Χόρχε Μπουκάι - Τα 10 «ΟΧΙ» της ζωής σου

1. Κρύβομαι

Μην κλείνεις ποτέ την καρδιά σου στον πόνο. Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να βιώνει και να εκφράζει τα συναισθήματα που αναδύονται. Μην τα συγκρατείς.

Μην παριστάνεις τον δυνατό, μην τα κρατάς όλα μέσα σου. Με τον καιρό, ο πόνος θα λιγοστεύει. Αν υπάρχει κάτι που λειτουργεί πάντα και συντομεύει τον δρόμο που έχεις να διανύσεις, είναι ακριβώς αυτό: να βρεις τον τρόπο να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώθει και να δείχνει τον πόνο, τη θλίψη, τον θυμό και τον φόβο γι’ αυτόν που χάθηκε. Να περπατάς τον δρόμο βήμα βήμα, αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να κλείσουν και να γιατρευτούν οι πληγές. Και μην ξεχνάς: ο δρόμος αυτός λέγεται ο δρόμος των δακρύων. Δώσε λοιπόν στον εαυτό σου την άδεια να κλάψει. Το έχεις αυτό το δικαίωμα, να κλαις όποτε το έχεις ανάγκη. Πιθανότατα, αυτό που σου συνέβη ήταν χτύπημα σκληρό, η ζωή σε αιφνιδίασε και κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει... Έφυγε το πρόσωπο που αγαπούσες και σε άφησε μόνο. Τίποτα πιο λογικό από το να ξαναβρείς την παλιά μας ικανότητα να κλαίμε όταν είμαστε λυπημένοι, να βογκάμε όταν πονάμε, να μουσκεύουμε το μαξιλάρι όταν η θλίψη μας ξεχειλίζει. Μην κρύβεις τον πόνο σου. Μπορείς να μοιραστείς αυτό που σου συμβαίνει με την οικογένειά σου, με τους στενούς σου φίλους... Το κλάμα είναι χαρακτηριστικό αποκλειστικά του ανθρώπου, όπως και το γέλιο. Το κλάμα λειτουργεί σαν βαλβίδα και απελευθερώνει τη φοβερή εσωτερική ένταση που προκαλεί η απώλεια. Κλαίμε μόνοι, αν αυτή είναι η επιλογή μας, ή με τους συνοδοιπόρους μας, και μοιραζόμαστε τον πόνο τους που είναι ίδιος με τον δικό μας. Όταν μοιραζόμαστε τα βάσανα, μοιράζεται και το βάρος τους. Όταν πονάει η ψυχή σου, δεν υπάρχει καλύτερη τακτική από το κλάμα.

Μην προσπαθείς να το αποφύγεις από φόβο μήπως κουράσεις ή μήπως ενοχλήσεις τους γύρω σου. Να ψάχνεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να εκφράζεις αυτό που αισθάνεσαι, όπως το αισθάνεσαι. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να διακόπτεις το συναίσθημά σου με τη βλακώδη αντίληψη ότι πρέπει να φανείς δυνατός και να προστατεύσεις έτσι και τους γύρω σου.

2. Αμέλεια

Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται στον δρόμο των δακρύων, είναι τόσο απασχολημένοι με τις διεργασίες που γίνονται μέσα τους, έχουν τόσο πολύ στραμμένη την προσοχή τους στο οδυνηρό τους συναίσθημα, που δεν δίνουν καμία σημασία στο ίδιο τους το σώμα. Αφού περάσουν οι πρώτες μέρες, θα είναι φρόνιμο και ωφέλιμο να επιβάλεις στον εαυτό σου για μερικές εβδομάδες ένα συγκεκριμένο ωράριο... Τι ώρα θα σηκώνεσαι το πρωί, τι ώρα θα τρως τα διάφορα γεύματα της ημέρας, τι ώρα θα ξαπλώνεις το βράδυ... και να φροντίσεις να το τηρείς αυτό το ωράριο. Να τρέφεσαι καλά και να μην κάνεις κατάχρηση τσιγάρων, αλκοόλ και φαρμάκων. Και αν πράγματι χρειαστεί να πάρεις κάποιο φάρμακο για να σε βοηθήσει σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, αυτό θα το κρίνει πάντοτε ο γιατρός, και ποτέ οι συγγενείς, οι φίλοι ή οι γείτονες, ακόμη κι αν έχουν καλή πρόθεση οι συμβουλές τους. Οπωσδήποτε, καλό είναι να μην γυρίζεις από γιατρό σε γιατρό «ψάχνοντας» τον ειδικό που θα δεχτεί να σου δώσει ψυχοφάρμακα «για να μην αισθάνεσαι». Γιατί, όχι μόνο δεν θα σε βοηθήσουν τέτοια φάρμακα, αλλά μπορεί και να συντελέσουν να γίνει το πένθος χρόνιο.

3. Μη βιάζεσαι

Χρειάζεσαι χρόνο για να διαβείς τον δρόμο, και λένε πως ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.

Πρόσεξε, όμως, γιατί δεν φτάνει μόνο ο χρόνος.

Αυτό που μπορεί πραγματικά να βοηθήσει, είναι τι κάνει ο καθένας με τον χρόνο.

Μην περιμένεις να γίνουν θαύματα, και να είσαι προετοιμασμένος για τις υποτροπές. Ένα απροσδόκητο γεγονός, μια επίσκεψη, μια επέτειος, τα Χριστούγεννα... σε γυρίζουν πάλι στην αρχή, στην κατάσταση απ’ όπου ξεκίνησες. Δεν πρέπει, όμως, να γίνεται έτσι.

Όπως δεν γίνεται να κλάψεις σήμερα γι’ αυτό που θα γίνει αύριο, έτσι δεν πρέπει να συνεχίσεις να κλαις γι’ αυτό που έγινε χτες. Το κλάμα σου σήμερα, είναι για το σήμερα. Για το αύριο, θα είναι το κλάμα σου αύριο.

Χρησιμοποιείς τη σημερινή μέρα για να αποδεχτείς ότι βρίσκεσαι σε πένθος, και να παραδεχτείς ότι αυτός που χάθηκε, πέθανε και δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά κοντά σου;

Χρησιμοποιείς το σήμερα για να βιώσεις έντονα τα συ-ναισθήματά σου και να εκφράσεις τον πόνο που συνεπάγεται η απώλεια;

Χρησιμοποιείς την ημέρα αυτή για να μάθεις να ζεις χωρίς το αγαπημένο σου πρόσωπο;

Χρησιμοποιείς τη σημερινή μέρα για να στρέφεις ξανά την προσοχή και το ενδιαφέρον σου σ’ εσένα τον ίδιο;

Ζήσε μόνο μία μέρα κάθε μέρα. Το σήμερα.

4. Ξεχνώ την πίστη

Ορισμένα πράγματα, απλώς δεν γίνεται να τα καταφέρει κανείς μόνος του. Όση βοήθεια κι αν έχεις, ίσως δεν σου προσφέρει αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι για ν’ αντέξεις αυτό που συνέβη.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αν φέρουν τα προβλήματα αυτά στον Θεό, θα ανακουφιστούν και θα ξαλαφρώ-σουν απ’ όλα αυτά που τους βαραίνουν την καρδιά.

Από την πρώτη στιγμή, όταν ο Θεός είναι ο κύριος αποδέκτης της οργής σου, είναι ωφέλιμο να επιστρέφεις στην εκκλησία και να συζητήσεις με τον ιερέα, ή τον πνευματικό σου.

Είναι η στιγμή που θα μάθουμε να μη ζητάμε να έχουν τα πράγματα την κατάληξη που θα θέλαμε, αλλά να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθήσει να αποδεχτούμε τις αλλαγές, και να δούμε ποιες επιλογές έχουμε.

5. Απαιτήσεις από τον εαυτό μου

Μη φέρεσαι άσχημα στον εαυτό σου. Ακόμη κι αν τα συναισθήματα που βιώνεις είναι πολύ έντονα και πολύ δυσάρεστα (και σίγουρα είναι), σημασία έχει να μην ξεχνάς ότι είναι πάντα περαστικά... Από τις δυσκολότερες συνήθως στιγμές του πένθους είναι όταν κάνεις την εμφάνισή σου μερικούς μήνες μετά την απώλεια, κι όλοι γύρω σου αρχίζουν να σου λένε ότι θα έπρεπε να έχεις ήδη ξαναβρεί τον εαυτό σου, να έχεις συνέλθει. Εσύ, να έχεις υπομονή. Να μη βιάζεσαι. Να σέβεσαι τον δικό σου τρόπο, τον χώρο και τον χρόνο. Βασανίζεσαι, ίσως, γιατί νομίζεις ότι θα έπρεπε ήδη να αισθάνεσαι καλύτερα. Ο χρόνος είναι δικός σου. Να θυμάσαι πως ο χειρότερος εχθρός για το πένθος είναι να μην αγαπάς τον εαυτό σου.

6. Ο φόβος μήπως τρελαθώ

Όλοι μπορεί να βιώσουμε έντονα συναισθήματα ως απάντηση στην κατάσταση του πένθους, χωρίς αυτό να μας κάνει να χάσουμε τη διανοητική μας ισορροπία. Η θλίψη, ο θυμός, η ενοχή, η σύγχυση, η απελπισία, μέχρι και η φαντασίωση ότι πεθαίνουμε, αποτελούν συνηθισμένες αντιδράσεις, κοινές στους περισσότερους ανθρώπους μετά από μια σημαντική απώλεια, ή τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.

Χρειάζεται να νιώσεις τον πόνο και όλα τα συναισθήματα που τον συνοδεύουν: θλίψη, θυμό, φόβο, ενοχή... Κάποιοι θα σου πουν: «Πρέπει να φανείς δυνατός». Μην τους δώσεις σημασία. Δεν είναι ανάγκη να φανείς τίποτα, μη σταματήσεις να είσαι όπως αισθάνεσαι. Δεν χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις, ούτε να ζητάς την άδεια. Ούτε και να αισθάνεσαι ότι είναι λάθος σου αν κάποιες στιγμές δεν είσαι τελείως καλά.

Η ψυχή σου σακατεύτηκε, έμεινε ανάπηρη, και σήμερα υποφέρει από το χτύπημα· πονάει γι’ αυτό που της λείπει.

7. Χάνω την υπομονή μου

Παρ’ όλα τα προηγούμενα, πρέπει να σου πω να μην έχεις απαιτήσεις από τους άλλους.

Αγνόησε τις προσπάθειες κάποιων να σου πουν πώς πρέπει να αισθάνεσαι και για πόσον καιρό. Δεν μπορούν όλοι να καταλάβουν τι περνάς. Με γλυκό τρόπο, θα δοκιμάσουν να σε κάνουν να ξεχάσεις τον πόνο σου... Το κάνουν με τις καλύτερες προθέσεις, για να μη σε βλέπουν λυπημένο. Έχε υπομονή, αλλά μην προσπαθήσεις να τους ευχαριστήσεις. Καλύτερα κράτησέ τους μακριά με ευγενικό τρόπο και ψάξε εκείνους που σου επιτρέπουν να «είσαι χάλια», που μπορείς να τους ανοίγεις την καρδιά σου χωρίς να φοβάσαι όταν νιώθεις έτσι. Οπωσδήποτε, θα ήταν ίσως καλύτερο για ένα διάστημα να δίνεις περισσότερη προσοχή στις προθέσεις εκείνων που σε περιβάλλουν, παρά σε αυτά που σου λένε. Καμιά φορά, αυτοί που νόμιζες ότι θα ήταν οι καλύτεροι συνοδοιπόροι σ’ αυτήν τη πορεία, δεν μπορούν να μοιραστούν τη στιγμή, να συμμεριστούν τον πόνο σου. Δεν αντέχουν τον ξένο πόνο, με αποτέλεσμα να διακόπτουν τις διεργασίες και να καθυστερούν την πορεία σου προς το τέρμα του δρόμου. Και πάλι, όμως, μη θυμώνεις μαζί τους γι’ αυτό.

