Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2022

Όταν η θάλασσα συνάντησε το χιόνι – Μαγευτικές φωτογραφίες και βίντεο από το Παλαιο΄Φάληρο σήμερα!

 

 Κάθε εποχή η παραλία του Παλαιου Φαλήρου είναι πανέμορφη!

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν θα δείτε  ένα αρκετά σπάνιο φαινόμενο, το χιόνι να φτάνει κυριολεκτικά στην θάλασσα.  

Ακόμα και έτσι όμως, με τον γκρίζο και συννεφιασμένο καιρό, το Π. Φάληρο  είναι υπέροχο!















 




















Μακρινίτσα: Το «μπαλκόνι του Πηλίου» θα σε εκπλήξει


\

Η Μακρινίτσα, το «μπαλκόνι» του Πηλίου όπως πολλοί την αναφέρουν, είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς. Με θέα όλον τον Παγασητικό από την κεντρική πλατεία του χωριού, ο καφές εδώ αποκτά άλλη χάρη και γεύση. Τα ψηλά δέντρα σε συνδυασμό με τις πηγές και τα πετρόκτιστα σπίτια αποπνέουν αέρα χαλάρωσης και ηρεμίας. Ότι αναζητά ο κάθε ταξιδιώτης, μπορεί να το βρει σ’ αυτόν τον προορισμό.

Πλατεία της Μακρινίτσας

Η πλατεία της Μακρινίτσας αποτελείται από ψηλά πλατάνια, την εκκλησία του Ιωάννη Προδρόμου και την μαρμάρινη κρήνη που λένε ότι αναβλύζει το αθάνατο νερό . Στην πλατεία της Μακρινίτσας, με το όνομα “Μπράνη” έχετε την δυνατότητα να απολαύσετε τον ελληνικό καφέ σας στο καφενείο ” Θεόφιλος” όπου υπάρχει γνήσια τοιχογραφία από τον ζωγράφο Θεόφιλο. Ο χώρος στάθμευσης των οχημάτων βρίσκεται επίσης στο τελείωμα της πλατείας οπότε δεν χρειάζεται να περπατήσετε πολύ.

Αξιοθέατα

Η Μακρινίτσα έχει αφενός λίγα αξιοθέατα αφετέρου πολύ ενδιαφέροντα. Οι λάτρεις της τέχνης θα πρέπει να επισκεφτούν το καφενείο Θεόφιλος , στο οποίο έχουν τη δυνατότητα να δουν τον γνήσιο πίνακα του Θεόφιλου με τίτλο ” Μάχη στην κρύα βρύση”. Επίσης, το μουσείο λαϊκής τέχνης και ιστορίας του Πηλίου θα τους φανεί πολύ ενδιαφέρον. Για όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες, η μαρμάρινη κρήνη που λένε ότι αναβλύζει το αθάνατο νερό, καθώς και η συνοικία της Κουκουράβας με τον Μεσαιωνικό πύργο παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.


Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2022

Ψηφιακά παιχνίδια: Ένας μικρός οδηγός επιβίωσης, για υποψιασμένα παιδιά και ατίθασους γονείς

 

Το βιβλίο που θα σας παρουσιάσω σήμερα, είναι το βιβλίο ενός πολύ  αγαπημένου φίλου από πολύ παλιά, του Τάσου Κολλια ενός συναδέλφου εκπαιδευτικού που λατρεύει να διδάσκει τα παιδιά μέσα από την αξιοποίηση των Νέων Τεχνολογιων. Είναι πραγματικά ένα εξαιρετικό βιβλίο για εμάς του γονείς και τα παιδιά μας και δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη στο σπίτι μας ή στο σχολείο. Σας το συνιστώ ανεπιφύλαχτα!

Επιτέλους ένας φωτεινός οδηγός για οικογένειες, εκπαιδευτικούς και ειδικούς που ασχολείται με την ψηφιακή πραγματικότητα της εποχής μας, χωρίς ξύλινους και κονσερβοποιημένους όρους. Μετατρέπει την ψηφιακή εποχή σε εγκυκλοπαιδική γνώση με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ρεαλισμό. Διαβάζοντάς το, αναγνωρίζεις κομμάτια ενός εαυτού που δεν ήξερες πως έχεις, καθώς τίποτα δεν μένει ίδιο μετά από την -τόσο επεξηγηματική και γλαφυρή απεικόνιση της εξέλιξής μας στα παιχνίδια. Ένα βιβλίο που θα έπρεπε γονείς και παιδιά να έχουν στο κομοδίνο για να τους θυμίζει τη σχέση τους με το παιχνίδι όπως ήταν, όπως έγινε και όπως θα έπρεπε να είναι.

Συγγραφέας: Τάσος Κόλλιας

Εκδόσεις Δερέ

Για γονείς και παιδιά άνω των 9 ετών

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Δερε εδώ.

Οπισθόφυλλο (αντί περίληψης)


Επιτέλους ένας φωτεινός οδηγός για οικογένειες, εκπαιδευτικούς και ειδικούς που ασχολείται με την ψηφιακή πραγματικότητα της εποχής μας, χωρίς ξύλινους και κονσερβοποιημένους όρους. Μετατρέπει την ψηφιακή εποχή σε εγκυκλοπαιδική γνώση με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ρεαλισμό. Διαβάζοντάς το, αναγνωρίζεις κομμάτια ενός εαυτού που δεν ήξερες πως έχεις, καθώς τίποτα δεν μένει ίδιο μετά από την -τόσο επεξηγηματική και γλαφυρή απεικόνιση της εξέλιξής μας στα παιχνίδια. Ένα βιβλίο που θα έπρεπε γονείς και παιδιά να έχουν στο κομοδίνο για να τους θυμίζει τη σχέση τους με το παιχνίδι όπως ήταν, όπως έγινε και όπως θα έπρεπε να είναι.

Χριστίνα Μπογιατζή
Παιδοψυχολόγος-Λογοπαθολόγος
Υπ. Διδακτωρ ΕΚΠΑ

Βιογραφικό Συγγραφέα

Ο Αναστάσιος Κόλλιας γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα. Σπούδασε Παιδαγωγικά και είναι εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών (Αξιοποίηση του σχεδιασμού ψηφιακών παιχνιδιών στο μάθημα της Ν. Γλώσσας), κατέχει M.Ed. (Master in Education) στον τομέα “Πληροφορική στην Εκπαίδευση” και διπλώματα ειδίκευσης στη διαχείριση σχολικής τάξης (we.C.A.R.E.) και την εκπαίδευση STΕAM (Erasmus+, ESA), ενώ από το 2019 είναι πιστοποιημένος εκπαιδευτής εκπαιδευτικών από την LEGO® Education Academy (LEA Certified Teacher Trainer). Έχει σπουδάσει μουσική (BCM, LCM, RGT, PMT) και έχει διδάξει ηλ. κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο Π. Ψυχικού – Φιλοθέης. Είναι συνιδρυτής και πρόεδρος του εργαστηρίου καινοτομίας mellonLAB και εμπνευστής του ιστοχώρου digitalgames.edu.gr.

Διετέλεσε υπεύθυνος παιδαγωγικών θεμάτων στο πιλοτικό πρόγραμμα εισαγωγής των υπολογιστών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση “ΟΔΥΣΣΕΙΑ – Το Νησί των Φαιάκων” και επιμορφωτής στα προγράμματα «Ακαδημαϊκή & Επαγγελματική Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΕΚΠΑ), «Κοινωνία της Πληροφορίας» (ΕΠΕΑΕΚ-ΥΠΕΠΘ) και «Εκπαίδευση Γονέων Μαθητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στις ΤΠΕ και στην Ασφαλή Χρήση του Διαδικτύου» (έργο “goneis.gr”-ΕΔΕΤ).
Από το 2010 σχεδιάζει και εκπονεί εκπαιδευτικά Προγράμματα Ρομποτικής και STEM για όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Έχει συνεργαστεί με πολλά σχολεία, εργαστήρια και οργανισμούς ως εκπαιδευτής, ως σύμβουλος εργαστηρίων, ως προπονητής αγωνιστικών ομάδων ρομποτικής, με αποκορύφωμα το χάλκινο μετάλλιο στο μηχανικό σχεδιασμό και την 6η θέση στην παγκόσμια κατάταξη ως προπονητής-μέντορας της Ελληνικής Εθνικής ομάδας Ρομποτικής FIRST Global στην Ολυμπιάδα Ρομποτικής του Ντουμπάι το 2019.
Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει εκπαιδευτικούς τίτλους για την διδασκαλία της Πληροφορικής και των Μαθηματικών, συμμετοχή στη συγγραφική ομάδα για τα βιβλία Μαθηματικών του Δημοτικού Σχολείου (ΕΠΕΑΕΚ – ΥΠΕΠΘ) και ανάπτυξη εφαρμογών λογισμικού για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

via

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2022

Τι διαβάζω αυτές τις μέρες. ΜΕΣΟΤΟΙΧΙΕΣ

 

Ενα βιβλιο αποκάλυψη που διαβαζω αυτές τις μέρες. Μεσοτοιχίες. Από την Ελλάδα στη Ρουμανία, από την Ιταλία στην Αίγυπτο, από την Ισπανία στη γαλλική ύπαιθρο, εννέα ιστορίες, εννέα τόποι, εννέα ζωές συνθέτουν ένα πολύπλευρο μωσαϊκό με φιλοσοφικές και υπαρξιακές προεκτάσεις, έχοντας ως επίκεντρο την πανδημία, που περιόρισε την ελευθερία μετακινήσεων και τη δυνατότητα επαφής στις περισσότερες χώρες του πλανήτη. Μέσα από σελίδες γεμάτες στοχασμό, αλλά και πάθος για τη ζωή, μέσα από την κοινή εμπειρία του εγκλεισμού, μας αποκαλύπτεται η ενιαία ουσία όλων των ανθρώπων, πέρα από τις όποιες πολιτικές, θρησκευτικές και προσωπικές πεποιθήσεις τους. Ταυτόχρονα μας αποκαλύπτεται ο αγώνας του ανθρώπου να μην υποκύψει στον φόβο, στην αποξένωση και στη μοναξιά. Ο αγώνας του ανθρώπου να παραμείνει άνθρωπος. Γιατί εξίσου επικίνδυνοι με την εξάπλωση της ασθένειας είναι οι δαίμονες και το σκότος που όλοι έχουμε μέσα μας και όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αν δεν θέλουμε να χάσουμε την αληθινή υπόστασή μας.
Maurizio De Rosa

ΣυγγραφέαςΜΟΥΣΣΑΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Έτος έκδοσης: 2021
ISBN: 978-960-04-5162-7
ΣΕΛ.: 120
Σχήμα: 14 Χ 20,6
Βάρος: 145.00 γραμ.
Μαλακό εξώφυλλο

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Κεδρος εδώ

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Εννέα κομψοτεχνήματα συμπυκνωμένης λογοτεχνικότητας στεγάζει αυτός ο τόμος, καμάρι και αποτέλεσμα εργαστηριακής καταπόνησης ενός σεμνού ανθρώπου, ενός περιεκτικού λογοτέχνη, από τους λίγους που ξεχωρίζουν στον βασανισμένο μεταβατικό καιρό μας.
Κωνσταντίνος Μπούρας, diastixo, 30/09/2021

Οι εκδόσεις Κέδρος δίνουν φωνή σε ένα νέο επιστήμονα, με σημαντικές λογοτεχνικές περγαμηνές σε πρωτότυπο επίπεδο παραγωγής αλλά και μεταφραστικό. Βραβεύσεις και πετυχημένες δημοσιεύσεις Ιταλών ποιητών και διηγηματογράφων κατέστησαν σαφή την αξία του Πειραιώτη ιατρού. Το μάτι του αιχμηρό, μαθημένο να διαβάζει τις πτυχές της εποχής, η γλώσσα του ικανή να περιγράψει με κατάλληλα εδάφια σελίδες από το μεγάλο έπος της λαϊκής ιστορίας. Εκείνης που συγκρατεί σήμερα το μεγάλο μερίδιο της μνήμης, μια ήπειρο δική της, χαλκευμένη σε γκραβούρες και καημούς. Ο Κωνσταντίνος Μούσσας ζητά να αγγίξει και άλλοτε υφαίνει το μαγικό θαυμαστό δίνοντας στην λογοτεχνία τις διαστάσεις μιας ολόκληρης μεταφυσικής. Ανάμεσα στα όνειρα και την αιωνιότητα ο συγγραφέας των Μεσοτοιχιών από τις εκδόσεις Κέδρος, επιλέγει αναντίρρητα τα πρώτα και συστηματικά καλλιεργεί αναπάντεχα μια θαυμάσια και εκπληκτική γεωγραφία τόπων και βιογραφιών και ταχύρυθμων ονείρων.
Απόστολος Θηβαίος, literature, 18/08/2021

Μια μικρή αλλά σημαντική συλλογή για τη σιωπή που καραδοκεί να πλήξει τον σύγχρονο άνθρωπο και την ελευθερία του, για την αγάπη που έρχεται αντιμέτωπη με τον ολοκληρωτισμό, για τον κίνδυνο της «μετατροπής του ανθρώπου σε θηρίο», για την «αγριότητα της επιβίωσης» και για «το φως που δεν πρέπει να ηττηθεί», να εκλείψει, να σβήσει.
Τέσυ Μπαιλα, culturenow, 18/08/2021

Θα τα καταφέρουμε άραγε να ξεφύγουμε; Δεν το γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι πως στο πιο ζοφερό καλοκαίρι για τον τόπο μας αξίζει να διαβάσουμε τις Μεσοτοιχίες. Τρυφερά και ίσως λίγο θλιμμένα. Όπως ο ίδιος διαβάζει ένα από τα αγαπημένα του βιβλία χαϊδεύοντας προσεκτικά το εξώφυλλο και που δεν είναι άλλο από τη 'Δίκη' του Φραντς Κάφκα.
Αλεξάνδρα Κορωναίου, φρέαρ, 10/08/2021

Μεσοτοιχίες: το αρχιτεκτονικό στοιχείο που οριοθετεί τον ζωτικό χώρο του καθενός και διασφαλίζει την πολυπόθητη ιδιωτικότητα του σύγχρονου ανθρώπου, στη συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου Μούσσα μετουσιώνεται σε ενωτικό σύμβολο της ακαταμάχητης, αιώνιας δίψας της ανθρωπότητας για επικοινωνία, συντροφικότητα, επαφή και έρωτα.
artviews, 20/07/2021 

Με την πρέπουσα λυρικότητα και την απαραίτητη δόση φιλοσοφικής εσάνς ο ποιητής/συγγραφέας θα προσπαθήσει να προσεγγίσει και να αναδείξει όλα όσα απασχολούν και υπάρχουν μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Όχι,δε γίνεται γραφικός,ούτε κάνει επίκληση στο συναίσθημα με πιεστικό τρόπο. Τα πρόσωπα των ιστοριών του δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απλά ως λογοτεχνικοί ήρωες,αλλά σαν άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Όμοιοι/ες με εμάς. Με τις όποιες σκέψεις,φόβους και συναισθήματα που μπορεί να έχουν γεννηθεί μέσα μας εξαιτίας της παρούσας,δύσκολης κατάστασης. Γιατί μπροστά στο ενδεχόμενο μίας ασθένειας,ή ακόμη κι ενός αναπάντεχου θανάτου,όλα μοιάζουν να διογκώνονται απειλώντας να μας "πνίξουν"... Ναι,αυτός ο "πόλεμος" φαντάζει άνισος,αλλά δεν είναι.
Κυριακή Γανίτη, Dominica Amat, 17/07/2021
 


“Αξίζεις μια αγάπη” ένα ποίημα της Frida Kahlo

 Αξίζεις μια αγάπη που να σε αγαπά ξεχτένιστη,

με τα πάντα και τις αιτίες που σε σηκώνουν βιαστικά,
με τα πάντα και τα δαιμόνια που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς.
Αξίζεις μια αγάπη που να σε κάνει να νιώθεις σίγουρη,
που να μπορεί να καταναλώσει όλο τον κόσμο αν περπατάει χέρι με χέρι με σένα,
που να νιώθει πως οι αγκαλιές σου πάνε τέλεια με το δέρμα της.
Αξίζεις μια αγάπη που να θέλει να χορεύει μαζί σου,
που να επισκέπτεται τον παράδεισο κάθε φορά που κοιτάει τα μάτια σου,
και που δεν βαριέται ποτέ να διαβάζει τις εκφράσεις σου.
Αξίζεις μια αγάπη που να σε ακούει όταν τραγουδάς,
που να σε στηρίζει στα ρεζιλίκια σου,
που να σέβεται ότι είσαι ελεύθερη,
που να σε συνοδεύει στο πέταγμά σου,
που να μην την τρομάζει η πτώση.
Αξίζεις μια αγάπη που να πάρει τα ψέματα,
που να σου φέρει τον ενθουσιασμό,
τον καφέ
και την ποίηση.
| Φρίντα Κάλο | Αξίζεις μια αγάπη | μτφρ.: Ναταλί Φύτρου |

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος

 

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο:

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ
φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ
τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν
τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα
λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.


Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου,
ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη,
ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν
μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις
πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει
ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί,
πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ
θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα
σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου,
τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα,
μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις

οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη
μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα
καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τοῦτο τὸ σπίτι στοίχειωσε, μὲ διώχνει –
θέλω νὰ πῶ ἔχει παλιώσει πολύ, τὰ καρφιὰ ξεκολλᾶνε,
τὰ κάδρα ρίχνονται σὰ νὰ βουτᾶνε στὸ κενό,
οἱ σουβάδες πέφτουν ἀθόρυβα
ὅπως πέφτει τὸ καπέλλο τοῦ πεθαμένου
ἀπ' τὴν κρεμάστρα στὸ σκοτεινὸ διάδρομο
ὅπως πέφτει τὸ μάλλινο τριμμένο γάντι τῆς σιωπῆς ἀπ' τὰ γόνατά της
ἢ ὅπως πέφτει μιὰ λουρίδα φεγγάρι στὴν παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Κάποτε ὑπῆρξε νέα κι αὐτή – ὄχι ἡ φωτογραφία ποὺ κοιτᾶς μὲ τόση δυσπιστία

λέω γιὰ τὴν πολυθρόνα, πολὺ ἀναπαυτική,
μποροῦσες ὦρες ὁλόκληρες νὰ κάθεσαι
καὶ μὲ κλεισμένα μάτια νὰ ὀνειρεύεσαι ὅ,τι τύχει
– μιὰν ἀμμουδιὰ στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη ἀπὸ φεγγάρι,
πιὸ στιλβωμένη ἀπ' τὰ παλιὰ λουστρίνια μου ποὺ κάθε μήνα τὰ δίνω στὸ στιλβωτήριο
- τῆς γωνίας,
ἢ ἕνα πανὶ ψαρόβαρκας ποὺ χάνεται στὸ βάθος
λικνισμένο ἀπ' τὴν ἴδια του ἀνάσα,
τριγωνικὸ πανὶ σὰ μαντίλι διπλωμένο λοξὰ μόνο στὰ δυὸ
σὰ νὰ μὴν εἶχε τίποτα νὰ κλείσει ἢ νὰ κρατήσει
ἢ ν' ἀνεμίσει διάπλατο σὲ ἀποχαιρετισμό. Πάντα μου
εἶχα μανία μὲ τὰ μαντίλια,
ὄχι γιὰ νὰ κρατήσω τίποτα δεμένο,

τίποτα σπόρους λουλουδιῶν ἢ χαμομήλι μαζεμένο στοὺς ἀγροὺς μὲ τὸ λιόγερμα
ἢ νὰ τὸ δέσω τέσσερις κόμπους σὰν τὸ ἀντικρυνὸ γιαπὶ
ἢ νὰ σκουπίζω τὰ μάτια μου – διατήρησα καλὴ τὴν ὅρασή μου,
ποτέ μου δὲν φόρεσα γυαλιά. Μιὰ ἁπλὴ ἰδιοτροπία τὰ μαντίλια ...

Τώρα τὰ διπλώνω στὰ τέσσερα, στὰ ὀχτώ, στὰ δεκάξι
ν' ἀπασχολῶ τὰ δάχτυλά μου. Καὶ τώρα θυμήθηκα
πὼς ἔτσι μετροῦσα τὴ μουσικὴ σὰν πήγαινα στὸ Ὠδεῖο
μὲ μπλὲ ποδιὰ κι ἄσπρο γιακά, μὲ δυὸ ξανθὲς πλεξοῦδες
– 8, 16, 32, 64, –
κρατημένη ἀπ' τὸ χέρι μιᾶς μικρῆς φίλης μου ροδακινιᾶς
ὅλο φῶς καὶ ρὸζ λουλούδια,
(συγχώρεσέ μου αὐτὰ τὰ λόγια κακὴ συνήθεια) – 32, 64, –
κι οἱ δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ἐλπίδες στὸ μουσικό μου τάλαντο.
Λοιπόν, σοῦ 'λεγα γιὰ τὴν πολυθρόνα –

ξεκοιλιασμένη – φαίνονται οἱ σκουριασμένες σοῦστες, τὰ ἄχερα –
ἔλεγα νὰ τὴν πάω δίπλα στὸ ἐπιπλοποιεῖο,
μὰ ποῦ καιρὸς καὶ λεφτὰ καὶ διάθεση – τί νὰ πρωτοδιορθώσεις; –
ἔλεγα νὰ ρίξω ἕνα σεντόνι πάνω της – φοβήθηκα
τ' ἄσπρο σεντόνι σὲ τέτοιο φεγγαρόφωτο. Ἐδῶ κάθισαν
ἄνθρωποι ποὺ ὀνειρεύτηκαν μεγάλα ὄνειρα,
ὅπως κι ἐσὺ κι ὅπως κι ἐγὼ ἄλλωστε,
καὶ τώρα ξεκουράζονται κάτω ἀπ' τὸ χῶμα
δίχως νὰ ἐνοχλοῦνται ἀπ' τὴ βροχὴ ἢ τὸ φεγγάρι.
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω μαζί σου...

Θὰ σταθοῦμε λιγάκι στὴν κορφὴ τῆς μαρμάρινης σκάλας τοῦ Ἁι-Νικόλα,
ὕστερα ἐσὺ θὰ κατηφορίσεις κι ἐγὼ θὰ γυρίσω πίσω
ἔχοντας στ' ἀριστερὸ πλευρό μου τὴ ζέστα
ἀπ' τὸ τυχαῖο ἄγγιγμα τοῦ σακακιοῦ σου
κι ἀκόμη μερικὰ τετράγωνα φῶτα ἀπὸ μικρὰ συνοικιακὰ παράθυρα
κι αὐτὴ τὴν πάλλευκη ἄχνα ἀπ' τὸ φεγγάρι
πού 'ναι σὰ μιὰ μεγάλη συνοδεία ἀσημένιων κύκνων –
καὶ δὲ φοβᾶμαι αὐτὴ τὴν ἔκφραση, γιατί ἐγὼ
πολλὲς ἀνοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα ἄλλοτε μὲ τὸ Θεὸ ποὺ μοῦ ἐμφανίστηκε
ντυμένος τὴν ἀχλὺ καὶ τὴν δόξα ἑνὸς τέτοιου σεληνόφωτος,
καὶ πολλοὺς νέους, πιὸ ὡραίους κι ἀπὸ σένα ἀκόμη, τοῦ ἐθυσίασα,
ἔτσι λευκὴ κι ἀπρόσιτη ν' ἀτμίζομαι μὲς στὴ λευκή μου φλόγα,
στὴ λευκότητα τοῦ σεληνόφωτος,
πυρπολημένη ἀπ' τ' ἀδηφάγα μάτια τῶν ἀντρῶν
κι ἀπ' τὴ δισταχτικὴν ἔκσταση τῶν ἐφήβων,

πολιορκημένη ἀπὸ ἐξαίσια, ἡλιοκαμένα σώματα,
ἄλκιμα μέλη γυμνασμένα στὸ κολύμπι, στὸ κουπί, στὸ στίβο,
στὸ ποδόσφαιρο (ποὺ ἔκανα πὼς δὲν τά 'βλεπα)
μέτωπα, χείλη καὶ λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα καὶ μάτια,
στέρνα καὶ μπράτσα καὶ μηροί (κι ἀλήθεια δὲν τά 'βλεπα)
– ξέρεις, καμμιὰ φορά, θαυμάζοντας, ξεχνᾶς ὅ,τι θαυμάζεις,
σοῦ φτάνει ὁ θαυμασμός σου –
θέ μου, τί μάτια πάναστρα, κι ἀνυψωνόμουν
σὲ μιὰν ἀποθέωση ἀρνημένων ἄστρων
γιατί, ἔτσι πολιορκημένη ἀπ' ἔξω κι ἀπὸ μέσα,
ἄλλος δρόμος δέ μοῦ 'μενε παρὰ μονάχα πρὸς τὰ πάνω ἢ πρὸς τὰ κάτω.
Ὄχι, δὲ φτάνει.
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω μαζί σου...

ὸ ξέρω ἡ ὥρα εἶναι πιὰ περασμένη. Ἄφησε μέ,
γιατί τόσα χρόνια, μέρες καὶ νύχτες καὶ πορφυρὰ μεσημέρια,ἔμεινα μόνη,
ἀνένδοτη, μόνη καὶ πάναγνη,
ἀκόμη στὴ συζυγική μου κλίνη πάναγνη καὶ μόνη,
γράφοντας ἔνδοξους στίχους στὰ γόνατα τοῦ Θεοῦ,
στίχους πού, σὲ διαβεβαιῶ, θὰ μένουνε σὰ λαξευμένοι σὲ ἄμεμπτο μάρμαρο
πέρα ἀπ' τὴ ζωή μου καὶ τὴ ζωή σου, πέρα πολύ. Δὲ φτάνει.
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω μαζί σου.

Τοῦτο τὸ σπίτι δὲ μὲ σηκώνει πιά.
Δὲν ἀντέχω νὰ τὸ σηκώνω στὴ ράχη μου.
Πρέπει πάντα νὰ προσέχεις, νὰ προσέχεις,
νὰ στεριώνεις τὸν τοῖχο μὲ τὸ μεγάλο μπουφὲ
νὰ στεριώνεις τὸν μπουφὲ μὲ τὸ πανάρχαιο σκαλιστὸ τραπέζι
νὰ στεριώνεις τὸ τραπέζι μὲ τὶς καρέκλες
νὰ στεριώνεις τὶς καρέκλες μὲ τὰ χέρια σου
νὰ βάζεις τὸν ὦμο σου κάτω ἀπ' τὸ δοκάρι ποὺ κρέμασε.
Καὶ τὸ πιάνο, σὰ μαῦρο φέρετρο κλεισμένο. Δὲ τολμᾶς νὰ τ' ἀνοίξεις.

Ὅλο νὰ προσέχεις, νὰ προσέχεις, μὴν πέσουν, μὴν πέσεις. Δὲν ἀντέχω.
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω μαζί σου...

Τοῦτο τὸ σπίτι, παρ' ὅλους τοὺς νεκρούς του, δὲν ἐννοεῖ νὰ πεθάνει.
Ἐπιμένει νὰ ζῇ μὲ τοὺς νεκρούς του
νὰ ζῇ ἀπ' τοὺς νεκρούς του
νὰ ζῇ ἀπ' τὴ βεβαιότητα τοῦ θανάτου του
καὶ νὰ νοικοκυρεύει ἀκόμη τοὺς νεκρούς του σ' ἑτοιμόρροπα κρεββάτια καὶ ράφια.
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω μαζί σου.

Ἐδῶ, ὅσο σιγὰ κι ἂν περπατήσω μὲς στὴν ἄχνα τῆς βραδιᾶς,
εἴτε μὲ τὶς παντοῦφλες, εἴτε ξυπόλυτη,
κάτι θὰ τρίξει – ἕνα τζάμι ραγίζει ἢ κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ἀκούγονται – δὲν εἶναι δικά μου.
Ἔξω, στὸ δρόμο μπορεῖ νὰ μὴν ἀκούγονται τοῦτα τὰ βήματα –
ἡ μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα –

κι ἂν κάνεις νὰ κοιτάξεις σ' αὐτὸν ἢ τὸν ἄλλον καθρέφτη,
πίσω ἀπ' τὴν σκόνη καὶ τὶς ραγισματιές,
διακρίνεις πιὸ θαμπὸ καὶ πιὸ τεμαχισμένο τὸ πρόσωπό σου,
τὸ πρόσωπό σου ποὺ ἄλλο δὲ ζήτησες στὴ ζωὴ
παρὰ νὰ τὸ κρατήσεις καθάριο κι ἀδιαίρετο.

Τὰ χείλη τοῦ ποτηριοῦ γυαλίζουν στὸ φεγγαρόφωτο
σὰν κυκλικὸ ξυράφι πῶς νὰ τὸ φέρω στὰ χείλη μου;
ὅσο κι ἂν διψῶ – πῶς νὰ τὸ φέρω; – Βλέπεις;
ἔχω ἀκόμη διάθεση γιὰ παρομοιώσεις – αὐτὸ μοῦ ἀπόμεινε,
αὐτὸ μὲ βεβαιώνει ἀκόμη πὼς δὲν λείπω.
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω μαζί σου...

Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση
πὼς ἔξω ἀπ' τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης

μὲ τὴ γριὰ βαρειά του ἀρκούδα
μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο
ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο
καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο
καὶ δὲν τ' ἁφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω
μ' ὅλο ποὺ πίσω ἀπ' τοὺς τοίχους
μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας
κι ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της,
μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί
ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια
δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της
νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους, τοὺς ἀπαιτητικούς,
καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα
ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της,
δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση,
τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων,

τοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της,
τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ
μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου ἔστω κι ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου
τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς
ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἂπ τὴ σκλαβιά της.

Μὰ ποιός μπορεῖ νὰ παίξει ὣς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι;
Κι ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται
ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της,
χαμογελῶντας μὲ τὰ σκισμένα χείλη της στὶς πενταροδεκάρες
ποὺ τῆς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα κι ἀνυποψίαστα παιδιὰ
(ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἰναι ἀνυποψίαστα)
καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατὶ οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε
τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ.
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω μαζί σου...

Τοῦτο τὸ σπίτι μὲ πνίγει. Μάλιστα ἡ κουζίνα

ἶναι σὰν τὸ βυθὸ τῆς θάλασσας. Τὰ μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σὰ στρογγυλά, μεγάλα μάτια ἀπίθανων ψαριῶν,
τὰ πιάτα σαλεύουν ἀργὰ σὰν τὶς μέδουσες,
φύκια κι ὄστρακα πιάνονται στὰ μαλλιά μου
δὲν μπορῶ νὰ τὰ ξεκολλήσω ὕστερα,
δὲν μπορῶ ν' ἀνέβω πάλι στὴν ἐπιφάνεια –
ὁ δίσκος μοῦ πέφτει ἀπ' τὰ χέρια ἄηχος – σωριάζομαι
καὶ βλέπω τὶς φυσαλίδες ἀπ' τὴν ἀνάσα μου ν' ἀνεβαίνουν, ν' ἀνεβαίνουν
καὶ προσπαθῶ νὰ διασκεδάσω κοιτάζοντάς τες
κι ἀναρωτιέμαι τί θὰ λέει ἂν κάποιος βρίσκεται ἀπὸ πάνω καὶ βλέπει αὐτὲς τὶς φυσαλίδες,
τάχα πὼς πνίγεται κάποιος ἢ πὼς ἕνας δύτης ἀνιχνεύει τοὺς βυθούς;

 Κι ἀλήθεια δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἀνακαλύπτω ἐκεῖ,

στὸ βάθος τοῦ πνιγμοῦ,
κοράλλια καὶ μαργαριτάρια καὶ θυσαυροὺς ναυαγισμένων πλοίων,
ἀπρόοπτες συναντήσεις, καὶ χτεσινὰ καὶ σημερινὰ μελλούμενα,
μιὰν ἐπαλήθευση σχεδὸν αἰωνιότητας,
κάποιο ξανάσαμα, κάποιο χαμόγελο ἀθανασίας, ὅπως λένε,
μιὰν εὐτυχία, μιὰ μέθη, κι ἐνθουσιασμὸν ἀκόμη,
κοράλλια καὶ μαργαριτάρια καὶ ζαφείρια,
μονάχα ποὺ δὲν ξέρω νὰ τὰ δώσω – ὄχι, τὰ δίνω,
μονάχα ποὺ δὲν ξέρω ἂν μποροῦν νὰ τὰ πάρουν – πάντως ἐγὼ τὰ δίνω.
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω μαζί σου...

Μιὰ στιγμή, νὰ πάρω τὴ ζακέτα μου.
Τοῦτο τὸν ἄστατο καιρό, ὅσο νά 'ναι, πρέπει νὰ φυλαγόμαστε.
Ἔχει ὑγρασία τὰ βράδυα, καὶ τὸ φεγγάρι
δέ σοῦ φαίνεται, ἀλήθεια, πῶς ἐπιτείνει τὴν ψύχρα;

Ἄσε νὰ σοῦ κουμπώσω τὸ πουκάμισο τί δυνατὸ τὸ στῆθος σου,
– τί δυνατὸ φεγγάρι – ἡ πολυθρόνα, λέω
κι ὅταν σηκώνω τὸ φλιτζάνι ἀπ' τὸ τραπέζι
μένει ἀπὸ κάτω μιὰ τρύπα σιωπή, βάζω ἀμέσως τὴν παλάμη μου ἐπάνω
νὰ μὴν κοιτάξω μέσα – ἀφήνω πάλι τὸ φλιτζάνι στὴ θέση του,
καὶ τὸ φεγγάρι μιὰ τρύπα στὸ κρανίο τοῦ κόσμο μὴν κοιτάξεις μέσα,
ἔχει μιὰ δύναμη μαγνητικὴ ποὺ σὲ τραβάει μὴν κοιτάξεις, μὴν κοιτάχτε,
ἀκοῦστε μὲ πού σᾶς μιλάω θὰ πέσετε μέσα. Τοῦτος ὁ ἴλιγγος
ὡραῖος, ἀνάλαφρος θὰ πέσεις –
ἕνα μαρμάρινο πηγάδι τὸ φεγγάρι,
ἴσκιοι σαλεύουν καὶ βουβὰ φτερά, μυστηριακὲς φωνὲς δὲν τὶς ἀκοῦτε;

Βαθύ-βαθὺ τὸ πέσιμο,
βαθύ-βαθὺ τὸ ἀνέβασμα,
τὸ ἀέρινο ἄγαλμα κρουστὸ μὲς στ' ἀνοιχτὰ φτερά του,
βαθειά-βαθειὰ ἡ ἀμείλικτη εὐεργεσία τῆς σιωπῆς –
τρέμουσες φωταψίες τῆς ἄλλης ὄχθης,
ὅπως ταλαντεύεσαι μὲς στὸ ἴδιο σου τὸ κῦμα,
ἀνάσα ὠκεανοῦ. Ὡραῖος, ἀνάλαφρος
ὁ ἴλιγγος τοῦτος – πρόσεξε, θὰ πέσεις. Μὴν κοιτᾶς ἐμένα,
ἐμένα ἡ θέση μου εἶναι τὸ ταλάντευμα ὁ ἐξαίσιος ἴλιγγος.
Ἔτσι κάθε ἀπόβραδο
ἔχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες...

Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμμιὰν ἀσπιρίνη,
ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου
ν' ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο
ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ,
ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καὶ πάντα ἀφηρημένη,
ξεχνιέμαι κ ἑτοιμάζω δυὸ ποιός νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον; –
ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει
ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας
ἀπ' τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου
σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει
μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ στραβοπατημένα μου παπούτσια,
τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου,
χωρὶς καθόλου βαλίτσες τί νὰ τὶς κάνεις;
Ἄφησέ με νὰ ἔρθω μαζί σου...

Ἄ, φεύγεις; Καληνύχτα. Ὄχι, δὲ θὰ ἔρθω. Καληνύχτα.
Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί, ἐπιτέλους, πρέπει
νὰ βγῶ ἀπ' αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία – ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι
τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου,
τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της
τὴν πολιτεία πού μᾶς ἀντέχει στὴ ράχη της
μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας,
μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας –
ν' ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας,
νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου
μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

(Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θὰ ἔκρυψε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μιὰ πολὺ γνωστὴ μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ "Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος", μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ' ἕνα εἰρωνικὸ κι ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ' ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἁι-Νικόλα, πρὶν κατέβει τὴ μαρμάρινη σκάλα, θὰ γελάσει – ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ' ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ' τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νὰ εἶναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ: "Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς". Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναῖκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἂπ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνίες τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μιὰν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωή, ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; Τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει...)

via

 

 

 

 

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2022

Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι

 

Κάθε σκηνοθέτης έχει κρυφές ή φανερές επιρροές και αδυναμίες.
Η επιλογή του Φελίνι αποτελείται από 10 ταινίες δημιουργών που στάθηκαν αφορμή για να να ξεκινήσει να κάνει σινεμά και του έδιναν έμπνευση για τα σενάριά του. Στη λίστα υπάρχει και μία αυτο-αναφορά, αλλά ποιος θα μπορούσε να αποκλείσει τον συγκεκριμένο τίτλο σε μία λίστα αγαπημένων ταινιών;

01. «Το Τσίρκο» (The Circus) του Τσάρλι Τσάπλιν (1928)

Η ιστορία του «Σαρλό», που ως άκακος αλητάκος προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία θα γίνει μέλος του πολύχρωμου θιάσου σε ένα τσίρκο, αποτελεί μία από τις πρώτες αναμνήσεις του Ιταλού σκηνοθέτη.

02. Οποιαδήποτε ταινία από την φιλμογραφία των αδερφών Μαρξ ή του διδύμου του Χοντρού και του Λιγνού

Ανάμεσα στο 1921, όταν και ξεκίνησε η κινηματογραφική «καριέρα» του Χοντρού και του Λιγνού μέχρι και το 1957 που έληξε, πρόλαβαν να δώσουν στίγμα και οι αδερφοί Μαρξ που έδρασαν μονάχα για μια δεκαετία, παίζοντας και γράφοντας τα σενάριά τους.

 
03. «Η Ταχυδρομική Άμαξα» (Stagecoach) του Τζον Φορντ (1939) Ένα ταξίδι στην Άγρια Δύση με έναν εγκληματία μέσα σε μία άμαξα καταλήγει ως ένα ταξίδι αυτογνωσίας των επιβατών, που θα καταφέρουν να δουν πέρα από τα σκονισμένα τοπία του Φορντ.

04. «Rashomon» του Ακίρα Κουροσάβα (1950)

Με το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Βενετίας, αυτή η ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη έμελλε να τον ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Με την ιστορία να επικεντρώνεται άτακτα στις μαρτυρίες 4 αντρών μετά τον φόνο ενός άνδρα και τον βιασμό της γυναίκας του, ο Κουροσάβα βουτάει σε επικίνδυνα νερά και αναμοχλεύει τις μύχιες σκέψεις της ανθρώπινης ψυχής.

 
05. «H Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας» (The Discreet Charm of the Bourgeoisie) του Λουίς Μπουνιουέλ (1972) Ένα λανθασμένο ραντεβού για δείπνο θα φέρει αντιμέτωπους έξι φίλους της ανώτερης τάξης, αποτυπώνοντας το σουρεαλιστικό σύμπαν του Ισπανού σκηνοθέτη.  
06. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλει Κιούμπρικ (1968) Το ταξίδι του «μάστορα» της Έβδομης Τέχνης προς το διάστημα ήταν και εκείνο που θα τον κατέτασσε ανάμεσα στους σημαντικότερους του σινεμά, και δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα ενός άλλου auter.  
11:05 1/8 Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι Με αφορμή την επανέκδοση του αριστουργηματικού «8½» στις αίθουσες, δημοσιεύουμε τη λίστα με τις αγαπημένες ταινίες του κορυφαίου σκηνοθέτη. Κάθε σκηνοθέτης έχει κρυφές ή φανερές επιρροές και αδυναμίες. Η επιλογή του Φελίνι αποτελείται από 10 ταινίες δημιουργών που στάθηκαν αφορμή για να να ξεκινήσει να κάνει σινεμά και του έδιναν έμπνευση για τα σενάριά του. Στη λίστα υπάρχει και μία αυτο-αναφορά, αλλά ποιος θα μπορούσε να αποκλείσει τον συγκεκριμένο τίτλο σε μία λίστα αγαπημένων ταινιών; 01. «Το Τσίρκο» (The Circus) του Τσάρλι Τσάπλιν (1928) Η ιστορία του «Σαρλό», που ως άκακος αλητάκος προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία θα γίνει μέλος του πολύχρωμου θιάσου σε ένα τσίρκο, αποτελεί μία από τις πρώτες αναμνήσεις του Ιταλού σκηνοθέτη. Το τρέιλερ του «Τσίρκου» 02. Οποιαδήποτε ταινία από την φιλμογραφία των αδερφών Μαρξ ή του διδύμου του Χοντρού και του Λιγνού Ανάμεσα στο 1921, όταν και ξεκίνησε η κινηματογραφική «καριέρα» του Χοντρού και του Λιγνού μέχρι και το 1957 που έληξε, πρόλαβαν να δώσουν στίγμα και οι αδερφοί Μαρξ που έδρασαν μονάχα για μια δεκαετία, παίζοντας και γράφοντας τα σενάριά τους. Σκηνή από την «Σούπα Πάπιας» των αδερφών Μαρξ 03. «Η Ταχυδρομική Άμαξα» (Stagecoach) του Τζον Φορντ (1939) Ένα ταξίδι στην Άγρια Δύση με έναν εγκληματία μέσα σε μία άμαξα καταλήγει ως ένα ταξίδι αυτογνωσίας των επιβατών, που θα καταφέρουν να δουν πέρα από τα σκονισμένα τοπία του Φορντ. Το τρέιλερ της «Ταχυδρομικής Άμαξας» 04. «Rashomon» του Ακίρα Κουροσάβα (1950) Με το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Βενετίας, αυτή η ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη έμελλε να τον ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Με την ιστορία να επικεντρώνεται άτακτα στις μαρτυρίες 4 αντρών μετά τον φόνο ενός άνδρα και τον βιασμό της γυναίκας του, ο Κουροσάβα βουτάει σε επικίνδυνα νερά και αναμοχλεύει τις μύχιες σκέψεις της ανθρώπινης ψυχής. Το τρέιλερ του «Rashomon» 05. «H Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας» (The Discreet Charm of the Bourgeoisie) του Λουίς Μπουνιουέλ (1972) Ένα λανθασμένο ραντεβού για δείπνο θα φέρει αντιμέτωπους έξι φίλους της ανώτερης τάξης, αποτυπώνοντας το σουρεαλιστικό σύμπαν του Ισπανού σκηνοθέτη. Το τρέιλερ της «Διακριτικής Γοητείας της Μπουρζουαζίας» 06. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλει Κιούμπρικ (1968) Το ταξίδι του «μάστορα» της Έβδομης Τέχνης προς το διάστημα ήταν και εκείνο που θα τον κατέτασσε ανάμεσα στους σημαντικότερους του σινεμά, και δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα ενός άλλου auter. Το (νέο) τρέιλερ του «2001: η Οδύσσεια του Διαστήματος» 07. «Paisan» του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1946) Τι είναι αυτό που μένει όταν ένας πόλεμος λήξει; Αυτή ήταν η θεματική του Ροσελίνι στο «Paisan». Η ταινία μεταφέρει την πλοκή της στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (χρονικά ταιριάζει με τα γυρίσματα της ταινίας) στην Ρώμη, όπου οι Αμερικανοί κατακτητές θα χρειαστεί να συμβιώσουν με τους απελευθερωμένους Ιταλούς.

 
08. «Τα Πουλιά» (The Birds) του Άλφρεντ Χίτσκοκ (1963) Έχοντας ήδη παραδώσει τον «Δεσμώτη του Ιλίγγου» και το «Ψυχώ», κερδίζοντας προσωπικά στοιχήματα καλλιτεχνικής και εμπορικής αποδοχής, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ πειραματίζεται με μια ιστορία τρόμου, όπου επιθέσεις πουλιών σπέρνουν τον πανικό σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό και ο θύτης (για πρώτη φορά στις ταινίες του) δεν είναι ξεκάθαρα απτός. Και αυτό είναι ακόμα πιο τρομακτικό. 09. «Άγριες Φράουλες» (Wild Strawberries) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1957) Ένας συνταξιούχος γιατρός ταξιδεύει με την έγκυο νύφη του από τη Στοκχόλμη σε μια παρακείμενη πόλη, για να παραλάβει ένα τιμητικό βραβείο. Στη διαδρομή θα συναντήσει εμπόδια, πειρασμούς και επισκέπτες που θα τον οδηγήσουν σε έναν εκβιαστικό απολογισμό της ζωής του.  
10. «8 1/2» του Φεντερίκο Φελίνι (1963) Κι όμως μέσα στη λίστα με τις 10 αγαπημένες του ταινίες, ο Φελίνι κρατάει μια θέση και για μια δική του ταινία. Το «8 1/2» γυρισμένο στις αρχές του '60 αφηγείται τις ιστορίες του σκηνοθέτη Γκουίντο Ανσέλμι (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) που προσπαθώντας να βρει την έμπνευση για τη νέα του ταινία, θα αποδομήσει τις αναμνήσεις του και εν τέλει ολόκληρη την ζωή του.

Πέτρινα: Ένα «χωριό» στο κέντρο της Αθήνας, λίγα λεπτά μακριά από το Σύνταγμα

 

Η φτωχογειτονιά του Αλέκου Αλεξανδράκη στη «Συνοικία το Όνειρο» εξελίχθηκε σε πανέμορφη γωνιά του αθηναϊκού κέντρου, γεμάτη με λουλουδιασμένες αυλές.
Δεν το φαντάζεται όποιος δεν έχει περπατήσει με προσοχή στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας, ωστόσο μόλις λίγα λεπτά από το Σύνταγμα μπορείτε να φτάσετε σε μια μικρή γειτονιά με πέτρινα σπίτια. Η οποία θα σας δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεστε σε κάποιο ήσυχο χωριό, παρά στην πολύβουη πρωτεύουσα.

Τα λεγόμενα «Πέτρινα» εντάσσονται πλέον στα Άνω Πετράλωνα και εντοπίζονται στην περιοχή γύρω από τον λόφο του Φιλοπάππου, που αποτελεί αγαπημένο προορισμό των Αθηναίων για βόλτες και πικ-νικ. Είναι χτισμένα σε καταπράσινο ύψωμα, με τα στενά τους να αφήνουν ζωηρή την αίσθηση μιας γειτονιάς προηγούμενων δεκαετιών, προσφέροντας ευκαιρία για έναν γαλήνιο περίπατο ανάμεσα σε λεμονιές και λουλουδιασμένες αυλές.

Η σύγχρονη ζωή, ασφαλώς, είναι παρούσα με διάφορους τρόπους –π.χ. με τις AirBnb ευκαιρίες που έκαναν την εμφάνισή τους πριν την πανδημία. Διατηρείται ωστόσο η παλιά απλότητα, μαζί με καθημερινούς ρυθμούς αισθητά πιο χαλαρούς, συγκριτικά με το τόσο κοντινό κέντρο της Αθήνας.

Μάλιστα, για όσους έχουν δει την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη «Συνοικία το Όνειρο» (1961), η εγγύτητα των Πέτρινων προς το κέντρο είναι καλά αποτυπωμένη στις σκηνές με την Αλίκη Γεωργούλη, την οποία βλέπουμε να διασχίζει με τα πόδια τη φτωχογειτονιά της, οδεύοντας για την περιοχή της Ακρόπολης –σε μια διαφορετική Αθήνα και, ιδεατά, σε μια διαφορετική ζωή.
Ατταλιώτικα, Ασύρματος και «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά»

Στον επισκέπτη των δικών μας ημερών φαίνεται αδιανόητο ότι τα Πέτρινα είναι τα ίδια με τη φτωχογειτονιά που αποτυπώθηκε στα πλάνα της «Συνοικίας το Όνειρο», αλλά και στο θρυλικό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά», το οποίο είπε στην ταινία ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης από το πάλκο μιας τοπικής ταβέρνας. Η θέση πρωτοκατοικήθηκε μετά την Καταστροφή του 1922, όταν έφτασαν εκεί Μικρασιάτες πρόσφυγες: περίπου 800 οικογένειες, που έφτιαξαν πρόχειρα σπιτάκια (με γκαζοντενεκέδες, σανίδια και χωματόπλινθους) σε ύψωμα έκτασης 30 στρεμμάτων, όπου έστεκε ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο.

Καθώς οι περισσότερες από αυτές τις οικογένειες προέρχονταν από την Αττάλεια, ως αρχικό όνομα της συνοικίας επικράτησε το Ατταλιώτικα. Με τον καιρό, όμως, πιθανότατα γιατί παραδίπλα βρισκόταν ένας ασύρματος της Σχολής Πολέμου του Πολεμικού Ναυτικού, έγινε γνωστή ως Ασύρματος. Σε σειρά δημοσιευμάτων στον αθηναϊκό Τύπο από τη δεκαετία του 1920 ως την εποχή της ταινίας του Αλεξανδράκη, ο Ασύρματος φιγούραρε ως μία από τις πιο υποβαθμισμένες συνοικίες της πρωτεύουσας: μια παραγκούπολη γεμάτη ξυπόλητα παιδιά και λάμπες πετρελαίου, όπου τα σκουπίδια έπρεπε να κουβαλιούνται έξω από τα όριά της και το νερό να μεταφέρεται στα χέρια, μέσα από δύσβατα μονοπάτια.

Τα πράγματα άλλαξαν, μα με αργούς ρυθμούς. Πρώτα ήταν η πυρκαγιά του 1944 κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, που δεν κατέστρεψε μόνο τη Σχολή Πολέμου, αλλά και κάποιες κατοικίες. Και ύστερα ήταν οι ενέργειες της βασίλισσας Φειδερίκης στη δεκαετία του 1950. Με πρωτοβουλία της, δηλαδή, οι πελεκητές πέτρες από την κατεδαφισμένη ως τότε Σχολή Πολέμου επαναχρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή 170 σπιτιών, τα οποία το 1956 ανέλαβαν να στεγάσουν τον πληθυσμό του Ασυρμάτου. Αποδείχθηκαν λίγα. Το πρόβλημα θα λυνόταν το 1967, όταν χτίστηκε μια μεγάλη πολυκατοικία στην παλιά είσοδο της συνοικίας (σήμερα οδός Στησικλέους), σε σχέδιο της αρχιτεκτόνισσας Έλλης Βασιλικιώτη.


Έκτοτε, αφενός χάρη στην πολυκατοικία της Βασιλικιώτη, αφετέρου λόγω του ανοίγματος του περιφερειακού δρόμου του Φιλοπάππου (λίγα χρόνια μετά), η παλιά φτωχογειτονιά εξαφανίστηκε. Και τα πέτρινα σπιτάκια έγιναν τόσο χαρακτηριστικά του γύρω τοπίου, ώστε με τον καιρό ξεχάστηκε και η ονομασία Ασύρματος. Όταν η συνοικία άρχισε βαθμιαία να εντάσσεται σε ό,τι αναγνωρίζουμε σήμερα ως Άνω Πετράλωνα, ήταν γνωστή ως «Τα Πέτρινα της Φρειδερίκης». Ονομασία που απλοποιήθηκε τελικά σε Πέτρινα, κατά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Η όαση της σημερινής γειτονιάς

Ο χαμηλός συντελεστής δόμησης, τα νεοκλασικά κτήρια που διατηρούνται αναλλοίωτα, το θρυλικό θερινό σινεμά «Ζέφυρος» (που κάποτε διατέλεσε φημισμένο βαριετέ) και τα δημοφιλέστατα καφέ και μεζεδοπωλεία που έχουν ανοίξει στα δρομάκια τους, καθιστούν τα Άνω Πετράλωνα μία από τις ωραιότερες συνοικίες της ευρύτερης περιοχής του κέντρου.

Από εκεί μπορεί να ξεκινήσει κανείς για να φτάσει στα Πέτρινα, τα οποία παραμένουν μεν διακριτή γειτονιά, αλλά στις μέρες μας θεωρούνται τμήμα αυτού του συνόλου. Στη διακλάδωση της Κοίλης θα βρείτε λοιπόν την οδό Λακείου, θα περάσετε στον περιφερειακό του Φιλοπάππου κι έπειτα θα ακολουθήσετε την Απολλωνίου. Άτυπος κεντρικός δρόμος των Πέτρινων θεωρείται η Καλλισθένους, αν χρειαστεί να προσανατολιστείτε ακριβέστερα.

Τα πέτρινα σπίτια των καιρών μας είναι πολύ πιο αναβαθμισμένα σε σύγκριση με τα κτήρια που κατασκευάστηκαν επί Φρειδερίκης. Μόνο 3 ή 4 διάσπαρτες οικίες έχουν μείνει να θυμίζουν εκείνα τα χρόνια: ακόμα και το παλιό εκκλησάκι του Ασύρματου στο πλάι του περιφερειακού του Φιλοπάππου (η «Αγιά-Σωτήρα» των ντόπιων, Μεταμόρφωση του Σωτήρος πιο επίσημα) έχει αποκτήσει πιο ανακαινισμένη εικόνα. Έτσι, αν περπατήσετε στα στενά των Πέτρινων θα δείτε περιποιημένα κτίσματα με πολύ όμορφες αυλές. Κάποιες είναι γεμάτες με γλάστρες, ενώ από άλλες φύονται λεμονιές και νεραντζιές, συμβάλλοντας ακόμα περισσότερο στον συνολικότερο χαρακτήρα «εξοχής» που αποπνέει η συνοικία.

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της σημερινής γειτονιάς είναι η ζωοφιλία των κατοίκων της, που την κάνει ιδανική για αυτούς που θα ήθελαν να την περπατήσουν μαζί με τον σκύλο τους. Στο βόρειο άκρο της, επίσης, το πεζοδρομημένο τμήμα της Τρώων προσφέρει ευκαιρίες άθλησης για όσους επιθυμούν να ασκηθούν στο τρέξιμο ή στο ποδήλατο, ενώ υπάρχουν και γήπεδα μπάσκετ για όσους αναζητούν κάτι πιο ομαδικό.


Μία ακόμα ενδιαφέρουσα διαδρομή που συστήνεται να κάνετε, είναι φεύγοντας από τα Πέτρινα. Αντί δηλαδή να γυρίσετε προς τα Άνω Πετράλωνα (στρίβοντας δεξιά στην Καλλισθένους θα βρείτε την πλατεία Μερκούρη), μπορείτε να ακολουθήσετε τα βήματα που λίγο-πολύ έκανε και η Αλίκη Γεωργούλη στη «Συνοικία Το Όνειρο». Σήμερα, άλλωστε, η εμπειρία δεν άχαρη, όπως η δική της, καθώς περνάτε μέσα από την καταπράσινη όαση του λόφου του Φιλοπάππου. Κατευθυνόμενοι σταθερά προς την Ακρόπολη θα βγείτε στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αποκτώντας εύκολη πρόσβαση στην Πλάκα, στο Θησείο, στο Μοναστηράκι και στου Ψυρρή.


via

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2022

Να θυμάστε: δεν χάνετε εσείς τους άλλους, οι άλλοι χάνουν εσάς.

Οι απώλειες και οι χωρισμοί αποτελούν μια θλιβερή πραγματικότητα της ζωής. Μάθετε να αντιμετωπίζετε τη λύπη και να θυμάστε πάντα: μη χάσετε τον εαυτό σας επειδή χάσατε κάποιον άλλον.
Οι άλλοι χάνουν εσάς όχι εσείς τους άλλους! Χωρίς αμφιβολία, κάποια στιγμή στη ζωή σας χάσατε κάποιον που σήμαινε πολλά για σας: έναν σύντροφο, έναν φίλο, κάποιον συγγενή…

Σήμερα θα μιλήσουμε για τις συναισθηματικές απώλειες, όχι για τις φυσικές. Αναφερόμαστε στις ρήξεις που με κάποιον τρόπο ξεριζώνουν τη ζωή μας. Πρόκειται για τις σχέσεις που μας αφήνουν πληγωμένους και γεμάτους ερωτήματα.

Το πιο δύσκολο μέρος του τερματισμού μιας σχέσης οποιουδήποτε είδους είναι η δυσκολία να αντιμετωπίσουμε το γεγονός αυτό θετικά, με τρόπο που μας βοηθάει να εξελιχθούμε σε προσωπικό επίπεδο.

Μετά από έναν χωρισμό, συνήθως η αυτοεκτίμησή μας παίρνει τον κατήφορο.

Πολλοί κατηγορούν τον εαυτό τους για το τέλος της σχέσης, ξεκινώντας έτσι μια κατιούσα ελικοειδή πορεία σκέψεων και ενοχής. Σκέφτονται πράγματα του τύπου: “Θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι διαφορετικό”, “δεν μου αξίζει η αγάπη”, “δεν ήμουν αρκετά καλός/ή για αυτό το άτομο…”.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: για να ξεπεράσουμε τον πόνο μιας συναισθηματικής απώλειας πρέπει να ελέγξουμε αυτά τα είδη σκέψεων που τρέχουν στο μυαλό μας.

Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από τον εαυτό σας. Όταν βιώνουμε συναισθηματικές απώλειες όπως έναν χωρισμό, μερικές φορές βασανίζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Κάτι τέτοιο είναι ανώφελο. Ακολουθούν μερικές απλές, αποτελεσματικές στρατηγικές για να διαχειριστείτε τα συναισθήματά σας.
Αυτό που χάσατε, αυτό που αφήσατε πίσω σας και αυτό που θα σας βοηθήσει να προχωρήσετε μπροστά


Οι άνθρωποι είναι πιο ευάλωτοι από ό,τι πιστεύουμε.

Στην καθημερινότητά μας καταφέρνουμε να προσποιούμαστε ότι όλα βρίσκονται υπό έλεγχο. Αυτό μας βοηθάει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, ότι τίποτα δεν μας πληγώνει.

Σε ορισμένες περιόδους της ζωής μας το πιστεύουμε πραγματικά αυτό επειδή διατηρούμε ισχυρούς δεσμούς με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Οι στενές φιλίες, οι καλές οικογενειακές σχέσεις και μια ευτυχισμένη ερωτική σχέση μάς δίνουν φτερά, δύναμη και αισιοδοξία.

Μερικές φορές, όμως, αρκεί να χαλαρώσει ένας κρίκος σε αυτήν την τέλεια αλυσίδα για να καταρρεύσουν τα πάντα.

Ξαφνικά κατακλυζόμαστε σε τέτοιον βαθμό από αρνητικά συναισθήματα που κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, τι να σκεφτούμε ή πώς να αντιδράσουμε.

Τα θεμέλια της ύπαρξής μας μοιάζουν να έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πόδια μας και δεν μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε την απώλεια, τον χωρισμό ή το άτομο που μας άφησε… και δεν ξέρουμε γιατί.
Μην ικετεύετε για αγάπη


Καταρχάς πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλα τα αρνητικά συναισθήματα, δηλαδή η οργή, η απελπισία, η λύπη ή ο θυμός, έχουν τον σκοπό τους στον εγκέφαλό μας. Μας κάνουν να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι έτσι ώστε να αντιδράσουμε απέναντι στον “κίνδυνο”:

Τα αρνητικά συναισθήματα είναι ενστικτώδη και μας θέτουν σε επιφυλακή για κάτι: πρόκειται να υπάρξει κάποια αντίδραση.
Αν είναι σαφές ότι κάποιος δεν μας αγαπάει, τίποτα δεν είναι πιο καταστροφικό από το να ικετεύουμε για μία ακόμα ευκαιρία.
Ο χωρισμός πονάει. Είναι απαραίτητο να βιώσετε τη λύπη, να ξεσπάσετε και να περάσετε χρόνο με τις σκέψεις σας.
Αργότερα θα καταφέρετε να αποδεχτείτε όσα έγιναν και θα αρχίσετε να προχωράτε μπροστά.

Η εστίαση στο παρελθόν και στο “τι θα γινόταν αν…” δεν ωφελεί, απλώς παρατείνει την απελπισία σας.
Δεν μπορείτε να κατηγορείτε τον εαυτό σας για αυτήν την απώλεια.
Μην ντροπιάζετε και μη βασανίζετε τον εαυτό σας. Μη σκέφτεστε ότι πρέπει να αλλάξετε για να ταιριάξετε στα σχέδιά τους.
Μη χάσετε ποτέ την ταυτότητά σας ή αυτό που σας κάνει σπουδαίους. Αν σε κάποιους δεν αρέσει, είναι δικό τους πρόβλημα. Αν δεν καταλαβαίνουν, δεν υπάρχει λόγος να βασανίζεστε. Οι άλλοι χάνουν εσάς, όχι εσείς εκείνους.

Καλλιεργήστε την αγάπη για τον εαυτό σας, φροντίστε την αυτοεκτίμησή σας και μην καταστρέφετε τα ωραία σας γνωρίσματα για τα οποία προσπαθήσατε τόσο σκληρά απλώς επειδή κάποιοι δεν τα είδαν ή επειδή δεν ταίριαζαν στο σχήμα της καρδιάς τους.
Μη χάσετε τον εαυτό σας απλώς επειδή χάσατε κάποιον
\

Δεν αξίζει να χάσετε τον εαυτό σας. Δεν είναι υγιές να σταματήσετε να αγαπάτε τον εαυτό σας επειδή κάποιος επέλεξε να αποστασιοποιηθεί όταν εσείς ελπίζατε να είστε κοντά του.

Αν επιλέξετε να σταματήσετε να φροντίζετε τον εαυτό σας ή αν επιλέξετε να αποστασιοποιηθείτε από την καρδιά σας, θα γίνετε θλιβεροί αιχμάλωτοι.
Θα γίνετε αιχμάλωτοι του ατόμου που σας είπε όχι και σας έκλεισε την πόρτα φυτεύοντας σπόρους θλίψης στον νου σας.
Κλείστε αυτό το κεφάλαιο και δώστε τέλος στον κύκλο του πόνου.
Βγείτε έξω και ξαναγνωρίστε τον εαυτό σας.
Μην υποκαταστήσετε τη χαμένη αγάπη με κάποια άλλη για να αισθανθείτε καλύτερα και να ξεχάσετε.


Το καλύτερο που έχετε να κάνετε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να θεραπευτείτε και να ξαναθυμηθείτε αυτά που σας κάνουν ευτυχισμένους. Μάθετε ποια είναι τα όνειρά σας και τι έχει νόημα για σας.

Αυτό που χάσατε δεν υπάρχει πλέον. Ανήκει στο παρελθόν. Τώρα έρχονται καινούργιες χαρές και νέες ελπίδες.

Αν το θέλετε, μπορείτε να το επιτύχετε.

via

Πέθανε ο Χρήστος Γιανναράς: Έσβησε η τελευταία φλόγα της ελληνικής φιλοσοφίας

Ο Χρήστος Γιανναράς έφυγε απ' τη ζωή, αφήνοντας μια πιο φτωχή Ελλάδα. Ο Χρήστος Γιανναράς , εξέχων σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος και συγγ...