Προχθές, είχαμε πάει με την Αντριάνα μια βόλτα στην εξοχή και είδε μικρούς ήλιους, λουλουδάκια. Ενθουσιάστηκε και μου ζήτησε να μαζέψουμε πολλούς. Της γέμισα τα χεράκια της και φυσούσε για να διασκορπιστούν στον αέρα. Και τα βλέπαμε να στροβιλίζονται. Και μου λέει "Κοίτα, μανούλα, χορεύουν με τον άνεμο"! "Ωραίο παιχνίδι"! σκέφτηκα.
φωτογραφία από
Αφού παίξαμε αρκετή ώρα και γελάσαμε πολύ, πήραμε το καλαθάκι μας από το αυτοκίνητο, ετοιμαστήκαμε να περπατήσουμε στο δάσος και να βρούμε ένα όμορφο μέρος για πικ-νικ.
Αλλά μια σταγόνα βροχής που έπεσε στην μυτούλα της και ύστερα άλλη και μία άλλη, μας ακύρωσε τα σχέδια και τα όνειρα μιας εβδομάδας.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Μου ζήτησε να της δώσω φαγητό. Ύστερα, άρχισε να βρέχει δυνατά. Είχαμε απογοητευτεί... Η Αντριάνα καθόλου. Τα τζάμια είχαν θολώσει. Πήρε τα δακτυλάκια της με κοίταξε πονηρά και ζωγράφισε λουλουδάκια και καρδούλες και ένα ουράνιο τόξο, αυτό που θα έβγαινε μετά...
Τα παιδιά έχουν έναν μαγικό τρόπο να βλέπουν μέσα από το παιχνίδι την αξία και την ουσία της ζωής. Γι ΄αυτό ας παίζουμε μαζί τους όσο πιο πολύ μπορούμε...
Παιδί και παιχνίδι μια σχέση αγάπης, δημιουργίας, φαντασίας... ζωής!
