Παιχνιδοκατασκευές από ανακυκλώσιμα υλικά

Σπιτάκια, καράβια, πίστες αυτοκινήτων και γκαράζ, τραίνα, φιγούρες ζώων, κουμπαράδες, κουκλόσπιτα, φτιαγμένα όλα από άδειες συσκευασίες τροφίμων, απορρυπαντικών, άχρησταχαρτόκουτα, χαρτιά, υφάσματα, γενικώς ...άχρηστα. 

Κάθε είδους "σκουπίδι" πριν βρει τον δρόμο της προς τον κάδο ανακύκλωσης, πιθανόν να μπορεί να "ζήσει" ακόμη λίγο, προσφέροντας χαρά και διασκέδαση στα μικρά παιδιά τα οποία στα πρώτα χρόνια της ζωής τους και στην αρχική προσπάθεια κατανόησης του κόσμου, έχουν έτσι κι αλλιώς την τάση να επιστρατεύουν την φαντασία τους, "βλέποντας" πίσω από κάθε τι κάτι ...διαφορετικό που θα μπορούσε να ...σημαίνει, να ...είναι. 

Αυτός είναι και ο σπουδαιότερος λόγος, η εξάσκηση της φαντασίας και της δημιουργικότητας τους και όχι το κόστος, για τον οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό για την εξέλιξή τους να μάθουν να φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους ξεκινώντας από τα πιο "ευτελή" υλικά ώστε ταυτόχρονα, ακόμη κι αν δεν είναι σε θέση τώρα να το συνειδητοποιήσουν, να εδραιώνεται μέσα τους η συνήθεια "ανακυκλώνω" και φυσικά η πεποίθηση ότι την χαρά πρωτίστως την φτιάχνουμε. 

Δεν την ...αγοράζουμε και ότι ένα ...χαρτονένιο σπαθί ή καπέλο, ένα ...βραχιόλι φτιαγμένο από ρολό χαρτιού, μια ...πίστα για τα αυτοκινητάκια από ένα χαρτόκουτο ή μια ...μπανιέρα για την κούκλα από ένα μπουκάλι αναψυκτικού, έχουν μεγαλύτερη αξία από τα αντίστοιχα στις βιτρίνες των καταστημάτων για χίλιους διαφορετικούς λόγους, ώστε μεγαλώνοντας να προσθέσουν μόνα τους και έναν ακόμη, πως μπορούν να ζήσουν το ίδιο και ακόμη πιο καλά χωρίς η ...ζωή και τα δωμάτιά τους να είναι γεμάτα με προϊόντα κατασκευασμένα από τα χέρια παιδιών της ηλικίας τους που δουλεύουν νυχθημερόν στις σύγχρονες φάμπρικες του δήθεν πολιτισμένου κόσμου μας. 

Ανάλογα με την ηλικία τους βοηθήστε τα στην αρχή να κόψουν τα υλικά που θα χρησιμοποιήσουν, να τους δώσουν το σχήμα που θέλουν, εξασκείστε μαζί τους και την δική σας φαντασία, αφήστε τα να χρωματίσουν τα χειροποίητα παιχνίδια τους όπως τους αρέσει και κυρίως μην στέκεστε στο πόσο "τέλειο" ή όχι είναι κάθε φορά το δημιούργημά τους, στα πιθανά "λάθη". Η ενθάρρυνση και επιβράβευση είναι τα σημαντικότερα ...υλικά για να συνεχίσουν και να μην ακουστεί ποτέ, ειδικά στην διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, το μισητό και απαράδεκτο ..."μαμά μπαμπά βαριέμαι". 

via

Ο πιο παλιός κήπος της Αθήνας βρίσκεται στο σπίτι του Όθωνα και της Αμαλίας. Ένα υπέροχο μυστικό στη καρδιά της πόλης

Περιμένοντας να χτιστεί το σπίτι του ο βασιλιάς Οθωνας και η 18χρονη σύζυγός του Αμαλία εγκαταστάθηκαν σε ένα νεοκλασικό στην πλατεία Κλαυθμώνος, πριν από 180 χρόνια.

