Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019

Οι άνθρωποι που κλαίνε κατά τη διάρκεια των ταινιών είναι οι πιο δυνατοί από όλους. Τα δάκρυα της υπερδύναμης.

home is where you are : Photo
Tο παραδέχομαι. Κλαίω όταν βλέπω ταινίες. Ή όταν διαβάζω βιβλία. Ή όταν ακούω μουσική. Επηρεασμένη πολλές φορές και από το επίπεδο των ορμονών μου, μπορεί να αρπάξω προληπτικά μερικά χαρτομάντιλα και να κάτσω να δω μια ταινία μόνη.
Crying girl Milada Vigarova
Παρόλο που πολλοί άνθρωποι χαμογελάνε αυτάρεσκα όταν με βλέπουν να παρακολουθώ ταινίες κλαίγοντας, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Η αλήθεια να λέγεται, οι άνθρωποι που κλαίνε όταν βλέπουν ταινίες τείνουν να έχουν κάτι που πολλοί άλλοι δεν έχουν καλλιεργήσει: Ενσυναίσθηση.
Cocaine: What You Need to Know About This Deadly Substance
Μόνο ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου έχει ενσυναίσθηση. Πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, οι ναρκισσιστές και οι κοινωνιοπαθείς για παράδειγμα, έχουν γεννηθεί χωρίς αυτή και ζουν όλη τους τη ζωή χωρίς να έχουν βάλει ποτέ πραγματικά τον εαυτό τους στη θέση κάποιου άλλου. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να νιώσουν τους άλλους. Παρόλο που η απουσία ενσυναίσθησης θα μπορούσε να είναι ωφέλιμη για έναν πωλητή μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, δεν είναι πάντα κάτι καλό.
Moça, não é o fim do mundo. Mesmo. Pode não parecer agora, mas o mundo não acabou. Não ainda. Não por isso. Eu sei que foram muitos anos, muitas histórias, muito amor. Que o sentimento ainda vive e que você o ama. Mas é importante que saiba que agora você continuará a sua história de um jeito só seu. Um trajeto inteiro te espera pela frente. Se joga!
Στην πραγματικότητα, το να νοιάζεται κάποιος για την κατάσταση των άλλων θέλει δύναμη. Πολλή δύναμη. Η ζωή είναι σκληρή για κάποιους ανθρώπους και αν μπορείτε να μπείτε στη θέση τους και να νιώσετε τον πόνο που έχουν, τότε αυτό λέει κάτι για εσάς.
Photo
Είστε αρκετά δυνατοί όταν νιώθετε αυτόν τον πόνο, αλλά παρόλα αυτά τον αντέχετε. Είστε αρκετά δυνατοί όταν είστε δυνατοί για τους άλλους ανθρώπους. Είστε δυνατοί μέχρι το σημείο που κατανοείτε από που προέρχεται αυτός ο πόνος και είστε ικανοί να νιώσετε αυτό που νιώθουν.

Δεν είναι ποτέ αδυναμία το να νοιάζεστε για κάποιον άλλον, ακόμα και αν αυτός είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας σε κάποια ταινία. Δείχνει ότι έχετε καρδιά και αυτή η καρδιά μπορεί να ραγίσει για τους άλλους. Παρόλο που μπορεί να ραγίσει μέχρι το τέλος της ταινίας, ξέρετε ότι θα επανέλθει γρήγορα.

Το να είναι ικανοί να αναρρώνουν τόσο γρήγορα, λέει κάτι άλλο για τους ανθρώπους που κλαίνε κατά τη διάρκεια ταινιών. Μπορούν να ανακάμψουν όπως κανείς άλλος και είναι αρκετά δυνατοί και έξυπνοι ώστε να ξεχωρίζουν την πραγματικότητα από τη φαντασία.

Φυσικά, αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι κλαίνε όταν βλέπουν ταινίες. Υπάρχουν επίσης δάκρυα που κυλάνε στα μάγουλά σας επειδή έχετε πάει στο μέρος που βλέπετε στην ταινία. Δάκρυα αναμνήσεων που είναι οδυνηρές. Έχω διαπιστώσει πολλές φορές ότι λειτουργεί ως κάθαρση για μένα το ότι βλέπω ταινίες στις οποίες οι άνθρωποι έχουν περάσει τα ίδια που έχω περάσει και εγώ, απλά επειδή μου επιτρέπει να απελευθερώνω μερικά από τα συναισθήματά μου που είχα κρατήσει μέσα μου, με έναν υγιή τρόπο. Θα ήθελα να δω πώς θα μπορούσε να αμφιβάλλει κάποιος για τη δύναμη κάποιου άλλου όταν τελικά αντιμετωπίσει τα πράγματα που τον πόνεσαν στο παρελθόν.

Έπειτα, υπάρχουν εκείνα τα δάκρυα που κυλάνε όταν είστε ενθουσιασμένοι με την καλλιτεχνική ευφυΐα μιας ταινίας. Δεν είναι κάτι που κάνουν επιδεικτικά οι άνθρωποι. Ονομάζεται Σύνδρομο του Stendhal σε μια πιο προχωρημένη του μορφή και σημαίνει ότι ένα καλλιτεχνικό έργο σας συγκίνησε τόσο ώστε να έχετε σωματικά και συναισθηματικά συμπτώματα.
Here's Why You Are Enough--Even When You Don't Think So
Έχοντάς το αφού είδα την ταινία Casshern, μπορώ να σας πω με ειλικρίνεια ότι χρειάζεται πολλή δύναμη για να απεμπλακείτε από αυτή την αίσθηση του δέους.
Για εσάς που είστε υπερευαίσθητοι στον τρόπο με τον οποίο η τέχνη σας συγκινεί, το να δείτε μια καλή ταινία, το να ακούσετε ένα καλό σόου στο ράδιο ή το να διαβάσετε το σωστό κόμικ, μπορεί να είναι μια καλή δοκιμασία της ικανότητάς σας να διατηρείτε ένα σοβαρό, ανέκφραστο προσωπείο. Αυτό επίσης μπορεί να γίνει και με μια βόλτα στο τρενάκι του λούνα παρκ. Μια βόλτα που σας αναγκάζει να αντιμετωπίσετε και να αποδεχτείτε συναισθήματα που οι περισσότεροι επιλέγουν να κρύβουν.
Depression quote: Crying is how your heart speaks, when your lips can't explain the pain you feel. www.HealthyPlace.com
Αν με ρωτάτε, αυτό δείχνει ότι κάποιος έχει πολλή δύναμη.
Ίσως δεν είναι το είδος της δύναμης που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους όταν σκέφτονται ένα δυνατό άτομο, αλλά είναι το πιο σημαντικό είδος συναισθηματικής δύναμης: Η ενσυναίσθηση.
Some cry with tears; others with thoughts. #quotes
Ακόμα και αν δεν σηκώνουμε 100 κιλά, εξερευνούμε τα συναισθήματά μας και αυτό μπορεί να ανυψώσει το πνεύμα μας ψηλότερα από οτιδήποτε άλλο εκεί έξω.
Take the journey even if it means alone..

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Μέριλιν Γιάλομ: Πως το σχήμα της καρδιάς έγινε το σύμβολο της αγάπης

589403534545
Η Μέριλιν Γιάλομ, πρώην καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας και διευθύντρια του Ινστιτούτου Κλέιµαν για τις Σπουδές Φύλου στο Πανεπιστήµιο του Στάνφορντ, απαντά στο ερώτημα του πως η καρδιά ως σύμβολο αγάπης έχει λάβει το σχήμα που αναγνωρίζουμε όλοι σήμερα και όχι αυτό τoυ ανατομικού οργάνου της καρδιάς. 

Σε ομιλία της στο TEDx στο Πάλο Αλτο όπου ζει εδώ και δεκαετίες με τον σύζυγό της, τον γνωστό ψυχίατρο Ιρβιν Γιάλομ, η Μέριλιν αναφέρεται στο παράδοξο ότι το σχήμα του συμβόλου που ταυτίζεται με την αγάπη δεν μοιάζει καθόλου με το σχήμα του ανθρώπινου οργάνου με το οποίο φαίνεται να συνδέεται. 

Αφορμή για την αναζήτηση απαντήσεων στο εν λόγω ερώτημα στάθηκε μια επίσκεψή της το 2011 στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου όπου είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια έκθεση με έργα τέχνης του 15ου αιώνα, μεταξύ των οποίων χρυσά νομίσματα και κοσμήματα που βρέθηκαν στην Αγγλία το 1966. «Από εκείνη τη στιγμή και μετά το σχήμα της καρδιάς με καταδίωκε», σχολίασε χαρακτηριστικά. Η έκθεση αποτέλεσε ουσιαστικά και την αφορμή για το επόμενο βιβλίο της με τίτλο "The Amorous Heart" που εκδόθηκε το 2018.

Οπως αναφέρει και η ίδια, η έρευνα για το βιβλίο της βασίστηκε σε δύο βασικά ερωτήματα: πότε και κάτω από ποιες συνθήκες εφευρέθηκε το σχήμα της καρδιάς αλλά και από πότε η καρδιά συνδέεται με το συναίσθημα της αγάπης. «Αποδείχθηκε ότι η δεύτερη η ερώτηση ήταν πολύ πιο εύκολο να απαντηθεί», σημειώνει η κα. Γιάλομ κατά τη διάρκεια της ομιλίας της. 

Η πρώτη απεικόνιση της καρδιάς, όπως αναγνωρίζεται σήμερα, εμφανίστηκε το 1344 σε ένα χειρόγραφο με τίτλο «Ο Ρομαντισμός του Αλεξάνδρου», γραμμένο στη γαλλική διάλεκτο Picard από τον Lambert le Tor και τον Alexandre de Bernay. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα μεσαιωνικά εικονογραφημένα βιβλία, σημειώνει η κα. Γιάλομ.
«Η προσφορά της καρδιάς», 1338-1344. Εικονογράφηση από το βιβλίο «Ο Ρομαντισμός του Αλεξάνδρου», Βιβλιοθήκη Bodleian, Οξφόρδη, Αγγλία.

Η σκηνή με την εικόνα της καρδιάς εμφανίζεται στο κάτω μέρος μιας διακοσμημένης σελίδας του βιβλίου με σπρέι φυλλώματος φυτών. Στην αριστερή πλευρά, μια γυναίκα κρατά την καρδιά που πιθανώς έλαβε από τον άνδρα που στέκεται απέναντί της. Η ίδια δέχεται το δώρο, ενώ εκείνος αγγίζει το στήθος του για να υποδείξει το σημείο από το οποίο προέρχεται το δώρο του. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, σωρεία παρόμοιων εικόνων με καρδίες έκαναν την εμφάνισή τους, κυρίως στη Γαλλία, αναφέρει η Μέριλιν Γιάλομ.

«Η καρδιά υπήρξε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς είναι αυτό που υπόσχεσαι στον αγαπημένο σου», προσθέτει. Αναγνωριζόταν δε ως «το σπίτι της αγάπης» και το «το σπίτι της ψυχής» από τα μεσαιωνικά χρόνια, σύμφωνα με την Μέριλιν Γιάλομ. Ωστόσο, πολύ πριν «εφευρεθεί» η εν λόγω απεικόνιση της καρδιάς στα μεσαιωνικά χρόνια, το συγκεκριμένο σχήμα προϋπήρχε χωρίς να συσχετίζεται με την καρδιά και την αγάπη. Επροκείτο για μια «καρδιά, μη-καρδιά (heart no-heart)», όπως την ονόμασε η κα. Γιάλομ. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της «μη-καρδιάς» είναι ένα νόμισμα που χρονολογείται γύρω στο 510-490 π.Χ. και απεικονίζει τον σπόρο του φυτού «silphium», ένα είδος γιγάντιου μάραθου που αναπτύχθηκε στη βόρεια αφρικανική ακτή κοντά στην ελληνική αποικία της Κυρήνης. Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τον συγκεκριμένο σπόρο ως φάρμακο για τον βήχα, αλλά σε μεγαλύτερη δόση λειτουργούσε ως μέσο αντισύλληψης.
Το νόμισμα με τον σπόρο «silphium», Ιερό της Δήμητρας και της Περσεφόνης, Κυρήνη.

Σε αυτό το σημείο, η Μέριλιν Γιάλομ διερωτήθηκε τον λόγο για το οποίο ένας σπόρος εμφανίζεται πάνω σε νόμισμα. «Οι αρχαίοι Λιβύοι πλούτισαν από την εξαγωγή του εν λόγω σπόρου στον τότε γνωστό κόσμο και επέλεξαν να το τιμήσουν τοποθετώντας το σε ένα νόμισμα», επισημαίνει η κα. Γιάλομ. 

Ενα άλλο παράδειγμα της ασύνδετης σχέσης του σχήματος της καρδιάς - όπως το γνωρίζουμε σήμερα - με την αγάπη εντόπισε η Μέριλιν Γιάλομ στην Περσία. Πρόκειται για μια σειρά από καρδιές πάνω σε δοχείο - ποτήρι. Στο δοχείο απαιεκονίζονται φιγούρες γυναικών, μουσικών και χορευτών, ενώ γύρω τους υπάρχουν σταφύλια και αμπελόφυλλα. Σύμφωνα με την κα. Γιάλομ, το πιο πιθανό είναι η διακοσμητική σειρά από τις «μη-καρδιές, καρδιές» να μην έχει καμία σχέση με την αγάπη.

Χαρακτηριστική είναι δε και η απεικόνιση ενός εκ των τεσσάρων αλόγων της Αποκάλυψης σε χειρόγραφο που φιλοτέχνησε μοναχός περί τα τέλη του 9ου αιώνα. Πάνω στο άσπρο άλογο μπορεί κανείς να δει ζωγραφισμένες «καρδιές», ενώ δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι σχετίζονται με την αγάπη ή το όργανο της καρδιάς.
Οπως διαπίστωσε η κα. Γιάλομ, οι ιδέες της ευγενούς αγάπης άρχισαν να εμφανίζονται τον 12ο, 13ο και 14ο αιώνα στην Ευρώπη. «Εκείνη την περίοδο παρατηρούμε και την ανάπτυξη της ιδέας περί υπόσχεσης/δέσμευσης της καρδιάς ως προσφοράς στον αγαπημένο σου. Η παρακάτω εικόνα πρόκειται - σύμφωνα με την κα. Γιάλομ - για μια αποτύπωση αυτής της ιδέας που υφίσταται από τον Μεσαίωνα. Ομως η καρδιά που προσφέρεται δεν μοιάζει καθόλου με το σημερινό αποδοτέο σχήμα.
«Μοιάζει περισσότερο με μελιτζάνα ή κουκουνάρι», σημειώνει η κα. Γιάλομ τονίζοντας ότι η ιδέα πως η καρδιά (το ανατομικό όργανο) μοιάζει με κουκουνάρι διατυπώθηκε για πρώτη φορά τον 2ο αιώνα και διατηρήθηκε σε όλη την περίοδο του Μεσαίωνα. «Σειρά θρησκευτικών έργων αποδίδουν την καρδιά σε αυτό το σχήμα, ενώ αυτή η περίοδος υπήρξε ιδιαίτερα γόνιμη για την εξέλιξη της απεικόνισης της καρδιάς. Χρειάστηκε 100 χρόνια (από περίπου 1250-1350) για να αλλάξει αυτή η εικόνα», σημειώνει.

«Ιταλοί, στη βόρεια Ιταλία, ήταν οι πρώτοι που πειραματίστηκαν με την απεικόνιση της καρδιάς», προσθέτει.
Εξαιτίας όμως της αρνητικής απόδοσης της καρδιάς από τους Ιταλούς, η πρώτη απεικόνιση του σχήματος της καρδιάς, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, και σε σύνδεση με το ευγενές συναίσθημα της αγάπης αποδίδεται στη Γαλλία και στο βιβλίο «Ο Ρομαντισμός του Αλεξάνδρου» το 1344, όπως αναφέρεται και παραπάνω. 

Από τούδε και στο εξής, το συγκεκριμένο σχήμα ως απόδοση της καρδιάς συνδεδεμένης με την αγάπη διαδόθηκε ταχύτατα στη βόρεια Ιταλία και μετά σε όλη την Ευρώπη, ενώ παραμένει μέχρι και σήμερα ένα σύμβολο με την ίδια ερμηνευτική σημασιολογία. 

Οπως σημειώνει η Μέριλιν Γιάλομ, πρόκειται για ένα σχέδιο που ακόμη εξελίσσεται και αποκτά νέα συμβολική αξία, όπως για παράδειγμα ως σύμβολο της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου ή ως emoji, ενώ χρησιμοποιείτε ακόμα και ως το ρήμα «αγαπώ»: «Εγώ, καρδιά, τη Νέα Υόρκη», επισημαίνει χαρακτηριστικά. «Υποψιάζομαι ότι αυτή η εικόνα θα συνεχίσει να εξελίσσεται με άγνωστους μέχρι στιγμής τρόπους μέσα στους επόμενους αιώνες», κατέληξε. 

Κείμενο - επιμέλεια: Εύα Τομαρά


Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019

Οι μέλισσες ξέρουν μαθηματικά και κάνουν πράξεις

Perierga.gr - Οι μέλισσες ξέρουν μαθηματικά και κάνουν πράξεις
Οι μέλισσες δεν φτιάχνουν μόνο μέλι, αλλά επίσης καταλαβαίνουν τα μαθηματικά και μπορούν να κάνουν βασικές αριθμητικές πράξεις, όπως η πρόσθεση και η αφαίρεση, χρησιμοποιώντας αυτή την ικανότητα για να λύνουν πρακτικά προβλήματα.

Αυτό είναι το αναπάντεχο -και επίμαχο- συμπέρασμα μιας νέας αυστραλο-γαλλικής επιστημονικής έρευνας, σύμφωνα με την οποία η κατανόηση βασικών μαθηματικών εννοιών είναι εφικτή όχι μόνο από τον άνθρωπο, αλλά ακόμη και από ένα έντομο με πολύ μικρότερο εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος μιας μέλισσας έχει λιγότερο από ένα εκατομμύριο νευρώνες, έναντι περίπου 86 δισεκατομμυρίων του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Προηγούμενα πειράματα των ίδιων επιστημόνων είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι μέλισσες καταλαβαίνουν την έννοια του μηδενός και μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα σε δύο ομάδες αντικειμένων ποια είναι η μικρότερη. Η νέα μελέτη έρχεται να διευρύνει το μαθηματικό «ρεπερτόριο» των μελισσών.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Άντριαν Ντάιερ του Πανεπιστημίου RMIT της Μελβούρνης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science Advances», διαπίστωσαν, μέσα από πειράματα με 14 μέλισσες, ότι αυτές μπορούν να διδαχθούν να αναγνωρίζουν διαφορετικά χρώματα ως συμβολικές αναπαραστάσεις της πρόσθεσης (μπλε) και της αφαίρεσης (κίτρινο). Στη συνέχεια, είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν αυτή την πληροφορία για να λύσουν αριθμητικά προβλήματα.
Οι μέλισσες χρειάστηκαν τέσσερις έως επτά ώρες εκπαίδευσης για να μάθουν -με ποσοστό επιτυχίας 64% ως 72%- ότι το μπλε χρώμα αντιστοιχούσε στο +1 και το κίτρινο στο -1. Στη συνέχεια μπορούσαν να εφαρμόσουν τον κανόνα αυτό και σε άλλους αριθμούς.

«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η κατανόηση των αριθμών μπορεί να βρεθεί πολύ ευρύτερα στη φύση μεταξύ των ζώων από ό,τι είχε έως τώρα υποτεθεί», δήλωσε ο Ντάιερ.

Η επιστημονική κοινότητα συζητά έντονα -και διαφωνεί- κατά πόσο τα ζώα γνωρίζουν ή μπορούν να μάθουν πολύπλοκες αριθμητικές έννοιες. Πολλά είδη ζώων είναι σε θέση να κατανοήσουν τη διαφορά ανάμεσα σε διαφορετικές ποσότητες και να χρησιμοποιήσουν αυτή την κατανόηση για να κυνηγήσουν την τροφή τους, να πάρουν αποφάσεις ή να λύσουν πρακτικά προβλήματα.

Όμως η κατανόηση και η χρήση αριθμών και αριθμητικών πράξεων απαιτεί ένα πολύ πιο προχωρημένο επίπεδο ικανοτήτων. Προηγούμενες έρευνες έχουν δώσει (μάλλον αμφισβητούμενες) ενδείξεις ότι μερικοί πίθηκοι, οι ελέφαντες, κάποια πουλιά όπως οι παπαγάλοι, ακόμη και οι αράχνες μπορούν να κάνουν πρόσθεση ή και αφαίρεση. Η νέα μελέτη έρχεται να προσθέσει τις μέλισσες σε αυτό τον κατάλογο.

Όμως δεν είναι όλοι οι επιστήμονες πρόθυμοι να αποδεχθούν ότι πράγματι οι μέλισσες καταλαβαίνουν από αριθμούς και ξέρουν αριθμητική. Ο καθηγητής Πολ Γκρέιχαμ του Πανεπιστημίου του Σάσεξ και ο Κλιν Πέρι του Πανεπιστημίου Queen Mary του Λονδίνου εξέφρασαν σοβαρές αμφιβολίες ότι όντως τα νέα πειράματα απέδειξαν πως οι μέλισσες κάνουν πρόσθεση και αφαίρεση.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019

Ένα υπέροχο βίντεο για τον παιδικό καρκίνο που θα σε συγκινήσει


Η 15η Φεβρουαρίου είναι μια ιδιαίτερη ημέρα όπου ολόκληρος ο πλανήτης υποκλίνεται στους σύγχρονους ήρωες, τα παιδιά τα οποία μάχονται μέρα και νύχτα με τον παιδικό καρκίνο.

Κάθε χρόνο, πάνω από 150.000 παιδιά σε όλον τον κόσμο διαγιγνώσκονται με καρκίνο, ενώ σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα υπολογίζονται στα 280-300. Αυτό καθιστά τον καρκίνο στην πρώτη αιτία θανάτου παιδιών στις αναπτυσσόμενες χώρες, και τη δεύτερη στις αναπτυγμένες.
Ο παιδικός καρκίνος δρα και θεραπεύεται διαφορετικά απ’ ότι ο καρκίνος των ενηλίκων. Η συνολική διαδικασία, αρχίζοντας από τη διάγνωση, είναι εξαιρετικά στρεσογόνα και ψυχοφθόρα για τους μικρούς μαχητές. Ακόμα και για τα παιδιά τα οποία θεραπεύονται, η μάχη δεν τελειώνει. Περισσότερο από το 60% των μακροχρόνια επιζώντων του καρκίνου της παιδικής ηλικίας έχουν μια χρόνια ασθένεια ως αποτέλεσμα της θεραπείας την οποία έλαβαν.
“Η αγάπη ποτέ δεν μας απογοητεύει”: Ένα animation αφιερωμένο στα παιδιά τα οποία παλεύουν με τον καρκίνο

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Καρκίνου, θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας ένα τρυφερό και ιδιαιτέρως συγκινητικό βίντεο κινουμένων σχεδίων υπό τον τίτλο “Η αγάπη ποτέ δεν μας απογοητεύει” και δημιουργήθηκε για λογαριασμό του Νοσοκομείου Cancer De Barretos στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, ενός διεθνούς φήμης κέντρου θεραπείας για τον καρκίνο των παιδιών.

Το συγκεκριμένο νοσοκομείο μετονομάστηκε σε Νοσοκομείο της Αγάπης θέλοντας να αναδείξει τη θεραπευτική σημασία της αγάπης και της στοργής. Η καταπολέμηση του καρκίνου είναι πιο εύκολη όταν το άτομο περιβάλλεται από την αγάπη. Βλέποντας ο ασθενής πως υπάρχουν γύρω του πρόσωπα που τον αγαπούν και τον νοιάζονται, παίρνει δύναμη, ελπίδα.
Το animation διάρκειας μόλις 3 λεπτών αφηγείται την ιστορία της Νίνα, ενός μικρού αλλά γενναίου κοριτσιού, που κατορθώνει τελικά να νικήσει τον καρκίνο με τη φροντίδα και την ενθάρρυνση των ανθρώπων που την αγαπούν, με την υποστήριξη της οικογένειας της, των φίλων της, καθώς και ολόκληρης της νοσοκομειακής ομάδας! Η μικρή ταινία δεν έχει λόγια, ωστόσο καθ’ όλη τη διάρκεια του ακούγεται το τραγούδι «Heart Full Of Love» το οποίο γράφτηκε αποκλειστικά για τους σκοπούς της ταινίας, και ερμηνεύει η Rebecca Peters. Αξίζει να σταθούμε στο μήνυμα που επισημαίνεται στο τέλος του animation και είναι το «Η αγάπη είναι μεγαλύτερη από το φόβο».

Στιγμές του Εθνικού Θεάτρου στην έκθεση «Προορισμοί» στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών

Στιγμές του Εθνικού Θεάτρου στην έκθεση «Προορισμοί» στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών | in.gr
Κάθε έργο, κάθε παράσταση, μια διαδρομή που ανοίγει καινούργιους δρόμους και προοπτικές για τον ταξιδιώτη και τον επισκέπτη του αεροδρομίου της Αθήνας προς έναν νέο, γοητευτικό «προορισμό»!

Το Εθνικό Θέατρο συνεργάζεται και πάλι με τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, σε μία νέα μοναδική έκθεση.

Οι «Προορισμοί» (4/2 – 14/7), προκαλούν το ενδιαφέρον του επισκέπτη με στόχο τη μύησή του στις μαγικές διαδρομές του χώρου του θεάτρου, μέσα από ιστορικές παραγωγές της Πρώτης Σκηνής της Ελλάδας.

Η έκθεση είναι ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο μέσα από τις φωτογραφίες, τα κοστούμια και το υλικό του σπουδαίου αρχείου του Εθνικού Θεάτρου. Κάθε έργο, κάθε παράσταση, μια διαδρομή που ανοίγει καινούργιους δρόμους και προοπτικές για τον ταξιδιώτη και τον επισκέπτη του αεροδρομίου της Αθήνας προς έναν νέο, γοητευτικό «προορισμό»!

Στην έκθεση περιλαμβάνονται σπάνιες φωτογραφίες από παραστάσεις όπως: Πέερ Γκυντ του Ερρίκου Ίψεν το 1935, Ο έμπορος της Βενετίας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ το 1945, Οιδίπους επί Κολωνώ του Σοφοκλή &Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη το 1958, Τα εκατομμύρια του Μάρκο Πόλο του Ευγένιου Ο’Νηλ το 1960, Πέρσες του Αισχύλου το 1971, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν του Μπέρτολτ Μπρεχτ το 1985, Βίρα τις άγκυρες των Θ.Παπαθανασίου/Μ.Ρέππα το 1997, Ο ηλίθιος του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι το 2006, Οδύσσεια του Ομήρου το 2012 και πολλές άλλες.
Επίσης στην έκθεση του αεροδρομίου φιλοξενούνται δύο απαράμιλλης αξίας και σημασίας κοστούμια. Του Αντώνη Φωκά, από την παράσταση Ιφιγένεια εν Αυλίδι το 1957, κοστούμι χορού, χιτώνας εκρού – υφαντό αργαλειού με έξοχες πτυχώσεις. Και του Γιώργου Βακαλό, από την παράσταση ‘Eμπορος της Βενετίας το 1945, ένα μακρύ λινομέταξο φόρεμα, υποκίτρινο και φιστικί απλικαρισμένο με υφασμάτινα λουλούδια και κλωνάρια.

Το Εθνικό Θέατρο, στα 100 και πλέον χρόνια της λειτουργίας του, έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει αδιάκοπα ταξίδια ζωής στο κοινό του, με παραστάσεις έργων κλασικών, αλλά και πολύ σύγχρονων, με σκηνοθεσίες καινοτόμες και με σεβασμό στην παράδοση, με υψηλό πάντοτε στόχο…


Η συνεργασία με παραστάσεις και performances της Πρώτης Κρατικής Σκηνής με το αεροδρόμιο ξεκίνησε το 2011. Πιο συγκεκριμένα, το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε με την ευκαιρία των 10 χρόνων λειτουργίας του Διεθνούς Αερολιμένα την Αντιγόνη του Σοφοκλή, στο χώρο των αναχωρήσεων, μια καινοτόμα παράσταση που από θεωρητική ύλη για έφηβους, μετουσιώθηκε σε ζωντανό θέατρο. Ενώ πέρυσι, στο πλαίσιο του Flymetothemoon, παρουσιάστηκε η παιδική παράσταση Μόμο του Μίχαελ Έντε, ένας ύμνος στην αλήθεια, την αγάπη και τη φιλία.

Έκθεση «Προορισμοί»

4/2 – 14/7

Εκθεσιακός χώρος «Τέχνη & Περιβάλλον»,

επίπεδο Αναχωρήσεων (Eίσοδος 3)

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2019

ΠΟΕΔΗΝ: “Αποθήκη ψυχών το Παίδων Αγία Σοφία” – “Δεκάδες παιδιά στα αζήτητα έως και 10 χρόνια”!


Αποτέλεσμα εικόνας για παιδων αγια σοφια
"Όλα αυτά που θα διαβάσετε τα έζησα από κοντά όταν νοσηλεύτηκε το παιδί μου. Το βράδυ πριν κάνει μια εξέταση,  μάζευε παιχνίδια σε μια σακούλα για να τους τα χαρίσει...".

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό."

Τάσου Λειβαδίτη



Καταγγελίες - σοκ από την ΠΟΕΔΗΝ για την κατάσταση στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, για 40 εγκαταλελειμμένα παιδιά έως 14 ετών! Όπως καταγγέλλει η ΠΟΕΔΗΝ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία), πρόκειται για “40 παιδιά, ηλικίας από μηνών έως 14 ετών και κάποια βρίσκονται στο Νοσοκομείο έως και 10 χρόνια”.



Μεγάλος αριθμός παιδιών έχουν εγκαταλειφθεί και φιλοξενούνται στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, λόγω έλλειψης κατάλληλων δομών, καταγγέλλει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία.
Αποτέλεσμα εικόνας για παιδων αγια σοφια
Σύμφωνα με την Ομοσπονδία “πολλά από τα παιδιά εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, επιθετικότητα προς το προσωπικό και άλλους νοσηλευόμενους ανηλίκους. Δρουν ως συμμορίες κλέβοντας συνοδούς και προσωπικό. Είναι κρίμα να μετατρέπεται το Παίδων Αγία Σοφία σε αποθήκη ψυχών”.

Την Τρίτη (11.12.2018) εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο “Αγία Σοφία” πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας και παράσταση στον διοικητή, στην οποία συμμετείχαν και στελέχη της ΠΟΕΔΗΝ, τονίζοντας ότι πρέπει να δοθεί λύση με συνεννόηση των δύο υπουργών Υγείας και Εργασίας στο οποίο ανήκει η αρμοδιότητα των Μονάδων Κοινωνικής Φροντίδας.

“Τα παιδιά που φιλοξενούνται στο Νοσοκομείο Παίδων θα πρέπει άμεσα να μεταφερθούν σε Προνοιακές Μονάδες που διαθέτουν την υποδομή φιλοξενίας, προκειμένου να κινήσουν τις διαδικασίες αναδοχής, υιοθεσίας και τα μεγαλύτερα παιδιά να ζουν με αξιοπρέπεια συμμετέχοντας σε προγράμματα αποϊδρυματοποίησης”, αναφέρει η ΠΟΕΔΗΝ.
Αποτέλεσμα εικόνας για παιδων αγια σοφια
Προσθέτει ότι παράλληλα θα πρέπει να υπάρξει συνεννόηση των δύο Υπουργείων με τις Εισαγγελικές Αρχές της χώρας προκειμένου για τα εγκαταλελειμμένα παιδιά να διατάσσουν τη φιλοξενία τους σε Προνοιακές Μονάδες σε συνεννόηση με τις κοινωνικές υπηρεσίες των αντίστοιχων Μονάδων.
Αποτέλεσμα εικόνας για παιδων αγια σοφια
Ταυτόχρονα προτείνεται να ενισχυθούν οι Προνοιακές Μονάδες με προσωπικό για να έχουν τη δυνατότητα φιλοξενίας των παιδιών.

Τα χαμίνια της «Καπερναούμ» πάνε για Όσκαρ

Ένα προσφυγόπουλο από τη Συρία, που στον ομώνυμο ρόλο ενός παιδιού του δρόμου, ενός «Όλιβερ Τουίστ της Μέσης Ανατολής», όπως έγραψε ο διεθνής Τύπος, δίνει την πιο αναπάντεχα συγκλονιστική ερμηνεία.
Η λιβανέζικη ταινία «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί συλλέγει παντού βραβεία και τις πλέον εγκωμιαστικές κριτικές. Κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών του 2018 και είναι υποψήφια για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Στην «Καπερναούμ» δεν θα δείτε την κοσμοπολίτικη Βηρυτό, την εύρωστη νεολαία της που λιάζεται στις πλαζ, τις ανέμελες και πλούσιες γειτονιές της Ασραφίγιε και της Χάμρα. 

 Θα δείτε την αθέατη πλευρά της, την πιο αδιανόητη φτώχεια, την πιο απωθητική βρόμα, βία, φωνές, απελπισία. Και πολλά παιδιά του δρόμου, ντυμένα με κουρέλια να αγωνιούν για την επιβίωσή τους, χωρίς κανέναν δίπλα τους. 
Ήθελα ένα όμορφο, έξυπνο αγόρι, που να μεγαλώνει στον δρόμο και να μπορεί να παίξει. Και βρέθηκε! Βέβαια, συγχρόνως ήξερα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο και χρονοβόρο να δουλέψω με ερασιτέχνες ηθοποιούς που θα έπρεπε να παίξουν τον εαυτό τους.
Μια ταινία που κινείται μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, μεταξύ ντοκιμαντέρ και μελοδράματος, όπου παρακολουθούμε την ιστορία του δωδεκάχρονου Ζέιν και της Ραχήλ, μιας παράνομης μετανάστριας από την Αιθιοπία, που έχει έναν γιο, τον Γιόνας, μόλις ενός έτους. Ο Ζέιν και η Ραχήλ, όπως και όλοι όσοι συμμετέχουν στην ταινία της Ναντίν Λαμπακί, δεν είναι ηθοποιοί, παίζουν τον εαυτό τους. Το πιο τρομερό είναι τα χιλιάδες παιδιά που κυκλοφορούν στους δρόμους του Λιβάνου. Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, χωρίς φροντίδα, χωρίς να πηγαίνουν σχολείο, χωρίς επίσημα έγγραφα. Κανένας δεν νοιάζεται γι' αυτά, είναι σαν αόρατα, τα αγνοούν τόσο οι άνθρωποι όσο και το επίσημο κράτος. Είτε γεννιούνται είτε πεθαίνουν, δεν έχει καμία σημασία. Αναπαριστούν τη ζωή τους σε βρόμικα σοκάκια, ελεεινά παραπήγματα, δίπλα σε εξατμίσεις αυτοκινήτων, μέσα σε φυλακές. Η σκηνοθέτις και οι συνεργάτες της αναζήτησαν τα πρόσωπα της ταινίας στις φτωχογειτονιές και στους δρόμους, ανάμεσα στους πρόσφυγες και στα αναμορφωτήρια, καταγράφοντας με ανατριχιαστική ακρίβεια τις απελπιστικές συνθήκες της διαβίωσής τους.

 Ήθελα ένα όμορφο, έξυπνο αγόρι, που να μεγαλώνει στον δρόμο και να μπορεί να παίξει. Και βρέθηκε! Βέβαια, συγχρόνως ήξερα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο και χρονοβόρο να δουλέψω με ερασιτέχνες ηθοποιούς που θα έπρεπε να παίξουν τον εαυτό τους. Στην «Καπερναούμ», όμως, η μεγάλη αποκάλυψη είναι ο Ζέιν Αλ Ραφέα. Ένα προσφυγόπουλο από τη Συρία, που στον ομώνυμο ρόλο ενός παιδιού του δρόμου, ενός «Όλιβερ Τουίστ της Μέσης Ανατολής», όπως έγραψε ο διεθνής Τύπος, δίνει την πιο αναπάντεχα συγκλονιστική ερμηνεία. Διαθέτει ένα πανέξυπνο και μονίμως οργισμένο μουτράκι, με θλιμμένα μάτια αλλά και την αλάνθαστη βεβαιότητα ότι θα ξεπεράσει όλα τα εμπόδια της άθλιας και απελπισμένης του ζωής. Το τελευταίο πλάνο, όπου για πρώτη φορά χαμογελάει, κοιτώντας κατάματα την κάμερα, είναι η δική του νίκη. Και το χαμόγελό του γεμίζει και φωτίζει όλη την οθόνη! 

