Χθες, με την Αντριάνα, κοιτούσαμε τον παγκόσμιο χάρτη και είδε την Ανταρκτική. «Γιατί είναι άσπρη, αυτή, η χώρα μαμά»; «Είναι η Ανταρκτική, εκεί, έχει πάντα πάγο». «Και ποιοι ζούνε εκεί μανούλα»; «Οι πιγκουίνοι».Και ύστερα, της είπα την ιστορία. Η αγάπη για τα ζώα και την φύση ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού.«Η
φύση φτιάχνει τις πιο ωραίες ιστορίες». Κάθε χειμώνα, στην καρδιά της ανελέητης
ερήμου του πάγου της Ανταρκτικής, στο βάθος του πιο αφιλόξενου πεδίου της Γης,
λαμβάνει χώρα ένα απίστευτο ταξίδι, σταθερά εδώ και χιλιετίες. Χιλιάδες αυτοκρατορικοί
πιγκουίνοι εγκαταλείπουν την ασφάλεια των βαθέων του ωκεανού, το βαθυγάλανο
σπίτι τους, σκαρφαλώνουν στην ολόλευκη γη και ξεκινούν το ταξίδι τους προς την
απομονωμένη ενδοχώρα, μια περιοχή τόσο ακραία αποτρεπτική, που δε συντηρεί
κανενός άλλου είδους ζωή. Στοιχημένοι, οι πιγκουίνοι περπατούν,
τυφλώνονται και σκεπάζονται από χιονοθύελλες. Αποφασιστικά συνεχίζουν,
οδηγούμενοι από την παντοδύναμη επιθυμία της αναπαραγωγής. Θέλουν να πάνε να
γεννήσουν, να εξασφαλίσουν τη συνέχιση του είδους τους. Πλούσιο σε γενναιότητα
και χιούμορ, μυστήριο και μαγευτικό θέαμα που κόβει την ανάσα. Μετά είδαμε αγκαλιά, το ταξίδι του αυτοκράτορα.
«Θέλεις
μανούλα να παίξουμε ότι είμαστε οι πιγκουίνοι»; Τι λέτε «παίζουμε μαζί»; Το παιχνίδι της ζωής...κερδίζεται με την αγάπη και την πίστη. Σήμερα, μπαίνει η Άνοιξη...Είναι μια συννεφιασμένη μέρα αλλά όταν θα δω την πρώτη ακτίνα θα κάνω μια ευχή...αγάπη και δύναμη και πίστη...Ο αγώνας στη ζωή είναι το πιο συγκλονιστικό παιχνίδι αρκεί να μην χάσουμε την ελπίδα...
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, παρακαλώ μοιραστείτε το. Θα το εκτιμούσα. :)
Καλημέρα ζωή!
