Όταν φεύγουν πρώτοι εκείνοι που μοιράστηκες πολλά

"Τα φτερά σου ήταν έτοιμα, η καρδιά μου δεν ήταν....Πόσο μόνη νιώθω, σε έναν απέραντο κόσμο χωρίς τα δυο σου μικρά χέρια στα δικά μου....Για μένα δεν υπάρχει ούτε μια ανάσα μου χωρίς να συνεχίζεις να υπάρχεις μαζί μου. Ξέρω πώς μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε...το ξέρω..."

Φεύγουν οι άνθρωποι. Φεύγουν από δίπλα σου, απ’ τη ζωή σου, απ’ τον κόσμο σου. Φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις κάπου στο βάθος του μυαλού. Σκέψεις σκόρπιες και πρόσωπα θολά, δίχως χρώματα κι αρώματα.Μόνο μια αίσθηση σου αφήνουν, μοναδική ο καθένας, απ’ ότι μπόρεσε να σε κεράσει για όσο βρέθηκε στο δρόμο σου.

Φεύγουν οι άνθρωποι και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Στιγμές χαράς, στιγμές απώλειας. Τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει η ζωή με επιβιβάσεις άγνωστες κι αναχωρήσεις ξαφνικές. Εσύ ριζωμένος στο κάθισμα κοιτάς απ’ το τζάμι τους σταθμούς και στέκεσαι ακίνητος. Σαν τους εφιάλτες που σε βρίσκουν τη νύχτα να προσπαθείς να ουρλιάξεις και φωνή να μη βγαίνει.

Φεύγουν εκείνοι που έχουν έρθει για καλό. Που σε γεμίζουν με αγάπη και καλοσύνη. Εκείνοι που μαζί τους νιώθεις τις μέρες ομορφότερες και τα ποτήρια μισογεμάτα. Εκείνοι που η φωνή τους σε ηρεμεί και οι συμβουλές τους σε πάνε ένα βήμα παρακάτω. Απομακρύνονται και χάνονται και δεν μπορείς μήτε να θυμώσεις, μήτε να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Μόνο να το υπομείνεις μπορείς.

Είναι δύσκολη η απώλεια. Είναι μεγάλο το κενό. Είναι τρύπες μέσα σου που θα μείνουν πάντα έτσι. Κενές. Δεν μπαζώνονται, δεν καλύπτονται, δε φτιάχνονται. Μένουν τρύπες. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό εκείνου που φεύγει. Δεν υπάρχει αντικαταστάτης, ούτε αναπληρωματικός. Μοναδικοί άνθρωποι, μοναδικό και το άδειασμα που αφήνουν με το φευγιό τους.

Δεν παλεύεται ο χαμός. Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται. Όσο και να περνάει ο χρόνος, όσο και να αλλοιώνονται τα πρόσωπα, πάντα μια στιγμή, μια σκηνή, μια μυρωδιά, μια φράση, θα έρθει να χτυπήσει μέσα σου το δικό σου, προσωπικό καμπανάκι της μνήμης. Θα θυμηθείς. Δε σου έχει απομείνει και τίποτα άλλο να κάνεις, πουθενά να πιαστείς. Μόνο να θυμηθείς μπορείς. Να θυμηθείς και να αγγίξεις για λίγα δεύτερα τον άνθρωπο που έχασες.

Θυμάσαι και χαμογελάς. Θυμάσαι και δακρύζεις. Πόσα γέλια, πόσους τσακωμούς μοιραστήκατε. Πόσες φορές είχε δίκιο και πόσες έκανε πίσω στο πείσμα σου. Κανείς δε σε νοιαζόταν έτσι. Δεν έχει σημασία το πόσο νοιαζόταν. Σημασία έχει το πως νοιαζόταν κι αυτό το «πώς» δεν μπορείς να το ξαναβρείς. Είπαμε. Μοναδικά τα κενά. Μοναδικός κι ο τρόπος που δημιουργήθηκαν.

Φεύγουν οι άνθρωποι που δέθηκες μαζί τους. Εκείνοι που τους χάρισες τα πιο «πολλά» σου κι αρκέστηκαν στα «λίγα» σου. Εκείνοι που μιλούσαν στην καρδιά σου κι άκουγαν τα μάτια σου. Φεύγει η οικειότητα και η ασφάλεια που ένιωθες μαζί τους. Χώνονται σε μια βαλίτσα μαζί με όσα άλλα δώρα έφεραν όταν μπήκαν στη ζωή σου.

Στέκεσαι μόνος πια να ρωτάς γιατί. Μετράς πληγές κι αρνείσαι να προχωρήσεις. Κανείς δε θα ‘ναι σαν κι αυτούς που «έφυγαν». Εσύ το ξέρεις και πονάς περισσότερο. Πώς να τα βάλεις με το θάνατο; Πώς να γυρίσεις πίσω το χρόνο; Πώς να χαρίσεις ζωή σε κάτι που μέσα σου κατακτά την αθανασία;

Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Λες και μια μαγική δύναμη στους έστειλε για λίγο. Τόσο όσο να δεις το καλό και ποτέ να μη συμβιβαστείς με τίποτε λιγότερο.

Φεύγουν εκείνοι που σε αγάπησαν περισσότερο. Φεύγουν αλλά σου αφήνουν μερίδιο απ’ την αγάπη τους για να ‘χεις να πορεύεσαι τις στιγμές που σου λείπουν.

Φεύγουν αλλά τουλάχιστον ήρθαν.

via

Ο Όλυμπος δεσπόζει στο άκρως ελληνικό doodle της Google

Ένα doodle με άρωμα Ελλάδας, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Όλυμπος, βλέπουν σήμερα στο Google οι χρήστες της μηχανής αναζήτησης από την Ελλάδα, τη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αυστραλία, την Κίνα, την Αργεντινή και άλλες χώρες του πλανήτη.

Αφορμή για το doodle αυτό αποτελεί η συμπλήρωση 105 ετών από την πρώτη αναρρίχηση στον Όλυμπο, στις 2 Αυγούστου του 1913, από δύο Ελβετούς, τον φωτογράφο Φρεντερίκ Μπουασονά και τον φίλο του Ντανιέλ Μπο-Μποβί, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης, με τη βοήθεια ενός κυνηγού αγριοκάτσικων από το Λιτόχωρο, του Χρήστου Κάκαλου.

Τις προηγούμενες δεκαετίες, αρκετοί είχαν επιχειρήσει να κατακτήσουν την κορυφή του Ολύμπου, όμως δεν τα είχαν καταφέρει, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Γερμανού μηχανικού Έντβαρτ Ρίχτερ, που στην προσπάθειά του να αναρριχηθεί στον Όλυμπο το 1911 αιχμαλωτίστηκε από ληστές.

Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, ο Χρήστος Κάκαλος γνώριζε τόσο καλά το βουνό, που βάδιζε ξυπόλητος, καθοδηγώντας τους Ελβετούς στα δύσκολα περάσματα στην πλαγιά του Ολύμπου. Αν και οι Ελβετοί είχαν εμπειρία στην αναρρίχηση, το έργο του Μπουασονά δυσκόλευε ο βαρύς φωτογραφικός εξοπλισμός που κουβαλούσε μαζί του.

Στη διάρκεια της αναρρίχησης η κορυφή του Ολύμπου είχε «κρυφτεί» στα σύννεφα, και οι Ελβετοί νόμιζαν ότι είχαν φτάσει στην κορυφή, γιορτάζοντας το επίτευγμά τους. Όταν όμως διαλύθηκε η ομίχλη, είδαν μπροστά τους τον Μύτικα, την πραγματική κορυφή του Ολύμπου.

Όταν κατάλαβαν το λάθος τους, ο Μπουασονά και ο Μποντ-Μποβί σταμάτησαν για λίγο για να σκεφτούν τι θα έκαναν. Ο Κάκαλος τους ρώτησε αν θα συνέχιζαν, και αυτοί απάντησαν καταφατικά. Η αναρρίχηση συνεχίστηκε στο επικίνδυνο μονοπάτι προς τον Μύτικα, και στις 2 Αυγούστου του 1913 οι τρεις τους κατάφεραν αυτό που κανείς δεν είχε πετύχει μέχρι τότε: να κατακτήσουν την κορυφή του βουνού των θεών, στα 2.918 μέτρα.

Ο Μπουασονά αργότερα έγραψε ότι τον ενέπνευσε η ιστορία του Προμηθέα, που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς στον Όλυμπο για να τη δώσει στους ανθρώπους…

via

Αγάπη με την πρώτη ματιά . To σπιτάκι των ονείρων μας βρίσκεται στην κορυφή ενός δέντρου

Το δεντρόσπιτο που βγήκε από τα όνειρά μας, μάς υποδέχεται στο Airbnb. «Σκαρφαλωμένο» ψηλά, με θέα 360 μοιρών, και γύρω του πευκοδάση, ελαιώνες, κοιλάδες και θάλασσα. 

Φιλοξενεί έως 4 άτομα και το αγαπημένο μας κατοικίδιο είναι ευπρόσδεκτο. Σε απόσταση μόλις 20 χλμ από την Αρχαία Ολυμπία, φτιαγμένο από ζεστό ξύλο, με πολλά παράθυρα για να κοιμόμαστε κάτω απ’ τ’ αστέρια. Θέλουμε να ζήσουμε εκεί μέσα.

via

Μια πάπια με 76 μικρά παπάκια στη σειρά

Το ασυνήθιστο θέαμα μιας μητέρας πάπιας που ακολουθείται από 76 παπάκια έχει εντυπωσιάσει τους χρήστες του διαδικτύου, μετά από τις ερασιτεχνικές φωτογραφίες που δημοσίευσε ο φωτογράφος Brent Cizek στο λογαριασμό του στο Instagram.

