Όταν αποκτάς ένα παιδί, τα πάντα αλλάζουν.
Πριν και μετά δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί.
Μπήκα κρυφά στο δωμάτιο της και την κοιτάω καθώς κοιμάται...
Λίγο πριν καθόμουν και διάβαζα ένα βιβλίο στο σαλόνι.Ένιωσα ένοχη κι ήρθα στο κρεβατάκι σου.
Να τι σκεφτόμουν.Τα έβαλα μαζί σου κόρη μου γιατί την ώρα που ντυνόσουν έπαιζες και καθυστερούσες να φορέσεις το φόρεμά σου. Επειδή δεν έπλυνες καλά τα χέρια σου. Επειδή έφυγες με βρώμικα παπούτσια.
Σου φώναξα όταν κάτι σου έπεσε από το χεράκι σου. Όταν λέρωνες το τραπεζομάντηλο.Όταν μπουκωνόσουν με πολλές τσίχλες. Στην παιδική χαρά, σου φώναξα πολύ μπροστά στις φίλες σου επειδή έσπρωξες μία καθώς ανέβαινες...αλλά εσύ το είχες κάνει κατά λάθος.
Θυμάσαι, αργότερα, όταν διάβαζα που μπήκες μέσα με μία πληγωμένη έκφραση στο βλέμμα; Όταν σήκωσα τα μάτια μου, εκνευρισμένη από την διακοπή, στάθηκες διστάζοντας."Τι συμβαίνει"; σου φώναξα...
Κι εσύ δεν είπες τίποτα, παρά μόνο έτρεξες καταπάνω μου με φίλησες και μ' αγκάλιασες και τα μικρά σου χεράκια μ' έσφιξαν με τόση τρυφερότητα, όση μπορούσε να βάλει ο Θεός στην καρδούλα σου. Νιώθω ενοχές...
Η συνήθεια να βρίσκω λάθη παντού, να κατηγορώ τους άλλους - μήπως δεν έκανα τα ίδια όταν ήμουν μικρή; Όχι, πως δεν σε αγαπάω κορούλα μου...είσαι τα πάντα για μένα...αλλά είναι που χάνω το μέτρο και περιμένω πολλά από ένα τόσο δα μικρό κοριτσάκι.
Η μικρή σου καρδιά είναι πελώρια και γεμάτη τρυφερότητα και καλοσύνη. Ήρθα μέσα στο σκοτάδι, πλάι στο κρεβάτι σου...μετανιωμένη. Αύριο θα παίξω μαζί σου...θα υποφέρω όταν πονάς, θα γελάω όταν γελάς...θα προσπαθώ να δαγκώσω την γλώσσα μου όταν ανεβαίνουν στο στόμα μου απότομες κουβέντες. Θα λέω, συνέχεια, μέσα μου "Μα είναι ένα μικρό κοριτσάκι - μόνο ένα κοριτσάκι!"
Σε βλέπω μαζεμένο κουβαράκι στο κρεβατάκι σου, να κοιμάσαι αδύναμη...είσαι ακόμα, μωράκι. Σας χθες ήταν που ακουμπούσες το κεφαλάκι σου, αδύναμη στον ώμο μου.Σου ζήτησα πολλά, πάρα πολλά...
