Χθες, η κόρη μου παράτησε βιαστικά το φαγητό της, για να πάει μπροστά στην τηλεόραση και να δει μια παλιά ελληνική ταινία. "Μανούλα, εκεί τα σπίτια είναι αλλιώς! Δεν είναι πολυκατοικίες και γιατί δεν έχει ο δρόμος, αυτοκίνητα";
Θυμήθηκα τα δικά μου παιδικά χρόνια. Μεγάλωσα σ'ένα δυόροφο σπίτι με μεγάλη αυλή και κληματαριά, βασιλικούς και γεράνια στην Αθήνα. Τότε απλώναμε την μπουγάδα στην αυλή κι ήταν γιορτή.και έξω από το σπίτι μας, βγαίναμε τσούρμο παιδιά και παίζαμε και τρέχαμε. Όλα κάποτε ήταν αλλιώς...
Τα σπίτια...
Οι δρόμοι...
Οι άνθρωποι...
Και θέλησα να της το πω με ένα τραγουδάκι παλιό και αγαπημένο το "Γέλαγε η Μαρία" του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου...Το τραγούδι περιλαμβάνεται στη συλλογή "ο δρόμος" που κυκλοφόρησε το 1969. Τραγουδήθηκε από τον Γιάννη Πουλόπουλο.
Περπατάμε σε μία πόλη που την έχουμε κάνει αυλή των θαυμάτων. Και δεν ξέρουμε που βαδίζουμε.Κι όμως, μου είπαν ένα μυστικό. Η πόλη έχει μαγικά περάσματα ονείρου, παιχνιδιού.
Περπατώ μόνη, όπως εσείς.
αλλά ξέρω καλά που είναι η αγάπη...
Στο χαμόγελο του παιδιού μου,στο χαμόγελο των παιδιών όλου του κόσμου. Ανοίγω ένα κλειστό παράθυρο στη χώρα του παιχνιδιού και μπαίνει φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου