φωτογραφία απο
Βγες έξω και περπάτα...
Με την οικογένεια μου πηγαίναμε πολλά ταξίδια με το αυτοκίνητο όταν ήμουν παιδί... Μετά από τόσες ώρες στο αυτοκίνητο και όταν φτάναμε στον προορισμό μας το μόνο που ήθελα, ήταν να μείνω μέσα σε αυτό. Τι θα μπορούσε να με κάνει να θέλω να βγω έξω;
Ένα ακόμα, λιβάδι με αγριολούλουδα; Ίσως..αυτό να ήταν... Αλλά ο μπαμπάς μου ήταν αυτός που μου έλεγε...βγες έξω απο το αμάξι και πάμε...να ανακαλύψουμε τον κόσμο...να πάρουμε ένα μονοπάτι κι όπου τραβήξει...
Αυτό, μου έχει μείνει...Ακόμα, κι αν είμαι κουρασμένη, θα βγω και θα ακολουθήσω έναν δρόμο....κι όπου με βγάλει...Στη ζωή έτσι κι αλλιώς δεν ξέρεις ποτέ...η ζωή είναι ένα μαγικό ταξίδι ανακάλυψης...
Όταν ταξιδεύαμε για την Μύκονο, κοιτάζαμε από το κατάστρωμα τους γλάρους...Και με έκανε να νιώθω ένα με αυτούς και να πετάω.Του είχα πει κάποτε...θέλω να πετάξω. Μου λέει πέτα...Πώς; Δεν έχω φτερά...Δεν χρειάζεται να έχεις...
Πήγαινε, για κάτι που θέλεις...μην φοβάσαι...
Μην φοβάσαι να δοκιμάσεις κάτι...είναι ένα τόσο απλό μάθημα που μου το έμαθε ο μπαμπάς μου από τότε που ήμουν μικρή....Ας πούμε, όταν ήμουν παιδάκι είχα πάντα τα μαλλιά μου μακριά και μια μέρα μου ήρθε να τα κόψω πολύ κοντά κι εκείνος μου είπε: Πολύ καλά, πήγαινε και κάντο....Δοκίμασε και μην φοβάσαι...την ζωή...
Επίτρεψε στον εαυτό σου να κολυμπήσει στα βαθιά...
Ο μπαμπάς μου ήταν αυτός που με έμαθε να κολυμπάω...Με έμαθε πως να αφήνω στην άκρη τους φόβους μου , να χαλαρώνω και να κολυμπάω στα βαθιά που μόνο εκεί, μας άρεσε και στους δύο να κολυμπάμε...Βέβαια, ήταν πάντα εκεί και εάν κουράζουνα γινόταν δελφίνι και στους ώμους του, εγώ, γοργόνα...
Να βρίσκω κουράγιο και πίστη να σηκωθώ στα πόδια μου...
Το βράδυ που έδινα πανελλήνιες εξετάσεις για να μπω στο πανεπιστήμιο ο φόβος και η αγωνία μου είχαν χτυπήσει κόκκινο...Και είχα βάλει, θυμάμαι τα κλάματα και φώναζα δεν μπορώ, δεν θα τα καταφέρω...Σταμάτα να λες ότι δεν θα τα καταφέρεις... δεν την θέλω αυτήν την λέξη...και έτσι μπορεί να γκρινιάζω πολλές φορές...ότι δεν θα τα καταφέρω...αλλά δεν σταματάω να πιστεύω στον εαυτό μου και δεν σβήνει η πίστη και η αφοσίωση στο στόχο μου μέχρι να τον πετύχω...
Να αγαπάς τον πλούτο της αγάπης
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που οι γονείς μου με αγαπάνε πολύ και έμαθα οτι ο μεγαλύτερος πλούτος σε μία οικογένεια είναι η αγάπη...
Η αποτυχία είναι ο καλύτερος δάσκαλος...
Δεν τα καταφέρνω πάντα...αλλά ήταν και είναι εκεί να μου θυμίζει να μαθαίνω από τα λάθη μου...κι όσο κι αν κάποιες φορές να αντιδρώ σε αυτά που μου λέει..ξέρω την αλήθεια και μαθαίνω από τα λάθη μου και τις αποτυχίες μου...
Περιμένε να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο που θα περπατήσετε μαζί στην ζωή...
Ο μπαμπάς μου με έμαθε οτι ο κατάλληλος άνθρωπος θα είναι εκεί για μένα και θα αγωνίζεται και θα με αγαπάει για αυτό που είμαι...Και είχε δίκιο με τον άντρα μου είμαστε μαζί τόσα χρόνια και θα είμαστε μαζί πολλά πολλά ακόμα...να βλέπουμε το παιδί μας να ανθίζει στη ζωή...
Μην σταματάς να περπατάς...
Κάναμε πάντα μεγάλες βόλτες...και τα ποδαράκια μου ήταν μικρά και τα δικά του βήματα, φάνταζαν μεγάλα...και μου έλεγε μην σταματάς να περπατάς...και αυτό κάνω...μπορεί να φοβάμαι έναν κόσμο που τον κάναμε αυλή των θαυμάτων...μπορεί να με κουράζει ο τόσος θόρυβος χωρίς αξία γύρω μου...αλλά δεν σταματάω να περπατάω...και έχω μέσα μου πίστη κι όνειρο....για τη ζωή...για την οκογένειά μου...
Θέλω πολύ κάποτε και η κόρη μου να πει για τον μπαμπά της τα ίδια και πιο πολλά...και είμαι σίγουρη οτι θα το κάνει...γιατί την μαθαίνει να γελάει, να παίζει και ίσως, το πιο σημαντικό στον κόσμο, να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό της...Χρόνια Πολλά σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου...που με ένα βλέμμα και χαμόγελό τους σου λένε... Πάρε μια ανάσα...βγες έξω και περπάτα...Μην φοβάσαι να ονειρεύεσαι...η ζωή είναι ένα μονοπάτι αυτογνωσίας...ας το ακολουθήσουμε....με όλη μας την ψυχή...κι οτι δεν μας κάνει ας το αλλάξουμε...
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, παρακαλώ μοιραστείτε το. Θα το εκτιμούσα. :)
