Καλοκαιρινές χειροτεχνίες για παιδιά

Οι διακοπές δεν είναι ιδανικές μόνο για χαλάρωση και ξεκούραση, αλλά και μια υπέροχη ευκαιρία να περάσετε δημιουργικές ώρες με τα παιδιά σας κρατώντας τις αναμνήσεις των διακοπών σας σε μια γωνιά του σπιτιού σας.

via

Πουλιά φτιαγμένα από χάρτινα πιάτα

Τώρα που τα σχολεία έχουν κλείσει και πολλά παιδιά βρίσκονται στο εξοχικό ή στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά, έρχονται περισσότερο σε επαφή με τη φύση. Περίσσεψαν χάρτινα πιάτα από το παιδικό πάρτι; 

 

Φτιάξτε μαζί τους πουλιά. Το μόνο που θα χρειαστείτε είναι χάρτινα πιάτα μίας χρήσης, ματάκια χειροτεχνίας, ακρυλικά χρώματα πινέλα, ψαλίδι και χαρτόνι σε διαφορετικά χρώματα καθώς και κόλλα.

via

Δείτε πως θα φτιάξετε ένα υπέροχο Νεράιδόσπιτο από βότσαλα και πλαστικά μπουκάλια!

Είναι φανταστικές οι επιλογές που έχουμε για κατασκευές με βότσαλα και πέτρες. Μία από αυτές είναι και τα μοναδικά νεραϊδόσπιτα!

Τα πλαστικά μπουκάλια μπορούν να σας ταξιδέψουν σε μαγικούς κόσμους!

Τι θα χρειαστείτε

-Ξυλόκολλα

-Πλαστική σακούλα με αεροστεγές κλείσιμο

-Πλαστικό μπουκάλι

-Μερικά μικρά βότσαλα

-Τσιμπιδάκι

-Στεγανωτικό βερνίκι

-Τεχνητό γρασίδι και όστρακα

Ψάξτε για μικρά επίπεδα βότσαλα. Τα ποταμίσια και της παραλίας είναι τα καλύτερα. Αν τα μαζέψετε από την ύπαιθρο, ξεπλύνετε με λίγο ζεστό νερό και σαπούνι και στεγνώστε. Θα μπορούσατε ακόμη και να τα τρίψετε με μια παλιά οδοντόβουρτσα.

Αν δεν έχετε χρόνο για να ψάξετε, μπορείτε να αγοράσετε βότσαλα σε καταστήματα με υλικά κήπου όπου θα βρείτε μεγάλη ποικιλία.

Βάλτε ξυλόκολλα πάνω στη πλαστική σακούλα και απλώστε την κάνοντας αρκετά τετράγωνα. Πάρτε μερικά βότσαλα και κολλήστε τα πάνω στα τετράγωνα. Με το τσιμπιδάκι προσθέστε βοτσαλάκια για να καλυφθούν τυχόν κενά.

Περιμένετε περίπου μισή ώρα και ελέγξετε τα τετράγωνα σας. Η κόλλα θα στεγνώσει γύρω από τις πέτρες πολύ πιο γρήγορα από ό, τι θα στεγνώσει στο μαλακό πλαστικό. Προσπαθήστε να σηκώσετε τα βότσαλα από τη γωνία ώστε να βγάλετε όλο το τετράγωνο χωρίς να ξεκολλήσουν τα βότσαλα. Το κόλπο είναι να βγάλετε το τετράγωνο ενώ η κόλλα είναι ακόμα υδαρή στην κάτω πλευρά και το τετράγωνο είναι ακόμα ελαστικό, για να το βάλετε σε στρογγυλεμένες επιφάνειες. Αν στεγνώσει εντελώς, μην ανησυχείτε. Μπορείτε να το βγάλατε από το πλαστικό και να προσθέσετε κόλλα στο πίσω μέρος του τετράγωνου.