Μίλησα τηλεφωνικά με τη Ναντίν Λαμπακί που βρίσκεται στο Λονδίνο, λίγες ώρες πριν από τα βραβεία BAFTA, όπου η «Καπερναούμ» ήταν υποψήφια για το βραβείο Καλύτερης Ξένης Ταινίας. — Τι σας έκανε να δώσετε τον τίτλο «Καπερναούμ»; Συνδέεται με την αρχαία πόλη της «Καινής Διαθήκης»; Ο τίτλος ήταν το μόνο βέβαιο, πριν προκύψει οτιδήποτε άλλο. Απλώς ήξερα ότι ήθελα να κάνω μια ταινία που θα ονόμαζα «Καπερναούμ», που σημαίνει «χάος». Άλλωστε, τι άλλο δείχνει πέρα από χάος που επικρατεί! Αυτή η λέξη μου ήταν ανέκαθεν αγαπητή και τη χρησιμοποιούσα συχνά όταν πήγαινα στο γαλλικό σχολείο αντί του «χάους», για να εντυπωσιάζω τους καθηγητές μου. Από την άλλη, πράγματι η Καπερναούμ υπήρξε τόπος θαυμάτων. Εκεί ο Ιησούς έκανε το πρώτο του θαύμα. Μα, και η ταινία είναι γεμάτη θαύματα, συνέβησαν πολλά εκτός προγράμματος, ενώ τη γυρίζαμε... Στη διάρκεια της έρευνάς μου, όσες φορές ρώτησα αυτά τα παιδιά αν είναι ευτυχισμένα με τη ζωή τους, το 99% μου απαντούσε: «Όχι, δεν ξέρω γιατί με γέννησαν, γιατί βρίσκομαι εδώ, γιατί ζω». 
Στη διάρκεια της έρευνάς μου, όσες φορές ρώτησα αυτά τα παιδιά αν είναι ευτυχισμένα με τη ζωή τους, το 99% μου απαντούσε: «Όχι, δεν ξέρω γιατί με γέννησαν, γιατί βρίσκομαι εδώ, γιατί ζω».
— Καταρχάς, είναι θαύμα που βρήκατε τον Ζέιν, τον υπέροχο μικρό πρωταγωνιστή, πάνω στον οποίο είναι χτισμένη όλη η ταινία. Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο λέω ότι είναι μια ταινία θαυμάτων! Ήταν όντως θαύμα που βρήκαμε τον Ζέιν αλλά και την ενός έτους Treasure και τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Είχα, βέβαια, τη συνδρομή της εκπληκτικής casting director, της Τζένιφερ, και όλων όσοι βοήθησαν, οργώνοντας τους δρόμους της Βηρυτού και του Λιβάνου για να βρουν αυτά τα παιδιά και τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Συχνά σκεφτόμουν ότι τους ζητούσα το αδιανόητο. Αναρωτιόμουν: «Τι τους ζητάω, πώς θα βρεθεί ο Ζέιν, όπως τον φαντάζομαι;». Ήθελα ένα όμορφο, έξυπνο αγόρι, που να μεγαλώνει στον δρόμο και να μπορεί να παίξει. Και βρέθηκε! Βέβαια, συγχρόνως ήξερα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο και χρονοβόρο να δουλέψω με ερασιτέχνες ηθοποιούς που θα έπρεπε να παίξουν τον εαυτό τους. Τα προβλήματα που προέκυψαν μέσα στους έξι μήνες που κράτησαν τα γυρίσματα ήταν πολλά. Συχνά κάποιοι εξαφανιζόντουσαν, χανόντουσαν, έμπαιναν φυλακή γιατί δεν είχαν χαρτιά... Είναι θαύμα το πώς κατάφερε να ολοκληρωθεί η ταινία. Επίσης, σχετικά με την Treasure (που παίζει τον ρόλο του ενός χρόνου Γιόνας), δεν μπορούσαμε να ζητήσουμε από ένα μωρό να κάνει πράγματα, όπως από έναν ενήλικα. Έπρεπε να συντονιστούμε μαζί της, να ακολουθήσουμε τους δικούς της ρυθμούς και να είμαστε πανέτοιμοι να καταγράψουμε τη μοναδικότητα της στιγμής. 
H Ναντίν Λαμπάκι με τον μικρό πρωταγωνιστή της, Ζέιν Αλ Ραφέα, στις Κάννες.

— Αυτές οι σοκαριστικές καταστάσεις ήταν γνωστές στην κοινωνία σας ή ήταν αποκάλυψη ακόμα και για εσάς; Ήταν σοκ για πολλούς Λιβανέζους. Γνωρίζουν ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά, δεν την έχουν δει, όμως, και δεν θέλουν να την ξέρουν. Δεν μιλάνε για όλα αυτά, προτιμούν να τα κρύβουν. Αλλά αυτή είναι η κατάσταση και ήθελα να κάνω μια ταινία για όλα όσα συμβαίνουν τώρα. Δεν τα γνώριζα ούτε η ίδια, μεγάλωσα σε ευνοϊκές συνθήκες, τα ανακάλυψα πραγματοποιώντας λεπτομερή έρευνα στους δρόμους, στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στις προσφυγικές συνοικίες, στις οργανώσεις, στα δικαστήρια. Όταν αποφάσισα ποια θα ήταν τα θέματα που θα έθιγα –προέκυψε, μάλιστα, μια ολόκληρη λίστα–, τότε ήταν που είπα ότι ήθελα να κάνω μια ταινία για το περιθώριο της πόλης, την περιφέρεια. 


— Αναφέρεστε σε όλα τα τρομερά γεγονότα που παρακολουθούμε στην ταινία: αναλφαβητισμός, ανεξέλεγκτη τεκνοποίηση, παιδική εργασία, δουλεμπόριο, παράνομη διακίνηση βρεφών. Είναι η πραγματικότητα δίπλα στην οποία ζούμε! Προβλήματα για τα οποία δεν θέλει κανείς να μιλάει. Όπως λέτε, αναλφαβητισμός, μετανάστευση, παιδική εργασία, γάμοι σε νεαρή ηλικία. Επίσης, σε αυτές τις οικογένειες όλοι εργάζονται, χωρίς να έχουν καμία εκπαίδευση, και συχνά είναι αδήλωτοι. Το πιο τρομερό είναι τα χιλιάδες παιδιά που κυκλοφορούν στους δρόμους του Λιβάνου. Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, χωρίς φροντίδα, χωρίς να πηγαίνουν σχολείο, χωρίς επίσημα έγγραφα. Κανένας δεν νοιάζεται γι' αυτά, είναι σαν αόρατα, τα αγνοούν τόσο οι άνθρωποι όσο και το επίσημο κράτος. Είτε γεννιούνται είτε πεθαίνουν, δεν έχει καμία σημασία. 
— Περίπου σαν την ιστορία του Ζέιν. Ο οποίος ήταν αναλφάβητος όταν τον βρήκαμε να δουλεύει στον δρόμο. Η μόνη διαφορά με τον ρόλο που παίζει στην ταινία είναι ότι οι γονείς του τον αγαπάνε και απολαμβάνει την προστασία τους. Αλλά και οι γονείς, όπως αυτοί της ταινίας, είναι θύματα του συστήματος. Όπως λένε: «Τι να κάναμε, τι ξέρουμε; Μας έμαθε κανείς να κάνουμε κάτι διαφορετικό;». Πράγματι, είναι τελείως αμόρφωτοι, οι περισσότεροι έχουν παντρευτεί σε νεαρή ηλικία, κανείς δεν νοιάζεται γι' αυτούς. Ο Ζέιν τους λέει στην ταινία «σταματήστε να γεννάτε παιδιά». Τους το λέει γιατί ακριβώς δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και προσθέτει: «Τι έχετε να δώσετε στο νέο παιδί που περιμένετε;». 


Ουσιαστικά, αυτό που θέλει να πει είναι «γιατί με φέρατε στον κόσμο αν δεν ξέρετε τι να με κάνετε, αν δεν μπορείτε να με φροντίσετε, αν δεν μπορείτε ούτε καν να με αγαπήσετε; Μην κάνετε παιδιά, εφόσον δεν υπάρχει τίποτα να τους δώσετε, παρά μόνο μια ζωή που δεν τους αξίζει». Στη διάρκεια της έρευνάς μου, όσες φορές ρώτησα αυτά τα παιδιά αν είναι ευτυχισμένα με τη ζωή τους, το 99% μου απαντούσε «όχι, δεν ξέρω γιατί με γέννησαν, γιατί βρίσκομαι εδώ, γιατί ζω». Γι' αυτό σκεφτήκαμε τη σκηνή του δικαστηρίου, όπου ήθελα να γίνεται αναφορά στα δικαιώματα των παιδιών σε υγιείς συνθήκες διαβίωσης και εκπαίδευση. 


Κατά τα άλλα, η βασική μου επιδίωξη ήταν όλες οι σκηνές να είναι απολύτως ρεαλιστικές, να αποδίδουν ακριβώς όλα όσα περνάνε τα παιδιά στους δρόμους, εγκαταλελειμμένα και μόνα. 
— Πόσο δύσκολο είναι να γυρίζεις ταινία ως γυναίκα σκηνοθέτις σε μια χώρα χωρίς κινηματογραφική βιομηχανία; Φοβερά δύσκολο. Όλη η ταινία έγινε μέσα στο σπίτι μας, είναι κυριολεκτικά μια χειροποίητη ταινία. Για δύο χρόνια ζούσαμε με μόνη έγνοια αυτή την ταινία. Ο σύζυγός μου, που είναι ο παραγωγός της, είναι συνθέτης και έγραψε τη μουσική της ταινίας, αλλά δεν είχε ξανακάνει παραγωγή κινηματογράφου. Δεν είχε ιδέα από αυτά κι έπρεπε να μάθει τα πάντα από την αρχή. Πίστευε, όμως, ότι ήταν μια ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί. Κάναμε τα πάντα χωρίς καμία βοήθεια, βάλαμε υποθήκη το σπίτι μας, αλλά είχα ένα εκπληκτικό συνεργείο που μου στάθηκε σαν οικογένεια όλο το διάστημα των γυρισμάτων. Βρεθήκαμε σε μερικές από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του Λιβάνου, ζήσαμε απίστευτες καταστάσεις. Στο τέλος είχαμε υλικό 500 ωρών και η πρώτη εκδοχή διαρκούσε 12 ώρες. Το μοντάζ συνεχίστηκε για ενάμιση χρόνο. Τελικά, ολοκληρώθηκε με βάρδιες και συνεχόμενη δουλειά μόλις δύο μέρες πριν από την υποβολή της ταινίας στις Κάννες. 

