Ο βραβευμένος καλλιτέχνης Dan Dougherty έφτιαξε ένα κόμικ για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις κι έλιωσε την καρδιά κάθε (φυσιολογικού) ανθρώπου που το είδε. Μέσα από τη σειρά σκίτσων του, δείχνει την πορεία της ζωής ενός μπαμπά, που αντιλαμβάνεται αυτό που όλοι σκεφτόμαστε πού και πού αλλά σπάνια συνειδητοποιούμε… Δείτε και θα καταλάβετε.
Κάτι παραπάνω ήξερε η κόρη μου η Αντριάνα που δεν μπήκε ούτε λεπτό στο καροτσάκι της και ήθελε πάντα να την κρατάμε αγκαλιά να το πηγαίνει βόλτα....
Μια φορά ήταν ένας άνθρωπος που είχε ένα πολύ ωραίο σπίτι. Ήταν ευτυχισμένος γι’ αυτό του το σπίτι, μα πιο πολύ ήταν για την αγάπη του.
Μια μέρα πήγαν και τον βρήκαν κάτι λαχανιασμένοι άνθρωποι.
– «Καίγεται το σπίτι σου», του είπαν.
– «Δεν πειράζει», τους αποκρίνεται. «Τι πειράζει αφού έχω αγάπη;».
… Κι έχτισε ένα καινούργιο σπίτι. Μα τώρα πια δεν είχε αγάπη..
– «Καίγεται το σπίτι σου! Καίγεται και το καινούργιο σου σπίτι!» του ξαναφώναξαν πάλι.
– « Τι πειράζει, τους ξαναποκρίνεται, τι πειράζει αφού δεν έχω πια αγάπη;».
Θα ήθελα πεθαίνοντας κάτι να ευχόμουν στους ανθρώπους…Nα ευχόμουν πολλή, αμέτρητη ζωή, μα είναι περιττό. Εκείνοι που αγάπησαν, δε θα τη χρειαστούν…
Ο πατέρας μου ο Αντρέας έφυγε ύστερα από μια πολύ σκληρή μάχη να κρατηθεί στην ζωή. Έκανε την μεταμόσχευση ήπατος, πήρε αυτό το θείο δώρο. Το ταξίδι έγινε και πόσο το περιμέναμε...πόσο το είχαμε ονειρευτεί με όλη μας την ψυχή. Στο τέλος, πήρε τόση πολύ αγάπη, όση στερήθηκε, όλη του την ζωή. Παρέα, μαζέψαμε 90 φιάλες αίμα. Τόση αγάπη από όλους, νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για όσα κάνατε...και δεν υπάρχουν λόγια όταν διδάσκεσαι από την αγάπη και την καλοσύνη ανθρώπων που δίνουν βοήθεια πολύτιμη, αν κι οι ίδιοι έχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από τα δικά σου.
Ο πατέρας μου χάριζε πάντα τόση αγάπη σε όλους...και το μεγαλύτερο κακό να του είχαν κάνει...ήξερε να συγχωρεί. Μας αγάπησε πολύ, τόσο πολύ. Για μένα θα είναι πάντα ο ωραίος και δυνατός πατέρας μου. Όσοι έφυγαν αλλά μας αγάπησαν, θα είναι πάντα, μαζί μας, σε όλα τα μικρά και υπέροχα που ζήσαμε...και θα ζούμε...όταν με χαιρέτησε στο αεροδρόμιο, τελευταία φορά, δεν ήταν για πάντα.....
Στο δρόμο για το αεροδρόμιο, στο ταξί, μου είπε θέλω με όλη μου την ψυχή να ζήσω αλλά κι αν πεθάνω δεν πειράζει, τα έχω κάνει όλα. Και, ναι, τα είχε κάνει όλα...και δεν χωράνε ούτε σε πέντε τόμους. Το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση, έψαχνα ιδιωτικο αεροπλάνο, και ήθελε δύο ώρες για να ετοιμαστεί, άρχισα να φωνάζω πως ήταν για μεταμόσχευση και να μου λένε περιμένετε, περιμένετε να βρούμε έναν υπεύθυνο, αλλά για μένα κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, ήταν αιώνας...Κάθε 20 λεπτά που περνούσαν να με παίρνει στο κινητό η μητέρα μου από την αίθουσα αναμονής και να μου λέει κι άλλη καθυστέρηση. Κι άλλη...κι άλλη...Και τότε ο άντρας μου, ο Γιάννης με κοιτάει στα μάτια και μου λέει, "ΤΩΡΑ!!!!", κάνε αυτό που ξέρεις και κάνεις πάντα. "ΤΩΡΑ!!!"Σκέφτομαι, εδώ δεν έχει περιμένετε, εδώ είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, κάτι πρέπει να κάνω, αλλιώς θα πεθάνει.Στην αίθουσα αναμονής ο πατέρας μου να φωνάζει κι αυτός με όλη του την δύναμη, "ΒΟΗΘΕΙΑ, πάω για μεταμόσχευση, πρέπει να φύγω. ΒΟΗΘΕΙΑ, να φύγω". Και τότε στέκομαι στο κέντρο του αεροδρομίου, με χιλιάδες κόσμο και συνειδητοποιώ ότι είναι τόσο μεγάλο κι είμαι τόσο μικρή, και αρχίζω με όλη την δύναμη που έχω να φωνάζω... με όλη μου την δύναμη:
"ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΒΟΗΘΕΙΑ, πρέπει να φύγει, ΤΩΡΑ, χτύπησε το τηλέφωνο, ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΟΣΧΕΥΜΑ, πρέπει να φύγει για την μεταμόσχευση, ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΕΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, σας παρακαλώ ένα αεροπλάνο, σας παρακαλώ"...και σκέφτομαι την ώρα που φωνάζω οτι θα το συνεχίσω μέχρι να μου κοπεί η λαλιά, μέχρι να κλείσουν όλες οι φωνητικές χορδές μου. Πλησίαζα τον κόσμο που είχε μαζευτεί γύρω μου και φώναζα "ΒΟΗΘΕΙΑ!!!" "ΜΙΛΗΣΤΕΕΕΕ, ένας άνθρωπος να μας βοηθήσει να φύγει ο πατέρας μου" "ΒΟΗΘΕΙΑ"!!! ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ, ΚΑΠΟΙΟΣ...ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ...Και τότε, έγινε θαύμα και μαζεύτηκαν όλοι γύρω μου...τα είχα καταφέρει, ήμουν τοσο μικρή αλλά τα είχα καταφέρει...στο μεγάλο, τεράστιο εκείνο αεροδρόμιο, είχα ακουστεί. Μετά ήρθε η υπεύθυνη, τους άλλαξαν, πτήση και έφυγαν. Ζήτησα μόνο να τους βάλουν στο ταξί, ας χανόντουσταν οι βαλίτσες που είχαν δέσει πάνω τους την κορδέλα που φορούσα στα μαλλιά μου. Μόνο να μπουν και να φτάσουν...Μόνο αυτό, να φτάσουν στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης. Τελευταία του κουβέντα στην μαμά μου πριν μπει στο χειρουργείο, το τελευταίο τους αντίο, όταν ξημέρωσε, και βγήκαν οι τελευταίες εξετάσεις, ήταν: η Ζαφειρούλα ξεκίνησε με το τρένο; Την περιμένω...
Πίσω στον χρόνο, είμαι παιδί, ο μπαμπάς με κρατάει αγκαλιά...κι όλη η ζωή είναι μπροστά μας.
Στο τελευταίο πάρτι γενεθλίων της εγγονής του που ζήσαμε, όλοι μαζί, παρέα. Η Αντριάνα, η κόρη μου, γεννήθηκε 30 Νοεμβρίου, ανήμερα της γιορτής του. Πάντα, όταν ήμουν μικρή, με έπαιρνε αγκαλιά με ανέβαζε στην κληματαριά μας και μου έλεγε όταν μεγαλώσω να θέλει πολύ κάνω ένα κοριτσάκι που θα πάρει το όνομά του. Στάθηκε, πάντα, δίπλα μου σε όλα...και μου' μαθε να αγαπάω.
Τέλος, διάλεξα αυτήν την φωτογραφία που χαμογελάει απόλυτα ευτυχισμένος, στην νεογέννητη εγγονή του. Την αγάπησε πιο πολύ από όλα στην ζωή του. Δεν πειράζει που έφυγε...Η οικογένεια που μας δώρισε τα όργανα πρέπει να είναι πολύ περήφανη για τις 29 μέρες σκληρής μάχης που έδωσε , με αγωνιστές βοηθούς -ΗΡΩΕΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ στο τμήμα Εντατικής στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονικής και ευλογίας που τα ζήσαμε όλα μαζί του...Ευλογία και περηφάνια νιώθω και για την μαμά μου που ήταν εκεί μέχρι τελευταία στιγμή και του είπε το τελευταίο Αντίο, μόνη της...Απέραντη ευγνωμοσύνη σε σας που μας χαρίσατε 90 φιάλες αίμα. Ευλογία που σήμερα ζω και έχουμε την κόρη μας, την Αντριάνα...
Όσοι μας αγάπησαν και δεν είναι εδώ, θα είναι χαμογελαστοί, και θα στέκονται δίπλα μας όπως έκαναν πάντα..."Αντίο μπαμπά μου! Θα σε αγαπάμε πάντα".
"Και ξέρεις κάτι; Ήταν ωραίο το ταξίδι που κάναμε. Με όλα τα ωραία και τα δύσκολα. Άξιζαν όλα..."
Η αγάπη θα είναι παντού... αυτό είναι το δώρο όσων έφυγαν αλλά μας αγάπησαν...
Θα ήθελα πεθαίνοντας κάτι να ευχόμουν στους ανθρώπους…Nα ευχόμουν πολλή, αμέτρητη ζωή, μα είναι περιττό. Εκείνοι που αγάπησαν, δε θα τη χρειαστούν…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....και αγαπούσε ένα αγοράκι.Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε και κρυφτό
Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...
πάρα πολύ.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα πέρασαν τα χρόνια.
Και το αγόρι μεγάλωσε.
Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.
Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:
«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου
δώσεις λεφτά;»
«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.
Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:
«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»
«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.
«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»
«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.
Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».
«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»
«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.
«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»
«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».
«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».
«Γέφυρα ζωής» στήθηκε σήμερα τα ξημερώματα από το Νοσοκομείο Τρικάλων, προς το Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» των Αθηνών, το Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης και ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης.
Ο 69χρονος με καταγωγή από χωριό των Τρικάλων, υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία πριν λίγες μέρες και νοσηλευόταν στην ΜΕΘ του Νοσοκομείου Τρικάλων διασωληνωμένος. Όμως η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη και είχε επέλθει εγκεφαλικός θάνατος. Παρακολουθήστε το βίντεο.
Άνθρωποι του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος, μετά από την ενημέρωση των γιατρών, αποφάσισαν να δωρίσουν όργανα του αγαπημένου τους προσώπου, χαρίζοντας χαμόγελα ζωής σε τέσσερεις συνανθρώπους μαςπου έχουν άμεση ανάγκη λήψης των μοσχευμάτων.
Έτσι, σήμερα τα ξημερώματα μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών στα χειρουργεία που διήρκησε 5 ώρες περίπου και συμμετείχε ειδικευμένη ομάδα γιατρών του Νοσοκομείου Ιπποκράτειου Θεσσαλονίκης, με επικεφαλής τον καθηγητή κ. Βασίλη Παπανικολάου, το ένα νεφρό του 69χρονου δότη μεταφέρονται αυτή τη στιγμή με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ Τρικάλων στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» των Αθηνών. Το ήπαρ (συκώτι) και ο ένας νεφρός μεταφέρονται αυτή τη στιγμή στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης με ταξί. Επίσης, με άλλο ταξί μεταφέρονται στο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης οι κερατοειδείς χιτώνες (μάτια).
Το ήπαρ θα γίνει μεταμόσχευση σε 64χρονο λήπτη που θα γίνει άμεσα στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, το μοναδικό κέντρο στην Ελλάδα μεταμοσχεύσεων ήπαρος. Τα νεφρά και τα μάτια θα γίνουν μεταμοσχεύσεις σε άτομα που περιμένουν στη λίστα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων και είναι συμβατοί.
Το trikalaola.gr επικοινώνησε με μέλος της οικογένειας πριν από λίγο και μας δήλωσε: «Από τη στιγμή που ενημερωθήκαμε πως ο άνθρωπό μας είναι εγκεφαλικά νεκρός, αποφασίσαμε να δωρίσουμε τα όργανά του σε άλλους συνανθρώπους μας που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Σ’ αυτούς και στις οικογένειες τους ευχόμαστε με τη λήψη των μοσχευμάτων να έχουν ζωή και να ξαναβρούν το χαμόγελό τους. Η ικανοποίηση της χαράς που νιώθουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους που θα γίνουν οι λήπτες των μοσχευμάτων, καλύπτει τη θλίψη που νιώθουμε για τον θάνατο του δικού μας ανθρώπου».Η οικογένεια ζήτησε μέσω του trikalaola.gr να διατηρηθεί η ανωνυμία.
Δείτε τα αποκλειστικά πλάνα μετά από το ολονύκτιο ρεπορτάζ που πραγματοποίησε και τη στιγμή που παραλαμβάνονται τα μοσχεύματα.
#Επείγον! #SOS Δεν υπαρχουν λογια για να εκφρασουμε την #ευγνωμοσύνη μας γι αυτο το θειο #δώρο, την #μεταμόσχευση ήπατος. Ο #πατέρας μου ζει επειδη ενας συνανθρωπος μας από τα #Τρίκαλαφευγοντας απο την #ζωή, ειχε η #οικογένεια του το μεγαλειο ψυχης να #χαρίσει τα #όργανα του. Ο Θεος να ειναι μαζι με την οικογενεια του και να τον αναπαυσει με γαληνη. Υπαρχει παρα πολυ μεγαλη #ανάγκη για #αίμακαι για #αιμοπετάλια. Μεχρι σημερα εχει παρει 30 φιαλες αιματος. Οσοι θελουν να δωσουν αιμοπεταλια, μπορειτε να τα δωσετε μονο στο #Ιπποκράτειο#Θεσσαλονίκης στο ονομα Ανδρεας Ραφτοπουλος τμήμα #μεταμοσχεύσεων#εντατική. Το Αμκα του ειναι 25064901934 πατρωνυμο Κλεοβουλος Παιρνει απο ολες τις ομαδες και αιμοπεταλια και αιμα. Για τα #αιμοπετάλια κλεινετε τηλεφωνικο ραντεβου στο τηλεφωνο 2310892816
με το τμημα αιμοδοσιας στο #Ιπποκράτειο Θεσσαλονικης.Μπορειτε ακομα να δωσετε #αίμα, οσοι ειστε στην #Αθήνα, στο #νοσοκομείο#Ευαγγελισμός και οσοι ειστε #Θεσσαλονίκη η #αιμοδοσία μπορεί να γίνει στο #Ιπποκράτειο. Για την υπολοιπη #Ελλάδα στα #νοσοκομεία κατα τοπους. #Ευχαριστώ μεσα απο την καρδια μου, την οικογενεια που #δώρισε τα οργανα, το πιο θειο δωρο, τους #συντονιστές, τους #γιατρούς για την απιστευτη #μάχη που δινουν, ολους εσας για την #συμπαράσταση. Σας παρακαλω καντε το #κοινοποίηση. Η #δωρεάοργάνων είναι το πιο θείο δώρο Ζέφη Ραφτοπούλου
Το σίγουρο είναι ότι μια μέρα θα σου λείψουν όλα. Θα υπάρχει μια απέραντη σιγή, τη στιγμή που θα πηγαίνεις στο δωμάτιο τους και δεν θα ακούς παιδικές φωνές στο διάδρομο.Μια μέρα θα μετανιώσεις επειδή ανυπομονούσες να μεγαλώσουν για να ηρεμήσεις, γιατί η ηρεμία θα είναι κάποια στιγμή γεγονός στη ζωή σου. Τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν και θα μπορείς να κάνεις ένα αξιοπρεπές διάλειμμα.
Πρέπει να απολαύσεις τις καλές στιγμές λοιπόν σωστά; Δεν είναι τόσο εύκολο. Λέω όμως στον εαυτό μου συνέχεια, ότι θα μου λείψουν πολλά πράγματα.
Νιώθω ότι έχω αρχίσει να τα χάνω. Όσο κλισέ και αν ακούγεται είναι αλήθεια. Μια μέρα δεν θα υπάρχουν άπειρα άπλυτα στο μπάνιο και στοίβες από πιάτα στο νεροχύτη. Σίγουρα θα σου λείψουν ακόμα και αυτά.
Θα σου λείπει ότι κάποιος σε χρειάζεται συνέχεια και σε παίρνει χιλιάδες τηλέφωνα την ημέρα, είτε για να σου πεί κάτι σημαντικό, είτε κάτι ασήμαντο.
Μια μέρα δεν θα χρειάζεται να ανησυχείς για το πως θα απασχοληθούν μετά το σχολείο, γιατί θα έχουν τις δικές τους ζωές, τους φίλους και τα χόμπι τους.
Αυτή τη ζωή μπορεί να περιμένεις αυτή τη στιγμή, ίσως για να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου ή με το σύντροφο σου. Όλοι οι λεκέδες στα χαλιά και στο πάτωμα θα εξαφανιστούν και τίποτα δεν θα θυμίζει όσα πέρασαν.
Οπότε ίσως να μην μπορείς να απολαύσεις την κάθε στιγμή στο χάος που ζείς σήμερα, αλλά θα σε βοηθήσει αν σκέφτεσαι ότι όλα αυτά μια μέρα θα είναι παρελθόν και σίγουρα θα σου λείψουν.
Μια μέρα θα σου λείψει να τα αφήνεις και να τα παίρνεις από το σχολείο. Θα σου λείψει η έκφραση τους όταν δεν τους αρέσει το φαγητό που έφτιαξες. Θα σου λείψει να σε φωνάζουν 10 φορές μέσα στο δωμάτιο, είτε γιατί χρειάστηκαν ένα ποτήρι νερό, είτε ακόμα μια αγκαλιά ή απλά να τους διαβάσεις μια ιστορία.
Θα σου λείψουν όλες αυτές οι ατελείωτες ιστορίες, γιατί θεωρούν ότι έχεις μια απάντηση για όλα. Φυσικά να ξέρεις, ότι δεν είναι κάτι που θα κρατήσει για πάντα.
Μια μέρα δεν θα θέλουν να σου δείξουν τι ζωγράφισαν και δεν θα αναζητούν συνέχεια την έγκριση σου. Μια μέρα θα έχουν την αυτοπεποίθηση να κάνουν τα περισσότερα πράγματα, χωρίς εσένα.
Την επόμενη φορά που θα νιώσεις ότι θες να τσιρίξεις ή να φωνάξεις γιατί δεν σε ακούει κανείς, απλά σκέψου ότι θα έρθει μια στιγμή που θα σου λείψει όλο αυτό το όμορφο χάος. Η σκέψη αυτή μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, ειδικά τις ημέρες που νιώθεις ότι θα χάσεις τα λογικά σου.
Ενώ μπορεί να μην είναι εύκολο να καταλάβεις όλα τα παραπάνω αυτή τη στιγμή, θα είναι σίγουρα εφικτό να καταλάβεις ότι μια μέρα θα σου λείψουν πάρα πολλά πράγματα.
Μια ολόκληρη αγέλη με ελέφαντες τρέχει για να χαιρετήσει ένα ελεφαντάκι που μόλις σώθηκε. Το απίστευτο βίντεο πρόκειται να γίνει viral, για προφανείς λόγους.
Το σύντομο κλιπ που γυρίστηκε στο φυσικό πάρκο Ελεφάντων, δείχνει το ορφανό ελεφαντάκι Dok Gaew ηλικίας 1 έτους και 9 μηνών να λαμβάνει το θερμότερο καλωσόρισμα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτά τα ζώα μπορούν να μας διδάξουν ένα δύο πράγματα για τη φιλία, την ενσυναίσθηση και την ειρηνική συνύπαρξη.
Αυτά τα υπέροχα πλάσματα είναι γνωστά για την ήπια φύση και την τεράστια σωματική τους δύναμη. Οι κοινωνίες τους είναι μητριαρχικές, δηλαδή τα θηλυκά είναι αυτά που έχουν το πάνω χέρι στο βασίλειο των ελεφάντων. Και επίσης είναι φυτοφάγα, που σημαίνει ότι δεν σκοτώνουν για φαγητό ούτε απλά επειδή θέλουν.
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο Ίντερνετ έφτασε και σε μας.
Σας συστήνω να τη διαβάσετε, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο γραμμένο από έναν από τους λαμπρότερους λατινοαμερικανούς συγγραφείς του αιώνα που μας πέρασε.
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."
