Προς τα που βαδίζει η παιδεία μας...

 φωτογραφία από

Η έμπνευση, η δημιουργικότητα η αγάπη και ο σεβασμός για τον άνθρωπο και τη φύση δεν υπάρχουν στην κοινωνία μας και το κάθε εκπαιδευτικό σύστημα απλώς αντικατοπτρίζει την κοινωνία από την οποία παράγεται. Και το κάθε εκπαιδευτικό σύστημα αναπαράγει τις κοινωνικές δομές. Εάν είναι σαθρό, το πρόβλημα είναι ηθικό και κοινωνικό και αφορά όλους μας...Από τον αυτοσεβασμό που έχουμε έως τις αξίες που καλλιεργούμε κάθε μέρα με το παράδειγμά μας, στα παιδιά μας... Και μετά λύπης μου διαπιστώνω πόσο κάθε μέρα αυξάνονται τα φαινόμενα που δείχνουν ότι κάτι δεν πάει γενικά καλά....

Οι περισσότεροι, απλώς, κατηγορούμε ο ένας τον άλλο, μη αναλογιζόμενοι τις ατομικές μας ευθύνες, χωρίς να παραβλέπω τις όποιες πρέπει κατά καιρούς να αποδίδονται. Όμως, η αλλαγή είναι θέμα αγάπης προς την ζωή και τα παιδιά είναι η ελπίδα. Αρκεί να τα βοηθάμε να πετάξουν και όχι να τους κόβουμε τα φτερά...

Και δυστυχώς, μετα λύπης μου ακόμα δεν πιστεύω πως η κοινωνία μας είναι ώριμη και συνειδητοποιημένη για αλλαγή... Αλλαγή κουλτούρας, αξιών, προτεραιοτήτων. Τα απαρχαιωμένα κτίρια που βλέπει μια μαμά είναι τα ερείπια μιας κοινωνίας που απαξιώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα που ευτελίζει αξίες και που κάνει γκρίζα τα όνειρά μας. 

Μα τα όνειρα των παιδιών είναι φωτεινά μας ταξιδεύουν στη χώρα της φαντασίας, του παραμυθιού και της τέχνης, του παιχνιδιού. Μας ταξιδεύουν σε ένα ανώτερο κόσμο αξιών. Πόσο πιο λίγοι είμαστε από αυτά τα θεία δώρα που μας έδωσε η ζωή...

Πάντα,  ελπίζω και ονειρεύομαι όπως εσείς...

Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, παρακαλώ μοιραστείτε το. Θα το εκτιμούσα. :)