Το βασιλόπουλο ήξερε πως ακριβώς θα βρισκόταν κοντά στην πεντάμορφη βασιλοπούλα γιατί όταν ήταν παιδί είχε διαβάσει ένα σωρό παραμύθια....θα σκαρφάλωνε...
Δεν
ξέρω που ξεκινάει η αλήθεια και που το ψέμα...Ξέρω, όμως καλά, πως όλοι
μας, έχουμε, ανάγκη, πιο πολύ απο κάθε άλλη φορά να χτίσουμε με τα
παιδιά μας, έναν συνοικισμό αυτόνομο...και να φτιάξουμε τον κόσμο απ΄την αρχή, όπως τον ονειρευόμαστε και μας αρέσει...
Μια από αυτές τις μέρες θα πάρω τα παιδιά της τάξης μου με τα
φτυαράκια και τα κουβαδάκια τους και θα φτιάξουμε έναν
συνοικισμό αυτόνομο...τον μικρό μας κήπο στο τσιμεντένιο σχολείο μας,
στην τσιμεντένια πόλη που μας πνίγει...
Θυμάστε την Πίπη Φακιδομύτη των παιδικών μας χρόνων;
Το άρθρο αυτό, το αφιερώνω στην Πίπη Φακιδομύτη που όλοι κρύβουμε μέσα μας, μικροί και μεγάλοι...
Ένα από τα ωραιότερα -πιο αστεία, τρυφερά, βαθιά φιλοσοφημένα και
διεισδυτικά- παιδικά βιβλία που έχουν γραφτεί είναι οι ιστορίες της
Πίπης Φακιδομύτης, της σουηδής συγγραφέως Astrid Lindgren.
Κι ενώ τα
βιβλία της (όχι μόνο η Πίπη Φακιδομύτη, αλλά και όλα τα υπόλοιπα)
ξεχειλίζουν από χιούμορ, περιπέτεια, χαρά της ζωής και παιδική
ξεγνοιασιά, ταυτόχρονα, τα περισσότερα από αυτά έχουν ως κύριο στοιχείο
τους τον παιδικό πόνο: της απώλειας, του θανάτου, της μοναξιάς και της
περιθωριοποίησης.
Μόνο που, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα κλασικά
παιδικά μυθιστορήματα, όπως είναι ο «Όλιβερ Τουίστ», η δικαίωση, η
ευτυχία και το happy end δεν έρχονται από μια συγκυρία της τύχης που
φέρνει κάποιους καλούς ανθρώπους στο δρόμο του άτυχου παιδιού, αλλά μέσα
από το ίδιο το παιδί, από τις δικές του «θετικές δυνάμεις».
Η Πίπη, λοιπόν, είναι ένα παιδί ορφανό που ζει μόνο του σε ένα
μισοερειπωμένο σπίτι. Μόνο που η ίδια έχει για σύνθημά της τη φράση
«Φτιάχνω τον κόσμο μου όπως μου αρέσει να είναι». Θα μπορούσε να πει
κανείς ότι η Πίπη ζει μέσα σε ένα τεράστιο «ψέμα».
O πατέρας της είναι
καπετάνιος κι έχει γίνει βασιλιάς μιας πρωτόγονης φυλής στις Νότιες
Θάλασσες, η ίδια είναι τόσο δυνατή που μπορεί να σηκώσει ένα φορτηγό στα
χέρια της και να νικήσει τους πιο επικίνδυνους ληστές και, επιπλέον,
είναι πάρα πολύ πλούσια, γιατί ο μπαμπάς της της έχει αφήσει ένα
σεντούκι γεμάτο χρυσά νομίσματα.
Λυπάται, αισθάνεται μοναξιά, νοσταλγεί
τους γονείς της, ζηλεύει τα άλλα παιδιά που έχουν πιο κανονικές ζωές,
αλλά η χωρίς όρια φαντασία της τη βοηθά κάθε φορά να ξαναβρεί το δικό
της νόημα και τη χαρά στη ζωή της όπως είναι.
Ίσως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προσεγγίσει κανείς τα παιδικά
ψέματα από αυτόν της Lindgren. Πέρα από αυτά που επιτάσσει η ηθική της
ενήλικης ζωής, την υποχρέωση, δηλαδή, της προσαρμογής στην
πραγματικότητα και την αποδοχή της όπως είναι «αντικειμενικά», η παιδική
φαντασία έχει ακόμη τη δύναμη να φτιάχνει το δικό της κόσμο ή, μάλλον,
να φέρνει τον κόσμο στα μέτρα της, να του αφαιρεί πράγματα δύσκολα και
να του προσθέτει ευχάριστα.
Μπορεί πάλι, όμως, και να τα διαλύσει όλα
αυτά, όταν παύει να τα χρειάζεται ή όταν συγκρουστεί με την
πραγματικότητα: τους γονείς που θυμώνουν με το ψέμα, τους φίλους που
κοροϊδεύουν, τις ηθικές παραινέσεις του κοινωνικού περίγυρου.
Μπορούμε να πούμε ότι η εποχή του «ψέματος» έρχεται στα παιδιά
ταυτόχρονα με την κατάκτηση της γλώσσας. Η γλώσσα, αυτό το καταπληκτικό
«όχημα» των σκέψεων και των συναισθημάτων, είναι ένα θαυμάσιο μέσο για
να κατακτήσει κανείς τον κόσμο και χαρίζει, στο παιδί που την κατακτά,
μεγάλη ελευθερία. Του επιτρέπει να εκφράσει με το δικό του τρόπο αυτά
που συμβαίνουν μέσα του και γύρω του, αλλά και να τα «πλάσει» σύμφωνα με
τις ανάγκες του, να δοκιμάσει τα όριά του και τα όρια των άλλων.
Όταν ένα παιδί 4 ετών λέει στη μητέρα του για τη δασκάλα που αντιπαθεί
πιο πολύ στο νηπιαγωγείο ότι «είναι πολύ καλή, πάρα πολύ καλή, με όλα τα
παιδάκια, τα τραβάει, τα σπρώχνει... », δεν λέει ψέματα, δεν
αντιλαμβάνεται καν την αντίφαση που υπάρχει στα λόγια του.
Η γλώσσα,
όμως, το βοηθά να «χωρέσει» αντιφατικά συναισθήματα: «Θέλω να αγαπάω τη
δασκάλα μου», «Η μητέρα μου περιμένει να αγαπάω τη δασκάλα μου» και «Η
δασκάλα αυτή είναι τέτοια που δεν μπορώ να την αγαπήσω». Oύτως ή άλλως,
έως την ηλικία των 6-7 ετών, δεν μπορούμε να μιλάμε για «ψέματα», αφού
τα παιδιά βρίσκονται ακόμη στη φάση της «μαγικής σκέψης».
O σκοπός
οποιουδήποτε ψέματος των παιδιών, τις περισσότερες φορές, είναι η
αναζήτηση της αγάπης, της αναγνώρισης και της αποδοχής των άλλων, είτε
των γονιών είτε των συνομηλίκων. Επομένως, αντιδρώντας με πανικό και
απέχθεια μπροστά σε αυτό που μας φαίνεται «τερατώδες» ή σπεύδοντας να
ερμηνεύσουμε στο παιδί την πράξη του («Ξέρω ότι το έκανες για να μη σε
τιμωρήσω ή για να μη με στενοχωρήσεις»), κάνουμε συχνά το λάθος να
παραβλέπουμε εντελώς την πραγματική ανάγκη που κρύβεται πίσω από το ψέμα
του.
› Η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο της σχέσης. Γι’ αυτό
είναι απαραίτητο, από τη μια να είμαστε εμείς όσο πιο ειλικρινείς
γίνεται, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα παιδιά μας, και από την άλλη να
μην τα αμφισβητούμε πριν καν ακούσουμε τη δική τους εκδοχή της αλήθειας.
Όσο απίστευτη κι αν ακούγεται η αλήθεια τους, αξίζει να τη σεβαστούμε.
› Τα «μικρά» ψέματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με
ελαφρότητα και χιούμορ. Το παιδί που λέει ότι έπλυνε τα χέρια του, ενώ
τα βλέπουμε άπλυτα, θα σκάσει στα γέλια αν μυρίσουμε τα χέρια του και
σουφρώνοντας τη μύτη τού πούμε: «Πάλι το βρομοσάπουνο πήρες, γιατί δεν
δοκιμάζεις και το μοσχοσάπουνο;».
› Ένα «μεγάλο ψέμα» καλό είναι να συζητιέται, γιατί
σίγουρα δεν ειπώθηκε χωρίς λόγο. Η μητέρα του παιδιού που είπε ένα μεγάλο ψέμα θα πρέπει να μιλήσει
το συντομότερο με το παιδί της, ήρεμα, χωρίς ύφος κηρύγματος, να του
πει ότι έμαθε για το ψέμα του, να δεχτεί τις όποιες εξηγήσεις και να
διευκρινίσει για ποιους λόγους δεν είναι καλό να λέμε τέτοια ψέματα.
Αυτό, άλλωστε, είναι κάτι που δεν έχει γενικευμένους κανόνες. Κάθε
οικογένεια έχει το δικό της μέτρο για το αν και σε ποιο βαθμό ανέχεται
το ψέμα κι αυτό θα μεταδώσει και στα παιδιά. Από εκεί και πέρα, αυτό που
αποκαλύπτεται ως βαθύτερη συναισθηματική αιτία, η οποία έκανε το παιδί
να πει ένα τέτοιο ψέμα, δεν θα λυθεί εκείνη τη στιγμή, αλλά απαιτεί την
περαιτέρω διακριτική προσοχή των γονιών.
› Oρισμένα πιο «σκόπιμα» ψέματα, ιδιαίτερα μεγαλύτερων
παιδιών, μπορεί να απαιτούν εκτός από τη συζήτηση και κάποιου είδους
τιμωρία, ώστε τα παιδιά να καταλάβουν ότι τα ψέματα μπορεί να έχουν
δυσάρεστες συνέπειες.
› Δεν χρειάζεται να δραματοποιούμε τα πράγματα. Τα
περισσότερα παιδιά λένε ψέματα, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο,
ανάλογα με την προσωπικότητα και τις περιόδους της ζωής τους. Πριν
πανικοβληθούμε, λοιπόν, κι αρχίσουμε να βλέπουμε το παιδί μας σαν
μελλοντικό εγκληματία, καλό είναι να λάβουμε υπόψη μας κι άλλα
«σημάδια»: όταν «κάτι σοβαρό τρέχει με το παιδί», τότε συνήθως τα ψέματα
συνοδεύονται κι από άλλα προβλήματα, όπως ένταση, επιθετικότητα ή,
αντίθετα, κλείσιμο στον εαυτό του, θλιμμένη διάθεση ή φόβοι, μαθησιακές
δυσκολίες κλπ.
●
Τα παιδιά «μπερδεύουν» την πραγματικότητα με τον κόσμο της φαντασίας
τους, γι’ αυτό και δεν μπορούμε, στη φάση αυτή, να μιλάμε για ψέματα. Η
περιοχή του εγκεφάλου (προμετωπιαίος λοβός) που μας επιτρέπει να
ξεχωρίζουμε το πραγματικό από το φανταστικό δεν έχει ωριμάσει ακόμη. Γι’
αυτό, τα μικρά παιδιά πιστεύουν συχνά ότι έχουν ζήσει πραγματικά κάτι
που είδαν στον ύπνο τους ή φαντάστηκαν ή τα εντυπωσίασε.
●
Τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας γίνονται αισθητά στα
παιδιά, οπότε ξέρουν πότε λένε ψέματα και πότε αλήθεια. Παρ’ όλα αυτά,
τα ψέματα εξακολουθούν να είναι ένα προσιτό μέσο για να «επηρεάσουν» τα
πράγματα και να αποφύγουν ή να αποτρέψουν δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν
έχουν το ίδιο ηθικό βάρος όπως στην ενήλικη ζωή και πρέπει να
αντιμετωπίζονται με επιείκεια. Ωστόσο, απαιτούν ευαισθησία και προσοχή
από τους γονείς, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται, γιατί μπορεί να κρύβουν
κάποιο πρόβλημα.
●
Στην εφηβεία, τα ψέματα λέγονται εντελώς συνειδητά πια και συνήθως με
ξεκάθαρο σκοπό. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι όλα τα ψέματα των εφήβων ίδια.
Καθώς μεγαλώνει η ανάγκη των παιδιών για αυτονομία και ιδιωτικότητα, τα
ψέματα μπορεί να είναι ένας τρόπος να ξεφύγουν από την αυστηρή επιτήρηση
και τον έλεγχο των γονιών.
Πηγή:http://www.vita.gr/
Ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα παιχνίδι, με το παιδί μας, για την Πρωταπριλιά!
Μιλάμε στο παιδί μας για το ψέμα, εξηγώντας του τις συνέπειες που έχει στην καθημερινή μας ζωή.
Ύστερα, ζητάμε από το παιδί μας να μας πει ποια είναι τα πράγματα που δεν του αρέσουν στο σπίτι μας, στο σχολείο, στη γειτονιά, στη χώρα μας...
Θα εκπλαγείτε με την ωριμότητα της σκέψης του παιδιού σας...
Και του λέμε: Εάν μπορούσες να πεις ένα δικό σου ψέμα που θα έκανε τον κόσμο καλύτερο ποιο θα ήταν;
Π.χ. ένα παιδί μπορεί να πει το ψέμα οτι εξαφανίστηκαν τα αδέσποτα ζώα. Το ψέμα οτι εξαφανίστηκαν τα φτωχά παιδάκια... ή το ψέμα οτι εξαφανίστηκε το φρούτο που η μαμά του το πιέζει να τρώει καθημερινά...
Μέσα από αυτό το παιχνίδι γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και δίνουμε την δυνατότητα στο παιδί μας να γνωρίσει τον δικό του...
Σήμερα, θα σας αποκαλύψω, πως να μετατρέψετε ένα απόγευμα με το
παιδί σας, σε πραγματική γιορτή, φτιάχνοντας μαζί του ένα παραμυθένιο
κάστρο με κουλουράκια της Άνοιξης!
Δεν είναι υπέροχο;
Για την κατασκευή του κάστρου δεν θα χρειαστείτε παρά μόνο πολύ απλά υλικά που υπάρχουν σε κάθε σπίτι!
Μία κούτα -που μπορείτε πολύ εύκολα να βρείτε!
4 ρολά από χαρτί κουζίνας - και αυτό εύκολο!
Αλουμινόχαρτο
Κοπίδι
Ταινία συσκευασίας
Πούλιες και σημαιάκια για την διακόσμηση!
Οδηγίες για την κατασκευή του παραμυθένιου κάστρου!
Παίρνουμε ένα κουτί και το τοποθετούμε σε ένα τραπέζι.
Κόβουμε με το κοπίδι μας, σχηματίζοντας τις πολεμίστρες.
Για να δημιουργήσουμε τους πύργους, παίρνουμε ένα ένα, τα ρολά από το χαρτί κουζίνας και τα κολάμε με την ταινία συσκευασίας στο κάστρο.
Προσθέτουμε τα χωνιά μας, πάνω στους πύργους του κάστρου.
Ώρα να το καλύψουμε, παντού με αλουμινόχαρτο.
Για να το διακοσμήσουμε προσθέτουμε παραθυράκια, πόρτα, πούλιες και σημαιάκια!
Και έτοιμο το πιο παραμυθένιο κάστρο γιατί το φτιάξαμε με το παιδί μας!
Στο εσωτερικό του κάστρου μπορούμε να βάλουμε σε ταψάκι ότι γλυκά ή φαγητά θέλουμε. Σας προτείνω τα κουλουράκια της Άνοιξης! Φτιάχνονται πανεύκολα και είναι υπέροχα!
Πως θα φτιάξετε τα κουλουράκια της Άνοιξης!
Τα κουλουράκια της Άνοιξης θα γίνουν πιο νόστιμα εάν τα φτιάξετε με το παιδί σας!
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, παρακαλώ μοιραστείτε το. Θα το εκτιμούσα. :)
Θέλετε να κατασκευάσετε αυτόν τον υπέροχο δίσκο με ντόνατς με το παιδί σας; Μα είναι υπέροχος!
Τα γλυκά που θα φτιάξετε δεν θα έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τα έτοιμα που υπάρχουν στην αγορά παιδικών παιχνιδιών και ίσως, θα είναι πολύ πιο όμορφα γιατί θα είναι του παιδιού σας! Το μυστικό;
Κουμπιά....Ξέρετε που θα τα βρείτε, σε είδη ραπτικής, κατασκευών.
Τα βάφουμε με το παιδί μας, χρησιμοποιώντας τέμπερες!
Εύκολο, απλό και πολύ διασκεδαστικό!
