Πέθανε ο Χρήστος Γιανναράς: Έσβησε η τελευταία φλόγα της ελληνικής φιλοσοφίας

Ο Χρήστος Γιανναράς έφυγε απ' τη ζωή, αφήνοντας μια πιο φτωχή Ελλάδα.

Ο Χρήστος Γιανναράς , εξέχων σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας, απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών. Ο γιος του μοιράστηκε την είδηση ​​του θανάτου του στο Facebook. 

Ο Γιανναράς είχε λάβει την υποτροφία του Ιδρύματος Alexander von Humboldt στη Γερμανία και ήταν μέλος τόσο της  Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών  όσο και της Διεθνούς Ακαδημίας Ανθρωπιστικών Επιστημών στις Βρυξέλλες. Επί 13 χρόνια αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα «Το Βήμα» για κοινωνικά και πολιτικά θέματα, ενώ από το 1993 ήταν ο αρθρογράφος της «Καθημερινής». Εκτός από το συγγραφικό του έργο, εμφανιζόταν στην τηλεόραση και διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού « Σύνορο»,  το οποίο κυκλοφόρησε από το 1964 έως το 1967.

Από το 1982 έως το 2002 ήταν καθηγητής φιλοσοφίας στο  Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα,  όπου δίδασκε φιλοσοφική ορολογία, πολιτική φιλοσοφία και πολιτιστική διπλωματία. Δίδαξε επίσης ως επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια του Παρισιού, της Γενεύης, της Λωζάνης και της Κρήτης. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 10 ευρωπαϊκές γλώσσες.

Ο Γιανναράς αφήνει πίσω του ένα σημαντικό έργο επικεντρωμένο στις διακρίσεις μεταξύ της ελληνικής και της δυτικοευρωπαϊκής φιλοσοφίας και της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Το βιβλίο του «Η ελευθερία της ήθους» έχει ιδιαίτερη επιρροή, θεωρείται συχνά ως το θεμέλιο αυτού που έγινε γνωστό ως «νεοορθοδοξία» και έχει παρομοιαστεί με τον «Μάη του '68» στην ορθόδοξη θεολογία και ηθική .     

Καλό ταξίδι δάσκαλε!

Χρήστος Γιανναράς: 6 αγαπημένα μας αποφθέγματα

1. Σὲ κάθε ἔρωτα ξαναζεῖ ἡ ἐμπειρία τῆς γεύσης τοῦ παραδείσου καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσου. Σπουδάζουμε τὸν ἔρωτα μόνον ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς ποὺ αὐτὸς χαρίζει.
2. Ο έρωτας είναι το σημαντικότερο πράγμα με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι, αλλά και το πιο επικίνδυνο
3. Στὴν ἐμπειρία τοῦ ἔρωτα εἴμαστε ὅλοι πρωτόπλαστοι.
4. Γνωρίζουμε τον έρωτα μόνο στην απόσταση της αποτυχίας. Πριν την αποτυχία δεν υπάρχει γνώση· η γνώση έρχεται πάντα μετά τη βρώση του καρπού. Σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης του παραδείσου και της απώλειας του παραδείσου. Σπουδάζουμε τον έρωτα μόνον εξόριστους από την πληρότητα της ζωής που αυτός χαρίζει.
5. Εύχομαι να ξεπεράσεις τα σημερινά παιδιά ότι Έλληνας δε γεννιέσαι, γίνεσαι…
6. Οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουν να σχετίζονται...

via

15 πράγματα που μας έμαθε για την ζωή ο σπουδαίος Φίοντορ Ντοστογιέφσκι

Ένας ιδιοφυής άνθρωπος και ένας από τους σημαντικότερους ψυχογράφους, του οποίου το έργο αποτελεί ορόσημο στην παγκόσμια λογοτεχνία. Λίγα λόγια και μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά αποφθέγματα του σπουδαίου συγγραφέα Φίοντορ Ντοστογιέφσκι.

Λίγα λόγια

Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1821 στη Μόσχα σε μια μεσοαστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός χειρουργός με τάσεις αλκοολισμού και έντονες εναλλαγές διάθεσης, ενώ η μητέρα του ήταν μια τρυφερή φυσιογνωμία στην οποία ο Φίοντορ είχε τρομερή αδυναμία. Μετά τον θάνατο της μητέρας του οδηγείται μάζι με τον αδερφό του σε οικοτροφείο. Σε νεαρή ηλικία αποφασίζει να φοιτήσει στην Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών στην Αγία Πετρούπολη.

Τα λίγα χρήματα που κέρδιζε τα ξόδευε στον τζόγο με αποτέλεσμα να είναι χρεωμένος όλη τη διάρκεια της ζωής του. Το 1844 παίρνει την αποφάση να ζήσει από την πένα του με την πρώτη του δουλειά να είναι η μετάφραση του μυθιστορήματος “Ευγενία Γκράντε” του Γάλλου λογοτέχνη Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Η συγγραφική του καριέρα ξεκίνησε με το έργο “Ο Φτωχόκοσμος” το οποίο αποσπά καλές κριτικές. Το 1849 στοχοποιείται και φυλακίζεται με την πρόφαση ότι συμμετείχε στην συνωμοσία για την ανατροπή του Τσάρου Νικόλαου του Α’. Η αρχική τιμωρία ήταν ο θάνατος, αλλά τελευταία στιγμή ανετράπη και αντ’ αυτού οδηγείται στη Σιβηρία για καταναγκαστικά έργα. Εκεί περνά τέσσερα μαρτυρικά χρόνια γεμάτα εξευτελισμούς. Το 1854 ξεκινά το δεύτερο μέρος της ποινής του στα βάθη της Σιβηρίας, όπου εκεί γνωρίζει την πρόσφατα χήρα Μαρία Ισάγιεβα, την οποία ερωτεύεται και αργότερα παντρεύεται. Οι εμπειρίες του απο τη Σιβηρία θα αποτελέσουν εφαλτήριο δύναμη για τη συγγραφή του έργου “Το Σπίτι των Νεκρών” (1862).

Βαθειά θρησκευόμενος και συντηρητικός στέκεται σκεπτικός στα ευρωπαϊκά φιλοσοφικά ρεύματα. Το 1859 εκδίδει δυο περιοδικά τα Vremya (Χρόνος) και Epokha (Εποχή), χώρις ιδιαίτερη ανταπόκριση. Το 1864 αποδεικνύεται μια δύσκολη χρονιά, καθώς χάνει τη γυναίκα του και τον αδερφό του από φυματίωση. Το 1866 έως το 1869 εκδίδονται τα αριστουργηματικά “Έγκλημα και Τιμωρία”, “Ο Ηλίθιος” και “Ο Πάικτης”. Καθώς η φήμη του μεγαλώνει σταδιακά στη Ρωσία, γνωρίζει την ‘Αννα Γρηγόριεβνα, την οποια παντρεύεται και μαζί της αναχωρεί για την Ευρώπη. To 1870-71 ακολουθούν οι “Δαιμονισμένοι” και το 1879 κυκλοφορεί το “Αδερφοί Καραμαζώφ”, έργο που πολλοί χαρακτηρίζουν ως το αριστούργημα του.

Καθώς μεγαλώνει, οι επιληπτικές του κρίσεις γίνονται όλο και πιο έντονες, με απότελεσμα στις 9 Φεβρουαρίου του 1881 να γράφεται το τέλος του Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι, ο οποίος πεθαίνει σε ηλικία 60 ετών . Στην κηδεία του “εθνικού λογοτεχνικού ήρωα” παρευρέθησαν 40.000 άνθρωποι.

Αποφθέγματα

-“Τίποτα πιο δύσκολο από την ευθύτητα και τίποτα πιο εύκολο από την κολακεία.”

-“Είναι καλύτερο να είσαι δυστυχισμένος και να γνωρίζεις το χειρότερο παρά να είσαι ευτυχισμένος στον παράδεισο των ηλιθίων.”

-“Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται.”

-“Σε μια καρδιά που αγαπά πραγματικά ή η ζήλια θα σκοτώσει την αγάπη ή η αγάπη θα σκοτώσει την ζήλια.”

-“Οι μεγάλοι δεν ξέρουν ότι ένα παιδί μπορεί να δώσει μια πολύ καλή συμβουλή ακόμη και για την πιο σοβαρή περίπτωση.”

-“Πολλές δυστυχίες έχουν έρθει στον κόσμο από παρεξηγήσεις και από πράγματα που δεν ειπώθηκαν.”

-“Ένας άνθρωπος με αυτογνωσία μπορεί να σέβεται, έστω και ελάχιστα, τον εαυτό του;”

-“Η εξουσία δίνεται μόνο σε αυτούς που τολμούν και σκύβουν για να την πάρουν. Μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: να είσαι ικανός για να τολμήσεις.”

-“Το να λες ψέματα είναι ένα υπέροχο πράγμα επειδή σε οδηγεί στην αλήθεια.”

-“Νομίζω πως ο καλύτερος ορισμός για τον άνθρωπο είναι το αγνώμον δίποδο.”

-“Δεν χρειάζεται πολύ για να καταστρέψεις έναν άνθρωπο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον πείσεις ότι η δουλειά που κάνει στερείται εντελώς και αναμφισβήτητα κάθε χρησιμότητα και νόημα.”

-“Κανείς πρέπει να μιλά ανοιχτά με τους άλλους ώστε να αποκαλύπτει τις σκέψεις του μέσα από το πρόσωπο του, που δείχνει την ανησυχία που κρύβει η καρδιά του. Μια λέξη που λέγεται με πειθώ, με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς κανένα δισταγμό, ενώ κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια σημαίνει πολλά περισσότερα από ότι πολλές σελίδες από ένα βιβλίο.”

-“Μην γεμίζεις την μνήμη σου με όλες εκείνες τις φορές που αισθάνθηκες να σε προσβάλλουν. Ίσως καταλήξεις να μην έχεις χώρο για τις υπέροχες στιγμές που πέρασες.”

-“Ένας άνθρωπος που ξέρει πως να αγκαλιάσει έναν άλλον, είναι καλός άνθρωπος.”

-“Η ψυχή γιατρεύεται όταν είσαι κοντά σε παιδιά.”

via

Το μέτρο του ηρωισμού: Ο μύθος των Αργοναυτών και το θάρρος που παρακινεί τους ανθρώπους ν’ αγαπούν Γιατί κάθε μέρα, όλοι εμείς –θνητοί, σύγχρονοι Αργοναύτες– ταξιδεύουμε στις θάλασσες για να γίνουμε διαφορετικοί απ’ ό,τι ήμασταν όταν αφήναμε τη στεριά;

Λίγα λόγια για το βιβλίο «Το μέτρο του ηρωισμού: Ο μύθος των Αργοναυτών και το θάρρος που παρακινεί τους ανθρώπους ν’ αγαπούν»

Ο Ιάσονας είναι παιδί ακόµα όταν, άπειρος στη θάλασσα όσο και στη ζωή, µαζί µε τους Αργοναύτες συντρόφους του σαλπάρει µε το καράβι τους, την Αργώ, το πρώτο που κατασκευάστηκε ποτέ από ανθρώπινα χέρια, προς τη µακρινή Κολχίδα αναζητώντας το θρυλικό χρυσόµαλλο δέρας. Για να επιστρέψει, αργότερα, µε τη Μήδεια στην Ελλάδα, µέσα στον φόβο, στους πειρασµούς και στις παγίδες που κρύβει ένα µακρύ ταξίδι στο ανοιχτό πέλαγος.

Η ιστορία που αφηγείται ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα Αργοναυτικά και που η Αντρέα Μαρκολόνγκο ζωντανεύει στις σελίδες που ακολουθούν είναι η οικουµενική και πάντα επίκαιρη ιστορία της ευαίσθητης µετάβασης στην ενήλικη ζωή ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού, τα οποία βρίσκουν το «µέτρο του ηρωισµού» µέσα από το ταξίδι και την αγάπη. Είναι επίσης η αφήγηση της δύσκολης τέχνης του αποχωρισµού, καθώς εγκαταλείπουν τη στεριά και διασχίζουν το σύνορο που όλοι καλούµαστε να διαβούµε κάθε φορά που κάτι σπουδαίο µάς συµβαίνει και µας αλλάζει για πάντα. Για να ωριµάσουµε, ανεξάρτητα απ’ τα χρόνια που κουβαλάµε στην πλάτη.

Η Andrea Marcolongo, ελληνίστρια, απόφοιτος του Πανεπιστηµίου του Μιλάνου, έχει ταξιδέψει πολύ στη ζωή της και έχει ζήσει σε δέκα διαφορετικές πόλεις, µεταξύ των οποίων το Παρίσι, το Ντακάρ, το Σαράγεβο και τώρα το Λιβόρνο. Έχοντας ειδικευτεί στη µυθοπλασία, εργάστηκε ως σύµβουλος επικοινωνίας για πολιτικούς και εταιρείες. Ωστόσο η κατανόηση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας υπήρξε πάντα το µεγάλο ερωτηµατικό στη ζωή της και σε αυτήν αφιέρωσε κάµποσες νύχτες αγρύπνιας. Το πρώτο της βιβλίο, µε τίτλο Η υπέροχη γλώσσα: 9 λόγοι για να αγαπήσεις τα αρχαία ελληνικά (Εκδόσεις Πατάκη, 2017), σηµείωσε τεράστια επιτυχία, µε πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 100.000 αντίτυπα, και µεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.

«Η Μαρκολόνγκο πιστεύει ακράδαντα πως η αρχαία σοφία έχει κάτι επείγον να µας πει και πρέπει να το ακούσουµε. Αυτό µας εξηγεί στο Μέτρο του ηρωισµού. Πρέπει να την ακούσουµε...» εφ. Le Monde

«Η Αντρέα Μαρκολόνγκο έχει µια ασύλληπτη εξοικείωση µε τους κλασικούς, που συνδυάζεται µε την ελαφράδα της γενιάς της, όλες οι “επιταγές” του Μισέλ ντε Μονταίν, όµως, είναι εδώ: η ταπεινότητα όχι µόνο να ξέρουµε ποιος είναι ο άλλος, αλλά και να τον αποδεχόµαστε, το κουράγιο να αγαπάµε, η χαρά της µετάδοσης της σοφίας για το παράξενο ταξίδι της ζωής. Η σοφία και η χάρη της θα µας συνοδεύουν για καιρό». André Aciman

Η τρυφερότητα είναι η πιο σεμνή μορφή αγάπης

«Η τρυφερότητα είναι η πιο σεμνή μορφή αγάπης. Είναι το είδος της αγάπης που δεν εμφανίζεται στις γραφές ή στα Ευαγγέλια, αυτή η αγάπη στην οποία δεν ομνύει κανείς, τα λόγια της οποίας κανείς δεν παραθέτει. 

Δεν έχει ειδικά εμβλήματα ή σύμβολα, δεν οδηγεί στο έγκλημα ούτε προκαλεί φθόνο.

Εμφανίζεται όταν παρατηρούμε προσεκτικά από κοντά μια άλλη ύπαρξη, κάτι που δεν είναι ο “εαυτός” μας.

Η τρυφερότητα είναι αυθόρμητη και ανιδιοτελής: πάει πολύ παραπέρα από την όμοιά της ενσυναίσθηση. 

Αντιθέτως, πρόκειται για τη συνειδητή, αν και ίσως λιγάκι μελαγχολική, κοινή μοιρασιά της μοίρας.

Η τρυφερότητα είναι η βαθιά συναισθηματική έγνοια για μια άλλη ανθρώπινη ύπαρξη, για την ευθραυστότητά της, για τη μοναδική φύση της και για την έλλειψη ανοσίας της στα βάσανα και στις επιδράσεις του χρόνου.

Η τρυφερότητα αντιλαμβάνεται τους δεσμούς που μας ενώνουν, τις ομοιότητες και την ταύτισή μας. 

Είναι μια μορφή θέασης που δείχνει τον κόσμο ζωντανό, διασυνδεδεμένο, συνεργαζόμενο και εξαρτώμενο από τον εαυτό του.»

Olga Tocarczuk | Απόσπασμα από τη διάλεξή της με τίτλο “Ο τρυφερός αφηγητής” στο πλαίσιο της βράβευσής της με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2018 • Περιλαμβάνεται ως επίμετρο στο μυθιστόρημά της “Πλάνητες” | μτφρ.: Αλεξάνδρα Δ. Ιωαννίδου | εκδόσεις Καστανιώτη

Τάσος Λειβαδίτης, ο εραστής των λέξεων

Τάσος Λειβαδίτης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές που οι λέξεις του συνεχίζουν να ταξιδεύουν και να αγγίζουν τις καρδιές των ερωτευμένων. Γι’ αυτόν κυρίως τον λόγο, θεωρείται μαέστρος των συναισθημάτων, που τα αποδίδει στα λυρικά ποιήματά του με μοναδική επιδεξιότητα.

Είναι ένας ποιητής που μπορεί να απευθυνθεί στον καθένα, ένας συνομιλητής που η συζήτηση μαζί του αλλάζει αναλόγως με την ηλικιακή φάση που βρίσκεται ο αναγνώστης. Οι στίχοι του που έχουν χαραχτεί για τον έρωτα, συχνά «περνούν» τα ιστορικά φράγματα και καταλήγουν στο υπαρξιακό τέλος.

Γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1922 εν μέσω πολεμικών αναταραχών. Μεγαλώνοντας, απέκτησε έντονη πολιτική συνείδηση, γι’ αυτό και οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ.  Το 1946, παντρεύτηκε την αγαπημένη του, τη Μαρία Λογοθέτη, στην οποία είναι αφιερωμένο και το «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς, με συνέπεια να εξοριστεί από το 1945 έως το 1951. Ο ποιητής επιβίωσε από πολέμους και έζησε εξόριστος στη Μακρόνησο, μέχρι να επιστρέψει ξανά σπίτι του.

Το 1955, δικάστηκε στο Πενταμελές Eφετείο για το έργο του, «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» (βλ. τέλος). Πλήθος κόσμου και ανάμεσά τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων, παρακολούθησαν αυτή τη πνευματική δίκη, όπου ο ποιητής μετέτρεψε το εδώλιο σε βήμα για να διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Συγκίνησε όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους δικαστές που τελικά τον αθωώσουν πανηγυρικά.

«Γι’ αυτό σου λέω.

Μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο.

Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις.»

Συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Αυγή» (1954 – 1980) και  το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962 – 1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια. Στη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974) ασχολήθηκε – για βιοποριστικούς λόγους – με μεταφράσεις και διασκευές λογοτεχνικών έργων σε διάφορα λαϊκά περιοδικά, παράλληλα δε, στράφηκε με νοσταλγία προς το παρελθόν, αδυνατώντας να δεχθεί τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής,  μια στάση που αντικατοπτρίζεται στην ποίηση αυτής της περιόδου, με έμφαση στον «Νυχτερινό επισκέπτη».

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε
όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θα ‘ναι δικά μας.
Θα ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Το 1986 εξέδωσε τη συλλογή «Βιολέτες για μια εποχή» που θεωρήθηκε ως το κύκνειο άσμα του. Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα το 1988 (ήταν μόνο 66 ετών) από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Μετά το θάνατό του, εκδόθηκαν ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».

Πίναμε όλη νύχτα, «ακούς αυτήν την υπέροχη μουσική;», τον
ρώτησα, «δεν είναι μουσική», μου λέει. «Εγώ καταστρέφω τη ζωή μου.»

Τιμήθηκε με Α΄ Βραβείο Ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας Βαρσοβίας (1953) για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», Α΄ Βραβείο Ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957, για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ. Ι»), Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976, για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979, για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»).

Την πρώτη φορά

που ενέδωσα, σκέφτηκα ύστερα

απελπισμένος να πάω να πνιγώ.

Τη δεύτερη φορά

μου αρκούσε να
κοιτάω απλώς τη θάλασσα.

Τώρα
σιχαίνομαι ακόμα και το νερό.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τους Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Λοΐζο και άλλους αξιόλογους Έλληνες συνθέτες. Η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη κυριαρχείται από σπαρακτική υπαρξιακή αγωνία, η οποία εκδηλώνεται αρχικά ως έκφραση τρυφερότητας και συμπόνιας. Στη δεύτερη φάση του έργου του εκδηλώθηκε ως εσωτερική αναδίπλωση/αναζήτηση νοήματος στη ζωή, μετά από τη διάψευση προσδοκιών και θυσιών των συν-αγωνιστών για έναν καλύτερο και πιο δημοκρατικό κόσμο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο για να κοιμάμαι, τους συγχωρώ έναν έναν όλους.

 

Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου

(απόσπασμα του έργου του)

Παγωνιά
φυσάει στους έρημους δρόμους της πολιτείας
ο άνεμος στροβιλίζει τη σκόνη
παρασέρνει τ’ αποτσίγαρα τα σύννεφα τα χαρτιά
λίγοι μοναχικοί διαβάτες περνάνε βιαστικοί στους δρόμους
φυσάει
φυσάει στις καμινάδες στις στέγες κάτω απ’ τις γέφυρες
φυσάει μες απ’ τ’ αχαμνά σκέλια των κατάδικων που σουλα-
τσάρουν στα προαύλια των φυλακών
φυσάει στις ματωμένες κοιλιές των γυναικών που γεννάνε
έξω απ’ τις κλειστές πόρτες των νοσοκομείων
φυσάει στις παράγκες στα παραπήγματα στα καπηλειά
φυσάει κάτω απ’ τα παλιά ανάχτορα
Μνημόσυνο για τους πεσόντες
Εξέδρες
τα ψηλά καπέλα των υπουργών
μονύελα
γάντια
ακριβές γούνες
οι φαντάροι στη γραμμή παρουσιάζουν όπλα
πίσω απ’ τις ξιφολόγχες που γυαλίζουν
στριμώχνεται ο λαός

Φάτσες τετράγωνες ρυτιδωμένες
φάτσες μελανιασμένες απ’ το κρύο μελανιασμένες απ’ τις
καπνιές
χοντρά δυνατά σαγώνια σαπισμένα δόντια
μάτια κάτω απ’ τα τσαλακωμένα κασκέτα
κόκκινα και βλοσυρά
Ανάπαυσον ο Θεός τους δούλους σου
αλληλούια
φυσάει

Ένας γέρος μισοκοιμάται
ένας σοβατζής με τη φόρμα του χιονισμένη απ’ ασβέστη
δεν υπάρχει διέξοδος
οι Σλάβοι μας απειλούν
ο πόλεμος
ησυχία ησυχία μιλάει ο κύριος υπουργός
ο πόλεμος
αλληλούια
φυσάει μες απ’ τα δεκανίκια των σακάτηδων που χτυπάνε
τις πόρτες των πολιτειών
φυσάει μες στις κιθάρες των τυφλών που παίζουν στις γωνιές
των δρόμων
φυσάει ανάμεσα στα κόκκαλα των νεκρών

Μια γυναίκα σφίγγει τρομαγμένη το παιδί της
εκείνο πονάει και μπήγει τις φωνές
….
Οι νεκροί
προχωράνε
αμίλητοι
αναποδογυρίζουν τα καμιόνια αναποδογυρίζουν τα τάνκς
πατάνε πάνω στις ξιφολόγχες και τις σάλπιγγες

Επιτεθήτε
Οι χωριάτες αρπάζουν τα δικράνια τους και προχωράνε
ο άνεμος βουίζει μες στα στάχια βελάζουν τα μοσκάρια στις
αυλές
ξύλα κι αξίνες ανεμίζουν στον αέρα
οι δρόμοι αυτά τα πελώρια λαρύγγια του κόσμου
σφυροκοπάνε από κραυγές
ερχόμαστε
παραμερίστε
κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει με-
γαλώνει

Μια απέραντη θέρμη απο χιλιάδες χνώτα
τα κεριά λυώνουν μονομιάς στο βάθος των εκκλησιών
τραντάζεται ο θόλος τ’ ουρανού απ’ τα μεγάλα καρδιοχτύπια
ερχόμαστε από πολύ μακριά
πηγαίνουμε πολύ μακριά
βαδίσαμε μες στη λάσπη και το αίμα
βαδίσαμε πάνω στα κόκκαλα των παιδιών μας
βαδίσαμε χιλιάδες χρόνια για νάρθουμε
φάτσες σημαδεμένες απ’ τα οξέα και τις μπαλνταδιές του μέλ-
λοντος
χέρια που παίζουνε σαν παιχνιδάκια τις βαρειές και την τύχη
του κόσμου
ειρήνη

Σφυρίζουν τα τραίνα
μια μεγάλη βουή απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα
χιλιάδες χέρια αδράχνουν και χτυπάνε τις καμπάνες
οι κουλοχέρηδες αρπάζουν με τα δόντια τους και τραβάνε τα
σκοινιά
οι γυναίκες αρπάζουν τα μωρά τους και τα σηκώνουν ψηλά
σαν λάβαρα
ο άνεμος φυσάει τα μαλλιά τους
ο άνεμος φυσάει και ξεδιπλώνει σαν σημαίες τα μαλλιά τους
θέλουμε να σπείρουμε
θέλουμε να υφάνουμε
θέλουμε να γεννήσουμε
ειρήνη
ειρήνη

Ο άνεμος σκίζει τα σύννεφα
και πάνω σ’ αυτά τα κουρελιασμένα πλήθη
πέφτει ξαφνικά ένας καταράχτης φως
είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί
εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε
είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα
κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο
ειρήνη
ειρήνη
είμαστε οι προλετάριοι

Σαν μια αστράπη το αύριο αυλακώνει τις πρωτεύουσες
οι πολιτείες φαρδαίνουνε σπρωγμένες απ’ τους αγκώνες του
πλήθους
οι περαστικές σκιές πέφτουν τραχειές πάνω στα μέγαρα σαν
αξίνες
αυτός ο θόρυβος είναι ο σφυγμός ενός πελώριου πυρετού
– θάλεγες πως το ίδιο το μέλλον βαδίζει σήμερα

Οι τυφλοί πίσω απ’ το σκοτάδι τους με τρεμέμενα ρουθούνια
μυρίζονται αυτόν τον ήλιο που πάει ν’ ανατείλει
είμαστε εμείς που γκρεμιζόμαστε απ’ τις σκαλωσιές
εμείς που μας θάβουν οι στοές των ορυχείων
εμείς που πέφτουμε ουρλιάζοντας μες τα λυωμένα μέταλλα
ειρήνη
ειρήνη
ο άνεμος που σας παρασέρνει απόψε
έρχεται απ’ τα χνώτα μας και τα φυσερά μας

Χιλιάδες άνθρωποι προχωράνε
βλοσυροί
χοντροκομμένοι
βρώμικοι
μην πιστεύοντας στο Θεό
κουβαλώντας σαν ένα καινούργιο πελώριο Θεό
τη δύναμη τους
είμαστε εμείς που κλαίμε σ’ όλες τις γωνιές του κόσμου
εμείς που βλαστημάμε όλα τα ιερά του κόσμου
είμαστε εμείς που τραγουδάμε σ’ όλες τις γλώσσες του
κόσμου
ειρήνη
ειρήνη

Προχωράνε απ’ όλα τα σημεία της γης
με τις χοντρές πατούσες τους γκρεμίζοντας τα σύνορα
με τα σκληρά ροζασμένα χέρια τους σχεδιάζοντας πάνω στο
κόκκινον ορίζοντα
τις φαρδειές χειρονομίες ενός καινούργιου πεπρωμένου

Και πίσω έρχεται ο άνεμος
πίσω τους έρχεται ο μεγάλος άνεμος
πίσω τους έρχεται ο μεγάλος άνεμος βουίζοντας
ειρήνη
ειρήνη

via

Πηνελόπη Δέλτα: Η συγκλονιστική ζωή και το τραγικό τέλος

Η συγγραφέας που μας συντρόφευε όλα τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1874 αλλά κατά τη διάρκεια της εφηβείας της ταξιδεύει συχνά.
Το τρίτο από τα συνολικά έξι παιδιά του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη η Πηνελόπη είναι μια υποδειγματική κόρη με καλή μόρφωση και οξυδέρκεια πνεύματος. Παρ’ όλα αυτά οι αυστηροί κανόνες της οικογένειας την καταπιέζουν και μόνο μετά τον γάμο της καταφέρνει να απαλλαγεί από την οικογενειακή πίεσης.

Σε ηλικία 21 ετών έρχεται στην Αθήνα και ο θείος της την γνωρίζει στον μεγαλέμπορο βαμβακιού Στέφανο Δέλτα και της προτείνει να τον παντρευτεί. Αν και η ίδια διαφωνεί με την οικογενειακή απόφαση και κάνει την πρώτη της αυτοκτονία, τελικά υποκύπτει. Μαζί του απέκτησε τρεις κόρες: τη Σοφία, τη Βιργινία και την Αλεξάνδρα. Από τις κόρες της απέκτησε εγγόνια αλλά και δισέγγονα, ένα εκ των οποίων είναι και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, αν και ο ίδιος δεν πρόλαβε να τη γνωρίσει.

Τον πραγματικό έρωτα τον γνωρίζει τον Φεβρουάριο του 1905. Ο υποπρόξενος στην Αλεξάνδρεια Ίων Δραγούμης είναι ο μοναδικός άνδρας που την κλέβει την καρδιά και δεν διστάζει να αποκαλύψει ακόμα και στον άνδρα της τα αισθήματά της.

