Σήμερα είχα κατέβει στο κέντρο της Αθήνας για να παρακολουθήσουμε με την κόρη μου μια θεατρική παράσταση. Η λέξη που θα μπορούσε καλύτερα να περιγράψει αυτό που συμβαίνει είναι μία, και αυτή είναι η πλήρης εγκατάλειψη. Σκουπίδια, φτώχεια, εξαθλίωση, άστεγοι, ναρκομανείς άνθρωποι στα αζήτητα...Περιττό να σας πω ότι βαδίζοντας στο κέντρο ένιωσα, φόβο, λύπη, θυμό και απελπισία. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μάτια των ανθρώπων που είδα. Ήταν σαν να είναι φυλακισμένοι. Σε μια πόλη που κάθε γωνιά της έβγαζε μια κραυγή απελπισίας. Προσπαθούσα να βρω κάπου ομορφιά. Γύρναγα το βλέμμα μου στον ήλιο, έψαχνα κάτι φωτεινό, μα ήταν τόσο ηχηρή η εγκατάλειψη, τόσα κλειστά μαγαζιά, τόσο απελπισμένοι οι άνθρωποι...στην πόλη - φυλακή.
Η αίσθηση που αποκόμισα ήταν όπως υπάρχει κάποιο σχέδιο γκετοποίησης όλου του κέντρου. Μια πόλη που όταν ήμουν παιδί και την περπάταγα με τον μπαμπά μου δεν ήταν έτσι. Κρατάω μέσα μου όσα καλά είχα την τύχη να δω ως παιδί και προσπαθώ κρατώντας από το χέρι την κόρη μου να την μάθω να ελπίζει και να ονειρεύεται σ΄έναν κόσμο δύσκολο...και εξαιρετικά απρόβλεπτο. Και αναρωτιέμαι θα ζήσουν ποτέ τα παιδιά μας σε μια Αθήνα που θα δουν κάτι όμορφο; Θα μπορέσουμε εμείς σαν γενιά να μεγαλώσουμε παιδιά που θα πάνε μπροστά αυτόν το τόπο;
Εμείς, σαν γενιά, την Αθήνα που θα δείτε στο βίντεο , δεν είχαμε την τύχη να την γνωρίσουμε. Την γνώρισαν όμως οι γονείς μας. Η Αθήνα του 20ου αιώνα, οι γειτονιές της, οι εκδηλώσεις της, οι άνθρωποι που την έζησαν και δημιούργησαν μέσα σε αυτήν, μέσα από μία σειρά όμορφων εικόνων. Νιώθω θυμό. Μεγάλο θυμό. Δεν θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει σε μια Αθήνα σαν αυτή που έζησα σήμερα.Τα παιδιά μας αξίζουν πολύ περισσότερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου