Πώς περνούσα το Πάσχα όταν ήμουν παιδί!

Πρωί πρωί Μεγάλης Παρασκευής, στον Πλατύ Γυαλό στην Μύκονο. Ήμουν παιδάκι. 

Χτυπούσαν τις πόρτες οι φίλες μου μαζί με τις γιαγιάδες με τα μαύρα μαντήλια και ξεχυνόμασταν στ' ανοιξιάτικα λιβάδια.

Με τα κοφίνια μας και την καρδιά μας  να μαζέψουμε τ'αμάραντα για τον Χριστό μας.

Κι ύστερα τα πηγαίναμε στο σπίτι της φίλης μου της Ευγενίας και μύριζε όλο Άνοιξη.

 Κι από εκεί οι ψαράδες τα πήγαιναν στην εκκλησιά. Να φτιάξουμε τον Επιτάφιο.

Και σκύβαμε τα παιδάκια να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο και να περάσουμε από κάτω.

Και έξω απ΄την εκκλησιά ανεβαίναμε πάνω στο πεζούλι και κάναμε ισορροπία με τον άνεμο να μας παίρνει τα μαλλιά και να φέρνει στ' αυτιά μας τον γλυκό και μελαγχολικό ήχο της καμπάνας...

Και βλέπαμε τ' Αιγαίο μας.Και μερικοί από εμάς κοιτάζαμε την θάλασσα. Ανήμερα Πάσχα, κάναμε το πρώτο μας μπάνιο.

Και το βράδυ, μια θάλασσα ανθρώπων ακολουθούσε τον Επιτάφιο.Και μύριζε Άνοιξη και θάλασσα και κρατούσαμε τα φαναράκια μας...κι οι μεγάλοι τα κεριά.

Μια γλυκιά προσμονή στις καρδιές μας...αυτή που μόνο τα παιδιά μπορούν να νιώσουν αληθινά.Στα μάτια τους, όλος ο κόσμος κι η Αλήθεια. Καλή Ανάσταση!

Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, παρακαλώ μοιραστείτε το. Θα το εκτιμούσα. :)