Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2018

Χριστουγεννιάτικη γιορτή δωρό- έκθεση στον ιερό ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας


Την ερχόμενη Κυριακή 16/12/18 και ώρα 18:00 θα πραγματοποιηθεί η Χριστουγεννιάτικη γιορτή των Νεανικών Κατηχητικών Συντροφιών της ενορίας του Ι.Ν. Μεταμόρφωσης Σωτήρος Καλλιθέας. 
Παράλληλα με τη γιορτή θα λειτουργήσει και Χριστουγεννιάτικη Δωροέκθεση με κατασκευές και δημιουργίες των παιδιών, βιβλία και πολλά άλλα δώρα για μικρούς και μεγάλους, σε όμορφες συσκευασίες δώρου.

Η Χριστουγεννιάτικη Δωροέκθεση θα λειτουργήσει την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018 στις 18:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του 3ου Δημοτικού σχολείου Καλλιθέας πίσω από τον Ναό. 
Η Δωροέκθεση εκτός από την Κυριακή 16/12 το απόγευμα θα λειτουργήσει και την Κυριακή το πρωί, μετά την Θεία Λειτουργία, 10:00-13:00.
Όλοι μας αξίζει αυτήν την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου να περιηγηθούμε και στην Χριστουγεννιάτικη Δωροέκθεση των νεανικών συντροφιών του ιερού Ναού Μεταμόμορφωσης Σωτήρος Καλλιθέας, αποτελούμενη από στολίδια, εορταστικές συνθέσεις, δώρα, κατασκευές και δημιουργίες που τα παιδιά μαζί με νέους της ενορίας εδώ και ένα μήνα δούλευαν, αλλά και με βιβλία και μουσικά c.d. ορθόδοξης πνευματικότητας.
 
Αρχική σελίδα του Ι.Ν. Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας κάντε κλικ εδώ Πληροφορίες και χάρτης για την μετάβασή σας κάντε κλικ εδώ





Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018

Ραδιό -παραμυθία με την Σοφία Χατζή - παρουσίαση του βιβλίου του π. Βασίλειου Χριστοδούλου Καί ὁ κλῆρος ἔπεσε στά δάκρυα

Αποτέλεσμα εικόνας για βασιλειος χριστοδουλου
Η συνέντευξη που δόθηκε από τον π. Βασίλειο Χριστοδούλου, εφημέριο του Ι. Ναού Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Καλλιθέας  στην ραδιοφωνική εκπομπή της Σοφίας Χατζή, Ραδιό -παραμυθία στην Πειραϊκή Εκκλησία (91,2 FM) με αφορμή το νέο, εξαιρετικό βιβλίο του "Καί ὁ κλῆρος ἔπεσε στά δάκρυα" Ὁ κινηματογράφος τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ σέ θεολογική παρακολούθηση από τις εκδόσεις Γρηγόρη πού συνομιλεί θεολογικά με τον κινηματογράφο πάνω σ’ ένα θέμα που βασανίζει τόν άνθρωπο διαιώνια, εκείνο της ἀπουσίας καί σιωπής του Θεου. 
Καλή ακρόαση της παρουσίασης του βιβλίου
Καί ὁ κλῆρος ἔπεσε στά δάκρυα 
Ὁ κινηματογράφος τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ σέ θεολογική παρακολούθηση
Συγγραφέας: π. Βασίλειος Χριστοδούλου 
Το βιβλίο θα βρείτε από τις Εκδόσεις Γρηγόρη  εδώ. (Νοέμβριος 2018)
Μέ γλώσσα συναρπαστική, ποιητική καί ἄκρως διεισδυτική ὁ συγγραφέας ἀνατέμνει θεολογικά ὀκτώ κινηματογραφικά ἔργα δίνοντάς μας τήν εὐκαιρία νά ἀπολαύσουμε ἕνα ταξίδι στόν ὑπαρξιακό στοχασμό τῆς ἕβδομης τέχνης ἀλλά καί νά συνομιλήσουμε μέ τίς βαθύτερες ἀγωνίες καί τούς φόβους μας, μέ τά ἀδυσώπητα «γιατί» πού στοιχειώνουν τήν ζωή μας, ὅταν τό παράλογο καί τό κακό δείχνουν νά ἐπικρατοῦν καί ὁ Θεός νά μήν παίρνει θέση. 
Αποτέλεσμα εικόνας για σοφια χατζη
Τό συγκεκριμένο βιβλίο συνιστᾶ μία ἐκδοτική πρωτοτυπία, ἀφοῦ γιά πρώτη φορά στήν ἑλληνική βιβλιογραφία ἐπιχειρεῖται μία ἑκτενής θεολογική ἀνάλυση κινηματογραφικῶν ἔργων. 

