Μαθητές σε σκηνές που κόβουν την ανάσα (Ζαγόρι, Δρακόλιμνη, Φαράγγι Βίκου)

21 παιδιά κινηματογραφούν, με τα πιο σύγχρονα τεχνικά μέσα, σκηνές που κόβουν την ανάσα, στο πιο εντυπωσιακό κομμάτι της Ελλάδας. Δείτε το μαγευτικό βίντεο που ακολουθεί.

Μαθητές της 1ης τάξης του 2ου Λυκείου Βούλας, σε εξαήμερη απόδραση που διοργάνωσε ο Σύλλογος Γονέων, σε Φαράγγι Βίκου, Δρακόλιμνη, Βοϊδομάτη, Ζαγοροχώρια, τολμούν μία διαφορετική προσέγγιση των σχολικών εκδρομών, κοντά στα όρια.

via

Προβολή της πλανηταριακής παράστασης για παιδιά «Polaris: Το διαστημικό υποβρύχιο και το μυστήριο της Πολικής Νύχτας»

Ένα εικονικό ταξίδι ως τις παγωμένες άκρες της Γης και τους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος Ο Τζέιμς Χειμέριος, ένας ταξιδιάρης πιγκουίνος από τον Νότιο Πόλο και ο Βλαδίμηρος Τσέχοφ, ένας φιλικός αρκούδος από τον Βόρειο Πόλο, συναντιούνται στους πάγους της Αρκτικής. Δείτε το βίντεο.

Γίνονται φίλοι, συζητούν για τις πατρίδες τους, παρατηρούν τα αστέρια και αναρωτιούνται γιατί οι νύχτες είναι τόσο μεγάλες στους δύο πόλους της Γης. Προσπαθώντας να ξεδιαλύνουν το μυστήριο… χτίζουν ένα αστεροσκοπείο και κατασκευάζουν ένα αυτοσχέδιο διαστημόπλοιο. 

Κάπως έτσι βρίσκονται να ταξιδεύουν γύρω από τη Γη και από εκεί ως τον Άρη και τον Κρόνο για να πάρουν τις απαντήσεις που ψάχνουν.H πολυβραβευμένη πλανηταριακή παράσταση για παιδιά «Polaris:
Το διαστημικό υποβρύχιο και το μυστήριο της Πολικής Νύχτας» είναι μία ευχάριστη ιστορία, που συνδυάζει την γνώση με πλούσια γραφικά εφέ.

Συντελεστές
Tους ήρωες της παράστασης ντύνουν με τις φωνές τους οι ηθοποιοί: Θανάσης Κουρλαμπάς και Φοίβος Ριμένας
Μετάφραση: Λουκάς Αρμπιλιάς
Ηχοληψία- μείξη ήχου: Αναστάσιος Κατσάρης
Προσαρμογή- Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρία Ζερβού
Διεύθυνση παραγωγής: Μάνος Κιτσώνας για το Ίδρυμα Ευγενίδου
Παραγωγή: Saint-Etienne Planetarium, 2015

via

Τα Πρώτα Θύματα της Πετρελαιοκηλίδας που Πεθαίνουν Μαζί με τις Παραλίες της Αττικής

Η τεράστια οικολογική καταστροφή που έχει προκληθεί από τη βύθιση του δεξαμενόπλοιου «Αγία Ζώνη ΙΙ» επεκτείνεται ανησυχητικά.

Τα ξημερώματα της Κυριακής, το δεξαμενόπλοιο Αγία Ζώνη ΙΙ της ναυτιλιακής εταιρίας του Θεόδωρου Κουντούρη βυθίστηκε ανοιχτά τη Αταλάντης. Οι χειρότεροι φόβοι επιβεβαιώθηκαν και μέχρι σήμερα Πέμπτη, μέρη της πετρελαιοκηλίδας που δημιουργήθηκε έφτασαν μέχρι τη Γλυφάδα και το Παλαιό Φάληρο, με τη μόλυνση να εκτείνεται σε όλο το παραλιακό μέτωπο, εγκλωβίζοντας τους κατοίκους των περιοχών στη δυσοσμία και τις Αλκυόνες που είχαν συνηθίσει να πετούν πάνω από τον Σαρωνικό στο πετρέλαιο. 

Η φορά των ανέμων, όπως ήταν αναμενόμενο, έσπρωξε μέρος της πετρελαιοκηλίδας στην Πειραϊκή από την πρώτη στιγμή, στη συνέχεια πέρασε στον όρμο της Αφροδίτης και στη Φρεαττύδα, σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι δηλαδή του Πειραιά, ενώ πολύ γρήγορα μεταφέρθηκε προς τις νότιες ακτές, στον Άγιο Κοσμά, φτάνοντας μέχρι τη 2η Μαρίνα Γλυφάδας. Το πετρέλαιο έχει καλύψει μέχρι και την ειδική ράμπα κολύμβησης των πολιτών με αναπηρία, ενώ ακόμη δεν έχουν δοθεί εξηγήσεις για την καθυστέρηση των αρμόδιων φορέων.

Χθες το μεσημέρι και ενώ γινόμαστε μάρτυρες της τεράστιας οικολογικής καταστροφής που μαύρισε τις παράκτιες περιοχές της Αττικής και της Σαλαμίνας, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο Υπουργείο Ναυτιλίας με όλους τους αρμόδιους εμπλεκόμενους φορείς να αποφασίζουν επιτέλους την κοινή δράση αντιμετώπισης της πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδομένα μόλυνσης.

Μετά από αίτημα του Υπουργείου Ναυτιλίας, ένα από τα 16 μεγαλύτερα σκάφη παγκοσμίως, το «AKTEA OSRV» (Oil Spill Response Vessel) επιστρατεύτηκε για την επιχείρηση απορρύπανσης της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Σεληνίων και Κυνόσουρας στη Σαλαμίνα. Το πλοίο εστάλη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ασφαλείας και Περιβάλλοντος (EMSA) είναι πλήρως εξοπλισμένο με τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα, εκπαιδευμένο προσωπικό και ραντάρ που εντοπίζει κηλίδες πετρελαίου σε 20 χλμ.

Οι Δήμοι δεν έχουν τη δυνατότητα, ούτε τα μέσα, να αποτρέψουν το πετρέλαιο να φτάσει στις ακτές τους. Με αντιρυπαντικά σκάφη και ιδιωτικά συνεργεία γίνονται προσπάθειες να καθαρίσουν οι ακτές με μάνικες, ενώ σε ορισμένες παραλίες έχουν τοποθετηθεί ειδικοί «σωλήνες» σφουγγαριών που απορροφούν το μαζούτ ώστε στη συνέχεια να μπορέσουν να το συγκεντρώσουν και να το απομακρύνουν. Οι άνδρες των ειδικών συνεργείων εργάζονται με μάσκες, ενώ οι κάτοικοι δεν πλησιάζουν τις παραλίες αφού η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, λόγω της μυρωδιάς του πετρελαίου που δεν σου επιτρέπει να μείνεις στην παραλία για πολύ χωρίς να σε πιάσει πονοκέφαλος. Στη Σαλαμίνα που δέχτηκε και το μεγαλύτερο πλήγμα, η έντονη δυσοσμία έκανε τους κατοίκους να απομακρυνθούν από τα σπίτια τους και τα καταστήματα να κλείσουν.

Ο Δήμος Γλυφάδας, με ειδικές κορδέλες και ειδικές ταμπέλες, απαγόρευσε το κολύμπι σε όλες τις παραλίες της περιοχής, αφού οι ακτές της Νότιας Αττικής είχαν γεμίσει με κομμάτια πηχτού πετρελαίου, όπως συνέβη και στο Καλαμάκι και στον Άγιο Κοσμά. Παράλληλα, η Αντιπεριφέρεια Πειραιά έδωσε εντολή στους αλιευτικούς συλλόγους για απαγόρευση ψαρέματος.

Το πλοίο που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται σε βάθος 30 μέτρων, θα μπορούσε να εφοδιάσει πέντε πλοία μεγάλης δυναμικότητας. Η άντληση των 2,5 τόνων καυσίμων που βρίσκονται ακόμη στις δεξαμενές του αναμένεται να ξεκινήσει σήμερα ενώ τα αίτια του ναυαγίου δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά και ερευνώνται από τις αρχές. Ο Αντιπεριφερειάρχης Πειραιά, Γιώργος Γαβριηλίδης, δήλωσε πως «δεν είναι εμφανείς οι λόγοι βύθισης του δεξαμενόπλοιου. Και δεν είναι εμφανείς, τη στιγμή που δεν έχει προκύψει πρόσκρουση, δεν υπήρχε έντονη θαλασσοταραχή ή τρικυμία».

Φωτογραφία: Υπουργείο Ναυτιλίας

Ο Γενικός Γραμματέας Λιμένων Υπουργείου Ναυτιλίας, Διονύσης Καλαματιανός, τόνισε πως «αυτήν τη στιγμή, είναι σημαντική η στεγανοποίηση του πλοίου ώστε να μην υπάρχει κι άλλη διαρροή πετρελαίου και ρυπογόνων ουσιών. Η επικέντρωση των ενεργειών μας βρίσκεται στον εντοπισμό των κηλίδων που υπάρχουν στη θάλασσα και τη συλλογή τους και την απορρύπανση τους, καθώς και οι επιχειρήσεις που βρίσκονται στις Ακτές», ενώ ο Παναγιώτης Κουρουμπλής με αίτημά του φέρνει το αίτημα της ρύπανσης στη Βουλή, στην επιτροπή περιβάλλοντος ώστε να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης.

Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης στο Υπουργείο Ναυτιλίας, υπογραμμίστηκε πως η παλαιότητα του πλοίου που είχε κατασκευαστεί το 1972, καθιστά πολύ δύσκολη τη στεγανοποίησή του και την επιχείρηση απάντλησης του πετρελαίου και του μαζούτ. Το πιο ανησυχητικό στοιχείο είναι πως το πετρέλαιο κινείται και υπογείως με τα θαλάσσια ρεύματα που υπάρχουν με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εντοπιστεί ούτε από τα εναέρια μέσα του λιμενικού που επιχειρεί τρεις φορές την ημέρα.

Τι ανακοίνωσε η πλοιοκτήτρια εταιρία

Τη λύπη της για την αδόκητη πρόκληση του ναυαγίου και τη μόλυνση του θαλάσσιου Περιβάλλοντος και της παράκτιας περιοχής της Σαλαμίνας εξέφρασε σε ανακοίνωση της η πλοιοκτήτρια εταιρία. Επισημαίνει μάλιστα πως το πλοίο ήταν αξιόπλοο, τα πιστοποιητικά του ήταν σε ισχύ και είχε υποβληθεί σε όλους τους ελέγχους, όπως η κείμενη νομοθεσία απαιτεί.

Διαβάστε εδώ αναλυτικά την ανακοίνωση.

Η ανακοίνωση της ΠΕΝΕΝ

Η ΠΕΝΕΝ (Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού), ωστόσο, έχει αντίθετη άποψη, αφού σε ανακοίνωσή της χαρακτήρισε το πλέον βυθισμένο δεξαμενόπλοιο ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ «υπερήλικο, ανασφαλές και επικίνδυνο» και έκανε λόγο «κινητή οικολογική βόμβα» και σημείωσαν πως οι κρατικές αρχές έδειξαν τραγική καθυστέρηση και πρωτοφανή ανεπάρκεια στην αντιμετώπιση της ρύπανσης.

Διαβάστε εδώ, αναλυτικά, την ανακοίνωση.

Τα πρώτα αφανή θύματα της οικολογικής καταστροφής

Ο Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής «ΑΝΙΜΑ» έχει αρχίσει να περιθάλπει τα θαλασσοπούλια που φτάνουν στα ιατρεία τους από την πρώτη στιγμή εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του για τα έμβια όντα που κινδυνεύουν από την πρώτη στιγμή της εξάπλωσης της πετρελαιοκηλίδας. Οι εικόνες των πουλιών που παγιδευμένα στο πετρέλαιο και το μαζούτ προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη θάλασσα είναι σοκαριστικές από μόνες τους, ενώ όπως τόνισε ο σύλλογος ΑΝΙΜΑ «δεδομένης της έκτασης του προβλήματος αναμένουμε πολλά κρούσματα τις επόμενες ημέρες».

Η εικόνα είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτική και τα ερωτήματα για την καθυστέρηση των φορέων παραμένουν αναπάντητα. Κανείς δεν ξέρει το σύνολο των συνεπειών ή πότε θα ολοκληρωθεί η απορρύπανση ενώ το αποτύπωμα που θα αφήσει μελλοντικά η ζημιά που προκάλεσε η βύθιση του δεξαμενόπλοιου είναι ανυπολόγιστο αφού πλέον απειλείται όλος ο Σαρωνικός.

