Το μυαλό μου μόνιμα αλητεύει μα έχω μια καλή δικαιολογία. Δεν βρήκα συρτάρι να το κλείσω…

 

Παλιά, το παραδέχομαι. Ημουν πολύ πιο τακτική...
Μεγαλώνοντας κουράστηκα, βαρέθηκα, απαξίωσα ίσως την αξία της στημένης, τακτοποιημένης, καλοβαλμένης ζωής κι αυτό είχε αντίκτυπο και στα συρτάρια μου...
Ένα βράδυ λοιπόν τ' άδειασα με λύσσα...
Κι όλα τα καλοδιπλωμένα πρέπει μου, τα κολλαρισμένα λόγια μου βρεθήκανε κουβάρι στο πάτωμα...
Μαζί με τα χρόνια που έχασα τακτοποιώντας τα....
Κι έβαλα μες το πρώτο συρτάρι όλο τον ουρανό που έσκασε μπρος τα μάτια μου...
Στο δεύτερο ολάκερη τη θάλασσα που με πλημμύρισε...
Στο τρίτο όλα τα σύννεφα που με ταξίδεψαν....
Έψαξα πού να βάλω τις σκέψεις μου...
Μα δεν βρήκα άλλο συρτάρι....
Χαμογέλασα κρυφά, το χάρηκα...
Το μυαλό μου μόνιμα αλητεύει
μα έχω μια καλή δικαιολογία...
Δεν βρήκα συρτάρι να το κλείσω...

Παιδικό όνειρο...Γιατί κάθε όνειρο αναζητά το άλλο του μισό

Ο Γιώργος Βαρσαμάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι διπλωματούχος πιάνου από το Εθνικό Ωδείο με ανώτερες θεωρητικές σπουδές στη μουσική που ολοκληρώνονται με το πτυχίο της φούγκας.

Απόφοιτος του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου με σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου μουσικοπαιδαγωγικής από το Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας.

Έχει συνθέσει μουσική για θέατρο, παιδικές θεατρικές παραστάσεις, μικρού μήκους ταινίες και ντοκιμαντέρ. Έχει επίσης συνθέσει έργα για σόλο κιθάρα για κιθάρα και ορχήστρα εγχόρδων, για σόλο πιάνο, για κουαρτέτο εγχόρδων αλλά και για άλλου τύπου μουσικά σύνολα.

Δισκογραφία

Το 2004 κυκλοφορεί η πρώτη δισκογραφική δουλειά του με τίτλο «Βorn reborn». Πρόκειται για ένα ορχηστρικό έργο αφιερωμένο στον κύκλο της ζωής. Διακρίθηκε ανάμεσα στους 20 καλύτερους ελληνικούς δίσκους της χρονιάς σύμφωνα με το περιοδικό «Δίφωνο».

Το 2006 ολοκληρώνει το δεύτερο δισκογραφικό του έργο με τίτλο «10 Πτήσεις με Αερόστατο». Η επίσημη παρουσίαση του έργου πραγματοποιήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο του «Διεθνούς Φεστιβάλ Πέτρας» στο Θέατρο Πέτρας.

Το 2009 κυκλοφορεί η δισκογραφική του δουλειά με τίτλο ¨Μυστικά Παραμύθια¨ .Η επίσημη παρουσίαση του έργου πραγματοποιήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου στη μουσική σκηνή «αυλαία»

Τον Ιανουάριο του 2012 κυκλοφορεί το δισκογραφικό του έργο με τίτλο ¨Λίγο πριν…λίγο μετά¨. Η επίσημη παρουσίαση του έργου έγινε την ίδια ημέρα της κυκλοφορίας του στο μουσείο Μπενάκη.

Τον Οκτώβριο του 2013 κυκλοφορεί δισκογραφικά η μουσική που συνέθεσε για το ντοκιμαντέρ των Φάνη Λογοθέτη και Σπύρου Ανδρεάδη «OST«. Η παρουσίαση του έγινε στον ΙΑΝΟ σε μια εκδήλωση όπου συμμετείχαν σημαντικοί συνθέτες της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Το 2015 κυκλοφορεί η δισκογραφική του δουλειά με τίτλο «Aurora«. Πρόκειται για μια συλλογή έργων με επίκεντρο την κιθάρα περιλαμβάνοντας συνθέσεις για σόλο κιθάρα, ντουέτα κιθάρας καθώς και την σουίτα για κιθάρα και ορχήστρα εγχόρδων. To συγκεκριμένο έργο ερμηνεύτηκε από τον διακεκριμένο σολίστ Γιώργο Τοσικιάν. Η παρουσίαση του συγκεκριμένου έργου έγινε τον Μάρτιο στο Μουσείο Μπενάκη με επίσημο καλεσμένο και ομιλητή τον Νότη Μαυρουδη.

Μουσικά θέματα από τη δισκογραφία του και όχι μόνο ακούγονται σε τηλεοπτικά σήριαλ άλλα και σε άλλες τηλεοπτικές εκπομπές και έχουνε χρησιμοποιηθεί και ως σήματα ραδιοφωνικών εκπομπών.

To 2017 κυκλοφορεί η δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Inside me». Πρόκειται για έντεκα καινούρια ορχηστρικά θέματα και ένα τραγούδι με στίχους και ερμηνεία της καταξιωμένης στιχουργού και ερμηνεύτριας Νατάσσα Μάρε Μουμτζίδου . Μουσικές που συνδέουν τον ήχο του πιάνου με τον ήχο των εγχόρδων και των πνευστών δημιουργώντας ένα ιδιαιτέρως λυρικό και ατμοσφαιρικό έργο. Με την συμμετοχή καταξιωμένων ελλήνων μουσικών-σολιστών το έργο «Inside me» είναι ένα ιδιαίτερο μελωδικό κράμα που κινείται σε ύφος λυρικό, κινηματογραφικό δημιουργώντας την αίσθηση μιας αλληλουχίας ανοιχτών τοπίων και μεστών συναισθημάτων που επιθυμεί να μας ταξιδέψει στα πιο εσωτερικά μας μονοπάτια.

Συναυλίες

Τον Ιούνιο του 2007 η ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ σε διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής γιορτής της μουσικής, παρουσίασε το έργο του για συμφωνική ορχήστρα «Ο χορός της πεταλούδας».

Τον Οκτώβριο του 2008 και πάλι από την ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ σε διεύθυνση του Δημήτρη Μπουζάνη παρουσιάστηκαν πέντε έργα του για ορχήστρα. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στο studio c της ελληνικής ραδιοφωνίας, σε απ ευθείας μετάδοση από το τρίτο πρόγραμμα.

Στις 16 Νοεμβρίου του 2012 πραγματοποιήθηκε συναυλία με έργα του στο στούντιο c της ελληνικής ραδιοφωνίας υπό το πλαίσιο των Μουσικών Συναντήσεων που διοργανώνει το Τρίτο Πρόγραμμα σε συνεργασία με τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ. Η συναυλία μεταδόθηκε ζωντανά από τις ραδιοφωνικές συχνότητές του τρίτου προγράμματος

Από το 2004 έως σήμερα, δίνει συναυλίες παρουσιάζοντας τα έργα του σε φεστιβάλ και χώρους πολιτισμού σε όλη την Ελλάδα.

Το 2012 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Cambia το βιβλίο με τίτλο “Μουσικές ιστορίες για πιάνο” με έργα του για σόλο πιάνο

Από το 2000 έως σήμερα είναι στέλεχος και προϊστάμενος του μουσικού τμήματος του Ε.Μ.Π.

Έγραψαν γι αυτόν

Ένας ευφρόσυνος δίσκος, με βαθιά ατμόσφαιρα και αισθητική παιδεία, είναι τα « Μυστικά Παραμύθια του συνθέτη Γιώργου Βαρσαμάκη. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι η ενορχήστρωση εγχόρδων, πνευστών και κρουστών, που ακούγονται σαν αγγελική μουσική, χωρίς να χάνουν την αυτονομία τους.

Νίκος ΒατόπουλοςΚαθημερινή 05/02/2010

…εξαιρετικός πιανίστας, με μελωδική φαντασία, ρυθμικό πλούτο και ενορχηστρωτική ευαισθησία και δεξιοσύνη.

Βασίλης ΑγγελικόπουλοςΚαθημερινή 07/01/2007

…η μουσική ως βάλσαμο εξαγνισμού και ελιξίριο αποσυμφόρησης, αυτό το χαρακτήρα έχει η μαγική χώρα που έπλασε για όλους μας ένας πεπαιδευμένος συνθέτης νέας .. εσοδείας, μελωδός ως τα κόκκαλα και εμπνευσμένος σε βαθμό ζήλειας. Η φαντασία του, πολύτροπη, καλπάζει στις νεοελληνικές και νεοκλασικές αισθητικές επικράτειες, με μέτρο την καθαρή «διατύπωση» ενός τραγουδιού, ενισχυμένη από μια περίτεχνη ενορχήστρωση ισοδύναμη ατμοσφαιρικά με μια γενναιόδωρη και καίρια κινηματογραφική μουσική πινελιά…

Χ. ΤσανάκαςΔίφωνο 05/01/2005

’Υπό το φώς της τέχνης του Μάικλ Νάιμαν και του Μέρτενς κι έτερων ρομαντικών του μινιμαλισμού. Βαριά αναφορά, όντως, να όμως που ο συνθέτης και πιανίστας με το βιολί-τσέλο-κλασική/ηλεκτρική κιθάρα-φλάουτο-κλαρινέτο-κρούστα σχήμα του και με το κεφάλι ψηλά…

Αργύρης Ζήλος

Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα, έτσι περνάει το φως

“There’s a crack in everything that’s how the light gets in”, Leonard Cohen.

Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα, έτσι περνάει το φως. 

Είναι εύκολο να θέλουμε να είμαστε δυνατοί. 

Είναι εύκολο να προσφέρουμε ένα ώμο σε κάποιον που αγαπάμε όταν υποφέρει. Είναι φυσικό, είμαστε ενθαρρυντικά όντα. Τους τυλίγουμε στα χέρια μας λέγοντας: «Όλα θα είναι εντάξει, χρειάζεται λίγο χρόνο». 

Αλλά δεν νιώθω καλά. Και κάθε μέρα που περνάει νιώθω σαν μια ατελείωτη περίοδο θλίψης. Είμαι πληγωμένη. Στο παρελθόν, έμαθα πως να προχωράω. Έβαλα το κεφάλι μου κάτω και το ξεπέρασα. Ντύθηκα και πήγα στη δουλειά. Έστειλα τις ευχές μου με την ελπίδα ότι θα φτάσουν στην ψυχή του ατόμου που άφηνα. 

Και τότε ένιωσα καλύτερα. Αλλά αυτό είναι διαφορετικό.

Έχεις φύγει και νιώθω σαν η καρδιά μου να έφυγε μαζί σου. Δεν έχει σημασία πόσο προσπαθώ, τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα τώρα. 

Είναι εύκολο να είσαι έξυπνος και δυνατός όταν δεν συμβαίνει τίποτα, αλλά τι γίνεται τώρα; Τι συμβαίνει όταν έχουμε περάσει τόσα πολλά;

Με κάποιο τρόπο, μέσα από το φτερωτό παλιρροιακό κύμα συναισθημάτων, δημιουργήθηκε μια απαλή και τρυφερή φωνή: «Μάθε να ζεις με την πληγωμένη καρδιά σου». 

Και τα δάκρυα ήρθαν και πάλι. Πήρα την απάντηση μου. 

Όλη την εβδομάδα έψαχνα κάτι, όπου η καρδιά μου θα μπορούσε να γιατρευτεί, αλλά τίποτα δεν βρήκα. Ένιωσα απελπισμένη, αλλά τώρα καταλαβαίνω.

Η καρδιά μου δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, αλλά δεν θέλω πλέον να είναι. 

Η παραμικρή επαφή με τα μάτια μου φέρνει δάκρυα. Μια πραγματική στιγμή συμπόνιας ξεσπάει μέσα από το σώμα μου σαν ποτάμι. Αισθάνομαι τα πάντα -ότι έχτισα μια ζωή προσπαθώντας να μην αισθάνομαι. 

Και ενώ μπορεί να είμαι πληγωμένη, τώρα είμαι ελεύθερη. Μπορώ τελικά να αφήσω κάτω την ασπίδα μου. 

Γνωρίζω τώρα ότι δεν μπορώ πλέον να προχωρήσω στην ζωή φυλάσσοντας την καρδιά μου σαν πολύτιμη πορσελάνη. Δεν μπορώ να αγαπήσω πραγματικά με αυτόν τον τρόπο. Δεν έχει σημασία πόση αγάπη έχω μέσα μου αν δεν μπορώ να αγγίξω τον κόσμο ή τον σύντροφο μου, όπως ακριβώς ένα κύπελλο από πορσελάνη δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το σκοπό του με το να μένει πίσω από το τζάμι σε ένα ράφι.

Δεν θέλω η αγάπη μου να είναι πολύτιμη, σαν κάποιο απρόσιτο έργο τέχνης. Θέλω να είναι συνηθισμένη, καθημερινή και πραγματική. Ακριβώς όπως έχει κατασκευαστεί για να είναι. Θέλω να κρατάω την καρδιά μου στο χέρι μου κάθε πρωί, να γλιστρήσω τον αντίχειρα μου πάνω στις κομματιασμένες άκρες της και να ξέρω ότι αξίζει να την δώσω. Θέλω να την προσφέρω, καθώς θα προσφέρω το πιο αγαπημένο μου υλικό αγαθό. Επειδή είναι. 

Τι περισσότερο μπορώ να δώσω από την αληθινή, σπασμένη, πληγωμένη καρδιά μου; 

Δε φοβάμαι πλέον να πληγωθώ. Τώρα θέλω να αγαπώ πολύ δυνατά. Πλέον πληγωμένη, έχω αλλάξει για πάντα. Ακόμα και αν αυτό που φοβόμαστε περισσότερο, αυτό είναι στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη ευλογία που μπορούμε να πάρουμε σε αυτή την ανθρώπινη ζωή. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο γνωρίζουμε ολόκληρες τις καρδιές μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζομαι να θεραπευθώ. Γιατί τώρα, τα κομμάτια μου από πορσελάνη είναι διάσπαρτα στο πάτωμα. Θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή και φροντίδα για να επαναφέρω την καρδιά μου ξανά, αλλά είμαι πρόθυμη να το κάνω γιατί τώρα καταλαβαίνω γιατί το αξίζει. Ξέρω τι μου έλειπε.

Αυτή τη στιγμή, μου θυμίζει την ιαπωνική μορφή τέχνης που ονομάζεται kintsugi. Μεταφράζοντας σε «επιδιόρθωση με χρυσό», αυτή η τέχνη είναι η διαδικασία της επισκευής σπασμένων κεραμικών με την επανασύνδεση των πήλινων τεμαχίων με μία χρυσή λάκα. Τα θραύσματα γίνονται τα πιο πολύτιμα μέρη. Δεν απορρίπτουν και αντικαθιστούν ένα τέλειο καλό κύπελλο, τιμούν τα σπασίματα του, φωτίζουν τις ρωγμές και το κάνουν έτσι πιο όμορφο. 

Έτσι έχω παραιτηθεί από την προσπάθεια να αισθάνομαι καλύτερα, και με αυτόν τον τρόπο έχω αποκαταστήσει την πίστη μου ότι με κάποιο τρόπο αυτός ο χωρισμός με άνοιξε σε μια ζωή πραγματικής, ακατέργαστης, ανθρώπινης αγάπης. 

Τώρα ήρθε η ώρα να γίνω μάστερ αυτής της τέχνης πιστεύοντας ότι μία μέρα, όταν φτιάξω το τραπέζι για δύο, θα περπατήσεις μέσα από την πόρτα με την kintsugi καρδιά σου και θα μάθεις πώς να αγαπάς και τη δική μου.

via

«Ο Θαυματοποιός»

Υπόθεση: Ίσως στο Παρίσι του Μεσοπολέμου η τέχνη του Θαυματοποιού να μάγευε, οι εποχές αλλάζουν και μόνο οι ροκ σταρ κλέβουν πια την παράσταση. Έτσι, ο άνθρωπός μας, που εργάζεται ως Θαυματοποιός, ξεπέφτει να ασκεί την τέχνη του σε μπαρ, καφετέριες και πάρκα.

Η τύχη του όμως αλλάζει, όταν σ’ ένα χωριό της Σκοτίας, συναντά ένα αθώο κορίτσι, την Αλίκη, που πιστεύει πως τα κόλπα του είναι πραγματική μαγεία. Μαζί της πηγαίνει στο Εδιμβούργο, όπου εκείνη κρατά το σπίτι και εκείνος εργάζεται σ’ ένα μικρό θέατρο. Γοητευμένος από τον ενθουσιασμό της, την ανταμείβει με όλο και περισσότερα δώρα. Δεν μπορεί όμως να της χαλάσει το όνειρο και να της αποκαλύψει ότι η μαγεία του δεν υπάρχει…

Μια ταινία που βασίζεται σ’ ένα ανέκδοτο σενάριο του Ζακ Τατί, του σημαντικότερου κωμικού του κινηματογράφου στη Γηραιά Ήπειρο από την εμφάνιση του ομιλούντος έως σήμερα, το οποίο γράφτηκε το 1956 ως μια προσωπική επιστολή προς την αποξενωμένη, μεγαλύτερη κόρη του.

Σκηνοθεσία: Σιλβέν Σομέ.

Διακρίσεις:

Βραβείο Καλύτερου Κινούμενου Σχεδίου στα Ευρωπαϊκά Βραβεία 2010.

Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα Κινούμενου Σχεδίου.

...

"Μπορεί πια να μην υπάρχουν μάγοι, υπάρχει όμως ακόμα μαγεία…

κι είναι η αληθινή αγάπη πέρα από τον θάνατο."

Ο θάνατος ως δυνατότητα

Ηδη από πολύ νωρίς, στον πλατωνικό διάλογο «Φαίδων», η φιλοσοφία αυτοπροσδιορίζεται ως «μελέτη θανάτου». Η προσδοκία, εντούτοις, ότι αυτή η μελέτη μπορεί να αποφέρει ένα είδος υπέρβασης του θανάτου διαψεύδεται οικτρά. Τα τέσσερα επιχειρήματα υπέρ της αθανασίας της ψυχής που εκθέτει ο Σωκράτης στον διάλογο είναι φανερό ότι στερούνται εγκυρότητας και πειστικότητας.

Πιο γειωμένος και ρεαλιστής, ο Αριστοτέλης θα προσεγγίσει τον θάνατο υπό το πρίσμα της ζωής, της οποίας στόχος είναι η πραγμάτωση του ύψιστου ανθρώπινου αγαθού: της ευδαιμονίας. Η ευδαιμονία αποτελεί την έσχατη ανθρώπινη επιδίωξη· δεν συνιστά ούτε ένα βίωμα υψηλών συναισθηματικών εντάσεων, ούτε μια απλώς υποκειμενική κατάσταση: αποτελεί, αντίθετα, ενεργό πραγμάτωση («ενέργεια») ενός τρόπου ζωής που αναδεικνύει την ενότητα ενός «βίου». Το ερώτημα που απασχολεί τη φιλοσοφία δεν είναι αν «εγώ νιώθω» ευδαίμων, αλλά αν είναι εύλογο και ορθό «ο Χ να θεωρηθεί ευδαίμων».

Αν όμως η ευδαιμονία αφορά το σύνολο ενός ανθρώπινου βίου, και δεδομένου ότι το εύθραυστο και ευμετάβλητο των ανθρωπίνων πραγμάτων επιφυλάσσει ματαιώσεις και ανατροπές, μήπως τότε θα πρέπει να περιμένουμε έως τον θάνατο κάποιου, πριν τον χαρακτηρίσουμε ευδαίμονα; Αυτό ήταν το νόημα της περίφημης προειδοποίησης του Σόλωνα προς τον Κροίσο: τέλος όρα βίου («δες πρώτα το τέλος»). Και όμως: η «ευδαιμονία» δεν είναι ένας όρος που έχει θέση μόνο σε μια νεκρολογία. Η ενότητα ενός βίου δεν συγκροτείται μόνο ex post, αλλά σε κάθε στιγμή του, ακολουθώντας τις πορείες και μεταπτώσεις, τα επιτεύγματα και τις ματαιώσεις του.

Και η ενότητα αυτή δεν συγκροτείται μόνο από το παρελθόν μας, από όσα έχουν γίνει, αλλά και από όσα συναπαρτίζουν το μελλοντικό σχεδίασμα του βίου μας. Ο βίος αυτός, με τα λόγια του ποιητή, αποβλέπει «σε ένα τέλος που είναι πάντοτε παρόν». Το τέλος αυτό, εντούτοις, δεν επισκιάζει ούτε ακυρώνει την πράξη μας· αντίθετα, την προσανατολίζει, θέτοντάς τη διαρκώς ενώπιον του αιτήματος της αναγκαίας ενότητας.

Εδώ ακριβώς έγκειται το παράδοξο του θανάτου: ενώ είναι το τέλος εκείνο που ακυρώνει ριζικά την ανθρώπινη πράξη, συγχρόνως της προσδίδει την αναγκαία ενότητα. Η φιλοσοφία καλείται να αναλάβει αυτό το παράδοξο· δεν αναζητεί παρηγορία στο Επέκεινα, και, κατά τούτο, διαφέρει αποφασιστικά από θρησκευτικές προσδοκίες.

Με τα λόγια του Μάρτιν Χάιντεγκερ, «κάθε φιλοσοφία είναι θεμελιωδώς αθεϊστική». Ο θάνατος, παρατηρεί ο Χάιντεγκερ, πρέπει να κατανοηθεί ως η πιο ριζική και καίρια ανθρώπινη δυνατότητα.

Ο θάνατος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας: αποτελεί το πέρας της, και έτσι την καθορίζει – ως διαρκής παρουσία ενός «ούπω», ενός «όχι ακόμη». Αυτό το «ούπω» δεν έχει ωστόσο τη μορφή μιας εξωτερικής εκκρεμότητας ή υπολοίπου, όπως η αποπληρωμή ενός δανείου, ή η συμπλήρωση ενός παζλ. Ο θάνατος δεν αποτελεί για την ύπαρξη κάτι εξωτερικό και μελλοντικό, αλλά κάτι εγγενές και παροντικό: προσδιορίζει την ύπαρξη βαθιά στον πυρήνα της ως πεπερασμένη. Ο άνθρωπος «θνήσκει ενόσω υπάρχει», και ο θάνατος είναι «ένα φαινόμενο της ζωής»: Αν και συνιστά την πλήρη ακύρωση της ύπαρξης, της επιτρέπει συγχρόνως να σχετισθεί με τον εαυτό της ως ολότητα. Με αυτή την έννοια, ο θάνατος αποτελεί μια δυνατότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μη αναπληρώσιμος