Αφού, τα αφήσουμε να στεγνώσουν, φροντίζουμε για την διακόσμηση!
Τώρα, ας δούμε πως φτιάχνουμε τον χάρτινο δίσκο μας!
Εάν έχετε μικρά παιδιά, τότε γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει να έχεις παντού διασκορπισμένα παλιά παιχνίδια σε όλο το σπίτι...Μια λύση είναι να τα συγκεντρώσουμε και με όχημα την φαντασία μας, να κατασκευάσουμε με το παιδί μας, αληθινά, έργα τέχνης...
ΟRobert Bradford είχε μία εξαιρετική ιδέα μάζεψε μικρά πλαστικά παιχνίδια και δημιούργησε ευφάνταστα έργα τέχνης!
Πώς σας φαίνεται η ιδέα να φτιάξετε με το παιδί σας, τα δικά σας έργα τέχνης με τα παλιά σας παιχνίδια; Είναι τα παιχνίδια της τέχνης!
Επειδή οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, μια άλλη λύση είναι να μαζέψουμε τα παλιά μας παιχνίδια σε κουτιά και να τα κάνουμε δώρο σε παιδιά που δεν έχουν! Είναι τα παιχνίδια της αγάπης...
Για τα περισσότερα παιδιά δεν φτάνει ένα μόνο δωμάτιο για τα
παιχνίδια τους. Μεγαλώνοντας δεν ξέρουν πια τι να τα κάνουν. Υπάρχουν
όμως παιδιά που δεν έχουν καθόλου παιχνίδια. Μπορείτε, λοιπόν, να φέρετε τα παιχνίδια που δεν
χρειάζεστε και διατηρούνται σε καλή κατάσταση στο Βιβλιοπωλείο της Γης.
Εκεί θα φροντίσουν να φτάσουν τα παιχνίδια που θα προσφέρετε, στα χέρια παιδιών που τα χρειάζονται.
Δωρίζοντας τα παλιά σας παιχνίδια κάνετε μια κοινωνική προσφορά και
συμβάλλετε στην προσπάθεια για λιγότερα απορρίμματα και λιγότερη
ενέργεια για ανακύκλωση υλικών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για
αρκετά χρόνια ακόμη. Ώρες λειτουργίας χώρου υποδοχής: Τρίτη – Κυριακή 10.30 -18.30
Καλλιεργήστε την στο παιδί σας για να ενσωματωθεί στο κοινωνικό σύνολο,
να αντεπεξέλθει στα εμπόδια της ζωής και να έχει μια όμορφη και
ευτυχισμένη ζωή.Το μωράκι σας ήρθε επιτέλους στον κόσμο. Τώρα, κρατώντας το στην
αγκαλιά σας, θαυμάζοντας το πόσο όμορφο και αξιολάτρευτο είναι,
αναρωτιέστε αν θα είναι και έξυπνο! Θα είναι καλός μαθητής, θα γίνει
ένας άξιος ενήλικας, ικανός να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της ζωής;
Θυμηθείτε, όμως, ότι έξυπνα δεν είναι μόνο τα παιδιά που διαπρέπουν
στα μαθηματικά και εντυπωσιάζουν τους πάντες με τις σχολικές επιδόσεις
τους. Έξυπνα είναι και τα παιδιά που διαθέτουν αυτοπεποίθηση και
υπευθυνότητα και που είναι σε θέση να κατανοούν τόσο τα δικά τους
συναισθήματα, όσο και τα συναισθήματα των άλλων. Διαθέτουν με άλλα λόγια
υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη.
Με υπομονή, επιμονή, γνώση για της ανάγκες του και πολλή αγάπη για
το παιδί, προσόντα δηλαδή που κάθε γονιός διαθέτει, μπορείτε να το
βοηθήσετε να αναπτύξει τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα του χαρίσουν την
επιτυχία στη μετέπειτα επαγγελματική και προσωπική του ζωή.
Τι είναι, όμως, αυτή η περιβόητη συναισθηματική νοημοσύνη;
Είναι η ικανότητα της αντίληψης του εαυτού μας, αλλά και των
συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων. Είναι η ενσυναίσθηση, η κοινωνικότητα,
η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων αλλά και η υγιής μαχητικότητα.Εξάλλου, όποιος θέλει να επιτύχει στη ζωή, πρέπει να κατέχει το
αλφάβητο των συναισθημάτων.
Φυσικά, η συναισθηματική νοημοσύνη δεν
ταυτίζεται σε καμία περίπτωση με τη συνεχή υποχωρητικότητα, ούτε με την
επιθυμία να είμαστε αγαπητοί σε όλους. Αντιθέτως, συχνά είναι απαραίτητο
να βάζουμε όρια τόσο στον εαυτό μας, όσο και στους συνανθρώπους μας.
Είναι σημαντικό να ασκούμε κριτική αντί να δεχόμαστε τους πάντες όπως
είναι.Όποιος, όμως, διαθέτει συναισθηματική νοημοσύνη, ξέρει να
αντιμετωπίζει τις συγκρούσεις, χωρίς να αφήνει πίσω του νικητές και
χαμένους.
Ποια είναι, όμως, η διαφορά με τη νοημοσύνη;
Τη νοημοσύνη την έχουμε, τη συναισθηματική νοημοσύνη τη μαθαίνουμε.Σίγουρα θα έχετε συναντήσει αρκετούς ανθρώπους που, παρά τον υψηλό
δείκτη νοημοσύνης που διαθέτουν, αποτυγχάνουν τόσο στην κοινωνική όσο
και στην προσωπική τους ζωή και αντιθέτως ανθρώπους με «κοινό νου», που
τα καταφέρνουν παντού και κυρίως στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Αυτό και μόνο το γεγονός αποδεικνύει τη σημασία της συναισθηματικής
σταθερότητας. Όταν το μυαλό και η καρδιά βρίσκονται σε αρμονία, η
πρόοδος του ατόμου είναι αναμενόμενη.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση των παιδιών είναι σημαντικό να
βρουν τη θέση τους στον κοινωνικό τους περίγυρο και να είναι αποδεκτά
από τους συνομηλίκους τους.
Ποιος είναι ο ρόλος του γονέα στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης του παιδιού;
Ευτυχώς, όμως, η συναισθηματική νοημοσύνη είναι ένα χάρισμα που
αποκτάται, καθώς μπορεί να αναπτυχθεί, αρκεί να καλλιεργήσετε στο παιδί
σας την αυτοπεποίθηση.
Ο ρόλος σας, λοιπόν, είναι καθοριστικός τα πρώτα χρόνια της ζωής
του, αφού την περίοδο αυτή διαμορφώνεται η προσωπικότητά του και
δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη μελλοντική πορεία του.
Αφιερώστε χρόνο στο παιδί σας
Δεν αρκεί να προσφέρετε στο παιδί σας όποιο παιχνίδι σας ζητάει και
να του κάνετε όλα τα χατίρια. Πιο σημαντικό είναι να καλύπτετε τις
συναισθηματικές ανάγκες του. Αφιερώστε του περισσότερο χρόνο!
Συζητήστε μαζί του
Ενθαρρύνετέ το να συζητάει μαζί σας για το πώς αισθάνεται και να του
μιλάτε και εσείς για τα δικά σας συναισθήματα.
Κατανοήστε τη συμπεριφορά του.
Συχνά, επειδή το παιδί δεν είναι σε θέση να εκφράσει με λόγια τα
προβλήματά του, το κλειδί βρίσκεται στη συμπεριφορά του. Πίσω, λοιπόν,
από τις δυσκολίες στον ύπνο, τη διατροφή, τις σχέσεις με τους
συνομηλίκους του στο σχολείο, την επιθετικότητα, το ψέμα ή την κλοπή,
είναι πιθανό να κρύβεται η ανάγκη του για περισσότερη προσοχή και
φροντίδα.
Κάθε φορά που βοηθάτε το παιδί σας να κατανοήσει και σιγά-σιγά να
ελέγξει τα αρνητικά συναισθήματα που το κατακλύζουν, όπως θυμός, οργή,
άγχος, αναπτύσσετε τη συναισθηματική του νοημοσύνη.
Ένα παιδί με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης μπορεί να καταφέρει εκπληκτικά πράγματα!
Να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τα συναισθήματά του.
Να καταφέρνει να ηρεμεί μόνο του και να διατηρεί τις ισορροπίες του.
Να είναι κοινωνικό και να δημιουργεί γερές φιλίες.
Να αποκτά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και υπευθυνότητα.
