Δημιουργικές διαβάσεις στους δρόμους!

Ένας Γάλλος καλλιτέχνης του δρόμου με το ψευδώνυμο OakOak εκπλήσσει ευχάριστα τους συμπολίτες του με μια πολύ απλή αλλά συνάμα εμπνευσμένη κίνηση.

Ο OakOak ενσωματώνει με μαεστρία την τέχνη του στο καθημερινό περιβάλλον, δίνοντας σε διάφορα αντικείμενα νέες, διαφορετικές έννοιες. Με… καμβά το δρόμο και τις λευκές λωρίδες καταφέρνει να δημιουργήσει διασκεδαστικούς χαρακτήρες και καταστάσεις.

via

Δεν συμβαίνουν όλα για κάποιο λόγο

"Για όλους εσάς εκεί έξω που βιάζεστε με ευκολία να πείτε "καταλαβαίνω" όταν μιλάς με έναν γονιό που έχει χάσει το παιδί του, απλώς επειδή κι εσύ έχεις ένα παιδί, ή "όλα γίνονται για κάποιο λόγο", κλείστε και λίγο το στόμα σας, επιτέλους!!!!
Να είστε σίγουροι πως δεν έχετε ιδέα τι θα πει πόνος αν δεν έχετε χάσει το παιδί σας....Εύκολο να λες στον άλλο ο Θεός ήθελε άλλον έναν άγγελο, αν βέβαια πρόκειται για το παιδί άλλου κι όχι βέβαια για το δικό σου...." Και δεν καταλαβαίνετε απολύτως τίποτα οι περισσότεροι από εσάς!!!! 
Είστε στην αρχή για λίγο κοντά- όπως εσείς βέβαια -ορίζετε το κοντά, στον γονιό που πενθεί και μετά εξαφανίζεστε ή εμφανίζεστε μόνο όταν έχετε προβλήματα δικά σας και θέλετε να είστε με καποιον που είναι χειρότερα από εσάς....Πόσο μικρό εκ μέρους σας....
Να ξέρετε οτι αυτός που πονάει πολύ, μαθαίνει και να ξεχωρίζει τους αληθινούς από τους ψεύτικους φίλους....Και είναι μεγαλη χαρά να απαλλαγεί απο εσάς που είχατε μια έτοιμη απάντηση για όλα. 
Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις για όλα!!! Αλλά αυτό για να το νιώσεις και να το πράξεις πρέπει να είσαι Άνθρωπος...με κεφαλαίο Α. 

Ο Tim Laurence, είχε γράψει ένα πολύ διεισδυτικό άρθρο, στο οποίο πραγματευόταν το κατά πόσον είναι δυνατό να βοηθήσουμε κάποιον, τον οποίο θρηνεί. Υποστηρίζει, ότι πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί με αυτά που λέμε σε έναν άνθρωπο, ο οποίος βιώνει μια προσωπική και δυσβάσταχτη απώλεια. Είναι προτιμότερο να μην πούμε τίποτα από το να πούμε κάποιες τυπικές φράσεις, που μπορεί να πληγώσουν περισσότερο.

Ο ίδιος είχε βιώσει μια τεράστια προσωπική απώλεια σε αρκετά νεαρή ηλικία. Οπότε, οι σκέψεις είναι ιδέες είναι ιδιαίτερα πρόσφορες για σκέψη. Ρίξτε μια ματιά.

“Ακούω ένα άντρα να λέει μια ιστορία. Μια φίλη του είχε ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα και τώρα ζει ως παραπληγική. Πολλές από τις ελπίδες της έχουν εξανεμιστεί. Το έχω ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν σταματάει να με σοκάρει: Της λέει, ότι νομίζει πως η τραγωδία της οδήγησε σε θετικές αλλαγές στην ζωή της. Προφέρει τις λέξεις, που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από ψυχολογική, συναισθηματική και πνευματική βία: 

“Όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν”

Της λέει, ότι ήταν κάτι που έπρεπε να συμβεί για να ωριμάσει.Όμως, ακριβώς αυτές οι βλακείες είναι που καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές. Και είναι κατηγορηματικά ψευδείς.

Έχοντας δουλέψει για πολλά χρόνια ως σύμβουλος με ανθρώπους που υποφέρουν, εξακολουθεί να με εκπλήσσει, ότι αυτοί οι μύθοι εξακολουθούν να υφίστανται παρά το γεγονός ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από κοινοτοπίες μεταμφιεσμένες ως σοφίες. Και το χειρότερο από όλα είναι, ότι μας κρατά μακριά από το μοναδικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε, όταν έρθουν τα πάνω κάτω στην ζωή μας, δηλαδή να θρηνήσουμε.

