Ένα animation που εξηγεί στα παιδιά την πολιτιστική κληρονομιά των ελληνόφωνων της Νότιας Ιταλίας

Η ελληνική παιδική σειρά animation Greektoys μας ταξιδεύει και μέσα από τα αρχαία ελληνικά παιχνίδια σε μια άλλη γωνιά της Μεσογείου και φέρνει τα παιδιά μας σε επαφή με τη γλώσσα Γκρίκο που μιλιέται μέχρι σήμερα από ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας.

Απίστευτη δασκάλα: Αφησε τους μαθητές να ζωγραφίσουν το φόρεμά της και να το κάνουν καμβά

Η Chris-ShaRee Castlebury, μια χαρισματική δασκάλα από την πόλη Lawton στην Οκλαχόμα των ΗΠΑ, επιφύλαξε μια έκπληξη στους μικρούς της μαθητές που τους έμεινε αξέχαστη. 

Την τελευταία μέρα του σχολείου η Chris ήρθε με ένα λευκό φόρμα και άφησε τους μικρούς της Πικάσο όπως τους αποκαλεί στο facebook να το γεμίσουν με τις ζωγραφιές τους μετατρέποντας το σε πολύχρωμο καμβά.

Πηγή

Μεταμορφώνοντας το 10o νηπιαγωγείο Κερατσινίου!

Τέτοιες προσπάθειες είναι άξιες πάντα να προβάλλονται όσο το δυνατόν περισσότερο. Γιατί εκεί έξω υπάρχουν εκπαιδευτικοί που σέβονται τη δουλειά που κάνουν και προσφέρουν ακόμα περισσότερο. Και γονείς που νοιάζονται για τα σχολεία που πάνε τα παιδιά τους. Πώς ξεκίνησαν όμως όλα στο 10ο νηπιαγωγείο Κερατσινίου; 

"Η ιδέα γεννήθηκε σιγά σιγά από τον περασμένο Οκτώβριο. Λίγο μετά την προσαρμογή των παιδιών στο ξεκίνημα της περσινής χρονιάς, τα μάτια μας άρχισαν να εξερευνούν ξανά το χώρο του νηπιαγωγείου μας μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. 

Αρχίσαμε να παρατηρούμε φθορές, ελλείψεις, ενδεχόμενες παλιές κακοτεχνίες αλλά κυρίως ανάγκες μας, ανάγκες των παιδιών. 

Και κάπου εκεί άρχισε να γεννιέται το όραμα σαν πρωτόλεια σκέψη. Κοιτάζαμε εκείνες τις άχαρες κολώνες της αυλής που κάποτε κάποιοι τοποθέτησαν μάλλον για να σκαρφαλώνουν οι μπουκαμβίλιες που φύτεψαν στα αριστερά τους. Ε, δεν το λες και κατάλληλο φυτό για νηπιαγωγείο τις μπουκαμβίλιες (μπούκα=πόρτα, βίλα=σπίτι, στη συμπαθή ιταλική γλώσσα, καμία σχέση δηλαδή με εμάς). 

Οι κολώνες άρχισαν να μας «μιλούν». Κάτι έπρεπε να κάνουμε με αυτές. Και τότε ξεκλειδώθηκε η πρώτη ιδέα. «Να φτιάξουμε μια υπαίθρια τάξη», είπε ένας από εμάς.

Ήταν πράγματι εξαιρετικό σαν σκέψη να επεκτείνεις τα όρια του ούτως ή άλλως μικρού μας σχολείου προς τα έξω, δεδομένου μάλιστα ότι ζούμε σε μια χώρα που οι κλιματολογικές συνθήκες επιτρέπουν να χαρείς την αυλή πάνω από τα 2/3 του χρόνου χωρίς προβλήματα. Οι υπόλοιποι συνέναισαν. Και προέκτειναν. 

Και ο καθένας μας έβαλε το μυαλό του να κουρδίζει λύσεις. Και αυτή η ζύμωση, η ανταλλαγή απόψεων και ιδεών έφερε την πρώτη συνειδητή απόφαση. «Πάμε να το κάνουμε». 

Συναντήσαμε διάφορες γραφειοκρατικές δυσκολίες. Δε μας πήραν και πολύ στα σοβαρά ίσως. Αλλά όσο συναντούσαμε δυσκολίες, τόσο το εγχείρημα μεγάλωνε μέσα μας. Παύση. 

Ύστερα ήρθε ο χειμώνας. Κρύα, βροχές, χιόνια, χριστουγεννιάτικες γιορτές, προγράμματα αγωγής υγείας και ανακύκλωσης, δραστηριότητες. Το όνειρο φαινόταν στους λίγους απέξω που το γνώριζαν σα να είχε ξεχαστεί. Μωρέ έτσι ξεχνιούνται τα όνειρα σαν είναι αληθινά; Όχι δα! Ζητούσε την ώρα του, το χρόνο του, το… Μάη του. Εκεί, στο δίχτυ του πανούργου Μάη θα πιανόταν εκείνο το όνειρο. 

Οι αρχικές σκέψεις κοινοποιήθηκαν στους γονείς μόλις επιστρέψαμε από το Πάσχα. Κι εκεί διακρίναμε μερικούς ανθρώπους που όχι μόνο ήθελαν να βοηθήσουν αλλά κάτι παραπάνω: να πρωταγωνιστήσουν σε όλο αυτό το εγχείρημα, να προσφέρουν χρόνο, κόπο, γνώση, μεράκι, ιδέες. Μόνο που αυτό το μικρό ονειράκι είχε φάει πολύ τόσους μήνες και είχε μεγαλώσει πλέον πολύ. Χοντρο-όνειρο! Να το βλέπεις και να λες «θα το αντέξω;» 

Αυτό το καινούριο παχουλό όνειρο λοιπόν περιλάμβανε πια την ριζική αναδόμηση και αναδιάταξη ολόκληρης της εμπρόσθιας αυλής, περίπου 270 τετραγωνικών μέτρων. Και όταν λέμε όλης, το εννοούμε! 

Οι δικές μας (των εκπαιδευτικών) λίγες γνώσεις, οι αρκετές μας αρχικές ιδέες και η πολλή όρεξη να προχωρήσουμε βρήκαν άπειρη γνώση επί των τεχνικών θεμάτων και εργασιών στον μπαμπά του σχολείου Γιάννη Παβέλη. Και βρήκαν και μεγάλη διάθεση για ατέλειωτη δουλειά. Μας έδινε λύσεις παντού. Ασταμάτητα και αδιάκοπα. Μαζί του, ακούραστοι και απίστευτα δοτικοί ο Μιχάλης Φιλακούρης κι ο Παναγιώτης Τσαλακουβέρτος (μπαμπάδες ασφαλώς) που έδιναν μαζί με τον Γιάννη ο,τι είχαν και δεν είχαν. 

Δεν είχαμε και τα καταλληλότερα εργαλεία. Με δυο σφυράκια ξεκινήσαμε να διώχνουμε από την αυλή όλα τα «σκασμένα» σημεία που έφευγαν μέρα τη μέρα αποκαλύπτοντας ένα μη ζηλευτό… τσιμέντο. Με δυο μικρά τριβεία που «κάηκαν» κι αυτά. Οι άνθρωποι, όχι μόνο πρόσφεραν. Μπήκαν και μέσα οικονομικά από αυτήν τους την παρουσία.Αρχίσαμε στις 4 Μάη. Πρώτα με τα σφυράκια και τα τριβεία. Κι ύστερα άρχισε το στοκάρισμα με εναν εξαιρετικό, ειδικό στόκο που έκανε μπετόν κάθε σημείο που κάλυπτε. Την τέταρτη μέρα των εργασιών άρχισε το αστάρωμα με αστάρι σε χρώμα γαλάζιο για να είναι κοντά στο βασικό χρώμα που είχαμε επιλέξει. Εκεί αρχίσαμε όλοι να καταλαβαίνουμε ότι εδώ όλα θα αλλάξουν απίστευτα πολύ...." Δείτε κι εσείς τη μεταμόρφωση του σχολείου τους

.

Και να σκεφτείτε όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι....

via

Σελιδοδείκτες με φαντασία

Θέλετε να φτιάξετε μόνοι σας σελιδοδείκτες μονόκερους; Παρακολουθήστε το βίντεο και καλή επιτυχία!

via

Μάλλον δεν είχε διαβάσει: Η χιουμοριστική διόρθωση δασκάλας που κάνει θραύση!

Έχουν τη δική τους αξία τα διαγωνίσματα στο σχολείο και βέβαια ανάλογα πως θα το πάρει συνήθως τόσο ό δάσκαλος, όσο και ο μαθητής αλλά και ο γονέας! 

Το θέμα είναι να υπάρχει και το χιούμορ λίγο στη ζωή μας, και στην τάξη μας, αλλά και στον τρόπο σκέψη μας… 

Και η δασκάλα φαίνεται έχει!

via

Νηπιαγωγείο-φάρμα!

Ένα νέο σχολείο-φάρμα, χωρίς μαθήματα, χωρίς διάβασμα, που μαθαίνει στα παιδιά να είναι κοντά στα ζώα, να φροντίζουν φυτά, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν την φύση. Βρίσκεται στη Ρώμη και πήρε το Α’ βραβείο σε έναν διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, το AWR.

Στο Nursery Fields Forever, τα παιδιά είναι σχεδόν όλη μέρα έξω στα χωράφια, και «δουλεύουν» σε μια φάρμα. Φυτεύουν και καλλιεργούν λαχανικά, έχει γαϊδουράκια, κατσικάκια, ζώα της φάρμας, δεν υπάρχουν δάσκαλοι και κάτι να «μάθεις», πέρα από την προσωπική πρακτική που αποκτούν τα ίδια τα παιδάκια μέσα στη φάρμα ή στα θερμοκήπια.

Σε μια εποχή που η ακαδημαϊκή παιδεία έχει χάσει την όποια αίγλη μπορεί να είχε ποτέ, που τα πτυχία και τα διδακτορικά δεν σημαίνουν τίποτα καθώς δεν μπορούν να βοηθήσουν τους νέους να βρουν δουλειά, που τα άγχη των εξετάσεων και των διαγωνισμάτων τραυματίζουν τους έφηβους περισσότερο ή λιγότερο, είναι η ώρα να ανοίξει σοβαρά και στη χώρα μας το ζήτημα της εναλλακτικής εκπαίδευσης, και συγκεκριμένα της δημόσιας εναλλακτικής εκπαίδευσης.

 via

Η μαθημένη αβοηθησία – «Θα το κάνεις για μένα μαμά;»

Θα μου φέρεις τα παπούτσια μου; Θα βρεις τις μπογιές μου; Θα φτιάξεις τη τσάντα μου; Θα κάνεις τα καθήκοντά μου; Θα πεις στη δασκάλα ότι ήμουν άρρωστος και δε μπόρεσα να διαβάσω;”. Αρκετά συχνά τα παιδιά ζητούν από τους γονείς να τα εξυπηρετούν. Για τα παιδιά αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό δεδομένου ότι εμπιστεύονται τους γονείς και έχουν ανάγκη την προσοχή και τη συνεισφορά τους!

Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς το παρακάνουν και καταλήγουν να γίνονται υπηρέτες των μικρών αφεντικών τους; Τι ακριβώς διδάσκεται και αντιλαμβάνεται το παιδί για τον εαυτό του όταν οι γονείς κάνουν τα πάντα για αυτά; Μπορεί να βρεθεί το παιδί στη λανθασμένη κατάσταση της μαθημένης αβοηθησίας; Τι είναι αυτό που ονομάζουν οι ειδικοί μαθημένη αβοηθησία ή μαθημένη ανικανότητα; 

Η μαθημένη αβοηθησία ή ανικανότητα, είναι η κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει μάθει να συμπεριφέρεται αβοήθητα, αδυνατεί να ανταποκριθεί ακόμα και αν υπάρχουν ευκαιρίες για να βοηθήσει τον εαυτό του. Σχετίζεται άμεσα με την πεποίθηση “δεν είμαι ικανός να κάνω κάτι” γιατί δεν είμαι αρκετά καλός, αρκετά έξυπνος, αρκετά ταλαντούχος. 

Η πεποίθηση δεν είμαι ικανός να …., έχει αποδειχθεί στον εαυτό μας και έχει ενισχυθεί από κάποια εμπειρία στη διάρκεια της ζωής μας, ανεξάρτητα από το πόσο μικρή ή μεγάλη διάρκεια είχε. Συνοψίζοντας σε μια πρόταση θα λέγαμε πως η μαθημένη αβοηθησία ή ανικανότητα, είναι η συμπεριφορά που καθοδηγείται από την πεποίθηση “δεν μπορώ”. Πώς καλλιεργείται όμως αυτό το συναίσθημα στα παιδιά; Όταν οι γονείς καλλιεργούν τη μαθημένη αβοηθησία. 

Όλοι οι γονείς θέλουν να έχουν παιδιά ανεξάρτητα που να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, και να μπορούν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο, πολλοί γονείς ανατρέπουν τις πραγματικές τους προθέσεις ακόμα και ασυνείδητα, και ενισχύουν τα συναισθήματα αβοηθησίας και ανικανότητας των παιδιών.

Αρκετά συχνά, οι ρυθμοί των γονιών είναι ασταμάτητοι και κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αρκετός χρόνος να σκεφτούν τι είναι αυτό που κάνουν και γιατί το κάνουν. Μεγάλο μέρος της ζωής τους φαίνεται να έχει μπει στον αυτόματο πιλότο τρέχοντας από τη δουλειά στο σχολείο και από το σχολείο στο σπίτι, από το σπίτι σε δραστηριότητες αναλαμβάνοντας ευθύνες, ευθύνες, ευθύνες! Ως αποτέλεσμα, οι γονείς αποκτούν τη συνήθεια να κάνουν τα ίδια πράγματα χωρίς να σκέφτονται τι μπορούν και πρέπει να κάνουν τα παιδιά. 

Σκεφτείτε για λίγο τον τρόπο που επικοινωνείτε με τα παιδιά σας. Χρησιμοποιείτε λέξεις και φράσεις που χτίζουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία, ή μήπως ακόμα και άθελά σας η επικοινωνία και η συμπεριφορά σας διδάσκει στα παιδιά το αντίθετο; Πόσο συχνά λέτε στα παιδιά “Άσε, θα στο φέρω εγώ, θα το κάνω εγώ για σένα, θα το χειριστώ εγώ, θα έρθει κόσμος και μάζεψα τα πράγματά σου, αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα;” 

Κάθε φορά που ένας ενήλικας κάνει για το παιδί πράγματα που μπορεί να κάνει από μόνο του, μεταφέρει το μήνυμα ότι ξέρει περισσότερα ή καλύτερα. Ακόμα και αν αυτή είναι η αλήθεια, τα παιδιά χρειάζονται και θέλουν να μάθουν να κάνουν τις επιλογές τους, να παίρνουν τις αποφάσεις τους και να κάνουν πράγματα μόνα τους. 

Όταν οι γονείς ή οι ενήλικες παρεμβαίνουν συνεχώς σε ευθύνες και δραστηριότητες των παιδιών, εμποδίζουν την ανάπτυξη και τη βελτίωση δεξιοτήτων που απαιτούνται στην ενήλικη ζωή. Πώς επηρεάζει η υπερβολική εμπλοκή των γονιών τα παιδιά; Συνήθως οι γονείς που κάνουν πάρα πολλά για το παιδί τους αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες του, το κάνουν υπερβολικά απαιτητικό. Αν και όλα τα παιδιά μπορεί να γίνουν απαιτητικά ή παραπονιάρικα σε ένα βαθμό, όταν το παιδί ζητά συνεχώς πράγματα και σπεύδουν οι γονείς να τα ικανοποιήσουν αντί να αφήσουν το παιδί να εξυπηρετήσει τον εαυτό του, τότε κατά πάσα πιθανότητα το παιδί θα αναπτύξει ένα ισχυρό αίσθημα ανικανότητας που θα το επιδεικνύει αργότερα σε πολλούς τομείς της ζωής του. 

Το παιδί αρχίζει και μαθαίνει ότι οι γονείς είναι αυτοί που θα του βρουν απαντήσεις και λύσεις σε οτιδήποτε, με αποτέλεσμα να παραιτείται από κάθε προσπάθεια. Στην πραγματικότητα όμως τα παιδιά είναι σε θέση και μπορούν να λύνουν πολλά πράγματα από μόνα τους. Μπορεί να χρειαστεί περισσότερη προσπάθεια από την πλευρά τους και λιγότερη εμπλοκή από τους γονείς, στο τέλος όμως θα μπορέσουν να τα καταφέρουν! 

Επίσης, το παιδί μπορεί να αρχίσει να φαίνεται ανίσχυρο και ανίκανο να ολοκληρώσει τις εργασίες του και τα καθήκοντά του. Αν οι γονείς πιάνουν τον εαυτό τους να αναλαμβάνουν συνεχώς τις ευθύνες των παιδιών όπως να συμμαζεύουν τα δωμάτιά τους, να μαζεύουν τα πιάτα τους, να κάνουν τα καθήκοντα του σχολείου, τότε θα πρέπει να σκεφτούν ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν τα παιδιά να μάθουν να λειτουργούν ανεξάρτητα και με υπευθυνότητα. Μπορεί να φαίνεται στους γονείς πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, όμως θα πρέπει να θυμούνται ότι πολύ σύντομα τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ανάληψη ευθύνης ως έφηβοι και ως ενήλικες. Όταν οι γονείς αναλαμβάνουν τα πάντα για τα παιδιά, είτε από ενοχή ή εξάντληση, είτε επειδή θέλουν απλά να γίνει η δουλειά πιστεύοντας πως αυτή είναι η εύκολη διέξοδος, δημιουργούν στα παιδιά εξάρτηση αντί για αυτονομία. Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς; 

Οι γονείς πρέπει και οφείλουν να επιτρέπουν και να ενθαρρύνουν τα παιδιά να κάνουν πράγματα από μόνα τους, ακόμα και αν κάνουν λάθη. Από την ηλικία των τριών ετών τα παιδιά μπορούν να ξεκινήσουν να εξυπηρετούν ως ένα βαθμό τον εαυτό τους και να συμμετέχουν στο σπίτι με τη βοήθεια των γονιών. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία δείχνοντας στα παιδιά τι και πώς μπορούν να κάνουν κάτι, και να τα αφήνουν να διαχειρίζονται καταστάσεις μαθαίνοντας μέσα από την προσωπική τους εμπειρία. Αν θέλουν να δουν μια συμπεριφορά, πρέπει να τη διδάξουν και να αφήσουν το παιδί να τη χρησιμοποιήσει δείχνοντάς του ποιες είναι οι προσδοκίες τους. Όταν έχει κάποιο πρόβλημα το παιδί, είναι σημαντικό οι γονείς να του δώσουν τη δυνατότητα να δει ποιες είναι οι επιλογές του και οι εναλλακτικές λύσεις. Η βοήθεια στο παιδί θα πρέπει να δίνεται με σκοπό να διδαχτεί και να μάθει μέσα από αυτήν. Τέλος, οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται ότι όταν εμπλέκονται υπερβολικά στις ευθύνες και στις υποχρεώσεις των παιδιών, ελαχιστοποιούν τις εμπειρίες τους και τα αποδυναμώνουν. 

Αποτρέπουν τη δημιουργία της αυτονομίας και της ευελιξίας στο να ξεπερνούν δυσκολίες και προβλήματα. Ουσιαστικά τα παιδιά μένουν χωρίς στήριξη, βυθισμένα σε ένα αίσθημα αποθάρρυνσης και ανικανότητας, ακόμα και αν οι γονείς πιστεύουν ότι πράττουν για το καλό του παιδιού. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε “Θα το κάνεις για μένα μαμά;” και βρεθείτε στον πειρασμό να κάνετε κάτι για το παιδί σας, σταματήστε και αναρωτηθείτε “Μπορεί το παιδί μου να το κάνει από μόνο του αντί για μένα;”. Το πιθανότερο είναι ότι θα διαπιστώσετε ότι η απάντηση είναι ένα μεγάλο και ηχηρό ναι!

Πηγή : www.parentshelp.gr

Τα παιδιά μαθαίνουν να αγαπούν το σχολείο… στο σπίτι!

Η οικογένεια είναι ένας σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στην ανάπτυξη του παιδιού. Για το παιδί, η οικογένεια είναι το πρώτο κοινωνικό και μαθησιακό περιβάλλον. 

Ως εκ τούτου, οι γονείς είναι οι πρώτοι δάσκαλοι των παιδιών και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στις αρχικές απόψεις που θα σχηματίσουν για τη μάθηση. Οι πεποιθήσεις των γονιών, οι προσδοκίες και η γενικότερη στάση τους σχετικά με την εκπαίδευση έχουν μια βαθιά επίδραση στην αντίληψη που θα διαμορφώσει το παιδί για το σχολείο. 

Το οικογενειακό περιβάλλον που στηρίζει, ενθαρρύνει και τρέφει την επιδίωξη της μάθησης, είναι συχνά ο πιο καθοριστικός παράγοντας της σχολικής επιτυχίας! Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς; Ίσως ο πιο αποτρεπτικός παράγοντας της μάθησης και της αγάπης για το σχολείο είναι ο φόβος. 

Ο φόβος ότι μπορεί να γελοιοποιηθείς, να ταπεινωθείς, να νιώσεις ντροπή, απομακρύνει τα παιδιά από την εκπαιδευτική διαδικασία. Επομένως, είναι σημαντικό να αντικατασταθεί ο φόβος από ένα ευχάριστο περιβάλλον μάθησης που σαν παιδαγωγικά εργαλεία θα έχει την ενθάρρυνση, το χιούμορ και τη στήριξη. 

Είναι σημαντικό να αντιληφθούν τα παιδιά πως το λάθος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μαθησιακής διαδικασίας, όπως επίσης και το να μη γνωρίζουν κάτι είναι απόλυτα φυσιολογικό δεδομένου πως είναι μαθητές. Οι γονείς πρέπει να βοηθήσουν τα παιδιά να νιώθουν ασφάλεια ακόμα και μετά την αποτυχία. 

Ούτε μαύρο φίδι θα τα φάει, ούτε ο ουρανός θα πέσει να τα πλακώσει αν δεν τα πάνε καλά σε κάποιο τεστ. Κανένας δεν μπορεί να μάθει αν δεν αποτύχει πρώτα. Ο μόνος τρόπος για να αναπτύξουμε μια δεξιότητα είναι να περάσει ένα χρονικό διάστημα μέτριας απόδοσης και στη συνέχεια να έρθει η βαθμιαία βελτίωση. Πρέπει να θυμόμαστε πως η μάθηση είναι μια δύσκολη διαδικασία και το σχολείο μπορεί να έχει ένταση, κούραση και απογοήτευση. 

Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι είναι φυσιολογικά αυτά τα συναισθήματα στη διαδικασία της μάθησης. Για να μπορέσουν να τα διαχειριστούν όμως, η ενθάρρυνση και η επιβράβευση στις προσπάθειες που κάνουν για να μάθουν πρέπει να είναι συνεχής και όχι μόνο όταν κάνουν κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο. 

Τέλος, οι γονείς πρέπει να θυμούνται πως τα παιδιά επηρεάζονται έντονα από τους ίδιους όχι μόνο στον τρόπο που θα σκεφτούν, θα αισθανθούν, θα συμπεριφερθούν, αλλά και στη στάση που θα κρατήσουν απέναντι στο σχολείο. Οι γονείς πρέπει να δείχνουν με τη συμμετοχή και τη συμπεριφορά τους πως δίνουν αξία στην εκπαιδευτική διαδικασία. 

Για παράδειγμα, μπορούν να συζητούν με το παιδί για τα πράγματα που έμαθε σήμερα ή για τα καθήκοντα δείχνοντας το ειλικρινές ενδιαφέρον τους και τον ενθουσιασμό τους. Τα παιδιά που έχουν γονείς με μια τέτοια θετική προσέγγιση, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να επιτύχουν στο σχολείο, να έχουν λιγότερες απουσίες και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην αντιμετώπιση των σχολικών προκλήσεων!

Πηγή : www.parentshelp.gr

Μια συναρπαστική ματιά σε διαφορετικά νηπιαγωγεία του κόσμου!

Οι μικροί μαθητές περνούν τη μέρα τους στο σχολείο με διαφορετικό τρόπο ανάλογα τη χώρα όπου ζουν… Για παράδειγμα στην Κίνα μαθαίνουν πώς να κάνουν ζυμαρικά, στη Γερμανία περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους μαζεύοντας φράουλες ενώ στη Βραζιλία παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Ανοίγοντας την πόρτα της τάξης οι δραστηριότητες ποικίλλουν ανάλογα με τα ήθη, τα έθιμα και τις ανάγκες της χώρας…

Τα παιδιά μαθαίνουν πώς να φτιάχνουν ζυμαρικά για τον εορτασμό του χειμερινού ηλιοστασίου.

Γερμανία

Τα παιδιά μαζεύουν φράουλες κατά τη διάρκεια της συγκομιδής.

Ιαπωνία

Περίπου 250 γράμματα γραμμένα από παιδιά της Δομινικανής Δημοκρατίας παραδόθηκαν σε ένα νηπιαγωγείο στην πόλη Φουκουσίμα, ως μέρος ενός έργου της UNICEF για να φτιάξουν τη διάθεση των παιδιών από τις περιοχές που επλήγησαν από το σεισμό και το τσουνάμι τις 11ης Μαρτίου.

Βραζιλία

Στη Βραζιλία όλα τα παιδιά μεγαλώνουν ως μεγάλοι οπαδοί του ποδοσφαίρου. Αυτός είναι ο λόγος που οι νηπιαγωγοί συχνά κανονίζουν ώστε τα παιδιά να δουν τους παίκτες. Στη φωτογραφία παρακολουθούν ένα παιχνίδι ενάντια της Γερμανίας.

Γαλλία

Στη Γαλλία, τα νήπια περνούν πολλές ώρες ζωγραφίζοντας.

Καναδάς

Στον Καναδά, οι δάσκαλοι ενθαρρύνουν τα παιδιά να περνούν όσο περισσότερο χρόνο μπορούν έξω. Τα παιδιά της φωτογραφίας παίζουν τους υπερήρωες σε ένα από τα νηπιαγωγεία του Τορόντο.

via