Βοηθήστε το παιδί να διαμορφώσει την προσωπικότητά του και να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του
Τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί στο σχολείο έχουν όχι μόνο
τη δυνατότητα, αλλά και την υποχρέωση να ενθαρρύνουν και να στηρίζουν το
παιδί σε όλες πτυχές της καθημερινότητάς του. Μην ξεχνάτε ότι το παιδί
θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και πίστη στη ζωή μόνο αν βιώσει τη χαρά μετά
από μια επιτυχημένη προσπάθειά του. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για
να μάθει να σέβεται τον εαυτό του και να έχει εμπιστοσύνη στις
ικανότητές του.
Αφήστε το να κάνει λάθη!
Ακόμα και σε περίπτωση που αποτύχει σε κάτι, καλό είναι να
αναγνωρίζετε την προσπάθειά του και να το ενισχύετε λέγοντάς του πως αν
επιμείνει λίγο περισσότερο, την επόμενη φορά θα τα καταφέρει καλύτερα.
Φροντίστε, ωστόσο, να συμφιλιωθείτε πρώτοι εσείς με τις ενδεχόμενες
αποτυχίες του μικρού σας και να τις αντιμετωπίζετε ως κάτι φυσικό και
όχι ως τη συντέλεια του κόσμου! Μόνο έτσι θα το βοηθήσετε να αποκτήσει
περισσότερο θάρρος και να παίρνει πρωτοβουλίες, χωρίς να αγχώνεται
υπερβολικά για το αποτέλεσμα.
Απλά παιχνίδια που θα βοηθήσουν το παιδί μου να αποχτήσει αυτοπεποίθηση, εκφράζοντας τα συναισθήματά του!
Καθόμαστε μαζί με το παιδί μας και συζητάμε μαζί του γεγονότα της ημέρας που το επηρέασαν π.χ. το γεγονός οτι τσακώθηκε με ένα φίλο του, ένας καβγάς μέσα στο σπίτι, έναν φόβο που έχει, τη χαρά του για μια επιτυχία στο σπίτι ή το σχολείο...
Του δίνουμε τα αρκουδάκια των συναισθημάτων και του ζητάμε να μας πει πως ένιωσε...
Το ίδιο παιχνίδι μπορείτε να το παίξετε με αφορμή τα συναισθήματα ηρώων από αγαπημένα παραμύθια του παιδιού σας...Τα παιδιά, μαθαίνουν με αυτόν τον τρόπο να μπαίνουν στη θέση των άλλων...
Αυτή, η παρέα στο χέρι του, μπορεί να το βοηθήσει να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του!Νιώθει χαρά, φόβο, λύπη, οργή; Παίζουμε μαζί και το βοηθάμε να εκφραστεί.Αφορμή μπορεί να είναι προσωπικά βιώματα του παιδιού ή και αποκαλύψεις σχετικά με συναισθήματα που βιώσαμε, εμείς, οι γονείς σαν παιδιά. Στα παιδιά αρέσει πολύ να μαθαίνουν λεπτομέρειες της ζωής των γονιών τους, αρκεί να έχουμε, πρώτα, εμείς, επεξεργαστεί συναισθηματικά καταστάσεις...
Ο κύβος των συναισθημάτων!
Ζητάμε από το παιδί μας να τον ρίξει και να φέρει τυχαία κάποιο συναίσθημα. Ύστερα, ζητάμε να μας εξηγήσει πως λέγεται αυτό το συναίσθημα, πότε το ίδιο νιώθει έτσι, πως προσπαθεί να το αντιμετωπίσει, πως μπορεί να βρει λύσεις...
Τι είναι το Μουσείο Συναισθημάτων Παιδικής Ηλικίας;Είναι ένα διεθνώς μοναδικό, διαδραστικό μουσείο, που χρησιμοποιεί τα εκθέματα του, το παιχνίδι και τα παραμύθια
για να ενθαρρύνει τα παιδιά να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να
κατανοήσουν τον κόσμο των συναισθημάτων!... ενώ ταυτόχρονα
ευαισθητοποιεί τους ενήλικες σε θέματα που αφορούν τη συναισθηματική
ανάπτυξη. Ιδρύθηκε το 2006, ανήκει στις μη κυβερνητικές οργανώσεις
και είναι μέλος του «HANDS ON EUROPE» διεθνούς συμβουλίου παιδικών
μουσείων.
Δείτε, ακόμα, έξυπνα παιχνίδια που μπορούν να προάγουν την συναισθηματική νοημοσύνη του παιδιού σας!
Σήμερα, θα σας πω, πώς να παίζετε με το παιδί σας,το παιχνίδι "Πρωτόγονοι άνθρωποι"! Είναι ένα όμορφο παιχνίδι ρόλων που μυεί μέσω της φαντασίας, το παιδί σας, στο παρελθόν....
Μπήκαμε στο παιδικό δωμάτιο και μαζέψαμε καρπούς από τα δέντρα. Φτιάξαμε, ακόμα ένα καλάμι για να ψαρέψουμε με μπαμπού. Κυνηγήσαμε ζωάκια για να φάμε... Ανάψαμε φωτιά, χτυπώντας βότσαλα από την παραλία...μιλώντας συγχρόνως γι' αυτήν την υπέροχη ανθρώπινη εφεύρεση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού... Φτιάξαμε βραχογραφίες με δαχτυλομπογιές! Αυτό είναι συναρπαστικό για τα παιδιά!
Δοκιμάσαμε, ακόμα, να φτιάξουμε ρούχα πρωτόγονων...
Ύστερα, πήραμε τους δεινοσαύρους μας και τους κάναμε και αυτούς, μέρος του παιχνιδιού!
Μετά, μαζέψαμε φυλλαράκια και ένα ανοιχτό κομμάτι από κορμό δέντρου και φτιάξαμε μία κούνια για το μωρό της οικογένειας που έζησαν την πρωτόγονη εποχή.
Ύστερα πήραμε ένα ξύλο και καθίσαμε κάθε νύχτα να κοιτάμε το φεγγάρι. Κάθε βράδυ χαράσσαμε μια γραμμή. Στις 28 μέρες χαράξαμε έναν κύκλο. Είχε πανσέληνο βλέπετε. Μετρήσαμε ακόμα και μάθαμε για τους μήνες και τις εποχές. Ήταν χειμώνας και έπρεπε να περιμένουμε την Άνοιξη για να πάμε για κυνήγι.
«Μαμά οι πρωτόγονοι άνθρωποι πως μετρούσαν»; «Μαμά οι πρωτόγονοι άνθρωποι είχαν λεφτά»; Και ένα σωρό άλλες απορίες ήταν αφορμή για να παίζουμε όλο και πιο πολύ!
●
Τα παιδιά «μπερδεύουν» την πραγματικότητα με τον κόσμο της φαντασίας τους, γι’ αυτό και δεν μπορούμε, στη φάση αυτή, να μιλάμε για ψέματα. Η περιοχή του εγκεφάλου (προμετωπιαίος λοβός) που μας επιτρέπει να ξεχωρίζουμε το πραγματικό από το φανταστικό δεν έχει ωριμάσει ακόμη. Γι’ αυτό, τα μικρά παιδιά πιστεύουν συχνά ότι έχουν ζήσει πραγματικά κάτι που είδαν στον ύπνο τους ή φαντάστηκαν ή τα εντυπωσίασε.
●
Τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας γίνονται αισθητά στα παιδιά, οπότε ξέρουν πότε λένε ψέματα και πότε αλήθεια. Παρ’ όλα αυτά, τα ψέματα εξακολουθούν να είναι ένα προσιτό μέσο για να «επηρεάσουν» τα πράγματα και να αποφύγουν ή να αποτρέψουν δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν έχουν το ίδιο ηθικό βάρος όπως στην ενήλικη ζωή και πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιείκεια. Ωστόσο, απαιτούν ευαισθησία και προσοχή από τους γονείς, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται, γιατί μπορεί να κρύβουν κάποιο πρόβλημα.
●
Στην εφηβεία, τα ψέματα λέγονται εντελώς συνειδητά πια και συνήθως με ξεκάθαρο σκοπό. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι όλα τα ψέματα των εφήβων ίδια. Καθώς μεγαλώνει η ανάγκη των παιδιών για αυτονομία και ιδιωτικότητα, τα ψέματα μπορεί να είναι ένας τρόπος να ξεφύγουν από την αυστηρή επιτήρηση και τον έλεγχο των γονιών.