Πώς μαθαίνω το παιδί μου ιστορία παίζοντας;

Όταν ήμουν παιδί, ένας θείος μου με καταγωγή από ένα χωριό της Αρκαδίας έλεγε σε μένα και τα ξαδέλφια μου, όταν παίζαμε τα καλοκαίρια στο χωριό, ιστοριές για τον Κολοκοτρώνη. Τον είχα αγαπήσει τον "Γέρο".

Μια μέρα, στο σπίτι τους στην Αθήνα, έφερε ένα σκουριασμένο σπαθί. Άνοιξε το κουτί και μας είπε "το βρήκα στην αποθήκη" είναι παλιό πολύ, από τα χρόνια, εκείνα. Όταν έπεσαν οι μεγάλοι να κοιμηθούν, πέσαμε με τα ξαδέλφια μου πάνω του. Να το αγγίξουμε. Να πιάσουμε την ιστορία.

Δεν ξέρω τι μπορεί να καταλαβαίνει ένα τόσο μικρό παιδικό μυαλουδάκι για την ιστορία. Παραμονές της εθνικής μας επετείου, σήμερα, και στο μυαλό μου γυρίζει η σκέψη πως θα μιλήσω στο παιδί μου για την ιστορία... είναι μόλις, 5 χρονών και κάτι. Στο σχολείο, η ιστορία ξεκινάει να διδάσκεται σε πολύ μεγάλη ηλικία, όταν τα παιδιά είναι, ήδη, 8 χρονών. Η ιστορία είναι η ίδια η ζωή μας. Τρομάζω που ξεχνάμε οι Έλληνες την ιστορία μας.Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε προς τα που βαδίζουμε, ποιος είναι ο λόγος που υπάρχουμε. Νομίζω ότι ο Ελύτης τα είπε όλα.

Για μένα, ο καλύτερος τρόπος να μάθεις το παιδί ιστορία είναι μέσα από το παιχνίδι. Και το παιχνίδι για την ιστορία μπορεί να συμβεί παντού και με οποιαδήποτε αφορμή.

Λέω  στο παιδί μου ιστορίες από τα δικά μου παιδικά χρόνια και μετά τις παίζουμε μαζί. Π.χ. εγώ, όταν ήμουν μικρή πήγαινα να κάνω σφράγισμα, στο σπίτι της Μαντώ Μαυρογέννους. Το δισέγγονό της, ήταν οδοντίατρος στην Μύκονο. Το σπίτι αυτό, ήταν γεμάτο κειμήλια, εκείνης της εποχής.

Μια μέρα είχα επισκεφτεί με τους γονείς μου, όταν ήμουν παιδί, το λαογραφικό μουσείο της Χώρας της Μυκόνου. Το τι είχε πλάσει η παιδική φαντασία με το μυαλό μου, για την ζωή των Ελλήνων, εκείνα τα χρόνια,δεν περιγράφεται! Και θυμάμαι ακόμα, τον μύθο με τον μαρμαρωμένο βασιλιά  και την ιστορία για το κρυφό σχολειό που μου' λεγε η θεία μου η Μαρία...γι ' αυτήν, από εκεί, ξεκίνησαν όλα.

Μου άρεσε πολύ, ακόμα, λίγες μέρες πριν την εθνική μας γιορτή να σιδερώνουμε την σημαία, για να την βάλουμε στο μπαλκόνι μας. Τότε ανέμιζε και πίσω της , έβλεπες την Ακρόπολη.Ύστερα, έγιναν οι πολυκατοικίες και έμεινε η θύμηση. Και θυμάμαι,  ακόμα,την ελληνική ταινία  που βλέπαμε ανήμερα της 25ης Μαρτίου με την Μαυρογέννους  και ύστερα την παίζαμε με τα ξαδέλφια μου,ενώ το σπίτι μύριζε μπακαλιάρο και σκορδαλιά.

Ύστερα, πάλι,  όταν κάναμε βόλτες με τον μπαμπά μου στο Μοναστηράκι αγοράζαμε φυστίκια από έναν περιπλανόδιο πωλητή που είχε ένα τσολιαδάκι πάνω στο καρότσι του. Ήθελα να το αγγίξω.  Θα άγγιζα έτσι την ιστορία.Την ιστορία όπως την καταλαβάνει ένα παιδάκι. Ίσως...

Θυμάμαι, ακόμα, τον μπαμπά μου που με πήγαινε συχνά, βόλτα στην Πνύκα  και σκαρφαλώναμε στον Άρειο Πάγο και όταν σήκωνα το χεράκι μου να αγγίξω την αρχαία πόλη και την Ακρόπολη, μου έλεγε, "γι΄αυτά, πολεμήσαμε"...δεν ξέρω  εάν ήξερε τον Μακρυγιάννη αλλά ο τρόπος του να με έκανε να δω την ιστορία και να την νιώσω ήταν μοναδικός. Είναι τα λόγια της καρδιάς.

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι οι μεγάλοι βλέπουν την ιστορία, ο καθένας με τα δικά του μάτια και οτι είμαι τυχερή που μικρή, είχα μεγάλους γύρω μου να με παίρνουν από το χέρι και να μου δείχνουν τα δικά τους μοναδικά περάσματα στην ιστορία...έτσι, κατάλαβα οτι δεν υπάρχει μία αλήθεια, αλλά πολλές.

Δεν ξέρω τι μπορεί να καταλαβαίνει ένα τόσο μικρό παιδικό μυαλουδάκι για την ιστορία. Ένα ξέρω σήμερα, πώς η καρδιά τους χτυπά δυνατά όταν ανεμίζουν το γαλανόλευκο πανί στον ήλιο και τον αέρα και πως οι μεγάλοι νομίζουμε πως θα πάρουμε δέκα βιβλία να τους τα χωρέσουμε όλα στο κεφάλι τους. 

Η ζωή είναι αλλού και η ιστορία χορεύει τον αέναο χορό του παιχνιδιού.Πώς μαθαίνω το παιδί μου την ιστορία παίζοντας; Με την ίδια την ζωή και τις ιστορίες που πλέκει. Η ιστορία, είμαστε εμείς...