Τώρα μπορείτε να κολλήσετε τα βότσαλα πάνω στο πλαστικό μπουκάλι αφού όμως πρώτα κόψτε όλα τα παράθυρα ή τις πόρτες που θέλετε. Στην στέγη μπορείτε να προσθέσετε όστρακα και τεχνητό γρασίδι για να δίνει την εικόνα βρύων.

Τέλος, περάστε μια-δυο στρώσεις βερνίκι ώστε η κατασκευή σας να γίνει πιο σταθερή και να κρατήσει περισσότερο διάστημα αν τη βάλετε σε εξωτερικό χώρο.

Το αποτέλεσμα είναι παραμυθένιο!

via

Όλα αυτά που θέλω να θυμάσαι από μένα όταν μεγαλώσεις..

Η μυρωδιά, λένε, είναι μνήμη, το ίδιο και η γεύση, το ίδιο και ένα τραγούδι, ένας ήχος. Και έτσι είναι. Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι όταν μεγαλώσεις. Δεν με νοιάζει να αναμασάς τσιτάτα και συμβουλές που σου έδωσα κάποτε. Θα βρεις δικούς σου κανόνες, θα δοκιμάσεις στο χρόνο όλα όσα σου έχω πει. Άλλα θα τα πετάξεις, και άλλα θα τα κρατήσεις. Αλλά αυτό δεν θα είμαι εγώ. Θα είσαι εσύ, που απλά τα χρησιμοποίησες με τον δικό σου τρόπο.

Εγώ θέλω να είμαι εικόνες, και μυρωδιές και φαγητά και κακαρίσματα κάτω από τα σκεπάσματα.

Θέλω να είμαι γαργαλητά μέχρι να σου κοπεί η αναπνοή και να φωνάξεις «έλεος» για να σταματήσω, να είμαι «κούκου τσα» πίσω από τοίχους και έπιπλα, η υδατική που βάζω πριν πάω για ύπνο και κάθε φορά που την μυρίζεις κάνεις «αχ αυτό μυρίζει μαμά». Θέλω να είμαι καμένα κουλουράκια στο φούρνο, πετυχημένα τυροπιτάκια, αυτοσχέδιες τούρτες γενεθλίων με μπόλικα «σκουληκάκια» σοκολάτας από πάνω. Να είμαι η μοναδική τόσο παράφωνη και μπάσα φωνή στα γενέθλιά σου και όλες εκείνες, οι αστείες, οι βροντερές, οι ψηλές που έκανα όταν σου διάβαζα παραμύθια.

Αυτά που θέλω να θυμάσαι είναι μια οικογένεια σαν ανοιχτό όστρακο, τη δική μας, ένα σπίτι ζωντανό, με μια γόνιμη ακαταστασία, αυτή των ανθρώπων που δημιουργούν, ζωγραφίζουν, παίζουν, αράζουν και δεν κάνουν εκπτώσεις στις στιγμές τους, στην ίδια τη ζωή για να παραμείνει το πάτωμα γυαλιστερό και οι ξύλινες επιφάνειες λείες. Με πεταμένα βιβλία στο πάτωμα, ανακατεμένα με παιχνίδια, μια κάλτσα που έχασε το ταίρι της για πάντα και άπλυτα μπολ από κορνφλεικς στο νεροχύτη.

Δεν θέλω να λες η μάνα μου «θυσιάστηκε» για μένα, γιατί δεν το έκανα ποτέ.

Κάθε στιγμή που ήμουν μαζί σου δεν έκλεβε τίποτε από την ανεξαρτησία μου, ήταν επιλογή μου. Κρατούσα χώρο για τον εαυτό μου όταν κοιμόσουν, έλειπες στο σχολείο ή για διακοπές στους παππούδες, αλλά και όταν ήμασταν μαζί, στον ίδιο χώρο, κάνοντας διαφορετικά πράγματα.

Θέλω να με θυμάσαι δίπλα σου όποτε με χρειάστηκες, όπως εκείνο το βράδυ που χώρισες και οδήγησα σαν τρελή μέσα στη νύχτα Αθήνα Κομοτηνή (που σπούδαζες) δεν ξέρω κι εγώ πόσες ώρες για να βρεθώ δίπλα σου, να σου κάνω μια αγκαλιά μόνο και να σιωπήσω στον πόνο σου. Γιατί ήξερα πως οι πρώτοι έρωτες καταλήγουν στο παράδεισο, αφού πρώτα περάσουν από την κόλαση.

Δεν θέλω να ξεχάσεις τους καυγάδες μας, τα «όχι» μου, τις μέρες που μου φώναξες ότι με μισείς γιατί δεν σε καταλαβαίνω, γιατί όλες αυτές οι στιγμές τελικά μας πήγαν πιο μπροστά. Γιατί κι εσύ σήμερα κατάλαβες ότι τα όρια ήταν ένδειξη αγάπης, αλλά κι εγώ νιώθω ήρεμη που δεν σου χαρίστηκα σε πολλά, όσο κι αν μέσα μου το μόνο που ήθελα ήταν να σου λέω μόνο «ναι σε όλα».

Κι αν δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά που εγώ θέλω, ας θυμάσαι αυτό:

Πως το μόνο όνειρο που έκανα για σένα ήταν να είσαι ευτυχισμένη και γελαστή. Τα υπόλοιπα όνειρα, για το τι θα γίνεις και τι θα κάνεις στη ζωή σου τα άφησα σε σένα, γιατί εσύ και μόνο εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ όλους τι σου γεμίζει την ψυχή.

via

Αγάπη

«Το να αγαπάς σημαίνει να δίνεις αυτό που δεν έχεις», έλεγε ο Λακάν. Που σημαίνει να αποδέχεσαι την αδυναμία σου και να τη δίνεις στον άλλο, να δίνεις στον άλλον όχι αυτό που σου ανήκει, αλλά εκείνο που δεν σου ανήκει, εκείνο που είναι πέρα από σένα. Η αγάπη δεν είναι επιταγή προς εξόφληση.

Μάρω Βαμβουνάκη: Γιατί ο φόβος της μοναξιάς δημιουργεί τους βαρύτερους συμβιβασμούς στη ζωή μας

«Όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου απορρέουν απ’ την ανικανότητά του να καθίσει σ’ ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός». – ΠΑΣΚΑΛ

Στους καιρούς μας, η μοναξιά θεωρείται απειλή, ήττα. Στο όνομα τούτου του τρόμου, αποφασίζονται και οι βαρύτεροι συμβιβασμοί. Συμβιβασμοί στη συντροφιά, στη δουλειά, στους φίλους, στις ιδεολογίες, στο γάμο.

Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να κοιμούνται με τον εχθρό τους, να μοιράζονται την κάθε μέρα τους με κάποιον που περιφρονούν, που τους μειώνει, τους αποδιοργανώνει το χαρακτήρα, παρά να ζήσουν, έστω και για ένα διάστημα, μόνοι.

Λέγεται ότι «φόβος μοναξιάς είναι φόβος εαυτού» ίσως και γι’ αυτό είναι τόσο ισχυρός, ολοκληρωτικός φόβος. Όταν ο ίδιος ο εαυτός μας, μας είναι άγνωστος, απωθημένος, παραποιημένος και ξένος, τον αποφεύγουμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζεις μαζί τους. Όπως και άνθρωποι που ενώ ζεις μαζί τους είναι αδύνατον να ζεις μέσα τους, έγραφε ο Γκαίτε.

Με άλλα λόγια, μέσα σε πολυμελή οικογένεια, μέσα σε φασαριόζικη παρέα που γλεντοκοπά, μέσα σε μια ομάδα που εκδράμει, η εσωτερική μοναξιά, η αληθινή γνήσια μοναξιά ενός μέλους μπορεί να φτάνει στην απελπισία. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για να παντρευτούν, δεν είναι όλοι γεννημένοι για να γεννούν παιδιά.

Κοινωνικός δεν είναι ο κοσμικός. Κοινωνικός είναι ο άνθρωπος που μπορεί να συμπαθήσει τον άλλο. Να τον ακούσει με βαθιά προσοχή, να του ανοίξει την καρδιά του. Την κοινωνικότητα την ορίζει η ικανότητα της συμπάθειας και της αλληλοκατανόησης, ενώ την κοσμικότητα η σωματική συνύπαρξη για κάποιου είδους υλική συνεργασία: για να φωτογραφηθούμε, για παράδειγμα, σε κάποιο κοσμικό περιοδικό ή για να ανταλλάσσουμε επισκέψεις με σκοπό να παραμείνουμε σε ένα επίπεδο μελών καλής οικονομικής τάξεως κ.λπ.

«Αν και έχω χρόνια να σε δω, δεν έλειψες ποτέ από τη ζωή μου», έγραψε κάποιος σε παλιό του δάσκαλο.

Αυτές όμως είναι εμπειρίες που μόνο οι θαρραλέοι της μοναξιάς μπορούν να χαρούν. Γιατί η μοναξιά σου ασκεί το κουράγιο, σου εκλεπτύνει τη διαίσθηση, σου στερεώνει την αυτάρκεια και τη σεμνότητα που καταλήγει να επιλέγει κάθε σοβαρός άνθρωπος. Γιατί η μοναξιά είναι το σχολειό της αυτογνωσίας. Και όπως λέει ο Λάο-Τσε: «Αν όλο τον κόσμο γνωρίσεις, γνώρισες πολλά. Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, τα έμαθες όλα».

Προσέξτε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν βλέμμα βαθύ, ικανό να περιπλανηθεί συγκεκριμένο μέσα στον βαθύ τους εαυτό και μέσα στον βαθύ άλλον που κοιτάζουν. Δείχνουν να γνωρίζουν κάτι παραπάνω απ’ όλους όσοι ολημερίς τρέχουν κι ανακατώνονται σε ατελείωτες απασχολήσεις, φλυαρίες και παρέες.

Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν τη μοναξιά, είναι εκείνοι που κάνουν τις χειρότερες σχέσεις. Με τους φίλους, με τα παιδιά τους, και κυρίως με τον ερωτικό τους σύντροφο. Αντιθέτως, εκείνοι που τα έχουν βρει με την ψυχή τους, καταφέρνουν τους πιο πλούσιους δεσμούς. Αγαπούν και είναι σε θέση να νοιάζονται.

Κάποιος ρώτησε ένα σοφό γέρο: «Μα γιατί δεν μπορώ τελικά να κρατήσω ένα φίλο κοντά μου, αφού το θέλω τόσο πολύ;» Και ο σοφός του απάντησε: «Ακριβώς επειδή το θες πάρα πολύ». Η λαχτάρα για σχέση φαρμακώνεται από τη λαχτάρα για ταύτιση, για εξάρτηση, για προβολές, για ρούφηγμα, για χρήση εντέλει.

Με τέτοιες ανάγκες για στόχους, δε συνδέεσαι. Συνεργάζεσαι μόνο για να ανταλλάσσεις αρρώστιες, παθογόνους ερεθισμούς και προφάσεις. Για να αποφεύγεις την πραγματικότητά σου που τρέμεις. Τέτοιες διαθέσεις σύντομα γίνονται αντιληπτές και κάνουν τον άλλον να ασφυκτιά και να απομακρύνεται.

via

Ενυδρείο Κρήτης: Μια «βουτιά» στη Μεσόγειο

Το φως διαπερνά το θαλασσινό νερό. Η αντανάκλαση μεταμορφώνει το μουντό γκρι του καρχαρία σε λαμπερό ασημί προσδίδοντάς του εντυπωσιακή στιλπνότητα. Τα συμπλέγματα υφάλων, φαντασμαγορικά. Ισως μια αληθινή βουτιά στον βυθό των Ματάλων και του Βάι της Κρήτης να μη διέφερε από τούτη εδώ την εικόνα. Μόνο που το σκηνικό έχει μεταφερθεί στις μεγάλες δεξαμενές, χωρητικότητας 600 τ.μ. και 400 τ.μ., του Ενυδρείου Κρήτης (CretAquarium). Το ενυδρείο αποτελεί τμήμα του ΕΛΚΕΘΕ (Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών) και, μαζί με τις εγκαταστάσεις των ερευνητικών ινστιτούτων του, απαρτίζει τον «Θαλασσόκοσμο».