Ο Δραγούμης είναι πέντε χρόνια μικρότερός της και την ερωτεύεται με πάθος. Η απόσταση που τους χωρίζει την επιστροφή στην Αθήνα είναι ένας από τους λόγους που ο έρωτας αυτός έμεινε πλατωνικός καθώς η Δέλτα δεν μπορούσε να απαρνηθεί τον ρόλο της συζύγου και μητέρας. Η παράφορη αυτή σχέση λήγει όταν ο Δραγούμης ερωτεύεται την Μαρίκα Κοτοπούλη το 1912, ωστόσο εκείνη δεν τον ξεπέρασε ποτέ. Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της θα παραμείνει μαυροντυμένη με την σκέψη της αυτοκτονίας να επανέρχεται συχνά στο μυαλό της.

Το 1916 η οικογένεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και ένα χρόνο αργότερα ο πατέρας της Εμμανουήλ Μπενάκης δήμαρχος Αθηναίων συλλαμβάνεται ως Βενιζελικός συνομώτης. Από τότε η Δέλτα τάσσεται με τον Ελευθέριο Βενιζέλο με τον οποίο αναπτύσσει στενή φιλία.

Στις 27 Απριλίου 1941 ημέρα όπου τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί παίρνοντας δηλητήριο, γράφοντας σε ιδιόχειρο σημείωμα (“Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα») και αφήνοντας την τελευταία της πνοή την 2 Μαΐου 1941. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχθηκε η λέξη ΣIΩΠH. Σήμερα στο εντυπωσιακό σπίτι στην Κηφισιά στεγάζονται τα αρχεία του Μουσείο Μπενάκη, ενώ ο τάφος της είναι μη επισκέψιμος σε ένα εκκλησάκι που ανήκει στην οικογένεια του Αντώνη Σαμαρά.

Το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο «Για την Πατρίδα», εκδόθηκε το 1909. Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και σύντομα ακολουθεί και το δεύτερο μυθιστόρημά «Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου». Το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδί το 1909 την εμπνέει να γράψει το 1911 το «Παραμύθι χωρίς όνομα», ενώ το 1915 γράφει το «Παραμύθια και άλλα».

Το 1925 εκδίδεται «Η ζωή του Χριστού», ενώ την ίδια χρονιά εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα της πολιομυελίτιδας, αρρώστιας που θα την ταλαιπωρήσει μέχρι τον θάνατό της.

Το 1929 ξεκίνησε τη συγγραφή της τριλογίας «Ρωμιοπούλες», η οποία τελείωσε το 1939. Το πρώτο βιβλίο, «Το Ξύπνημα», καλύπτει γεγονότα των ετών 1895-1907, η «Λάβρα» καλύπτει τα έτη 1907-1909 και το «Σούρουπο» τα έτη 1914-1920. Εν τω μεταξύ, εκδόθηκαν άλλα τρία μυθιστορήματά της: ο «Τρελαντώνης» (1932), ο «Μάγκας» (1935) και τα «Μυστικά του Βάλτου» (1937), όπου η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τη λίμνη των Γιαννιτσών κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα.

Τρελαντώνης

Οι απολαυστικές περιπέτειες του αξέχαστου ήρωα και αδερφού της Δέλτα στην Καστέλα του 1879.

Το συναρπαστικό μυθιστόρημα – σταθμός της παιδικής λογοτεχνίας, που πρωτοεκδόθηκε το 1932, σε μία πολυτελή σκληρόδετη έκδοση.

Ο Αντώνης και τα τρία αδέρφια του, η Αλεξάνδρα, η Πουλουδιά και ο Αλέξανδρος − που ζουν μόνιμα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου −, φιλοξενούνται για τις καλοκαιρινές διακοπές από τους θείους τους στην Καστέλα του Πειραιά. Τα τέσσερα παιδιά φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή των ενηλίκων. Ανάμεσά τους, ο Αντώνης − ο πιο σκανδαλιάρης από όλους αλλά ακέραιος χαρακτήρας, πρότυπο για τα αδέρφια του και μόνιμος πονοκέφαλος για τους μεγάλους − γίνεται με τις απολαυστικές περιπέτειές του σύμβολο τιμιότητας και θάρρους. Πρόκειται για τον αξέχαστο ήρωα μιας διασκεδαστικής ιστορίας, η οποία περιγράφει το συναρπαστικό καλοκαίρι του 1879 που όντως πέρασαν στην Καστέλα τα παιδιά του Εμμανουήλ Μπενάκη, δηλαδή η Πηνελόπη (η οποία στο βιβλίο «εμφανίζεται» με τη μορφή της Πουλουδιάς) και τα αδέρφια της.

Ο Τρελαντώνης − κορυφαίο μυθιστόρημα της παιδικής λογοτεχνίας, που πρωτοεκδόθηκε το 1932 και δεν έπαψε έκτοτε να διαβάζεται − επιβεβαιώνει την άποψη ότι πραγματικά καλό βιβλίο για τα παιδιά είναι το βιβλίο το οποίο κερδίζει τόσο τους μικρούς όσο και τους μεγάλους αναγνώστες.

Ο έρωτάς της με τον Ίωνα Δραγούμη

Τον πραγματικό έρωτα τον γνωρίζει τον Φεβρουάριο του 1905. Ο υποπρόξενος στην Αλεξάνδρεια Ίων Δραγούμης είναι ο μοναδικός άνδρας που την κλέβει την καρδιά και δεν διστάζει να αποκαλύψει ακόμα και στον άνδρα της τα αισθήματά της.

Ο Δραγούμης είναι πέντε χρόνια μικρότερός της και την ερωτεύεται με πάθος. Η απόσταση που τους χωρίζει την επιστροφή στην Αθήνα είναι ένας από τους λόγους που ο έρωτας αυτός έμεινε πλατωνικός καθώς η Δέλτα δεν μπορούσε να απαρνηθεί τον ρόλο της συζύγου και μητέρας. Η παράφορη αυτή σχέση λήγει όταν ο Δραγούμης ερωτεύεται την Μαρίκα Κοτοπούλη το 1912, ωστόσο εκείνη δεν τον ξεπέρασε ποτέ. Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της θα παραμείνει μαυροντυμένη με την σκέψη της αυτοκτονίας να επανέρχεται συχνά στο μυαλό της.

Το 1916 η οικογένεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και ένα χρόνο αργότερα ο πατέρας της Εμμανουήλ Μπενάκης δήμαρχος Αθηναίων συλλαμβάνεται ως Βενιζελικός συνομώτης. Από τότε η Δέλτα τάσσεται με τον Ελευθέριο Βενιζέλο με τον οποίο αναπτύσσει στενή φιλία.

Ο θάνατός της

Στις 27 Απριλίου 1941 ημέρα όπου τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί παίρνοντας δηλητήριο, γράφοντας σε ιδιόχειρο σημείωμα (“Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα») και αφήνοντας την τελευταία της πνοή την 2 Μαΐου 1941. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχθηκε η λέξη ΣIΩΠH. Σήμερα στο εντυπωσιακό σπίτι στην Κηφισιά στεγάζονται τα αρχεία του Μουσείο Μπενάκη, ενώ ο τάφος της είναι μη επισκέψιμος σε ένα εκκλησάκι που ανήκει στην οικογένεια του Αντώνη Σαμαρά.

30 αποφθέγματα του Φερνάντο Πεσσόα: «Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.»

Η ποίηση του Πεσσόα χαρακτηρίζεται από βαθιά ενδοσκόπηση και φιλοσοφικό βάθος, παραμένει έμπνευση για συγγραφείς και στοχαστές.Ο Φερνάντο Πεσσόα, μια λογοτεχνική προσωπικότητα του 20ού αιώνα, ήταν Πορτογάλος ποιητής, συγγραφέας και φιλόσοφος, το έργο του οποίου εξακολουθεί να γοητεύει τους αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Γεννημένος στη Λισαβόνα το 1888, ο Πεσσόα έζησε μια ζωή γεμάτη ενδοσκόπηση και δημιουργική εξερεύνηση. Είναι γνωστός για την έννοια των “ετερώνυμων”, ξεχωριστών λογοτεχνικών alter ego, το καθένα με το δικό του μοναδικό ύφος και προοπτική. Αυτά τα ετερώνυμα του επέτρεπαν να εμβαθύνει σε διάφορα θέματα, διαθέσεις και φωνές, καθιστώντας το έργο του απίστευτα ποικιλόμορφο και πλούσιο.

Το πιο διάσημο ετερώνυμό του, ο Αλμπέρτο Καέιρο, έγραψε ποιήματα εμπνευσμένα από τη φύση που εξυμνούσαν την απλότητα και απέρριπταν την αφηρημένη φιλοσοφία.Από την άλλη πλευρά, ο Álvaro de Campos εξέφραζε μια πιο μοντερνιστική, ταραχώδη κοσμοθεωρία, ενώ ο Ricardo Reis εστίαζε σε κλασικά θέματα και στο στωικισμό.

Το αριστούργημα του Πεσσόα, “Το βιβλίο της ανησυχίας”, είναι μια αποσπασματική και εσωστρεφής εξερεύνηση του ανθρώπινου ψυχισμού και της ύπαρξης, που αντανακλά τον δικό του περίπλοκο εσωτερικό κόσμο. Η γραφή του ξεπερνά τα πολιτισμικά όρια, αγγίζοντας καθολικά θέματα ταυτότητας, ύπαρξης και φύσης της πραγματικότητας.

Αν και ο Πεσσόα απεβίωσε το 1935, η λογοτεχνική του κληρονομιά διαρκεί, με τα έργα του να έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

30 αποφθέγματα του Φερνάντο Πεσσόα:

1.Όλα αξίζουν τον κόπο, αν η ψυχή δεν είναι μικρή.

2.Δεν υπάρχουν κανόνες. Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις σε έναν κανόνα που δεν υπάρχει.

3.Η λογοτεχνία είναι η απόδειξη πως η ζωή δεν είναι αρκετή.

4.Με σημαδεύουν οι πληγές από όλες τις μάχες που απέφυγα.

5.Η ψυχή μου είναι μια κρυφή ορχήστρα. Δεν ξέρω τι όργανα, τι έγχορδα και άρπες, τύμπανα και ταμπούρλα ηχούν και συγκρούονται μέσα μου. Το μόνο που ακούω εγώ είναι η συμφωνία.

6.Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.

7.Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις.

8.Η ζωή είναι ο δισταγμός μεταξύ ενός θαυμαστικού και ενός ερωτηματικού. Στην αμφιβολία, υπάρχει και η τελεία.

9.Ποτέ δεν είχα αρκετά χρήματα για να μπορέσω να νιώσω όλη την ανία που θα επιθυμούσα.

10.Η ομορφιά είναι Ελληνική. Αλλά η γνώση ότι είναι Ελληνική είναι σύγχρονη.

11.Το παρελθόν μου είναι όλα όσα απέτυχα να είμαι.

12.Για εμένα η ποίηση δεν είναι φιλοδοξία, αλλά τρόπος για να μένω πάντα μόνος.

13.Η ζωή είναι σαν να με χτύπησαν μ’ αυτήν.

14.Να γράφεις σημαίνει να ξεχνάς. Η λογοτεχνία είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος να αγνοείς τη ζωή.

15.Πόσο στοιχίζει να είσαι ειλικρινής όταν είσαι ευφυής; Όσο περίπου το να είσαι έντιμος όταν είσαι φιλόδοξος.

16.Το πιο χυδαίο στα όνειρα είναι πως όλοι ονειρεύονται.

17.Δεν είχα προορισμό την πραγματικότητα, όμως ήρθε και με βρήκε η ζωή.

18.Για να είσαι μεγάλος, να είσαι ολόκληρος: τίποτα από τον εαυτό σου μην υπερβάλλεις ή αποκλείεις.

19.Κάθε άνθρωπος που του αξίζει να είναι διάσημος, γνωρίζει ότι δεν αξίζει τον κόπο.

20.Είμαι αυτός που νομίζω; Μα νομίζω πως είμαι τόσο πολλά πράγματα…

21.Το να γίνεσαι κατανοητός σημαίνει να εκπορνεύεσαι.

22.Ο εφευρέτης του καθρέφτη δηλητηρίασε την ανθρώπινη καρδιά.

23.Ξυπνάω συνήθως νωρίς και μου παίρνει αρκετή ώρα να ετοιμαστώ να υπάρξω.

24.Γύρισα όλο τον κόσμο και δεν αντίκρισα παρά τη θαμπή απομίμηση αυτών που είδα χωρίς να ταξιδέψω.

25.Πέρασε πολύς καιρός από τότε που ήμουν ο εαυτός μου.

Θέλω να είμαι ένα έργο τέχνης τουλάχιστον πνευματικά, αφού δεν μπορώ να είμαι σωματικά.

26.Η ιδιοκτησία δεν είναι κλοπή. Δεν είναι τίποτα.

27.Μερικές φορές, όταν ξυπνώ τη νύχτα, αισθάνομαι αόρατα χέρια να υφαίνουν το πεπρωμένο μου.

28.Η ματαιοδοξία είναι πίστη στο αποτέλεσμα της αξίας μας, η κενοδοξία είναι πίστη στην αξία μας.

29. Γιατί η τέχνη είναι ωραία; Επειδή δεν χρησιμεύει σε τίποτα.
Γιατί η ζωή είναι άσχημη; Γιατί είναι όλο ωφέλειες, σκοπιμότητες και προθέσεις.

30. Τα εξόχως αναλυτικά πνεύματα δεν βλέπουν παρά μόνο τα ελαττώματα: όσο πιο δυνατός ο φακός, τόσο πιο ατελές μας φαίνεται το αντικείμενο που παρατηρούμε. Η λεπτομέρεια είναι πάντα αλγεινή.


via

3 νέες κυκλοφορίες από τις εκδόσεις Πατάκη

 

Ένας οδηγός για νέους εκπαιδευτικούς, ό,τι πρέπει να ξέρει μία έφηβη για την περίοδο και ένα βιβλίο αφιερωμένο στη Μαρία Κάλλας, με αφορμή το "Έτος Μαρίας Κάλλας" για τον εορτασμό των 100 ετών από τη γέννηση της.

Οι εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τρεις νέους τίτλους βιβλίων των Βασιλική Νίκα, Δέσποινα Μπογδάνη-Σουγιούλ και Άννα Ρουά. 

Οδηγός για νέους εκπαιδευτικούς (Βασιλική Νίκα)

Το βιβλίο απευθύνεται –κυρίως– σε νέους εκπαιδευτικούς που θα υπηρετήσουν στο δημόσιο δημοτικό σχολείο, ή σε εκπαιδευτικούς οι οποίοι έχουν μικρή εμπειρία. Είναι γραμμένο με τρόπο απλό και κατανοητό, συμπυκνώνοντας τις θεωρίες της παιδαγωγικής και επικοινωνίας μέσα από το πρίσμα της εμπειρίας και της βαθιάς γνώσης της σχολικής πραγματικότητας. Οι νέοι εκπαιδευτικοί, που καλούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε σχολεία διαφόρων τύπων, συνήθως δεν έχουν τον χρόνο να λύσουν απορίες σχετικά με τη συνολική λειτουργία της σχολικής μονάδας, ενώ συχνά λόγω των παρανοήσεων δημιουργούνται άγχη, αγωνίες και εντάσεις. 

Μέσα από τα δεκατρία κεφάλαια του βιβλίου λύνονται απορίες και παρανοήσεις, δίνονται ιδέες για διαχείριση της τάξης και των μαθητών, προσφέρονται προτάσεις για δημιουργική συνύπαρξη στο σχολείο των νέων και των παλιών εκπαιδευτικών, ενώ στο τελευταίο κεφάλαιο σχολιάζεται σημαντική βιβλιογραφία, απαραίτητη σε κάθε σύγχρονο εκπαιδευτικό.

Μαρία Κάλλας. Ζώντας μόνο για την τέχνη (Δέσποινα Μπογδάνη-Σουγιούλ)

Με αφορμή το "Έτος Μαρίας Κάλλας" για τον εορτασμό των 100 ετών από τη γέννηση της. Η Σεσίλια Σοφία Άννα Μαρία Καλογεροπούλου, γνωστή στο κοινό ως Μαρία Κάλλας, υπήρξε αναμφίβολα η μεγαλύτερη λυρική τραγουδίστρια του 20ού αιώνα. Παιδί μεταναστών, ξεκίνησε το μακρινό της ταξίδι από τη Νέα Υόρκη, όπου γεννήθηκε, για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από εδώ ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο βαδίζοντας στα μαγικά μονοπάτια της μουσικής, έχοντας πάντα στην καρδιά της την αγάπη και το πάθος για το τραγούδι. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε να μιλούν γι’ αυτή σε ολόκληρο τον κόσμο με θαυμασμό. Κάθε της εμφάνιση ήταν μεγάλο πολιτισμικό γεγονός. Ωστόσο, η ζωή της υπήρξε ταραγμένη. Ακολουθήστε μαζί μας στο βιβλίο αυτό τα βήματα της Μαρίας Κάλλας. 

Όλα για την περίοδο (Άννα Ρουά)

Η Άννα Ρουά και η Μαντµουαζέλ Καρολίν συνέλαβαν από κοινού την ιδέα αυτού του βιβλίου ως ενός πρακτικού, προσβάσιµου και ζωντανού "χάρτη" για µια ψύχραιµη αντιµετώπιση αυτού του σηµαντικού βήµατος της εφηβείας.

via