Η πραγματικότητα έχει ως εξής: Όπως πολύ εύστοχα είχε πει η μέντοράς μου, Megan Divine: “Κάποια πράγματα στην ζωή δεν μπορούν να διορθωθούν. Μπορούν μόνο να κουβαληθούν.” Η διαδικασία του θρήνου είναι εξαιρετικά επώδυνη. Η θλίψη δεν συμβαίνει μόνο, όταν κάποιος πεθαίνει. Όταν καταρρέουν οι σχέσεις μας, θρηνούμε. Όταν οι ευκαιρίες γκρεμίζονται, θρηνούμε. Όταν οι ασθένειες μας καταστρέφουν, θρηνούμε. Το να χάνεις το παιδί σου δεν μπορεί να διορθωθεί. Το να διαγιγνώσκεσαι με μια ανίατη ασθένεια δεν μπορεί να διορθωθεί. Το να προδίδεσαι από έναν κοντινό σου άνθρωπο δεν μπορεί να διορθωθεί. Αυτές τις καταστάσεις μπορούμε μόνο να τις κουβαλάμε μέσα μας.

Επιτρέψτε μου να είμαι σαφής:

Εάν έχετε έρθει αντιμέτωποι με μια τραγωδία και κάποιος σας λέει μ’οποιονδήποτε τρόπο, ότι η τραγωδία σας ήταν γραφτό να γίνει. Ότι θα σας κάνει ένα καλύτερο άνθρωπο. Ότι αν αναλάβετε την ευθύνη γιαυτό η κατάσταση θα διορθωθεί.

Ότι συνέβη για κάποιο λόγο.

Έχετε κάθε δικαίωμα να τον απομακρύνετε από την ζωή σας. Ναι, η καταστροφή μπορεί μελλοντικά να οδηγήσει στην ωρίμανση, αλλά πολύ συχνά δεν το κάνει. Συχνά καταστρέφει ζωές. Εν μέρει, δηλαδή, αφού έχουμε αντικαταστήσει τον θρήνο με τις συμβουλές. Με τις κοινοτοπίες.

Τώρα ζω μια φανταστική ζωή. Νιώθω ευλογημένος για τις ευκαιρίες, που παρουσιάστηκαν στον δρόμο μου και για τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής, που δημιούργησα για τον εαυτό μου. Αλλά δεν με έκανε η απώλεια καθαυτή έναν καλύτερο άνθρωπο. Στην πραγματικότητα, κατά κάποιο τρόπο με έχει σκληρύνει. Ενώ ή απώλεια με έχει κάνει αρκετά ευαισθητοποιημένο και συμπονετικό στον πόνο των άλλων, ταυτόχρονα με έχει μάθει να κρύβομαι καλύτερα. Έχω μια πιο κυνική άποψη για την ανθρώπινη φύση και μεγαλύτερη ανυπομονησία με τους ανθρώπους, που δεν είναι εξοικειωμένοι με το τι ζημιά προκαλεί η απώλεια στους ανθρώπους.

Πάνω από όλα με στοιχειώνει σε όλη μου την ζωή η διάχυτη ενοχή του επιζώντα. Εν ολίγοις, ο πόνος μου δεν έφυγε ποτέ, απλά έμαθα να τον διοχετεύω στην δουλειά μου με τους άλλους. Αλλά, το να πούμε, ότι η απώλεια που βίωσα, όλες αυτές οι αναμνήσεις που στερήθηκα και όλος ο πόνος που ένιωσα, έγιναν για να μπορέσουν να αναδυθούν τα ταλέντα μου, είναι το τουλάχιστον ανήκουστο.

Πολύ απλά δεν πρόκειται να το κάνω αυτό. Δεν πρόκειται να υποθέσω, ότι ο Θεός με επέλεξε για να περάσω ό,τι πέρασα, απλά για να μπορώ να κάνω αυτό που κάνω τώρα. Και σίγουρα δεν πρόκειται να προσποιηθώ, ότι τα κατάφερα απλά επειδή ήμουν δυνατός, ότι έγινα “επιτυχημένος”, επειδή “ανέλαβα την ευθύνη”. Νομίζω, ότι οι άνθρωποι λένε στους άλλους, ότι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη, όταν δεν είναι διατεθειμένοι να τους κατανοήσουν. Η κατανόηση είναι δυσκολότερη από τις φλυαρίες.

Το να λες σε κάποιον να “αναλάβει την ευθύνη” για την απώλειά του είναι μια μορφή καλοπροαίρετου αυνανισμού.

Είναι το αντίθετο του εμπνευσμένου πορνό: Είναι υποκριτικό πορνό. Προσωπική ευθύνη σημαίνει, ότι υπάρχει κάτι για το οποίο μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη. Δεν μπορείς να πάρεις την ευθύνη, όταν σε έχουν βιάσει ή όταν χάνεις το παιδί σου.Αναλαμβάνεις την ευθύνη για το πως θα ζήσεις από κει και πέρα, για το πως θα διαχειριστείς τους φόβους σου, αλλά όχι για το αν θα θρηνήσεις ή όχι. Δεν είμαστε τόσο έξυπνα ή τόσο ισχυρά όντα. Όταν η κόλαση μας επισκέπτεται, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον θρήνο.

Για αυτό ακριβώς όλες αυτές οι κοινότοπες εκφράσεις είναι άκρως επικίνδυνες: Όταν τις λέμε σε αυτούς που ισχυριζόμαστε, ότι αγαπάμε αυτόματα τους αφαιρούμε το δικαίωμα να θρηνήσουν. Στην ουσία, τους αρνούμαστε το δικαίωμα να είναι άνθρωποι. Κλέβουμε λίγη από την ελευθερία τους, ακριβώς όταν την χρειάζονται περισσότερο, επειδή είναι εύθραυστοι και απελπισμένοι.

Έχω θρηνήσει αρκετές φορές στην ζωή μου. Έχω γεμίσει με τόση θλίψη που σχεδόν με σκότωσε. Οι μόνοι που βοήθησαν ήταν όσοι ήταν απλά εκεί για μένα. Μου έδειχναν την αγάπη τους με την σιωπή, με την θέληση τους να υποφέρουν σιωπηλά δίπλα μου. Με αγάπησαν με την επιθυμία τους να είναι τόσο κατεστραμμένοι όσο και εγώ. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα πόσο σημαντικό είναι αυτό.

Η λύτρωση και η μεταμόρφωση μπορεί να συμβούν, μόνο αν θρηνήσεις. Η θλίψη από μόνης της δεν είναι εμπόδιο. Τα εμπόδια έρχονται αργότερα. Οι επιλογές που πρέπει να κάνουμε και να βρούμε έναν τρόπο να ζήσουμε μαζί με την απώλεια. Η κοινωνία αντιμετωπίζει τον θρήνο ως μια ασθένεια που πρέπει να θεραπευτεί. Έχουμε κάνει τα πάντα για να αποφύγουμε ή να αγνοήσουμε την θλίψη. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Να περιτριγυριζόμαστε από κοινοτοπίες και όχι από ανθρώπους.

Οπότε τι λέμε αντί για “όλα για κάποιον λόγο γίνονται;”

Το τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει ένας άνθρωπος που θρηνεί, είναι συμβουλές. Ο κόσμος τους έχει γκρεμιστεί. Το να προσπαθείτε να εκλογικεύσετε την κατάσταση μπορεί μόνο να βαθύνει περισσότερο τον πόνο τους. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να είστε συμπονετικοί. Να πείτε ακριβώς αυτές τις λέξεις:

“Αναγνωρίζω τον πόνο σου. Είμαι εδώ μαζί σου.”

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες,απλά να έχετε την θέληση να είστε μαζί με τους αγαπημένους σας, που υποφέρουν για όσο χρειαστεί, να είστε παρόντες όσο καιρό τους πάρει για να συνέλθουν. Να είστε μαζί τους και σωματικά και πνευματικά. Μην φεύγετε όταν αισθάνεστε άβολα ή νιώθετε ότι δεν τους προσφέρετε τίποτα. Κάθε άνθρωπος που θρηνεί χρειάζεται έναν τέτοιο άνθρωπο μαζί του για να μπορέσει να θεραπευτεί και να λυτρωθεί.

Σας παρακαλώ, γίνετε ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Είστε περισσότερο αναγκαίοι από όσο νομίζετε και όταν χρειαστείτε και εσείς την βοήθειά τους θα σας την προσφέρουν απλόχερα.

via

Αποφθέγματα μεγάλων ποιητών

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα μεγάλα ταξίδια που δεν έκαμα...

Νικηφόρος Βρεττάκος

Και σήμερα δεν είσαι εδώ.

Και σήμερα χωρίς το άλλο μισό του κόσμου η μέρα κύλισε.

~Οδυσσέας Ελύτης~

Παντού την είδα.

Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό.

Ν’ ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου.

Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα.

Είναι χλωμή κι ωραία.

Μα αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.

Σαν να γίνεται κάτι άλλου - που μόνο αυτή τ’ ακούει, και τρομάζει. 

Κρατάει το χέρι σου σφιχτά,δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί.

Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.

~Οδυσσέας Ελύτης~

Τότε χτύπησαν την πόρτα. 

Εγώ,αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα.

Κι έτσι μια καινούρια θλίψη μπήκε στον κόσμο.

~Τάσος Λειβαδίτης~

Είπα θα φύγω. 

Τώρα. 

Με ό,τι να 'ναι. 

Θα πάω να βρω ποιος είμαι.

Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο.

~Οδυσσέας Ελύτης~

Φύσα Νοτιά μου κι άδικα λυπήθηκα.

Σ' άλλους καιρούς μπορεί και ν' αγαπήθηκα.

~Οδυσσέας Ελύτης~

Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου πως έχεις μια

καρδιά. Θυμάσαι; 

~Τάσος Λειβαδίτης~

Τι βιαστικός.

Λες και χωρίς πανσέληνο αύριο δε θα 'βλεπες να εκλείψω.

~Κική Δημουλά~

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας.

Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει.

Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε.

Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι.

Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.

Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες.

Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση.

Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!

Aν… Αν… 

Αν ήταν όλα αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;

~Αλκυόνη Παπαδάκη~

Μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια.

Κι εγώ δεν έχω αλλο όπλο απ' το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες

και να τις πιστεύω.

~Tάσος Λειβαδίτης~

Κι ἂν σκέφτομαι, εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.

~Μανώλης Αναγνωστάκης~

Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι.

Μ' εμένα. 

Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει.

Να μην απορώ με τίποτα.

~Κική Δημουλά~

Κάποτε πρέπει να αλλάξω , αρκεί να ορίσω αυτό το κάποτε.

~Τάσος Λειβαδίτης~

Πέρασαν μήνες.

Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της.

Πασχίζω να θυμηθώ.

Τίποτα.

Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά μου είναι κάτι περισσότερο κι απ'την ανάμνηση της.

Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.

~Τάσος Λειβαδίτης~

Με πόνεσες μέχρι θανάτου και σ΄ευχαριστώ. 

Για να πoνέσω τόσο φρικτά, φαντάσου πόσα μου χάρισες.

~Μάρω Βαμβουνάκη~

Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω. 

Είναι το γαμώτο που δεν έζησα. 

Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

~Κατερίνα Γώγου~

Τι να θυμηθώ.

Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα.

~Οδυσσέας Ελύτης~

Αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα,γιατί δεν μαθαίνονται όλα..

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

~Οδυσσέας Ελύτης~

Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.

Κι όμως δε θέλαμε να το πιστέψουμε.

~Τάσος Λειβαδίτης~

Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς.

Μα δε σκοτώνω άστρα.

~Κική Δημουλά~

Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος.

Μπορεί όμως τα πιο ωραία μας ταξίδια δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.

Σε περιμένω.

Έλα.

Θα μετρήσω ως το δέκα.

~Χρήστος Μπουλώτης~

Σ' αγαπώ και τούτο έχει νόημα.

~Γιώργος Σεφέρης~

Μ' ακούς; 

Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου.

Μην ξεχαστείς.

Τ' ακούς; 

Να 'ρθείς.

~Νικηφόρος Βρεττάκος~

Μ΄ έβαλαν να ορκιστώ με το χέρι στην καρδιά.

Ορκίσου μου είπαν.

Και ορκίστηκα.

Είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ.

Ορκίσου σ΄ όλα μου είπαν.

Είπα κι έσκυψα,ορκίζομαι σ΄ όλα.

Και γονάτισα.

~Μενέλαος Λουντέμης~

Αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας.

Έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα.

Να πιστέψω στους ανθρώπους. 

~Τάσος Λειβαδίτης~

Θέλω να ξέρεις μόνο πως είμαι εδώ.

Ότι και να γίνει.

Όπως και να είσαι.

Ότι κι αν συμβεί. Ωραία;

Προς το παρόν, αγάπα με. 

Το έχω ανάγκη.

~Αλκυόνη Παπαδάκη~

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;

ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει- ακούς;

Είμ' εγώ πού φωνάζω κι είμ' εγώ πού κλαίω, μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς;

~Οδυσσέας Ελύτης~ 

Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. Σχεδόν μαζί. Σχεδόν οριστικά. Σχεδόν ανέπαφα. 

Σχεδόν επιφανειακά. Σχεδόν μηχανικά. Σχεδόν αθώος. Σχεδόν μετανιωμένος.

Σχεδόν αποφασισμένος. Σχεδόν ηλίθιος.

Σ’ αυτή τη λέξη, την πονηρή, ναυάγησε ολόκληρη η ζωή σου!

Τι κρίμα! Κι ήταν, σχεδόν, δυο βήματα η στεριά!

~Αλκυόνη Παπαδάκη~

Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;

Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους, μέσα στο κρύο και στη βροχή.

Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο. Δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα του κόσμου.

Κρατιόμαστε χέρι-χέρι, λέγαμε ό,τι μας ερχόταν στο κεφάλι και γελούσαμε.

Δε σου είπα πόσο είχα ανάγκη εκείνη την ημέρα να σε δω.

Πως δεν άντεχα να κουβαλήσω ως το βράδυ την ψυχή μου.

Δε σου είπα πόσο μου είχες λείψει.

~Αλκυόνη Παπαδάκη~

via

Μουσείο Ακρόπολης Ελευσίνα. Τα μεγάλα μυστήρια

Κάθε εβδομάδα, οι επισκέπτες μπορούν να ταξιδέψουν στην αρχαία Ελευσίνα με οδηγούς τους Αρχαιολόγους-Φροντιστές του Μουσείου και αφετηρία τα εκθέματα της περιοδικής έκθεσης «Ελευσίνα. Τα μεγάλα μυστήρια».

Οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να περιηγηθούν σε έναν εκθεσιακό χώρο με τη μορφή του Ελευσινιακού τελεστηρίου και να ανακαλύψουν σημαντικά έργα για τα μεγάλα μυστήρια της Ελευσίνας, καθώς και τη σύνδεση της Ελευσίνας με την Αθήνα και την Ακρόπολη.

Χρήσιμες πληροφορίες

Ελληνικά: κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, στη 1 μ.μ.

Αγγλικά: κάθε Κυριακή, στις 11 π.μ.

Διάρκεια: 45 λεπτά

Συμμετοχή: Εγγραφές γίνονται τις ημέρες των παρουσιάσεων στο Γραφείο Πληροφοριών στην είσοδο του Μουσείου. Ισχύει για περιορισμένο αριθμό συμμετοχών. Τηρείται σειρά προτεραιότητας.

Η θεματική παρουσίαση είναι ελεύθερη. Απαραίτητη προϋπόθεση μόνο η έκδοση εισιτηρίου της περιοδικής έκθεσης (3 ευρώ).

Σημείο συνάντησης με τον Αρχαιολόγο-Φροντιστή: Στο γυάλινο δάπεδο στο ισόγειο του Μουσείου.

via

«ΟΙ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ» ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ Καθ’ όλη τη διάρκειά της θα πραγματοποιούνται πολλά πειραματικά εργαστήρια

Πηγή αστείρευτης έμπνευσης και αιτία βαθιάς αισθητικής συγκίνησης, το Ωραίο,αποτυπώνεται οπτικά στα αρχαία έργα τέχνης, συνιστώντας μια διαρκώς μεταβαλλόμενη εικόνα στην ιστορία της ανθρώπινης δημιουργίας.

Η νέα περιοδική έκθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» αναδεικνύει τις διαφορετικές εκφράσεις αισθητικής σε ετερογενή κοινωνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα από τη νεολιθική περίοδο μέχρι την ύστερη αρχαιότητα, αξιοποιώντας το εξαιρετικά ευρύ χρονολογικό φάσμα που καλύπτουν οι συλλογές του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Τριακόσιες σαράντα αρχαιότητες από τις πλούσιες συλλογές του σε συνδυασμό με σύγχρονα ψηφιακά μέσα, προσφέρουν μια αισθητική πανδαισία και υπόσχονται ένα ταξίδι στον χρόνο γεμάτο αισθητικές απολαύσεις.

Η περιοδική έκθεση «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» αποτελεί το τελευταίο μέρος της εκθεσιακής τριλογίας που σχεδιάστηκε για να τιμήσει την επέτειο των 150 χρόνων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου από τη θεμελίωση του εμβληματικού κτηρίου που το στέγασε. 

Η τριλογία άνοιξε το 2015 με την έκθεση «“Ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια…” Περίπατος στην Αθήνα των περιηγητών, 17ος-19ος αιώνας», όπου μεταξύ άλλων αναδείχθηκε το πολιτισμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η ανάγκη για την ίδρυση του Εθνικού Μουσείου, και συνεχίστηκε με τις «Οδύσσειες», μια έκθεση που αποτύπωσε αφαιρετικά και συμβολικά τη διαχρονική προσπάθεια του ανθρώπου για δημιουργία και εξέλιξη. 

Η έννοια του Ωραίου, την οποία πραγματεύεται η τρίτη στη σειρά έκθεση, συνιστά τον ιδανικό επίλογο, αφού η καλλιέργεια έρωτος προς τας καλάς τέχνας ήταν θεμελιώδης ανάμεσα στους καταστατικούς σκοπούς του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (ΒΔ 31.7.1893). Επικεντρωμένη στην πνευματικότερη και υψηλότερη στιγμή της ανθρώπινης δημιουργίας, η έκθεση υποστηρίζει την αισθητική ενατένιση, καλώντας ταυτόχρονα τους θεατές να διερευνήσουν την πνευματική βάση των αισθητικών επιλογών.

Συγκεκριμένα, το εκθεσιακό αφήγημα αρθρώνεται σε τέσσερα μέρη:

Στην «Αιώνια αισθητική» παρουσιάζονται επιλεγμένα αντικείμενα της καθημερινότητας, που καταγράφουν τις συνεχείς εναλλαγές και τις διαφορετικές εκφράσεις αισθητικής στην ανθρώπινη διαχρονία. «Το ωραίο και το επιθυμητό» επιχειρεί μια ουσιαστική προσέγγιση στις αισθητικές προτιμήσεις των αρχαίων κοινωνιών με βάση όσα αποκαλύπτουν οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για την ομορφιά και τα αρχαιολογικά ευρήματα που αφορούν στην ένδυση, την κόμμωση, τα κοσμήματα και τον καλλωπισμό. Το τρίτο μέρος με τίτλο «Προβάλλοντας το σώμα» παρακολουθεί την έκφραση του ωραίου στην εικαστική απόδοση του ανθρώπινου σώματος από τη νεολιθική περίοδο μέχρι τους ιστορικούς χρόνους. Στο τέλος, «Η ατέρμονη αναζήτηση» αποσκοπεί στον αισθητικό στοχασμό ως προς τη σημασία του ωραίου και την αξία του για τον άνθρωπο.

Ανάμεσα στα πανάρχαια μυστικά της Αφροδίτης που παρουσιάζονται στην έκθεση, ξεχωριστή θέση κατέχει ο κόσμος του αρώματος. Σε συνεργασία με την Εταιρεία Κορρές, δημιουργήθηκαν αρώματα εμπνευσμένα από πληροφορίες που μεταφέρουν οι αρχαίες πηγές.

Την έκθεση θα πλαισιώσουν καθ’ όλη τη διάρκειά της πολλά πειραματικά εργαστήρια. Επιστήμονες, καλλιτέχνες και τεχνίτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, θα προσφέρουν την ειδική τους γνώση για να εξηγήσουν στους επισκέπτες τις πειραματικές τους προσεγγίσεις στην υφαντική της νεολιθικής περιόδου, το ένδυμα στο Αιγαίο κατά τη δεύτερη χιλιετία π.Χ., τη μυκηναϊκή ενδυμασία, την πολυχρωμία των αρχαίων γλυπτών και την απόδοση του Ωραίου στην αρχαία ελληνική μουσική.

Την έκθεση συνοδεύει επιστημονικός κατάλογος στα ελληνικά, έκδοση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων. Θα επακολουθήσει σύντομα και η αγγλική έκδοση. Η περιοδική έκθεση «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» εντάσσεται στις δράσεις του Ευρωπαϊκού Έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2018.

Τα εγκαίνια θα τελέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Προκόπιος Παυλόπουλος, παρουσία της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού κυρίας Λυδίας Κονιόρδου. Η τελετή εγκαινίων θα πλαισιωθεί με το εορταστικό ανάκρουσμα «Το κάλλος του ήχου» από το σύνολο Αρχαιοελληνικών Μουσικών Οργάνων «Λύραυλος».

Η έκθεση είναι ανοιχτή για το κοινό από τις 26 Μαΐου.

Εισιτήρια

Γενική είσοδος: 10€

Άνεργοι, ανήλικοι, φοιτητές, άτομα με αναπηρία: ελεύθερη είσοδος

via