Τό θέμα πάνω στό ὁποῖο τό βιβλίο στοχάζεται - τῆς ἀπουσίας καί σιωπῆς τοῦ Θεοῦ - συνιστᾶ ἐναγώνια ἀναζήτηση καί πάλη τοῦ συγγραφέα καί ὄχι ἀποτέλεσμα λογοτεχνικοῦ στοχασμοῦ.


Επίσης, την Τρίτη, την Τετάρτη και την Πέμπτη, 11,12 και 13 Δεκεμβρίου ο Γιώργος Μπάρλας θα διαβάσει αποσπάσματα από του βιβλίο Καί ὁ κλῆρος ἔπεσε στά δάκρυα (συγκεκριμένα το "δείπνο της Μπαμπέτ" στις εκπομπές του στον ραδιοφωνικό σταθμό της  Πειραϊκής Εκκλησία (91,2 FM. Η εκπομπή αρχίζει στις 16:10. 

Αυτό που μπορώ μόνο να πω με βεβαιότητα, είναι πώς είναι ένα απλά υπέροχο βιβλίο που αξίζει να διαβάσουμε όλοι μας γιατί θα μας προσφέρει απλόχερα μια εναλλακτική και βαθιά φιλοσοφημένη ενατένιση της ίδιας μας της ύπαρξης και πορείας  σε αυτήν εδώ, την ζωή. 

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018

Ο ελέφαντας κι η πεταλούδα: Ένα παραμύθι του Ε.Ε. Κάμινγκς

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ελέφαντας που όλη μέρα καθόταν και δεν έκανε τίποτα. Ζούσε μόνος του σ’ ένα σπιτάκι πέρα ψηλά στην κορφή ενός στριφογυριστού δρόμου.
Από το σπίτι του ελέφαντα, ο στριφογυριστός δρόμος κατέβαινε, όλο κατέβαινε γεμάτος στροφές κι έφτανε σε μία πράσινη κοιλάδα, όπου ήταν ένα άλλο σπιτάκι. Στο σπιτάκι εκείνο ζούσε μία πεταλούδα.
Μια μέρα, εκεί που ο ελέφαντας καθόταν στο σπιτάκι του πλάι στο παράθυρο και κοίταζε έξω και δεν έκανε τίποτα (κι ήταν πολύ χαρούμενος, γιατί αυτό ακριβώς του άρεσε να κάνει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο), είδε κάποιον ν’ ανεβαίνει, ολοένα ν’ ανεβαίνει το στριφογυριστό δρόμο κατά το σπιτάκι του∙ κι άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και σάστισε πολύ. «Ποιος να ‘ναι αυτός που ανεβαίνει κι ολοένα κι ανεβαίνει το στριφογυριστό δρόμο κατά το σπιτάκι μου;» αναρωτήθηκε ο ελέφαντας.
Και μια στιγμή αργότερα, είδε πως ήταν μία πεταλούδα που πετάριζε χαρούμενα στο στριφογυριστό δρόμο∙ κι ο ελέφαντας είπε: «Απίστευτο! Θα περάσει άραγε απ’ το σπιτάκι μου να μου κάνει επίσκεψη;» Όσο πλησίαζε η πεταλούδα, τόσο η αγωνία του ελέφαντα μεγάλωνε – ώσπου η πεταλούδα ανέβηκε τα σκαλιά του μικρού σπιτιού και χτύπησε πολύ απαλά με το φτερό της την πόρτα. «Είναι κανείς εδώ;» ρώτησε.

Ο ελέφαντας ήταν ενθουσιασμένος, μα δεν είπε λέξη.
Η πεταλούδα χτύπησε ακόμη μια φορά με το φτερό της, λίγο πιο δυνατά αλλά πάλι πολύ απαλά, και είπε: «Μένει κανείς σ’ αυτό το σπίτι;»
Ούτε και τότε ο ελέφαντας είπε τίποτα, γιατί απ’ τη χαρά του δεν μπορούσε να μιλήσει.

Την τρίτη φορά η πεταλούδα χτύπησε την πόρτα αρκετά δυνατά και ρώτησε: «Είναι κανείς μέσα;» Αυτήν τη φορά ο ελέφαντας είπε με φωνή που έτρεμε: «Εγώ». Η πεταλούδα κοίταξε δειλά απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα και είπε: «Ποιος είσαι εσύ που ζεις σ’ αυτό το σπιτάκι;» Κι ο ελέφαντας κοίταξε δειλά από τη μισάνοιχτη πόρτα και είπε: «Είμαι ο ελέφαντας που δεν κάνει τίποτα όλη μέρα». «Ω» είπε η πεταλούδα. «Να περάσω;» «Κόπιασε» είπε ο ελέφαντας μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο, γιατί ήταν τρισευτυχισμένος. Η πεταλούδα έσπρωξε απαλά την πόρτα με το φτερό της, την άνοιξε και μπήκε.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν εφτά δέντρα που ζούσαν πλάι στο στριφογυριστό δρόμο. Κι όταν η πεταλούδα έσπρωξε την πόρτα με το φτερό της και μπήκε στο σπιτάκι του ελέφαντα, ένα από τα δέντρα είπε σ’ ένα από τα δέντρα: «Μου φαίνεται πως θα βρέξει».

«Ο στριφογυριστός δρόμος θα γίνει μούσκεμα και θα μοσχοβολάει», είπε ένα άλλο δέντρο σ’ ένα άλλο δέντρο.

Ένα από τ’ άλλα δέντρα είπε τότε σ’ ένα από τ’ άλλα δέντρα: «Τι τυχερή που είναι η πεταλούδα που είναι ασφαλής στο σπιτάκι του ελέφαντα. Έτσι δεν θα πάθει τίποτα απ’ τη βροχή».

Μα το μικρότερο απ’ τα δέντρα είπε: «Άρχισε κιόλας να βρέχει, το νιώθω». Και πράγματι, την ώρα που η πεταλούδα κι ο ελέφαντας συζητούσαν μες στο σπιτάκι του ελέφαντα, πάνω ψηλά στην κορφή του στριφογυριστού δρόμου, άρχισε παντού να πέφτει μια απαλή βροχή∙ κι η πεταλούδα με τον ελέφαντα κάθισαν μαζί πλάι στο παράθυρο και κοίταζαν έξω κι ένιωθαν ασφαλείς και χαρούμενοι, ενώ ο στριφογυριστός δρόμος είχε μουσκέψει κι είχε αρχίσει να μοσχοβολάει, όπως ακριβώς είχε πει το τρίτο δέντρο.

Δεν πέρασε πολλή ώρα κι η βροχή σταμάτησε. Ο ελέφαντας αγκάλιασε πολύ απαλά τη μικρή πεταλούδα και είπε: «Μ’ αγαπάς λιγάκι;»
Κι η πεταλούδα χαμογέλασε και είπε: «Όχι, σ’ αγαπώ πάρα πολύ».

Ο ελέφαντας τότε είπε: «Είμαι πολύ χαρούμενος, νομίζω πως πρέπει να πάμε να κάνουμε μια βόλτα μαζί εσύ κι εγώ: η βροχή σταμάτησε πια κι ο στριφογυριστός δρόμος μοσχοβολάει».
Η πεταλούδα είπε: «Ναι, αλλά πού να πάμε εσύ κι εγώ;»

Ας κατεβούμε το στριφογυριστό δρόμο κι ας πάμε πέρα μακριά, εκεί που δεν έχω πάει ποτέ» είπε ο ελέφαντας στη μικρή πεταλούδα. Κι η πεταλούδα χαμογέλασε και είπε: «Πολύ θέλω να κατεβώ μαζί σου το στριφογυριστό δρόμο και να πάμε πέρα μακριά – ας βγούμε απ’ την πορτούλα του σπιτιού σου κι ας κατεβούμε τα σκαλιά μαζί – τι λες;»

Βγήκαν λοιπόν μαζί απ’ το σπιτάκι, και το χέρι του ελέφαντα αγκάλιαζε πολύ απαλά την πεταλούδα. Το μικρότερο απ’ τα δέντρα είπε τότε στους έξι φίλους του: «Μου φαίνεται πως η πεταλούδα αγαπάει τον ελέφαντα όσο κι ο ελέφαντας αγαπάει την πεταλούδα, και χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί θα μείνουν αγαπημένοι για πάντα».
Στο δρόμο τα λουλούδια μοσχοβολούσαν.

Ένα πουλί άρχισε να τραγουδάει σ’ ένα θάμνο και τα σύννεφα χάθηκαν απ’ τον ουρανό κι ήταν παντού Άνοιξη.

Όταν έφτασαν στο σπίτι της πεταλούδας κάτω στην πράσινη κοιλάδα, που ήταν πράσινη όσο ποτέ, ο ελέφαντας είπε: «Αυτό είναι το σπίτι σου;»
Κι η πεταλούδα είπε: «Ναι, αυτό είναι».

«Να περάσω;» είπε ο ελέφαντας.

«Ναι» είπε η πεταλούδα. Ο ελέφαντας λοιπόν έσπρωξε ελαφρά την πόρτα με την προβοσκίδα του και μπήκαν στο σπίτι της πεταλούδας. Τότε ο ελέφαντας φίλησε την πεταλούδα πολύ απαλά κι η πεταλούδα είπε: «Γιατί δεν είχες έρθει ποτέ μέχρι τώρα εδώ κάτω στην κοιλάδα που μένω;» Κι ο ελέφαντας απάντησε: «Γιατί δεν έκανα τίποτα όλη μέρα. Τώρα όμως που ξέρω πού μένεις, θα κατεβαίνω κάθε μέρα το στριφογυριστό δρόμο για να σε βλέπω, αν δεν σε πειράζει – σε πειράζει;» Τότε η πεταλούδα φίλησε τον ελέφαντα και είπε: «Σ’ αγαπώ και θέλω πολύ να έρχεσαι».

Κι από τότε ο ελέφαντας κατέβαινε κάθε μέρα το στριφογυριστό δρόμο που μοσχοβολούσε (περνώντας πλάι απ’ τα εφτά δέντρα και το πουλί που κελαηδούσε μες στο θάμνο) για να πάει στη μικρή του φίλη την πεταλούδα.