Ο πρώτος δημόσιος κήπος στην Αθήνα συμπεριελάμβανε τη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος και έφτανε μέχρι την πλατεία Κολοκοτρώνη, με τέσσερις εισόδους, σιντριβάνι και μία στέρνα με χρυσόψαρα. Επρόκειτο για την αυλή της προσωρινής κατοικίας του Όθωνα και της Αμαλίας.

Σήμερα ένα μικρό κομμάτι του είναι ο κήπος του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνώνπου αποτελεί μία μοναδική μικρή όαση στο κέντρο της Αθήνας και λέγεται Black Duck Garden ενώ ακόμη σώζεται ο φοίνικας που είχε φυτέψει η Αμαλία. Στο αίθριο λειτουργεί cafe, bar, εστιατόριο και διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Το πανέμορφο κτίριο της οδού Παπαρρηγοπούλου 7, ήταν ένα από τα πρώτα σπίτια που κτίστηκαν στην απελευθερωμένη Αθήνα, το 1833. Σχεδιάστηκε από τους Γερμανούς αρχιτέκτονες G. Luders και J. Hoffer και αποτελεί ένα από τα πρώτα δείγματα λιτού κλασικισμού στην Ελλάδα. Το σπίτι ανήκε στον Χιώτη τραπεζίτη Σταμάτιο Δεκόζη Βούρο (1792-1881) και εκεί φιλοξενήθηκαν ο Όθωνας και η Αμαλία από το 1837 ως το 1843, περιμένοντας να ολοκληρωθούν τα ανάκτορά τους -η σημερινή Βουλή.

Σήμερα είναι ένας ζωντανός τόπος ιστορικής μνήμης και διασκέδασης. Καφέ, bar, εστιατόριο, γκαλερί, κήπος, όλα σε έναν δημιουργικό και φιλόξενο πολυχώρο τεχνών. Ο ιστορικός κήπος που είχε εγκατασταθεί ο Οθωνας αφού παντρεύτηκε τη 18χρονη Αμαλία, η οποία και οργάνωσε τον κήπο του παλαιού παλατιού, του πρώτου δημόσιου κήπου της πρωτεύουσας, αναβίωσε και περιμένει. Έργα τέχνης, μουσικές βραδιές, φιλολογικές συζητήσεις, αρωματικός καφές, καλό κρασί και ποτά, σπιτικά φαγητά και γλυκά, όλα όσα δύσκολα συναντά κανείς στο κέντρο, μαζεμένα στη θρυλική αυλή.

Στα 1836, ο βασιλιάς Όθων, επιστρέφοντας από το Μόναχο μετά τον γάμο του με την Αμαλία, χρησιμοποίησε ως προσωρινή κατοικία τη «Μεγάλη Οικία» Βούρου στην τότε οδό Νομισματοκοπείου και ήδη Παπαρρηγοπούλου αριθ. 7 και τη διπλανή οικία του Γ. Αφθονίδη (που δεν υπάρχει σήμερα), συνδέοντας μεταξύ τους με στοά τα δύο αυτά αρχοντικά. Ο Όθων και η Αμαλία έμειναν σ’ αυτό το «Παλιό Παλάτι», όπως το αποκαλούσαν αργότερα οι Αθηναίοι, από το 1836 μέχρι το 1843. Διαμόρφωσαν μάλιστα και έναν κήπο μπροστά στο παλάτι, από τον οποίο προήλθε ο σημερινός κήπος της πλατείας Κλαυθμώνος.

Η βασιλική αυτή κατοικία μεταφέρθηκε το 1843 στο νεόκτιστο τότε κτίριο των Ανακτόρων, έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Φρειδερίκου Γκαίρτνερ (Friedrich Gaertner), όπου στεγάζεται σήμερα η Βουλή των Ελλήνων.

Το 1859, ο Σταμάτιος Δεκόζης Βούρος έχτισε δίπλα στο σπίτι του, στον αριθ. 5 της οδού Παπαρρηγοπούλου, ένα δεύτερο αρχοντικό, για κατοικία του γιου του Κωνσταντίνου Βούρου, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Γεράσιμου Μεταξά, που σώζεται μέχρι σήμερα.

Σήμερα, το αρχοντικό του Δεκόζη Βούρου στεγάζει από το 1980 το «Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών», που ίδρυσε ο Λάμπρος Ευταξίας, δισέγγονος του Σταματίου Δεκόζη Βούρου.

Η νεαρή βασίλισσα ήταν αυτή που οργάνωσε τον κήπο γύρω από την προσωρινή κατοικία του ζεύγους το 1836. Ο «κήπος του παλαιού παλατιού» ήταν ο πρώτος δημόσιος κήπος της πρωτεύουσας, με τέσσερις εισόδους, σιντριβάνι και μία στέρνα με χρυσόψαρα. Συμπεριελάμβανε τη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος και έφτανε μέχρι την πλατεία Κολοκοτρώνη. Ο σημερινός κήπος του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών αποτελεί ένα μικρό μόνο μέρος εκείνου του μεγάλου κήπου. Παραμένει όμως μία μοναδική μικρή όαση στο κέντρο της Αθήνας, με ζωντανό ακόμα τον φοίνικα που φύτεψε η Αμαλία.

Ο φοίνικας της βασίλισσας Αμαλίας:

Αυτό είναι το πρώτο σπίτι του Οθωνα, σήμερα Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών:

Στον πρώτο όροφο υπάρχουν τα «βαριά» εκθέματα: το σαλόνι της Αμαλίας και εκείνο του Οθωνα, η αίθουσα του θρόνου (με την πολυθρόνα που χρησιμοποιήθηκε ως θρόνος), το πρώτο χειρόγραφο Σύνταγμα της Ελλάδος πάνω στο γραφείο του κόμητος Αρμανσμπεργκ και πλήθος πινάκων και συλλεκτικών αντικειμένων που αφορούν το τότε βασιλικό ζεύγος.

Η αίθουσα του θρόνου. Ελλείψει θρόνου, ο Οθωνας καθόταν προσωρινά σε πολυθρόνα.

Μαρμάρινος καναπές στην αυλή της οικίας:

Το περίφημο τάβλι-έπιπλο στο σαλόνι του άνακτα.

Σαλόνι με τραπέζι χαρτοπαιγνίου στην οικία Κωνσταντίνου Βούρου.

Μερικές ακόμη εικόνες από το εσωτερικό του κτιρίου

via

13 υπέροχα πράγματα που έχει πει ο Ευγένιος Τριβιζάς για τα παιδιά

1. Δεν πρέπει να υποτιμάμε τα παιδιά, ούτε να τους φερόμαστε συγκαταβατικά. Καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα θέλουμε να πιστεύουμε.

2. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ξεπερνάνε την πραγματικότητα, όχι μόνο να την υπηρετούν. Προσαρμόζοντας το παιδί στη δική μας πραγματικότητα, δολοφονούμε την ικανότητά του να ονειρεύεται.

3. Ήρωες δεν είναι τόσο οι εύποροι γονείς που πολλές φορές λόγω των υποχρεώσεών τους δεν έχουν καιρό να προσφέρουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους όσο εκείνοι που, παρά τις αντίξοες συνθήκες, παλεύουν και πολλές φορές θυσιάζονται για να τους προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν.

4. Ένας δάσκαλος, όταν βλέπει ορθογραφικά λάθη πρέπει να σκέφτεται ότι σοβαρότερα από τα ορθογραφικά, είναι τα λάθη της ζωής και από αυτά πρέπει να προφυλάξει κυρίως τους μαθητές του.

5. Το πιο πολύτιμο δώρο για τα παιδιά είναι ο χρόνος που τους αφιερώνουμε. Πιο πολλές ώρες τη μέρα αντικρίζουν τα παιδιά οθόνες τηλεόρασης και κομπιούτερ, παρά τους γονείς τους. Τίποτα όμως δε μπορεί να αντικαταστήσει την ζεστασιά και την αίσθηση της ασφάλειας που προσφέρει η προσωπική επαφή και η επικοινωνία. Συνεπώς, στόχος μας πρέπει να είναι η μεγιστοποίηση του ποιοτικού χρόνου που τους αφιερώνουμε. Και μην ξεχνάμε ότι τα διάφορα υποκατάστατα της πραγματικής στοργής, μπορεί να έχουν από αρνητικά ως καταστροφικά αποτελέσματα.

6. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα παιδιά βλέπουν προγράμματα για μεγάλους, ενώ θα έπρεπε τα παιδικά προγράμματα να ήταν τόσο καλά που να τα έβλεπαν οι μεγάλοι.

7. Το πιο όμορφο σχόλιο που έχει πει παιδί για παραμύθι μου ήταν ότι είναι όμορφο σαν χαρτοπόλεμος.

8. Το πιο σημαντικό που με έχει μάθει η επαφή μου με τα παιδιά είναι να είμαι χαρούμενος χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.

9. Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές της ανατροφής των παιδιών μας. Τα παραγεμίζουμε σαν γαλοπούλες με γνώσεις και πληροφορίες, ενώ αφήνουμε τη φαντασία τους να λιμοκτονεί. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή στραγγαλισμένες

.

10. Μόνο αν μάθουμε σε ένα παιδί πιο πολύ από “γιατί;” να ρωτάει “γιατί όχι;” έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.

11. Αν οι γονείς διαβάζουν στο παιδί μια ιστορία που τους αφήνει αδιάφορους, το παιδί το διαισθάνεται. Αν, αντιθέτως, απολαμβάνουν οι ίδιοι την όλη διαδικασία, τότε είναι πολύ πιο πιθανόν να μεταδώσουν στο παιδί την αγάπη για το διάβασμα.

12. Η επικοινωνία με τα παιδιά, οι ερωτήσεις και οι παρατηρήσεις τους προσφέρουν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Τί να πρωτοθυμηθώ; Το αγόρι, που όταν η μητέρα του είπε να μην τρέχει για να μην λαχανιάσει, της απάντησε ότι «έχει τρέξει πολλές φορές, αλλά δεν έχει μεταμορφωθεί ακόμα σε λάχανο» και μου έδωσε την ιδέα για το όνομα του «Αρχέλαου του λαχανιασμένου λάχανου», του δρομέα στα κόμικς της «Φρουτοπίας». Θα αναφέρω μια ακόμα περίπτωση. Είχα ρωτήσει τα παιδιά σε ένα σχολείο αν ξέρουν τι σημαίνει κλωνοποίηση: «Όταν οι άνθρωποι γίνονται κλόουν» απάντησε ένα παιδί. Έτσι γράφω μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Χώρα των Σοβαρών Ανθρώπων όπου παρουσιάζονται ξαφνικά διάφορα ανεξήγητα συμπτώματα κλοουνοποίησης.

13. Θυμάμαι όταν διάβαζα την «Λωξάντρα» της Ιορδανίδου που της έδινε η γιαγιά της ένα σακούλι με κουμπιά και ήταν ευτυχισμένη. Έτσι είναι. Τα παιδιά με το τίποτα, με ένα σπιρτόκουτο, μπορούν να είναι χαρούμενα και αυτό είναι κάτι δημιουργικό, διότι για το παιδί μία κορδέλα μπορεί να είναι ένα ποτάμι, οι πορτοκαλόφλουδες καραβάκια και ένας χάρακας σπαθί. Συνήθως δεν τα αφήνουμε να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, απλά τους δίνουμε ένα καινούργιο παιχνίδι, το οποίο σε λίγο καιρό θα βαρεθούν και μετά του παίρνουμε και άλλο και άλλο…