Η Greenpeace Greece, δίνοντας οδηγίες προς τους εθελοντές που έχουν φτάσει στα σημεία για να βοηθήσουν, σημειώνει πως: «Αν εντοπίσετε πουλί μην το αφήσετε να ξαναμπεί στο νερό. Μπείτε ανάμεσα στη θάλασσα και αυτό, κυκλώστε το, πιάστε το με κάποιο πανί ή πετσέτα και ψάξτε ένα κουτί για να το μεταφέρετε». Αυτό που καταφέραμε να κάνουμε στο πιο όμορφο κομμάτι αυτής της χώρας, τις θάλασσες της δηλαδή, δεν γνωρίζουμε πόσο αναστρέψιμο είναι. Ας σώσουμε τουλάχιστον ό,τι σώζεται.

Μπορείτε να επικοινωνήσετε με την ΑΝΙΜΑ αν βρείτε κάποιο ανήμπορο ζώο στα τηλέφωνα 2109510075 & 6972664675.

Μόλις μας διαβεβαίωσαν , από την  τηλεόραση  πώς δεν βλέπουν νεκρά ζώα και πουλιά. "Λογικό"..... Κάντε το κοινοποίηση είναι η φωνή μας....είναι η θάλασσα που παιζουν τα παιδιά μας.

via

Φθηνότερη κηδεία με παπά ρομπότ στην Ιαπωνία

Είχαμε ρομπότ υπηρέτες, ρομπότ πυροτεχνουργούς. Τώρα οι Ιάπωνες κατασκεύσαν και ρομπότ-ιερέα. Ο Peper, το ρομπότ της εταιρείας SoftBank του ομίλου Nissei Eco Co., στο εξής θα πραγματοποιεί και βουδιστικές κηδείες και όσοι επιθυμούν θα μπορούν να το νοικιάζουν.

Πράγμα που σημαίνει ότι θα ψέλνει θρησκευτικούς ύμνους ενώ θα χτυπάει ένα τύμπανο.

Το ρομπότ-ιερέας παρουσιάστηκε την περασμένη Τετάρτη σε έκθεση για προϊόντα και υπηρεσίες τελετών όπως κηδείες, μνημόσυνα κ.λπ. στο Τόκιο.

Το ρομπότ Peper εισήχθη στην αγορά το 2014.

Στην Ιαπωνία, που ο πληθυσμός γερνάει διαρκώς και βαίνει μειούμενος, οι βουδιστές ιερείς λαμβάνουν όλο και μικρότερους μισθούς από τις κοινότητές τους, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να αναζητούν και δεύτερη δουλειά ή να εγκαταλείπουν τα θρησκευτικά καθήκοντα για να μπορούν να επιβιώνουν.

Σύμφωνα με τον σύμβουλο της εταιρείας Nissei Eco Co. το ενοικιαζόμενο ρομπότ ιερέας έρχεται να καλύψει το κενό της απουσίας ιερέα. Αντί του ποσού 450 δολαρίων (50.000 γεν), μπορούν να τελέσουν μια κηδεία, πράγμα που θα τους έρθει και φθηνότερα, διότι η κηδεία με κανονικό ιερέα κοστίζει 2.200 δολάρια (ή 240.000 γεν).Ε, αν η φωνή που ψάλλει τους ύμνους είναι λίγο μηχανική, δεν πειράζει...

Άλλωστε, όπως είπε και ο βουδιστής ιερέας Τετσούγκι Ματσούο, που παρακολούθησε την παρουσίαση, η ουσία της θρησκείας βρίσκεται στην καρδιά. 

Εγώ πάλι νομίζω πώς πιο απάνθρωπο από να σε θάβει ένα ρομπότ νομίζω λίγα άλλα πράγματα ακόμα, μπορεί να είναι....όπως το να είσαι εγκεφαλικά νεκρός και οι δικοί σου να μην μπορούν να πάρουν την απόφαση να χαρίσουν τα όργανά σου. Στον άλλο κόσμο, άλλωστε, δεν μετράει αν έχεις πάρει μαζί σου όλα σου τα όργανα...

via

Αγόρι χωρίς χέρια δίνει πιπίλα στον αδελφό του

Ο μικρός Κάμντεν γεννήθηκε με Φωκομέλεια, μία σπάνια διαταραχή που αφορά την δυσπλασία των άκρων. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να βοηθά όπως μπορεί τον μικρό του αδελφό. Χρησιμοποιώντας το μικρό του χέρι και το στόμα του, καταφέρνει να βάλει την πιπίλα στο στόμα του νεογέννητου αδελφού του, κάνοντάς τον να σταματήσει το κλάμα. Το τρυφερό στιγμιότυπο που συγκίνησε χιλιάδες κόσμου κατέγραψε η εικοσιδυάχρονη μητέρα τους και το ανέβασε στο Instagram. «Αυτό είναι ένα καθημερινό πράγμα για εμάς, αλλά σκέφτηκα ότι οι φίλοι και η οικογένεια μας θα ήθελαν να το δουν», είπε η ίδια

via

Η μυστική συνταγή για τις τούρτες καθρέπτης που έγιναν viral

Σίγουρα τις έχετε δει αφού οι εντυπωσιακές και ιδιαίτερες αυτές τούρτες κάνουν το γύρο του διαδικτύου. 

Πρόκειται για τις δημιουργίες της Ρωσίδας Όλγα Νοσκοβα που έγινε γνωστή εν μια νυκτί όταν έγινε γνωστός ο λογαριασμό του Instagram της

Στο λογαρισμό της έχει συγκεντρώσει φωτογραφίες από τις υπέροχες γλυκιές δημιουργίες της που μοιάζουν με χρωματιστούς καθρέπτες. 

Οι φωτογραφίες πραγματικά μας υπνωτίζουν ενώ οι φαν της Όλγας στο Instagram αναρωτιούνται για το μυστικό της επιτυχίας το οποίο η ξανθιά Ρωσίδα κρατάει επτασφράγιστο. 

Ποιό είναι όμως το μυστικό της; 

Όπως λέει η ίδια το κλειδί βρίσκεται στην εμπειρία που επέκτησε δια των πειραματισμών! Δίνει ωστόσο ένα στοιχείο... 

Αποκαλύπτει πως το marbelized αποτέλεσμα οφέιλεται στα διαφορετικά χρώματα γλάσου αλλά και τον τρόπο γλασαρίσματος! 

Και μπορεί η ίδια να μη δίνει περισσότερα στοιχεία, υπάρχουν όμως και οι καλοθελητές... 

Το μυστικό ισχυρίζεται πως γνωρίζει ένας χρήστης του Reddit κι αποκαλύπτει τη συνταγή για το μυστικό γλάσο που κάνει την επικάλυψη τόσο εντυπωσιακή. 

Σύμφωνα με τον χρήστη SuperDrew124 η μυστική συνταγή είναι η παρακάτω. 

Όπως ισχυρίζεται ο χρήστης του δικτύου ο τρόπος για να πετύχεις αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα είναι ακολουθώντας την παρακάτω συνταγή. 

 Εμείς σας την αποκαλύπτουμε. 

Υλικά

20γραμμάρια 

120γραμμαρια νερό 

300 γραμμάρια γλυκόζης 

300 γραμμάρια ζάχαρρης 

150 γραμμάρια νερό

200 γραμμάρια ζαχαρούχο γάλα 

300 γραμμάρια σοκολάτας (λευκής για χρωματιστά - μαύρης/ γάλακτος για γλάσο σοκολάτας ή συνδιασμός των παραπάνω)

Χρώμα ζαχαροπλαστικής 

Εκτέλεση 

Βουτάμε τη ζελατίνη στο νερό 

Βράζουμε τη γλυκόζη, τη ζάχαρη και το νερό. Βγάζουμε από τη φωβτιά και προσθέτουμε τη ζελατίνη. 

Προσθέτουμε ζαχαρούχο γάλα 

Ρίχνουμε από πάνω τη σοκολάτα και το μείγμα έτσι ώστε να αφαιρεθούν οι φυσαλίδες. 

Ψήνουμε στους 35 βαθμούς. 

Αν ρίξουμε ταυτόχρονα γλάσο με διαφορετικά χρώματα μπορούμε να επιτύχουμε τα "μαρμάρινο" αποτέλεσμα. 

Ψάξαμε και βρήκαμε συνταγή και βίντεο με οδηγίες βήμα-βήμα για το πιο εύκολο γλασάρισμα τούρτας - καθρέπτη!

Δείτε το  και καλή επιτυχία.

via

Μια διαδρομή με έναν σκύλο οδηγό

Διευκολύνουν την ζωή των ανθρώπων με πρόβλημα όρασης και κάνουν πιο ασφαλή τη μετακίνησή τους. Ακολουθούμε τους σκύλους-οδηγούς σε μια διαδρομή προσομοίωσης που βρίσκεται μέσα στη ΔΕΘ

Ο Λευτέρης Κίντατζης, εκπαιδευτής σκύλων-οδηγών από το Κέντρο "Σκύλοι Οδηγοί Ελλάδος" και ο 'Αγγελος Νιώτης, εκπαιδευόμενος εκπαιδευτής, ετοιμάζουν τον Ροξ, το 2χρονο Λαμπραντόρ, για τον περίπατο προσωμοίωσης. Ο Ροξ κάνει πρώτα μια δοκιμαστική διαδρομή για να εξοικειωθεί με την Αλίκη, την οποία θα καθοδηγεί. Όταν παίρνει την εντολή "ξεκίνα", ο Ροξ, αρχίζει να περπατάει μέσα στον διάδρομο που υπάρχει σχεδιασμένος και αποφεύγει τα δύο εμπόδια που βρίσκονται μπροστά του, ώστε να μην χτυπήσει πάνω τους το άτομο το οποίο καθοδηγεί.

"Εκπαιδεύεται περίπου 5 μήνες και θα εκπαιδεύεται για άλλους 7", λέει ο Λευτέρης Κίντατζης, εκπαιδευτής του Ροξ. Τα σκυλιά εκπαιδεύονται, δίνονται στους χειριστές τους και μένουν μαζί τους μέχρι να βγουν στη σύνταξη, δηλαδή μέχρι τα 8 τους χρόνια.

Τα εμπόδια που έχουν τοποθετηθεί στον διάδρομο, μοιάζουν με εμπόδια στίβου, όμως όταν ο εκπαιδευτής περνάει από κάτω, ο σκύλος δεν τον ακολουθεί. Κάνει τον κύκλο του εμποδίου και περνάει από τα πλάγια, καθώς έχει μάθει ότι πρέπει να τα αποφεύγει, για να μην χτυπήσει επάνω τους ο χειριστής με πρόβλημα όρασης τον οποίο καθοδηγεί.

Στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο σχολές εκπαίδευσης Σκύλων Οδηγών, ενώ συνολικά έχουν εκπαιδευτεί και έχουν δοθεί σε χειριστές 12 σκυλιά. Για να αποκτήσει κάποιος έναν σκύλο οδηγό, υπάρχουν κριτήρια.

"Με βάση τον σκύλο που έχουμε, ψάχνουμε να βρούμε τον κατάλληλο χειριστή. Δεν κάνουν όλοι" λέει ο κ. Κιντατζής. Όποιος κάνει αίτηση για να αποκτήσει έναν σκύλο-οδηγό, δεν επιβαρύνεται οικονομικά, καθώς τον παίρνει με χρησιδάνειο. "Θα πρέπει να γνωρίζει καλή κινητικότητα και προσανατολισμό με το μπαστούνι, να είναι ενεργός στην κοινωνία, να είναι δραστήριος, ώστε να μπορέσει να τον αποκτήσει. Κάποιος που βγαίνει δύο -τρεις φορές την εβδομάδα από το σπίτι του, δεν χρειάζεται σκύλο οδηγό. Καλύτερα να τον πάρει κάποιος άλλος" συνεχίζει ο εκπαιδευτής.

