Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Μνήμες της μεγάλης Ελληνίδας λαογράφου Αγγελικής Χατζημιχάλη παρουσιάζονται σε μία μοναδική έκθεση Κέντρο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης Δήμου Αθηναίων - Αγγελική Χατζημιχάλη

ΜΝΗΜΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΛΑΟΓΡΑΦΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ Στο επίκεντρο της έκθεσης είναι προσωπικά αντικείμενα, επιστολές και δημοσιεύματα από τη ζωή και το έργο της Αγγελικής Χατζημιχάλη
21 Οκτωβρίου 2018 - 13 Ιανουαρίου 2019

Σχετική εικόνα
Μνήμες αποτυπωμένες στο χαρτί, εικόνες, αλλά και οι σχέσεις της μεγάλης Ελληνίδας λαογράφου Αγγελικής Χατζημιχάλη με τη γενιά του ’30 σε συνδυασμό με μια λογοτεχνική περιπλάνηση στο αρχοντικό της, στοιχειοθετούν την έκθεση «Αγγελική Χατζημιχάλη (1895-1965), Γραπτές μνήμες και εικόνες – Η γενιά του ’30 στο αρχοντικό Χατζημιχάλη με την εικαστική ματιά της Κατερίνας Χατζή», που παρουσιάζει ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας δήμου Αθηναίων από 21 Οκτωβρίου 2018 έως 13 Ιανουαρίου 2019 στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη».
Αποτέλεσμα εικόνας για αγγελική χατζημιχαλη
Στο επίκεντρο της έκθεσης είναι χειρόγραφα, επιστολές και δημοσιεύματα από τη ζωή και το έργο της Αγγελικής Χατζημιχάλη, καθώς και προσωπικά αντικείμενα και αναφορές στις σχέσεις της με τους ανθρώπους του πνεύματος και των γραμμάτων, κυρίως της γενιάς του ΄30. Όλους εκείνους, που επηρέασαν την πορεία της και καθόρισαν την σκέψη της, με έμφαση στο ζεύγος Άγγελου και Εύας Σικελιανού με τους οποίους συμπορεύτηκε στην υλοποίηση του οράματος της Δελφικής Ιδέας και της πνευματικής αναγέννησης της χώρας κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Γραπτές μνήμες με τα λόγια όσων την γνώρισαν και αναγνώρισαν σε εκείνη το πάθος της για την ανάδειξη της ποιότητας και αξίας του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού ως βάση ανάπτυξης της νεότερης ελληνικής τέχνης.
Συνδυαστικά, η ψυχαναλύτρια και ζωγράφος Κατερίνα Χατζή θα «αφηγηθεί» με τα εικαστικά έργα της μια λογοτεχνική επίσκεψη στο αρχοντικό Χατζημιχάλη. Προσωπογραφίες λογοτεχνών, που καθόρισαν την πορεία του ελληνικού πνεύματος. Εικόνες που θα αγγίξουν τις αισθήσεις του επισκέπτη και θα τονίσουν την αξία του συνεργατικού πνεύματος στην ανάπτυξη όλων των εκφάνσεων του πολιτισμού.
Την έκθεση επιμελείται η Σταυρούλα Πισιμίση, λαογράφος του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη».
Σχετική εικόνα
via

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ
21 Οκτωβρίου 2018 – 13 Ιανουαρίου 2019
Τρίτη – Παρασκευή 9:00 – 19:00
Σάββατο & Κυριακή 9:00 – 14:00

Τιμή εισιτηρίου:
Είσοδος ελεύθερη

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ
ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΪΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗ
Χατζημιχάλη 6 και Γέροντα, Πλάκα, Αθήνα, +302103243972, 3243987

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018

Εχεις κατέβει στο υπόγειο της Κοραή 4;

Εχεις κατέβει στο υπόγειο της Κοραή 4;
Ο Βασίλης Σαμπράκος επισκέφθηκε τα κρατητήρια της “Κομαντατούρ” στο κέντρο της Αθήνας, και αναρωτιέται πώς γίνεται να επιμένει να ζει σήμερα η Ελλάδα χωρίς Μουσείο Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Σε μια στιγμή ποδοσφαιρικής ηρεμίας, προτού αρχίσει να βρέχει ελληνικό και ξένο ποδόσφαιρο, από το ερχόμενο Σάββατο, και με πάρει μαζί του, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας μια σημερινή εμπειρία μου. Ανάμεσα στον εορτασμό για την συμπλήρωση 74 χρόνων από την απελευθέρωση της Αθήνας, δηλαδή από την 12η Οκτωβρίου 1944, και τον εορτασμό της Επετείου του “Οχι”, θέλησα να βρεθώ στις φυλακές των υπογείων της “Κομαντατούρ” στην Κοραή 4. Κι επειδή εκτός από συναισθήματα έχω πλημμυριστεί και από ερωτήσεις, για τις οποίες δεν βρήκα απάντηση σε μια πρόχειρη έρευνα, είπα να τα μοιραστώ όλα αυτά μαζί σας. Και τα συναισθήματα και τις ερωτήσεις.
Ξεκινώ με τα απλά, τα βασικά: Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τις υπόλοιπες χώρες που έζησαν την Κατοχή, η Ελλάδα δεν γιορτάζει την απελευθέρωση, αλλά μόνο την έναρξη του πολέμου, την 28η Οκτωβρίου, και έχει επιλέξει να την περνά την ημερομηνία της απελευθέρωσης σχετικά απαρατήρητη. “Ζορίστηκα” για να βρω μια σειρά από “ήσυχες” εκδηλώσεις, οι οποίες λαμβάνουν αυτές τις μέρες χώρα στην Αθήνα, για τον εορτασμό της απελευθέρωσής της. Γιατί; Γιατί δεν θέλουμε να τη θυμόμαστε αυτή την ημερομηνία; Δεν μας δίνει χαρά η ανάμνησή της; Δεν είμαστε περήφανοι για αυτήν;
Μου τρώει πολύ περισσότερο το μυαλό και την ψυχή όμως η ερώτηση σχετικά με την επιλογή μας να ζούμε χωρίς Μουσείο Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με εξαίρεση την Εκθεση στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλες τις υπόλοιπες, η Ελλάδα είναι η μόνη από τις “νικήτριες” και “ηττημένες” χώρες που δεν έχει κεντρικό μουσείο για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την Εθνική της Αντίσταση. Υπάρχουν μουσεία (ναι, πληθυντικός) στο Βερολίνο και δεν υπάρχει μουσείο στην Αθήνα. Πώς μας συνέβη αυτό; Και γιατί το αφήνουμε να συμβαίνει;
Ετυχε να διαβάσω ότι σε ένα γκάλοπ που πραγματοποίησε μια δημοσιογράφος του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων στην Κοραή, στις καφετέριες που βρίσκονται δίπλα στην είσοδο του σταθμού “Πανεπιστήμιο” του Μετρό, όλοι όσοι απάντησαν στην σχετική ερώτηση δεν γνώριζαν ότι έπιναν καφέ δίπλα στο αρχηγείο και τα κρατητήρια της “Κομαντατούρ”, εκεί όπου είχαν φυλακιστεί, βασανιστεί, αλλά και εκτελεστεί άνθρωποι. Γιατί; Επειδή ο “ Χώρος Ιστορικής Μνήμης 1941 – 1944”, όπως γράφει η σχετική πινακίδα στην είσοδο του υπογείου, είναι ακριβώς αυτό: ένας ... χώρος, ο οποίος μάλιστα δεν ανήκει στο Κράτος αλλά στην “Εθνική Ασφαλιστική”. Κι αν αύριο η “Εθνική Ασφαλιστική” πωληθεί σε μια κάποια ... Gongbao, η οποία θελήσει να τα μετατρέψει τα υπόγεια σε music club, ή να τα μετατρέψει σε αυτό για το οποίο αρχικώς είχαν κατασκευαστεί, δηλαδή σε καταφύγιο, τι θα γίνει; Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να αφήνει στην “Εθνική Ασφαλιστική” ένα μνημείο που θα έπρεπε να έχει εδώ και δεκαετίες αναγάγει σε βασικό προορισμό όλων των Ελλήνων, από την παιδική τους ηλικία, προκειμένου να μάθουν και – κυρίως αυτό – να νιώσουν τι συνέβαινε στα δύο υπόγεια επί 1264 ημέρες πριν από 74 χρόνια;
Οσα μελέτησα πριν και μετά από την επίσκεψή μου με οδήγησαν στην επιβεβαίωση ότι ακόμη και σήμερα γνωρίζουμε λίγα ή ελάχιστα πράγματα για τη χρήση του κτηρίου στην Κατοχή, εκτός από το ότι το υπόγειο αντιαεροπορικό καταφύγιο μετατράπηκε σε κρατητήρια της Kommandatur. Οι ναζί δεν άφησαν αρχεία και η σύνθεση της ιστορίας γίνεται, με πολύ μεγάλη προσπάθεια των επιστημόνων που μετέχουν σε αυτό το έργο, μέσα από τις επιγραφές που σώθηκαν, από μικροαντικείμενα, προσωπικές σημειώσεις, σελίδες από γερμανικά ημερολόγια που βρέθηκαν και μαρτυρίες κάποιων ανθρώπων που είχαν οδηγηθεί εκεί από τους Γερμανούς. Οι επιβεβαιωμένοι κρατούμενοι είναι μόνο 239, διότι αυτά τα ονόματα ήταν καταγεγραμμένα στους τοίχους. Μόνο που οι τοίχοι λένε ένα μικρό μέρος της αλήθειας του 1944, διότι οι Γερμανοί έβαφαν κατά διαστήματα τους τοίχους προκειμένου να εξαφανίζουν τις επιγραφές. Φαίνεται πως όταν έχασαν τον πόλεμο και έφυγαν εσπευσμένα, δεν πρόλαβαν να ξαναβάψουν το δεύτερο υπόγειο κι έτσι έμειναν οι χαραγμένες επιγραφές του 1944 στους τοίχους. Για να σε συγκλονίζουν.
«24 ώρες χωρίς φαΐ και νερό. Μόνο μυρίζοντας γιασεμί», «Ποινή Θανάτου», «Είσοδος 8/4/44. Κατηγορηθείς για λάστιχα και ποδήλατα του Άξονος. Συλληφθείς από τους τσολιάδες. Αχ Βαχ. Και κάνω Πάσχα στα σίδερα αυτά, στον υγρό αυτόν τάφο. Κάτοικος συνοικίας Μεταξουργείου, Δεληγιώργη 47. Αχ Βαχ», «Μαυρίκιος Ν. Μαλευρής, τελειόφοιτος Ιατρικής, κρατούμαι ως όμηρος, αδίκως φυλακισθείς, είσοδος 15-12-42, έξοδος 10-1-43 δια Αβέρωφ, μαρτύρια Ιεράς Εξέτασης», Να με τουφεκίσουνε και να ζήσει ο αδερφός μου ο Μιχάλης», «Φωνάξτε για νερό, αλλιώς θα πεθάνετε εδώ».
Διαβάζεις, κοιτάς, φέρνεις τον εαυτό σου στη θέση τους, νιώθεις την αγωνία, τον φόβο, την απόγνωση, την θλίψη, κάθε μορφής φρικιαστικό συναίσθημα. Αυτή η επίσκεψη σε ταράζει ασύγκριτα περισσότερο από μια επίσκεψη σε απλές φυλακές, διότι σκέφτεσαι διαρκώς ότι στα υπόγεια της Κομαντατούρ βρέθηκαν αθώοι, που βασανίστηκαν από τους ναζί. Και μετά αναλογίζεσαι πόσοι βρέθηκαν εκεί, αναρωτιέσαι τι απέγιναν, πόσοι χάθηκαν αλλά και πόσων η ζωή επηρεάστηκε. Κι ύστερα σκέφτεσαι ότι ο πατέρας σου ήταν παιδί 10 ετών τον καιρό εκείνο, κι είχε μάλλον σταθεί τυχερό που δεν βρέθηκε στα κελιά διότι κι εκείνο έκλεβε φαγητό από τους Γερμανούς. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι υπάρχεις από τύχη, ότι ήρθες στον κόσμο απλώς επειδή δεν του έτυχε του πατέρα σου αυτό που του έτυχε του Κωνσταντίνου Καμπενά και των άλλων 79 συγκρατουμένων του: “«Μας έπιασαν οι γερμανοί, διότι είμεθα αναρριχώμενοι επί των θυρών των τραμ της ΗΕΜ ( Ηλεκτρική Εταιρεία Μεταφορών). Εδώ είμεθα 80 κρατηθένετες επί 24ωρο».
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά ακόμη. Θα περιοριστώ όμως στην βασική μου σκέψη: πόσο καλύτερη θα ήταν η σημερινή ελληνική κοινωνία αν σε αυτό το κτήριο είχε στεγαστεί το Εθνικό Μουσείο Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κι είχε αυτό ενταχθεί στις “υποχρεωτικές” εκδρομές των δημοτικών και των γυμνασίων; Πόσα και πόσο λιγότερο χαλασμένα μυαλά θα κυκλοφορούσαν εκεί έξω ανάμεσά μας; Μια χώρα που επιμένει πεισματικά να αφήνει την ιστορία της δεκαετίας του '40 έξω από την διδακτέα ύλη του σχολείου και μιλά για αυτήν μόνο στο πανεπιστήμιο, πώς είναι δυνατόν να μην κάνει ούτε το ελάχιστο, να φτιάξει ένα μουσείο προκειμένου να δίνει παραστάσεις και ερεθίσματα στα παιδιά της από την πρώτη περίοδο της ζωής τους; Αυτός ο χώρος πρωτοάνοιξε για το κοινό το 1991, και έκλεισε το 1995, για συντήρηση, όπως διάβασα. Μέχρι το 2008 η είσοδος επιτρεπόταν μόνο σε σχολεία και δημοσιογράφους, κατόπιν αδείας. Σήμερα ευτυχώς έχεις την ευκαιρία να τον επισκεφθείς, δωρεάν, από Τρίτη έως Σάββατο, από τις 09.00 έως τις 14.00, διότι αυτό είναι που μπορεί να κάνει η “Εθνική Ασφαλιστική”. Το κτίριο ανήκει στην “Εθνική Ασφαλιστική”, αυτή ορίζει το ωράριο επισκέψεως και τον υπάλληλο του χώρου που τελεί υπό την εποπτεία του υπουργείου Πολιτισμού.
Εντελώς τυχαία έπεσα πάνω στην προσπάθεια του συγγραφέα Αλέξανδρου Ασωνίτη να συλλέξει υπογραφές σε ένα αίτημα για την ίδρυση μουσείου. Και έχει συγκεντρώσει 456 υπογραφές. Ενώ αν ρωτούσε “να φύγει ο Τάκης Ομορφούλης ή η Σόνια Κολώνη από το Survivor;”, θα μετρούσε ήδη χιλιάδες υπογραφές. Αυτοί είμαστε ή αυτό μας έχουν καταντήσει;
Στον δρόμο της επιστροφής στο γραφείο ένιωθα πολύ άσχημα που έχω αρθρογραφήσει τόσες φορές περί της ανάγκης δημιουργίας ενός μουσείου ελληνικού ποδοσφαίρου. Οταν δεν έχεις μουσείο για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή όταν δεν έχεις φροντίσει να δώσεις στα παιδιά την ευκαιρία να μάθουν και να νιώσουν την Ιστορία ώστε να μην παπαγαλίζουν την κάθε κατευθυνόμενη βλακεία που τους φυτεύουν στο κεφάλι οι νεοναζί, πώς να μιλήσεις για ποδόσφαιρο;
Ποδόσφαιρο, πάντως, υπάρχει και στα υπόγεια κελιά της “Κομαντατούρ”. Τα αρχικά της ΑΕΚ κι ένας δικέφαλος αετός. Στους τοίχους οι κρατούμενοι ζωγράφιζαν, χάραζαν εικόνες από τον έξω κόσμο, για να βλέπουν εικόνες, να νιώθουν ότι ζουν, να παίρνουν ζωή. Σκέψου να ζει αυτός που είχε χαράξει το “ΑΕΚ” το 1944 στα 15 του χρόνια, διότι ναι, στα κελιά βρέθηκαν και παιδιά, και σήμερα, στα 89 του χρόνια να ακούει από τα εγγόνια του ότι κυκλοφορούν ακροδεξιοί στις κερκίδες των γηπέδων.
ΥΓ. Αν ζεις μακριά από την Αθήνα και θέλεις να πάρεις μια ιδέα, μπορείς να δεις το ντοκιμαντέρ “Μόνο μυρίζοντας γιασεμί” του Γιάννη Οικονομίδη.


Το ημίωρο φιλμ σε σκηνοθεσία Γιάννη Οικονομίδη και σενάριο Μιχάλη Γκανά ”Μόνο μυρίζοντας γιασεμί” (Just by smelling Jasmine, 1994) αποτυπώνει την ιστορία του άγνωστου σε πολλούς χώρου και τα τραυματικά βιώματα του ανθρώπου αποδίδοντας το ανθρώπινο δράμα της κράτησης και της εξαθλίωσης. Στην αφήγηση ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.
Το έργο φρίκης που κράτησε τρία χρόνια σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή της Γερμανικής Komandatur άφησε πίσω ερειπωμένους ανθρώπους και τόπους.
Αξίζει να το δείτε.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018

«Η Αγγελιαφόρος» Ίρις του γλύπτη Sam Jinks έρχεται στο Μουσείο Μπενάκη Μουσείο Μπενάκη - Κτήριο της οδού Πειραιώς

«Η ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ» ΙΡΙΣ ΤΟΥ ΓΛΥΠΤΗ SAM JINKS ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ
Με έμπνευση από το άγαλμα της θεάς Ίριδος που κάποτε κοσμούσε το δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα
11 Οκτωβρίου - 11 Νοεμβρίου 2018
«Ο Αυστραλός γλύπτης Sam Jinks αντλεί την έμπνευσή του για την καινούργια του δουλειά από το άγαλμα της θεάς Ίριδος που κάποτε κοσμούσε το δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα. Η Ίρις ήταν η θεά του γοργού αγγελιοφόρου με την ικανότητα να επικοινωνεί ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Κινείτο πέρα από το βασίλειο των ζωντανών και μεταφερόταν ελεύθερα στον Κάτω Κόσμο.
Αποτέλεσμα εικόνας για «Η Αγγελιαφόρος» Ίρις του γλύπτη Sam Jinks έρχεται στο Μουσείο Μπενάκη
Η Ίρις, η θεά που κινείται μεταξύ δύο τόπων, είναι για τον Jinks μια μεταφορά για τον τρόπο που εμείς παρατηρούμε τα γλυπτά του Παρθενώνα. Ενώ απέχουμε περισσότερα από 2000 χρόνια από τους δημιουργούς τους, αν εστιάσουμε σε λεπτομέρειες- στα περιγράμματα του μαρμάρου, στις λεπτές κινήσεις του γλύπτη, στην απαλή φροντίδα που περιβάλει τη διαμόρφωση των σωμάτων και στην αντίσταση των εργαλείων πάνω στην μαρμάρινη επιφάνεια- το χάσμα ανάμεσα στο σύγχρονο και το αρχαίο περιορίζεται. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε το νόημα και το συναίσθημα που αφήνουν πίσω τους οι αρχαίοι γλύπτες, για τους οποίους τα έργα υπήρξαν ένας ύμνος στη δύναμη και το μεγαλείο των θεών.
Αποτέλεσμα εικόνας για «Η Αγγελιαφόρος» Ίρις του γλύπτη Sam Jinks
Το έργο του Jinks είναι αλληγορικό και λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. Η μορφή της Ίριδος να ατενίζει την Στύγα είναι παρόμοια με την δική μας άποψη για την ιστορία – κοιτάζοντας από μακριά μέσα από τον φακό του μύθου και της μνήμης. Το γλυπτό παίζει το ρόλο του αγγελιοφόρου, προσκαλώντας μας να κινηθούμε πίσω από την αυλαία και να εισχωρήσουμε σε έναν απομακρυσμένο, αλλά και παράξενα οικείο κόσμο. Όπως η αρχαία τέχνη φωτίζει το μοντέρνο, έτσι και η μοντέρνα τέχνη διαφωτίζει το αρχαίο.

Δημιουργώντας ένα έργο με τις ρίζες του στην κλασική γλυπτική και τη μυθολογία, ο Jinks αναζητά τη σύνδεση με μία αρχαία παράδοση, καθοδηγούμενος από τις σύγχρονες ευαισθησίες και χρησιμοποιώντας τα εργαλεία ενός σύγχρονου γλύπτη.»
Αποτέλεσμα εικόνας για «Η Αγγελιαφόρος» Ίρις του γλύπτη Sam Jinks
Εισιτήρια

Περιοδική έκθεση: 6€ – 8€
Μειωμένο: Περιοδική έκθεση: 3€ – 4€
Δημοσιογράφοι: 1€

Μειωμένη Είσοδος:

Φοιτητές
Άτομα άνω των 65 ετών
Εκπαιδευτικοί
Αρχαιολόγοι
Συντηρητές αρχαιοτήτων
Μέλη του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών
Κάτοχοι κάρτας του ΥΠΠΟ
Κάτοχοι Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων

Ελεύθερη είσοδος

Μέλη του Μουσείου Μπενάκη
Κάτοχοι κάρτας ανεργίας
Νέοι κάτω των 22 ετών
Άτομα με ειδικές ανάγκες
Ξεναγοί
Μέλη του ICOM
Φίλοι του Μουσείου Μπενάκη

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018

Κέικ σοκολάτας με κουβερτούρα

Κέικ σοκολάτας με κουβερτούρα

Υλικά για 12 μερίδες
3 κουταλιές μαργαρίνη (μαλακή)
1 φλιτζάνι ζάχαρη

4 αυγά
1½ φλιτζάνι αλεύρι (που φουσκώνει μόνο του)
125 γρ. κουβερτούρα

Εκτέλεση

Λιώνετε την κουβερτούρα σε φούρνο μικρογευμάτων ή σε μπεν μαρί. Xτυπάτε στο μίξερ τη μαργαρίνη με τη ζάχαρη. Προσθέτετε ένα-ένα τα αυγά και ρίχνετε την κουβερτούρα. Στο τέλος βάζετε το αλεύρι. Bουτυρώνετε και αλευρώνετε καλά τη φόρμα του κέικ, που πρέπει να είναι διαμέτρου 30 εκατοστών. Ψήνετε το κέικ στους 200 βαθμούς για 45 λεπτά.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

Cycladic Late Night στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης: Μειωμένη είσοδος με live μουσική Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Αποτέλεσμα εικόνας για Cycladic Late Night στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης: Μειωμένη είσοδος με live μουσική
Τρεις μέρες πριν το τέλος των εκθέσεων George Condo at Cycladic και Paul Chan | Odysseus and the Bathers του Οργανισμού ΝΕΟΝ στις 14 Οκτωβρίου, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης διοργανώνει Cycladic Late Night την Πέμπτη 11 Οκτωβρίου, από τις 21:00 ως τις 24:00, όπου οι επισκέπτες θα μπορούν να περιηγηθούν και στις δύο εκθέσεις με μειωμένο εισιτήριο 5€!
Αποτέλεσμα εικόνας για Cycladic Late Night στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης: Μειωμένη είσοδος με live μουσική
Παράλληλα, τρεις μουσικοί της εγχώριας πειραματικής σκηνής οι PANOS ALEXIADIS, BILL ANAGNOS & ΚΟSTADIS παίζουν ζωντανά στο νέο χώρο στο -1 του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Τρία διαφορετικά acts συνθέτουν ένα εσωστρεφές ηχητικό περιβάλλον ψηφιακών και αναλογικών ήχων.
Σχετική εικόνα
Πάνος Αλεξιάδης
Ο Πάνος Αλεξιάδης είναι ηχητικός καλλιτέχνης και μουσικός που εστιάζει στη σύγχρονη ηλεκτρονική- ηλεκτροακουστική σύνθεση. Κατά τη διάρκεια των ζωντανών του εμφανίσεων, εξερευνά ένα εσωστρεφές ηχητικό περιβάλλον που εξελίσσεται στα όρια μεταξύ σύνθεσης και αυτοσχεδιασμού. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 40 κυκλοφορίες ενώ έχει δώσει πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τους τελευταίους μήνες γράφει για εκκλησιαστικό όργανο, ενώ παράλληλα συνεχίζει την συνεργασία του με τον κομίστα Στάθη Τσεμπερλίδη στη δημιουργία πειραματικών ταινιών επιστημονικής φαντασίας.
Σχετική εικόνα
Bill Anagnos 
Ο Ευθύμης Θεοδόσης, ενεργό μέλος της πειραματικής και σύγχρονης μουσικής από το 2001, έχει παίξει σε σημαντικά φεστιβάλ στην Ελλάδα (Video dance, Synch Festival, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Φεστιβάλ Βωβούσας, Documenta14) με το πειραματικό δίδυμο
Free Piece of Tape με τον Γιώργο Αξιώτη. Από το 2015, εμφανίζεται επίσης με το προσωπικό του project Bill Anagnos.
Ο Bill Anagnos είναι ένας φανταστικός ήρωας με άριστες ικανότητες στο χειρισμό οχημάτων.
Γι’ αυτό και μεταφόρτωσε σε αυτόν τον ήρωα παιδικά metadata όπως η απομίμηση του ήχου της εξάτμισης του αυτοκινήτου με το οποίο παίζουν τα παιδιά. Στη μουσική του, το βασικό υλικό που χρησιμοποιεί είναι οι δίσκοι βινυλίου και τα ποτενσιόμετρα μέσα από τα οποία “μεταφράζει” τις εμπειρίες του από προ-ηχογραφημένο υλικό.
Σχετική εικόνα
Kostadis
Ο Κωσταντής είναι αυτοδίδακτος πολυοργανίστας, μηχανικός του ήχου και project architect στο οπτικοακουστικό project ‘Two Thousand Places’. Είναι ενεργό μέλος των Wham Jam και των Lost Bodies και έχει κυκλοφορήσει και δύο προσωπικές δουλειές: το UNLEASH, στην Phase! Records το 2016 και το SLUMBER – 3 Ways to Calm & Sleep Peacefully, mini album το 2017. Επίσης το 2017 κυκλοφόρησε από την Sweetohm recordings το καινούριο του άλμπουμ, με τίτλο FRAGMENTS.
Οι ζωντανές εμφανίσεις του KOSTADIS, βασιζόμενες εξ ολοκλήρου στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό και τη διερεύνηση της διαταραγμένης ψυχικής ηρεμίας, συνθέτουν κάθε φορά ένα διαφορετικό εμμονικό μπλέξιμο σκέψεων, εμπειριών, απομονωμένων ήχων και συναισθημάτων του μήνα, της εβδομάδας, της ημέρας, της στιγμής.
Σχετική εικόνα
Στις πρόσφατες performances του KOSTADIS περιλαμβάνονται το ‘634 minutes inside a volcano’ το 2016 το οποίο απέκτησε διεθνή δημοσιότητα, η συνεργασία του με τον sound designer Παύλο Γκούσιο στην live μουσική επένδυση ενός μεγάλης κλίμακας video installation με τίτλο “1095°C” στο atrium του Μουσείου Μπενάκη και η συνεργασία του με την light designer Στέλλα Κάλτσου για την παρουσίαση μίας ζωντανής ηχητικής και φωτιστικής εγκατάστασης στη σειρά ‘Microclimata‘ στο SNFCC.
Η έκθεση Odysseus and the Bathers του Αμερικανού καλλιτέχνη Paul Chan που παρουσιάζει ο Οργανισμός ΝΕΟΝ περιλαμβάνει νέα και πρόσφατα έργα που ονομάζει ‘Breathers’ και ‘Bathers’. Όπως λέει ο ίδιος, πρόκειται για έργα τέχνης που αναπνέουν και λειτουργούν ως τρισδιάστατες κινούμενες εικόνες που υπερβαίνουν τη λογική του «καρέ». 
Η έκθεση, σε επιμέλεια Sam Thorne, Διευθυντή του Nottingham Contemporary, αντλεί το θέμα και τον τίτλο της από το δοκίμιο του Chan Odysseus as Artist (2017), το οποίο περιστρέφεται γύρω από τον όρο πολύτροπος, δίνοντας στον όρο αυτό έννοιες όπως επινοητικότητα τρόπων ή υπεκφυγή ή διαρκής κίνηση· η έκθεση του Paul Chan είναι μια έκθεση σε κίνηση.
Η έκθεση George Condo At Cycladic, η πρώτη μεγάλη μουσειακή έκθεση του Αμερικανού καλλιτέχνη, περιλαμβάνει 30 έργα- ζωγραφικά, γλυπτά και σχέδια- που καλύπτουν τα τελευταία 20 χρόνια της πορείας του.
H έκθεση εστιάζει στην ανάδειξη αντιπροσωπευτικών έργων του George Condo που επιχειρούν να εξερευνήσουν την ανθρώπινη μορφή, κεντρικό θέμα του σύγχρονου εκθεσιακού προγράμματος του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Ο Condo –μαζί με τον Jean-Michel Basquiat, τον Keith Haring και τον Jeff Koons– συνέβαλε καταλυτικά στην αναβίωση της αναπαραστατικής ζωγραφικής στην Αμερική τη δεκαετία του ’80 και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς γλύπτες και αναπαραστατικούς ζωγράφους μέχρι σήμερα.

Εισιτήρια
Γενική είσοδος: 5€ 
Φίλοι ΜΚΤ: είσοδος ελεύθερη
To εισιτήριο στηρίζει το έργο του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018

Τζάνις Τζόπλιν, ροκ «μαργαριτάρι»

Janis Joplin
Kάθε βράδυ κάνω έρωτα με 25.000 ανθρώπους στη σκηνή, μετά όμως γυρίζω σπίτι μόνη…" Το κορίτσι με τη βραχνή μπλουζ φωνή, έγραψε ιστορία με την έντονη αλλά δυστυχώς σύντομη ζωή της. Η μοναδική Τζάνις Τζόπλιν, το σύμβολο μιας γενιάς που επαναστατεί, που ζει το ροκ και τον ελεύθερο έρωτα, δικαίως έκανε τα πλήθη να παραληρούν με τα σπαρακτικά, μελωδικά ουρλιαχτά της.

Πίσω από τα μεγάλα, στρογγυλά της γυαλιά κρυβόταν η απόλυτη εκφραστικότητα και ίσως να ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε κανείς γυναίκα να τραγουδάει με τέτοια "αντρική" δύναμη, χωρίς να χάνει ίχνος από τη θηλυκότητά της. Αξιοθαύμαστη δε, ήταν η αδέξια αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο, συναρπαστική σκηνική της παρουσία. Πράγματι, αν και οι κινήσεις της ήταν μικρές και σπασμωδικές, η ίδια κατάφερνε να κάνει τη σκηνή να δονείται με τη λάμψη, την άνεση και φυσικά τη θεία φωνή της.
Janis Joplin - Columbia Records - 1970 - Promotional Poster
Η γυναίκα που έσπασε την "ανδροκρατούμενη" ροκ, αποτελεί όμως και άλλη μια απόδειξη για το πώς σπουδαίοι καλλιτέχνες χάνονται στο δρόμο της δόξας, και βυθίζονται στις ναρκωτικές ουσίες και την αυτοκαταστροφή.
Resultados de la Búsqueda de imágenes de Google de http://m1.paperblog.com/i/8/88242/janis-joplin-L-1.jpeg
Η ζωή της μικρή, αλλά επεισοδιακή. Γεννημένη στις 19 Ιανουαρίου του 1943 στο Τέξας, μεγαλώνει σε ένα όμορφο οικογενειακό περιβάλλον. Παρόλα αυτά, οι γονείς της ένιωθαν ότι πάντα αποζητούσε περισσότερη προσοχή σε σχέση με το άλλο τους παιδί: «Η κόρη μας φαινόταν δυστυχισμένη και ανικανοποίητη, όταν δε δίναμε τη σημασία που ήθελε. Η φυσιολογική στήριξη που της δείχναμε ήταν ανεπαρκής»
The hair, the hat it is all so much part of her character.
Στα σχολικά της χρόνια, βίωσε τον χλευασμό συμμαθητών της που συνοδευόταν από χαρακτηρισμούς όπως «φρικιό» και «γουρούνι», λόγω της εξωτερικής της εμφάνισης. Ποιος γελούσε όμως μετά; Στην ηλικία των 17 αποφασίζει να φύγει από το σπίτι της με σκοπό ν’ ασχοληθεί με το τραγούδι. 
Janis
Και ενώ στην αρχή τραγουδάει περιστασιακά και για ελάχιστα χρήματα στο Τέξας, τρία χρόνια μετά καταλήγει στην Καλιφόρνια (1963). Εκεί ξεκινάει η ερωτική της σχέση με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ (παρεμπιπτόντως το αγαπημένο της ποτό ήταν το Southern Comfort), καθώς επίσης οι επαναλαμβανόμενες απόπειρές της για απεξάρτηση.
Janis
Το 1965, αποθαρρυμένη ξαναγυρνάει στο Τέξας, προσπαθεί ανεπιτυχώς να σπουδάσει, να παντρευτεί και να ζήσει σε κοινόβια, ενώ τελικά εντάσσεται στην ψυχεδελική ροκ μπάντα των «Big Brother & The Holding Company» με την οποία ξεκινάει μία ιστορική πορεία.
45 years ago today 10-4 in 1970, we lost Janis.
Το γκρουπ σταδιακά γίνεται γνωστό παντού, ενώ ξεχωρίζουν με τη συμμετοχή τους στο Monterey International Pop Festival της Καλιφόρνια που τους έδωσε το βήμα να βγάλουν το δεύτερο τους δίσκo-σταθμό με τίτλο «Cheap Thrills» (ο πρώτος είχε τίτλο «Big Brother And The Holding Company») και να ξεκινήσουν περιοδείες σε Αμερική και Καναδά. Τα τραγούδια «Piece of my Heart» και «Summertime» κάνουν πάταγο και σύντομα η φωνή της Τζόπλιν αποσπά αποθεωτικές κριτικές, με αποτέλεσμα το ’68 να αφήσει τη μπάντα της και να ξεκινήσει μία σόλο καριέρα. Το πρώτο μουσικό γκρουπ που συνόδευε την Τζόπλιν στη σόλο καριέρα της ήταν οι «Kozmic Blues Band».
Janis Joplin
Μ’ αυτούς ηχογράφησε στην Κολούμπια το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «I Got Dem Ol’ Kozmic Blues Again Mama» που αν και έγινε χρυσός δεν είχε την ανάλογη με επιτυχία του «Cheap Thrills».
Janis Joplin
Τον Αύγουστο του ’69 εμφανίζεται στο Woodstock υπό την επήρεια αλκοόλ και ουσιών «διαβάζοντας» όπως λέει η ίδια στα μάτια του κοινού την απορία «θα τα καταφέρει;». Στις αρχές του ’70 διαλέγει ως συνοδευτικό μουσικό γκρουπ τους «Full-Tilt Boogie Band». «Αυτή είναι η μπάντα μου! Επιτέλους, είναι η μπάντα μου!» λέει δημόσια κοινοποιώντας τον ενθουσιασμό της για το δέσιμο της ομάδας.
JANIS JOPLIN♫♫:hearts::hearts:♫♫:hearts::hearts:♫:hearts:JML
Μαζί τους βγάζει το τελευταίο της άλμπουμ «Pearl» το οποίο δεν πρόλαβε να δει στην κορυφή των τσαρτς, καθώς στις 4 Οκτωβρίου του 1970 βρίσκεται νεκρή από υπερβολική δόση ηρωίνης, σε δωμάτιο ξενοδοχείου στο Χόλιγουντ. Το σώμα της αποτεφρώθηκε και οι στάχτες της διασκορπίστηκαν στην παραλία της Καλιφόρνια.
by Richard Avedon Janis Joplin, Port Arthur, Texas, 28th August 1969.
Το 1979 η ζωή της Τζόπλιν αποτέλεσε αφορμή για την κινηματογράφηση της ταινίας «Rose» με πρωταγωνίστρια την Μπέτυ Μίντλερ. Το 2005 βραβεύτηκε με Grammy για την προσφορά της στη μουσική.
Janis Joplin                                                                                                                                                      More

via
Untitled

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018

Eίναι νωρίς ακόμη μέσ’ στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

My angels, Miscarriage, Stillbirth, loss of a child, Angel baby.

Μονόγραμμα


Θά πενθώ πάντα μ’ ακούς; γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος
Μια στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μια στόν αέρα μια στή μουσική

Τα δυο μικρά ζωα, τα χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ το δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τα κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’ τίς ξερολιθιές, πίσω άπ’ τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρεις φορές το μώβ τρεις μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί το τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τη Γοργόνα μέ τα ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ το λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’ αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού, γιά το μικρό το πόδι σού μες στ’ αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά το "τί" καί το "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι καί πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα, καί το νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ
Πάντα Εσύ το νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’ αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο καί το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μες στόν κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ ακούς
Τό χαμένο μου το αίμα καί το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μες στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πάς καί ποιος, μ’ ακούς

Σού κρατεί το χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά `ρθει μέρα, μ’ ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα, μ’ ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν’ ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα ένα, μ’ ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ ακούς
Τής αγάπης
Μια γιά πάντα το κόψαμε
Καί δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γή, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Καί κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από το μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
άκου, άκου
Ποιος μιλεί στά νερά καί ποιος κλαίει ακούς;
ποιος γυρευει τον αλλο, ποιος φωναζει
ακους;
Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’ αντάρτες απόμαχους
Από τι νά `ναι πού έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί, λέει, νά μέλει κοντά σου νά `ρθω
Πού δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στά μέρη τ’ αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κεί, προσεχτικά σ’ όλα το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τούς κόλπους, τα μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού, μέσα στό σπίτι μέ το σκρίνιο το παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί το κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’ άλογο του Αγίου καί το αυγό της Ανάστασης

Σάν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τη στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μην έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μες στίς ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα, ούτε η γερόντισσα μ’ όλα της τα βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ, μπορεί, καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μες στό σώμα καί πού τρυπάει τη θύμηση
Καί νά το χώμα, νά τα περιστέρια, νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μες απ’ το νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μες στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μες στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’ έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά `χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’ άσπρο καί το κυανό η ψυχή μου !

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τη ρολογιά καί το γκιούλ μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος, καί ας είμ’ εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...


Οδυσσέας Ελύτης

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018

Θέατρο Τέχνης: 3 Οκτωβρίου, στις 3μμ, εισιτήρια με 3€

Image result for θέατρο τέχνης καρόλου κουν
Την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018 ξεκινούν νέο κύκλο παραστάσεων δύο από τις πιο επιτυχημένες παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης. Πρόκειται για την «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Ζοέλ Πομμερά, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη (Υπόγειο- ώρα έναρξης 8μμ.) και την «Ελένη», του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία-ερμηνεία Βασίλη Παπαβασιλείου (Φρυνίχου, ώρα έναρξης 6μμ.) που θα παρουσιαστούν για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Image result for Θέατρο Τέχνης
Με αφορμή τις δύο αυτές πρεμιέρες, το Θέατρο Τέχνης γιορτάζει την έναρξη της σεζόν 2018-19 και προσφέρει στους φίλους του, για 4η συνεχή χρονιά, περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων στην τιμή των 3€.
Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα
Οι όροι της προσφοράς:

Α. Η προσφορά ισχύει αποκλειστικά με φυσική παρουσία σε ένα από τα δυο ταμεία του Θεάτρου (Πεσμαζόγλου 5 & Φρυνίχου 14).

Β. Η ώρα έναρξης της προσφοράς είναι αυστηρά στις 15.00. Η διαδικασία θα διαρκέσει μέχρις εξαντλήσεως συγκεκριμένου αριθμού εισιτηρίων που θα προσφερθούν ανά παραγωγή.
Image result for θέατρο τέχνης καρόλου κουν
Γ. Κάθε θεατής που φτάνει στο ταμείο δικαιούται να αγοράσει έως και δύο εισιτήρια ανά παραγωγή, για όσες παραγωγές της περιόδου επιθυμεί, εφόσον φυσικά δεν έχουν εξαντληθεί τα εισιτήρια που έχουν οριστεί από το Θέατρο Τέχνης ως όριο της προσφοράς ανά παραγωγή του ρεπερτορίου.


Δ. Θα τηρηθεί αυστηρή σειρά φυσικής προτεραιότητας χωρίς τη χρήση γραπτής ή άλλης λίστας.

Ε. Μόλις εξαντλούνται τα προσφερόμενα εισιτήρια κάποιας παραγωγής, οι φίλοι του Θεάτρου που θα έχουν προσέλθει στα ταμεία, θα ενημερώνονται άμεσα από το Θέατρο.

ΣΤ. Παρακαλείσθε να έχετε ενημερωθεί για το πρόγραμμα της περιόδου 2018-19 και να έχετε κάνει την επιλογή των παραστάσεων που επιθυμείτε να παρακολουθήσετε, ώστε να κερδηθεί χρόνος αναμονής για όλους τους φίλους του Θεάτρου.

Το Θέατρο Τέχνης παρακαλεί να τηρηθούν και να γίνουν σεβαστοί οι όροι της προσφοράς. Κατά τη διάρκεια της φετινής σεζόν, το Θέατρο θα ανακοινώνει κι άλλες προσφορές με τιμές εισιτηρίων προσιτές σε όλους. Πιο συγκεκριμένα, την επόμενη εβδομάδα θα ανακοινώσει μια μεγάλη προσφορά για όλες τις παραστάσεις που κάνουν πρεμιέρα τον Οκτώβριο.

Info:

Ταμεία:
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα (χάρτης)
Tηλέφωνο ταμείου: 2103228706

Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν
Φρυνίχου 14, Πλάκα (χάρτης)
Tηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732
Related image

Καριόκες από τον Άκη Πετρετζίκη

Image result for Καριόκες από τον Άκη Πετρετζίκη
Υλικά
100 γρ. καρύδια
225 γρ. πτι μπερ
125 γρ. βούτυρο
1 κ.γ. εκχύλισμα βανίλιας
150 γρ. ζαχαρούχο γάλα
10 γρ. κονιάκ
15 γρ. κακάο
350 γρ. κουβερτούρα λιωμένη
1 κ.σ. μέλι
1 κ.γ. κοφτή κανέλα

Μέθοδος Εκτέλεσης
Σε ένα κατσαρολάκι βάζουμε το βούτυρο και μεταφέρουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι να λιώσει.
Στο μούλτι βάζουμε τα μπισκότα, τα καρύδια και τα χτυπάμε. Δεν θέλουμε να γίνουν σκόνη αλλά να μείνουν κάποια κομμάτια.

