα) εν ζωή. Αυτό γίνεται από σεβασμό στην οικογένεια του δυνητικού δότη, ενώ σχεδόν πάντα η οικογένεια συναινεί όταν ο εκλιπών τους το είχε δηλώσει ή είχε συζητήσει το θέμα με την οικογένεια όσο βρισκόταν ακόμη στη ζωή.
Τα όργανά από πολλούς δυνητικούς δότες δεν αξιοποιούνται προς μεταμόσχευση επειδή δεν είχαν συζητήσει ποτέ όσο ζούσαν με την οικογένειά τους τη θετική τους στάση απέναντι στη Δωρεά Οργάνων.
Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.) είναι ο επίσημος κρατικός φορέας του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης που διαμεσολαβεί, ελέγχει και συντονίζει όλες τις σχετικές διαδικασίες από τη Δωρεά ως τη Μεταμόσχευση.
Πέρα λοιπόν από τις σημαντικές επιστημονικές εξελίξεις, αναγκαία και βασική προϋπόθεση για την πραγματοποίηση μίας μεταμόσχευσης, η οποία αποτελεί ΔΩΡΟ ΖΩΗΣ για χιλιάδες ασθενείς συνανθρώπους μας, παραμένει μόνο μία:
Η υιοθέτηση και η διάδοση της ΙΔΕΑΣ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑΙ ΙΣΤΩΝ.
Η αγάπη, ο αλτρουϊσμός και η γενναιοδωρία είναι τα αισθήματα εκείνα που αποτελούν μοναδικό κίνητρο για κάποιον, ο οποίος υπερβαίνοντας τον μεγαλύτερο πόνο μπροστά στην απώλεια δικού του ανθρώπου, καταφέρνει να γεφυρώσει την ζωή με το θάνατο.
Φανταστείτε τη πράξη της Δωρεάς Οργάνων σαν μια αλυσίδα : Ζωή - Θάνατος - Ζωή!Δωρεά οργάνων σώματος σημαίνει ελπίδα, σημαίνει ζωή.
Ζωή με τον θάνατό τους προσέφεραν ένας 71χρονος Λαρισαίος και μια 56χρονη Βολιώτισσα, οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή έπειτα από νοσηλεία στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και στη ΜΕΘ του ΙΑΣΩ Λάρισας, αντίστοιχα. Αρχικά, γιατροί των δύο Μονάδων ενημέρωσαν τις οικογένειες των αποβιωσάντων δοτών για τη δυνατότητα δωρεάς οργάνων. Οι συγγενείς έλαβαν τη γενναία αλλά και συγκινητική παράλληλα απόφαση να εγκρίνουν τη δωρεά οργάνων των οικείων τους, με απώτερο σκοπό να σωθούν άλλοι ασθενείς που αναμένουν σε λίστες ιδιαίτερα μεγάλο διάστημα.
Με τον συντονισμό του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων(ΕΟΜ), η πρώτη ιατρική, μεταμοσχευτική, ομάδα έφθασε στη Λάρισα από τα Γιάννενα, λαμβάνοντας τους δύο νεφρούς από τον 71χρονο, ύστερα από επέμβαση στο Γενικό Νοσοκομείο. Η δεύτερη ιατρική ομάδα έφθασε στο ΙΑΣΩ από το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, λαμβάνοντας τους δύο νεφρούς και το ήπαρ της 56χρονης, με την επέμβαση να ολοκληρώνεται χθες τα ξημερώματα. Να σημειωθεί, τέλος, πως είναι η πρώτη φορά που γίνεται διπλή δωρεά οργάνων από τη Λάρισα και παράλληλα η πρώτη δωρεά από το ΙΑΣΩ.
Μεγαλειώδης η δωρεά οργάνων, θαυματουργή η μεταμόσχευση...
Με το σενάριο και τη σκηνοθετική ματιά του Φοιτητή της Σχολής Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κώστα Καρύδα Τα γυρίσματα έγιναν στην Θεσσαλονίκη με τον εμπνευστή και δημιουργό του να έχει συνθέσει και την μουσική. Τι θα έκανες μια μέρα αν ξυπνούσες πρωί και ήσουν 30 χρόνια νεότερος; Απολαύστε την ταινία και σκεφτείτε, μήπως έφτασε η ώρα να πείτε… “Ξύπνα”!
Piper: Η υπέροχη ταινία μικρού μήκους που μαθαίνει στα παιδιά να ξεπερνούν τους φόβους τουςΗ ταινία παρουσιάζει στα παιδιά, με έναν αξιολάτρευτο τρόπο, τη δύναμη που πρέπει να αποκτήσουμε για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Την ταινία “Piper” θα την λατρέψετε!
Πανέμορφη ταινία animation μικρού μήκους. Η ιστορία ενός σπιτιού, που κατορθώνει να ξεφύγει από τα δεσμά των θεμελίων του, ξεκινώντας ένα επικό ταξίδι...
Εάν ψάξουμε προσεκτικά κάθε όροφο και κάθε κλινική ενός νοσοκομείου, μαιευτικού ή παιδιατρικού, σε αρκετά από αυτά θα βρούμε κάποιους ιδιαίτερους χώρους μέσα στους οποίους είναι εγκατεστημένες κάποιες κοινωνικές «ωρολογιακές βόμβες».
Πόσο παράδοξο να μιλάς μεταφορικά για κοινωνικές «βόμβες» όταν αυτές έχουν τη μορφή νεογέννητων μωρών! Γιατί «βόμβες»; Γιατί ανά πάσα στιγμή μπορούν να αποκαλύψουν και να αποδείξουν το χαμηλό επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε πολιτισμικά όσον αφορά μεμονωμένα καθένα από μας (που παρατάμε ένα μωρό για τον όποιο λόγο) αλλά και το ίδιο το κράτος πρόνοιας που έχει αφήσει το θεσμό της αναδοχής σε πρωτόγονη μορφή.