Οι σκύλοι οδηγοί, ξεκινούν τη ζωή τους με έναν ανάδοχο εθελοντή, ο οποίος αναλαμβάνει την κοινωνικοποίησή τους, μέχρι φτάσουν στην ηλικία των 12-14 μηνών. Στη συνέχεια, παραδίδονται στους εκπαιδευτές για περίπου 1 χρόνο, ενώ για 3-4 εβδομάδες, μαζί με τον σκύλο, εκπαιδεύεται και ο χειριστής με πρόβλημα όρασης που πρόκειται να τον αποκτήσει. Όταν πλέον φτάσει τα 8 χρόνια, ο σκύλος είτε μένει μαζί με τον μέχρι τότε χειριστή του, είτε αναζητώνται οικογένειες αναδόχων που θα τον κρατήσουν για το υπόλοιπο της ζωής του.Βέβαια, επειδή τα σκυλιά-οδηγοί είναι σκυλιά εργασίας, δεν επιτρέπεται να τα χαϊδεύει ή να τον ταϊζει κάποιος που τα βλέπει στον δρόμο, καθώς εκείνη την ώρα είναι υπεύθυνα για δεκάδες αποφάσεις, καθοδηγόντας τον χειριστή τους.

via

Αλκυόνη Παπαδάκη: «Στα μικρά και τα απλά κρύβεται, τελικά, η ευτυχία»

Ποιο είναι το απόσταγμα σοφίας μιας γυναίκας που γνώρισε εκκωφαντική επιτυχία, με βιβλία που οι πωλήσεις τους ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο αντίτυπα; Ότι «στα μικρά και τα απλά κρύβεται τελικά η ευτυχία», μια αλήθεια που η συγγραφέας κατέκτησε διανύοντας τα χιλιόμετρα της ζωής της χωρίς να κρύβεται πίσω από τις λέξεις.

Ρωτάω: Αν ξεκινούσε η ιστορία της ζωής σας με το «Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κορίτσι…» τι θα μεσολαβούσε πριν το «και έζησε αυτή καλά και εμείς καλύτερα»;

Περνάει ένα τρένο. Ανάβει τσιγάρο, ανακατεύει τον καφέ που έχει μπροστά της.

Απαντά: Πολλά θα μεσολαβούσαν. Η Κατοχή, ο Εμφύλιος, η τάση μου για φυγή. Πάντα ήθελα να φύγω. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου… Για να μπορέσει όμως ο αναγνώστης, να δει που βρισκόμουν, θα πρέπει να οριοθετήσουμε το χώρο. Όλα ξεκίνησαν απ’ το Κοκκίνο σπίτι, στην Κρήτη.

Ήμουν 4 χρονών. Μπορεί και πιο μικρή. Από τότε θυμάμαι δύσκολα χρόνια. Και έχω εικόνες. Πολλές εικόνες. Σκόρπιες… Θυμάμαι άντρες να μεταφέρουν τη μαμά μου στα χέρια τους. Λίγο πριν είχε κλειστεί στο δωμάτιο της και έκοψε τις φλέβες της. Αυτή ήταν μια απ’ τις πρώτες δικές της εικόνες που έχω στο μυαλό μου. Να την κουβαλάνε έξω, να κρέμονται τα χέρια της και να τρέχει αίμα…

Η μαμά μου είχε έναν αδελφό στο βουνό και εξαιτίας αυτού του παιδιού όλοι μπήκαν στη φυλακή. Τότε στον Εμφύλιο… Ήρθε ένα φορτηγό και τους πήρε όλους για να τους ασκήσει πίεση να πούνε πού κρύβεται ο θείος Δημήτρης. Του διαμήνυαν ότι βασανίζουν τη μάνα του, την αδελφή του για να τον αναγκάσουν να κατέβει απ’ το βουνό. Τη μέρα που τους συνέλαβαν είχα μείνει, θυμάμαι, στην αυλή του σπιτιού για ένα ολόκληρο βράδυ γιατί κανείς δεν ήταν ελεύθερος να με βάλει στο σπίτι…

Ο θείος Δημήτρης ήταν ηγετικό στέλεχος στο αντάρτικο. Τον είχαν επικηρύξει και τελικά τον σκοτώσανε. Του έκοψαν το κεφάλι και το γύριζαν στα χωριά κάτω στην Κρήτη προς παραδειγματισμό. Ήμουνα πιτσιρίκα, δεν έχω εικόνες απ’ αυτό αλλά η δολοφονία του πλανιόταν πάντοτε πάνω απ’ το σπίτι μας. Υπήρχε ένα πένθος στο σπίτι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάθε άλλο παρά παιδική και αθώα ήτανε η παιδική ηλικία…

Ζούσαμε στο κόκκινο σπίτι, όχι για λόγους ιδεολογικούς αλλά για αισθητικούς περισσότερο… Ο πατέρας μου ήταν πολύ προοδευτικός, πολύ μοντέρνος για την εποχή του και το είχε βάψει κόκκινο. Είχε βάλει γύψινα, μαργαρίτες απ’ έξω. Έτσι, στο Νιο Χωριό, ένα μικρό χωριό έξω απ’ τα Χανιά, όλοι ήξεραν το σπίτι μας ως το Κόκκινο σπίτι.

Το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα ήταν φυγή. Ήθελα να φύγω απ’ όλο αυτό. Είχαμε έναν μεγάλο κήπο και εξαφανιζόμουν με τις ώρες… Μιλούσα με τα δέντρα, έκανα παρέα με τα ζώα και τα πουλιά… Έπρεπε κάτι να βρω να κάνω για να ξεφύγω απ’ την πραγματικότητα που ζούσα. Η καλύτερή μου φίλη ήταν μια ελιά που είχε έναν κορμό τεράστιο με μια ακόμα πιο μεγάλη κουφάλα. Κρυβόμουνα εκεί και προσευχόμουν στην Παναγιά όταν μεγαλώσω να φύγω. Να με βοηθήσει να φύγω.

Ήθελα πάντα να κάνω μια οικογένεια όπου όλοι θα γελάνε. Να καθόμαστε σε μια μεγάλη τάβλα, να τρώμε και να γελάμε. Εμείς στο σπίτι καθόμασταν στο τραπέζι και το μόνο που άκουγες ήταν τους ήχους απ’ τα μαχαιροπήρουνα. Κουβέντα δεν έλεγε κανείς. Για να κάνω κάποιον να μιλήσει έκανα ό,τι μπορείς να φανταστείς. Έβαζα φωτιά στο τραπεζομάντηλο για να γίνει κάτι, να σπάσει αυτή η σιωπή. Δεν την άντεχα αυτή τη σιωπή. Θα μου πεις και ποιο παιδί αντέχει τη σιωπή;

Το μόνο που δεν είχαμε στο σπίτι ήταν φτώχια. Ζούσαμε σε ένα χωριό αλλά ήταν ένα αστικό σπίτι. Είχαμε φαγητό στο σπίτι, είχαμε υπηρέτριες. Είδα λοιπόν τη φύση απ’ την ποιητική της πλευρά και όχι σαν βιοπορισμό. Υπήρχε πείνα τότε στην Κρήτη… Οι φιλενάδες μου στο σχολείο πηγαίνανε ξυπόλυτες γιατί δεν είχαν παπούτσια. Εγώ έκρυβα τα δικά μου σε ένα δέντρο καθοδόν για το σχολείο για να μην ξεχωρίζω απ’ αυτές.

Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος, ένας πολύ καλός δάσκαλος. Αυτός μου δίδαξε το πιο σημαντικό μάθημα στη ζωή μου, όχι όμως με την έννοια του κηρύγματος. Είχαμε ένα κορίτσι στο σπίτι για τις δουλειές. Θα ήταν 12-13 χρονών. Την είχαν για να σκουπίζει τις αυλές, να κάνει τα θελήματα. Όταν πήγαινε ο πατέρας μου να πάρει ύφασμα για να το πάμε στη μοδίστρα να μας κάνει τα ρούχα μας, έπαιρνε και εμένα και σε εκείνο το κοριτσάκι το ίδιο ύφασμα και έτσι φοράγαμε τα ίδια φορέματα. Αυτό ήταν μια έμπρακτη διδασκαλία που μου άλλαξε τη ζωή.

Μετά το δημοτικό ήθελα να μπω εσωτερική για να φύγω απ’ το σπίτι. Ήταν ένα γαλλικό σχολείο, οι Καλογριές. Και έτσι έφυγα για πρώτη φορά απ’ το σπίτι. Όταν ήταν οι διακοπές ήταν το χειρότερό μου. Τα άλλα παιδιά χαιρόντουσαν που θα έβλεπαν και πάλι τους δικούς τους, εγώ απ’ την άλλη… κατέβαζα πλερέζες.

Ήμουν κακή μαθήτρια. Δεν έγραφα έκθεση παρά μόνο αν μου άρεσε το θέμα, έπαιρνα αποβολές, έκανα ζαβολιές, πείραζα τους καθηγητές. Εμείς ως μαθητές όμως περνάγαμε καλά! Για τους δασκάλους δεν ξέρω… Όταν μας έβγαζαν βόλτα τις Κυριακές έλεγαν «βγήκαν οι γαλοπούλες…». Μαζευόντουσαν όλοι οι νεαροί και μας έπαιρναν από πίσω.

Δεν ήταν κανείς στο σπίτι κομματικά οργανωμένος. Η γιαγιά μου και ο παππούς μου ήταν άνθρωποι πολύ κοντά στο Θεό, η μαμά μου ήταν του ρομαντισμού, ένας ευαίσθητος άνθρωπος όπου άκουγε ραδιόφωνο και μάζευε λουλούδια και ο πατέρας μου ήταν ένας δημοκράτης. Όλα αυτά περάσαν και σε μένα, διαμορφώνοντάς με.

Η μαμά μου ήταν ένας πολύ συναισθηματικός τύπος που ζούσε στο δικό της κόσμο. Αργότερα, όταν επήλθε κάπως η ηρεμία στο σπίτι, τη λέγαμε Παξινού. Διηγείτο πολύ ζωντανά, πολύ παραστατικά. Είχε μια θεατρικότητα. Είχε πάντα χιούμορ και μια μυθοπλασία απίστευτη. Ήταν ένας εργαλείο γραφής, χωρίς να το θέλω. Και εγώ στα πιο δύσκολα κάνω χιούμορ.

Ο πατέρας μου επειδή πήγαινα καλά στις εκθέσεις ήθελε να σπουδάσω Φιλολογία, να ακολουθήσω το δικό του επάγγελμα. Εγώ από αντίδραση δεν ήθελα να πάω πανεπιστήμιο. Τότε δίδασκαν Καθαρεύουσα στο πανεπιστήμιο και εμένα είχαν φουσκώσει τα μυαλά μου με τη Δημοτική. Έπρεπε όμως και να φύγω. Είπα ότι θα δώσω εξετάσεις, πέρασα και ήρθα στην Αθήνα.

Το Πάντειο ήταν η μόνη σχολή που δίδασκαν δημοτική και σ’ αυτήν πήγα. Ο πατέρας μου στην Κρήτη νόμιζε ότι παρακολουθούσα μαθήματα κανονικά. Εγώ όμως σπούδαζα δημοσιογραφία, απ’ την Πάντειο δεν πέρασα ποτέ ξανά, ούτε απ’ έξω. Δούλεμα κανονικό δηλαδή. Ο πατέρας μου ήταν τρομερά υπομονετικός άνθρωπος. Όταν έβγαινε τελείως έξω απ’ τα ρούχα του το μόνο που έλεγε ήταν «Ω! Πού βαδίζομεν βρε;». Αυτό το άκουγα συχνά.

Ξεκίνησα ως μαθητευόμενη στα Νέα και παράλληλα έγραψα το «Κόκκινο Σπίτι». Εκεί γύρω στα 20. Το πήρα σε διάφορες εφημερίδες, το πήγα και στην Αυγή. Εκεί ήξεραν από ποιο σπίτι προέρχομαι, ήξεραν τον θείο μου και μου έκαναν πρόταση να δουλέψω κοντά τους. Έτρωγα φακές ούτε εγώ ξέρω για πόσο καιρό έτσι ώστε να καταφέρω να φυλάξω τα χρήματά μου και να βγάλω 500 αντίτυπα του πρώτου μου βιβλίου. Μετά το πήρε το Θεμέλιο αλλά έγινε η δικτατορία και δεν κυκλοφόρησε ποτέ παρά χρόνια μετά απ’ τις εκδόσεις Καλέντη.

Σε εκείνα τα χρόνια υπήρχαν πολλά ιδανικά… Νόμιζες πως θα κάνεις πράγματα που πραγματικά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Πως θα αγωνιστείς για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Υπήρχε μια άλλη αθωότητα…. Κατάλαβα ότι αυτό δεν γίνεται… Ή μάλλον το επαναπροσδιόρισα. Και έναν άνθρωπο να βοηθήσω ο κόσμος αλλάζει. Κάνοντας κάτι καλό βοηθάς στο να αλλάξουν κάποια πράγματα. Δεν θα αλλάξω όμως τον εαυτό μου επειδή δεν αλλάζει ο κόσμος.

Στην Αυγή έκανα ελεύθερο ρεπορτάζ. Με στέλνανε σε ατυχήματα, σε σπίτια που γκρεμιζόντουσαν… Πάντα ήθελα να είμαι μαζί με τους άλλους, εκεί που συμβαίνουν τα γεγονότα. Γι’ αυτό βρήκα τον εαυτό μου εκεί μέσα. Βέβαια, δεν ήταν ο ιδανικός χώρος που είχα πλάσει στο μυαλό μου… Διπλά σε μένα καθόταν ο Γιάννης Θεοδωράκης, ο αδελφός του Μίκη και του έλεγα κάθε τόσο «Γιάννη εγώ θα φύγω». Μου απαντούσε λοιπόν «άμα σου έρχεται αυτό στο μυαλό θα λες πάντα την άλλη φορά». Αυτό το κράτησα στη ζωή μου, ήταν καλή συμβουλή.

Είχα τόσα πολλά βιώματα που είναι αδύνατο να μην μπαίνουν στα βιβλία μου. Πάντα έκανα ανατροπές και τις πλήρωνα. Και ακόμα τις πληρώνω. Περνάω απ’ το ταμείο, πληρώνω και δεν ρίχνω σε κανέναν ευθύνη.Ό,τι ήθελα το έκανα στη ζωή μου ανεξαρτήτως κόστος.

Θυμάμαι ένα ρεπορτάζ που μου άλλαξε τη ζωή μου. Ήταν ένα ρεπορτάζ στα βρεφοκομεία. Ήμουν 20 κάτι χρονών κοριτσάκι και πήγα σε αυτά τα μωρά που με κοίταζαν με εκείνα τα μικρά ματάκια, μου τραβάγανε το φουστάνι και να μου φωνάζαν μαμά… Αποφάσισα λοιπόν εκείνη τη μέρα πως εγώ δεν θέλω να γεννήσω ένα παιδί και πως θα έπρεπε να μεγαλώσω ένα παιδί του κόσμου, ένα παιδί που να έχει γεννηθεί.

Τον όρκο μου τον κράτησα. Δεν ήταν εύκολο… Ούτε λέω πως αυτό είναι σωστό και το άλλο λάθος. Έτσι αντιλαμβανόμουν τα πράγματα και αυτό έκανα. Αποφάσισα να υιοθετήσω στα 35 μου. Κανείς δεν πίστευε ότι θα προχωρούσα… Βρήκα το πιο κακοπαθημένο μωρό που υπήρχε στο θάλαμο. Ήταν λίγων μηνών και πείναγε συνέχεια. Επειδή όμως οι κανονισμοί του ιδρύματος ήταν να μην τρώνε τα παιδιά το βράδυ του δίνανε ένα χάπι σαν υπνωτικό, σαν κατασταλτικό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνουν σακούλες τα μάτια του, να έχει μια ταλαιπωρία γενικά… Δεν το έλεγες και το πιο όμορφο μωρό λοιπόν.

Όταν πήγα κοντά του, άνοιξε δυο πελώρια μάτια και με κοίταξε. Το διάλεξα αμέσως. Μου έλεγαν όμως ότι δεν ήξεραν ποιοι ήταν οι γονείς, από πού προέρχεται, ήταν και λίγο μελαχρινό και θα μπορούσε να ήταν τσιγγανάκι. Καρπούζι ήταν και θα έπρεπε να ξέρουν από πού είναι το παιδί;

Έμαθε την ιστορία του πολύ αργότερα. Είχε μια ανασφάλεια και δεν ήθελα να του την ενισχύσω γι’ αυτό δεν του μίλησα νωρίς για την υιοθεσία του. Κατά βάθος, νομίζω, το ήξερε. Το ότι το έμαθε και από μένα δεν άλλαξε τη σχέση μας. Σήμερα έχουμε μια κλασική σχέση μαμάς-γιου που τσακώνονται συνέχεια και αγαπιούνται πολύ.

Ο έρωτας έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Δεν έχω απωθημένα, έζησα όπως ήθελα να ζήσω. Ήμουν ένα κορίτσι της ανατροπής γι’ αυτό δεν έχω απωθημένα.

Ο πατέρας μου αγόρασε ένα σπίτι στου Ζωγράφου και ο άντρας μου ήταν ο βοηθός του μαραγκού που θα έκανε τα ντουλάπια. Ήταν και ομορφόπαιδο… Με έστειλε ο πατέρας μου να δω τα σχέδια και άρχισε το φλερτ… Η οικογένεια μου είχε αντιρρήσεις αλλά αυτό το έκανε ακόμα πιο γοητευτικό… Παντρευτήκαμε σε ένα ξωκλήσι μόνοι μας. Οι γονείς μου είχαν πάει διακοπές και λάβαν ένα τηλεγράφημα όπου τους ανακοίνωνα το γάμο μας!

Πάντα βρίσκω να κάνω πράγματα που μου δίνουν χαρά. Στα μικρά και τα απλά κρύβεται, τελικά, η ευτυχία. Στα λουλούδια που θα βάλεις στο βάζο, σε έναν καφέ με έναν φίλο, σε μια μεγάλη βόλτα που θα κάνεις. Απλά πράγματα που σε κρατάνε. Γι’ αυτό ποτέ δεν ένιωσα πλήξη, βαρεμάρα.

Πρέπει να έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοικτά. Αυτό λέω στα βιβλία μου. Δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Έδωσα κουτουλιές πολλές για να το καταφέρω αυτό. Λέω πάντα στους νέους πως πρέπει οι πόρτες της ψυχής μας να είναι ανοικτές. Να μπορούν να μπούνε οι άλλοι. Σημαντικό όμως είναι να μην είναι αφύλακτες γιατί μπορούν να μπουν κάποιοι με άρβυλα…. Εγώ δεν το έκανα αυτό, δεν φυλάχτηκα αλλά δεν χρειάζεται να το κάνουν και οι άλλοι.

Ένιωσα προδομένη. Υπήρχε μια εποχή που δεν ήμουν καλά, δεν είχα χρήματα και είδα πόσο λίγοι στάθηκαν εκεί. Και ακόμα μαθαίνω πράγματα… Ζω και μαθαίνω, δεν είμαι ούτε καμιά αναίσθητη ούτε καμιά πεθαμένη. Η προδοσία πάντα πονάει. Είτε το παθαίνεις στα 15 σου, είτε στα 45 σου, είτε στα 75 σου. Όσα και να ζήσεις, όσες εμπειρίες και να περάσεις πάντα θα σε ενοχλούν πράγματα, πάντα θα σε πειράζουν.

Τι με παρακινούσε; Ήτανε μια τόλμη, μια επαναστατικότητα. Θες μια αντίδραση, μια περιέργεια; Νομίζω ήταν όλα αυτά μαζί… Δεν θα πω ότι δεν φοβόμουν. Φοβόμουν αλλά κι αυτό βίωμα δεν είναι; Ακόμα όμως και αν το φοβόμουν, εγώ πάντα σε αυτό πήγαινα για να τον ξορκίσω, να τον διώξω.

Δεν κυνήγησα ποτέ τίποτα. Ό,τι έχει γίνει, έχει γίνει από μόνο του, απ’ την αγάπη των ανθρώπων την οποία εισπράττω σε τόσο μεγάλο βαθμό που με κάνουν να αισθάνομαι λίγη.

Τα βιβλία δεν μπορούν να δώσουν λύσεις. Τις λύσεις θα στις δώσει ο εαυτός σου. Μπορούν όμως να σου φωτίσουν περισσότερο μια γωνιά και να πας προς αυτό. Το έχεις μέσα σου αλλά δεν το ξέρεις. Μπορούν να σου ανασύρουν πράγματα που τα κρύβονται κάπου μέσα στη ψυχή και το μυαλό σου…

Τίποτε δεν μου στέρησε η λογοτεχνία. Και δεν μου στέρησε γιατί δεν την άφησα εγώ να το κάνει. Δεν είμαι απ’ αυτούς που σηκώνονται το πρωί και σκέφτομαι τι θα γράψω και πώς θα είναι το επόμενο βιβλίο. Θα γράψω όταν μαζέψω πολλά πράγματα και θέλω να τα μοιραστώ. Επομένως δεν μου στέρησε κάτι. Αντιθέτως μου χάρισε την αγάπη των ανθρώπων, μου χάρισε ταξίδια, ωραίες εμπειρίες και τον άρτον ημών τον επιούσιον.

Η μητρότητα δεν άλλαξε τον τρόπο που γράφω. Ο γιος μου είναι πολύ κοινωνικός και έχει πολλές παρέες. Έρχονται λοιπόν στο σπίτι και είναι μια επαφή αυτό με τη νέα γενιά. Ξέρω πώς σκέφτονται, τι τους αρέσει. Εξαιτίας του είμαι πολύ κοντά σε αυτή την ηλικία.

Έχω τη μικρή Αλκυόνη, την κόρη του γιου μου, πολλές ώρες μες τη μέρα. Η γιαγιά της είναι αυτή που παίζει μαζί της και τις κούκλες της, που της λέει παραμύθια… Όταν δεν είναι εκεί η μικρή, ασχολούμαι με το σπίτι. Μου αρέσει να μαγειρεύω. Μαγειρεύω και καλά μάλιστα. Σήμερα έφτιαξα μακαρόνια με γαρίδες ενώ η σπεσιαλιτέ μου είναι τα σαλιγκάρια, που είναι κρητικό φαγητό. Τα φτιάχνω με κρεμμυδάκια, στο τηγάνι. Τσιγαρίζω για λίγο το κρεμμύδι, να πάρει ένα ωραίο χρώμα, σαν της καραμέλας, ρίχνω μέσα τα σαλιγκάρια με ένα φύλλο δάφνης, λίγο μπούκοβο, λίγο κρασί και νερό και γίνονται λουκούμι!

Μου αρέσει να ασχολούμαι με το σπίτι, να το στολίζω. Πώς το λέτε εσείς οι νεολαίοι; Τη βρίσκω να κάνω δουλειές. Μου αρέσει να ασχολούμαι με τα απλά πράγματα που δεν απαιτούνε να δώσεις όλη σου τη ψυχή όπως το γράψιμο. Στο γράψιμο τα δίνεις όλα.

Όταν πάω να γράψω, έχω έτοιμα τα πάντα στο μυαλό μου. Εάν δεν ξέρω την τελευταία σελίδα, δεν μπορώ να ξεκινήσω. Αφού ξέρω τους ήρωές μου, έχω τις εικόνες τους στο μυαλό μου πρέπει αυτό να το μεταφέρω στο χαρτί. Να σπαρταράνε οι λέξεις. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, είναι ψυχοφθόρο.

Πάντα γράφω 2-3 ώρες την ημέρα, παραπάνω δεν μπορώ… Όταν τελειώσω ένα βιβλίο νιώθω υπέρτατη χαρά. Πάντα γράφω και ένα τεράστιο τέλος με πολύχρωμους μαρκαδόρους για να το ευχαριστηθώ.

Δεν μπορώ να γράψω σε κομπιούτερ η γραφομηχανή. Γράφω χειρόγραφα σε κόλλες αναφοράς. Θέλω να βλέπω το έψιλον να γέρνει λίγο να δω το γιώτα να μαλώνει με το δίπλα γράμμα, θέλω να μουτζουρώνω, να το ζω πολύ. Όταν είναι έτοιμο το βιβλίο, ύστερα από 3 και 4 φορές γραφής έτσι ώστε να ζωντανέψει αυτό που έχω στο μυαλό, τότε το δίνω να το περάσουν στον υπολογιστή και να πάει στον εκδότη.

Ρωτάω: Και πότε θα λέγατε το «και έζησε αυτή καλά και εμείς καλύτερα»; Πότε θα έμπαινε το τέλος;

Ανάβει άλλο ένα τσιγάρο, πίνει την τελευταία γουλιά απ’ τον καφέ που έχει μπροστά της.

Απαντά:

Δεν συμβιβάζεται κανείς με την ιδέα του θανάτου. Είμαι ευάλωτη και τον φοβάμαι. Φοβάμαι την αρρώστια πιο πολύ, μην χάσω το μυαλό μου… Θα μου πεις όλους τους ανθρώπους δεν τους φοβίζει αυτό; Δεν τους φοβίζει το τέλος; Σκέφτομαι καμιά φορά πως θα ήθελα, να ήξερα πότε θα είναι το τέλος και να πάρω μια βαλίτσα να πάω σε ένα σταθμό τρένου και μόλις ανοίξει η πόρτα να μπω, χωρίς να ξέρω πού πάει…

via