Ο καλλιτέχνης Κωνσταντίνος Δημόπουλος σκέφτηκε να βάψει τα δέντρα σε μπλε χρώμα, ξεκινώντας από τις πλατείες και τα πάρκα της περιοχής του. Χρησιμοποιώντας περιβαλλοντικά ασφαλή χρώματα ζωγραφίζει τους κορμούς και τα κλαδιά στις αστικές περιοχές με έναν και μόνο σκοπό:
Να κάνει τους ανθρώπους αλλά και τους πολιτικούς να σκεφτούν λίγο παραπάνω το περιβάλλον, να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της καταστροφής που στον πλανήτη και να εργαστούν προς τη βελτίωση και λύση του προβλήματος.
«Μέσα από τη δουλειά μου προσπαθώ να αντιμετωπίζω διάφορα παγκόσμια ζητήματα όπως είναι και αυτό της καταστροφής του περιβάλλοντος. Τα δέντρα… βάφονται με το μπλε χρώμα και ξεχωρίζουν στο αστικό τοπίο, προκειμένου να φανεί η σημαντικότητά τους στη ζωή μας», επισημαίνει ο καλλιτέχνης.
Η πρωτοβουλία αυτή επεκτείνεται σιγά σιγά σε ολόκληρο τον κόσμο, καταδεικνύοντας ότι το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και μας αφορά όλους, ενώ η λύση εξαρτάται από την ευαισθητοποίηση του συνόλου προς την ίδια κατεύθυνση.
Τις πόρτες τους στο κοινό ανοίγουν το Σαββατοκύριακο 6 και 7 Απριλίου μερικά από τα σημαντικότερα κτήρια της Αθήνας, δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες να δουν από κοντά την αρχιτεκτονική τους σημασία και αξία. Η δράση Open House προσκαλεί το ευρύ κοινό να εξερευνήσει και να κατανοήσει την αξία της αρχιτεκτονικής τους.
Το Open House είναι ένας από τους σημαντικότερους διεθνείς θεσμούς για την ανάδειξη και προώθηση της αρχιτεκτονικής. Η ιδέα ξεκίνησε από το Λονδίνο το 1992 και μέχρι σήμερα διαδόθηκε σε πολλές πόλεις ανά την υφήλιο.
Η δράση Open House προσκαλεί το ευρύ κοινό να εξερευνήσει και να κατανοήσει την αξία της αρχιτεκτονικής . Κάθε χρόνο για ένα διήμερο, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια ανοίγουν τις πύλες τους στο κοινό δωρεάν και η πόλη μετατρέπεται σε ένα μεγάλο μουσείο, με εκθέματα τα ίδια της τα κτίρια και την αρχιτεκτονική της.
Στην Αθήνα πραγματοποιείται από το 2014 κάθε άνοιξη.
Η συμμετοχή του κοινού στις ξεναγήσεις γίνεται ως εξής:
Η Μητέρα Μαρία Σκόμπτσοβα απεβίωσε την Μεγάλη Παρασκευή του έτους 1945, στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως τουRavensbrück, κοντά στο Βερολίνο. Το «έγκλημα» αυτής της Ορθόδοξης μοναχής και Ρωσίδας πρόσφυγος ήταν η προσπάθειά της να σώζει Εβραίους και άλλους που εδιώκοντο από τους Ναζί στην υιοθετημένη πόλη της, το Παρίσι, όπου το 1932 είχε ιδρύσει έναν οίκο φιλοξενίας. Η ακόλουθη μελέτη γράφτηκε το 1937 και ανακαλύφθηκε το 1996 από την ΕλένηKlepinin-Arjakovsky, στο αρχείο του S. B. Pilenko. Το Ρωσικό κείμενο δημοσιεύθηκε το καλοκαίρι του 1998 από το περιοδικό «ΒΕΣΤΝΙΚ» που έχει την έδρα του στο Παρίσι, Φύλλο Νο.176 (II-III 1997), σελ. 5-50, και είναι επίσης αναρτημένο στην ιστοσελίδα Άγιος Φιλάρετος της Μόσχας, στο: http://www.stphilaret.org/types.html.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΒΙΟΥ
Όταν, την Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1932, ο Μητροπολίτης Ευλόγιος δέχθηκε τους μοναχικούς όρκους της Ελισαβέτας Σκόμπτσοβα στην εκκλησία του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι, πολλοί σκανδαλίσθηκαν. Στο κάτω-κάτω, αυτή η γυναίκα ήταν δύο φορές διαζευγμένη, είχε αποκτήσει ένα νόθο παιδί από άλλον άνδρα, είχε αριστερές πολιτικές συμπάθειες και γενικά, όπως και να το εξέταζε κανείς, ήταν μοναδική περίπτωση. Κατά την ομολογία της, έλαβε το όνομα Μαρία σε ανάμνηση της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, μιας πόρνης που έγινε ερημίτισσα και άκρως ασκητική. Ως θρησκευόμενο πρόσωπο, η Μητέρα Μαρία συνέχισε να σκανδαλίζει, σαν γνήσια «δια Χριστόν Σαλή». Το «αγγελικό σχήμα» της ήταν συνήθως γεμάτο λεκέδες από τα λίπη της κουζίνας και τις μπογιές από το εργαστήρι της. Σύχναζε σε μπαράκια αργά την νύχτα. Φαινόταν να έχει ελάχιστη υπομονή με τις μακροσκελείς Ορθόδοξες λειτουργίες, και τις αυστηρές και συχνές νηστείες έμοιαζε να τις θεωρεί βαρύ φορτίο. Και – τι φρίκη! – κάπνιζε και δημοσίως, φορώντας το ράσο!
Γόνος ευκατάστατης οικογένειας της καλής κοινωνίας το 1871 στη Λετονία, της είχε δοθεί το όνομα Ελισαβέτα Πιλένκο. Ο πατέρας της απεβίωσε όταν εκείνη ήταν στην εφηβεία, και έκτοτε ενστερνίστηκε τον αθεϊσμό. Το 1906 η μητέρα της πήρε την οικογένεια στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί συνδέθηκε με ριζοσπαστικούς κύκλους διανοουμένων. Το 1910 παντρεύτηκε ένα Μπολσεβίκο ονόματι Ντιμίτρι Κουζμίν-Καράβιεφ. Κατά το διάστημα αυτό της ζωής της ασχολήθηκε ενεργά με τους λογοτεχνικούς κύκλους και έγραψε αρκετή ποίηση. Το πρώτο της βιβλίο, «Σκυθικά Θραύσματα», ήταν μια συλλογή ποιημάτων αυτής της περιόδου. Μέχρι να έρθει το 1913, ο γάμος της με τον Ντιμίτρι είχε τελειώσει. Μέσω της μελέτης της ανθρώπινης φύσης τού Ιησού, άρχισε να έλκεται πίσω στον Χριστιανισμό. Μετακόμισε – τώρα πλέον με την κόρη της την Γκαϊάνα – στον Νότο της Ρωσίας, όπου αυξήθηκε και η θρησκευτική της προσήλωση. Το 1918, μετά την Επανάσταση των Μπολσεβίκων, εξελέγη Αντιδήμαρχος της πόλεως Ανάπα στην Νότια Ρωσία. Όταν ο Λευκός Στρατός κατέλαβε την Ανάπα, ο Δήμαρχος έφυγε εσπευσμένα και εκείνη έγινε Δήμαρχος της πόλεως. Ο Λευκός Στρατός την δίκασε επειδή είχε υπάρξει Μπολσεβίκα. Όμως ο δικαστής ήταν ένας παλιός της καθηγητής, ο Δανιήλ Σκόμπτσοβ, και έτσι απαλλάχθηκε. Σύντομα οι δυο τους ερωτεύθηκαν και παντρεύτηκαν. Σύντομα όμως άρχισε πάλι να αλλάζει το πολιτικό ρεύμα. Για να αποφύγει τον κίνδυνο, η Ελισαβέτα, ο Δανιήλ, η Γκαϊάνα και η μητέρα της Ελισαβέτα, Σοφία, έφυγαν από την χώρα. Η Ελισαβέτα ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Ταξίδεψαν πρώτα στην Γεωργία (όπου γεννήθηκε ο γιος της ο Γιούρι) και μετά στην Γιουγκοσλαβία (όπου γεννήθηκε η κόρη της Αναστασία). Τελικά έφθασαν στο Παρίσι το 1923. Σύντομα η Ελισαβέτα αφιερώθηκε σε θεολογικές σπουδές και κοινωνικά έργα. Το 1926, η Αναστασία πέθανε από γρίπη – γεγονός που ράγισε την καρδιά της οικογένειας. Την Γκαϊάνα την έστειλαν σε σχολείο του Βελγίου, εσώκλειστη. Σύντομα μετά, ο γάμος του Δανιήλ και της Ελισαβέτα άρχισε να διαλύεται. Ο Γιούρι κατέληξε να ζει με τον Δανιήλ, ενώ η Ελισαβέτα μετακόμισε στο κέντρο του Παρισιού, για να εργασθεί πιο άμεσα με εκείνους που είχαν περισσότερη ανάγκη. Ο επίσκοπός της την ενθάρρυνε να δώσει τους μοναχικούς όρκους για να γίνει μοναχή. Το 1932, με την έγκριση του Δανιήλ Σκόμπτσοβ, εγκρίθηκε η «Εκκλησιαστική Πράξη χωρισμού», και τελικά πήρε τους μοναχικούς όρκους. Το όνομα που πήρε στην κουρά της ήταν Μαρία. Αργότερα, έστειλαν τον π. Δημήτριο Κλεπίνιν να γίνει προϊστάμενος του ιδρύματος εκείνου.
Στα γραπτά της η Μητέρα Μαρία εκφράζει εκείνο που προσπαθούσε να βιώσει. Έχοντας πάρει τους μοναχικούς όρκους – που τους θεωρούσε ένα μέσον για να προσηλωθεί αμετάκλητα στην κλήση της μέσα στην Εκκλησία – ενοικίασε ένα κτίριο που έγινε το μοναστήρι της, και καταφύγιο για τους απόβλητους της κοινωνίας. Ήταν ένας τόπος με πόρτα ανοιχτή για τους πρόσφυγες, τους ενδεείς και τους μοναχικούς. Σύντομα έγινε και κέντρο για πνευματική και θεολογική συζήτηση. Για την Μητέρα Μαρία, αυτά τα δυο στοιχεία – διακονία των φτωχών και θεολογία – πήγαιναν χέρι-χέρι. Ένας παρατηρητής είχε περιγράψει αυτό το «μοναστήρι» ως «ένα περίεργο πανδαιμόνιο: ‘…έχουμε νεαρά κορίτσια, τρελούς, εξόριστους, άνεργους εργάτες, και, αυτή τη στιγμή, την χορωδία της Ρωσικής Όπερας και την Γρηγοριανή χορωδία του Dom Malherbe, ενός ιεραποστολικού κέντρου, και τώρα, έχουμε και λειτουργίες μέρα-νύχτα στο παρεκκλήσι….’ Το Μοναστήρι φιλοξενούσε ομιλίες και συζητήσεις, με ομιλητές από το Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου. Οι πολύ έντονες πνευματικές πεποιθήσεις της Μητέρας Μαρίας δεν την εμπόδισαν να οργανώνει και σε μεγάλη κλίμακα. Ίδρυσε ένα σανατόριο για στερημένους ανθρώπους που υπέφεραν από φυματίωση, και υπήρξε καθοριστικός παράγοντας για την εκκίνηση της «Orthodox Action» (Ορθόδοξη Δράση), μια οργάνωση με πολλαπλές αγαθοεργίες.
Όταν τα Γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν το Παρίσι, το μοναστήρι της Μητέρας Μαρίας έγινε καταφύγιο για διωχθέντες Εβραίους, μέχρι να βρεθούν διαδρομές διαφυγής για αυτούς. Σε όσους το ζητούσαν, τους προμήθευε με πλαστά πιστοποιητικά Βαπτίσεως. Οι Ναζί κάποτε ανακάλυψαν τι γινόταν. Η Μητέρα Μαρία, ο γιος της Γιούρι, ο προϊστάμενος Ιερέας του παρεκκλησίου και ο λαϊκός διαχειριστής τέθηκαν υπό κράτηση και τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μόνο ο λαϊκός επιβίωσε. Όσοι γνώρισαν την Μητέρα Μαρία στα στρατόπεδα ήσαν μάρτυρες του κουράγιου, της ελπίδας και της αισιοδοξίας που μετέδιδε στους άλλους, κάτω από τις χειρότερες δυνατόν συνθήκες. Η ημερομηνία και οι συνθήκες του θανάτου της δεν είναι βέβαιες. Υπάρχουν αναφορές πως το όνομά της εμφανίσθηκε σε κατάλογο εκείνων που οδηγήθηκαν στους θαλάμους αερίων την 31η Απριλίου 1945, και πως η ίδια είχε προσφερθεί να πάρει την θέση μιας νεαρής Πολωνής, όμως αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί πλήρως.
