φωτογραφία από
Όταν ήμουν μικρή, έπαιρνα τα σπιρτόκουτα των γονιών μου και τα έκανα κρεβατάκια για τις κούκλες μου.Σήμερα, τα περισσότερα παιδικά δωμάτια είναι φορτωμένα με εκατοντάδες παιχνίδια που τις περισσότερες φορές τα παιδιά μας τα βαριούνται και δεν τους δίνουν καμία απολύτως σημασία.Στην πραγματικότητα τα παιδιά παίζουν και χαίρονται με πολύ απλά πράγματα. Ας πούμε με ένα κουτί ή λίγα χαρτιά...
Όταν ήμουν μικρή, είχα βρει ένα χάρτινο κουτί που ο ψιλικατζής στη γωνία είχε πάει να πετάξει στα
σκουπίδια και το μάζεψα, το ζωγράφισα και το έκανα σπιτάκι...
Άλλες φορές, κοίμιζα σε μία κούτα τον γάτο μου...
Τώρα που μεγάλωσα και απέκτησα οικογένεια θα φτιάξω μια οικογένεια χαρτόκουτων!
Μαζί θα γυρίσουμε τον κόσμο....από τη γη...
μέχρι τ' αστέρια...
Θα πολεμήσουμε για την ομορφιά , την καλοσύνη, την αγάπη, κάτι αξίες που αράχνιασαν...
Και εάν χρειαστεί...
θα ταξιδέψουμε με τρένο σ΄όλη τη γη...Να μάθουν όλοι, να μιλάνε για αγάπη και καλοσύνη...γιατί έχουν χαθεί...
Με λίγα χαρτιά, μόνο, και πολύ κέφι μπορούμε να φτιάξουμε με το παιδί μας, το δικό μας, χάρτινο, παραμυθένιο κόσμο...
τι μου θύμισες τώρα...και πόσο δίκιο έχεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ όμορφη ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν ένα χρόνο περίπου, έφερα στο γιο μου (Ε' δημοτικού, όχι και ιδιαίτερα μικρός) ένα μεγάλο χάρτινο κουτί που πήρα από το κατάστημα κάτω που μόλις το είχε αδειάσει και ήξερα ότι είναι καθαρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρελάθηκε από τη χαρά του. Στη ζωή του πάντα του παίρναμε δώρα, αλλά εκείνη τη φορά μου είπε: "Είναι το καλύτερο δώρο που μου έχεις κάνει ποτέ!"
Έμπαινε μέσα, κρυβόταν, έπαιζε διάφορα παιχνίδια...
Το κουτί έμεινε στο δωμάτιό του για πολλούς μήνες μέχρι που το βαρέθηκε πια και απλώς έπιανε χώρο. Τότε το πετάξαμε.