Στον ίσκιο του παραμυθόδεντρου

«Αν ήσασταν δέντρο, τι δέντρο, άραγε, θα θέλατε να είστε και γιατί;» έγραφε το μήνυμα που πήρα ένα πρωί απ’ τα παιδιά κάποιου σχολείου. Ετοίμαζαν μια εφημεριδούλα με θέμα το δάσος και μου ζητούσαν να τους απαντήσω το ταχύτερο. Τους έγραψα λοιπόν: «Αν ήμουν δέντρο, θα ήθελα να είχα γίνει δέντρο παράξενο, ένα δέντρο-παραμυθάς.

 Για να σκαρφαλώνουν τα παιδιά στα κλαριά μου και ν’ ακούνε τις ιστορίες που θα τους ψιθύριζα με το φύσημα του ανέμου – ιστορίες που θα μάθαινα από τις ρίζες μου. Ή να κάθονται στην πράσινη αγκαλιά μου και να διαβάζουν τα παραμύθια που θα ήταν γραμμένα στα φύλλα μου – παραμύθια που θ’ άκουγα από τον ήλιο, τη βροχή και το χιόνι. Κι έπειτα να ονειρεύονται και να κοιτάζουν από ψηλά το αύριο, το σήμερα, το χτες…». Σε τούτο το βιβλίο λοιπόν, έβαλα παραμύθια που θα έλεγα, αν ήμουν τέτοιο δέντρο, σ’ όσα παιδιά θα κάθονταν στον ίσκιο μου. Κι εύχομαι να περάσετε καλά διαβάζοντάς τα.

Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

Δώδεκα από τα πιο αγαπημένα παραμύθια που έχει γράψει η συγγραφέας συγκεντρώθηκαν σε τούτο το βιβλίο, για να κρατήσουν συντροφιά σε μικρούς και μεγάλους. Διάβασα το βιβλίο στην κόρη μου κι είναι ένα πραγματικά υπέροχο βιβλίο, με τον λόγο της συγγραφέως να σε μαγεύει και να σε ταξιδεύει στον κόσμο των παραδοσιακών παραμυθιών με τρόπο μοναδικό.
Τα παραμύθια μιλούν για πράγματα θαυμαστά, πότε αστεία και πότε σοβαρά, για ζαβολιές και πονηριές, για ζώα και πουλιά, μάγισσες και νάνους, άρχοντες και πεντάμορφες, αλλά και γι’ απλούς ανθρώπους που έζησαν σε χρόνια πολύ δύσκολα, µα, όσες περιπέτειες κι αν πέρασαν, δεν έπαψαν ποτέ να προσπαθούν, να ονειρεύονται και να ελπίζουν.Θα το βρείτε από τις εκδόσεις Πατάκη, εδώ