Παιδικές φοβίες

Προχθές, είχαμε πάει για φαγητό έξω. Στο απέναντι τραπέζι καθόταν ένας ηλικιωμένος. Με ρωτάει, η κόρη μου η Αντριάνα που είναι 3 χρόνων. «Μαμά, γιατί αυτός ο παππούς είναι ηλικιωμένος»; «Έχει μεγαλώσει» της απάντησα. «Ναι, αλλά ο δικός μου παππούς, δεν είναι ηλικιωμένος…ούτε η γιαγιά μου είναι…Είναι νέοι…». Συνέχισε να τον παρατηρεί… «Γιατί έχει άσπρα μαλλιά»; «Γιατί, κάνει αργά, όλα»; «Δηλαδή, όταν περάσουν πολλά πολλά χρόνια και ο δικός μου παππούς θα γεράσει»;«Δηλαδή, όλοι γερνάνε"; 

φωτογραφία από

Μανούλα, δεν θέλω ποτέ να γίνεις γιαγιά… Μανούλα, δεν θέλω να γεράσεις ποτέ…θέλω να μείνεις πάντα μαμά και να παίζουμε».

Νομίζω ότι όταν ένα παιδί  διηγείται τους φόβους του, δεν πρέπει να το κοροϊδεύουμε δεν πρέπει να λέμε ψέματα, και πάνω από όλα δεν πρέπει να αδιαφορούμε…Πρέπει να δεχτούμε ότι οι φόβοι του είναι αληθινοί και να το βοηθήσουμε να εκφράζει τα συναισθήματά του γι’ αυτούς…. 
Μέσα από το παιχνίδι, να θεραπεύσουμε τους παιδικούς φόβους…