Η Μαρία Σκόμπτσοβα ανήκει όντως σύμφωνα με την παράδοση σε εκείνους τους «δια Χριστόν Σαλούς», οι οποίοι καλούν την Εκκλησία να στραφεί προς την πραγματική Της αποστολή, οι οποίοι απογυμνώνουν όλες τις παραισθήσεις και πλάνες, οι οποίοι αποτελούν ένδειξη αντίφασης σε ό,τι αποκαλείται ανθρώπινη σύνεση και ανθρώπινη «ευπρέπεια». Μας προκαλεί, μέσα στην αδιαφορία μας και την ατομική μας ευχαρίστηση, στα ημίμετρά μας και την στείρα ευσέβεια. Σφυροκοπά με βαρειά την -δυστυχώς επικρατούσα- αναζήτηση προσωπικής εκπλήρωσης, αρμονίας, ειρήνης και ικανοποίησης μέσα από την θρησκεία. Αλλά δεν θα ήταν Ορθόδοξη, αν ο θάνατος και το μαρτύριο είχαν τον τελευταίο λόγο˙ διότι, επειδή ακριβώς κατέβηκε στην Κόλαση και άφησε τον Εαυτό της να χαθεί ανάμεσα στους άθεους, η Ζωή νίκησε το κράτος του θανάτου. Όπου εισήλθε η Ζωή, εκεί δεν μπορεί πλέον να εισέλθει ο θάνατος. Μέσα από Τάφο ακτινοβολεί η δόξα της Αναστάσεως.
Η Αγιότητα της Μητέρας Μαρία αναγνωρίστηκε με πράξη της Αγίας Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου την 16η Ιανουαρίου 2004. Η αγιοκατάταξη της Μητέρας Μαρία, μαζί με τον π. Δημήτριο, τον Γιούρι και τον Ηλία Φονταμίνσκυ τελέσθηκε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκυ στο Παρίσι την 1 και 2 Μαίου 2004. Εορτάζεται η μνήμη τους την 20η Ιουλίου.
«Ανοίξτε τις πόρτες σας στους αστέγους κλέφτες, καταστρέψτε κάθε άνεση, ακόμη και την μοναχική άνεση»
Ποιητικά αποφθέγματα της Οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα (+1945)
«Σταμάτα να ψέλνεις και να τραγουδάς και να μουρμουρίζεις
πάνω απ’ τις χάντρες του κομποσχοινιού σου!
Ποιόν λατρεύεις σ’ αυτή τη μοναχική σκοτεινή γωνιά της πολυτελούς εκκλησίας ( και της ψυχής σου)
με τις πόρτες όλες κλειστές;
Άνοιξε τα μάτια σου
και δες πως ο Θεός σου
δεν βρίσκεται μπροστά σου!
[ …;]
Βγές από τους στοχασμούς σου
και βάλε στην άκρη
τα λουλούδια καί το λιβάνι σου!
Τι πειράζει αν τα ρούχα σου κουρελιαστούν και λερωθούν;
(και η ψυχή σου)
Συνάντησέ Τον και στάσου πλάι Του στη σκληρή δουλειά με τον Ιδρώτα του προσώπου σου ( και της ψυχής σου)
[ …;]Ανοίξτε τις πόρτες σας στους αστέγους κλέφτες, αφήστε τον έξω κόσμο να περάσει και να γκρεμίσει το υπέροχο λειτουργικό σας σύστημα, ταπεινώστε τον εαυτό σας, αδειάστε τον, κάντε τον εαυτό σας ασήμαντο. Όσο κι αν το κάνετε αυτό, μπορεί νομίζετε, η κένωση του εαυτού σας να συγκριθεί με αυτή του Χριστού; Δεχτείτε τον όρκο της πενίας σε όλη του τη συντριπτική αυστηρότητα: καταστρέψτε κάθε άνεση, ακόμη και την μοναχική άνεση […].
Εξ άλλου, ο μοναχός είναι η κοπριά στη γλάστρα του Παραδείσου.»
Οι συνθήκες σήμερα γκρεμίζουν στις καρδιές μας ό,τι είναι σταθερό, ώριμο, φωτοστεφανωμένο από τους αιώνες και κρατημένο με ευλάβεια μέσα μας.
«Οι μοναχές διακρίνονται από μεγάλη προσωπική ευσέβεια και η κάθε μοναχή προσπαθεί να βρει το Θεό, ίσως ακόμη και την αγιότητα. Αλλά ως αυθεντικοί οργανισμοί, ως ολότητες…είναι απλώς ανύπαρκτες. Η σημασία αυτών των παραμεθόριων μονών είναι αναμφισβήτητη: διασφαλίζουν ηθικές αρχές, συντηρούν τη μεγάλη κληρονομιά του παρελθόντος, το πολύτιμο θησαυροφυλάκιο της τελετουργικής μεγαλοπρέπειας και της παράδοσης…χαρακτηρίζονται ως μονές «αστικές»: κανείς εκεί μέσα δεν έχει ιδέα για το ότι ο κόσμος καίγεται. Δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για τη μοίρα του κόσμου…Χρειάζεται ένας νέος τύπος μοναχισμού…ένας δρόμος ούτε εσωστρεφής, ούτε ασφαλής…μακριά από συνθήκες «άνεσης και ζεστασιάς».
«Στις περισσότερες περιπτώσεις ο όρκος της αγνότητας…φέρνει στη μοναχική ζωή ανθρώπους που δεν έχουν δική τους οικογένεια, που δεν έχουν χτίσει προσωπική ζωή και που δεν έχουν αντιληφθεί σε ποιο βαθμό η απόλυτη ανεξαρτησία της προσωπικής ζωής είναι εντελώς ασύμβατη με το εσχατολογικό πνεύμα του μοναχισμού…
Η ανάγκη να χτίσεις μια οικογένεια…είναι ανάγκη να χτίσεις μια φωλιά, να οργανώσεις και να σχηματίσεις μια προσωπική ζωή…Ένα εξαιρετικά περίεργο φαινόμενο έχει επιτελεστεί και οι θεμελιώδεις αξίες της μοναχικής ζωής έχουν σταδιακά αλλάξει…».
«Ανοίξτε τις πόρτες σας στους άστεγους κλέφτες, αφήστε τον έξω κόσμο να περάσει και να γκρεμίσει το υπέροχο λειτουργικό σας σύστημα, ταπεινώστε τον εαυτό σας.
‘Όσο κι αν το κάνετε αυτό, μπορείτε, νομίζετε, η κένωση του εαυτού σας να συγκριθεί με αυτή του Χριστού; Δεχτείτε τον όρκο της πενίας σε όλη του τη συντριπτική αυστηρότητα: καταστρέψτε κάθε άνεση, ακόμη και μοναχική άνεση…Οι συνθήκες σήμερα γκρεμίζουν στις καρδιές μας ό,τι είναι σταθερό, ώριμο, φωτοστεφανωμένο από τους αιώνες και κρατημένο με ευλάβεια μέσα μας. Μας βοηθούν πραγματικά (είναι πλεονέκτημα να ζεις ανάμεσα σε ερείπια) μας εξωθούν να δεχτούμε τον όρκο της πενίας, να μην αναζητάμε κανόνες, αλλά αντίθετα να επιζητούμε την αναρχία των δια Χριστόν σαλών, μη ζητώντας το μοναχικό εγκλεισμό, αλλά την απόλυτη απουσία και του πιο ανεπαίσθητου εμπόδιου που μπορεί να χωρίσει την καρδιά από τον κόσμο και τις πληγές του»[1].
[1] (Παρουσίαση του βιβλίου του Σεργκέι Χάκελ: Μαρία Σκομπτσόβα, μια «δια Χριστόν σαλή» στους μοντέρνους καιρούς. εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ. Μετάφρ. Νίκη Ι. Τσιρώνη).
Μία αγία με ολόκληρη ζωή «αντισυμβατικής αγιότητας» και ολοκαυτώματος για τον αδελφό σε κάθε επίπεδο…
“Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάθε Χριστιανός καλείται να προσφέρει κοινωνική εργασία[….]Καλείται να οργανώσει την προσωπική ζωή των εργαζομένων, να προσφέρει στους ηλικιωμένους, να χτίσει νοσοκομεία, να ενδιαφερθεί για τα παιδιά, να πολεμήσει την εκμετάλλευση, την αδικία, την ανάγκη και την ανομία[…]. Οι ασκητικοί κανόνες είναι απλοί από αυτήν την άποψη, δεν επιτρέπουν παρεκβάσεις[…]για μυστικιστικές πτήσεις, συχνά περιορίζονται σε απλούς καθημερινούς στόχους και ευθύνες.(1939, Pravoslavnoe Delo, σσ.37-38).
Η Μητέρα Μαρία είχε την δική της Λειτουργία «πέρα από τα σύνορα του ναού «μια Λειτουργία που προεκτεινόταν από την εκκλησία στον κόσμο». Εκείνοι που σχολίαζαν την απουσία της από τις ακολουθίες δε λάμβαναν υπόψη τους την επιμονή της στην ρήση:
«μέσα στην βαρετή, εργάσιμη ημέρα και τους , κάποιες φορές, κοινότοπους , ασκητικούς κανόνες που αφορούν στην συμπεριφορά μας απέναντι στις υλικές ανάγκες του πλησίον μας υπάρχει επίσης η εγγύηση της πιθανής κοινωνίας μας με τον Θεό.»
Η «ευσέβεια» μπορούσε να εξοργίσει και να θλίψει βαθειά την Μητέρα Μαρία. Όταν έμαθε ότι η Μητέρα Ευδοκία, μάζευε χρήματα στην εκκλησία για να αγοραστούν λειτουργικά βιβλία, θύμωσε πολύ. Ήταν δικαιολογημένη μια τέτοια δαπάνη σε εποχή ανεργίας και δυστυχίας; «Αυτό που με θλίβει περισσότερο από όλα είναι ότι ακόμη και με τους κοντινούς μου ανθρώπους αισθάνομαι να μας χωρίζει ένα τείχος , ακόμη και στα πιο στοιχειώδη πράγματα» έγραφε στο σημειωματάριο της. «Ευσέβεια, ευσέβεια, ευσέβεια, αλλά που η αγάπη που μετακινεί όρη; Όσο προχωρώ τόσο περισσότερο δέχομαι μέσα μου ότι αυτό είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά κάποια υποχρεωτική εξωτερική πειθαρχία»
Οι δια Χριστόν σαλοί ήταν οι άγιοι της ελευθερίας
Οι δια Χριστόν σαλοί ήταν οι άγιοι της ελευθερίας. Η ελευθερία μας καλεί, ενάντια σ’ όλο τον κόσμο, ενάντια όχι μόνο στους ειδωλολάτρες, αλλά και σε πολλούς που αρέσκονται να λέγονται Χριστιανοί, να αναλάβουμε το έργο της Εκκλησίας σ’ αυτό το δρόμο ο οποίος είναι και ο πιο δύσκολος. Και θα γίνουμε σαλοί δια Χριστόν, γιατί γνωρίζουμε όχι μόνο τη δυσκολία αυτού του δρόμου, αλλά και την απέραντη ευτυχία του να νιώθουμε το χέρι του Θεού σε ό,τι κάνουμε.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να ζήσεις
Εντελώς νόμιμα και αξιοπρεπώς μπορείς να περπατάς πάνω στη γη: να μετράς, να ζυγίζεις και να προγραμματίζεις για το μέλλον. Aλλά είναι εξίσου δυνατό να περπατάς επί των υδάτων. Τότε είναι αδύνατο να μετράς και να προγραμματίζεις το μέλλον. Το μόνο πράγμα που είναι απαραίτητο είναι να πιστεύεις διαρκώς. Μια στιγμή ολιγοπιστίας κι αρχίζεις να βυθίζεσαι.
Θυμίαμα εύοσμο - Aγία Μαρία Σκομπτσόβα:η μετουσίωση της αγάπης
Tην τελευταία μέρα του Mαρτίου του 1944, μια μικρή στήλη καπνού από την κατάμαυρη καμινάδα του στρατοπέδου του Pάβεσμπουργκ, ανεβαίνει ελεύθερη στον ουρανό μαζί με άλλες πολλές, εκείνη η πρώτη, η σταθερά γοργή, ήταν της Mητέρας Mαρίας Σκομπτσόβα. «Θυμίαμα εύοσμο», περνάει στη δοξασμένη αιωνιότητα.
Πριν την αγιοποίησή της είχε γίνει πόλος έλξης των πάσης ανάγκης και φροντίδας Pώσων εμιγκρέδων, και όχι μόνο, στο προπολεμικό Παρίσι. H Rue de la Lurmel, στο κέντρο του Παρισιού, γίνεται ο δρόμος της αγάπης για τον άνθρωπο, το καταφύγιο των πεινασμένων, των αστέγων, για πολλά χρόνια, μέχρι τα μέσα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Mένει ανεξίτηλη η προσωπικότητά της Aγίας σε όσους μελετούν το συναξάρι της και γίνεται παράδειγμα προς μίμηση στους δικούς μας καιρούς, από τους οποίους απουσιάζει παγερά η αγάπη, το τεράστιο έργο που έκανε με λίγα ψίχουλα, αλλά λαχτάρα και πόθο για τον συνάνθρωπο πάσης ηλικίας, φύλου και θρησκεύματος.
Σήμερα, το σκηνικό μεταφέρεται στη πόλη Βικτώρια του Kαναδά. Σε ένα πάρκο μεγάλο, στην πλευρά που βλέπει στον κεντρικό δρόμο, βλέπουμε φουριόζο τον διάκονο Kέιβιν να αρπάζει μια μεγάλη σακούλα γεμάτη σάντουιτς από το αυτοκίνητο και να τα φέρνει κοντά στα άλλα αντικείμενα, στη ρίζα ενός μεγάλου δέντρου. Κάποιοι άλλοι κουβαλούν το μεγάλο τραπέζι και άλλοι δύο τοποθετούν όλες τις προμήθειες με γρήγορες κινήσεις επάνω. Φρέσκα φρούτα κομμένα και ολόκληρα κομμάτια σοκολάτας, χυμοί φρούτων διάφοροι.
«Δεν προλαβαίνουμε να τα τοποθετήσουμε όλα, γιατί άνθρωποι μαζεύονται, τρέχοντας από όλα τα σημεία του πάρκου», λέει ο διάκος.
«Bλέπω τον Άντονι, που με χαιρετάει από την απέναντι πλευρά του πάρκου. Mόλις έχει βγει από το σταθμό του τρένου, έρχεται κατ’ ευθείαν στο τραπέζι. Πιο πέρα λίγο, ο Nτόναλντ, αδύνατος, καθαρός, πάντα ευγενικός, όποτε μας συναντά, θέλει να μας χαιρετά διά χειραψίας, θα έρθουν και άλλοι πολλοί ακόμα», μας λέει με χαρά ο Kέιβιν.
Δυο-τρεις άλλοι, κοντά στο φορτηγάκι του εφοδιασμού, ετοιμάζουν επιπλέον σάντουιτς με φυστικοβούτυρο, άλλοι δύο τα βάζουν σε τσάντες. Ήδη οι πρώτες δέκα τσάντες εξαφανίστηκαν.
«Mόλις πάρουν και την καθιερωμένη σούπα θα σκορπίσουν μέσα και έξω από το πάρκο», λέει η Aνίτα, εθελόντρια, πρώην άστεγη.
«Πάντα ζητούν μια επιπλέον τσάντα για κάποιον φίλο» λέει ο Θωμάς, ο οδηγός του μικρού φορτηγού.
H μαμά Nτι δεν έχει έρθει ακόμα. Δεν έρχεται κάθε Σάββατο. Δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτήν. Tην έχω δει μόνο μία φορά. Mια γυναίκα γύρω στα πενήντα, με πολύ ψιλή και σιγανή φωνή, που πρέπει να βάλεις το αυτί σου στο στόμα της, για να την ακούσεις. Tα μαλλιά της δεν είναι γκρίζα και είναι μάλλον αδύνατη. Έχασε το μοναδικό περιουσιακό της στοιχείο, το σπίτι της, γιατί το πήραν οι τράπεζες από τα χρέη του γιου της, που επιπόλαια χρησιμοποιούσε τις πιστωτικές του κάρτες και τώρα δουλεύει σε πλοία, χαμένος για χρόνια. Aναφέρεται σε αυτήν, ο διάκος και δείχνει να ανησυχεί πραγματικά.
Πάει μισός χρόνος από τότε που άρχισαν τα σαββατιάτικα σάντουιτς. Ένας φούρνος τούς δίνει τα ξερά του ψωμιά και εκείνοι τα ψήνουν και τα χρησιμοποιούν ανάλογα.
Kάθε Παρασκευή βράδυ συγκεντρώνονται όλα στο Kέντρο «Aγία Mαρία Σκομπτσόβα». Tο απόγευμα του Σαββάτου συναντιούνται στο «Δέντρο», στο Xάρι Γκριν, στη Bικτώρια , στη Bρεττανική Kολούμπια.
Tρεις άνθρωποι επινόησαν τα σάντουιτς και ένας από αυτούς, ο ιερέας Iωάννης Hainsworth, ο διάκος Kέιβιν Mίλλερ και ο Έντουαρντ.
O Έντουαρντ ζούσε στους δρόμους χρόνια, ναρκομανής, άστεγος, πριν καθαριστεί και βρεί το Θεό, πάνε τώρα από τότε επτά χρόνια. Όταν ένα ρωμαιοκαθολικό βιβλιοπωλείο του έκανε πίστωση, με ανταλλαγή την επισκευή ενός κομπιούτερ, αυτός διάλεξε να διαβάσει την Oρθόδοξη Aγία Γραφή. «Έχει πιο πολλά βιβλία απ’ όσα έχω ποτέ δει», είπε αστειευόμενος. Tα περιεχόμενα τον γοήτευσαν. Mέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων άρχισε αλληλογραφία με δύο ορθόδοξους ιερείς, που τον συμβούλεψαν να έρθει σε επαφή με τον τοπικό ιερέα, τον π. Iωάννη.
Συναντήθηκαν οι δυο τους για καφέ και μίλησαν. O Έντουαρντ συνάντησε τον διάκονο Kέιβιν και οι τρεις μαζί κουβέντιασαν πολλές-πολλές φορές. Kάποια στιγμή βαπτίστηκε ο Έντουαρντ και μπήκε πλέον στην Oρθόδοξη πίστη. O π. Iωάννης και ο Eδουάρδος έχουν ένα βαθύ ενδιαφέρον για την κοινωνία των πτωχών και των αστέγων.
«Πάντα ήθελα να κάνω κάτι για τους δρόμους», εξηγεί ο π. Iωάννης: «Όλα άρχισαν το 2003. Ήταν τότε που έβαλα όλες μου τις δυνάμεις για την ενορία». Δεν είχε αναφέρει ότι είχε ιδρύσει μια νέα ενορία, των Aγίων Πάντων, το 2002, οργανωμένη ιεραποστολή στο Πανεπιστήμιο και δημιουργία μιας κατασκήνωσης νέων. «Πάντα στο νου μου ήταν να αρχίσω να γεμίζω τσάντες με πράγματα για τους αστέγους. Kαι έτσι, μετά τη λειτουργία, την ημέρα της γιορτής του Aγίου Nικολάου, ξεκινήσαμε δειλά -δειλά».
O Έντουαρντ ήξερε τους δρόμους. Aυτός οδηγούσε και βρήκαμε ανθρώπους, μίλησαν και επιστρατεύθηκαν οικειοθελώς.
«Kαι να! Mια μέρα, το βιβλίο της αγίας Mαρίας Σκομπτσόβα και του «Σπιτιού φιλοξενίας», που είχε ιδρύσει το 1932, έρχεται να μας επιβεβαιώσει τα σχέδια που είχαμε στο νου. Προσευχηθήκαμε σε αυτήν, πριν πάρουμε την τελική απόφαση να βγούμε στο δρόμο. Θαύματα απανωτά άνοιξαν το δρόμο γι’ αυτήν τη δραστηριότητα. Bρέθηκε ένας διώροφος σταύλος για τη λειτουργία του οποίου βοήθησαν πολλοί. Πράγματι, λειτούργησε ως τόπος συνάντησης, επαφής και προετοιμασίας των γευμάτων και των βοηθημάτων».
O π. Iωάννης διάβασε, όταν βρισκόταν στη Σκωτία, ένα βιβλίο της αγίας Mαρίας Σκομπτσόβα, με τίτλο: «Bασικά κείμενα». O διάκονος Kέιβιν τη συνάντησε στο παιδικό βιβλίο του Tζιμ Φόρεστ: «Σιωπηλή σαν πέτρα: Mητέρα Mαρία». Tο αγόρασε και το διάβαζε επί ένα χρόνο στα δύο του παιδιά.
H Mητέρα Mαρία έγραφε: «H αγάπη είναι ένα πολύ επικίνδυνο πράγμα: Kάποιες φορές πρέπει να πέφτει στα πιο χαμηλά επίπεδα του ανθρώπινου πνευματικού επιπέδου, πρέπει να εκτίθεται στην ασκήμια, στη βία, στη δυσαρμονία».
O ένας τη συνέστησε στον άλλο και έτσι οι άνθρωποι που έρχονταν τακτικά σε όλες τις συνάξεις και τα γεύματα έμαθαν για αυτήν, την αγάπησαν τόσο, που ένοιωθαν πως ήταν κοντά τους. Tα σαββατιάτικα σάντουιτς είναι το πρώτο βήμα, το επόμενο, εκτός από τα καθημερινά γεύματα, το ξέρει ο Θεός και η Aγία, που μεσιτεύει για μας». Aυτά είπε ο π. Iωάννης, με πλήρη συναίσθηση των υποχρεώσεων του απέναντι στον ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων, που χορταίνουν την πείνα του σώματος και της ψυχής μέσα από τον ιερό σκοπό που έβαλαν οι άνθρωποι αυτοί, ακολουθώντας τα χνάρια μιας μπροστάρισας γυναίκας, η οποία αφού πρώτα έλεγξε το καθεστώς της χώρας της, ξενιτεύτηκε και ρίχτηκε στην ανάπαυση του συνανθρώπου, μέχρι την ημέρα που οι φλόγες της αφιλίας και του μίσους την έστειλαν στον Oυράνιο Πατέρα μας, ως θυμίαμα εύοσμο εις τους αιώνες...
Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο ίδιος ο συγγραφέας π. Βασίλειος Χριστοδούλου και η ραδιοφωνική παραγωγός Σοφία Χατζή.
Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό. Περισσότερα για την εκδήλωση κάντε κλικ εδώ
"Καί ὁ κλῆρος ἔπεσε στά δάκρυα"... ένα βιβλίο που το διαβάζεις και σε στιγματίζει για πάντα με το φως του. Πολύ φτωχές οι λέξεις για να το περιγράψω....
Και το πιο σημαντικό; Νιώσαμε τον συγγραφέα, ευαίσθητο παλμογράφο της ανθρώπινης ψυχής να μας ταξιδεύει με το καράβι του στα άδυτα του ανθρώπινου πόνου και της απώλειας. Να γίνεται συνοδοιπόρος μας στο έρεβος, στα δικά μας σκοτάδια, εκεί που ο Θεός μοιάζει απών και νιώθουμε απόλυτα μόνοι και ξεχασμένοι στην έρημο της μοναξιάς και της εκκωφαντικής σιωπής, με σκοπό πάντα να μας βγάλει στο λιμάνι που έχει φως, αγάπη και ομορφιά....
Και το έκανε μέσα από το βιβλίο του...όπως έχω την χαρά και την Μεγάλη Ευλογία να ξέρω πώς το κάνει και στην προσωπική του ζωή, ύστερα από την δική μας συντριπτική απώλεια της μικρής μας κόρης, το δικό μας απόλυτο σκοτάδι, να μας οδηγεί ξανά στο Φως.
Ένα πραγματικά ξεχωριστό βιβλίο... Από αυτά που σου αποκαλύπτουν οτι τελικά "Αγάπη είναι να δίνουμε στον Άλλον αυτό που δεν έχουμε".
Ένα βιβλίο, δώρο Θεού, μια λατρευτική δοξολογία της ζωής, ένα βιβλίο σταθμός, στον οποίο πάντα θα θέλεις να γυρίζεις, γραμμένο από έναν πραγματικά Ωραίο Άνθρωπο που είναι Απώλεια να μην συναντηθείς μαζί του μέσα από το έργο του.
Σας ευχαριστώ, πάτερ -Βασίλειε, με όλη μου την ψυχή..."
Την Κυριακή 31 Μαρτίου 2019, στις 6:00 μ.μ. Το μουσικό πρόγραμμα θα περιλαμβάνει έργα των Μότσαρτ, Πάχελμπελ, Χέντελ, Μπάχ, Χαΰντιν, Μποτσερίνι και Σκαλκώτα κ.α
Το Μουσείο Ακρόπολης υποδέχεται την άνοιξη με χαρούμενη κλασική μουσική από το Κουαρτέτο Εγχόρδων Tet-Art-One της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στην Αίθουσα του Παρθενώνα την Κυριακή 31 Μαρτίου 2019, στις 6:00 μ.μ. Το μουσικό πρόγραμμα θα περιλαμβάνει έργα των Μότσαρτ, Πάχελμπελ, Χέντελ, Μπάχ, Χαΰντιν, Μποτσερίνι και Σκαλκώτα μεταξύ άλλων.
Στον ποιητή Μιχαήλ Μήτρα ανήκει η αρχική έμπνευση της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, η οποία εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Ο Έλληνας ποιητής, το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη ημέρα γι’ αυτό.
Η ημέρα της εαρινής ισημερίας
Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998, στο παλαιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά.
Την επόμενη χρονιά, ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην Unesco, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του Οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.
Το σκεπτικό της απόφασης
Τον Οκτώβριο του 1999, στη γενική διάσκεψη της Unesco στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της.
Ο Διεθνής
Οργανισμός θέλησε με αυτό τον τρόπο να προωθήσει την τέχνη της ποίησης - και συγκεκριμένα τις προσπάθειες των μικρών εκδοτών να τυπώνουν συλλογές νέων ποιητών, την επιστροφή της προφορικής παράδοσης με την ανάγνωση ποιημάτων ενώπιον κοινού και την αποκατάσταση ενός διαλόγου μεταξύ της ποίησης και των άλλων μορφών τέχνης, πάνω στον αφορισμό του Ντελακρουά: «Δεν υπάρχει Tέχνη χωρίς Ποίηση».
Εκδηλώσεις
Η καθιερωμένη από το 2000 Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, αποκτά φέτος ανανεωμένη φόρα με το «Αθήνα - Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου 2018», βρίσκει στέγη τόσο σε μικρά και μεγάλα βιβλιοπωλεία, ταρακουνάει εξωτερικούς χώρους και στοές της πόλης, φέρνοντας την ποιητική άνοιξη με πλήθος εκδηλώσεων πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά την επίσημη ημερομηνία της 21ης Μαρτίου -όλες με ελεύθερη είσοδο και αρκετούς συμμετέχοντες
Ο δήμος Αθηναίων δίνει τον παλμό
Από το πρόγραμμα των εκδηλώσεων υπό την αιγίδα του δήμου Αθηναίων που διαδίδουν τον ποιητικό λόγο σε διάφορα κεντρικά σημεία της πόλης, ξεχωρίζει η ολονυχτία ποίησης. Στις 21 του Μαρτίου, εβδομήντα γνωστές προσωπικότητες από τον χώρο των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών συγκεντρώνονται στον πάνω όροφο του Ιανού για να διαβάσουν τα αγαπημένα τους ποιήματα και να ερμηνεύσουν μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια μελοποιημένης ποίησης. Η βραδιά ξεκινάει στις 8 και τελειώνει μετά τα μεσάνυχτα. Να σημειωθεί ότι όποιος από το κοινό επιθυμεί, μπορεί να διαβάσει ένα ποίημα της επιλογής του. Βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24) | 21/3 | 8 μ.μ.
Στη Στοά του Βιβλίου… με πανσέληνο
Στη μνήμη του προσφάτως αποθανόντα Μιχαήλ Μήτρα (1944-2019), που ύστερα από δική του πρόταση καθιερώθηκε στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, αφιερώνεται η βραδιά της 21ης Μαρτίου στη Στοά του Βιβλίου. Μέλη και φίλοι του Κύκλου των Ποιητών σε συνεργασία με τη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία απαγγέλλουν ποιήματα, συνοδευόμενοι μελωδικά από μουσικούς και συνθέτες όπως οι Νίκος Τσώλης και Ιάσονας Καλόγερος, σε μια γιορτή προς τιμήν του περιβάλλοντος του πολιτισμού, αλλά και του πολιτισμού του περιβάλλοντος. Στοά του Βιβλίου | 21/3 | 7 μ.μ.
Διανοούμενοι σε ομηρικό τέμπο
Μια μέρα μετά από την καθιερωμένη παγκόσμια ημέρα, στις 22 Μαρτίου, η Εταιρεία Συγγραφέων, επίσης στη μνήμη του Μιχαήλ Μήτρα, γιορτάζει με την εκδήλωση με τίτλο «Στο Φως του Ομήρου», με εισήγηση του συγγραφέα και Ομότιμου Καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργη Γιατρομανωλάκη. Αποσπάσματα από τα ομηρικά έπη θα διαβάσουν οι συγγραφείς και μέλη της Εταιρείας Ζυράννα Ζατέλη και Αχιλλέας Κυριακίδης. Την εκδήλωση επενδύει μουσικά ο συνθέτης Στέφανος Κορκολής. Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50, είσοδος κι από Σόλωνος) | 22/3 | 7.30 μ.μ.
Μια τέλεια εξαφάνιση στα βόρεια
Την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιορτάζει και το βιβλιοπωλείο Ευριπίδης στην Κηφισιά με τον Γιάννη Μπασκόζο να συνομιλεί με την ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ για τη ζωή και το έργο της, υπό τον ήχο κάποιων μελοποιημένων έργων της ίδιας από το συγκρότημα Dilemma (Πόπη Νταλαχάρη – Σωτήρης Τράγκας) και τίτλο «Η τέλεια εξαφάνιση». Βιβλιοπωλείο Ευριπίδης (Κηφισίας 310, Κηφισιά) | 21/3 | 7 μ.μ.
Ένα ποίημα για τον μεγάλο Ζακύνθιο
Σε έναν άλλο μεγάλο ποιητή, τον Ανδρέα Κάλβο και τα 150 χρόνια (1792-1869) από τον θάνατό του, είναι αφιερωμένη η εκδήλωση της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων στο βιβλιοπωλείο Επί Λέξει, σε συντονισμό της Ανθούλας Δανιήλ. Οι ενδιαφερόμενοι προσκαλούνται να προσέλθουν με ποίημα δικό τους ή ξένο προς τιμήν του Ζακύνθιου ποιητή. Βιβλιοπωλείο Επί Λέξει (Ακαδημίας 32, Σύνταγμα) | 22/3 | 7 μ.μ.
Η Θεσσαλονίκη γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Για μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη, η οποία βρίθει πολιτισμού και έμπνευσης, η 21η Μαρτίου αποτελεί μια σπουδαία ευκαιρία για ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δημιουργούς, τιμώντας τα έργα και τη μνήμη τους.
«Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση»
Ντελακρουά
ΚΘΒΕ
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και τιμά τους ποιητές Μιχάλη Κατσαρό και Μίλτο Σαχτούρη. Με αφορμή 100 χρόνια από τη γέννηση των δύο ξεχωριστών ποιητών της Μεταπολεμική γενιάς, ηθοποιοί του ΚΘΒΕ θα διαβάσουν ποιήματα, ενώ για το έργο τους θα μιλήσουν οι Καθηγητές του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ Ιωάννα Ναούμ (Επίκουρη Καθηγήτρια Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας) και Μιχάλης Μπακογιάννης (Επίκουρος Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας). Στην εκδήλωση, η οποία θα έχει ελεύθερη είσοδο, θα προβληθεί οπτικοακουστικό υλικό ενώ, εκτός από επιλεγμένα ποιήματα, θα ακουστούν έργα των δύο ποιητών μελοποιημένα από γνωστούς Έλληνες συνθέτες. ΚΘΒΕ, στις 18:30, Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Κέντρο Μουσικής του δήμου Θεσσαλονίκης
Η γιορτή της Ποίησης, η οποία αποτελεί πλέον θεσμό εδώ και δεκατέσσερα χρόνια και υλοποιείται από τον Σύνδεσμο Εκδοτών, είναι αφιερωμένη φέτος στον μεγάλο ποιητή της Θεσσαλονίκης Ντίνο Χριστιανόπουλο και στη μνήμη του ποιητή Μιχαήλ Μήτρα. Ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας θα πραγματοποιήσει εκδήλωση την Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019 και ώρα 7μ.μ. σε αίθουσα της Διεύθυνσης Πολιτισμού, Κέντρο Μουσικής, Διεύθυνση Μουσικών Δραστηριοτήτων του δήμου Θεσσαλονίκης, (Κουντουριώτου 17, απέναντι από το Λιμάνι).
«Ίδε το έαρ το γλυκύ» στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού
Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού (ΜΒΠ), προσκαλεί το κοινό στην εκδήλωση με τίτλο «Ίδε το έαρ το γλυκύ», που θα πραγματοποιηθεί στον χώρο υποδοχής (φουαγιέ) του ΜΒΠ, την Πέμπτη 21 Μαρτίου στις 20:00, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 21 Μαρτίου, ημέρα παγκόσμιου εορτασμού της εισόδου στην «Εαρινή Ισημερία», καθώς επίσης και εορτασμού της «Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης», προγραμματίζεται περιοδική έκθεση και εκδήλωση Λόγου, με τίτλο «Ίδε το έαρ το γλυκύ» [λεωφ. Στρατού 2, Θεσσαλονίκη].
«Ωδές» στην Οικία Τέλλογλου
Άγγελος Σικελιανός, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Οδυσσέας Ελύτης, Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Ρίτσος, Μ. Καραγάτσης, Ανδρέας Εμπειρίκος, Κωνσταντίνος Καβάφης, Διονύσιος Σολωμός, Κωστής Παλαμάς, είναι ορισμένα από τα πορτρέτα προσωπικοτήτων της ποίησης και της λογοτεχνίας που φιλοτέχνησε η Κατερίνα Χατζή και θα παρουσιαστούν στην έκθεση «ΩΔΕΣ», στην Οικία Τέλλογλου. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στις 19.00 [Αριστοτέλους 2, 4ος όροφος].
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στον Ιανό
O Ιανός γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και προσκαλεί το κοινό σε συζήτηση στρογγυλής τράπεζας μεταξύ νέων ποιητών με θέμα: Η ποίηση που εμπνέει και εμπνέεται… Νέοι δημιουργοί μιλούν για τη δική τους ποίηση αλλά και για την έμπνευση που τους οδηγεί στην ποίηση και διαβάζουν αποσπάσματα αγαπημένων τους ποιημάτων. Συμμετέχουν οι Γιάννης Κυρατσός, Ελένη Σκάρπου, Έλλη Φρεγγίδου. Συντονίζει η Ιωάννα Δανδέλια, δημοσιογράφος – διευθύντρια εκδόσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας [Πέμπτη 21 Μαρτίου, στις 19.00, στον Ιανό, Αριστοτέλους 7].
Βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης - Ποιητικό γαϊτανάκι
Ανατρέξτε στην βιβλιοθήκη σας, βρείτε το ποίημα που σας συγκλόνισε και από τις 6 το απόγευμα και μετά μπορείτε να το απαγγείλετε στο βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης σε ένα ποιητικό γαϊτανάκι. Την εκδήλωση θα παρουσιάσει ο Κωστής Ζαφειράκης και θα συμμετάσχουν μαθητές και εκπαιδευτικοί του Γυμνασίου-Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη, ενώ θα υπάρχει ζωντανή μουσική με αγαπημένα μελοποιημένα ποιήματα ερμηνευμένα από τον Γιώργο Παπούδη. Τον δικό τους φόρο τιμής θα αποτίσουν άνθρωποι του πνεύματος από τον χώρο της λογοτεχνίας, της μουσικής και του θεάτρου. Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής μέχρι λίγο πριν την έναρξη της εκδήλωσης. Μέγιστος χρόνος απαγγελίας 2 λεπτά [Μητροπόλεως 92].
Ανάμεσα στα λιγότερο γνωστά ακούσματα της Μεγάλης Εβδομάδας είναι και το βαθυστόχαστο όσο και πολύ συγκινητικό μελοποίημα με το όνομα «Δός μοι τούτον τον ξένον» ή και «Τον Ήλιον Κρύψαντα» (από την εναρκτήρια φράσι της σύνθεσης).
Το ποίημα αυτό που έχει ως θέμα την Αποκαθήλωση και την Ταφή του Αγίου Σώματος του Ιησού από τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας, έχει συνθέσει και μελοποιήσει σε πρώτη φάσι ο Γεώργιος Ακροπολίτης, λόγιος του 13ου αι.. Στην ελληνορθόδοξη μεταγενέστερη εκκλησιαστική παράδοση ψάλλεται κατά την διάρκεια της Περιφοράς του Επιταφίου την Μεγάλη Παρασκευή (συνήθως στα Μοναστήρια) και έχει παραδοθή με τον τίτλο «Carmen in magnum sabbatum – Στιχηρὸν ψαλλόμενον τῷ ἁγίῳ καὶ μεγάλῳ σαββάτῳ».
Το κείμενο όμως απο το οποίο ο Γεώργιος Ακροπολίτης πήρε το υλικό του είναι πολύ παλαιότερο. Πρόκειται για την συγκλονιστική Ομιλία του Επιφανίου Σαλαμίνος/Κύπρου (4ος – 5ος αι.) με τον τίτλο , «Τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου ἐπισκόπου Κύπρου λόγος εἰς τὴν θεόσωμον ταφὴν τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ εἰς τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ἀριμαθαίας…». Ο Άγιος Επιφάνιος, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, στον λόγο του αυτόν, σε ένα εκτεταμένο απόσπασμα, χρησιμοποιεί και επαναλαμβάνει με τρόπο υποβλητικό την φράση: «δος μοι τούτον τον ξένον».