Κι έμειναν αγαπημένοι για πάντα.
~~~~~~~~~
e.e.cummings, Παραμύθια (εκδ. Νεφέλη).

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Καί ὁ κλῆρος ἔπεσε στά δάκρυα Ὁ κινηματογράφος τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ σέ θεολογική παρακολούθηση. Συγγραφέας: π. Βασίλειος Χριστοδούλου από τις εκδόσεις Γρηγόρη

Ἕνα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο από τον πολυαγαπημένο και δικαίως από το συγγραφικό κοινό   πρωτοπρεσβύτερο Βασίλειο Χριστοδούλου  πού συνομιλεῖ θεολογικά μέ τόν κινηματογράφο πάνω σ’ ἕνα θέμα πού βασανίζει τόν ἄνθρωπο διαιώνια, ἐκεῖνο τῆς ἀπουσίας καί σιωπῆς τοῦ Θεοῦ μόλις κυκλοφόρησε απο τις εκδόσεις Γρηγόρη. 
Μέ γλώσσα συναρπαστική, ποιητική καί ἄκρως διεισδυτική ὁ συγγραφέας ἀνατέμνει θεολογικά ὀκτώ κινηματογραφικά ἔργα δίνοντάς μας τήν εὐκαιρία νά ἀπολαύσουμε ἕνα ταξίδι στόν ὑπαρξιακό στοχασμό τῆς ἕβδομης τέχνης ἀλλά καί νά συνομιλήσουμε μέ τίς βαθύτερες ἀγωνίες καί τούς φόβους μας, μέ τά ἀδυσώπητα «γιατί» πού στοιχειώνουν τήν ζωή μας, ὅταν τό παράλογο καί τό κακό δείχνουν νά ἐπικρατοῦν καί ὁ Θεός νά μήν παίρνει θέση. 
Αποτέλεσμα εικόνας για πατηρ βασιλειος χρΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Τό συγκεκριμένο βιβλίο συνιστᾶ μία ἐκδοτική πρωτοτυπία, ἀφοῦ γιά πρώτη φορά στήν ἑλληνική βιβλιογραφία ἐπιχειρεῖται μία ἑκτενής θεολογική ἀνάλυση κινηματογραφικῶν ἔργων.
Τό θέμα πάνω στό ὁποῖο τό βιβλίο στοχάζεται -τῆς ἀπουσίας καί σιωπῆς τοῦ Θεοῦ- συνιστᾶ ἐναγώνια ἀναζήτηση καί πάλη τοῦ συγγραφέα καί ὄχι ἀποτέλεσμα λογοτεχνικοῦ στοχασμοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας ἐπισημαίνει:
Αποτέλεσμα εικόνας για πατηρ βασιλειος χρΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
«Τό θέμα, πού ὁμολογῶ πώς ἀπό παιδί μέ πλήγωνε, εἶναι ἐκεῖνο τοῦ ἀναίτιου καί πρόωρου χαμοῦ τῶν ἀνθρώπων, τό ἀναπάντεχο τοῦ θανάτου, ὁ ἐπώδυνος καί μαρτυρικός τρόπος τῆς ἐξόδου πολλῶν ἀνθρώπων ἀπ’ τή ζωή, παρά τίς ὅσες γιά ΄΄ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα καί εἰρηνικά τέλη΄΄ ἱκεσίες Τόν εἴχαμε ἀνά τούς αἰῶνες παρακαλέσει. Μεγαλώνοντας βέβαια καί παίρνοντας μυρουδιά ἀπό τά τεκταινόμενα στήν παγκόσμια ἱστορία, ἀκόμα βασανιστικότερο γινόταν γιά μένα καί τό θέμα τῆς διαφαινόμενης ἀπουσίας καί σιωπῆς τοῦ Θεοῦ, ὅταν οἱ δίκαιοι ἀφανίζονται καί ἡ ἠχώ τῶν κραυγῶν τους πολλαπλασιάζεται ἀνατριχιαστικά μέσα σ’ ἕνα βουβό κενό. Ὅταν ὁ Θεός παρακαλεῖται νά ἐπέμβει καί δέν τό κάνει. Ὅταν κάποιοι πού ὑποφέρουν Τοῦ φωνάζουν καί ὁ οὐρανός σιωπᾶ. Τά δάκρυα, στοιχεῖο σωματικό ἀλλά καί σημεῖο πνευματικό, διαρρέουν ὅλη τήν ὑπόστασή μας καί ἐκφράζουν τά ἀνείπωτα, ὅσα ὁ λόγος καί οἱ λέξεις ἀδυνατοῦν νά μεταφέρουν. Μέ τά δάκρυα Σοῦ μιλᾶμε καλύτερα, μέ τά δάκρυα Σέ ἀναζητοῦμε. Μέ τά δάκρυα πιστώνουμε τήν παρουσία Σου μέσα μας καί μέ τά ἴδια 
δάκρυα σπαράζουμε τήν ἀπουσία Σου. Οἱ εἰλικρινεῖς πάντοτε θά κλαῖνε, μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο».

Ένα από τα βιβλία που μόλις το πάρεις στα χέρια σου και το ανοίξεις θέλεις να το διαβάσεις όλο γιατί κάθε σελίδα του μας ωθεί σε μια βαθιά ενδοσκόπηση και εσωτερική αναζήτηση του βαθύτερου λόγου της ύπαρξής μας... 

Γιά περισσότερα:


Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018

Τρεις «Κουζουλοί δρομείς» τρέχουν τον Αυθεντικό για την «Κιβωτό του Κόσμου»


Τρεις "Κουζουλοί δρομείς" τρέχουν τον Αυθεντικό για την "Κιβωτό του Κόσμου"
«Έχω μάθει ότι το να τελειώνεις ένα μαραθώνιο δεν είναι απλά μία αθλητική επιτυχία. Είναι μία απόδειξη ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο»έγραφε ο συγγραφέας Τζον Χανκ. 
Οι «Κουζουλοί δρομείς» , ένα αμάλγαμα τριών διαφορετικών προσωπικοτήτων, μια απερίγραπτη μίξη ίδιων υλικών σε τρία ξεχωριστά πρόσωπα, πιστοί στο ρητό του Χανκ, παρακαλούν όσους πιστεύουν ότι κάτι «δεν γίνεται» , να μην διακόπτουν εκείνους που το κάνουν πράξη!

Ο μαραθωνοδρόμος Τζεφ Γκάλογουεϊ τονίζει πως «το να τερματίσεις, θα σου αφήσει ένα συναίσθημα σαν να είσαι πρωταθλητής και θα αλλάξει θετικά τη ζωή σου».
Οι «Κουζουλοί δρομείς», δηλαδή ο Γιώργος Γαλανόπουλος, ο Πάρης Κάρτας και ο Μάνος Χατζηγιάννης, στις 11 Νοεμβρίου τρέχουν και τερματίζουν τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας όχι για να αισθανθούν οι ίδιοι πρωταθλητές, αλλά για να αφιερώσουν τον αγώνα τους μετατρέποντας κάθε στάλα ιδρώτα, κάθε χιλιόμετρο, κάθε ανάσα, σε ευρώ για τους πραγματικούς πρωταθλητές της ζωής.
Οι τρεις Έλληνες φίλοι αντάμωσαν πριν από τρια χρόνια σε ένα εθελοντικό πρότζεκτ κι από τότε βάλθηκαν να αποδείξουν πως μετά το ρήμα «αγαπώ», το «βοηθώ» είναι το πιο ωραίο ρήμα στον κόσμο.Με την συμμετοχή τους στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας σε λίγες ημέρες και την προσφορά χρημάτων για παιδιά της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Κιβωτού του Κόσμου«, η οποία εδρεύει στην Αθήνα, αλλά δραστηριοποιείται και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, θέλουν να αποδείξουν πως το τρέξιμο είναι η μεγαλύτερη μεταφορά της ζωής, διότι παίρνεις από αυτό ό,τι δίνεις!
Δεν χρειάζεται να τρέξεις μαζί τους 42χλμ για να βοηθήσεις. Μπορείς να το κάνεις από το γραφείο σου ή το κινητό σου τηλέφωνο. Και η πιο μικρή δωρεά κάνει την διαφορά, γιατί όπως στο τρέξιμο κάθε χιλιόμετρο που περνάς μικραίνει την διαδρομή έτσι και κάθε προσφορά αμβλύνει τον πόνο των συνανθρώπων μας.
Οι τρείς φίλοι έχουν ανάγκη τον καθενα μας για να αποδείξουν πως : Όλοι μαζί μπορούμε!

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

Τα μοναχικά βήματα, Τάσος Λειβαδίτης

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;

Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ’ τα χρόνια…

Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα…

Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.

Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών,
δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.

Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ’ το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ’ τα ορφανοτροφεία,
σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη,
που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.

Όλα θολά συγκεχυμένα… Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση… ποιοί είμαστε; …
άγνωστο… και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ’ τον αληθινό εαυτό μας.

Χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες, μενεξεδένια ευσπλαχνία του δειλινού που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία.

Το θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων, τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου
κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδώ και τόσα χρόνια έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου… μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;

Ω γενιά μου χαμένη πήραμε μεγάλους δρόμους… μείναμε στη μέση… η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ’ όλα τα ρολόγια.

Φίλοι παιδικοί που είστε; με ποιούς θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο;

Οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία, οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο,
η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της…

Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε…
μια θλίψη τ’ απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη,
είναι σαν να λέμε αντίο σ’ όλη τη ζωή.

Θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας Άννα; Το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο που τ’ ακούμπησε εκεί μια μακρινή τρικυμία,
τα στήθη σου δύο μικρά ηλιοτρόπια μες τ’ αλησμόνητο πρωινό.

Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο.

Κάποτε θα αυτοκτονήσω μ’ έναν τρόπο συνταρακτικό, με χαμηλόφωνα λόγια από παλιές συνωμοτικές μέρες…

Α ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα…

Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση…
ενώ στο βάθος του δειλινού οι δύο οργανοπαίχτες με τ’ ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη και τα καπέλα τους επιπλέανε ναυαγισμένα στη μουσική…
(Τάσος Λειβαδίτης, Τα μοναχικά βήματα)

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Μνήμες της μεγάλης Ελληνίδας λαογράφου Αγγελικής Χατζημιχάλη παρουσιάζονται σε μία μοναδική έκθεση Κέντρο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης Δήμου Αθηναίων - Αγγελική Χατζημιχάλη

ΜΝΗΜΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΛΑΟΓΡΑΦΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ Στο επίκεντρο της έκθεσης είναι προσωπικά αντικείμενα, επιστολές και δημοσιεύματα από τη ζωή και το έργο της Αγγελικής Χατζημιχάλη
21 Οκτωβρίου 2018 - 13 Ιανουαρίου 2019

Σχετική εικόνα
Μνήμες αποτυπωμένες στο χαρτί, εικόνες, αλλά και οι σχέσεις της μεγάλης Ελληνίδας λαογράφου Αγγελικής Χατζημιχάλη με τη γενιά του ’30 σε συνδυασμό με μια λογοτεχνική περιπλάνηση στο αρχοντικό της, στοιχειοθετούν την έκθεση «Αγγελική Χατζημιχάλη (1895-1965), Γραπτές μνήμες και εικόνες – Η γενιά του ’30 στο αρχοντικό Χατζημιχάλη με την εικαστική ματιά της Κατερίνας Χατζή», που παρουσιάζει ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας δήμου Αθηναίων από 21 Οκτωβρίου 2018 έως 13 Ιανουαρίου 2019 στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη».
Αποτέλεσμα εικόνας για αγγελική χατζημιχαλη
Στο επίκεντρο της έκθεσης είναι χειρόγραφα, επιστολές και δημοσιεύματα από τη ζωή και το έργο της Αγγελικής Χατζημιχάλη, καθώς και προσωπικά αντικείμενα και αναφορές στις σχέσεις της με τους ανθρώπους του πνεύματος και των γραμμάτων, κυρίως της γενιάς του ΄30. Όλους εκείνους, που επηρέασαν την πορεία της και καθόρισαν την σκέψη της, με έμφαση στο ζεύγος Άγγελου και Εύας Σικελιανού με τους οποίους συμπορεύτηκε στην υλοποίηση του οράματος της Δελφικής Ιδέας και της πνευματικής αναγέννησης της χώρας κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Γραπτές μνήμες με τα λόγια όσων την γνώρισαν και αναγνώρισαν σε εκείνη το πάθος της για την ανάδειξη της ποιότητας και αξίας του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού ως βάση ανάπτυξης της νεότερης ελληνικής τέχνης.
Συνδυαστικά, η ψυχαναλύτρια και ζωγράφος Κατερίνα Χατζή θα «αφηγηθεί» με τα εικαστικά έργα της μια λογοτεχνική επίσκεψη στο αρχοντικό Χατζημιχάλη. Προσωπογραφίες λογοτεχνών, που καθόρισαν την πορεία του ελληνικού πνεύματος. Εικόνες που θα αγγίξουν τις αισθήσεις του επισκέπτη και θα τονίσουν την αξία του συνεργατικού πνεύματος στην ανάπτυξη όλων των εκφάνσεων του πολιτισμού.
Την έκθεση επιμελείται η Σταυρούλα Πισιμίση, λαογράφος του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη».
Σχετική εικόνα
via

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ
21 Οκτωβρίου 2018 – 13 Ιανουαρίου 2019
Τρίτη – Παρασκευή 9:00 – 19:00
Σάββατο & Κυριακή 9:00 – 14:00

Τιμή εισιτηρίου:
Είσοδος ελεύθερη

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ
ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΪΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗ
Χατζημιχάλη 6 και Γέροντα, Πλάκα, Αθήνα, +302103243972, 3243987

Το Άστρο των Χριστουγέννων Μια νέα ματιά σε ένα αιώνιο μυστήριο | Ηλικίες: 9+

  Η κορυφαία, κλασική πλανηταριακή παράσταση «Το Άστρο των Χριστουγέννων» επιστρέφει πλήρως ανανεωμένη και πιο συναρπαστική από ποτέ. Με ολο...