Ο θάνατος δεν μπορεί, εντούτοις, να αποτελέσει αντικείμενο μιας άμεσης εμπειρίας. Ο δικός μας θάνατος εκφεύγει της εμπειρικής σύλληψης· ο θάνατος ενός τρίτου, από την άλλη, ακόμη και αν πρόκειται για ένα προσφιλές μας πρόσωπο, δεν μας παρέχει μια εμπειρία της απώλειας που υφίσταται ο ίδιος ο θνήσκων. Ο θάνατος είναι θεμελιωδώς μη αναπληρώσιμος. Σε πολλές (αν όχι σε όλες τις) πλευρές της ύπαρξής μας και της καθημερινής μας δραστηριότητας, μπορούμε να αναπληρωθούμε από άλλους. Μπορούμε να στείλουμε κάποιον άλλον να ψωνίσει για εμάς, να μας αντικαταστήσει στην εργασία, να μας εκπροσωπήσει σε μια τελετή. Μπορούμε, ακόμη, να βρούμε κάποιον δότη σπέρματος ή κάποια παρένθετη μητέρα που θα μας υποκαταστήσουν έως και στην πατρότητα ή στη μητρότητα. Ομως κανείς δεν μπορεί να αναλάβει τον θάνατο του άλλου: ο θάνατος παραμένει ουσιωδώς ο δικός μας, ατομικός θάνατος.

Ο θάνατος γίνεται έτσι το πιο ιδιαίτερο στοιχείο της ύπαρξής μας, μας διακρίνει από όλους τους άλλους, καθώς είναι η μόνη δυνατότητα που δεν μπορούμε να μοιραστούμε με άλλους· λειτουργεί έτσι ως η βασική πηγή της εξατομίκευσής μας. Ο θάνατος είναι η έσχατη δυνατότητά μας, μια δυνατότητα που διακόπτει αμετάκλητα κάθε άλλη δυνατότητα – τρεπόμενος, έτσι, σε πλήρη αδυναμία. Είναι, συγχρόνως, η πιο βέβαιη δυνατότητά μας: ο βαθμός της βεβαιότητάς του ξεπερνά κάθε άλλη βεβαιότητα της ύπαρξης. Εντούτοις, παρ’ όλη τη βεβαιότητά του, ο θάνατός μας παραμένει μια δυνατότητα απροσδιόριστη: κανείς μας δεν γνωρίζει πότε ακριβώς θα επέλθει, και έτσι παραμένει παρών ως μια «διαρκής απειλή».

Ως πέρας και τέλος, ο θάνατος παρέχει στη ζωή τη δυνατότητα ολοκλήρωσης: τη δυνατότητά της να αποτελέσει μια συνεκτική ενότητα. Θέτοντας τον άνθρωπο ενώπιον της πεπερασμένης του φύσης, τον καλεί με έναν ριζικό τρόπο να προσδώσει νόημα και περιεχόμενο στην ατομική του ύπαρξη. Μόνο η ανάληψη αυτής της ατομικότητας μπορεί να οδηγήσει στην ευδαιμονία (Αριστοτέλης) ή στην αυθεντικότητα (Χάιντεγκερ).

* Ο κ. Παναγιώτης Θανασάς είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ.· Το ερευνητικό, συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο επικεντρώνεται στην αρχαία φιλοσοφία, στον Χέγκελ και στον Χάιντεγκερ.

Επιμέλεια: Χαρίδημος Κ. Τσούκας

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΑΝΑΣΑΣ*

via

Οι άνθρωποι που κλαίνε κατά τη διάρκεια των ταινιών είναι οι πιο δυνατοί από όλους. Τα δάκρυα της υπερδύναμης.

Tο παραδέχομαι. Κλαίω όταν βλέπω ταινίες. Ή όταν διαβάζω βιβλία. Ή όταν ακούω μουσική. Επηρεασμένη πολλές φορές και από το επίπεδο των ορμονών μου, μπορεί να αρπάξω προληπτικά μερικά χαρτομάντιλα και να κάτσω να δω μια ταινία μόνη.

Παρόλο που πολλοί άνθρωποι χαμογελάνε αυτάρεσκα όταν με βλέπουν να παρακολουθώ ταινίες κλαίγοντας, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Η αλήθεια να λέγεται, οι άνθρωποι που κλαίνε όταν βλέπουν ταινίες τείνουν να έχουν κάτι που πολλοί άλλοι δεν έχουν καλλιεργήσει: Ενσυναίσθηση.

Μόνο ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου έχει ενσυναίσθηση. Πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, οι ναρκισσιστές και οι κοινωνιοπαθείς για παράδειγμα, έχουν γεννηθεί χωρίς αυτή και ζουν όλη τους τη ζωή χωρίς να έχουν βάλει ποτέ πραγματικά τον εαυτό τους στη θέση κάποιου άλλου. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να νιώσουν τους άλλους. Παρόλο που η απουσία ενσυναίσθησης θα μπορούσε να είναι ωφέλιμη για έναν πωλητή μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, δεν είναι πάντα κάτι καλό.

Στην πραγματικότητα, το να νοιάζεται κάποιος για την κατάσταση των άλλων θέλει δύναμη. Πολλή δύναμη. Η ζωή είναι σκληρή για κάποιους ανθρώπους και αν μπορείτε να μπείτε στη θέση τους και να νιώσετε τον πόνο που έχουν, τότε αυτό λέει κάτι για εσάς.

Είστε αρκετά δυνατοί όταν νιώθετε αυτόν τον πόνο, αλλά παρόλα αυτά τον αντέχετε. Είστε αρκετά δυνατοί όταν είστε δυνατοί για τους άλλους ανθρώπους. Είστε δυνατοί μέχρι το σημείο που κατανοείτε από που προέρχεται αυτός ο πόνος και είστε ικανοί να νιώσετε αυτό που νιώθουν.

Δεν είναι ποτέ αδυναμία το να νοιάζεστε για κάποιον άλλον, ακόμα και αν αυτός είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας σε κάποια ταινία. Δείχνει ότι έχετε καρδιά και αυτή η καρδιά μπορεί να ραγίσει για τους άλλους. Παρόλο που μπορεί να ραγίσει μέχρι το τέλος της ταινίας, ξέρετε ότι θα επανέλθει γρήγορα.

Το να είναι ικανοί να αναρρώνουν τόσο γρήγορα, λέει κάτι άλλο για τους ανθρώπους που κλαίνε κατά τη διάρκεια ταινιών. Μπορούν να ανακάμψουν όπως κανείς άλλος και είναι αρκετά δυνατοί και έξυπνοι ώστε να ξεχωρίζουν την πραγματικότητα από τη φαντασία.

Φυσικά, αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι κλαίνε όταν βλέπουν ταινίες. Υπάρχουν επίσης δάκρυα που κυλάνε στα μάγουλά σας επειδή έχετε πάει στο μέρος που βλέπετε στην ταινία. Δάκρυα αναμνήσεων που είναι οδυνηρές. Έχω διαπιστώσει πολλές φορές ότι λειτουργεί ως κάθαρση για μένα το ότι βλέπω ταινίες στις οποίες οι άνθρωποι έχουν περάσει τα ίδια που έχω περάσει και εγώ, απλά επειδή μου επιτρέπει να απελευθερώνω μερικά από τα συναισθήματά μου που είχα κρατήσει μέσα μου, με έναν υγιή τρόπο. Θα ήθελα να δω πώς θα μπορούσε να αμφιβάλλει κάποιος για τη δύναμη κάποιου άλλου όταν τελικά αντιμετωπίσει τα πράγματα που τον πόνεσαν στο παρελθόν.

Έπειτα, υπάρχουν εκείνα τα δάκρυα που κυλάνε όταν είστε ενθουσιασμένοι με την καλλιτεχνική ευφυΐα μιας ταινίας. Δεν είναι κάτι που κάνουν επιδεικτικά οι άνθρωποι. Ονομάζεται Σύνδρομο του Stendhal σε μια πιο προχωρημένη του μορφή και σημαίνει ότι ένα καλλιτεχνικό έργο σας συγκίνησε τόσο ώστε να έχετε σωματικά και συναισθηματικά συμπτώματα.

Έχοντάς το αφού είδα την ταινία Casshern, μπορώ να σας πω με ειλικρίνεια ότι χρειάζεται πολλή δύναμη για να απεμπλακείτε από αυτή την αίσθηση του δέους.

Για εσάς που είστε υπερευαίσθητοι στον τρόπο με τον οποίο η τέχνη σας συγκινεί, το να δείτε μια καλή ταινία, το να ακούσετε ένα καλό σόου στο ράδιο ή το να διαβάσετε το σωστό κόμικ, μπορεί να είναι μια καλή δοκιμασία της ικανότητάς σας να διατηρείτε ένα σοβαρό, ανέκφραστο προσωπείο. Αυτό επίσης μπορεί να γίνει και με μια βόλτα στο τρενάκι του λούνα παρκ. Μια βόλτα που σας αναγκάζει να αντιμετωπίσετε και να αποδεχτείτε συναισθήματα που οι περισσότεροι επιλέγουν να κρύβουν.

Αν με ρωτάτε, αυτό δείχνει ότι κάποιος έχει πολλή δύναμη.

Ίσως δεν είναι το είδος της δύναμης που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους όταν σκέφτονται ένα δυνατό άτομο, αλλά είναι το πιο σημαντικό είδος συναισθηματικής δύναμης: Η ενσυναίσθηση.

Ακόμα και αν δεν σηκώνουμε 100 κιλά, εξερευνούμε τα συναισθήματά μας και αυτό μπορεί να ανυψώσει το πνεύμα μας ψηλότερα από οτιδήποτε άλλο εκεί έξω.

via

Λέον Τολστόι: «Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις»!!!