Βρέφη και παιδιά, ενώ είναι απόλυτα υγιή, βρίσκονται εγκαταλελειμμένα σε παιδιατρικές και μαιευτικές κλινικές. Φιλοξενούνται για μήνες σε χώρους ακατάλληλους για την ψυχοσωματική τους ανάπτυξη απλά εν αναμονή κάποιας ανάδοχης οικογένειας. Μητέρες ανύπαντρες, χρήστριες ουσιών, ψυχικά ασθενείς, με σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, ανήλικες, άτομα με ειδικές ανάγκες, παίρνουν εξιτήριο εγκαταλείποντας το νεογέννητο στο έλεος ενός μηχανισμού που αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο έργο του.
Στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα υπάρχει ένας θάλαμος που λέγεται «θάλαμος τελειομήνων». Ουσιαστικά είναι ο θάλαμος όλων των εγκαταλελειμμένων μωρών. Πώς θα μπορούσε να ονομαστεί έτσι όμως; Υπάρχουν γυναίκες που εγκαταλείπουν μωρά που γεννιούνται με κάποια ασθένεια. Άλλες τα αφήνουν εκεί διότι δεν μπορούν να πληρώσουν τα έξοδα τοκετού. Ο ηλίθιος αυτός κρατικός μηχανισμός κρατά σαν εγγύηση ένα νεογέννητο μέχρι να εισπράξει έξοδα τα οποία αυξάνονται με την κάθε μέρα που περνά ανεξόφλητη. Σύντροφοι ανύπαντρων γυναικών, αλλοδαπών και ημεδαπών, αρνούνται να πάρουν νεογέννητα σπίτι και ανήλικες τα αφήνουν εκεί μηv έχοντας οικονομική στήριξη από ενήλικες, γονεις ή συγγενείς.
Το 2014 φιλοξενήθηκαν σε όλα τα δημόσια μαιευτήρια 89 βρέφη. 13 βρέφη φιλοξενήθηκαν στην κοινωνική υπηρεσία του Νοσοκομείου Αλεξάνδρα, τα οποία μεταφέρθηκαν στο νεογνολογικό τμήμα του μαιευτηρίου Έλενα. Το χρονικό διάστημα που ορίζει το Αλεξάνδρα για φιλοξενία εγκαταλελειμμένων είναι έξι μήνες. Το εξειδικευμένο προσωπικό είναι ελάχιστο, οι παιδιατρικές κλινικές δέχονται συνεχώς μειώσεις προσωπικού. Τα «υλικά» για την ανατροφή και τη φροντίδα τους, επίσης, είναι ελάχιστα. Μωρά έξι μηνών εξακολουθούν να κοιμούνται στις νεογνολογικές κούνιες με τον συνεχή κίνδυνο να πέσουν. Η τελική κατάληξη όλων αυτών των βρεφών και μωρών μετά το πέρας του προβλεπόμενου απο κάθε νοσοκομείο χρόνου είναι το ΠΙΚΠΑ και το ΜΗΤΕΡΑ.
Όαση ανάμεσα στο καθεστώς αυτό της εγκατάλειψης στέκει το Κέντρο Βρεφών «Μητέρα», το οποίο ιδρύθηκε το 1955. Φιλοξενεί σήμερα περίπου 90 παιδιά, από βρέφη μέχρι και την ηλικία των οκτώ ετών. Σκοπός του η φροντίδα εγκαταλελειμμένων παιδιών από έμπειρους βρεφονηπιοκόμους, με τηv τακτική παρουσία ψυχολόγων και παιδιάτρων. Εξτρα έργο του ιδρύματος είναι η γραφειοκρατική διαδικασία αλλά και η εύρεση ανάδοχης οικογένειας για τα παιδιά αυτά. Σκοπός, επίσης, του ιδρύματος είναι και η επιμέλεια/παρακολούθηση της υγειούς πορείας παιδιών που έχουν ήδη δοθεί προς υιοθεσία από ανάδοχες οικογένειες, καθώς και η συνεχής προστασία αυτών αλλά και η οικονομική ενίσχυσή τους. Πολλές άπορες έγκυες γυναίκες βρίσκουν, τέλος, καταφύγιο στο κέντρο αυτό, στο οποίο εκπαιδεύονται όσον αφορά την φροντίδα ενός μωρού και υποστηρίζονται ψυχολογικά και οικονομικά απο κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.
Ήδη απο τη δεκαετία του 1950, από το πρώτο έτος ίδρυσης του ΜΗΤΕΡΑ, ο εθελοντισμός είχε αρχίσει να ανθίζει ως θεσμός στο εσωτερικό του. Άτομα διαφόρων ειδικοτήτων και ηλικιών εξυπηρετούν εθελοντικά στη φροντίδα των παιδιών που ήδη διαμένουν στο ίδρυμα, τόσο στα βασικά καθημερινά, όσο και στο δημιουργικό παιχνίδι, ακόμη και στη συνοδεία αυτών στο νοσοκομείο για εξετάσεις και παρακολούθηση. Ο καθένας μπορεί να γίνει εθελοντής, ανεξάρτητα από ηλικία, ειδικότητα ή οικογενειακή κατάσταση. Ένα μόνο χρειάζεται. Αγάπη προς την ευαίσθητη αυτή ηλικιακή ομάδα που δεν είναι άλλη από τα παιδιά. Τι λες; Πάμε;
