Είχαμε ξυπνήσει χαρούμενοι γιατί επιστρέφοντας από τις ολιγοήμερες διακοπές μας θα πηγαίναμε την κόρη μας να δει τα εκθέματα στο αρχαιολογικό μουσείο της Αθήνας, το μεγαλύτερο και πλουσιότερο μουσείο της χώρας μας.
Θέλαμε να δει από κοντά όλα όσα είχαμε διαβάσει, είχαμε πει, είχαμε πλάσει με την φαντασία μας και η εικόνα που αντικρίσαμε έξω από το μουσείο, ήταν αυτή. Η πλήρης εγκατάλειψη. Παντού σκουπίδια.
Σκουπίδια, όλα. Νιώθω θυμό, θυμό πολύ μεγάλο, νιώθω ντροπή και απογοήτευση και νιώθω και μια απέραντη λύπη που το παιδί μου, που τα παιδιά μας, θα μεγαλώσουν ανάμεσα σε τόσα σκουπίδια γύρω τους... Όλοι, πάλι γύρω μας ήταν μια χαρά. Δεν είδα κανέναν να εξαγριώνεται ούτε καν να δείχνει πώς νοιάζεται έστω μια στιγμή γι' αυτήν την εικόνα ντροπής.
Μερικοί τουρίστες ήταν μόνο που κοίταγαν με λύπηση τον χώρο και μερικοί Έλληνες που συζητούσαν ανέμελοι απολαμβάνοντας ήσυχα και ωραία τον ακριβό καφέ τους κάτω από την δροσιά δίπλα στα σκουπίδια. Πήγα να παραπονεθώ και προφανώς ήμουν η γραφική...
Στις πληροφορίες μου είπαν ευθύνη έχει ο δήμος. Πάντα εδώ ευθύνη έχουν οι άλλοι. Τραγικός αυτός ο τόπος τραγικοί κι εμείς. Το παρελθόν υπέρλαμπρο, το παρόν σκουπίδια...στα αζήτητα.
Φοβάμαι όταν βλέπω πώς εκεί έξω σπάνια συναντώ ανθρώπους να νοιάζονται. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, η απάθεια, μια ζωή θαμμένη στα σκουπίδια.
Στην Ελλάδα ζούμε πολυτελέστερα απ’ όσο μας επιτρέπουν τα μέσα μας, πέρα από τις οικονομικές μας δυνατότητες και τις ψυχικές μας ικανότητες. Αυτό ήδη μας δημιουργεί προβλήματα και θα μας προξενήσει μεγάλο κακό. Σοφά τα λόγια του Τσαρούχη όταν τα είπε και προφητικά...
Ήθελα να φωνάξω "ξυπνήστε ρεεε!!!" αλλά οι άλλοι γύρω μου έκαναν άλλα όνειρα και κοιμούνται τον ύπνου του δικαίου. Νιώθω λύπη, νιώθω οργή κι αηδία...Γιατί έγραψα αυτό το άρθρο; Γιατί πιστεύω πώς εκεί έξω, δεν μπορεί, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται, είναι κρυμμένοι νιώθουν θυμό κι απογοήτευση αλλά πρέπει να βρουν τρόπο να αντιδράσουν, να πιαστούν μ'άλλους από το χέρι και να βγουν έξω από το τέλμα.
Όπως είπε κι ο Σαββόπουλος στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς...Άμα την βρείτε φέρτε την και σε μένα.
Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο, παρακαλώ μοιραστείτε το. Θα το εκτιμούσα. :)
Υπέροχο το άρθρο σου και η οργή σου απόλυτα κατανοητή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια και μένω σε περιοχή εκτός Αθηνών να δεις τι αφήνουν πίσω τους οι ορδές των Σαββατοκυριακάτικων επισκεπτών....Πόσο δύσκολο να πάρουν σε μια σακκουλίτσα τα σκουπίδια τους και να τα πετάξουν στον πρώτο κάδο που θα βρουν κι όχι έξω από το παράθυρο του αμαξιού τους; Και να πεις ότι δεν έχουμε κάδους;
Απελπισία είμαστε.
Καλό υπόλοιπο Καλοκαιριού σου εύχομαι και θα ευχόμουν παράλληλα να αλλάξει κάποτε ο τόπος μας, όμως πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς, οι άνθρωποί του.
Καλό βράδυ!
Αυτό που είπες φίλη μου...Εάν δεν αλλάξουμε εμείς, αυτός ο τόπος δεν αλλάζει...Καλή συνέχεια, καλή δύναμη!
ΑπάντησηΔιαγραφή