Ο Λέων Τολστόι είναι ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Κυρίως γνωστός για τα έργα του «Πόλεμος και Ειρήνη» και «Άννα Καρένινα» μελετάται πια ως ένας από τους κλασικούς Ρώσους λογοτέχνες.

Ο κόμης Λεβ Νικολάγεβιτς Τολστόι γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1828 σε πόλη της Ρώσιας και ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια. Σπούδασε ανατολικές γλώσσες και νομική, μα ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να λάβει το πτυχίο του.

Ήταν αθεράπευτα ντροπαλός μα είχε φύση ανήσυχη. Παρά το γεγονός ότι προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια, έχασε και τους δύο του γονείς πολύ νωρίς στη ζωή του. Έτσι δεν θα χαρακτήριζε κανείς την παιδική του ηλικία ως πολυτελή, αλλά περισσότερο ως επώδυνη.

Και αυτό διότι δεν έχασε μόνο τους γονείς του, αλλά και την επόμενη κηδεμόνα του, όπου τελικά μετακόμισε σε σπίτι θείου του. Παρά το γεγονός ότι περιβαλλόταν από το θάνατο των αγαπημένων του, ο Λέων προσπάθησε να διατηρήσει στη μνήμη του τις πιο ευτυχισμένες στιγμές εκείνων των χρόνων.

Ο Τολστόι αποτέλεσε έμπνευση για τον Γκάντι, ο οποίος επηρεάστηκε από δοκίμια του πρώτου για την ειρήνη, πάνω στα οποία θεμελίωσε στη συνέχεια τη θεωρία του περί μη βίαιης αντίστασης στην αδικία. Αλλά και ο Martin Luther King λέγεται πως εμπνεύστηκε από τις ιδέες του μεγάλου αυτού συγγραφέα.

16 αποφθέγματα του Λέοντα Τολστόι που εξερευνούν όλες τις πλευρές της ζωής

1. «Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις»

2. «Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του»

3. «Είναι εκπληκτικό πόσο πλήρης είναι η αυταπάτη ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη»

4. «Το λάθος δεν παύει να είναι λάθος επειδή εγκρίνεται από την πλειοψηφία»

5. «Όλη η ποικιλία, όλη η γοητεία, όλη η ομορφιά της ζωής αποτελείται από το φως και τη σκιά»

6. «Ο σεβασμός εφευρέθηκε για να καλύψει την άδεια θέση η οποία έπρεπε να ανήκει στην αγάπη»

7. «Αν αναζητάτε την τελειότητα, δεν θα είστε ποτέ ευχαριστημένοι»

8. «Ένας από τους πιο κοινούς πειρασμούς, ο οποίος όμως οδηγεί στις μεγάλες συμφορές είναι ο πειρασμός των λέξεων: «Όλοι έτσι κάνουν»

9. «Μην ακούτε ποτέ αυτούς που κακολογούν τους άλλους και λένε καλά λόγια για εσάς»

10. «Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια»

11. «Πλήξη: η επιθυμία για επιθυμίες»

12. «Ας συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλο – μόνο τότε θα ζήσουμε ειρηνικά»

13. «Να έχεις ένα στόχο για όλη σου τη ζωή, ένα στόχο για ένα μέρος της ζωής σου και ένα στόχο για κάθε χρόνο. Ένα στόχο για κάθε μήνα, ένα στόχο για κάθε εβδομάδα, ένα στόχο για κάθε μέρα, ένα στόχο για κάθε ώρα και κάθε λεπτό. Και να θυσιάζεις το μικρότερο στόχο για το μεγαλύτερο»

14. «Σε αγάπησα από πάντα και αν κάποιος αγαπάει κάποιον, αγαπά ολόκληρο τον άνθρωπο, ακριβώς όπως είναι και όχι όπως κάποιος θα ήθελε να είναι»

15. «Οι δύο πιο ισχυροί πολεμιστές είναι η υπομονή και ο χρόνος. Αυτοί καταφέρνουν τα πάντα»

16. «Ελεύθερα πνεύματα είναι εκείνοι που είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους χωρίς προκατάληψη και χωρίς να φοβούνται να καταλάβουν πράγματα που έρχονται σε σύγκρουση με τα δικά τους έθιμα, προνόμια ή πεποιθήσεις. Αυτή η κατάσταση του νου δεν είναι συνηθισμένη, αλλά είναι απαραίτητη για σωστή σκέψη …»

via

Η ποίηση είναι στους δρόμους

Θεωρώ ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ποιητές. Και πάντα με γοήτευε ένας γραμμένος τοίχος γιατί συνήθως είχε κάτι σοφό ή όμορφο να πει...Μέσα σε λίγες λέξεις.