Αποφθέγματα που μου αρέσουν!

 

via

Δεν θέλω συμβουλές θέλω να με ακούσεις.

Πόσες φορές δεν πήγαμε σε ένα φίλο ή φίλη να μιλήσουμε και βομβαρδιστήκαμε από συμβουλές;

Πόσες φορές δεν μας ασκήθηκε κριτική και πολλές φορές πολύ αυστηρή για το πως κάναμε τα πράματα;

Πόσες φορές πήραμε την σιωπή αλλά όχι γιατί μας δόθηκε χώρος να μας ακούσουν αλλά γιατί απλά απογοητεύσαμε τον συνομιλητή μας;

Καμία όμως από αυτές τις φορές δεν είπαμε , ξέρεις δεν θέλω συμβουλές δεν θέλω κριτική δεν με αφορά αν σε απογοήτευσα θέλω απλά να με ακούσεις.

Πολλές φορές στην προσπάθεια μας να βοηθήσουμε κάποιον μπαίνουμε στην διαδικασία να τον κατακλύζουμε με συμβουλές, με το τι θα έπρεπε να κάνει και τι όχι, με το ποιο είναι το σωστό και το λάθος.

Άθελα μας μπαίνουμε να τον ακυρώσουμε , και στον ήδη κακοποιημένο του εαυτό να τον κακοποιήσουμε και μείς εν αγνοία μας.

Πολλές φόρες γινόμαστε αυστηροί κριτές της κατάστασης του χωρίς όμως να σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας πολύ πιθανόν να έχει κάνει την κριτική του προς τον εαυτό του πολύ πιο αυστηρά από μας.Έτσι είναι σαν την «αδυναμία» του να μην την επιτρέπουμε, εμείς να ξέρουμε πολύ πιο καλά από αυτόν τι έχει να κάνει και αν το κάνει με τον δικό μας τρόπο δεν θα ναι σε αυτή την θέση.

Ξεχνάμε όμως ο φίλος μας , η φίλη μας δεν είμαστε εμείς.

Είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος με διαφορετικά βιώματα από εμάς.

Δεν ξέρουμε πραγματικά τι θα κάναμε αν είμασταν στην θέση του .

Δεν έχουμε εμείς να πάρουμε την ευθύνη της δική του ζωής , υποδεικνύοντας του τι να κάνει.

Τις πιο πολλές φορές οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε έρχονται σε μας για να τους ακούσουμε .

Δεν έχουν την ανάγκη της καθοδήγησης αλλά να νιώσουν ότι κάποιος είναι εκεί για αυτούς.

Να τους δώσουμε μια αγκαλιά που θα τους παρηγορήσει.

Να τους εμπιστευτούμε ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες έκαναν ότι πιο καλό πίστευαν ακόμα και αν δεν τους βγήκε.

Να τους ενθαρρύνουμε ότι ξέρουν τι έχουν να κάνουν και ότι εμείς είμαστε δίπλα τους.

Στηρίζω σημαίνει πως πρώτα έχουμε μάθει να ακούμε, ακόμα και αν δεν μπορούμε να νιώσουμε αυτό που βιώνει ο άλλος μπορούμε να τον καταλάβουμε , ότι μας τιμά η εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο μας και ότι ο ίδιος ξέρει τι έχει να κάνει και όταν θα είναι έτοιμος θα το κάνει.

Στηρίζω σημαίνει σέβομαι την διαφορετικότητα , νοιάζομαι, αγαπώ και θα είμαι εκεί για να σε ακούσω όταν θα το χεις ανάγκη.

Ρίζου Ιωάννα

Εκπ. Συστημική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας.

Συνεργάτης Ψυχολογικού Φάρου

via

"Από την Ανδριάνα για το Χαμόγελο του Παιδιού" 4000 ευρώ

Αγαπητή Λήδα Δεληγιαννάκη, 

Δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσουμε για όλη την καλοσύνη και την αγάπη που έχεις στην ψυχή σου και σε άγγιξαν τόσο πολύ τα λόγια της κορούλας μας, δεν ξέρω πώς να σας ευχαριστήσω έναν έναν προσωπικά για όλο αυτό που κάνατε. ( δωρεά 4000 ευρώ για το χαμόγελο του Παιδιού) 

Παραθέτουμε τα ονόματα των σπουδαίων αυτών ανθρώπων που συγκέντρωσαν το ποσό των 4000 ευρώ για το χαμόγελο του παιδιού με πρωτοβουλία της κυρίας Λήδας Δεληγιαννάκη

Andrea Abadi-Kelly, Hungary, London
Γιώργος Αναστασόπουλος, Ελλάδα, Newcastle
Κωνσταντίνα Βουλιμενέα, Ελλάδα, London
Κατερίνα Βρότσου, Ελλάδα, Norrkoping
Patricio Baeza, Spain, London
James Bell, Wales, Cardiff
Klao Bell, Jamaica, Kingston
Κώστας Γαρίδης, Ελλάδα, Stockholm
Susan Caddick, England, Aylesbury
Mario Contiello, Italy, London
Lindsay Edwards, England, Hong Kong
Courtney Ellis, Australia, London
Cheryl Fergus-Ferrell, Guyana, London
Wayne Full, Wales, Cardiff
Farah Hauz, Lebanon, Dubai
Alexandra Iancovici, Canada, London
David Gibeon, England, London
Robert James, Wales, Edinburgh
Russell Jones, Wales, Bristol
Ελευθερία Καλλιτσά, Ελλάδα, Cambridge
Ηλέκτρα Καμπουροπούλου, Ελλάδα, Geneva
Μαριαλένα Καποτοπούλου, Ελλάδα, London
Θεοδόσης Καρβουνάκης, Ελλάδα, Chicago
Holly Kauder, Wales, London
Bianca Kellar, England, London
Faisal Khair, England, London
Aleesha Khan, England, Bradford
Μαρίνα Κοεμτζοπούλου, Ελλάδα, London
Anna Lipski, England, Kent
Inna Lubimova, Russia, London
Min Lee, U.S.A, London
Lara Lever, England, London
Έμμα Λώζου, Ελλάδα, Fleet
Δάφνη Μαυρουδή-Χόχολη, Ελλάδα, London
Jenevieve Mannell, Canada, London
Chiara Mantegazza, Italy, Paris
Maria Means-Cote, U.S.A, London
Marija Mitrovic, Croatia, London
Μελίνα Μωραΐτη, Ελλάδα, Madrid
Yuri Nakamura, Japan, London
Κατερίνα Παπαλουκά, Ελλάδα, London
Veronica Paiva, Brazil, London
Giuseppina Palladino, Italy, London
Λώρα Παναγιωτάκη, Ελλάδα, London
Nuk Phanurat-Bennett, Thailand, Bangkok
Gemma Rusiecki, England, Nottingham
Kristina Shiroka, U.S.A, New York
Laura Sibert, England, Essex
Ανδρέας Σκουλαρίκος, Ελλάδα, London
Δημήτρης Σκούντζος, Ελλάδα, London
Μαρία Σπανού, Ελλάδα, London
Αλέξανδρος Στέφου, Ελλάδα, Fredristad
Ayse Arnal, England, London
Lisa Truong, England, Kent
Sarah Tyler, New Zealand, Londοn
Zeynep Tunc, Turkey, Londοn
Barbara Twine, South Africa, Londοn
Julie Vuong, England, Londοn
Natalia Wrigley, England, Londοn
Μαίρη Χρήστου, Ελλάδα, Londοn
και η οικογένεια Δεληγιαννάκη

Να ξέρετε πώς θα σκορπίσετε τόση χαρά σε παιδιά που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Η κόρη μας ήταν ένα πραγματικά καλόκαρδο κοριτσάκι που αγαπούσε πάρα πολύ την ζωή και τους ανθρώπους. Δεν ήθελε να υπάρχει αδικία, είχε πολύ καλοσύνη στην καρδιά της... 

Ζήσαμε λίγα χρόνια αλλά ήταν γεμάτα φως και απέραντη αγάπη. Και μπορεί όλη μας την ζωή από εδώ και πέρα να πονάμε τόσο πολύ για τον άδικο χαμό της αλλά θα είναι πάντα μαζί μας ζωντανή γιατί δεν θα υπάρχει στιγμή που να μην την θυμόμαστε. 

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έχετε χαρά στην ζωή σας, να είστε πάντα δυνατοί και μαχητές και να είστε πάντα σπουδαίοι άνθρωποι γεμάτοι αγάπη για τον συνάνθρωπό σας. 

Ήταν ευλογία για μένα που με αποχαιρέτησε με αυτόν τον τρόπο που τα τελευταία της λόγια ήταν ένας ύμνος αγάπης γι' αυτόν τον κόσμο....κι είμαι περήφανη που τα λόγια της ακούστηκαν τόσο πολύ γιατί ήταν λόγια καρδιάς.... 

κι αυτά μπορούν να ακουστούν βαθιά κι όπως τους αξίζει, από σπουδαίους ανθρώπους όπως εσείς.... που όπως μου έγραψες: " Η ιστορία της Ανδριάνας συγκίνησε πρώτα εμένα, και στη συνέχεια ένα μεγάλο αριθμό φίλων με τους οποίους τη μοιράστηκα. Ήθελα να το μοιραστώ και μαζί σας γιατί τα χρήματα αυτά δε μαζεύτηκαν στη μνήμη της Ανδριάνας, μαζεύτηκαν ουσιαστικά από την ίδια την Ανδριάνα. ‘Ολοι δώρισαν σαν να δώριζε η Ανδριάνα. Τα λόγια και η ευαισθησία της άγγιξαν πολλούς οι οποίοι θέλησαν να κάνουν κάτι για να εκπληρωθεί η τελευταία της επιθυμία."

Με πολλή αγάπη και σεβασμό 

Ζέφη Ραφτοπούλου μαμά της Ανδριάνας 

Γιάννης Αναπλιώτης μπαμπάς 

Υ.Γ. Όλη αυτή η κίνηση αγάπης από εσάς μας βοηθάει να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η κορούλα μας συνεχίζει να υπάρχει για να χαρίζει αγάπη....κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο κι ανακούφιση στον απέραντο πόνο για την αναντικατάστατη απώλειά μας.... 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

Σπίτι μπορεί να «εκτυπωθεί» ολόκληρο σε 24 ώρες!

Σπίτια εκτυπωμένα από τσιμέντο θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον περιορισμό της παγκόσμιας κρίσης προσφέροντας στέγη σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.

Οι συγκεκριμένες δομές σύντομα θα μπορούν να αποτελέσουν ασφαλές καταφύγιο για τους κατοίκους του Ελ Σαλβαδόρ και μελλοντικά θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Τα σπίτια κοστίζουν σήμερα 10.000 δολάρια και για να κατασκευάσουν χρειάζονται το πολύ μέχρι 24 ώρες. Οι κατασκευαστές τους, ωστόσο, ευελπιστούν ότι θα καταφέρουν να μειώσουν το κόστος της κατασκευής τους, φτάνοντας το στα 4.000 δολάρια. Θα μπορούσαν επίσης να προσφέρουν μια βιώσιμη επιλογή για την κατασκευή αποικιών σε άλλους πλανήτες, όπως ο Άρης στο εγγύς μέλλον.

Περίπου 1.2 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε παγκόσμιο επίπεδο ζουν χωρίς επαρκή στέγαση, σύμφωνα με το Ίδρυμα Παγκόσμιων Πόρων. Ένας εκπρόσωπος της εταιρείας δήλωσε: «Η πρόοδος και η εξέλιξη της τεχνολογίας και των υλικών παρέχουν πολλές δυνατότητες μείωσης του κόστους και του χρόνου που απαιτείται για την κατασκευή ενός καινούριου σπιτιού».

Για την εκτύπωση των συγκεκριμένων σπιτιών θα χρησιμοποιηθεί ο εκτυπωτής Vulcan της εταιρείας που χρησιμοποιείται για τη δημιουργία ακινήτων που μπορούν να έχουν έκταση μέχρι και 70 τ.μ.

via

Αντρια Ζαφειράκου: Η Ελληνοκύπρια που αναδείχθηκε καλύτερη δασκάλα στον κόσμο

Η Άντρια Ζαφειράκου διδάσκει καλλιτεχνικά σε σχολείο που βρίσκεται σε μια ταραγμένη περιοχή του Λονδίνου. 

Η κ. Ζαφειράκου έλαβε το Παγκόσμιο Βραβείο Δασκάλου. Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο ενός εκατομμυρίου δολαρίων - αλλά πρέπει να πληροί μια προϋπόθεση για την πληρωμή του.

«Ήμουν συγκλονισμένη, στην αρχή δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κέρδισα», δήλωσε η νικήτρια του βραβείου. Σημείωσε στην ομιλία της ότι οι καθηγητές στο Ηνωμένο Βασίλειο δουλεύουν πολύ σκληρά. «Αυτό το βραβείο ανήκει σε όλους μας», ανέφερε.

Μεταξύ των πρώτων που την συνεχάρησαν ήταν η πρωθυπουργός της Βρετανίας Τερέζα Μέι. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής της Φόρμουλα 1 Λούις Χάμιλτον της απένειμε το βραβείο μαζί με τον εμίρη του Ντουμπάι. Στην τελετή ήταν παρούσα και η Αμερικανίδα ηθοποιός Τζένιφερ Χάντσον.

Η Άντρια Ζαφειράκου εργάζεται στο κοινοτικό σχολείο Άλπερτον, στο Μπρεντ στο Βόρειο Λονδίνο, σε μια φτωχή γειτονιά όπου ζουν πολλοί μετανάστες. Εκατόν τριάντα διαφορετικές εθνικότητες ζουν στο Μπρεντ και η Ζαφειράκου αποφάσισε να μάθει ορισμένες βασικές εκφράσεις στις 35 γλώσσες που ομιλούνται στο σχολείο της, για να μπορεί να επικοινωνεί με τους μαθητές της και τους γονείς τους. Ανάμεσα στις γλώσσες στις οποίες μπορεί να συνεννοηθεί είναι η Χίντι, η Γκουτζαράτι και η Ταμίλ.

Εάν το θεωρεί απαραίτητο, επισκέπτεται επίσης γονείς των μαθητών της στο σπίτι, εξασφαλίζοντας έτσι την καλύτερη ενσωμάτωση και την καλύτερη απόδοση των παιδιών στο σχολείο. Επιπλέον, έκανε αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών προκειμένου αυτό να προσαρμοστεί στην καθημερινή ζωή των μαθητών.

Το βραβείο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων θα της καταβληθεί σε μια περίοδο δέκα ετών, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχίζει να διδάσκει για τουλάχιστον πέντε χρόνια.

Όταν τη ρώτησαν τι θα κάνει τα χρήματα, απάντησε: «Θα ήταν σπουδαίο, εάν μπορούσα να βοηθήσω ώστε η τέχνη να παίζει μεγαλύτερο ρόλο στην κοινότητά μας.»

Ήταν μια από τους δέκα φιναλίστ του διαγωνισμού, στον οποίο οι υποψήφιοι σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν πάνω από 30.000.

via

Οι τοξικοί άνθρωποι δεν ικανοποιούνται με τίποτα

Με τον όρο ''τοξικός'', οι ψυχολόγοι περιγράφουμε τον επιβλαβή για την ψυχοσυναισθηματική και σωματική υγεία ενός ατόμου. Οι τοξικοί άνθρωποι έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά τους τα οποία και χρησιμοποιούν εξοντώνοντας το ''θύμα'' τους.

Μπορεί να είναι οι γονείς, μπορεί να είναι κάποιος άλλος συγγενής, ίσως ένας φίλος ή ακόμη και ένας σύντροφος. Η τοξική ταυτότητα δεν έχει πρόσωπο. Τοξικός μπορεί να είναι οποιοσδήποτε και κατά συνέπεια είναι δυνατό να έχετε μία τοξική σχέση με έναν άνθρωπο που βρίσκεται πολύ κοντά σας ή είναι ένας ''σημαντικός άλλος'' στη ζωή σας.

Για παράδειγμα, εάν έχετε έναν τοξικό φίλο, είναι δύσκολο να το διαχειριστείτε ή να τον απομονώσετε αλλά είναι πολύ δυσκολότερο όταν έχετε έναν τοξικό γονιό ή σύζυγο.

Οι τοξικοί άνθρωποι είναι άκρως επικίνδυνοι για την ψυχική υγεία των άλλων, καθώς τον καταδυναστεύουν ψυχολογικά και συναισθηματικά και του προκαλούν έντονο στρες στον βωμό της επερχόμενης αντίδρασης του.

Η αδιάκοπη κριτική τους, η απουσία αποδοχής τους, η σκληρή απαιτητικότητά τους, η έντονη ενασχόληση με το τι θέλουν και τι χρειάζονται ΜΟΝΟ εκείνοι , είναι από τα βασικότερα χαρακτηριστικά τους που σφυροκοπούν την ψυχοσυναισθηματική υγεία των ατόμων που τους περιτριγυρίζουν.

Κατά κάποιο τρόπο, είναι τα άτομα που θεωρούν ότι μόνο εκείνα έχουν δικαιώματα και μπορούν να εξουσιάζουν τους άλλους μετατρέποντας τους σε μαριονέτες.

Τα τοξικά άτομα κακοποιούν μέσω πληθώρας μέσων ψυχολογικής κακοποίησης, όπως λεκτική εξύβριση/κριτική - προσβολές - υποτιμητικά σχόλια, απομόνωση του θύματος, απειλές, εκφοβισμό, οικονομική κακοποίηση/ έλεγχος μέσω των χρημάτων κλπ.

Το αποτέλεσμα είναι η ψυχολογική δηλητηρίαση του ατόμου που το περιβάλει. Φόβος, Άγχος, Θυμός, Θλίψη, Καταπίεση είναι από τα βασικότερα συναισθήματα που φωλιάζουν και καταπιέζονται σε έναν άνθρωπο που τον δηλητηριάζει ο ναρκισσισμός ενός τοξικού ατόμου.

Είναι κουραστικοί και εξαντλητικοί, ενώ προκαλούν φόβο εξαιτίας της σκληρής αντίδρασης και συμπεριφοράς τους. Μέσω αυτού του φόβου καταφέρνουν να εξουσιάζουν και να χειρίζονται τα θύματά τους τα οποία προσπαθούν να αποφύγουν τις προστριβές και τις εντάσεις - οι οποίες φυσικά είναι αναπόφευκτες όπως και να φερθούν ο,τιδήποτε και να κάνουν- και έτσι παγιδεύονται στις τοξικές διαθέσεις, ενώ απομακρύνονται από αυτά που επιθυμούν να πράξουν, να ακολουθήσουν και να υπερασπιστούν. Με λίγα λόγια απομακρύνονται από τον εαυτό τους.

Είναι γεγονός όμως πως οι τοξικοί άνθρωποι δεν ικανοποιούνται με τίποτα. Η βαθιά αίσθηση αναξιότητας του εαυτού τους μετατρέπεται σε σκληρή κριτική και προσβλητικά σχόλια προς τους άλλους. Οτιδήποτε και να λάβουν ποτέ δεν θα τους είναι αρκετό. Τα άτομα που τους πλαισιώνουν προσπαθούν με κάθε τρόπο να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους με αποτέλεσμα να αποδομούνται ψυχολογικά και να εξαντλούν τα ενεργειακά συναισθηματικά τους αποθέματα.

Αναμφίβολα είναι πολύ δύσκολο, να υπάρχεις ή να έχεις υπάρξει με ένα τέτοιο πρόσωπο. Ιδιαίτερα όταν αυτό το πρόσωπο είναι και πολύ οικείο. Είναι αναγκαίο όμως, να βρεις το κουράγιο να αντιμετωπίσεις όλα όσα πέρασες ή περνάς και να διεκδικήσεις την ταυτότητά σου, την ύπαρξη σου, τα δικαιώματά σου.... τον εαυτό σου!

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε ορίζει, να αποφασίζει για σένα, να σε μειώνει, να προσβάλει τις επιλογές και τα όνειρά σου....

Όλη αυτή η χειριστική συμπεριφορά αποσκοπεί στην εξάρτησή σου. Είναι πολύ σημαντικό για τον εαυτό σου να αποφασίσεις εάν θέλεις να είσαι εξαρτημένος ή ανεξάρτητος.

Υπάρχει τρόπος να μάθετε πως να διαχειρίζεστε τέτοιου είδους σχέσεις. Ένας ψυχολόγος θα μπορούσε να σας βοηθήσει σε αυτό. Επιπλέον θα μπορούσατε να συμβουλευτείτε κάποιο συγκεκριμένο εγχειρίδιο

Να θυμάστε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, παρά μόνο τον εαυτό μας!!

via

Δήμητρα Μιχαλοπούλου, Ψυχολόγος

Πηγή: psychologosonline

Οἱ μικροὶ γαλαξίες

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.

Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας

ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.

Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν

σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.

Ὅμως, ἐσύ,

δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες

μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,

ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,

κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας

μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.

Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη

λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι

κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -

Ἤσουν νερό,

κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.

Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες

οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα

δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,

στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.

Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:

δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον

κατοικοῦμε τὴ γῆ.

Νικηφόρος Βρεττάκος 

Μια βουτιά στο μεγαλύτερο ύφαλο του κόσμου!

Ο μεγαλύτερος κοραλλιογενής ύφαλος στον κόσμο, ο περίφημος Great Barrier Reef, βρίσκεται στη Θάλασσα των Κοραλλιών (Coral Sea) στα ανοιχτά των ακτών του Κουίνσλαντ, στη βορειοανατολική Αυστραλία.

Απαρτίζεται από 2.900 ξεχωριστούς υφάλους και 940 νησιά και εκτείνεται σε μήκος μεγαλύτερο των 2.600 χιλιόμετρων, σε μία θαλάσσια περιοχή έκτασης περίπου 344.400 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Στην ουσία πρόκειται για το πιο εκτεταμένο κοραλλιογενές οικοσύστημα στον κόσμο και μία από τις πιο πλούσιες περιοχές σε βιοποικιλότητα, που έχει σχηματιστεί από δισεκατομμύρια μικροσκοπικούς οργανισμούς, τα κοράλλια.

Η δημιουργία του Great Barrier Reef ξεκίνησε πριν από 20.000 χρόνια, σε μια περιοχή που υπήρχε μόνο ξηρά και πολλά μικρά ηπειρωτικά νησιά. Σταδιακά η στάθμη της θάλασσας άρχισε να ανεβαίνει και μαζί με την παράλληλη ανάπτυξη των κοραλλιών δημιουργήθηκε ο εντυπωσιακός κοραλλιογενής ύφαλος που υπάρχει σήμερα.



400 περίπου είδη κοραλλιών υπάρχουν στον Great Barrier Reef που μοιάζουν με φυτά, αλλά στην πραγματικότητα είναι χρωματιστοί πολύποδες, που συγγενεύουν με τις θαλάσσιες ανεμώνες. Όταν οι πολύποδες πεθάνουν, ο σκελετός τους προσκολλάται στα βράχια με αποτέλεσμα τη δημιουργία του κοραλλιογενούς υφάλου.
Ο ύφαλος είναι γνωστός επί αιώνες στους Αβορίγινες και τους λοιπούς αυτόχθονες της περιοχής και κατέχει σημαντικό ρόλο στην παράδοσή τους. Επιπλέον, από το 1981 είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Ο Great Barrier Reef αποτελεί έναν προορισμό «έργο τέχνης» για τους τουρίστες, που κατακλύζουν την ευρύτερη περιοχή απολαμβάνοντας μια ολοκληρωμένη… ωκεανογραφική εμπειρία (αν πρόκειται για επιστήμονες) αλλά και μια μοναδική… βουτιά στο όνειρο (για τους κοινούς θνητούς)

via

Το επίπεδο, παραδεισένιο ελληνικό νησί που είναι όλο παραλία

Απολαύστε μια μαγευτική πτήση πάνω από το επίπεδο νησί που είναι όλο παραλία και θυμίζει εξωτικούς προορισμούς του εξωτερικού. Αναφερόμαστε στο «νησάκι του Σικελιανού» ή Άγιος Νικόλαος, στην είσοδο της Λευκάδας.

Πρόκειται για έναν τόπο παραδεισένιο, με ρηχά τιρκουάζ νερά, προστατευμένο από τους ισχυρούς ανέμους και περιβαλλόμενο από μια απέραντη παραλία, με ελάχιστη βλάστηση.

Αυτόν τον παραδεισένιο τόπο λάτρεψε η Εύα, γυναίκα του ποιητή μας Άγγελου Σικελιανού και ήθελε να το αγοράσει, χωρίς επιτυχία. Πάνω σ’ αυτόν τον εξωτικό προορισμό με τους ευωδιαστούς «κρίνους της Εύας» έζησαν ο Άγγελος Σικελιανός, η γυναίκα του και το παιδί τους Γλαύκος, με μόνη παρέα τους φίλους τους, τους αγνούς ψαράδες, με τους οποίους άρεσε στον Άγγελο Σικελιανό να συζητά και να μοιράζεται εμπειρίες. Σ’ αυτό το νησάκι, ο Άγγελος Σικελιανός, κάτω από το γαλήνιο βλέμμα του Αγίου Νικολάου, εμπνεύστηκε και συνέγραψε με ασυγκράτητη έμπνευση τις μεγάλες του ποιητικές συλλογές.

Το μοναδικό κτίσμα που υπάρχει πάνω στο νησί είναι το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.

Ένας παράδεισος για τον ποιητή μας, Άγγελο Σικελιανό, ο οποίος ακόμη και σήμερα μαγεύει τον επισκέπτη με την ιδιαίτερη μορφολογία του που θυμίζει Ταϊλάνδη, Μαλδίβες και άλλους εξωτικούς προορισμούς.

Απολαύστε την πτήση!

via

Tι μπορούμε να μάθουμε από τον θρήνο της απώλειας

Η αντιμετώπιση της θλίψης και της απώλειας είναι μια πραγματικότητα που όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε, στον βαθμό που μπορούμε. Η εμπειρία της θλίψης είναι διαφορετική για όλους και δεν έχει χρονοδιάγραμμα. Η θλίψη, ωστόσο, είναι απαραίτητο μέρος των διεργασιών αντιμετώπισης και επούλωσης.

Ο πρόσφατος θάνατος ενός αγαπημένου μας προσώπου μας κάνει να δημιουργούμε ουσιαστικά ένα δικό μας περιβάλλον, στο οποίο μπορούμε να ζήσουμε για μια περιόδο. Το περιβάλλον αυτό είναι έτσι διαμορφωμένο από εμάς ώστε να μην μπορούν άλλα άτομα να το καταλάβουν. Δυο συνθήκες ισχύουν κατά την περίοδο της θλίψης μετά από ένα τραγικό γεγονός και οι οποίες χαρακτηρίζουν το περιβάλλον που δημιουργούμε. Η πρώτη συνθήκη είναι αυτή της απόλυτης απομόνωσης, κατάθλιψης και μοναξιάς και η δεύτερη είναι αυτή της δημιουργίας έμπνευσης, επιθυμίας και πάθους για ζωή.

Για όλο τον πόνο που φέρνει, η θλίψη υπάρχουν πολλά μαθήματα ζωής που μπορεί να μας διδάξει: 

Η θλίψη μας διδάσκει ότι η απώλεια είναι αναπόφευκτη.

Η θλίψη μάς διδάσκει να μην θεωρούμε τους αγαπημένους μας ως δεδομένο.

Η θλίψη μας διδάσκει για την πίστη μας.

Η θλίψη μας διδάσκει να είμαστε υπομονετικοί.

Η θλίψη μάς διδάσκει ότι πρέπει να ζούμε κάθε μέρα δημιουργώντας αναμνήσεις που θα μας παρηγορούν, αφού οι αγαπημένοι μας φύγουν.

Η θλίψη μάς διδάσκει για τα συναισθήματά μας.

Η θλίψη μας διδάσκει ότι είναι απαραίτητο να θρηνήσουμε. Μας επιτρέπει να προχωρήσουμε.

Η θλίψη μας διδάσκει να βρούμε το σκοπό μας στη ζωή.

Η θλίψη μας διδάσκει ότι ο πόνος και η χαρά μπορούν να συνυπάρχουν.

Η θλίψη μάς διδάσκει να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας.

ώς να βοηθηθήσουμε ένα άτομο που θρηνεί

Εάν γνωρίζουμε κάποιο άτομο που έχει χάσει έναν αγαπημένο του πρόσωπο, οι παρακάτω προτάσεις μπορεί να το βοηθήσουν:

Να μπορούμε να ακούμε: Μπορούμε να ακολουθήσουμε τις συμβουλές του μουσικού Michael McLean. Όταν κάποιος θρηνεί πρέπει να είμαστε εκεί και χωρίς να μιλάμε πολύ. Ο θλιμμένος άνθρωπος πρέπει να ακουστεί και να αισθάνεται ότι κάποιος νοιάζεται. Η θλίψη είναι μια προσωπική εμπειρία, μια εμπειρία που ανήκει αποκλειστικά στο άτομο που τη βιώνει και πρέπει να τους συμπεριφερθούμε με τον σεβασμό και τον χρόνο που του αξίζει. Ακούγοντας κάποιον που θρηνεί είναι ένα ανεκτίμητο δώρο.

Να είστε ένας φύλακας: Σε μια έντονα οδυνηρή και γεμάτη θλίψη περίοδο, μπορούμε να είμαστε το άτομο μέσω του οποίου οι πληροφορίες φιλτράρονται για διάδοση. Μπορεί να διαπιστώσετε ότι άλλοι φίλοι, μέλη της οικογένειας και γνωστοί σας ζητούν πληροφορίες για τον φίλο σας. Κανονικοποιήστε τη θλίψη με απαντήσεις όπως: “Υπάρχουν καλές μέρες και κακές μέρες – και μάλλον θα είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα.” Ή, “Η θλίψη ποτέ δεν σταματά πραγματικά. Είναι κάτι που μεταφέρετε μαζί σας με διαφορετικούς τρόπους για το υπόλοιπο της ζωής σας. ”

Η θλίψη χρειάζεται υποστήριξη

Η διαδικασία θλίψης μπορεί να είναι μακρά και μοναχική. Όταν θρηνούμε πρέπει να πάρουμε το χρόνο που μας χρειάζεται, είναι σημαντικό να αντιμετωπίσουμε όλα τα άσχημα συναισθήματα που μας δημιουργούνται και βέβαια να αποδεχθούμε την υποστήριξη και την φροντίδα των ατόμων που είναι κοντά μας.

Η συζήτηση για τη θλίψη είναι ένα σημαντικό μέρος της θεραπείας. Η αίσθηση του ψυχολογικού βάρου και η ενσυναίσθηση που εκφράζονται για την απώλεια μπορούν να μας δυσκολέψουν και αυξήσουν το χρόνο που θα κάνουμε για να ανακάμψουμε. Εάν καταλάβουμε ότι επιθυμούμε και έχουμε ανάγκη να επικοινωνήσουμε με ένα Ειδικό Ψυχικής Υγείας δεν θα πρέπει να διστάσουμε.

 via

Χόρχε Μπουκάι - Τα 10 «ΟΧΙ» της ζωής σου

1. Κρύβομαι

Μην κλείνεις ποτέ την καρδιά σου στον πόνο. Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να βιώνει και να εκφράζει τα συναισθήματα που αναδύονται. Μην τα συγκρατείς.

Μην παριστάνεις τον δυνατό, μην τα κρατάς όλα μέσα σου. Με τον καιρό, ο πόνος θα λιγοστεύει. Αν υπάρχει κάτι που λειτουργεί πάντα και συντομεύει τον δρόμο που έχεις να διανύσεις, είναι ακριβώς αυτό: να βρεις τον τρόπο να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώθει και να δείχνει τον πόνο, τη θλίψη, τον θυμό και τον φόβο γι’ αυτόν που χάθηκε. Να περπατάς τον δρόμο βήμα βήμα, αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να κλείσουν και να γιατρευτούν οι πληγές. Και μην ξεχνάς: ο δρόμος αυτός λέγεται ο δρόμος των δακρύων. Δώσε λοιπόν στον εαυτό σου την άδεια να κλάψει. Το έχεις αυτό το δικαίωμα, να κλαις όποτε το έχεις ανάγκη. Πιθανότατα, αυτό που σου συνέβη ήταν χτύπημα σκληρό, η ζωή σε αιφνιδίασε και κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει... Έφυγε το πρόσωπο που αγαπούσες και σε άφησε μόνο. Τίποτα πιο λογικό από το να ξαναβρείς την παλιά μας ικανότητα να κλαίμε όταν είμαστε λυπημένοι, να βογκάμε όταν πονάμε, να μουσκεύουμε το μαξιλάρι όταν η θλίψη μας ξεχειλίζει. Μην κρύβεις τον πόνο σου. Μπορείς να μοιραστείς αυτό που σου συμβαίνει με την οικογένειά σου, με τους στενούς σου φίλους... Το κλάμα είναι χαρακτηριστικό αποκλειστικά του ανθρώπου, όπως και το γέλιο. Το κλάμα λειτουργεί σαν βαλβίδα και απελευθερώνει τη φοβερή εσωτερική ένταση που προκαλεί η απώλεια. Κλαίμε μόνοι, αν αυτή είναι η επιλογή μας, ή με τους συνοδοιπόρους μας, και μοιραζόμαστε τον πόνο τους που είναι ίδιος με τον δικό μας. Όταν μοιραζόμαστε τα βάσανα, μοιράζεται και το βάρος τους. Όταν πονάει η ψυχή σου, δεν υπάρχει καλύτερη τακτική από το κλάμα.

Μην προσπαθείς να το αποφύγεις από φόβο μήπως κουράσεις ή μήπως ενοχλήσεις τους γύρω σου. Να ψάχνεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να εκφράζεις αυτό που αισθάνεσαι, όπως το αισθάνεσαι. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να διακόπτεις το συναίσθημά σου με τη βλακώδη αντίληψη ότι πρέπει να φανείς δυνατός και να προστατεύσεις έτσι και τους γύρω σου.

2. Αμέλεια

Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται στον δρόμο των δακρύων, είναι τόσο απασχολημένοι με τις διεργασίες που γίνονται μέσα τους, έχουν τόσο πολύ στραμμένη την προσοχή τους στο οδυνηρό τους συναίσθημα, που δεν δίνουν καμία σημασία στο ίδιο τους το σώμα. Αφού περάσουν οι πρώτες μέρες, θα είναι φρόνιμο και ωφέλιμο να επιβάλεις στον εαυτό σου για μερικές εβδομάδες ένα συγκεκριμένο ωράριο... Τι ώρα θα σηκώνεσαι το πρωί, τι ώρα θα τρως τα διάφορα γεύματα της ημέρας, τι ώρα θα ξαπλώνεις το βράδυ... και να φροντίσεις να το τηρείς αυτό το ωράριο. Να τρέφεσαι καλά και να μην κάνεις κατάχρηση τσιγάρων, αλκοόλ και φαρμάκων. Και αν πράγματι χρειαστεί να πάρεις κάποιο φάρμακο για να σε βοηθήσει σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, αυτό θα το κρίνει πάντοτε ο γιατρός, και ποτέ οι συγγενείς, οι φίλοι ή οι γείτονες, ακόμη κι αν έχουν καλή πρόθεση οι συμβουλές τους. Οπωσδήποτε, καλό είναι να μην γυρίζεις από γιατρό σε γιατρό «ψάχνοντας» τον ειδικό που θα δεχτεί να σου δώσει ψυχοφάρμακα «για να μην αισθάνεσαι». Γιατί, όχι μόνο δεν θα σε βοηθήσουν τέτοια φάρμακα, αλλά μπορεί και να συντελέσουν να γίνει το πένθος χρόνιο.

3. Μη βιάζεσαι

Χρειάζεσαι χρόνο για να διαβείς τον δρόμο, και λένε πως ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.

Πρόσεξε, όμως, γιατί δεν φτάνει μόνο ο χρόνος.

Αυτό που μπορεί πραγματικά να βοηθήσει, είναι τι κάνει ο καθένας με τον χρόνο.

Μην περιμένεις να γίνουν θαύματα, και να είσαι προετοιμασμένος για τις υποτροπές. Ένα απροσδόκητο γεγονός, μια επίσκεψη, μια επέτειος, τα Χριστούγεννα... σε γυρίζουν πάλι στην αρχή, στην κατάσταση απ’ όπου ξεκίνησες. Δεν πρέπει, όμως, να γίνεται έτσι.

Όπως δεν γίνεται να κλάψεις σήμερα γι’ αυτό που θα γίνει αύριο, έτσι δεν πρέπει να συνεχίσεις να κλαις γι’ αυτό που έγινε χτες. Το κλάμα σου σήμερα, είναι για το σήμερα. Για το αύριο, θα είναι το κλάμα σου αύριο.

Χρησιμοποιείς τη σημερινή μέρα για να αποδεχτείς ότι βρίσκεσαι σε πένθος, και να παραδεχτείς ότι αυτός που χάθηκε, πέθανε και δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά κοντά σου;

Χρησιμοποιείς το σήμερα για να βιώσεις έντονα τα συ-ναισθήματά σου και να εκφράσεις τον πόνο που συνεπάγεται η απώλεια;

Χρησιμοποιείς την ημέρα αυτή για να μάθεις να ζεις χωρίς το αγαπημένο σου πρόσωπο;

Χρησιμοποιείς τη σημερινή μέρα για να στρέφεις ξανά την προσοχή και το ενδιαφέρον σου σ’ εσένα τον ίδιο;

Ζήσε μόνο μία μέρα κάθε μέρα. Το σήμερα.

4. Ξεχνώ την πίστη

Ορισμένα πράγματα, απλώς δεν γίνεται να τα καταφέρει κανείς μόνος του. Όση βοήθεια κι αν έχεις, ίσως δεν σου προσφέρει αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι για ν’ αντέξεις αυτό που συνέβη.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αν φέρουν τα προβλήματα αυτά στον Θεό, θα ανακουφιστούν και θα ξαλαφρώ-σουν απ’ όλα αυτά που τους βαραίνουν την καρδιά.

Από την πρώτη στιγμή, όταν ο Θεός είναι ο κύριος αποδέκτης της οργής σου, είναι ωφέλιμο να επιστρέφεις στην εκκλησία και να συζητήσεις με τον ιερέα, ή τον πνευματικό σου.

Είναι η στιγμή που θα μάθουμε να μη ζητάμε να έχουν τα πράγματα την κατάληξη που θα θέλαμε, αλλά να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθήσει να αποδεχτούμε τις αλλαγές, και να δούμε ποιες επιλογές έχουμε.

5. Απαιτήσεις από τον εαυτό μου

Μη φέρεσαι άσχημα στον εαυτό σου. Ακόμη κι αν τα συναισθήματα που βιώνεις είναι πολύ έντονα και πολύ δυσάρεστα (και σίγουρα είναι), σημασία έχει να μην ξεχνάς ότι είναι πάντα περαστικά... Από τις δυσκολότερες συνήθως στιγμές του πένθους είναι όταν κάνεις την εμφάνισή σου μερικούς μήνες μετά την απώλεια, κι όλοι γύρω σου αρχίζουν να σου λένε ότι θα έπρεπε να έχεις ήδη ξαναβρεί τον εαυτό σου, να έχεις συνέλθει. Εσύ, να έχεις υπομονή. Να μη βιάζεσαι. Να σέβεσαι τον δικό σου τρόπο, τον χώρο και τον χρόνο. Βασανίζεσαι, ίσως, γιατί νομίζεις ότι θα έπρεπε ήδη να αισθάνεσαι καλύτερα. Ο χρόνος είναι δικός σου. Να θυμάσαι πως ο χειρότερος εχθρός για το πένθος είναι να μην αγαπάς τον εαυτό σου.

6. Ο φόβος μήπως τρελαθώ

Όλοι μπορεί να βιώσουμε έντονα συναισθήματα ως απάντηση στην κατάσταση του πένθους, χωρίς αυτό να μας κάνει να χάσουμε τη διανοητική μας ισορροπία. Η θλίψη, ο θυμός, η ενοχή, η σύγχυση, η απελπισία, μέχρι και η φαντασίωση ότι πεθαίνουμε, αποτελούν συνηθισμένες αντιδράσεις, κοινές στους περισσότερους ανθρώπους μετά από μια σημαντική απώλεια, ή τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.

Χρειάζεται να νιώσεις τον πόνο και όλα τα συναισθήματα που τον συνοδεύουν: θλίψη, θυμό, φόβο, ενοχή... Κάποιοι θα σου πουν: «Πρέπει να φανείς δυνατός». Μην τους δώσεις σημασία. Δεν είναι ανάγκη να φανείς τίποτα, μη σταματήσεις να είσαι όπως αισθάνεσαι. Δεν χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις, ούτε να ζητάς την άδεια. Ούτε και να αισθάνεσαι ότι είναι λάθος σου αν κάποιες στιγμές δεν είσαι τελείως καλά.

Η ψυχή σου σακατεύτηκε, έμεινε ανάπηρη, και σήμερα υποφέρει από το χτύπημα· πονάει γι’ αυτό που της λείπει.

7. Χάνω την υπομονή μου

Παρ’ όλα τα προηγούμενα, πρέπει να σου πω να μην έχεις απαιτήσεις από τους άλλους.

Αγνόησε τις προσπάθειες κάποιων να σου πουν πώς πρέπει να αισθάνεσαι και για πόσον καιρό. Δεν μπορούν όλοι να καταλάβουν τι περνάς. Με γλυκό τρόπο, θα δοκιμάσουν να σε κάνουν να ξεχάσεις τον πόνο σου... Το κάνουν με τις καλύτερες προθέσεις, για να μη σε βλέπουν λυπημένο. Έχε υπομονή, αλλά μην προσπαθήσεις να τους ευχαριστήσεις. Καλύτερα κράτησέ τους μακριά με ευγενικό τρόπο και ψάξε εκείνους που σου επιτρέπουν να «είσαι χάλια», που μπορείς να τους ανοίγεις την καρδιά σου χωρίς να φοβάσαι όταν νιώθεις έτσι. Οπωσδήποτε, θα ήταν ίσως καλύτερο για ένα διάστημα να δίνεις περισσότερη προσοχή στις προθέσεις εκείνων που σε περιβάλλουν, παρά σε αυτά που σου λένε. Καμιά φορά, αυτοί που νόμιζες ότι θα ήταν οι καλύτεροι συνοδοιπόροι σ’ αυτήν τη πορεία, δεν μπορούν να μοιραστούν τη στιγμή, να συμμεριστούν τον πόνο σου. Δεν αντέχουν τον ξένο πόνο, με αποτέλεσμα να διακόπτουν τις διεργασίες και να καθυστερούν την πορεία σου προς το τέρμα του δρόμου. Και πάλι, όμως, μη θυμώνεις μαζί τους γι’ αυτό.

8. Αυτάρκεια

Μη σταματάς να ζητάς βοήθεια. Μη διακόψεις την επαφή σου με τους άλλους, έστω κι αν εκείνοι δεν βρίσκονται σήμερα στον ίδιο δρόμο. Έχεις ανάγκη την παρουσία τους, τη στήριξη, την έννοια, την φροντίδα τους. Δώσε την ευκαιρία στους φίλους και τα άλλα προσφιλή σου πρόσωπα να είναι δίπλα σου. Όλοι αυτοί που σ’ αγαπάνε θέλουν να σε βοηθήσουν, έστω κι αν δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ορισμένοι φοβούνται μήπως γίνουν ενοχλητικοί. Αλλοι νομίζουν ότι θα σε στεναχωρήσουν αν σου θυμίζουν την απώλεια. Αυτό που χρειάζεσαι είναι να σε ακούσουν, όχι να σου πουν τη γνώμη τους για το τι θα έπρεπε να κάνεις, να αισθάνεσαι ή να αποφασίσεις. Μην κάθεσαι να περιμένεις τη βοήθειά τους, και ακόμα λιγότερο, μην περιμένεις να μαντέψουν ότι τους χρειάζεσαι. Ζήτα αυτό που έχεις ανάγκη. Δεν είναι πιο σοφός ή πιο προχωρημένος αυτός που δεν χρειάζεται βοήθεια, αλλά εκείνος που ξέρει καλά πότε τη χρειάζεται κι έχει το θάρρος να τη ζητήσει.

9. Μην παίρνεις σημαντικές αποφάσεις

Αποφάσεις όπως το να πουλήσεις το σπίτι, να φύγεις από τη δουλειά, να αλλάξεις τόπο διαμονής, σου φαίνονται πολύ ελκυστικές στα πρώτα στάδια της διαδρομής. Ηρέμησε. Αυτές είναι αποφάσεις που υπερβαίνουν τα όρια και πρέπει να τις παίρνουμε σε στιγμές υπέρτατης πνευματικής διαύγειας, και όχι ενώ μας θολώνει το μυαλό η αναπόφευκτη σύγχυση. Συνήθως τίποτα δεν χάνεται, γι’ αυτό και είναι προτιμότερο να αφήνεις τέτοιου είδους αποφάσεις για λίγο αργότερα.

Με την ίδια συλλογιστική —κυρίως τον πρώτο καιρό αμέσως μετά την απώλεια—, δεν ενδείκνυται να ξεκινάει κανείς μια καινούργια ερωτική σχέση, να αποφασίζει μια εγκυμοσύνη ή να επισπεύδει έναν γάμο. Μπορεί να το μετανιώσει μετά. Υπάρχουν ορισμένες επιτακτικές ανάγκες που δεν γίνεται να καθυστερήσουν. Είναι προς το συμφέρον μας, όμως, να σεβόμαστε τον κανόνα που λέει: «μην περνάς τη γέφυρα, πριν φτάσεις ώς εκεί».

10. Η λήθη

Μην προσπαθείς να ξεχάσεις αυτό που έγινε. Αντίθετα, να το θυμάσαι. Χωρίς να φτάνεις σε άρρωστημένο σημείο, αλλά και χωρίς διάθεση να το αποφύγεις.

Η διαδικασία του πένθους σού επιτρέπει να τοποθετήσεις το αγαπημένο σου πρόσωπο στη θέση που του αξίζει ανάμεσα στους θησαυρούς της καρδιάς σου.

Είναι δύναμη να το σκέφτεσαι και να μη νιώθεις πια τον πόνο να σε μαστιγώνει.

Να το θυμάσαι με τρυφερότητα και να αισθάνεσαι ότι ο χρόνος που περάσατε μαζί ήταν ένα υπέροχο δώρο.

Και αυτό ισχύει για όλες τις απώλειες. Με την επεξεργασία, ό,τι έζησες μέχρι τώρα με εκείνον που δεν είναι πια εδώ, αποκτάει νόημα.

Καταλαβαίνεις με την καρδιά σου πως η αγάπη δεν τελειώνει με τον θάνατο.

Είναι βέβαιο ότι δεν θα ξαναγίνεις ποτέ όπως ήσουν πριν από μια πολύ σημαντική απώλεια... γιατί η απώλεια σε αλλάζει αναπόδραστα. Μπορείς, όμως, να επιλέξεις αν αυτή η αλλαγή θα είναι προς το καλύτερο.

Θα ήθελα να τελειώσω το κεφάλαιο αυτό με μια ιστορία...

Χ. Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων

via

Η θλίψη της μάνας

Στο παρακάτω video θα δείτε τη θλίψη μιας μητέρας-χιμπατζή που έχει χάσει το μικρό της. Αφού μεταφέρει το σώμα για 24 ώρες ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιστρέφει στο πτώμα και το αγγίζει στο στόμα και στο λαιμό για να επιβεβαιώσει τον θάνατο του.

Δεν θέλει να το πιστέψει από την στεναχώρια της ή είναι απλά περίεργη για το νεκρό σώμα διερωτώνται οι επιστήμονες. Μάλλον δεν θα μπορέσουμε να το μάθουμε αλλά σίγουρα το βίντεο είναι άκρως συγκινητικό.

via