Ένα από τα αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης που πάντα συγκλονίζει είναι το περιστατικό εκείνο στο βιβλίο της Γενέσεως, όπου ο Ιακώβ παλεύει μια νύχτα ολόκληρη, σώμα με σώμα, με έναν μυστηριώδη ξένο. Η νύχτα φτάνει στο τέλος της και τότε ο ξένος αποκαλύπτεται ότι είναι ο Ίδιος ο Θεός. Η διήγηση τελειώνει με τη συμφιλίωσή τους, αλλά και την ευλογία του Ιακώβ από τον Θεό, την οποία ο Ιακώβ απαιτεί με θράσος. Ο Θεός του τη δίνει επιβραβεύοντάς τον για τον αγώνα του. Με παραβολικό τρόπο το κείμενο αυτό μας δείχνει την ψυχική κατάσταση εκείνη όπου ο Ιακώβ πάλευε με την πίστη του, τις αγωνίες του, τις τύψεις του, ουσιαστικά με τη συνείδησή του, διότι πριν από πολλά χρόνια είχε αδικήσει τον αδελφό του και τώρα φοβόταν να γυρίσει πάλι πίσω στην πατρίδα του. Η ευλογία και η συμφιλίωση σήμαινε μετάνοια για τα λάθη του, ειρήνευση στην ψυχή του και αποκατάσταση της σχέσης του με τον Θεό και τους ανθρώπους.
Κάνοντας αυτόν τον πρόλογο θέλουμε να μιλήσουμε συνοπτικά για μία πάλη. Για έναν αδυσώπητο αγώνα μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού. Διότι σε μία τέτοια πάλη μάς καλεί το νέο βιβλίο του πολυγραφότατου συγγραφέα π. Βασιλείου Χριστοδούλου, «Σε λάθος ώρα νυχτώνει», των εκδόσεων Γρηγόρη. Η κάθε πάλη εμπεριέχει το δομικό συστατικό της σχέσης. Ίσως είναι προτιμότερο με κάποιον να διαπληκτίζεσαι παρά να τον αγνοείς, διότι στην πρώτη περίπτωση σίγουρα σχετίζεσαι μαζί του. Ποια ζωντανή σχέση δεν περνάει μέσα από κύματα; Σε ποια ζωοποιό σχέση δεν μοιράζεσαι όλο το φάσμα των συναισθημάτων σου; Μόνο στις νεκρές και ανέραστες σχέσεις δεν αμφισβητείς και δεν αμφισβητείσαι. «Δεν πληγώνω μόνο εγώ αμέτρητες φορές τον Θεό, κι Εκείνος με πληγώνει», τονίζει ο συγγραφέας για να μιλήσει στο βιβλίο του για μια πάλη με τον Θεό στο κενό του θανάτου. Αν ο θάνατος είναι ό,τι πιο παράλογο υπάρχει στον κόσμο, άλλο τόσο είναι η βεβαιότητά μας γι’ αυτόν. Αν ο Θεός σαρκώθηκε από αγάπη για τον άνθρωπο και αποκαλύφτηκε για να μην παίζει κρυφτό μαζί του, αν μας έδωσε το λόγο Του και το Ευαγγέλιο Του ως εγχειρίδια σωτηρίας, ένα πράγμα μένει ως απόσταγμα της διδαχής Του: «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή»! Ήρθε στον κόσμο για να καταργήσει τον έσχατο εχθρό του ανθρώπου: τον θάνατο! Πώς; Ο δικός Του σταυρικός θάνατος έδωσε σε εμάς την ελπίδα της αιώνιας ζωής! Ένας Θεός που κατεβαίνει στα μέτρα τα δικά μας, που μπορείς να Του μιλήσεις πρόσωπο προς πρόσωπο, που μπορείς -αν θες- να Του αντιμιλήσεις, να Του αντιπαρατεθείς, να Τον αμφισβητήσεις ακόμη. Η ενανθρώπησή Του μας δίνει και το δικαίωμα να Τον απομυθοποιήσουμε! Αλλά σε ποια βάση; Όχι στη βάση ενός Θεού που πέρασε υπέροχα στην ένσαρκη παρουσία Του στη γη. Όχι σε έναν Θεό που μας βλέπει από ψηλά στο θρόνο Του και γελάει με τα παθήματά μας. Όχι σε ένα σαδιστή Θεό που τιμωρεί με τον κεραυνό Του κάθε μας αμαρτία. Αλλά σε ένα Θεό που περιπαίζεται, που χλευάζεται, που βασανίζεται, που μας δίνει και το δικαίωμα να Τον σκοτώσουμε ακόμα! Και το χαρακτηριστικό Του είναι ότι ο Ίδιος δεν μας εγκαταλείπει ποτέ! Συμπάσχει, συνοδοιπορεί, μας κρατά στην αγκαλιά Του την έσχατη ώρα! Έχει ζήσει μαζί μας όλα τα δεινά του κόσμου. Έχει πάει στην κόλασή μας άπειρες φορές. Εξάλλου στον πεπτωκότα και φθαρτό κόσμο που ζούμε, φθαρτά πράγματα θα δρέψουμε! Γι’ αυτό στην Εκκλησία ζούμε την αιωνιότητα ήδη από το τώρα!
Παρόλη την ελπίδα που μας δίνει η παρουσία του Θεού, τα «Γιατί» του θανάτου παραμένουν αναπάντητα. Μπορούν οι τρεις αναστάσεις που έκανε ο Χριστός, ή ακόμη και η δική Του η Ανάσταση να απαλύνουν τον πόνο μας, όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο; Μπορεί η πίστη και η ελπίδα στην αιώνια ζωή να μας παρηγορήσουν στην απώλεια του δικού μας ανθρώπου; Μπορούμε άραγε να παρηγορηθούμε με αυτόν το λόγο ή να παρηγορήσουμε; Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε διότι όσο απτός είναι ο ερχομός του θανάτου τόσο απτές εξηγήσεις απαιτεί!
Μαζί με τον συγγραφέα καταδυόμαστε στα έγκατα του Άδη μας, αφουγκραζόμαστε μαζί του την αβάσταχτη σιωπή της απουσίας του Θεού, παλεύουμε, χάνουμε, νικάμε, σηκωνόμαστε, ξαναπέφτουμε, αλλά τελικά κάτι κάνουμε. Δεν απελπιζόμαστε, όπως λέει και ο άγιος, διότι ακόμα και μέσα στον Άδη υπάρχει ο Θεός και ίσως εκεί να γίνονται οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις καθώς και εκεί μπορούμε να δούμε το χέρι του Θεού! Η βεβαιότητα της παρουσίας είναι εκείνη που λυτρώνει! O π. Βασίλειος απεκδύεται τις βεβαιότητες της ιερωσύνης του, για να κάνει αυτό που κάνει ο Ιησούς: συνοδοιπορία στη μαυρίλα και την εκμηδένιση, στον πόνο και την παράλογη μοναξιά. Κατέρχεται στον Άδη της απώλειας κι αυτή η κάθοδος έχει την έννοια του συντροφέματος.
Ένα αληθινό βιβλίο που σπάζει το φράγμα του ευσεβισμού στην Εκκλησία βάζοντας το μαχαίρι βαθιά μέσα στην πληγή, όταν καταθέτει τα αυθεντικά ερωτήματα, που ο καθωσπρεπισμός μας δεν μας αφήνει πολλές φορές να τολμήσουμε να θέσουμε.
Κατά την προσφιλή του συνήθεια ο συγγραφέας συνοδοιπορεί με τους αγαπημένους του ποιητές και συγγραφείς, Ελύτη, Δημουλά, Καζαντζάκη, Έλιοτ, Κλεμάν, Σμέμαν και πολλούς άλλους, αλλά και με νέους συνεπιβάτες, όπως ο άγ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ο π. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, ντύνοντας έτσι το κείμενό του με ένα μεθυστικό άρωμα πνοής ζώσας!
Για άλλη μια φορά το νέο πόνημα, έργο γνήσιου πόνου καρδιάς, του π. Βασιλείου Χριστοδούλου είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που απολαμβάνει ο αναγνώστης κολυμπώντας -χωρίς σωσίβιο- στο πέλαγος της καταπληκτικής γραφής του! Όσο για το περιεχόμενο, είναι απλώς συγκλονιστικό, συγκινητικό, αφοπλιστικό, αποκαλυπτικό, επαναστατικό!
Στο πολύ πρωτότυπο αυτό βιβλίο ο αναγνώστης δεν μπορεί να μείνει παθητικός θεατής ενός δρώμενου που εξελίσσεται χωρίς να τον αγγίξει, αλλά θα συμμετάσχει ενεργητικά, θα ζήσει Σαρακοστή και Πεντηκοστή συνάμα, θα αναδυθεί πνευματικά -ίσως σε ύψη που δεν είχε ποτέ διανοηθεί- θα πέσει σίγουρα σε βαθιά και αχαρτογράφητα νερά, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτός που θα τολμήσει να κολυμπήσει σε αυτά θα αποζημιωθεί ποικιλοτρόπως!
Σωτήριος Ν. Κόλλιας, Δρ. Θεολογίας
Αναδημοσίευση από https://www.pemptousia.gr/2020/09/se-lathos-ora-nichtoni/
Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Γρηγόρη εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου