Μεγαλώνοντας είχα όλα τα χαρακτηριστικά ενός παιδιού που μεγαλώνει μόνο του. Μάθαινα να έχω εξαιρετικές επιδόσεις σ’ ότι κι αν έκανα, να μην ικανοποιούμαι εύκολα, να θέλω πάντα κάτι καλύτερο. Γινόμουν τελειομανής και έχανα την ουσία, να χαίρομαι με τα απλά και μικρά πράγματα στην ζωή.
Κι αυτό, απλά γιατί εάν έπεφτα ήσουν πάντα εκεί για να με πιάσεις. Έτσι μάθαινα να μην στέκομαι πάντα στα πόδια μου. Όταν έγινα μαμά ήταν πολύ δύσκολο για μένα γιατί απλά άρχισα να κάνω ότι είχα μάθει από σένα. Έγινα κι εγώ υπερπροστατευτική, αυτό που ποτέ δεν ήθελα να γίνω. Για καιρό αναρωτιόμουν εάν μπορώ να ξεφύγω.
Βλέποντας όμως τα λάθη μου, μανούλα, θέλω να μάθω στο δικό μου παιδί πώς να στέκεται στα πόδια του κι αυτό ξέρεις δεν είναι πολύ εύκολο. Η κόρη μου είναι από την φύση της ένα δυνατό και ανεξάρτητο παιδάκι γεμάτο χαρά που βλέπει τα πάντα αισιόδοξα, ενώ εγώ έχω τους φόβους και τις ανασφάλειες μου.
Μαθαίνω μαζί της, μαμά, ότι η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο,η ζωή έχει χρώματα. Είμαι λιγότερο "καταπιεστική" μαμά από σένα.Σε ένα κόσμο φτιαγμένο με αταξία εγώ ένα μικρό τίποτα θέλω να βάλω σε όλα τάξη. Αυτό είναι παράλογο. Θέλω το παιδί μου να γίνει χαρούμενο. Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω νικήσει τους φόβους μου αλλά έχω αρχίσει να ζω μαζί τους και να μην τους φοβάμαι...
Είναι για μένα το παιδί μου ο κόσμος όλος. Αλλά πιστεύω πώς δεν αγαπάς περισσότερο το παιδί σου αν φοβάσαι τα πάντα. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Έχεις αγωνιστεί τόσο πολύ και με τόσο δύσκολα πράγματα κατά τη διάρκεια της ζωής σου και τώρα...
Μεγαλώνω μαμά, το νιώθω κάθε μέρα πιο πολύ... Κι αρχίζω να αγαπώ τον εαυτό μου, πιστεύω σε μένα πιο πολύ από ποτέ. Πιστεύω στην οικογένειά μου, μαμά. Είμαι δυνατή. Θέλω κι η κόρη μου όταν μεγαλώσει να μάθει ν' αγαπάει τον εαυτό της και να στηρίζεται στα πόδια της.
