"Κάποιοι δίνουν και δεν γνωρίζουν πόνο προσφέροντας, ούτε αναζητούν την χαρά, δίνουν όπως η μυρτιά αναδίδει την ομορφιά της στην κοιλάδα. Μέσα απο τα χέρια τέτοιων ανθρώπων, μιλάει ο Θεός...και πίσω απο τα μάτια τους χαμογελάει στην γη..." Ένας τέτοιος ιερέας είναι και ο πνευματικός μας πατέρας Βασιλείος Χριστοδούλου, συγγραφέας το βιβλίου Σε λάθος ώρα νυχτώνει Πάλη με τον Θεό στο κενό του Θανάτου, που μόλις κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες μέρες, από τις εκδόσεις Γρηγόρη όπου συναντήσαμε, πρώτη φορά, στην εξόδιο ακολολουθιά της μονάκριβης κόρης μας, της Αντριάνας. Κοιμήθηκε, λίγο πριν γίνει 10 χρονων.
Σε λίγες μέρες, θα γιορτάζαμε παρέα με φίλους την γιορτή της, γεμάτoι χαρά, γέλια, ελπίδα και φως όπως όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές που όλοι ζούμε και δεν ξέρουμε πόσο ανεπανάληπτες είναι. Αγγίζουν την αιωνιότητα.
Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά. Τρία χρόνια μετά, ο χρόνος, σε αυτήν την ζωή σαν ένα ποτάμι μοιάζει που αστάματητα κυλάει ενώ η μικρή μας κόρη θα είναι πάντα 10 χρονών κι η αγάπη μας, άπειρη.
'Οταν πήραμε το βιβλίο στα χέρια μας, από τον πατέρα Βασίλειο, νιώσαμε βαθιά συγκίνηση αλλά δεν ήμασταν σίγουροι αν θα βρούμε την δύναμη, το κουράγιο να μοιραστούμε δημόσια αυτό που ζούμε. Διαβάζοντας το βιβλίο, ήμασταν πια σίγουροι. Το βιβλίο αυτό πρέπει να διαβαστεί από όλους μας.
Είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο που χρειάζεται δύναμη, ψυχικό σθένος για να διαβαστεί καθώς ο λόγος του είναι βαθιά αληθινός.Είναι η ίδια η ζωή αποτυπωμένη.
Πριν από την συντριπτική αυτή απώλεια, δεν είχα κάμια ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησία. Ίσως, έμπαινα κάποιες φορές σε ναούς, προσευχόμουν για λίγο κι ύστερα έβγαινα κι έλεγα ο Θεός είναι παντού, είναι σε ότι όμορφο υπάρχει μέσα και γύρω μας. Ζούσα με την πεποίθηση ότι ο Θεός πάντα σώζει από οποιοδήποτε κακό, αρκεί να τον επικαλεστείς ή να προσευχηθείς, με μεγάλη πίστη, σε μια δυσκολία.
Ύστερα,το απόλυτο κενό. Πού είναι ο κόσμος; ρωτούσαμε. Γιατί ξημερώνει; Γιατί βγαίνει το φως; Γιατί γύρω μας,όλα συνεχίζουν να κινούνται;
Είμαστε ζωντανοί; Πού είναι ο Θεός της άπειρης αγάπης που πάντα σώζει; Πέθανε κι αυτός μαζί μας;
Απόλυτο σκοτάδι. Ομοιό του δεν υπάρχει κανένα.
Το βιβλίο που έγραψε ο πατέρας Βασίλειος Χριστοδούλου στην μνήμη της κόρης μας Αντριάνας, είναι πραγματικά, ένας πολύτιμος θησαυρός. Ξέρουμε πώς το έγραψε για να δώσει ελπίδα σε όλους τους ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, το απόλυτο κενό, την άβυσσσο του χάους της ανυπαρξίας.
Ένα βιβλίο βαθιά λυτρωτικό που καθώς το διαβάζεις, μιλάει κατευθείαν στην καρδιά, στην ψυχή όσων ψάχνουν εναγωνιώς, πρωτίστως και ανυπερθέτως να ανακαλύψουν τι μπορεί να υπάρχει, μετά τον θάνατο.
Πιστεύουμε πώς τα λόγια του γνέφουν αόρατα και τρυφερά πώς εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο σώμα, έχουμε ψυχή, γεννημένοι να ταξιδέψουμε μια μέρα, όλοι, στο φως.
Ο λόγος του βιβλίου είναι βαθιά ποιητικός. Ίσως, τίποτα δεν μπορεί να γιατρέψει μια βαριά, πληγωμένη ψυχή από την ποίηση....άλλος τρόπος να υπάρχεις εδώ, δεν υπάρχει παρά με Αγάπη.
Ένα βιβλίο, αποκάλυψη, που όσο κι αν ψάξαμε να διαβάσουμε, να κάτι να λυρωθούμε, να αντλήσουμε δύναμη για να συνεχίσουμε να ζούμε, ως γονείς που έχασαν το παιδί τους, κανένα άλλο βιβλίο δεν μπορέσαμε να βρούμε που να μιλήσει απευθείας στην ψυχή μας. Είναι ένα βιβλίο από καρδιάς, γραμμένο.
Τα λόγια του συγγραφέα επουλώνουν την πληγή που αιμοραγεί, ο λόγος του βάλσαμο, μια όαση τρυφερότητας στο απόλυτο χάος. Ο πατέρας Βασίλειος, συγγραφέας του βιβλίου, δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ούτε ένας συνηθισμένος ιερέας που ίσως οι περισσότεροι έχουμε όλοι κατά νου.
Δεν έγραψε απλώς ένα βιβλίο για να αποσιωπήσει τον ανθρώπινο πόνο, μπροστά στον θάνατο αλλά για να τον εξυμνήσει. Αυτό το βιβλίο,νομίζουμε πώς είναι η κατάθεση της ψυχής του.
Θύμωσε, πόνεσε, έκλαψε μαζί μας, ένιωσε να χάνεται όταν χανόμασταν στο χάος, καθώς άλλοτε κατηγορούσαμε τον Θεό, άλλοτε τον ψάχναμε με τεράστια αγωνία μέσα μας, γύρω μας, παντού.
Ο πατέρας Βασίλειος Χριστοδούλου γράφει για μια αληθινή ιστορία που ζούμε μαζί καθώς έχει το σθένος να συμπλεύσει μαζί μας στο απόλυτο κενό. Να παραμείνει ασταμάτητα, κοντά μας, σε όλη αυτή την πορεία από την απουσία, στην παρουσία.
Ειναι δυνατόν να μετουσιώθεί το απόλυτο κενό του θανάτου σε παρουσία; Κάποιες φορές ίσως ο Θεός παίρνει την μορφη ανθρωπων στην γη που έρχονται να συνοδοιπορήσουν μαζί μας, εκεί που όλα χάνονται, στο βαθύ σκοτάδι.
Συνοδοιπορος μας στο απόλυτο σκοτάδι αλλά και το φως. Να μας ακούει, να ζει μαζί μας, με απίστευτη καρτερικότητα, άπειρη υπομονή, τρυφερότητα και αγάπη τον πόνο, τον θυμό, τον φοβο την λύπη και την χαρά μας.
Κι όπως γράφει κι ίδιος στο βιβλίο του...
"Αὐτό τό ἐρώτημα κυριαρχοῦσε βασανιστικά μέσα μου (μέ ὅλους τούς φθόγγους σέ διάτορη κραυγή) καθώς περνοῦσα τήν πύλη τοῦ κοιμητηρίου (ὅπως ὁ Ἰωνᾶς τό στόμα τοῦ κήτους) βλέποντας ἑκατοντάδες ἀνθρώπους νά τό κατακλύζουν (νεκρούς καταποθέντας ἤδη, ἀλλά καί ζωντανούς σέ ἀναμονή...).
Στάθμευσα τό αὐτοκίνητό μου καί δυό κορίτσια, συμμαθήτριές της, βουβά κι ἀπαρηγόρητα ἔκλαιγαν στήν πλαϊνή τῆς ἐκκλησίας θύρα. Ἄηχα ὅλα, παντοῦ σιωπή. Μιά στοιχειωμένη ἀπουσία. Δέν εἶναι ἡ σιωπή τῶν νεκρῶν πού βαραίνει· ἡ σιωπή τῆς ἀπουσίας Σου εἶναι πού μᾶς τυραννᾶ.
Σέ ψάχνουμε ὅλοι -γι’ αὐτό μᾶλλον καί δέν Σέ βρίσκουμε- γύρω ἀπό τόν πόνο, πρίν ἀπό τή θλίψη, μετά ἀπό τήν ἀπώλεια. Κανείς ὅμως δέν τολμᾶ νά σκύψει καί νά κοιτάξει μέσα στόν πυρήνα τοῦ χάους, μέσα στήν ἴδια τήν ὀδύνη, μέσα στό κενό, στήν ἀπώλεια, στό ὁριακά μηδέν, γιατί τότε θά Σ’ ἔβλεπε ἤδη νά τό σαρκώνεις, νά τό ἐνυλίσσεσαι, δικό Σου νά τό κάνεις.