— Έχετε πει ότι εμπνευστήκατε την ιστορία από τον μικρό Αϊλάν που ξέβρασε η θάλασσα στα παράλια της Τουρκίας, καθώς η οικογένειά του προσπαθούσε να αποδράσει στην Ευρώπη. Ο Ζέιν ζει πια στη Νορβηγία. Είναι λύση η προσφυγιά; Όχι, δεν είναι αυτή η λύση, να μεγαλώνεις σε ένα ξένο περιβάλλον, σε άλλη κουλτούρα. Αλλά ο Ζέιν και η οικογένειά του είναι πια ασφαλείς, έχουν ενταχθεί σε ευρωπαϊκά προγράμματα – μάλιστα και σε ένα ελληνικό. Ο Ζέιν παρακολουθεί ειδικό σχολικό πρόγραμμα και είναι πια ευτυχισμένος. 

Η ταινία «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί κυκλοφορεί στις 14 Φεβρουαρίου, σε διανομή Rosebud 21 / Seven Films.

Μαύρες τρύπες: νέο φως στη γνώση!

Αρχικά επινοήθηκαν στα πεδία της επιστημονικής φαντασίας. Στη συνέχεια θεωρήθηκαν άγνωστες μορφές της ύλης. Τις ονομάσαμε τρύπες, γιατί σε πρώτη φάση το «άγνωστο» το προσδιορίσαμε ως κενό / τρύπα, γιατί δεν βλέπαμε να υπάρχει εκεί κάποιο σώμα (!), και προσδιορίστηκαν ως «μαύρες τρύπες», γιατί πολύ απλά έχουν τόσο μεγάλη τη δύναμη της βαρύτητας που δεν επιτρέπουν ούτε στο φως να ξεφύγει!

Σήμερα οι μαύρες τρύπες θεωρούνται οι πρωταρχικοί ρυθμιστές των εξελίξεων στο Σύμπαν, είναι οι κυβερνήτες των όσων συμβαίνουν στο σύμπαν, είναι ίσως η πιο μεγάλη πρόκληση για την έρευνα της αστρονομίας και της αστροφυσικής και δημιουργούν ευρεία αναστάτωση στο παραδοσιακό σώμα των γνώσεων της φυσικής. Αλλά η επιστήμη θρέφεται από τις προκλήσεις της φύσης και αναζητά με θέρμη πάντα νέα ερωτήματα και νέες ερμηνείες στα πεδία της πραγματικότητας και γι’ αυτό οι επιστήμονες «έχουν πέσει με τα μούτρα» στη σχετική διερεύνησή τους.

Οι μαύρες τρύπες είναι διάσπαρτες στο σύμπαν και δημιουργούνται μετά από την κατάρρευση των μεγάλων άστρων και το μετασχηματισμό τους σε σουπερνόβα. Στα άστρα αντιπαλεύουν δύο αντιτιθέμενες δυνάμεις, ηβαρύτητα που έλκει τα πάντα προς το κέντρο και η σύντηξη που εκτινάσσει μάζες προς τα έξω. Και όταν η σύντηξη μειώνεται λόγω εξάντλησης του προς σύντηξη υλικού, τότε η βαρύτητα είναι άπειρη και κυρίαρχη και δημιουργεί τη μαύρη τρύπα. Η καρδιά τους είναι οι πιο περίεργες δομές του σύμπαντος. Υπάρχει και στο κέντρο του Γαλαξία μας. Δεν έχει παρατηρηθεί άμεσα αλλά έμμεσα και λόγω της μεγάλης ταχύτητας των άστρων στην εν λόγω περιοχή και των κλειστών τροχιών τους εικάζουμε ότι εκεί υπάρχει δομή (μαύρη τρύπα) που έλκει τα άστρα με πολύ μεγάλη δύναμη.
Κάθε μαύρη τρύπα δημιουργεί έναν κλειστό ιδιαίτερο πεδίο, όπου πέραν της πολύ ισχυρής βαρύτητας διαμορφώνεται και ένας «ορίζοντας γεγονότων», όπου δε καθετί που εισέρχεται δεν έχει οδό επιστροφής. Εκεί οι κλασσικές έννοιες του χώρου και του χρόνου χάνουν το γνωστό τους περιεχόμενο. Ο χρόνος σταματάει και αυτό σημαίνει ότι αν εισέλθει ένα ρολόι – και θεωρητικά παραμείνει ρολόι, γιατί στην πραγματικότητα θα συνθλιβεί λόγω της απέραντα μεγάλης πυκνότητας της ύλης -, θα πάψει να λειτουργεί, γιατί ο χρόνος σταματάει! Συνολικά, οι νόμοι της Φυσικής παύουν να ισχύουν και αυτό συνιστά μια μεγάλη πρόκληση έρευνας. Εκτιμάται ότι μπορεί να οδηγεί στο πιο περίεργο και ανατρεπτικό ταξίδι που μπορεί να αναφερθεί στην ιστορία του ανθρώπου, ταξίδι στο παρελθόν!

Υπάρχει όμως μια νέα ανατροπή στις μέχρι σήμερα κρατούσες θεωρήσεις. Και αυτή προκύπτει από τις έρευνες του πιο καλού ίσως μελετητή του θέματός μας, του Στίβεν Χόκινγκ. «Υποστηρίζει ότι οι πληροφορίες που υπάρχουν στην ύλη που εισέρχεται σε μια μαύρη τρύπα δεν καταστρέφονται μαζί με αυτή αλλά αποσπώνται και αποθηκεύονται σε εξωτικές κοσμικές δομές στον ορίζοντα των γεγονότων, το αόρατο σύνορο το οποίο περιβάλλει κάθε μαύρη τρύπα στο Σύμπαν και εμποδίζει το φως να ξεφύγει…. Παρουσίασε μια νέα θεωρία την οποία ανέπτυξε για να εξηγήσει το περίφημο «παράδοξο της πληροφορίας». Όσα γνωρίζουμε για τις μαύρες τρύπες υποδεικνύουν πώς όταν η ύλη εισέλθει σε μια μελανή οπή καταστρέφεται στα εξ ων συνετέθη και φυσικά μαζί της καταστρέφονται και όλες πληροφορίες. Όμως οι νόμοι της κβαντομηχανικής αναφέρουν ότι οι πληροφορίες που πέφτουν στις μελανές οπές διασώζονται και μπορούν να ανακτηθούν. Ο Χόκινγκ υποστήριξε πώς οι πληροφορίες όταν «συλλαμβάνονται» από μια μελανή οπή δεν εισέρχονται στο εσωτερικό της αλλά αποθηκεύονται στον ορίζοντα γεγονότων». (ΤΑ ΝΕΑ, 12.1.2016)

Είναι γνωστή η περιπέτεια του ταξιδιού της γνώσης. Κάθε νέα γνώση δίνει καλύτερες απαντήσεις και πιο ολοκληρωμένη ερμηνεία για το γίγνεσθαι της Φύσης αλλά γεννοβολάει και μια έκρηξη πολλαπλών ερωτημάτων και αποριών διαμορφώνοντας έτσι μια συνεχή αναβαθμίδα του πνεύματος και της ιστορίας του ανθρώπου. Η ανθρώπινη σκέψη είναι το πιο άγνωστο και το πιο εκρηκτικό στοιχείο του Σύμπαντος. Είναι όλο και πιο ανήσυχη και ποτέ δεν πρόκειται να ηρεμήσει και ίσως ποτέ να μην γίνει πλήρως γνωστή.

Πριν μερικούς αιώνες ο άνθρωπος θεωρούσε πως η Γη είναι επίπεδη και δεν ήξερε παρά ένα πολύ μικρό μέρος του πλανήτη μας. Τώρα η Γη είναι γνωστή σαν το σπίτι μας και η ματιά του ανθρώπου σαρώνει τα βάθη του Σύμπαντος και ανιχνεύει το πολύ μακρινό παρελθόν προσφέροντας κάθε ημέρα νέα ευρήματα και νέα δεδομένα στην έρευνα. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι το ταξίδι της Γνώσης είναι ταξίδι της ζωής;

via

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΑΙ ΑΣΠΑΣΙΑ - ΜΙΚΡΑ ΓΑΤΙΚΑ 1


Αποτέλεσμα εικόνας για περικλης και ασπασια βιβλιο
Πίσω από κάθε σπουδαίο άντρα κρύβεται μια γάτα. Μια χαρισματική γάτα. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Ήρθε η ώρα να ανοίξουν οι ιστορικοί τα βιβλία τους, να αποκαλύψουν τις πηγές τους και να μας συστήσουν τις σπάνιες αυτές προσωπικότητες. Και πρώτα απ' όλα την Ασπασία τη μοναδική, τη σύντροφο ζωής και πιστή σύμβουλο του πολιτικού, στρατηγού και ρήτορα Περικλή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Στην ίδια σειρά θα κυκλοφορήσει προσεχώς- Αντώνιος και Κλεοπάτρα (Μικρά Γατικά, βιβλίο 2) Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Πατάκη εδώ.
Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΙΠΙΝΗ ΑΡΓΥΡΩ
H Αργυρώ Πιπίνη είναι ηθοποιός και συγγραφέας βιβλίων για παιδιά. Έχει σπουδάσει στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Σχολής και στις σχολές θέατρου Π. Κατσέλη και Βεάκη. Έχει πάρει μέρος σε σεμινάρια (Exploring Character, Exploring Shakespeare, Σύγχρονο Γερμανικό Θέατρο, studio Τσέχωφ). Διδάσκει υποκριτική (ελισαβετιανό θέατρο, ψυχολογικό ρεαλισμό, κλασική κωμωδία) επί 14 χρόνια σε διάφορες σχολές. Έχει ανεβάσει παραστάσεις με τους μαθητές της στα πλαίσια των σπουδών τους και έχει οδηγήσει τους τριτοετείς σπουδαστές της σχολής Βεάκη (το 2000) στις εξετάσεις τους με το θέαμα: "Παίζοντας Σαίξπηρ και Παίζοντας με τον Σαίξπηρ". Ως ηθοποιός έχει δουλέψει στο θέατρο με πολλούς σκηνοθέτες, όπως η Μάγια Λυμπεροπούλου, η Ρούλα Πατεράκη, ο Βίκτωρ Αρδίττης, ο Νίκος Χαραλάμπους, ο Χριστόφορος Χριστοφής και άλλοι, παίζοντας κυρίως ρόλους κλασικού ρεπερτορίου. Κυκλοφορούν βιβλία της για παιδιά. Eπίσης ασχολείται με τη μετάφραση παιδικών και εφηβικών βιβλίων, κειμένων για το θέατρο, καθώς και με τη διασκευή κλασικών κειμένων.
Περιεχόμενα
1. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Αθήνα
2. Τα άγουρα χρόνια
3. Ασπασία και Ασπασία
4. Ασπασία, έχεις ταλέντο
5. Έργα και ημέρες
6. Αριστοφάνους, Γαλαί
Αυτό το ήξερες;


Εκδότης ΠΑΤΑΚΗΣ
Σειρά ΚΟΛΟΜΠΡΙ
Χρονολογία Έκδοσης Δεκέμβριος 2018
Αριθμός σελίδων 64
Διαστάσεις 19x14
Προτεινόμενες ηλικίες 6-9 ετών
Επιμέλεια ΓΟΥΝΑΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑ
Εικονογράφηση ΚΑΜΠΕΡΗ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2019

Είκοσι καλλιτέχνες εικονογραφούν το βλέμμα των παιδιών

Είκοσι καλλιτέχνες εικονογραφούν το βλέμμα των παιδιών | in.gr
Η έκθεση πραγματοποιείται στο Κέντρο Τεχνών του δήμου Αθηναίων, από 11 Φεβρουαρίου μέχρι 10 Μαρτίου 2019 και είναι ελεύθερη στο κοινό.Η Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου του δήμου Αθηναίων, μέγας δωρητής της οποίας είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το ηλεκτρονικό περιοδικό για το βιβλίο και τις τέχνες ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ, σε συνεργασία με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Nεολαίας του δήμου Αθηναίων συνδιοργανώνουν έκθεση εικονογράφησης παιδικού βιβλίου με άξονα την ανανέωση της εικονογραφικής γραφής. Η έκθεση πραγματοποιείται στο Κέντρο Τεχνών του δήμου Αθηναίων, από 11 Φεβρουαρίου μέχρι 10 Μαρτίου 2019 και είναι ελεύθερη στο κοινό.


Οι εικονογράφοι αφουγκράζονται τα κείμενα, πλάθουν νέες εκδοχές τους, σκηνοθετούν τη ματιά του αναγνώστη και καλλιεργούν την αισθητική του. Με την τέχνη τους συνεισφέρουν στον οπτικό γραμματισμό, την κατανόηση και την αποκωδικοποίηση των νοημάτων. Οι εικόνες ως διαθεματικό παιχνίδι, αποκαλύπτουν σε καθέναν που πιάνει ένα βιβλίο στα χέρια του βιώματα και κρυμμένα συναισθήματα, τον σπρώχνουν να αναρωτηθεί για το ποιος, πότε, γιατί, πώς, για ποιον, τον ασκούν στην παρατήρηση, του προκαλούν γόνιμους συνειρμούς.

20 ταλαντούχοι και τολμηροί εικονογράφοι, άλλοι με δεκάδες βιβλία και άλλοι εντελώς νέοι στο χώρο, δίνουν το στίγμα των παιδικών βιβλίων του σήμερα απλώνοντας μπροστά στα μάτια μας τον πλούτο αυτής της τόσο απαιτητικής καλλιτεχνικής δημιουργίας σε μια μεγάλη έκθεση που διοργανώνεται για πρώτη φορά στην Αθήνα.

Επιτροπή διοργάνωσης:
Λεώνη Βιδάλη, Καθηγήτρια Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών
Αγγελική Γιαννικοπούλου, Καθηγήτρια Παιδικής Λογοτεχνίας, ΤΕΑΠΗ, ΕΚΠΑ
Ντένης Ζαχαρόπουλος, Ιστορικός και Κριτικός της Τέχνης, Καλλιτεχνικός Σύμβουλος και Επιμελητής της Πινακοθήκης, Μουσείων και Συλλογών του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ)
Μαρίζα Ντεκάστρο, Κριτικός παιδικού βιβλίου- Μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Βασίλης Παπατσαρούχας, Εικονογράφος- Ζωγράφος
Φοίβος Σακαλής, Συντονιστής Προγράμματος Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου, δημοσιογράφος, μέλος της AICA Hellas
Δημήτρης Χαλκιόπουλος, Γραφίστας- Σχεδιαστής οπτικής επικοινωνίας

Επιμέλεια έκθεσης: Μαρίζα Ντεκάστρο

Στο πλαίσιο της έκθεσης διοργανώνεται στις 6 Μαρτίου 2019 και ώρα 19.00 συζήτηση με θέμα «Τα παιδιά διαβάζουν εικόνες και ιστορίες: Το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο» με ομιλήτριες τη Λεώνη Βιδάλη, Καθηγήτρια Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, Σοφία Γαβριηλίδου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Συγκριτικής Παιδικής Λογοτεχνίας, ΤΕΠΑΕ, ΑΠΘ, Αγγελική Γιαννικοπούλου, Καθηγήτρια Παιδικής Λογοτεχνίας, ΤΕΑΠΗ, ΕΚΠΑ.

Επίσης, το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου και 2 Μαρτίου στις 11:00 θα πραγματοποιηθεί το μουσειοπαιδαγωγικό πρόγραμμα «Κόκκινη κλωστή δεμένη…» για παιδιά ηλικίας 6-12 και γονείς (μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 15 παιδιά).

Η συμμετοχή είναι ελεύθερη. Δηλώσεις συμμετοχής στο τηλ. 210 7248150 και 210 7232604, Δευτέρα- Παρασκευή, 10:00-13:00. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν: Κλαίρη Γεωργέλλη, Μυρτώ Δεληβοριά, Πέρσα Ζαχαριά, Λίλα Καλογερή, Μάρω Κατσίκα, Κελλυ Ματαθία Κόβο, Χρήστος Κούρτογλου, Φρίντα Κριτικού, Αλέξης Κυριτσόπουλος, Στέλιος Λιβανός, Χαρά Μαραντίδου, Κώστας Μαρκόπουλος, Πέτρος Μπουλούμπασης, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Αχιλλέας Ραζής, Ίρις Σαμαρτζή, Σβετλίν Βασίλεβ, Ντανιέλα Σταματιάδη, Σοφία Τουλιάτου, Κατερίνα Χαδουλού

Έκθεση με πολύτιμα έργα ζωγραφικής στο ίδρυμα Θεοχαράκη

Θεόφιλος(Χατζημιχαήλ), Αντάμωση Ερωτόκριτου και Αρετούσας, Λάδι σε μουσαμά
Εγκαινιάζεται σήμερα στις 20.00 η έκθεση «Πολύτιμα έργα ζωγραφικής από το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου» με περισσότερα από ενενήντα σημαντικά έργα ελληνικής ζωγραφικής, κυρίως του 20ου αιώνα.Γιάννης Γαΐτης, Παρέλαση, 1974, Λάδι σε Μουσαμά
Μετά την πραγματοποίηση της παρουσίασης των κορυφαίων συλλογών Ευάγγελου Αβέρωφ, Γιώργου Ι. Κατσίγρα, Αλίκης και ΝέστοραΤέλλογλου, των ομώνυμων Πινακοθηκών και Μουσείων, τώρα στο Ίδρυμα Β.&Μ.Θεοχαράκη παρουσιάζεται η λαμπρή συλλογή του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου. Οι συλλογές αυτές από το Μέτσοβο, τη Λάρισα, τη Θεσσαλονίκη και τη Ρόδο συνέβαλαν άμεσα στη στερέωση της φυσιογνωμίας της Νεοελληνικής τέχνης και ενδυνάμωσαν την αίσθηση μας ότι η τέχνη είναι απέραντη. Επίσης, ότι το όραμα των ιδρυτών τους έχει γίνει πλέον και δικό μας αφού οι συλλογές ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο και κατ’ επέκταση αυτό θα ισχύει για πάντα.
Γιάννης Μόραλης, Καθισμένο Γυμνό, 1952, Λάδι σε μουσαμά
Αντιπροσωπευτικοί πίνακες σπουδαίων καλλιτεχνών όπως οι Θεόφιλος, Κωνσταντίνος Μαλέας, Κωνσταντίνος Παρθένης, Νικόλαος Λύτρας, Φώτης Κόντογλου, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Εγγονόπουλος, Γιάννης Μόραλης,  Γιώργος Σικελιώτης, Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Βάλιας Σεμερτζίδης, Σπύρος Βασιλείου, Σπύρος Παπαλουκάς, Γιώργος Μπουζιάνης, Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης, Γιάννης Σπυρόπουλος, Αλέκος Κοντόπουλος, Τάκης Μάρθας, Θανάσης Τσίγκος, Θόδωρος Στάμος, Βλάσης Κανιάρης, Νίκος Κεσσανλής, Στάθης Λογοθέτης, Αλέξης Ακριθάκης, Κωνσταντίνος Ξενάκης, Κώστας Τσόκλης, Παύλος, Δημήτρης Μυταράς, Αλέκος Φασιανός, Δημοσθένης Κοκκινίδης, Σωτήρης Σόρογκας, Χρίστος Καράς, Βασίλης Θεοχαράκης, Παναγιώτης Γράββαλος, Αντώνης Απέργης, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Χρόνης Μπότσογλου, Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, Γιάννης Μπουτέας, Όπυ Ζούνη, Περικλής Γουλάκος, Παύλος Σάμιος, Δημήτρης Κούκος, Χρήστος Μποκόρος, Εδουάρδος Σακαγιάν και πολλών άλλων άξιων ζωγράφων παρουσιάζονται στους τρεις εκθεσιακούς ορόφους του Ιδρύματος.
Ο επιμελητής της έκθεσης και Διευθυντής εικαστικού προγράμματος του Ιδρύματος Β. & Μ. Θεοχαράκη, Τάκης Μαυρωτάς, τονίζει για την αξία και τη δημιουργία της συλλογής: «Ο Ανδρέας Ιωάννου (1918-1972) είναι ο εμπνευστής και δημιουργός της σημαντικής συλλογής έργων ζωγραφικής, χαρακτικής και γλυπτικής του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου. Λογοτέχνης και λάτρης των καλών τεχνών, οραματιστής Νομάρχης τότε της Δωδεκανήσου, κατάφερε να δημιουργήσει μια λαμπρή συλλογή, ώστε όχι μόνο να προβάλει τη φυσιογνωμία της νεοελληνικής τέχνης, αλλά να συμβάλει άμεσα και στην αισθητική διαπαιδαγώγηση του κοινού…Την έκθεση πλουτίζουν προσωπογραφίες, τοπιογραφίες, συνθέσεις και νεκρές φύσεις, μέσα από διαφορετικές αισθητικές αποτυπώσεις καλλιτεχνών διαφορετικών γενεών, περίπου από το 1863 έως και σήμερα. Έργα που αποπνέουν αθανασία και ότι η υψηλή αισθητική τους έκφραση προκαλεί πνευματική και ψυχική ευφορία. Αυτή είναι η δύναμη της τέχνης, να αναβαπτίζει τον κόσμο και να τον βοηθά να αναζητά τη γαλήνη και τη δύναμη της φύσης.»
Σπύρος Βασιλείου, Το τραπεζι της Καθαρής Δευτέρας, 1950, Λάδι σε ξύλο
Οι Χάρης Καμπουρίδης και Γιώργος Λεβούνης αναφέρουν στον ομώνυμο κατάλογο της έκθεσης: «Οι συλλογές της Πινακοθήκης Ρόδου συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο ψηφιδωτό, αναδεικνύοντας το πρόσωπο του ελληνικού 20ού αιώνα. Τα περισσότερα έργα έχουν πολυδιάστατο χαρακτήρα, επιδέχονται σύνθετες ερμηνευτικές ματιές και μιλούν όχι μόνο για τον καλλιτέχνη και τον κόσμο του αλλά και για ευρύτερες τάσεις που καθόρισαν την εποχή τους. Υπάρχει  μια σοφή ισορροπία ανάμεσα στις τάσεις για ανανέωση της εικαστικής γλώσσας και στις τάσεις για συνομιλία της τέχνης με τον τόπο, τους ανθρώπους και την μοίρα τους. Η Πινακοθήκη Ρόδου εκφράζει την άποψη μιας Ελλάδας που πιστεύει στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία της και ταυτόχρονα στον παγκόσμιο χαρακτήρα της.»
Ο Πρόεδρος του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου, Δρ. Νικόλαος Τσ. Φρόνας τονίζει: «Πενήντα επτά χρόνια μετά την ίδρυση της Δημοτικής Πινακοθήκης, η φήμη και η αίγλη της παραμένει αναλλοίωτη. Είναι η μοναδική Δημοτική Πινακοθήκη (Ν.Π.Δ.Δ.), σε ολόκληρη την Ελλάδα με σύγχρονη λειτουργία έξι εκθεσιακών χώρων, σε τέσσερα ξεχωριστά κτήρια, συνολικού εμβαδού 2456 τετρ. μέτρων.»
Γιάννης Τσαρούχης, Αξιωματικός της Αεροπορίας Καταθέτων Στέφανον, 1950-51, Υδατογραφία με κόλλα σε πανί
Την έκθεση συνοδεύει πολυτελές πολυσέλιδο λεύκωμα,έκδοσητης Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δωδεκανήσου, με τίτλο Χ. Καμπουρίδης και Γ. Λεβούνης. Νεοελληνική τέχνης 20ος αιώνας. Ζωγραφική-Χαρακτική-Γλυπτική. Οι πολύτιμες συλλογές της Πινακοθήκης Ρόδου.
Νίκος Εγγονόπουλος, Ο Όρκος, 1952, Λάδι σε μουσαμά

Και ο κλήρος έπεσε στα δάκρυα - Παρουσίαση βιβλίου π. Βασιλείου Χριστοδούλου (βίντεο)

Παρακολουθήστε το βίντεο με την παρουσίαση του νέου βιβλίου του π. Βασιλείου Χριστοδούλου με τίτλο "Και ο κλήρος έπεσε στα δάκρυα - ο κινηματογράφος της απουσίας του Θεού σε θεολογική παρακολούθηση",  η οποία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 27.01.2019 στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Για το βιβλίο μίλησαν: - Χρυσόστομος Σταμούλης, Καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ - π. Χριστόδουλος Μπίθας, θεολόγος -συγγραφέας - Σταύρος Ζουμπουλάκης, Νομικός, φιλόλογος καί συγγραφέας, Πρόεδρος του Βιβλικού Ιδρύματος «Άρτος Ζωής» και του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος ενώ την εκδήλωση συντόνισε ο Γιώργος Μπάρλας, θεολόγος-φιλόλογος. 

(περισσότερα για το βιβλίο διαβάστε κανοντας κλικ εδώεδώ και εδώ)


"Για όλους εμάς που μοιραστήκαμε αυτήν την βραδιά ήταν σίγουρα μια αποκάλυψη... Συγκινηθήκαμε πολύ βαθιά, προβληματιστήκαμε πάνω στην αέναη αναζήτηση του αληθινού στην ζωή μας. "Καί ὁ κλῆρος ἔπεσε στά δάκρυα"... ένα βιβλίο που το διαβάζεις και σε στιγματίζει για πάντα με το φως του. Πολύ φτωχές οι λέξεις για να το περιγράψω....

Και το πιο σημαντικό; Νιώσαμε τον συγγραφέα, ευαίσθητο παλμογράφο της ανθρώπινης ψυχής να μας ταξιδεύει με το καράβι του στα άδυτα του ανθρώπινου πόνου και της απώλειας. Να γίνεται συνοδοιπόρος μας στο έρεβος, στα δικά μας σκοτάδια, εκεί που ο Θεός μοιάζει απών και νιώθουμε απόλυτα μόνοι και ξεχασμένοι στην έρημο της μοναξιάς και της εκκωφαντικής σιωπής, με σκοπό πάντα να μας βγάλει στο λιμάνι που έχει φως, αγάπη και ομορφιά.... 

Και το έκανε μέσα από το βιβλίο του...όπως έχω την χαρά και την Μεγάλη Ευλογία να ξέρω πώς το κάνει και στην προσωπική του ζωή, ύστερα από την δική μας συντριπτική απώλεια της μικρής μας κόρης, το δικό μας απόλυτο σκοτάδι, να μας οδηγεί ξανά στο Φως.


Μια πολύ ξεχωριστή βιβλιοπαρουσίαση... Από αυτές που σου αποκαλύπτουν οτι τελικά "Αγάπη είναι να δίνουμε στον Άλλον αυτό που δεν έχουμε". 


Ένα βιβλίο, δώρο Θεού, μια λατρευτική δοξολογία της ζωής, ένα βιβλίο σταθμός, στον οποίο πάντα θα θέλεις να γυρίζεις, γραμμένο από έναν πραγματικά Ωραίο Άνθρωπο που είναι Απώλεια να μην συναντηθείς μαζί του μέσα από το έργο του. 

Είχα την πολύ μεγάλη τιμή να είμαι εκεί.

Σας ευχαριστώ, πάτερ -Βασίλειε, με όλη μου την ψυχή..."

20+1 σπουδαίες γυναίκες μίλησαν για τη γυναίκα

8 Μαρτίου σήμερα κι η μέρα έχει κλίμα εορταστικό και άρωμα γυναίκας. Κάθε γυναίκα γιορτάζει για τα δικαιώματά της, από το δικαίωμα ψήφου μ...