Το βίντεο μάλιστα, που συνοδεύει τις φωτογραφίες καθιστά σαφές πόσο εντυπωσιακό είναι αυτό το… κατόρθωμα για την μαμά πάπια, να οδηγεί μια τεράστια ομάδα νεογέννητων μωρών.

Το θέαμα τραβήχτηκε στη λίμνη Μπεμίζι στη Μινεσότα και προβλημάτισε κάποιους για το πώς αυτή η πάπια απέκτησε όλα αυτά τα μικρά και για το τι θα γίνει με τα παπάκια όταν μεγαλώσουν.

via

Κλιμτ από προτζέκτορα

Το Atelier des Lumières (Εργαστήριο των Φώτων) είναι το πρώτο ψηφιακό μουσείο Καλών Τεχνών της γαλλικής πρωτεύουσας. Και ήδη από τον τίτλο του «παίζει» σε διπλό ταμπλό: από τη μια, η σύγχρονη τεχνολογία και, από την άλλη, η παραδοσιακή διάσταση που κουβαλάει η εκφραση Η Πόλη του Φωτός.

 Τοποθετημένο σ' ένα πρώην χυτήριο στο 11ο διαμέρισμα, λειτουργεί με τη διαχείριση του Culturespaces, ενός γαλλικού ιδρύματος μουσείων το οποίο ειδικεύεται στην έκθεση έργων μεγάλων διαστάσεων.

Πριν από λίγες εβδομάδες άνοιξε κι επίσημα τις πόρτες του για το κοινό με την έκθεση «La halle» στον κεντρικό του χώρο που είναι αφιερωμένη στον Γκούσταβ Κλιμτ και τον αιώνα της βιεννέζικης ζωγραφικής. Εδώ ο επισκέπτης θα βρει επίσης έργα του Εγκον Σίλε και του Φρίντριχ Στοβάσερ, περισσότερο γνωστού ως Χούντερβασερ.

Στη μικρότερη αίθουσα, το Στούντιο όπως το ονομάζουν, φιλοξενούνται πίνακες νέων καλλιτεχνών που καταπιάνονται με την τεχνητή νοημοσύνη και τις ψηφιακές εγκαταστάσεις. Χρησιμοποιώντας οπτικά και ηχητικά εφέ οι δημιουργοί μεταμορφώνουν τους καμβάδες σε τρισδιάστατες ζωγραφικές. Το μέσο τους είναι 140 προτζέκτορες που γεμίζουν τους ύψους 10 μέτρων τοίχους των συνολικά 3.300 τετραγωνικών μέτρων του κτιρίου με σκιές και φώτα. 

Αυτές οι διαφορετικές εικόνες συνθέτουν ένα πανόραμα που κινείται στον χώρο. Η παρουσίαση ολοκληρώνεται με μουσικά κομμάτια γνωστών κλασικών συνθετών όπως Βάγκνερ, Σοπέν και Μπετόβεν. Ολα τους έχουν συρραφεί μέσω ενός ειδικού ηχητικού συστήματος με 50 ηχεία που ντύνουν με μελωδίες την εμπειρία της επίσκεψης στο μουσείο.

Το μέγεθος των ψηφιακών εκθεμάτων και το εκτόπισμά τους πάνω στους τοίχους είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό στοιχείο αυτής της φουτουριστικής έκθεσης που ενεργοποιεί σχεδόν όλες τις αισθήσεις των επισκεπτών. Ωστόσο, ο στόχος της φαίνεται πως είναι διττός και ξεφεύγει αρκετά από τα τρικ του εντυπωσιασμού. Ο βασικός είναι φυσικά η προβολή των κομματιών της σύγχρονης τέχνης με ολόκληρο τον προβληματισμό που τα συνοδεύει. Παράλληλα βέβαια, το «La halle» χάρη στις καινούργιες τεχνολογίες που επιστρατεύει γίνεται πόλος έλξης για το νεανικό κοινό. Παίζοντας με το φως των έργων, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν το συνειδητοποιούν, εισέρχονται βήμα βήμα στο σύμπαν της σύγχρονης τέχνης μ' έναν σαφώς πιο ευχάριστο και διαδραστικό τρόπο. 

«Οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν για τον πολιτισμό όπως στο παρελθόν. Οι πρακτικές εξελίσσονται και οι οργανισμοί που τον προσφέρουν πρέπει να συμβαδίζουν μ' αυτές. Το πάντρεμα της τέχνης και της ψηφιακής τεχνολογίας είναι κατά τη γνώμη μου το μέλλον της διάδοσης της τέχνης στις μελλοντικές γενιές», τονίζει στον «Guardian» ο Μπρούνο Μονιέ, πρόεδρος του Culturespaces.

via

O ευκάλυπτος ουράνιο τόξο

O ευκάλυπτος ουράνιο τόξο (Eucalyptus deglupta), έχει πάρει το όνομά του λόγω των μοναδικών χρωματισμών που αναπτύσσονται στον κορμό του.
Είναι το μοναδικό είδος ευκαλύπτου που ευδοκιμεί στο βόρειο ημισφαίριο και το ύψος του φτάνει τα 70 μέτρα.

via