Πολλές φορές λοιπόν δέν μᾶς γλιτώνεις, δέν ἀποσοβεῖς τό κακό, δέν ἐπεμβαίνεις ἀνασταλτικά, ἀλλά βρίσκεσαι ἐκεῖ καί συντροφεύεις. Σώζεις μέ τό νά συνοδοιπορεῖς, μέ τό νά μοιράζεσαι τό βάρος, μέ τό νά δείχνεις μία ἔξοδο καί ἕνα νόημα ἐκεῖ πού ὅλα σταματοῦν. Σάν τό φεγγάρι εἶσαι –κι ἄς ψάχνουμε ἐμεῖς γιά ἥλιο– πού καθώς βγαίνει, τή νύχτα ἀθωώνει, σχεδόν τήν ἐξυμνεῖ"
Παλεύουμε με έναν ωκεανό πόνου. Μα όσοι αγαπάμε δεν πεθαίνουν, ποτέ. Γιατί στην απουσία τους, ο πονος γίνεται η πιο ηχηρή παρουσία, τα δάκρυα, βροχή αγάπης. Ίσως, από τα δάκρυα των γονιών που χάνουν τα παιδιά τους, να ποτίζεται ο κήπος του παραδείσου. Aγάπα τον άνθρωπο, γιατί αυτός είσαι εσύ...ο θάνατος, η ζωή, όλα εδώ είναι ένα μυστήριο..
"Ένα βιβλίο εξομολόγηση, του συγγραφέα στο φόντο μιας αδιανόητης απώλειας. Μια πάλη με το Θεό που ξεκινά εκεί που όλα τελειώνουν, στην ανοιχτή και σκαμμένη γη.
Ένα θεολογικό κείμενο με ύφος εξαιρετικά λογοτεχνικό, που τολμά να αφήσει τον Θεό ανυπεράσπιστο, παίρνοντας το μέρος των ανθρωπων. Τολμώντας να δει τον θάνατο απο την μερία των ζωντανών, των περιλυπώμενων, εκείνων που μένουν πίσω αιώνιοι υπήκοοι του θρήνου.
Ο συγγραφέας αποφεύγοντας την παγίδα του συναισθηματισμού θέτει και διερευνα με θεολογική πρωτοτυπία και γενναιότητα όλες αυτές τις φριχτές συνιστώσες του θανάτου. το άδηλο του χρόνου, του τρόπου, των συγκυριών, δίχως να αποτολμήσει μια βολική ταχτοποιήσή τους
Θέτει τα ερωτήματα μιλώντας για την ανάγκη υπέρβασης απο μέρους μας της ανάγκης απαντήσεων.
Ο θάνατος δεν είναι προβλημα και γι αυτό οι απαντήσεις δεν μας γλυτώνουν. Ο θάνατος είναι απουσία και το ζητούμενο είναι η παρουσία.
Είναι ο μέγιστος κόπος της πνευματικής ζωής να λυτρωθούμε απο το βασανιστήριο της αναμονης απαντήσεων, μεταποιώντας ελευθερα με την αγάπη, το κενό των απαντήσεων σε τόπο συνάντησης με τον Θεό, σε αυτοεγκατάλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό, έσχατη ολοκληρωτική παραίτηση από τις αξιώσεις της λογικής και της κτιστής φύσης μας.
Είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση της πνευματικής μας ζωής, ο άνθρωπος να παραμείνει το ερώτημα, ένας τόπος ελεύθερος και ανοιχτός σε συνεχή πορεία προς τον Θεό, και να μην μεταβληθεί στο στεγανό της απάντησης.Όχι γιατί απαντήσεις δεν υπάρχουν ή γιατί ποτέ δεν θα δοθούν, αλλά γιατί τίποτα δεν είναι ακόμα τελειωμένο και τα μυστήρια παραμένουν κρυμμένα στην παρατεινόμενη αποκάλυψη τους."
Πόση ανακούφιση νιώθουμε που γράφτηκε αυτό το βιβλίο. Ξέρουμε πώς καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την πιο σκληρή δοκιμασία, της ζωής, την απώλεια των παιδιών τους. Άνθρωποι που ίσως έχουν πολύ ανάγκη να διαβάσουν το βιβλίο αυτό, να λυτρωθούν, να νιώσουν, θαλπωρή, παρουσία.
Τα λόγια του, μας ταξιδεύουν με τα μάτια της ψυχής μας μέσα από τον πόνο, στην ομορφιά της ζωης όσο σκληρή κι αν είναι, αναζητώντας την Αγάπη Του Θεού.
Ίσως, τίποτα πιο σπουδαίο δεν υπάρχει σε αυτήν την ζωή, από το να παραμένεις Άνθρωπος. Μια αγκαλιά, στον απέραντο χαμό. Τι μεγάλη ευλογία, πατέρα Βασίλειε, στον απέραντο πόνο να σας συναντήσουμε. Ευχόμαστε πολύ άνθρωποι να σας συναντήσουν, μέσα από το βιβλίο σας.
Είμαι δασκάλα και ζώντας με παιδιά, μαθαίνω από αυτά να παρατηρώ τα μικρά και ασήμαντα γιατί τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από εμάς ότι όλη η σοφία κι η αγάπη αυτού του κόσμου είναι στα πολύ μικρά πράγματα. Πάντα, μου άρεσε να παρατηρώ, μικρές, ασήμαντες κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρωπων.Έδινα πάντα μεγάλη σημασία στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι πιάνουν στα χέρια τους ένα βιβλίο.
Όταν ο πατέρας Βασίλειος έφερε να διαβάσουμε το βιβλίο, παρατηρήσαμε τον σεβασμό, τον φόβο σχεδόν με τον οποίο μας το πρόσφερε. Πήρε αργά, αργά το χέρι του και ψηλάφισε τον τίτλο. Είναι ανάγλυφος. Και δεν είναι, τυχαία.
Ύστερα, μας κοίταξε και μας έδωσε τον χρόνο, να μπορέσουμε να το κάνουμε κι εμείς, να ψηλαφίσουμε τον τίτλο του, καθώς θέλει δύναμη να αγκαλιάζεις την απουσία και να την κάνεις παρουσία. Πόση δύναμη Θέε μου...
Γιατί εσείς, πατέρα Βασίλειε, γνωρίζετε πολύ βαθιά, από όλα όσα έχουμε ζήσει, πώς όταν φεύγει το λατρεμένο σου πρόσωπο, εκείνο που σου λείπει αβάσταχτα είναι το άγγιγμα.Η αγκαλιά, η αφή, τα χέρια που πιάνουν το ένα το άλλο.
Ύστερα, χαμογελάσατε. Μας δείξατε το σχέδιο στο εξωφυλλο. Το παραχώρησε ευγενικά η σύντροφος του πολυαγαπημένου μας, ποιητή, Οδυσσέα Ελυτη, η κ. Ιουλίτα Ηλιοπούλου.
Μια κοπέλα αγκαλιάζει στο σκοτάδι. Πόσο σκοτάδι χρειάζεται για να γεννηθεί το φως...
Ένα βιβλίο με τόσο τρυφερό λόγο. Η τρυφερότητα είναι η ύψιστη μορφή αγάπης καθώς την παρουσία του Θεού την καταλαβαίνεις μέσα στην παρουσία των ανθρώπων.
Διαβάζοντας το ολοένα και πιο πολύ καταλαβαίνουμε. Δεν είναι ένα βιβλίο αυτό που γράφτηκε για την απουσία, σαν τραγούδι ακούγεται για μας που στην έρημο που βαδίζουμε.Μιλάει για το άδικο και ασύλληπτο του θανάτου κάθε παιδιού ή νέου ανθρώπου που φεύγει νωρίς. Όμώς αυτό το βιβλίο παίρνει τον πόνο και τον κάνει, ύμνο χαράς και ζωής.
Και τελικά αυτό που αντιλαμβάνεσαι διαβάζοντάς το, είναι πώς η αληθινή μοναξιά, δεν είναι μόνο η φυσική απουσία. Παρουσία, είναι να παραμείνεις ζωντανός σε αυτήν την ζωή, χωρίς να αδειάσει το βλέμμα σου.
Γυμνά από αγάπη, τρυφερότητα, τα μάτια δεν μπορούν να δουν. Δεν μπορούν να αντικρύσουν το θαύμα της ζωής. Τα μάτια των ανθρώπων που αγαπάμε είναι κήποι από χαμόγελα. Αυτό είναι παράδεισος. Αυτό είναι, παρουσία...να περπατάς και να φέρεις το φως της απέραντης αγάπης κι ευγνωμοσύνης για το γεγονός οτι οι άνθρωποι που αγαπάς ζουν σε αιώνια γιορτή στον μυστικό κήπο της καρδιάς σου.
Δεν είσαι ποτέ μόνος, όταν αποφασίζεις να γίνεις ηλιοτρόπιο. Γεννηθήκαμε, όλοι οι άνθρωποι για να γίνουμε καπετάνιοι σε ένα ταξίδι πόνου και χαράς, να φτάσουμε στο Φως.
Σας ευχαριστούμε πατέρα Βασίλειε με όλη μας την ψυχή!
Να είναι καλοτάξιδο!
Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Γρηγόρη εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου