Καλοπούλα: Το πιο δροσερό σημείο της Αθήνας

Μια όαση δροσιάς, ένας καταπράσινος τόπος με γιγάντια πεύκα, πανύψηλα πλατάνια, λουλούδια, τρεχούμενα νερά και ό,τι ποθεί κάποιος σε θερμοκρασίες που χτυπάνε 40, βρίσκεται μια ανάσα από το κέντρο της Αθήνας. 

Κοντά στην αρχαία πηγή της Καλοπούλας, στο Αισθητικό Δάσος Υμηττού, βρίσκεται το αναψυκτήριο του Δήμου Καισαριανής. 

Η διαδρομή προς την Καλοπούλα είναι αρκετά εύκολη. Αρκεί να ανηφορίσουμε στην λεωφόρο Εθνικής Αντιστάσεως (τον κεντρικό δρόμο στην Καισαριανή) και συνεχίζοντας ευθεία στην προέκταση του φτάνοντας στο δάσος, αφού πρώτα περάσουμε από την Μονή Καισαριανής, καταλήγουμε στο αναψυκτήριο.

Μόλις φτάσουμε (θα το καταλάβουμε γιατί η θερμοκρασία θα έχει πέσει αισθητά), θα ξεπροβάλλουν οι ψάθινες ομπρέλες, το ξύλινο σκέπαστρο, τα ξύλινα τραπέζια που μπορούν να φιλοξενήσουν μεγάλες παρέες.

Ο εσωτερικός χώρος είναι πολύ μικρός και φιλοξενεί την κουζίνα και το μπαρ, όπου θα παραγγείλουμε (self service).

Ζουμερά και τραγανά κεφτεδάκια, χωριάτικη, σπετζοφάι, σαγανάκι, φασολάδα. Τσιπουράκι, ούζο και μπύρα για τους πιο μερακλήδες, όλα σε λογικές τιμές, από 2 έως 7 ευρώ.

Το αναψυκτήριο είναι πλήρως εναρμονισμένο με το περιβάλλον. Στην Καλοπούλα δεν θα ακούσουμε φωνές. Ούτε κορναρίσματα και ήχους κινητών. Ας φροντίσουμε λοιπόν να σεβαστούμε κι εμείς αυτό το απίθανο κομμάτι γης.

Με απόσταση 6,5 χιλ. από το Σύνταγμα, η Καλοπούλα αποτελεί το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της Αθήνας.

Καλή βόλτα.

via

Τι χρειάζεται κάποιος για να γίνει αστροναύτης στη ΝASA και τι μισθό θα παίρνει!

Η Αμερική προετοιμάζεται για μια νέα εποχή ανθρώπινης διαστημικής παρέμβασης στο σύμπαν –με σχέδια να φτάσει πέρα από το φεγγάρι και ίσως στον Άρη. Ποια είναι όμως τα προσόντα για να γίνει κανείς αστροναύτης στη NASA, τι εκπαίδευση περνά και ποιος είναι ο μισθός του;

Οταν η NASA αναζήτησε μια νέα κατηγορία αστροναυτών, δέχτηκε 18.300 αιτήσεις και εντέλει επιλέχθηκαν μόνο 12 άτομα. Και μάλιστα μόλις πριν από ένα μήνα ολοκλήρωσαν το εξαντλητικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Ποιες είναι όμως οι προϋποθέσεις για τη θέση εργασίας;

Η NASA ορίζει πως οι υποψήφιοι πρέπει να έχουν πτυχίο πανεπιστημίου σε τομέα επιστήμης, τεχνολογίας, μηχανικής ή μαθηματικών. Απαιτείται επίσης μεταπτυχιακός τίτλος σπουδών ή επαγγελματική πείρα. Όσον αφορά στις φυσικές απαιτήσεις, οι αιτούντες πρέπει να έχουν καλή όραση, ύψος από 1,57 μέχρι 1,91 και καλή αρτηριακή πίεση.

Οι υποψήφιοι πρέπει να περάσουν μια δύσκολη δοκιμασία αντοχής και να εντυπωσιάσουν την ομάδα της NASA κατά τη διάρκεια μιας σειράς συνεντεύξεων.

Και μετά τι;

Όσοι τελικά γίνουν δεκτοί εισέρχονται σε μια διετή περίοδο «εκπαίδευσης και αξιολόγησης». Μαθαίνουν δεξιότητες που μπορεί να τους φανούν χρήσιμες αν τελικά επιλεγούν σε πραγματική αποστολή.

Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται κολύμπι σε πισίνα φορώντας διαστημική στολή, μαθήματα καταδύσεων, ενώ πρέπει να μάθουν και μερικά ρωσικά, διότι πρέπει να είναι σε θέση να μπορούν να μιλούν με τους κοσμοναύτες στο διαστημικό σταθμό.

Ποιος είναι ο μισθός;

Κανείς αστροναύτης δεν είναι πλούσιος. Η NASA αναφέρει πως οι ετήσιοι μισθοί για τους υποψήφιους αστροναύτες – που μόλις ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους – κυμαίνονται από 66.000 έως 144.000 δολάρια ετησίως. «Το ποσό καθορίζεται από τα ακαδημαϊκά επιτεύγματα και την εμπειρία κάθε ατόμου» εξηγεί η NASA.

via

Αλκυόνη Παπαδάκη: Να ονειρεύεσαι…

“Να ονειρεύεσαι …”, μου έλεγε ένας φίλος που μ’ αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι …
Δεν έχει νόημα… Δεν έχει ουσία.

Να ονειρεύεσαι!

Κοίτα μόνο να έχεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.

Τότε σώζεσαι …

Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!
Έχει και παρακάτω;
Έχει κι άλλο…
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

Ποιος θυμάται τον Δον Κιχώτη σε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση;

Ο Δον Κιχώτης σε κινούμενα σχέδια υπήρχε ανεξίτηλα γραμμένο στο μυαλό μου. Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ μικρή πριν πάω σχολείο, τα μεσημέρια που περιμένα να ανοίξει η τηλεόραση για να μην χάσω λεπτό απο το Δον Κι Χώτη, το απόλυτο πρότυπο και ήρώά μου. 

Όταν πέθανε, έκλαιγα πολύ για τον θάνατό του τρεις μέρες... Μεγάλη απώλεια, ήταν ο αγαπημένος μου ήρωας και θα ΄λεγα ότι και μετά στην ζωή μου κυνήγησα πολλές φορές μύλους...

Παρακολουθήστε το βίντεο με το τραγουδάκι της αρχής!

Αλλά και αυτό το αγαπούσα πολύ!

40 χρόνια χωρίς τη Μαρία Κάλλας -Η ανυπέρβλητη Ελληνίδα ντίβα [εικόνες]

«Ηταν, είναι και θα είναι η απόλυτη ντίβα! Με το μοναδικό της ταλέντο σφράγισε ανεξίτηλα τον κόσμο της όπερας και πέρασε στην αιωνιότητα» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Τσέλια Κοστέα για τη Μαρία Κάλλας, την Ελληνίδα σοπράνο που προσδιόρισε την εξέλιξη του λυρικού τραγουδιού, την τραγουδίστρια που αναβίωσε το ξεχασμένο ρεπερτόριο του μπελ κάντο, την ερμηνεύτρια που μετέτρεψε τη σκηνή σε ένα συναρπαστικό θέαμα και αληθινό θέατρο, την προσωπικότητα που είχε την απόλυτη λάμψη της κορυφής.

Στις 16 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από τον θάνατό της στο Παρίσι το 1977, λίγους μήνες πριν τα 54α γενέθλιά της.

Ανάμεσα στις εκδηλώσεις που διοργάνωσαν πολιτιστικοί οργανισμοί με αφορμή την επέτειο του θανάτου της, η Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ) τίμησε τη μνήμη της κορυφαίας ντίβας του λυρικού τραγουδιού στις 14 Σεπτεμβρίου, με ένα Γκαλά Όπερας στο Ηρώδειο που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το New York Times Athens Democracy Forum.

Τρεις σπουδαίες υψίφωνοι της Ε.Λ.Σ., με διεθνή σταδιοδρομία, οι Τσέλια Κοστέα, Μυρτώ Παπαθανασίου και Χριστίνα Πουλίτση, ερμήνευσαν αποσπάσματα και άριες από δημοφιλείς όπερες των Τζουζέππε Βέρντι, Σαρλ Γκουνό, Λεό Ντελίμπ, Τζάκομο Πουτσίνι, Ουμπέρτο Τζιορντάνο, Γκαετάνο Ντονιτσέττι, Βιντσέντζο Μπελλίνι, που η Κάλλας σημάδεψε με τις ερμηνείες της.

Η Κάλλας τραγουδά Κάρμεν του Μπιζέ:

Οι τρεις σολίστ μίλησαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για το «φαινόμενο Κάλλας» και για το τι διατηρεί ζωντανό και αναλλοίωτο τον μύθο της μέχρι σήμερα.

«Για μένα η Μ. Κάλλας συμβολίζει την αλήθεια και το φως» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Χριστίνα Πουλίτση και θυμάται την πρώτη φορά που άκουσε την Μαρία Κάλλας» στη «Νόρμα» του Μπελλίνι: «Ήταν σαν να είχα απέναντι μου έναν άνθρωπο, ο οποίος μου έλεγε όλη του την αλήθεια. Αυτό εντυπώθηκε μέσα μου. Σπάνια βλέπεις καλλιτέχνες οι οποίοι σου δείχνουν αυτό που πραγματικά είναι χωρίς να υπάρχει αυτό το φίλτρο ανάμεσα στους ίδιους και στο κοινό τους, τραγουδιστές που βάζουν τον εαυτό τους στην άκρη όταν ερμηνεύουν και αφοσιώνονται καθαρά στην ουσία της τέχνης τους. Η Κάλλας γινόταν ένα με το τραγούδι. Μία ύπαρξη. Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να μπορεί να δώσει όλη του την αλήθεια, να μην φοβηθεί. Όλοι υψώνουμε γύρω μας τείχη και αφήνουμε τους άλλους να φτάσουν ως ένα σημείο κοντά μας. Εκείνη, έχω την αίσθηση ότι όταν τραγουδούσε έσπαγε αυτά τα τείχη και άφηνε όλη της την αλήθεια να ρέει».

Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο λυρικό καλλιτέχνη του 20ού αιώνα, η Μαρία Κάλλας κυριάρχησε και άλλαξε για πάντα την πορεία της όπερας. Διαθέτοντας εκ φύσεως φωνή δραματικής υψιφώνου, είχε την τύχη να διδαχτεί την τεχνική και το ρεπερτόριο του ιταλικού ρομαντικού μπελ κάντο στην Αθήνα, πλάι στη διάσημη Ισπανίδα κολορατούρα υψίφωνο Ελβίρα ντε Ιντάλγκο. Τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας της στην ΕΛΣ, αλλά και μετέπειτα στην Ιταλία ερμήνευε έργα δραματικά, των Βέρντι, Βάγκνερ και Πουτσίνι. Το 1949 της δόθηκε η ευκαιρία να φανερώσει το ταλέντο της στη Βενετία αντικαθιστώντας σε ελάχιστο χρόνο την πρωταγωνίστρια παράστασης των άκρως δεξιοτεχνικών «Πουριτανών» του Μπελλίνι, λίγες μέρες αφότου η ίδια είχε ολοκληρώσει τις εμφανίσεις της στην όπερα «Βαλκυρία» του Βάγκνερ. Έτσι, σταδιακά ερμήνευσε περισσότερους ρόλους του ιταλικού Ρομαντισμού, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην αναγέννηση λησμονημένων έργων των Μπελλίνι, Ντονιτσέττι και Ροσσίνι.

«Στην Μαρία Κάλλας οφείλουμε την αναβίωση έργων που χωρίς αυτήν δεν θα είχαν σωθεί, όπως η «Τραβιάτα», η «Λουτσία ντι Λάμερμουρ», η «’Αννα Μπολένα» και πολλά άλλα. Ένα ρεπερτόριο κυρίως του μπελ κάντο που είχε αρχίσει να ασθενεί και μέσα από την Κάλλας αναβίωσε, μπόρεσε να ανασυνταχθεί και ξεκίνησε μία νέα πορεία, η οποία συνεχίζει έως σήμερα» σημειώνει η Χρ. Πουλίτση.

Ακούραστα εργατική, η Κάλλας δεν σταματούσε παρά μόνο όταν θεωρούσε ότι είχε αγγίζει το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Η επιτυχία και η μεγάλη αναγνώρισή της οφείλεται, κατά την Μυρτώ Παπαθανασίου, στον «ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο ερμήνευε τους ρόλους της, με την έννοια ότι έκανε απόλυτη απόδοση του λιμπρέτου».

«Η Μαρία Κάλλας είχε, όπως λένε οι Ιταλοί, άλλη μία “ταχύτητα” στο πακέτο που κουβαλούσε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μία ηθοποιός με μια εξαιρετική, υπέροχη, μοναδικής χροιάς φωνή. Όπου στεκόταν δεν τραγουδούσε απλώς, εκφραζόταν με όλο της το είναι. Και αυτή ήταν η δική της συμβολή στην όπερα, στο θέαμα: έδωσε μία νέα, μοντέρνα οπτική στο ρόλο του λυρικού τραγουδιστή. Η αμεσότητα της, οι κινήσεις της πάνω στη σκηνή, η πρωτοτυπία στις ερμηνείες της και το πόσο φυσικά έπαιζε ήταν κάτι το υπέροχο, τρομακτικό που για εκείνη την εποχή ήταν ακόμα πιο ριζοσπαστικό» δηλώνει η Μ. Παπαθανασίου και η Χρ. Πουλίτση συμπληρώνει: «Όταν τραγουδούσε κάθε κύτταρο της ήταν εκεί, κάθε νότα είχε την προσωπική της σφραγίδα, και η ίδια κατάφερνε να μεταδώσει την ουσία της όπερας στον θεατή».

Η μαγνητική σκηνική παρουσία και το θερμό ταπεραμέντο της, σε συνδυασμό με τη μουσική της κατάρτιση και την ικανότητά της να διεισδύει σε βάθος και να γίνεται η ίδια ο ρόλος που ερμήνευε, καθώς και η απόλυτη κυριαρχία της στο κοινό είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που σύμφωνα με τρεις υψίφωνους της ΕΛΣ κρατούν ζωντανό τον μύθο της Κάλλας σαράντα χρόνια μετά το θάνατό της.

«Πέρα από μεγάλη τραγουδίστρια, ήταν και μία ξεχωριστή, ισχυρή προσωπικότητα. Κατάφερε να μεταμορφωθεί από άχαρη νεαρή κοπέλα με παραπανίσια κιλά στο απόλυτο fashion icon της εποχής της και να δημιουργήσει ένα δικό της, προσωπικό στιλ το οποίο εξακολουθεί να επηρεάζει ακόμα και σήμερα τον κόσμο της μόδας» επισημαίνει η Τσέλια Κοστέα.

Σχετικά με το πρόγραμμα του Γκαλά στο Ηρώδειο το οποίο επιμελήθηκαν ο Ηλίας Βουδούρης (που διεύθυνε την Ορχήστρα της ΕΛΣ) μαζί με τις τρεις σολίστ, η Μ.Παπαθανασίου εξηγεί πως, «στόχος μας ήταν να καλύψουμε μία μεγάλη γκάμα έργων που είχε ερμηνεύσει η Κάλλας και παράλληλα σε σχέση με το συνολικό αποτέλεσμα να υπάρχει μία ωραία ροή. Φυσικά λάβαμε υπόψη μας καιτο πού η καθεμία μας βρίσκει τον εαυτό της καλύτερα μέσα σε αυτό το ρεπερτόριο».

via

Βόλτα στο πάρκο της Κοζάνης με τα εξημερωμένα ελάφια -Τρώνε από το χέρι σου [εικόνες]

Το να ταΐζεις ένα κοπάδι όμορφα ελάφια από το χέρι σου, σίγουρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Κι όταν μάλιστα μεταξύ των πανέμορφων ζώων δεν μεσολαβεί κανένα συρματόπλεγμα, κανενός είδους φράκτης, η στιγμή γίνεται μοναδική.

Όσοι επιθυμούν να το ζήσουν αρκεί να επισκεφθούν το ορεινό πάρκο του Αγίου Παντελεήμονα στον νομό Κοζάνης, δύο χιλιόμετρα ανατολικά της κοινότητας του Αγίου Δημητρίου, στον Δήμο Ελλησπόντου.

Επ' ευκαιρία, οι επισκέπτες θα γνωρίσουν και τις έντονες αντιθέσεις που «κουβαλά» το τοπίο, αφού για να προσεγγίσει κανείς το πάρκο, θα περάσει δίπλα από έναν εκ των μεγαλυτέρων ατμοηλεκτρικών σταθμών της ΔΕΗ, αυτόν του Αγίου Δημητρίου και θα δει θηριώδη μηχανήματα και ταινιόδρομους να «δαμάζουν» τον λιγνίτη που εξορύσσεται στην περιοχή.

Για τη «γέννεση» και τη λειτουργία του πάρκου μίλησε στο περιοδικό του ΑΠΕ-ΜΠΕ, «ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ», ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Αγίου Δημητρίου, του Δήμου Ελλησπόντου, Χάρης Πεχλιβανίδης.

Ο χώρος αγοράστηκε από το ελληνικό Δημόσιο το 1956 και μετατράπηκε σε πάρκο (τότε κοινοτικό, σήμερα δημοτικό). 

Πρόκειται για έκταση περίπου 60 στρεμμάτων, εντός της οποίας υπήρχε από παλιά ένα εκκλησάκι. «Οι παλαιότεροι έλεγαν πως το εκκλησάκι το σεβάστηκαν και οι Τούρκοι» θυμάται ο κ. Πεχλιβανίδης.

Η περίφραξη έγινε το 1986. Ακολούθως, στη θέση του παλιού χτίστηκε -με εθελοντική εργασία- το καινούργιο εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα. Σήμερα ο παπα Ιορδάνης δεν προλαβαίνει -ειδικά τα καλοκαίρια- να τελεί γάμους και βαφτίσεις εκεί. 

Το πρώτο ζευγάρι ελαφιών μεταφέρθηκε στον χώρο μεταξύ 2002 και 2006. Ο κ. Πεχλιβανίδης δεν θυμάται ακριβώς. 

Σήμερα ο αριθμός τους αγγίζει τα 70. Ανάμεσά τους και ορισμένα ζαρκάδια. Κάποιος εκ των επισκεπτών υποστηρίζει ότι τα ελάφια ανήκουν στο γένος Ντάμα-Ντάμα (στο σώμα έχουν άσπρες βούλες) που στην Ελλάδα συναντάται κυρίως στη Ρόδο.

Το πάρκο διαθέτει όλες τις υποδομές για όσους θέλουν να κάνουν πικ νικ ή να ψήσουν σε μία από τις ψησταριές που βρίσκονται εκεί.

Η φήμη του ξεπέρασε τα όρια του νομού και της Δυτικής Μακεδονίας. «Έχουμε επισκέπτες από πολλές περιοχές της Β. Ελλάδας. Είναι έντονη η παρουσία σχολείων από την ευρύτερη περιοχή και εκδρομέων από τη Θεσσαλονίκη» σημειώνει ο κ. Πεχλιβανίδης.

Όσοι σκοπεύουν να επισκεφθούν το πάρκο θα πρέπει να γνωρίζουν ότι:

Ο μύθος λέει: «Κάνε ό,τι θες μέσα στο πάρκο, αλλά φεύγοντας δεν πρέπει να πάρεις τίποτα, ούτε πέτρα, γιατί ο Άγιος θα σε τιμωρήσει».

Δεν ταΐζουμε τα... χορτοφάγα ελάφια με ό,τι μας αρέσει ή μας περισσέψει και οπωσδήποτε όχι με σουβλάκια ή άλλα κρεατικά.

Οι στιγμές είναι μοναδικές. Αξίζει να απαθανατιστούν. Να έχουν μαζί φωτογραφική μηχανή, απαραίτητα.

via

O πύργος της Γαλλίας όπου πέθανε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι -Απίστευτη ομορφιά [εικόνες]

Το 1516, σε ηλικία 64 ετών, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, διασχίζει την Ιταλία φέρνοντας μαζί του τις δερμάτινες τσάντες του με τα σχέδια και τρείς διάσημους πίνακες.Την Τζοκόντα, τον πίνακα «Η παρθένος Μαρία, ο Ιησούς και η Αγία Αννα» και τον πίνακα «Ιωάννης ο Βαπτιστής». Γι'αυτό το λόγο οι τρεις πίνακες βρίσκονται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου και όχι στην πατρίδα του Ιταλία.

Μαζί του, ο ντα Βίντσι έφερε δύο από τους πιστούς μαθητές του και τον υπηρέτη του, Batista de Vilanis. Ηρθε στη Γαλλία προσκεκλημένος του βασιλιά François Iου, ο οποίος τον πλήρωνε 700 χρυσά νομίσματα και του προσέφερε τον Πύργο Clos Lucé για να μένει.

Την Τζοκόντα, τον πίνακα «Η παρθένος Μαρία, ο Ιησούς και η Αγία Αννα» και τον πίνακα «Ιωάννης ο Βαπτιστής». Γι'αυτό το λόγο οι τρεις πίνακες βρίσκονται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου και όχι στην πατρίδα του Ιταλία.

Μαζί του, ο ντα Βίντσι έφερε δύο από τους πιστούς μαθητές του και τον υπηρέτη του, Batista de Vilanis. Ηρθε στη Γαλλία προσκεκλημένος του βασιλιά François Iου, ο οποίος τον πλήρωνε 700 χρυσά νομίσματα και του προσέφερε τον Πύργο Clos Lucé για να μένει.

Ο ντα Βίντσι στη Γαλλία ονομάστηκε «Πρώτος ζωγράφος, μηχανικός και αρχιτέκτονας» του βασιλιά και στρώθηκε στη δουλειά: διοργανώνει γιορτές στην αυλή της διπλανής πόλης Αμπουάζ, εμπνέεται τα σχέδια της ιδεώδους πόλης του Romorantin και τη σκάλα του Chambord. Σχεδιάζει επίσης να συνδέσει την περιοχή όπου βρίσκεται ο πύργος του με την διπλανή, μέσα από ένα σύστημα υπόγειων καναλιών.

Το 1517 ο ντα Βίντσι δέχεται την επίσκεψη του καρδινάλιου Louis d'Aragon του οποίου ο γραμματέας Antonio de Beatis, περιγράφει ως εξής έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών:

«Ο κύριος Λεονάρντο ντα Βίντσι, άνω των 70 ετών, υπέροχος ζωγράφος της εποχής μας, έδειξε τρεις πίνακες στον Υψηλότατο, έναν με μια κυρία της Φλορεντίας, έναν άλλο με τον Ιωάννη Βαπτιστή νέο και μια Παρθέντο με το Αγιο Τέκνο. Και οι τρεις είναι πίνακες σπάνιας τελειότητας. Είναι αλήθεια ότι εξαιτίας μιας παράλυσης στο δεξί του χέρι, δεν πρέπει πια να περιμένουμε άλλα αριστουργήματα εκ μέρους του».

Το «εργαστήριο» του ντα Βίντσι:

Τον Ιούνιο του 1518, ο ντα Βίντσι διοργανώνει μια γιορτή στον πύργο όπου διέμενε για να ευχαριστήσει τον βασιλιά για την γενναιοδωρία του. Ηταν μια γιορτή με τον δικό του τρόπο. Ενα μηχάνημα είχε κατασκευαστεί για να αναπαραστήσει την κίνηση των άστρων. Ο πρέσβης Galeazzo Visconti έγραψε σε ένα γράμμα ότι «ο Βασιλιάς συμμετείχε σε μια εξαίρετη γιορτή...στο πολύ μεγάλο και υπέροχο παλάτι Cloux. Η αυλή ήταν στρωμένη με σεντόνια μπλε στο χρώμα του ουρανού, και μετά είχε τους βασικούς πλανήτες, τον ήλιο από τη μια πλευρά και τη σελήνη από την άλλη... Είχε 400 κηροπήγια για να φωτίζονται και υπήρχε τόσο φως, σαν να ήταν μέρα».

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι πέθανε στο δωμάτιό του στον πύργο Clos Lucé, στις 2 Μαίου 1519, αφήνοντας κληρονομιά τα χειρόγραφά του και τα σχέδιά του στον πολυαγαπημένο του μαθητή Francesco Melzi. Αυτή η σκηνή του θανάτου υπήρξε θέμα πολλών ζωγράφων, με γνωστότερο τον J.A. d’Ingres, που δημιούργησε το έργο «Ο θάνατος του Λεονάρντο ντα Βίντσι».

Ο πύργος είναι σήμερα επισκέψιμος και έχουν πλήρως ανακαινιστεί οι χώροι όπου έζησε ο μεγάλος ζωγράφος. Χιλιάδες άνθρωποι από όλο τον κόσμο επισκέπτονται την περιοχή για να δουν από κοντά την τελευταία κατοικία του ντα Βίντσι αλλά και τον υπέροχο κήπο που διατηρεί το ύφος του. Μεγάλα ποσά δαπανήθηκαν για να κατασκευαστούν έργα, αντικείμενα και έπιπλα από το «εργαστήριο» του Ιταλού ζωγράφου.

via