Το σύμπαν στο κόκκο της άμμου

Ο Gary Greenberg, καθηγητής βιοϊατρικής έρευνας στο University College του Λονδίνου, χρησιμοποιεί τρισδιάστατα μικροσκόπια για να ανακαλύψει την ποικιλία και την ομορφιά των κόκκων της άμμου.

Με μεγέθυνση πάνω από 250 φορές, οι μικροσκοπικοί κόκκοι άμμου εμφανίζονται να είναι πολύχρωμες κατασκευές τόσο μοναδικές όσο οι νιφάδες χιονιού.

Όταν παρατηρούνται πολύ πέρα από τα όρια της ανθρώπινης όρασης, τα μικροσκοπικά σωματίδια αποκαλύπτουν της ομορφιά των θραυσμάτων κρυστάλλων, κοχυλιών και της ηφαιστειακής πέτρας που όλα μαζί σε μεγάλη κλίμακα, μοιάζουν με πολύχρωμο κήπο και μοιάζει απίστευτο να σκεφτόμαστε όταν περπατάμε στην παραλία πως στεκόμαστε πάνω σε αυτούς τους μικροσκοπικούς θησαυρούς.

via

Πέερ Γκύντ του Χένρικ Ίψεν

Να σου είναι αρκετός ο εαυτός σου

Για όλους τους άλλους να ‘σαι πάντοτε κλειστός 

Τίποτε άλλο δεν έχεις στο μυαλό σου

Αυτό θα είναι ο μόνος σου σκοπός

- Ορκος του Πέερ στα ξωτικά 

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει το αριστούργημα του Χένρικ Ιψεν Πέερ Γκυντ, στην Κεντρική Σκηνή, σε νέα μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, με τον ίδιο στον ομώνυμο ρόλο και ένα θίασο εξαιρετικών ηθοποιών σε μια παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία.

Ο Πέερ Γκυντ, το δραματικό ποίημα του Ίψεν, γραμμένο το 1867 κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία, είναι εμπνευσμένο και διαποτισμένο από τα λαϊκά Νορβηγικά παραμύθια (ο ίδιος ο Πέερ Γκυντ άλλωστε είναι κι ήρωας λαϊκού παραμυθιού).

Ο Πέερ Γκυντ παλεύει με το όνειρο και τον πειρασμό επιμένοντας με το πείσμα μικρού παιδιού να ζήσει τη ζωή του «ως αυτοκράτωρ του εαυτού του» μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι σε όλη του τη ζωή υποκρινόταν ότι είναι κάποιος άλλος.

Μετά από την οδυνηρή συνειδητοποίηση της ματαιότητας της περιπλάνησης του, βρίσκει την αναγνώριση στην αγκαλιά της ιδανικής συντρόφου, της γυναίκας που τον αγάπησε για αυτό που ήταν και που τον περίμενε ως το τέλος.

Ο ίδιος ο Ιψεν προόριζε το δραματικό αυτό ποίημα για ανάγνωση και όχι για σκηνική παρουσίαση όμως τελικά ενέδωσε στις πιέσεις να το προσαρμόσει για το θέατρο (δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του) και το έργο αναγνωρίστηκε ως αριστούργημα της σκανδιναβικής λογοτεχνίας.

Το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον Πέερ Γκυντ το 1935 (σκηνοθεσία Δημήτρης Ροντήρης και Αλέξης Μινωτής στον ομώνυμο ρόλο) και το 2002 (σκηνοθεσία Βασίλης Νικολαϊδης και Λάζαρος Γεωργακόπουλος στον ομώνυμο ρόλο).

Περισσότερα για το έργο…

«Μπορεί να σας ενδιαφέρει να γνωρίζετε ότι ο Πέερ Γκυντ ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Έζησε στο Γκούντμπραντσνταλεν, κατά πάσα πιθανότητα στο τέλος του προηγούμενου ή στις αρχές αυτού του αιώνα», έγραφε ο Ίψεν στον εκδότη του το 1867.

Αν ο Πέερ Γκυντ ήταν υπαρκτό πρόσωπο, τότε ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος. Ψεύτης ή ονειροπόλος. Προκάλεσε τη ζωή ή τη φοβήθηκε πολύ. Επεδίωξε το ακατόρθωτο ή απέφυγε το κάθε τι. Αψήφησε την πραγματικότητα ή προσπάθησε να της ξεφύγει. Κυνήγησε την τύχη ή κυριεύτηκε από πόθους χιμαιρικούς. Ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου ή περιπλανήθηκε σε τόπους νοερούς. Αναζήτησε τον εαυτό του ή δραπέτευσε από αυτόν. Υπήρξε «αρκετός στον εαυτό του», ώστε να τον ξεχωρίσει η Ιστορία, ή παρέμεινε ένα απλό και ταπεινό της «κουμπί», όπως οι περισσότεροι άνθρωποι.

Το δραματικό έργο του Ίψεν, το οποίο εμπνεύστηκε από νορβηγικά παραμύθια και θρύλους, είναι ένα έργο ρομαντικό αλλά απόλυτα σύγχρονο, για την αδιέξοδη Οδύσσεια του δυτικού ανθρώπου, για τα όνειρα και την πορεία προς την πραγματοποίησή τους. Ή μήπως την απομυθοποίησή τους;

Νίκος Καζαντζάκης -Οι αθάνατες φράσεις του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα

Ο Νίκος Καζαντζάκης, εκτός από συγγραφέας, υπήρξε επίσης δημοσιογράφος, πολιτικός, μουσικός, ποιητής και φιλόσοφος, με πλούσιο λογοτεχνικό, ποιητικό και μεταφραστικό έργο.

Είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος Έλληνας συγγραφέας στον κόσμο, έχοντας συγγράψει έργα όπως: «Οδύσσεια», «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», «Ο καπετάν Μιχάλης», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Ο τελευταίος πειρασμός», «Ασκητική», «Αναφορά στον Γκρέκο».

Ο Νίκος Καζαντζάκης κατέληξε στις 26 Οκτωβρίου 1957 στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, σε ηλικία 74 ετών. Άλλοι αποδίδουν τον θάνατό του σε λευχαιμία, άλλοι σε βαριάς μορφής ασιατική γρίπη. Η σορός του μεταφέρθηκε, μετά από περιπέτειες, στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου ετάφη στο Μαρτινέγκο. Κατόπιν δικής του επιθυμίας, στον τάφο χαράχθηκε η δική του φράση «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβούμαι τίποτα. Είμαι λεύτερος».

via

Εθελοντική Διακονία Ασθενών Ιστορία γραμμένη για έναν υποψήφιο εθελοντή (και όχι μόνο….)

Κάθε Τετάρτη πρωί επισκέπτομαι σαν εθελόντρια της «Διακονίας Ασθενών» το Παίδων, κάθε Τετάρτη η βάρδια μου ξεκινά στις 11:00 και τελειώνει στις 14:00. Ακολουθώ ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, μπαίνω στο αυτοκίνητο μου με μια τσάντα παιχνίδια-για δημιουργική απασχόληση- και μία κούπα καφέ από το καφέ της γειτονιάς μου. Τι είπα; Μπαίνω στο αυτοκίνητο, λάθος. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Μπαίνουμε. Εγώ και δίπλα κάθεται υπερήφανο ψηλό και προστατευτικό το «εγώ» μου.

Από την πρώτη κιόλας μέρα που ξεκίνησα τα σεμινάρια για να γίνω εθελόντρια στην «Διακονία» δειλά δειλά έκανε την εμφάνιση του δίπλα μου «το εγώ» μου. Σε κάθε μπράβο που άκουγα ψήλωνε, σε κάθε συγχαρητήρια όταν ανακοίνωνα ότι είμαι –πριν καν ακόμα γίνω- εθελόντρια φούντωνε και άνοιγε τα πολύχρωμα φτερά του.

Τι σου έλεγα, α! ναι για τις Τετάρτες που κάνω την διακονία μου, έχω γίνει πια εθελόντρια εδώ και λίγους μήνες. Και πίστεψέ με μόνο εγώ αγαπώ τόσο πολύ τα εγκαταλελειμμένα και άρρωστα παιδιά, μόνο εγώ τα φροντίζω, μόνο εγώ είμαι τόσο δοτική μαζί τους. Μπορεί και το «εγώ» μου να σου το επιβεβαιώσει , το «εγώ» μου που τώρα πια στέκει ψηλό σαν κυπαρίσσι δίπλα μου και με έχει μόνιμα αγκαλιά και όλοι με θαυμάζουν , και εγώ ακόμα με θαυμάζω….

Είναι Τετάρτη, έξω βρέχει, άρχισαν τα κρύα, σκέφτομαι. Παρκάρω έξω από το νοσοκομείο, πίνω τις τελευταίες γουλιές καφέ, σβήνω την μηχανή και ανεβαίνω με τα δεκάδες παιχνιδάκια μου πάνω στο άρρωστο παιδί που είναι προγραμματισμένο να δω. Ο μικρός που θα φροντίσω σήμερα πάσχει από μία ανίατη ασθένεια. Μια μέρα όταν ήταν μωρό οι γονείς του τον έφεραν εδώ τον άφησαν και δεν κοίταξαν ποτέ ξανά πίσω

Παίζουμε, τρώμε, γελάμε, πάμε για φυσιοθεραπεία, η ώρα κοντεύει δύο και η βάρδια τελειώνει. Στο δωμάτιο μπαίνει η επόμενη εθελόντρια, μια μικροσκοπική ασπρομάλλα ηλικιωμένη. Πως θα μπορέσει αυτή η μεγάλη και κουρασμένη εκ πρώτης όψεως κυρία να φροντίσει αυτό το παιδί, μου ψιθυρίζει το «εγώ» ενόσω εκείνη πλένει τα χέρια της και φοράει την ποδιά της.

Χαμογελάει, μου χαϊδεύει την πλάτη και γυρνάει στον μικρό. Τώρα ήρθε η γιαγιούλα αγγελούδι μου του λέει. Φωτίστηκε το δωμάτιο ή μου φάνηκε; Έξω ακόμα βρέχει.

Μένετε κοντά; την ρωτάω. Όχι, δύο λεωφορεία άλλαξα για να έρθω, θα κουράστηκες κοριτσάκι μου. Συνειδητοποιώ ότι ήταν τα μάτια της εκείνα που φώτισαν το δωμάτιο. Αγγελούδι μου, συνεχίζει απευθυνόμενη προς τον μικρό, τώρα ήρθε η γιαγιούλα δεν έχω πολλά που να μπορώ να παίξω μαζί σου αλλά θα κάτσουμε μαζί αγκαλίτσα να τα πούμε ναι; Χθες ήμουν στον κάτω όροφο στον φίλο σου τον Ν. και αύριο έχω τα αδέλφια Χ. που παίζεις μαζί τους, Τα θυμάσαι καμάρι μου ; Ο μικρός θρόνιασε στην αγκαλιά της.

Της χαμογέλασα, τους χαιρέτησα και βγήκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα από το δωμάτιο. Τώρα ήρθε η γιαγιούλα, σκέφτηκα. Η δική μου γιαγιούλα έχει από χρόνια πεθάνει μα με την ίδια στοργή με αγκάλιαζε. Ήρθε η γιαγιούλα έλεγε και η γιαγιά μου η Μαρίκα όταν ήμουν άρρωστη και τα μάτια μου έλαμπαν όταν την έβλεπα ακριβώς όπως του μικρού αγοριού. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την ζεστή αγκαλιά μιας γιαγιάς.

Έξω στο δρόμο όλα σκοτεινά και μουντά εμένα όμως όλα μου φαίνονται τόσο φωτεινά και λαμπερά. Νιώθω πιο ανάλαφρη. Γυρνώ και κοιτώ ψηλά στον όροφο του μικρού δωματίου που μόλις είχα αφήσει. Η γιαγιούλα είναι τώρα με τον μικρό μου. Από το παράθυρο βλέπω το «εγώ» μου να έχει γίνει χίλια κομμάτια και να στροβιλίζεται στον αέρα. Δεκάδες μικρά ασήμαντα κομμάτια στροβιλίζονται και χάνονται. Η μικροσκοπική γιαγιά εθελόντρια με τα μικρά ροζιασμένα χέρια και τα φωτεινά μάτια είχε κατορθώσει μέσα σε ελάχιστα λεπτά να κάνει τον κόσμο μας λίγο πιο φωτεινό, λίγο πιο ζεστό, λίγο πιο αληθινό.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Βάζω μπρος την μηχανή. Η διπλανή θέση άδεια. Είμαι μόνη. Κλαίω. Είμαι ευτυχισμένη.

Ε.Κ.

Μια γλυκιά κουβέντα, λίγη συντροφιά δίνουν ανάσα ζωής!

Περισσότερα για τις δράσεις της Διακονίας και τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να την στηρίξουμε.

 http://www.diaconia.gr/

Κάνουμε όλοι like στην σελίδα τους στο facebook

https://www.facebook.com

via

Η «Κιβωτός του Κόσμου» αναζητά οικογένειες (συζύγους ή μεμονωμένα άτομα) που επιθυμούν να αναλάβουν την ανατροφή ενός παιδιού

Λαμβάνοντας υπόψη τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και την εθνική Νομοθεσία, η «Κιβωτός του Κόσμου», σε συνεργασία με τις κοινωνικές υπηρεσίες των Περιφερειών, οι οποίες διενεργούν την προβλεπόμενη από το Νόμο κοινωνική έρευνα, προσφάτως ξεκίνησε να εφαρμόζει πρόγραμμα αναδοχής για τα παιδιά που προστατεύει, προκειμένου να τους δοθεί η ευκαιρία να αναπτυχθούν ψυχοκινητικά και συναισθηματικά στο πλαίσιο ενός ασφαλούς οικογενειακού περιβάλλοντος, ικανού να τους προσφέρει την αποκλειστική φροντίδα, την αγάπη και τα ερεθίσματα που κάθε παιδί έχει ανάγκη. 

Στο πλαίσιο του προγράμματος η «Κιβωτός του Κόσμου» αναζητά ως συνεργάτες οικογένειες που αποτελούνται από συζύγους ή μεμονωμένα άτομα, οι οποίες επιθυμούν να αναλάβουν τη φροντίδα και την ανατροφή ενός παιδιού προσχολικής ή σχολικής ηλικίας. 

Το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν αποτελεί πρόγραμμα υιοθεσίας, αλλά πρόγραμμα μέσω του οποίου η ανάδοχη οικογένεια αναλαμβάνει την πραγματική φροντίδα ενός παιδιού είτε μόνιμα, είτε για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, χωρίς να διακόπτονται οι έννομες σχέσεις του παιδιού με τη φυσική του οικογένεια. Στο πλαίσιο του προγράμματος η «Κιβωτός του Κόσμου» αναζητά ως συνεργάτες οικογένειες που αποτελούνται από συζύγους ή μεμονωμένα άτομα, οι οποίες επιθυμούν να αναλάβουν τη φροντίδα και την ανατροφή ενός παιδιού προσχολικής ή σχολικής ηλικίας. 

Ενημέρωση για το πρόγραμμα αναδοχής πραγματοποιείται την πρώτη Τετάρτη κάθε μήνα, 4.00-5.00 μ.μ, στις εγκαταστάσεις της «Κιβωτού του Κόσμου» στον Κολωνό, οδός Ζηνοδώρου 3 και Καλλικλέους, Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι να δηλώσουν την πρόθεση συμμετοχής τους στην ενημεpωτική συνάντηση στα τηλέφωνα 210-5141935 και 210-5141953.

via

Μην πετάτε το φαγητό που περισσεύει. Χαρίστε ένα πιάτο φαγητό και μια ζεστή κουβέρτα στον άστεγο της γειτονιάς σας

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε πώς μπορούμε να προσφέρουμε κάτι ουσιαστικό στον συνάνθρωπο μας. Κάποιοι από εμάς, ίσως,  με όσα βλέπουν να συμβαίνουν γύρω τους, είναι δύσπιστοι απέναντι στο που καταλήγουν οι φιλανθρωπικές δωρεές. 

Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι μικρό αλλά πολύ σημαντικό. Κάθε βράδυ βγαίνοντας μια βόλτα με τα πόδια, σταματάμε όπου κρίνουμε και χαρίζουμε ένα πιάτο φαγητό, μια ζεστή κουβέρτα κι έναν καλό λόγο σε έναν συνάνθρωπό μας που βρίσκεται στον δρόμο. 

Αν όλοι, το κάνουμε και μια φορά, ακόμα, την εβδομάδα, αυτό που θα πετύχουμε θα είναι τεράστιο...

Καλές γιορτές σε όλους! Με υγεία και αγάπη