Αδειάζουμε το μείγμα του μούλτι σε ένα μπολ και προσθέτουμε το λιωμένο βούτυρο, το ζαχαρούχο, την κανέλα, το κακάο, το κονιάκ, τη βανίλια και το μέλι.
Ανακατεύουμε με ξύλινη κουτάλα μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά.
Πιέζουμε το μείγμα με τα χέρια ώστε να σφίξει και το τοποθετούμε σε μία διάφανη μεμβράνη.
Με τα χέρια μας το απλώνουμε ώστε να πάρει σχήμα σαν σαλάμι και το τυλίγουμε στη μεμβράνη.
Ανοίγουμε δύο μεμβράνες παράλληλα, να ακουμπάνε μεταξύ τους και τοποθετούμε το σαλάμι.
Τυλίγουμε πολύ σφιχτά στις μεμβράνες.
Βάζουμε στο ψυγείο για 2-3 ώρες ή στην κατάψυξη για 1 ώρα.

Στη συνέχεια, αφαιρούμε τη μεμβράνη και κόβουμε σε φέτες 1 εκ.
Παίρνουμε κάθε κομμάτι με ένα πιρούνι ή μία τσιμπίδα και βουτάμε στη λιωμένη κουβερτούρα. Αφαιρούμε και βάζουμε πάνω σε μία λαδόκολλα.
Από τη στιγμή που το σαλάμι μας είναι παγωμένο θα κρυώσει και θα σταθεροποιηθεί η κουβερτούρα. Εναλλακτικά μπορούμε να τις βάλουμε στο ψυγείο.Τυλίγουμε σε αλουμινόχαρτο και σερβίρουμε. Καλή όρεξη!

Το αριστουργηματικό καφέ στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης: ανακαλύψτε το

to-aristourgimatiko-kafe-sto-mouseio-islamikis-texnis-anakalufte-to
Το καφέ του Μουσείου Iσλαμικής Tέχνης Μπενάκη, που παρέμενε κλειστό τα τελευταία πέντε χρόνια, διαθέτει μία από τις ωραιότερες θεές στην Αθήνα. Από τη βεράντα του, που είναι ιδανική για ένα χαλαρωτικό break από την καθημερινότητα, μπορεί κανείς να ξεφύγει έστω και για λίγο από τον θόρυβο του κέντρου χωρίς να χρειαστεί να απομακρυνθεί από αυτό.
Το εσωτερικό του καφέ το έχει ζωγραφίσει η Αγγλίδα καλλιτέχνις Navine G. Khan-Dossos. Η νεαρή ζωγράφος δημιούργησε μια τοιχογραφία με πηγή έμπνευσης τους φοίνικες της πόλης, την οποία ονόμασε «Imagine a palm tree». Όπως εισέρχεσαι στο χώρο του καφέ εντυπωσιάζεσαι από τα χρώματα και τα σχέδια στους τοίχους τα οποία μέσα στην απλότητα τους είναι φανταστικά και σου δημιουργούν μία αίσθηση ευφορίας και χαλάρωσης. 
Photo Credits Yiannis Hadjiaslanis


Αφού, λοιπόν, ολοκληρώσετε την επίσκεψη σας, στα εκθέματα του μουσείου, μπορείτε να καθίσετε στην βεράντα και να απολαύσετε το ποτό και τον καφέ σας ή μπορείτε να τσιμπήσετε κάτι από την κουζίνα του καφέ απολαμβάνοντας τη θέα. 

Το Mουσείο

Η ενότητα των έργων του Ισλαμικού πολιτισμού, με όλες τις επιμέρους παραλλαγές, που εμφανίζουν οι εκδηλώσεις του από τις Ινδίες και την Περσία, τη Μεσοποταμία και τη Μικρά Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Αραβία, την Αίγυπτο και τη Β. Αφρική ως τη Σικελία και την Ισπανία, συγκαταλέγεται στις πιο σημαντικές παγκοσμίως.
Πάνω από 8.000 δείγματα κεραμεικής, μεταλλοτεχνίας, χρυσοχοΐας, υφαντικής ξυλογλυπτικής, υαλουργίας, μικρότερες ομάδες από οστέινα αντικείμενα, ενεπίγραφες επιτύμβιες στήλες, και όπλα, καθώς και τον εσωτερικό μαρμαροθετημένο διάκοσμο μιας αίθουσας υποδοχής ενός αρχοντικού του 17ου αιώνα από το Κάιρο, υπομνηματίζουν με συνέπεια τη συνέχεια του ισλαμικού χρόνου από την πρωτοϊσλαμική ως την οθωμανική εποχή και την εξέλιξη της ισλαμικής τέχνης ως το 19ο αιώνα.

Οι συλλογές άρχισαν να συγκροτούνται από τον Αντώνη Μπενάκη στην Αίγυπτο κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, την ίδια περίοδο με τις άλλες μεγάλες συλλογές της Ευρώπης και Αμερικής. Συχνά μάλιστα το υλικό τους αλληλοσυμπληρώνεται με αυτό του Μουσείου Μπενάκη.
Στα πιο γνωστά έργα της συλλογής συναριθμούνται τα δύο ξυλόγλυπτα θυρόφυλλα της Μεσοποταμίας του 8ου αιώνα, ένα μοναδικό ψάθινο χαλί της Τιβεριάδος του 10ου αιώνα, το ορειχάλκινο κιβωτίδιο με την υπογραφή του Ισμαήλ ιμπν αλ – Ουάρντ αλ – Μάουσιλι και τη χρονολογία 1220, ο χάλκινος αστρολάβος του Αχμάντ ιμπν αλ – Σαράτζ με χρονολογία 1328/29 και η περίφημη βελούδινη σέλα της Προύσας του 16ου αιώνα.

Οι συλλογές της ισλαμικής τέχνης εκτίθενται στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, το οποίο στεγάζεται στο νεοκλασικό κτηριακό συγκρότημα, που δωρήθηκε από το Λάμπρο Ευταξία και βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας κοντά στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού. Πρωταρχικός στόχος αυτής της προσπάθειας αυτονόμησης της συλλογής είναι η ανάδειξη της ισλαμικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, η εύκολη πρόσβαση στο υλικό και η τεκμηριωμένη παρουσίασή του. *Πληροφορίες εδω

20+1 σπουδαίες γυναίκες μίλησαν για τη γυναίκα

8 Μαρτίου σήμερα κι η μέρα έχει κλίμα εορταστικό και άρωμα γυναίκας. Κάθε γυναίκα γιορτάζει για τα δικαιώματά της, από το δικαίωμα ψήφου μ...