8. Αυτάρκεια

Μη σταματάς να ζητάς βοήθεια. Μη διακόψεις την επαφή σου με τους άλλους, έστω κι αν εκείνοι δεν βρίσκονται σήμερα στον ίδιο δρόμο. Έχεις ανάγκη την παρουσία τους, τη στήριξη, την έννοια, την φροντίδα τους. Δώσε την ευκαιρία στους φίλους και τα άλλα προσφιλή σου πρόσωπα να είναι δίπλα σου. Όλοι αυτοί που σ’ αγαπάνε θέλουν να σε βοηθήσουν, έστω κι αν δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ορισμένοι φοβούνται μήπως γίνουν ενοχλητικοί. Αλλοι νομίζουν ότι θα σε στεναχωρήσουν αν σου θυμίζουν την απώλεια. Αυτό που χρειάζεσαι είναι να σε ακούσουν, όχι να σου πουν τη γνώμη τους για το τι θα έπρεπε να κάνεις, να αισθάνεσαι ή να αποφασίσεις. Μην κάθεσαι να περιμένεις τη βοήθειά τους, και ακόμα λιγότερο, μην περιμένεις να μαντέψουν ότι τους χρειάζεσαι. Ζήτα αυτό που έχεις ανάγκη. Δεν είναι πιο σοφός ή πιο προχωρημένος αυτός που δεν χρειάζεται βοήθεια, αλλά εκείνος που ξέρει καλά πότε τη χρειάζεται κι έχει το θάρρος να τη ζητήσει.

9. Μην παίρνεις σημαντικές αποφάσεις

Αποφάσεις όπως το να πουλήσεις το σπίτι, να φύγεις από τη δουλειά, να αλλάξεις τόπο διαμονής, σου φαίνονται πολύ ελκυστικές στα πρώτα στάδια της διαδρομής. Ηρέμησε. Αυτές είναι αποφάσεις που υπερβαίνουν τα όρια και πρέπει να τις παίρνουμε σε στιγμές υπέρτατης πνευματικής διαύγειας, και όχι ενώ μας θολώνει το μυαλό η αναπόφευκτη σύγχυση. Συνήθως τίποτα δεν χάνεται, γι’ αυτό και είναι προτιμότερο να αφήνεις τέτοιου είδους αποφάσεις για λίγο αργότερα.

Με την ίδια συλλογιστική —κυρίως τον πρώτο καιρό αμέσως μετά την απώλεια—, δεν ενδείκνυται να ξεκινάει κανείς μια καινούργια ερωτική σχέση, να αποφασίζει μια εγκυμοσύνη ή να επισπεύδει έναν γάμο. Μπορεί να το μετανιώσει μετά. Υπάρχουν ορισμένες επιτακτικές ανάγκες που δεν γίνεται να καθυστερήσουν. Είναι προς το συμφέρον μας, όμως, να σεβόμαστε τον κανόνα που λέει: «μην περνάς τη γέφυρα, πριν φτάσεις ώς εκεί».

10. Η λήθη

Μην προσπαθείς να ξεχάσεις αυτό που έγινε. Αντίθετα, να το θυμάσαι. Χωρίς να φτάνεις σε άρρωστημένο σημείο, αλλά και χωρίς διάθεση να το αποφύγεις.

Η διαδικασία του πένθους σού επιτρέπει να τοποθετήσεις το αγαπημένο σου πρόσωπο στη θέση που του αξίζει ανάμεσα στους θησαυρούς της καρδιάς σου.

Είναι δύναμη να το σκέφτεσαι και να μη νιώθεις πια τον πόνο να σε μαστιγώνει.

Να το θυμάσαι με τρυφερότητα και να αισθάνεσαι ότι ο χρόνος που περάσατε μαζί ήταν ένα υπέροχο δώρο.

Και αυτό ισχύει για όλες τις απώλειες. Με την επεξεργασία, ό,τι έζησες μέχρι τώρα με εκείνον που δεν είναι πια εδώ, αποκτάει νόημα.

Καταλαβαίνεις με την καρδιά σου πως η αγάπη δεν τελειώνει με τον θάνατο.

Είναι βέβαιο ότι δεν θα ξαναγίνεις ποτέ όπως ήσουν πριν από μια πολύ σημαντική απώλεια... γιατί η απώλεια σε αλλάζει αναπόδραστα. Μπορείς, όμως, να επιλέξεις αν αυτή η αλλαγή θα είναι προς το καλύτερο.

Θα ήθελα να τελειώσω το κεφάλαιο αυτό με μια ιστορία...

Χ. Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων

via

Η θλίψη της μάνας

Στο παρακάτω video θα δείτε τη θλίψη μιας μητέρας-χιμπατζή που έχει χάσει το μικρό της. Αφού μεταφέρει το σώμα για 24 ώρες ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιστρέφει στο πτώμα και το αγγίζει στο στόμα και στο λαιμό για να επιβεβαιώσει τον θάνατο του.

Δεν θέλει να το πιστέψει από την στεναχώρια της ή είναι απλά περίεργη για το νεκρό σώμα διερωτώνται οι επιστήμονες. Μάλλον δεν θα μπορέσουμε να το μάθουμε αλλά σίγουρα το βίντεο είναι άκρως συγκινητικό.

via

Το σύμπαν στο κόκκο της άμμου

Ο Gary Greenberg, καθηγητής βιοϊατρικής έρευνας στο University College του Λονδίνου, χρησιμοποιεί τρισδιάστατα μικροσκόπια για να ανακαλύψει την ποικιλία και την ομορφιά των κόκκων της άμμου.

Με μεγέθυνση πάνω από 250 φορές, οι μικροσκοπικοί κόκκοι άμμου εμφανίζονται να είναι πολύχρωμες κατασκευές τόσο μοναδικές όσο οι νιφάδες χιονιού.

Όταν παρατηρούνται πολύ πέρα από τα όρια της ανθρώπινης όρασης, τα μικροσκοπικά σωματίδια αποκαλύπτουν της ομορφιά των θραυσμάτων κρυστάλλων, κοχυλιών και της ηφαιστειακής πέτρας που όλα μαζί σε μεγάλη κλίμακα, μοιάζουν με πολύχρωμο κήπο και μοιάζει απίστευτο να σκεφτόμαστε όταν περπατάμε στην παραλία πως στεκόμαστε πάνω σε αυτούς τους μικροσκοπικούς θησαυρούς.

via

Πέερ Γκύντ του Χένρικ Ίψεν

Να σου είναι αρκετός ο εαυτός σου

Για όλους τους άλλους να ‘σαι πάντοτε κλειστός 

Τίποτε άλλο δεν έχεις στο μυαλό σου

Αυτό θα είναι ο μόνος σου σκοπός

- Ορκος του Πέερ στα ξωτικά 

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει το αριστούργημα του Χένρικ Ιψεν Πέερ Γκυντ, στην Κεντρική Σκηνή, σε νέα μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, με τον ίδιο στον ομώνυμο ρόλο και ένα θίασο εξαιρετικών ηθοποιών σε μια παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία.

Ο Πέερ Γκυντ, το δραματικό ποίημα του Ίψεν, γραμμένο το 1867 κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία, είναι εμπνευσμένο και διαποτισμένο από τα λαϊκά Νορβηγικά παραμύθια (ο ίδιος ο Πέερ Γκυντ άλλωστε είναι κι ήρωας λαϊκού παραμυθιού).

Ο Πέερ Γκυντ παλεύει με το όνειρο και τον πειρασμό επιμένοντας με το πείσμα μικρού παιδιού να ζήσει τη ζωή του «ως αυτοκράτωρ του εαυτού του» μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι σε όλη του τη ζωή υποκρινόταν ότι είναι κάποιος άλλος.

Μετά από την οδυνηρή συνειδητοποίηση της ματαιότητας της περιπλάνησης του, βρίσκει την αναγνώριση στην αγκαλιά της ιδανικής συντρόφου, της γυναίκας που τον αγάπησε για αυτό που ήταν και που τον περίμενε ως το τέλος.

Ο ίδιος ο Ιψεν προόριζε το δραματικό αυτό ποίημα για ανάγνωση και όχι για σκηνική παρουσίαση όμως τελικά ενέδωσε στις πιέσεις να το προσαρμόσει για το θέατρο (δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του) και το έργο αναγνωρίστηκε ως αριστούργημα της σκανδιναβικής λογοτεχνίας.

Το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον Πέερ Γκυντ το 1935 (σκηνοθεσία Δημήτρης Ροντήρης και Αλέξης Μινωτής στον ομώνυμο ρόλο) και το 2002 (σκηνοθεσία Βασίλης Νικολαϊδης και Λάζαρος Γεωργακόπουλος στον ομώνυμο ρόλο).

Περισσότερα για το έργο…

«Μπορεί να σας ενδιαφέρει να γνωρίζετε ότι ο Πέερ Γκυντ ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Έζησε στο Γκούντμπραντσνταλεν, κατά πάσα πιθανότητα στο τέλος του προηγούμενου ή στις αρχές αυτού του αιώνα», έγραφε ο Ίψεν στον εκδότη του το 1867.

Αν ο Πέερ Γκυντ ήταν υπαρκτό πρόσωπο, τότε ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος. Ψεύτης ή ονειροπόλος. Προκάλεσε τη ζωή ή τη φοβήθηκε πολύ. Επεδίωξε το ακατόρθωτο ή απέφυγε το κάθε τι. Αψήφησε την πραγματικότητα ή προσπάθησε να της ξεφύγει. Κυνήγησε την τύχη ή κυριεύτηκε από πόθους χιμαιρικούς. Ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου ή περιπλανήθηκε σε τόπους νοερούς. Αναζήτησε τον εαυτό του ή δραπέτευσε από αυτόν. Υπήρξε «αρκετός στον εαυτό του», ώστε να τον ξεχωρίσει η Ιστορία, ή παρέμεινε ένα απλό και ταπεινό της «κουμπί», όπως οι περισσότεροι άνθρωποι.

Το δραματικό έργο του Ίψεν, το οποίο εμπνεύστηκε από νορβηγικά παραμύθια και θρύλους, είναι ένα έργο ρομαντικό αλλά απόλυτα σύγχρονο, για την αδιέξοδη Οδύσσεια του δυτικού ανθρώπου, για τα όνειρα και την πορεία προς την πραγματοποίησή τους. Ή μήπως την απομυθοποίησή τους;

Νίκος Καζαντζάκης -Οι αθάνατες φράσεις του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα

Ο Νίκος Καζαντζάκης, εκτός από συγγραφέας, υπήρξε επίσης δημοσιογράφος, πολιτικός, μουσικός, ποιητής και φιλόσοφος, με πλούσιο λογοτεχνικό, ποιητικό και μεταφραστικό έργο.

Είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος Έλληνας συγγραφέας στον κόσμο, έχοντας συγγράψει έργα όπως: «Οδύσσεια», «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», «Ο καπετάν Μιχάλης», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Ο τελευταίος πειρασμός», «Ασκητική», «Αναφορά στον Γκρέκο».

Ο Νίκος Καζαντζάκης κατέληξε στις 26 Οκτωβρίου 1957 στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, σε ηλικία 74 ετών. Άλλοι αποδίδουν τον θάνατό του σε λευχαιμία, άλλοι σε βαριάς μορφής ασιατική γρίπη. Η σορός του μεταφέρθηκε, μετά από περιπέτειες, στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου ετάφη στο Μαρτινέγκο. Κατόπιν δικής του επιθυμίας, στον τάφο χαράχθηκε η δική του φράση «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβούμαι τίποτα. Είμαι λεύτερος».

via

Εθελοντική Διακονία Ασθενών Ιστορία γραμμένη για έναν υποψήφιο εθελοντή (και όχι μόνο….)

Κάθε Τετάρτη πρωί επισκέπτομαι σαν εθελόντρια της «Διακονίας Ασθενών» το Παίδων, κάθε Τετάρτη η βάρδια μου ξεκινά στις 11:00 και τελειώνει στις 14:00. Ακολουθώ ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, μπαίνω στο αυτοκίνητο μου με μια τσάντα παιχνίδια-για δημιουργική απασχόληση- και μία κούπα καφέ από το καφέ της γειτονιάς μου. Τι είπα; Μπαίνω στο αυτοκίνητο, λάθος. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Μπαίνουμε. Εγώ και δίπλα κάθεται υπερήφανο ψηλό και προστατευτικό το «εγώ» μου.

Από την πρώτη κιόλας μέρα που ξεκίνησα τα σεμινάρια για να γίνω εθελόντρια στην «Διακονία» δειλά δειλά έκανε την εμφάνιση του δίπλα μου «το εγώ» μου. Σε κάθε μπράβο που άκουγα ψήλωνε, σε κάθε συγχαρητήρια όταν ανακοίνωνα ότι είμαι –πριν καν ακόμα γίνω- εθελόντρια φούντωνε και άνοιγε τα πολύχρωμα φτερά του.

Τι σου έλεγα, α! ναι για τις Τετάρτες που κάνω την διακονία μου, έχω γίνει πια εθελόντρια εδώ και λίγους μήνες. Και πίστεψέ με μόνο εγώ αγαπώ τόσο πολύ τα εγκαταλελειμμένα και άρρωστα παιδιά, μόνο εγώ τα φροντίζω, μόνο εγώ είμαι τόσο δοτική μαζί τους. Μπορεί και το «εγώ» μου να σου το επιβεβαιώσει , το «εγώ» μου που τώρα πια στέκει ψηλό σαν κυπαρίσσι δίπλα μου και με έχει μόνιμα αγκαλιά και όλοι με θαυμάζουν , και εγώ ακόμα με θαυμάζω….

Είναι Τετάρτη, έξω βρέχει, άρχισαν τα κρύα, σκέφτομαι. Παρκάρω έξω από το νοσοκομείο, πίνω τις τελευταίες γουλιές καφέ, σβήνω την μηχανή και ανεβαίνω με τα δεκάδες παιχνιδάκια μου πάνω στο άρρωστο παιδί που είναι προγραμματισμένο να δω. Ο μικρός που θα φροντίσω σήμερα πάσχει από μία ανίατη ασθένεια. Μια μέρα όταν ήταν μωρό οι γονείς του τον έφεραν εδώ τον άφησαν και δεν κοίταξαν ποτέ ξανά πίσω

Παίζουμε, τρώμε, γελάμε, πάμε για φυσιοθεραπεία, η ώρα κοντεύει δύο και η βάρδια τελειώνει. Στο δωμάτιο μπαίνει η επόμενη εθελόντρια, μια μικροσκοπική ασπρομάλλα ηλικιωμένη. Πως θα μπορέσει αυτή η μεγάλη και κουρασμένη εκ πρώτης όψεως κυρία να φροντίσει αυτό το παιδί, μου ψιθυρίζει το «εγώ» ενόσω εκείνη πλένει τα χέρια της και φοράει την ποδιά της.

Χαμογελάει, μου χαϊδεύει την πλάτη και γυρνάει στον μικρό. Τώρα ήρθε η γιαγιούλα αγγελούδι μου του λέει. Φωτίστηκε το δωμάτιο ή μου φάνηκε; Έξω ακόμα βρέχει.

Μένετε κοντά; την ρωτάω. Όχι, δύο λεωφορεία άλλαξα για να έρθω, θα κουράστηκες κοριτσάκι μου. Συνειδητοποιώ ότι ήταν τα μάτια της εκείνα που φώτισαν το δωμάτιο. Αγγελούδι μου, συνεχίζει απευθυνόμενη προς τον μικρό, τώρα ήρθε η γιαγιούλα δεν έχω πολλά που να μπορώ να παίξω μαζί σου αλλά θα κάτσουμε μαζί αγκαλίτσα να τα πούμε ναι; Χθες ήμουν στον κάτω όροφο στον φίλο σου τον Ν. και αύριο έχω τα αδέλφια Χ. που παίζεις μαζί τους, Τα θυμάσαι καμάρι μου ; Ο μικρός θρόνιασε στην αγκαλιά της.

Της χαμογέλασα, τους χαιρέτησα και βγήκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα από το δωμάτιο. Τώρα ήρθε η γιαγιούλα, σκέφτηκα. Η δική μου γιαγιούλα έχει από χρόνια πεθάνει μα με την ίδια στοργή με αγκάλιαζε. Ήρθε η γιαγιούλα έλεγε και η γιαγιά μου η Μαρίκα όταν ήμουν άρρωστη και τα μάτια μου έλαμπαν όταν την έβλεπα ακριβώς όπως του μικρού αγοριού. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την ζεστή αγκαλιά μιας γιαγιάς.

Έξω στο δρόμο όλα σκοτεινά και μουντά εμένα όμως όλα μου φαίνονται τόσο φωτεινά και λαμπερά. Νιώθω πιο ανάλαφρη. Γυρνώ και κοιτώ ψηλά στον όροφο του μικρού δωματίου που μόλις είχα αφήσει. Η γιαγιούλα είναι τώρα με τον μικρό μου. Από το παράθυρο βλέπω το «εγώ» μου να έχει γίνει χίλια κομμάτια και να στροβιλίζεται στον αέρα. Δεκάδες μικρά ασήμαντα κομμάτια στροβιλίζονται και χάνονται. Η μικροσκοπική γιαγιά εθελόντρια με τα μικρά ροζιασμένα χέρια και τα φωτεινά μάτια είχε κατορθώσει μέσα σε ελάχιστα λεπτά να κάνει τον κόσμο μας λίγο πιο φωτεινό, λίγο πιο ζεστό, λίγο πιο αληθινό.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Βάζω μπρος την μηχανή. Η διπλανή θέση άδεια. Είμαι μόνη. Κλαίω. Είμαι ευτυχισμένη.

Ε.Κ.

Μια γλυκιά κουβέντα, λίγη συντροφιά δίνουν ανάσα ζωής!

Περισσότερα για τις δράσεις της Διακονίας και τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να την στηρίξουμε.

 http://www.diaconia.gr/

Κάνουμε όλοι like στην σελίδα τους στο facebook

https://www.facebook.com

via

Η «Κιβωτός του Κόσμου» αναζητά οικογένειες (συζύγους ή μεμονωμένα άτομα) που επιθυμούν να αναλάβουν την ανατροφή ενός παιδιού

Λαμβάνοντας υπόψη τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και την εθνική Νομοθεσία, η «Κιβωτός του Κόσμου», σε συνεργασία με τις κοινωνικές υπηρεσίες των Περιφερειών, οι οποίες διενεργούν την προβλεπόμενη από το Νόμο κοινωνική έρευνα, προσφάτως ξεκίνησε να εφαρμόζει πρόγραμμα αναδοχής για τα παιδιά που προστατεύει, προκειμένου να τους δοθεί η ευκαιρία να αναπτυχθούν ψυχοκινητικά και συναισθηματικά στο πλαίσιο ενός ασφαλούς οικογενειακού περιβάλλοντος, ικανού να τους προσφέρει την αποκλειστική φροντίδα, την αγάπη και τα ερεθίσματα που κάθε παιδί έχει ανάγκη. 

Στο πλαίσιο του προγράμματος η «Κιβωτός του Κόσμου» αναζητά ως συνεργάτες οικογένειες που αποτελούνται από συζύγους ή μεμονωμένα άτομα, οι οποίες επιθυμούν να αναλάβουν τη φροντίδα και την ανατροφή ενός παιδιού προσχολικής ή σχολικής ηλικίας. 

Το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν αποτελεί πρόγραμμα υιοθεσίας, αλλά πρόγραμμα μέσω του οποίου η ανάδοχη οικογένεια αναλαμβάνει την πραγματική φροντίδα ενός παιδιού είτε μόνιμα, είτε για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, χωρίς να διακόπτονται οι έννομες σχέσεις του παιδιού με τη φυσική του οικογένεια. Στο πλαίσιο του προγράμματος η «Κιβωτός του Κόσμου» αναζητά ως συνεργάτες οικογένειες που αποτελούνται από συζύγους ή μεμονωμένα άτομα, οι οποίες επιθυμούν να αναλάβουν τη φροντίδα και την ανατροφή ενός παιδιού προσχολικής ή σχολικής ηλικίας. 

Ενημέρωση για το πρόγραμμα αναδοχής πραγματοποιείται την πρώτη Τετάρτη κάθε μήνα, 4.00-5.00 μ.μ, στις εγκαταστάσεις της «Κιβωτού του Κόσμου» στον Κολωνό, οδός Ζηνοδώρου 3 και Καλλικλέους, Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι να δηλώσουν την πρόθεση συμμετοχής τους στην ενημεpωτική συνάντηση στα τηλέφωνα 210-5141935 και 210-5141953.

via