Είναι η ώρα που πλησιάζει το μεσημεριανό γεύμα. Η Ασπασία και ο Μιχάλης, σταχτοκαρχαρίας και ταυροκαρχαρίας αντίστοιχα, το γνωρίζουν. Βολιδοσκοπούν το γνωστό σημείο με προσμονή, εκεί όπου οι ενυδρειολόγοι τούς σερβίρουν καθημερινά τα φιλέτα τους με μία μεγάλη τσιμπίδα. Μία ρουτίνα απαραίτητη. Οσο οι απειλητικοί θηρευτές είναι χορτάτοι, τόσο παραμένουν ζωντανοί οι συγκάτοικοί τους: ροφοί, συναγρίδες, σφυρίδες, σμέρνες, λαβράκια. «Τους ταΐζουμε στο στόμα», λέει γελώντας η κ. Θάλεια Πολυχρονάκη, βιολόγος, υπεύθυνη του Τμήματος Εκπαίδευσης και Ενημέρωσης του Ενυδρείου Κρήτης από το ξεκίνημά του, το 2005.

«Στεγάζοντας 60 διαφορετικές δεξαμενές, ανήκουμε πλέον στην κατηγορία των μεγάλων ενυδρείων της Ευρώπης», η εισαγωγή στην ταυτότητα του χώρου: «Ο συνολικός όγκος του θαλασσινού νερού φτάνει τα 1.700.000 λίτρα – μία μικρή θάλασσα! Παρουσιάζονται τα οικοσυστήματα της Μεσογείου κυρίως, η θαυμαστή της βιοποικιλότητα. Φιλοξενούνται περίπου 250 διαφορετικά είδη, πάνω από 2.000 άτομα. Κύριο μέλημά μας, η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση του κοινού για τη θάλασσα, το περιβάλλον. Στην ουσία, ως τμήμα του ΕΛΚΕΘΕ, το ενυδρείο είναι το πρόσωπο της επιστήμης προς τον κόσμο, ενώ δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στη βιωματική προσέγγιση των επισκεπτών μέσα από ξεναγήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα».

Υποβλητικός, χαμηλός φωτισμός στην πρώτη ενότητα ενυδρείων. Είδη που ζουν σε σχισμές βράχων. Σπάνια κόκκινα κοράλλια της Μεσογείου, καραβίδες, σελάχια, σκορπιοί. «Τα ζώα αντιδρούν στα ερεθίσματα. Κούνησε το χέρι σου και η περίεργη συναγρίδα θα έρθει να σε επεξεργαστεί. Πλησίασε τον χάνο και θα τον δεις να σπεύδει να προστατέψει τον χώρο του. Κάθε επίσκεψη αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό», θα πει η κ. Πολυχρονάκη. Η περιπλάνηση συνεχίζεται στον κόσμο της ανοικτής θάλασσας, τον οποίο διαδέχεται εκείνος του φυτοπλαγκτού. Σκάροι, ιππόκαμποι, ανεμώνες, εχινόδερμα, ανεξάντλητα χρώματα, σχήματα, προσαρμογές για ανεύρεση τροφής και αποφυγή εχθρών. Αέρινο μπαλέτο στο ημίφως, οι διάφανες μέδουσες στην κυκλική δεξαμενή.

Στα παρασκήνια

Στην τελευταία στάση, αποτυπώνεται η «τροπικοποίηση» της Μεσογείου, αποτέλεσμα της μετακίνησης τροπικών ειδών μετά το άνοιγμα της Διώρυγας του Σουέζ. «Η παρακολούθηση είναι συνεχής. Πάντα κάποιος είναι stand by μήπως χτυπήσει συναγερμός», επισημαίνει η βιολόγος καθώς με οδηγεί στο παράλληλο σύμπαν των παρασκηνίων. Θόρυβος δυνατός. Ζέστη έως και αποπνικτική. «Ιση με την έκταση της έκθεσης, η αντίστοιχη στο υπόγειο που την υποστηρίζει». Ακολουθούν οι καραντίνες, οι οποίες προορίζονται για προσαρμογή ζώων, αναπαραγωγή, περίθαλψη, παρατήρηση για επιστημονικούς σκοπούς. «Εδώ φιλοξενούμε τις τραυματισμένες χελώνες μέχρι την απελευθέρωσή τους – να, η Θοδώρα, τρεις φορές έχει έρθει μπλεγμένη σε δίχτυα. Απέναντι, η σουπιά. Προ ημερών, είχαμε γεννητούρια!».

Πρόγραμμα εικονικής πραγματικότητας

Το Ενυδρείο Κρήτης εγκαινιάζει από τον Ιούνιο ένα νέο πρωτοποριακό πρόγραμμα εικονικής πραγματικότητας. Σύμφωνα με την κ. Πολυχρονάκη, «φοράς τα ειδικά γυαλιά και μπαίνεις σε ένα κόσμο 3D. Προσφέρουμε τρεις διαφορετικές εμπειρίες: ένα βυθό με ναυάγιο, όπου μπορείς να περιπλανηθείς, να επεξεργαστείς τα ζώα, να δεις τις αντιδράσεις τους καθώς αλληλεπιδράς με αυτά μέσω τηλεχειριστήριου. Θυμάμαι πόσο ξαφνιάστηκα όταν ένιωσα να με πλησιάζει μία τεράστια φάλαινα! Μια βουτιά σε κοραλλιογενή ύφαλο είναι η δεύτερη εμπειρία για τον επισκέπτη. Η εξερεύνηση του χώρου, μοναδική. Οι ανεμώνες που μαζεύονται μόλις τις αγγίξεις, τα τροπικά ψάρια που κολυμπούν γύρω σου. Τελευταία επίσκεψη, η βαθιά θάλασσα. Σκοτεινή άβυσσος. Θα βρεθείς μέσα στο κουφάρι μιας φάλαινας, ενώ γύρω θα βλέπεις ζώα που εκπέμπουν φως στο σκοτάδι – όπως κάνουν και οι πυγολαμπίδες. Σε τέτοια βάθη δεν κατεβαίνεις παρά μόνο με ειδικό εξοπλισμό!

»Εκτός όμως των νέων προγραμμάτων VR (Virtual Reality), τον Ιούλιο, όπως κάθε χρόνο, ξεκινούν τα καλοκαιρινά προγράμματα εβδομαδιαίας απασχόλησης παιδιών 6-10 ετών. Η θεματολογία τους ποικίλλει: από τέχνη έως επιστήμη, από ζωγραφική μέχρι ανατομία. Η ανταπόκριση, πάντα μεγάλη. Προτεραιότητα, τα παιδιά να αισθάνονται ενταγμένα στο θαλάσσιο περιβάλλον, καθώς αφορά άμεσα και τη δική μας ύπαρξη».

via

Μακριά απο όσους ρωτάνε αν είσαι καλά θέλοντας να ακούσουν «όχι»

Μεγαλώνοντας, οι φιλίες θέλουν περισσότερη προσπάθεια. Όχι γιατί μεγάλωσες, ούτε γιατί όλοι έχουν περισσότερες υποχρεώσεις. Αλλά γιατί οι άνθρωποι φθείρονται και δυστυχώς δεν μπορούν όλοι να κρατήσουν τις σχέσεις τους αγνές και καθαρές, μακριά από συμφέροντα και ζήλιες.

Και τελικά, ίσως αντί για περισσότερες υποχρεώσεις, όπως νομίζουμε, μερικοί έχουν περισσότερο χρόνο, μα δεν τον χρησιμοποιούν για τη δική τους προσωπική εξέλιξη. Θα βαλθούν να ανακατευτούν στα δικά σου, από περιέργεια, από ζήλια κι εσύ παρ' όλο που θα περιτριγυρίζεσαι από πολλούς, θα νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Γι' αυτό, λοιπόν, να τρέχεις μακριά από όσους σε ρωτάνε αν είσαι καλά και το μόνο που θέλουν να ακούσουν είναι ότι δεν είσαι, ότι δεν πάει καλά εκείνο το νέο σχέδιο που είχες, ότι τα προσωπικά σου πάνε κατά διαόλου.

Να φεύγεις από όσους θα βρουν αρνητικά ακόμη και στις πιο μεγάλες σου επιτυχίες, έστω κι αν για εκείνους είναι άπιαστες. Να διαγράφεις όλους όσους σκαλίζουν να βρουν τις αδυναμίες σου, για να σου τις υπενθυμίζουν ακριβώς τη στιγμή που χρειάζεσαι να τις ακούσεις λιγότερο. Εκείνους που κάνουν λίστες με όλα τα λάθη που έκανες μέχρι τώρα, σε μια στήλη δίπλα απ' τα δικά τους και σου πουλάνε δηθενιά και ανωτερότητα. Εκείνους που θεωρούν την ευαισθησία σου γελοία και τα συναισθήματά σου ανώριμα.

Να φεύγεις από όσους δεν ενδιαφέρονται για ανθρώπινη ειλικρίνεια και καλοσύνη, δεν έχουν μπει ποτέ στον κόπο να βοηθήσουν κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό τους. Δεν τη θέλεις την παρέα τους, δεν τη θέλεις την αρνητικότητά τους και κυρίως δε χρειάζεσαι στη ζωή σου την τοξικότητά τους.

Να φεύγεις κι έστω κι αν εκείνοι δεν έχουν πάρει το μάθημά τους, είμαι σίγουρη πως η ζωή θα τους δοκιμάσει χειρότερα. Να τους αφήνεις με τους υπόλοιπους, τους δήθεν φίλους τους, που έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτούς. Να μαζεύονται όλοι μαζί, μα να ?ναι ο καθένας μόνος του.

Να φεύγεις και κάθε φορά να φωνάζεις «φτου ξελευτερία». Γιατί δεν υπάρχει πιο απελευθερωτικό συναίσθημα απ' την ικανότητα μας να λέμε «όχι» και να κλείνουμε πόρτες που δεν οδηγούν σε δρόμους κοινούς με τις αξίες μας. Να πηγαίνεις εκεί που σε θέλουν, εκεί που σε νοιάζονται, εκεί που η χαρά σου θα είναι η ευλογία τους κι η λύπη σου τρεις φορές δική τους.

Να πηγαίνεις εκεί που μπορείς να πας γυμνός, που μπορείς να ξετυλίξεις όλα εκείνα τα στρώματα του εαυτού σου που ξεθάβεις μόνος σου κάθε βράδυ στο κρεβάτι. Εκεί που μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά για τις ανησυχίες σου, για τους φόβους σου για το μέλλον και θα βρεις αφτιά να σε ακούσουν προσεκτικά, μάτια να κρέμονται απ? τα χείλη σου και χείλη που θα θέλουν να σε καθοδηγήσουν στις σωστές αποφάσεις.

Να ψάχνεις εκείνους που θέλουν να δίνουν απλόχερα, που θα τα παρατήσουν όλα όταν τους χρειαστείς και θα περάσουν μέρες στο προσκεφάλι σου όταν εσύ δεν μπορείς καν να φροντίσεις τον εαυτό σου.

Ο καλύτερός σου φίλος είσαι εσύ και κάνε σου τη χάρη να ξεχωρίσεις ποιοι σου κάνουν καλό και ποιοι είναι εκεί απλώς για να κάνουν τις κακές σου μέρες χειρότερες. Να φεύγεις μακριά από τοξικούς ανθρώπους και πρόσεξε, καημένε μου, μην πέσεις στο τριπάκι να τους μοιάσεις.

Να πηγαίνεις εκεί που νιώθεις κάθε κουβέντα σαν μια ζεστή αγκαλιά.

via