Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι

 

Κάθε σκηνοθέτης έχει κρυφές ή φανερές επιρροές και αδυναμίες.
Η επιλογή του Φελίνι αποτελείται από 10 ταινίες δημιουργών που στάθηκαν αφορμή για να να ξεκινήσει να κάνει σινεμά και του έδιναν έμπνευση για τα σενάριά του. Στη λίστα υπάρχει και μία αυτο-αναφορά, αλλά ποιος θα μπορούσε να αποκλείσει τον συγκεκριμένο τίτλο σε μία λίστα αγαπημένων ταινιών;

01. «Το Τσίρκο» (The Circus) του Τσάρλι Τσάπλιν (1928)

Η ιστορία του «Σαρλό», που ως άκακος αλητάκος προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία θα γίνει μέλος του πολύχρωμου θιάσου σε ένα τσίρκο, αποτελεί μία από τις πρώτες αναμνήσεις του Ιταλού σκηνοθέτη.

02. Οποιαδήποτε ταινία από την φιλμογραφία των αδερφών Μαρξ ή του διδύμου του Χοντρού και του Λιγνού

Ανάμεσα στο 1921, όταν και ξεκίνησε η κινηματογραφική «καριέρα» του Χοντρού και του Λιγνού μέχρι και το 1957 που έληξε, πρόλαβαν να δώσουν στίγμα και οι αδερφοί Μαρξ που έδρασαν μονάχα για μια δεκαετία, παίζοντας και γράφοντας τα σενάριά τους.

 

03. «Η Ταχυδρομική Άμαξα» (Stagecoach) του Τζον Φορντ (1939) Ένα ταξίδι στην Άγρια Δύση με έναν εγκληματία μέσα σε μία άμαξα καταλήγει ως ένα ταξίδι αυτογνωσίας των επιβατών, που θα καταφέρουν να δουν πέρα από τα σκονισμένα τοπία του Φορντ.

04. «Rashomon» του Ακίρα Κουροσάβα (1950)

Με το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Βενετίας, αυτή η ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη έμελλε να τον ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Με την ιστορία να επικεντρώνεται άτακτα στις μαρτυρίες 4 αντρών μετά τον φόνο ενός άνδρα και τον βιασμό της γυναίκας του, ο Κουροσάβα βουτάει σε επικίνδυνα νερά και αναμοχλεύει τις μύχιες σκέψεις της ανθρώπινης ψυχής.

 

05. «H Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας» (The Discreet Charm of the Bourgeoisie) του Λουίς Μπουνιουέλ (1972) Ένα λανθασμένο ραντεβού για δείπνο θα φέρει αντιμέτωπους έξι φίλους της ανώτερης τάξης, αποτυπώνοντας το σουρεαλιστικό σύμπαν του Ισπανού σκηνοθέτη.  

06. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλει Κιούμπρικ (1968) Το ταξίδι του «μάστορα» της Έβδομης Τέχνης προς το διάστημα ήταν και εκείνο που θα τον κατέτασσε ανάμεσα στους σημαντικότερους του σινεμά, και δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα ενός άλλου auter.  

11:05 1/8 Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι Με αφορμή την επανέκδοση του αριστουργηματικού «8½» στις αίθουσες, δημοσιεύουμε τη λίστα με τις αγαπημένες ταινίες του κορυφαίου σκηνοθέτη. Κάθε σκηνοθέτης έχει κρυφές ή φανερές επιρροές και αδυναμίες. Η επιλογή του Φελίνι αποτελείται από 10 ταινίες δημιουργών που στάθηκαν αφορμή για να να ξεκινήσει να κάνει σινεμά και του έδιναν έμπνευση για τα σενάριά του. Στη λίστα υπάρχει και μία αυτο-αναφορά, αλλά ποιος θα μπορούσε να αποκλείσει τον συγκεκριμένο τίτλο σε μία λίστα αγαπημένων ταινιών; 01. «Το Τσίρκο» (The Circus) του Τσάρλι Τσάπλιν (1928) Η ιστορία του «Σαρλό», που ως άκακος αλητάκος προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία θα γίνει μέλος του πολύχρωμου θιάσου σε ένα τσίρκο, αποτελεί μία από τις πρώτες αναμνήσεις του Ιταλού σκηνοθέτη. Το τρέιλερ του «Τσίρκου» 02. Οποιαδήποτε ταινία από την φιλμογραφία των αδερφών Μαρξ ή του διδύμου του Χοντρού και του Λιγνού Ανάμεσα στο 1921, όταν και ξεκίνησε η κινηματογραφική «καριέρα» του Χοντρού και του Λιγνού μέχρι και το 1957 που έληξε, πρόλαβαν να δώσουν στίγμα και οι αδερφοί Μαρξ που έδρασαν μονάχα για μια δεκαετία, παίζοντας και γράφοντας τα σενάριά τους. Σκηνή από την «Σούπα Πάπιας» των αδερφών Μαρξ 03. «Η Ταχυδρομική Άμαξα» (Stagecoach) του Τζον Φορντ (1939) Ένα ταξίδι στην Άγρια Δύση με έναν εγκληματία μέσα σε μία άμαξα καταλήγει ως ένα ταξίδι αυτογνωσίας των επιβατών, που θα καταφέρουν να δουν πέρα από τα σκονισμένα τοπία του Φορντ. Το τρέιλερ της «Ταχυδρομικής Άμαξας» 04. «Rashomon» του Ακίρα Κουροσάβα (1950) Με το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Βενετίας, αυτή η ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη έμελλε να τον ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Με την ιστορία να επικεντρώνεται άτακτα στις μαρτυρίες 4 αντρών μετά τον φόνο ενός άνδρα και τον βιασμό της γυναίκας του, ο Κουροσάβα βουτάει σε επικίνδυνα νερά και αναμοχλεύει τις μύχιες σκέψεις της ανθρώπινης ψυχής. Το τρέιλερ του «Rashomon» 05. «H Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας» (The Discreet Charm of the Bourgeoisie) του Λουίς Μπουνιουέλ (1972) Ένα λανθασμένο ραντεβού για δείπνο θα φέρει αντιμέτωπους έξι φίλους της ανώτερης τάξης, αποτυπώνοντας το σουρεαλιστικό σύμπαν του Ισπανού σκηνοθέτη. Το τρέιλερ της «Διακριτικής Γοητείας της Μπουρζουαζίας» 06. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλει Κιούμπρικ (1968) Το ταξίδι του «μάστορα» της Έβδομης Τέχνης προς το διάστημα ήταν και εκείνο που θα τον κατέτασσε ανάμεσα στους σημαντικότερους του σινεμά, και δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα ενός άλλου auter. Το (νέο) τρέιλερ του «2001: η Οδύσσεια του Διαστήματος» 07. «Paisan» του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1946) Τι είναι αυτό που μένει όταν ένας πόλεμος λήξει; Αυτή ήταν η θεματική του Ροσελίνι στο «Paisan». Η ταινία μεταφέρει την πλοκή της στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (χρονικά ταιριάζει με τα γυρίσματα της ταινίας) στην Ρώμη, όπου οι Αμερικανοί κατακτητές θα χρειαστεί να συμβιώσουν με τους απελευθερωμένους Ιταλούς.

 

08. «Τα Πουλιά» (The Birds) του Άλφρεντ Χίτσκοκ (1963) Έχοντας ήδη παραδώσει τον «Δεσμώτη του Ιλίγγου» και το «Ψυχώ», κερδίζοντας προσωπικά στοιχήματα καλλιτεχνικής και εμπορικής αποδοχής, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ πειραματίζεται με μια ιστορία τρόμου, όπου επιθέσεις πουλιών σπέρνουν τον πανικό σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό και ο θύτης (για πρώτη φορά στις ταινίες του) δεν είναι ξεκάθαρα απτός. Και αυτό είναι ακόμα πιο τρομακτικό. 09. «Άγριες Φράουλες» (Wild Strawberries) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1957) Ένας συνταξιούχος γιατρός ταξιδεύει με την έγκυο νύφη του από τη Στοκχόλμη σε μια παρακείμενη πόλη, για να παραλάβει ένα τιμητικό βραβείο. Στη διαδρομή θα συναντήσει εμπόδια, πειρασμούς και επισκέπτες που θα τον οδηγήσουν σε έναν εκβιαστικό απολογισμό της ζωής του.  

10. «8 1/2» του Φεντερίκο Φελίνι (1963) Κι όμως μέσα στη λίστα με τις 10 αγαπημένες του ταινίες, ο Φελίνι κρατάει μια θέση και για μια δική του ταινία. Το «8 1/2» γυρισμένο στις αρχές του '60 αφηγείται τις ιστορίες του σκηνοθέτη Γκουίντο Ανσέλμι (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) που προσπαθώντας να βρει την έμπνευση για τη νέα του ταινία, θα αποδομήσει τις αναμνήσεις του και εν τέλει ολόκληρη την ζωή του.

via

Πέτρινα: Ένα «χωριό» στο κέντρο της Αθήνας, λίγα λεπτά μακριά από το Σύνταγμα

 

Η φτωχογειτονιά του Αλέκου Αλεξανδράκη στη «Συνοικία το Όνειρο» εξελίχθηκε σε πανέμορφη γωνιά του αθηναϊκού κέντρου, γεμάτη με λουλουδιασμένες αυλές.
Δεν το φαντάζεται όποιος δεν έχει περπατήσει με προσοχή στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας, ωστόσο μόλις λίγα λεπτά από το Σύνταγμα μπορείτε να φτάσετε σε μια μικρή γειτονιά με πέτρινα σπίτια. Η οποία θα σας δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεστε σε κάποιο ήσυχο χωριό, παρά στην πολύβουη πρωτεύουσα.

Τα λεγόμενα «Πέτρινα» εντάσσονται πλέον στα Άνω Πετράλωνα και εντοπίζονται στην περιοχή γύρω από τον λόφο του Φιλοπάππου, που αποτελεί αγαπημένο προορισμό των Αθηναίων για βόλτες και πικ-νικ. Είναι χτισμένα σε καταπράσινο ύψωμα, με τα στενά τους να αφήνουν ζωηρή την αίσθηση μιας γειτονιάς προηγούμενων δεκαετιών, προσφέροντας ευκαιρία για έναν γαλήνιο περίπατο ανάμεσα σε λεμονιές και λουλουδιασμένες αυλές.

Η σύγχρονη ζωή, ασφαλώς, είναι παρούσα με διάφορους τρόπους –π.χ. με τις AirBnb ευκαιρίες που έκαναν την εμφάνισή τους πριν την πανδημία. Διατηρείται ωστόσο η παλιά απλότητα, μαζί με καθημερινούς ρυθμούς αισθητά πιο χαλαρούς, συγκριτικά με το τόσο κοντινό κέντρο της Αθήνας.

Μάλιστα, για όσους έχουν δει την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη «Συνοικία το Όνειρο» (1961), η εγγύτητα των Πέτρινων προς το κέντρο είναι καλά αποτυπωμένη στις σκηνές με την Αλίκη Γεωργούλη, την οποία βλέπουμε να διασχίζει με τα πόδια τη φτωχογειτονιά της, οδεύοντας για την περιοχή της Ακρόπολης –σε μια διαφορετική Αθήνα και, ιδεατά, σε μια διαφορετική ζωή.
Ατταλιώτικα, Ασύρματος και «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά»

Στον επισκέπτη των δικών μας ημερών φαίνεται αδιανόητο ότι τα Πέτρινα είναι τα ίδια με τη φτωχογειτονιά που αποτυπώθηκε στα πλάνα της «Συνοικίας το Όνειρο», αλλά και στο θρυλικό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά», το οποίο είπε στην ταινία ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης από το πάλκο μιας τοπικής ταβέρνας. Η θέση πρωτοκατοικήθηκε μετά την Καταστροφή του 1922, όταν έφτασαν εκεί Μικρασιάτες πρόσφυγες: περίπου 800 οικογένειες, που έφτιαξαν πρόχειρα σπιτάκια (με γκαζοντενεκέδες, σανίδια και χωματόπλινθους) σε ύψωμα έκτασης 30 στρεμμάτων, όπου έστεκε ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο.

Καθώς οι περισσότερες από αυτές τις οικογένειες προέρχονταν από την Αττάλεια, ως αρχικό όνομα της συνοικίας επικράτησε το Ατταλιώτικα. Με τον καιρό, όμως, πιθανότατα γιατί παραδίπλα βρισκόταν ένας ασύρματος της Σχολής Πολέμου του Πολεμικού Ναυτικού, έγινε γνωστή ως Ασύρματος. Σε σειρά δημοσιευμάτων στον αθηναϊκό Τύπο από τη δεκαετία του 1920 ως την εποχή της ταινίας του Αλεξανδράκη, ο Ασύρματος φιγούραρε ως μία από τις πιο υποβαθμισμένες συνοικίες της πρωτεύουσας: μια παραγκούπολη γεμάτη ξυπόλητα παιδιά και λάμπες πετρελαίου, όπου τα σκουπίδια έπρεπε να κουβαλιούνται έξω από τα όριά της και το νερό να μεταφέρεται στα χέρια, μέσα από δύσβατα μονοπάτια.

Τα πράγματα άλλαξαν, μα με αργούς ρυθμούς. Πρώτα ήταν η πυρκαγιά του 1944 κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, που δεν κατέστρεψε μόνο τη Σχολή Πολέμου, αλλά και κάποιες κατοικίες. Και ύστερα ήταν οι ενέργειες της βασίλισσας Φειδερίκης στη δεκαετία του 1950. Με πρωτοβουλία της, δηλαδή, οι πελεκητές πέτρες από την κατεδαφισμένη ως τότε Σχολή Πολέμου επαναχρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή 170 σπιτιών, τα οποία το 1956 ανέλαβαν να στεγάσουν τον πληθυσμό του Ασυρμάτου. Αποδείχθηκαν λίγα. Το πρόβλημα θα λυνόταν το 1967, όταν χτίστηκε μια μεγάλη πολυκατοικία στην παλιά είσοδο της συνοικίας (σήμερα οδός Στησικλέους), σε σχέδιο της αρχιτεκτόνισσας Έλλης Βασιλικιώτη.


Έκτοτε, αφενός χάρη στην πολυκατοικία της Βασιλικιώτη, αφετέρου λόγω του ανοίγματος του περιφερειακού δρόμου του Φιλοπάππου (λίγα χρόνια μετά), η παλιά φτωχογειτονιά εξαφανίστηκε. Και τα πέτρινα σπιτάκια έγιναν τόσο χαρακτηριστικά του γύρω τοπίου, ώστε με τον καιρό ξεχάστηκε και η ονομασία Ασύρματος. Όταν η συνοικία άρχισε βαθμιαία να εντάσσεται σε ό,τι αναγνωρίζουμε σήμερα ως Άνω Πετράλωνα, ήταν γνωστή ως «Τα Πέτρινα της Φρειδερίκης». Ονομασία που απλοποιήθηκε τελικά σε Πέτρινα, κατά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Η όαση της σημερινής γειτονιάς

Ο χαμηλός συντελεστής δόμησης, τα νεοκλασικά κτήρια που διατηρούνται αναλλοίωτα, το θρυλικό θερινό σινεμά «Ζέφυρος» (που κάποτε διατέλεσε φημισμένο βαριετέ) και τα δημοφιλέστατα καφέ και μεζεδοπωλεία που έχουν ανοίξει στα δρομάκια τους, καθιστούν τα Άνω Πετράλωνα μία από τις ωραιότερες συνοικίες της ευρύτερης περιοχής του κέντρου.

Από εκεί μπορεί να ξεκινήσει κανείς για να φτάσει στα Πέτρινα, τα οποία παραμένουν μεν διακριτή γειτονιά, αλλά στις μέρες μας θεωρούνται τμήμα αυτού του συνόλου. Στη διακλάδωση της Κοίλης θα βρείτε λοιπόν την οδό Λακείου, θα περάσετε στον περιφερειακό του Φιλοπάππου κι έπειτα θα ακολουθήσετε την Απολλωνίου. Άτυπος κεντρικός δρόμος των Πέτρινων θεωρείται η Καλλισθένους, αν χρειαστεί να προσανατολιστείτε ακριβέστερα.

Τα πέτρινα σπίτια των καιρών μας είναι πολύ πιο αναβαθμισμένα σε σύγκριση με τα κτήρια που κατασκευάστηκαν επί Φρειδερίκης. Μόνο 3 ή 4 διάσπαρτες οικίες έχουν μείνει να θυμίζουν εκείνα τα χρόνια: ακόμα και το παλιό εκκλησάκι του Ασύρματου στο πλάι του περιφερειακού του Φιλοπάππου (η «Αγιά-Σωτήρα» των ντόπιων, Μεταμόρφωση του Σωτήρος πιο επίσημα) έχει αποκτήσει πιο ανακαινισμένη εικόνα. Έτσι, αν περπατήσετε στα στενά των Πέτρινων θα δείτε περιποιημένα κτίσματα με πολύ όμορφες αυλές. Κάποιες είναι γεμάτες με γλάστρες, ενώ από άλλες φύονται λεμονιές και νεραντζιές, συμβάλλοντας ακόμα περισσότερο στον συνολικότερο χαρακτήρα «εξοχής» που αποπνέει η συνοικία.

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της σημερινής γειτονιάς είναι η ζωοφιλία των κατοίκων της, που την κάνει ιδανική για αυτούς που θα ήθελαν να την περπατήσουν μαζί με τον σκύλο τους. Στο βόρειο άκρο της, επίσης, το πεζοδρομημένο τμήμα της Τρώων προσφέρει ευκαιρίες άθλησης για όσους επιθυμούν να ασκηθούν στο τρέξιμο ή στο ποδήλατο, ενώ υπάρχουν και γήπεδα μπάσκετ για όσους αναζητούν κάτι πιο ομαδικό.

Μία ακόμα ενδιαφέρουσα διαδρομή που συστήνεται να κάνετε, είναι φεύγοντας από τα Πέτρινα. Αντί δηλαδή να γυρίσετε προς τα Άνω Πετράλωνα (στρίβοντας δεξιά στην Καλλισθένους θα βρείτε την πλατεία Μερκούρη), μπορείτε να ακολουθήσετε τα βήματα που λίγο-πολύ έκανε και η Αλίκη Γεωργούλη στη «Συνοικία Το Όνειρο». Σήμερα, άλλωστε, η εμπειρία δεν άχαρη, όπως η δική της, καθώς περνάτε μέσα από την καταπράσινη όαση του λόφου του Φιλοπάππου. Κατευθυνόμενοι σταθερά προς την Ακρόπολη θα βγείτε στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αποκτώντας εύκολη πρόσβαση στην Πλάκα, στο Θησείο, στο Μοναστηράκι και στου Ψυρρή.

via

Να θυμάστε: δεν χάνετε εσείς τους άλλους, οι άλλοι χάνουν εσάς.

Οι απώλειες και οι χωρισμοί αποτελούν μια θλιβερή πραγματικότητα της ζωής. Μάθετε να αντιμετωπίζετε τη λύπη και να θυμάστε πάντα: μη χάσετε τον εαυτό σας επειδή χάσατε κάποιον άλλον.
Οι άλλοι χάνουν εσάς όχι εσείς τους άλλους! Χωρίς αμφιβολία, κάποια στιγμή στη ζωή σας χάσατε κάποιον που σήμαινε πολλά για σας: έναν σύντροφο, έναν φίλο, κάποιον συγγενή…

Σήμερα θα μιλήσουμε για τις συναισθηματικές απώλειες, όχι για τις φυσικές. Αναφερόμαστε στις ρήξεις που με κάποιον τρόπο ξεριζώνουν τη ζωή μας. Πρόκειται για τις σχέσεις που μας αφήνουν πληγωμένους και γεμάτους ερωτήματα.

Το πιο δύσκολο μέρος του τερματισμού μιας σχέσης οποιουδήποτε είδους είναι η δυσκολία να αντιμετωπίσουμε το γεγονός αυτό θετικά, με τρόπο που μας βοηθάει να εξελιχθούμε σε προσωπικό επίπεδο.

Μετά από έναν χωρισμό, συνήθως η αυτοεκτίμησή μας παίρνει τον κατήφορο.

Πολλοί κατηγορούν τον εαυτό τους για το τέλος της σχέσης, ξεκινώντας έτσι μια κατιούσα ελικοειδή πορεία σκέψεων και ενοχής. Σκέφτονται πράγματα του τύπου: “Θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι διαφορετικό”, “δεν μου αξίζει η αγάπη”, “δεν ήμουν αρκετά καλός/ή για αυτό το άτομο…”.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: για να ξεπεράσουμε τον πόνο μιας συναισθηματικής απώλειας πρέπει να ελέγξουμε αυτά τα είδη σκέψεων που τρέχουν στο μυαλό μας.

Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από τον εαυτό σας. Όταν βιώνουμε συναισθηματικές απώλειες όπως έναν χωρισμό, μερικές φορές βασανίζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Κάτι τέτοιο είναι ανώφελο. Ακολουθούν μερικές απλές, αποτελεσματικές στρατηγικές για να διαχειριστείτε τα συναισθήματά σας.
Αυτό που χάσατε, αυτό που αφήσατε πίσω σας και αυτό που θα σας βοηθήσει να προχωρήσετε μπροστά


Οι άνθρωποι είναι πιο ευάλωτοι από ό,τι πιστεύουμε.

Στην καθημερινότητά μας καταφέρνουμε να προσποιούμαστε ότι όλα βρίσκονται υπό έλεγχο. Αυτό μας βοηθάει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, ότι τίποτα δεν μας πληγώνει.

Σε ορισμένες περιόδους της ζωής μας το πιστεύουμε πραγματικά αυτό επειδή διατηρούμε ισχυρούς δεσμούς με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Οι στενές φιλίες, οι καλές οικογενειακές σχέσεις και μια ευτυχισμένη ερωτική σχέση μάς δίνουν φτερά, δύναμη και αισιοδοξία.

Μερικές φορές, όμως, αρκεί να χαλαρώσει ένας κρίκος σε αυτήν την τέλεια αλυσίδα για να καταρρεύσουν τα πάντα.

Ξαφνικά κατακλυζόμαστε σε τέτοιον βαθμό από αρνητικά συναισθήματα που κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, τι να σκεφτούμε ή πώς να αντιδράσουμε.

Τα θεμέλια της ύπαρξής μας μοιάζουν να έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πόδια μας και δεν μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε την απώλεια, τον χωρισμό ή το άτομο που μας άφησε… και δεν ξέρουμε γιατί.
Μην ικετεύετε για αγάπη

Καταρχάς πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλα τα αρνητικά συναισθήματα, δηλαδή η οργή, η απελπισία, η λύπη ή ο θυμός, έχουν τον σκοπό τους στον εγκέφαλό μας. Μας κάνουν να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι έτσι ώστε να αντιδράσουμε απέναντι στον “κίνδυνο”:

Τα αρνητικά συναισθήματα είναι ενστικτώδη και μας θέτουν σε επιφυλακή για κάτι: πρόκειται να υπάρξει κάποια αντίδραση.
Αν είναι σαφές ότι κάποιος δεν μας αγαπάει, τίποτα δεν είναι πιο καταστροφικό από το να ικετεύουμε για μία ακόμα ευκαιρία.
Ο χωρισμός πονάει. Είναι απαραίτητο να βιώσετε τη λύπη, να ξεσπάσετε και να περάσετε χρόνο με τις σκέψεις σας.
Αργότερα θα καταφέρετε να αποδεχτείτε όσα έγιναν και θα αρχίσετε να προχωράτε μπροστά.

Η εστίαση στο παρελθόν και στο “τι θα γινόταν αν…” δεν ωφελεί, απλώς παρατείνει την απελπισία σας.
Δεν μπορείτε να κατηγορείτε τον εαυτό σας για αυτήν την απώλεια.
Μην ντροπιάζετε και μη βασανίζετε τον εαυτό σας. Μη σκέφτεστε ότι πρέπει να αλλάξετε για να ταιριάξετε στα σχέδιά τους.
Μη χάσετε ποτέ την ταυτότητά σας ή αυτό που σας κάνει σπουδαίους. Αν σε κάποιους δεν αρέσει, είναι δικό τους πρόβλημα. Αν δεν καταλαβαίνουν, δεν υπάρχει λόγος να βασανίζεστε. Οι άλλοι χάνουν εσάς, όχι εσείς εκείνους.

Καλλιεργήστε την αγάπη για τον εαυτό σας, φροντίστε την αυτοεκτίμησή σας και μην καταστρέφετε τα ωραία σας γνωρίσματα για τα οποία προσπαθήσατε τόσο σκληρά απλώς επειδή κάποιοι δεν τα είδαν ή επειδή δεν ταίριαζαν στο σχήμα της καρδιάς τους.
Μη χάσετε τον εαυτό σας απλώς επειδή χάσατε κάποιον
\

Δεν αξίζει να χάσετε τον εαυτό σας. Δεν είναι υγιές να σταματήσετε να αγαπάτε τον εαυτό σας επειδή κάποιος επέλεξε να αποστασιοποιηθεί όταν εσείς ελπίζατε να είστε κοντά του.

Αν επιλέξετε να σταματήσετε να φροντίζετε τον εαυτό σας ή αν επιλέξετε να αποστασιοποιηθείτε από την καρδιά σας, θα γίνετε θλιβεροί αιχμάλωτοι.
Θα γίνετε αιχμάλωτοι του ατόμου που σας είπε όχι και σας έκλεισε την πόρτα φυτεύοντας σπόρους θλίψης στον νου σας.
Κλείστε αυτό το κεφάλαιο και δώστε τέλος στον κύκλο του πόνου.
Βγείτε έξω και ξαναγνωρίστε τον εαυτό σας.
Μην υποκαταστήσετε τη χαμένη αγάπη με κάποια άλλη για να αισθανθείτε καλύτερα και να ξεχάσετε.


Το καλύτερο που έχετε να κάνετε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να θεραπευτείτε και να ξαναθυμηθείτε αυτά που σας κάνουν ευτυχισμένους. Μάθετε ποια είναι τα όνειρά σας και τι έχει νόημα για σας.

Αυτό που χάσατε δεν υπάρχει πλέον. Ανήκει στο παρελθόν. Τώρα έρχονται καινούργιες χαρές και νέες ελπίδες.

Αν το θέλετε, μπορείτε να το επιτύχετε.

via

Γάλλος καλλιτέχνης φτιάχνει παραμυθένιες γειτονιές σε άχαρους τοίχους

 

Φανταστείτε τον εαυτό σας να περπατάτε στο σπίτι σας και να μην το βρίσκει. Εάν όμως γνωρίζατε τον Patrick Commecy δεν θα λέγατε πως πάει κάτι στραβά. Ο ταλαντούχος Γάλλος καλλιτέχνης λοιπόν, μαζί με την ομάδα του, δημιουργεί τεράστιες γεμάτες ρεαλισμό τοιχογραφίες σε μουντές προσόψεις κτιρίων μεταμορφώνοντας τα και δίνοντας μια ζωντάνια σε ότι βρίσκεται κοντά τους. Το φοβερό της υποθέσης είναι ότι μερικοί από τους ανθρώπους που είναι στις τοιχογραφίες βρέθηκαν εκεί στην πραγματικότητα στο παρελθόν.

via

Το πρώτο σχολείο… χωρίς αίθουσες

 

Τα παιδιά μπορεί να έχουν άγρια ​​φαντασία, αλλά οι εκπαιδευτικοί στη Σουηδία, νομίζω την ξεπέρασαν κατά πολύ! Ένας ασυνήθιστος χώρος εν είδει… σχολείου(!) άνοιξε τις πόρτες του στους Σουηδούς μαθητές και τους υποδέχτηκε μέσα σε έναν τεράστιο και πολύχρωμο παιδότοπο!

Στην ουσία πρόκειται για ένα πρωτοποριακό σχολικό κτίριο, δημιούργημα του σχεδιαστικού γραφείου ROSAN Bosch σε συνεργασία με τον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων της Σουηδίας. Η αρχική ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένα σχολείο χωρίς τοίχους και τυπικές αίθουσες διδασκαλίας, όπου το μάθημα θα γίνεται σε… παιδότοπους, πλήρεις χρωμάτων και παιχνιδιών.

 

Έτσι κι έγινε! Όλοι οι χώροι του σχολείου βάφτηκαν σε έντονα χρώματα, ενώ διάφορες ξύλινες παιχνιδοκατασκευές τοποθετήθηκαν σε διάφορα σημεία, λειτουργώντας είτε ως θρανία είτε ως γραφεία.

 

Το μάθημα βασίζεται σε ένα νέο είδος παιδαγωγικής που παρακινεί τους μαθητές να ξεφύγουν από το στερεότυπο του σχολείου, να βγουν από τις μουντές σχολικές αίθουσες και να αναπτύξουν το πνεύμα τους διαδραστικά.

λλωστε τα χρώματα και τα παιχνίδια δημιουργούν άριστη ψυχολογία στα παιδιά και τα βοηθούν, παράλληλα, στη μάθηση, αφού βιώνουν το σχολείο σαν τόπο παιχνιδιού, ενώ επιθυμούν διακαώς να επιστρέψουν σε αυτό.

 

«Σκοπός μας ήταν να δημιουργήσουμε όλες εκείνες τις συνθήκες που θα κάνουν τους μαθητές να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους όχι πάνω σε ένα κλασικό θρανίο με το φόβο… της έδρας απέναντι, αλλά μέσα σε… παιδότοπους και ανάμεσα σε παιχνίδια. Αυτός, άλλωστε είναι ο φυσικός τους χώρος και αυτόν τους παρέχουμε…», λένε οι σχεδιαστές.

via

Μεγάλοι έρωτες της μυθολογίας που έγιναν αστερισμοί

Σύμφωνα με τον Α. Κοντ το ανθρώπινο πνεύμα χωρίζεται σε τρία στάδια με πρώτο το θεολογικό όπου ο άνθρωπος ερμηνεύει τον κόσμο σαν έργο θεοτήτων. Σε μια απόπειρα ερμηνείας των φυσικών φαινομένων η ανθρωπότητα δημιούργησε μύθους, τούς έπλεξε με τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τα πάθη που ένιωθαν κι οι ίδιοι κι «έντυσε» με αυτούς ό,τι μας περιβάλει ώστε να γίνουν όλα πιο κατανοητά. Οι θεότητες της μυθολογίας ήταν άλλοτε ζηλιάρηδες, αιμοδιψείς, αυστηροί, εύθικτοι κι αλαζόνες κι άλλοτε σοφοί, ερωτικοί, γενναιόδωροι, ενάρετοι, καλοσυνάτοι και μεγαλόψυχοι. Οι ιστορίες τους πέρασαν από γενιά σε γενιά και κάποιες από αυτές έδωσαν τα ονόματά τους σε αστερισμούς ώστε να τις μνημονεύουμε μέχρι και σήμερα όποτε αντικρίζουμε έναν έναστρο ουρανό.

Πούλια και Αυγερινός ή Πλειάδες και Ωρίων

Το λαμπρότερο αστέρι μετά το φεγγάρι που θα βρεις στον ουρανό είναι ο Αυγερινός ή Αποσπερίτης. Πρόκειται ουσιαστικά για τον πλανήτη Αφροδίτη που είναι ο δεύτερος πιο κοντινός πλανήτης στον ήλιο καθώς επίσης κι ο πλησιέστερος στη γη. Λίγο πιο δίπλα θα δεις την Πούλια όπως είναι το δημώδες όνομα των Πλειάδων, ενός σμήνους αστεριών.

Ο μύθος θέλει τον Ωρίωνα να ερωτεύεται τις Πλειάδες και να τις κυνηγάει για 5 έτη. Αυτές για να σωθούν κατέφυγαν στον Δία που τις μεταμόρφωσε αρχικά σε περιστέρια κι έπειτα σε αστέρια. Για να μπορέσει να τις γλιτώσει, όμως ο Ωρίωνας τις ακολούθησε κι αυτός ως αστερισμός. Έτσι, στον ουρανό οι Πλειάδες προπορεύονται του Ωρίωνα που προσπαθεί μάταια να τις φτάσει.

Η ελληνική λαϊκή παράδοση όμως έχει άλλη μια ερμηνεία για τον Αυγερινό και την Πούλια. Σε μια από τις πολλές εκδοχές του παραμυθιού, η Πούλια κι ο Αυγερινός ήταν ετεροθαλή αδέρφια που αγαπήθηκαν πάρα πολύ αλλά δυστύχησαν στην επίγεια ζωή τους. Για να βρουν τη γαλήνη, ο Αυγερινός έχοντας γίνει πια μια μαγική ροδιά, αγκάλιασε με τα κλαδιά του την Πούλια και ψήλωσε τόσο που έφτασαν στον ουρανό κι έγιναν αστέρια.

Ο Αυγερινός κι η Πούλια ή Πλειάδες είναι πολύ αγαπημένοι αστερισμοί, όχι μόνο για εμάς, αλλά και για άλλους λαούς. Ανάλογες ιστορίες βρίσκει κανείς τόσο στη μυθολογία των Κελτών, όσο και των Βίκινγκς. Μάλιστα, το σμήνος των Πλειάδων στα ιαπωνικά ονομάζεται Subaru κι από εκεί πήρε το όνομά της κι η ομώνυμη μάρκα.

Altair και Vega

Το άστρο Vega βρίσκεται στον αστερισμό της Λύρας και ξεχωρίζει καθώς έχει έντονο λευκό-γαλάζιο χρώμα. Το άστρο Altair είναι το πιο φωτεινό του αστερισμού Aquila δηλαδή του «αετού». Ο μύθος γύρω από τα αστέρια Altair και Vega είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου μύθους με αστρικά σώματα.

Σύμφωνα με τον κινέζικο μύθο η Zhinu –που αντιπροσωπεύει το άστρο Vega– ήταν μια ουράνια πριγκίπισσα η οποία ερωτεύτηκε έναν απλό θνητό τον Niulang –που αντιπροσωπεύει το άστρο Altair–και τού υποσχέθηκε να τον πάρει στον ουρανό μαζί της. Όταν ο πατέρας της το έμαθε, θύμωσε τόσο που τούς έκανε αστέρια για να μείνουν για πάντα στον ουρανό αλλά όχι μαζί. Τιμωρήθηκαν να είναι ο ένας εκατέρωθεν του άλλου στην αιωνιότητα. Μεταξύ του Altair και της Vega περνά το Ουράνιο Ποτάμι (Milky Way ή Γαλαξίας στα ελληνικά) και τούς χωρίζει για έναν ολόκληρο χρόνο εκτός από μια μέρα: την έβδομη νύχτα του έβδομου φεγγαριού, όπου σχηματίζεται μια γέφυρα κι οι δυο εραστές επανενώνονται.

Η ειρωνεία βέβαια σε αυτήν την ιστορία της Ανατολής είναι ότι για τον Δυτικό κόσμο, το αστέρι του Altair είναι συνδεδεμένο με κακούς οιωνούς καθώς ταυτίζεται με την εμφάνιση ερπετών. Απολύτως λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως τα άστρα αυτά είναι ορατά σ’ εμάς τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν αρχίζουν και οι φίλοι μας τα φίδια να κάνουν την εμφάνισή τους.

Κύκνος και Λήδα

Άλλος ένας θερινός αστερισμός είναι κι αυτός του Κύκνου (μέρος του οποίου απαρτίζει τον Σταυρό του Νότου). Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Δίας είδε την πανέμορφη Λήδα κι ένιωσε για κείνη έναν ακατανίκητο πόθο και την πλησίασε. Εκείνη για να προστατευθεί ζήτησε τη βοήθεια της θεάς Αφροδίτης, όμως ο Δίας για να την ξεγελάσει μεταμορφώθηκε σε κύκνο. Η θεά Αφροδίτη, ως γεράκι, τον κυνήγησε όμως η Λήδα μη γνωρίζοντας ότι πίσω από τον κύκνο ήταν ο Δίας τον αγκάλιασε για να τον προστατέψει. Από αυτήν την επαφή γεννήθηκαν οι Διόσκουροι, Κάστορας και Πολυδεύκης και η Ωραία Ελένη.

Αυτός ο μύθος ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες κατά την Κλασική εποχή αλλά και κατά την Αναγέννηση. Τον αστερισμό θα τον βρεις στον καλοκαιρινό ουρανό δίπλα στον αστερισμό της Λύρας με τον οποίο συνορεύει. Αν με ρωτάς, δεν είναι και τόσο ρομαντική ιστορία αλλά o tempora o mores!

Περσέας και Ανδρομέδα

Η Ανδρομέδα ήταν κόρη του Κηφέα και της Κασσιόπης η οποία εξόργισε τις Νύμφες και τον Ποσειδώνα λέγοντας πως η κόρη της, Ανδρομέδα, είναι η ομορφότερη στον κόσμο. Για να γλιτώσει η χώρα από την οργή του Ποσειδώνα, έπρεπε η Ανδρομέδα να θυσιαστεί, όπως θα γινόταν αν τελικά δεν την έσωζε ο Περσέας. Η Ανδρομέδα παντρεύτηκε τον Περσέα κι απέκτησαν έξι γιους και μία κόρη, έζησαν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα και μετά τον θάνατό τους η Αθηνά τούς έκανε άστρα για να μείνει η ιστορία και η αγάπη τους ανεξίτηλη στον χρόνο.

Η οικογένεια αστερισμών του Περσέα, όπως ονομάζονται, οι αστερισμοί της Κασσιόπης, της Ανδρομέδας, του Πηγάσου, του Περσέα και του Κηφέα είναι εαρινοί αστερισμοί, ορατοί συνήθως από τα μέσα Φλεβάρη. Ίσως να έχεις ακούσει για τον γειτονικό γαλαξία της Ανδρομέδας. Αν λοιπόν βρεθείς εκτός πόλεως μια νύχτα ασέληνη στο τέλος της «ουράς» του αστερισμού της Ανδρομέδας θα δεις πού είναι ο πιο κοντινός μας γαλαξίας.

Πολλοί λένε πως πίσω από τη μυθολογία κρύβονται πολλοί συμβολισμοί και πως απαιτείται περισσότερη σπουδή κι εμβάθυνση για να κατανοήσει κανείς πλήρως τα νοήματά της. Προσωπικά, βρίσκω τη μυθολογία απείρως ελκυστική και με την πρώτη ανάγνωση κι εν μέρει, δε θα ήθελα να ρισκάρω με μια ανάλυση που ίσως μού καταστρέψει τη «μαγεία». Εξάλλου, το να κοιτάς με έναν σημαντικό άλλο τα αστέρια και να μιλάς για μύθους έχει τη στόφα ενός αυθεντικού αγνού έρωτα, είναι απ’ την ίδια συνταγή που φτιάχνονται τα παραμύθια. Δοκίμασέ το και θα δεις!

via

Αλέκος Φασιανός – Η ζωή και το έργο του σπουδαίου ζωγράφου

 

Η ζωή και το έργο του Αλέκου Φασιανού

Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1955-1960) με τον Γιάννη Μόραλη. Λίγο μετά την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1960, γκαλερί Α23), πήγε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des Βeaux-Αrts, κοντά στους Clairin και Dayez (1962-64). Τελικά εγκαταστάθηκε πιο μόνιμα στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου έζησε επί 35 χρόνια, κρατώντας πάντως μια στενή και τακτική σχέση με την Ελλάδα.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τέχνης του διαμορφώθηκαν βαθμιαία, στη διάρκεια της διαμονής του στο Παρίσι, όπου είχε την ευκαιρία να εξοικειωθεί, μεταξύ άλλων, με τις μοντέρνες τάσεις της δεκαετίας του 1960.

Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς του, δεν συντάχθηκε εμφανώς με τα ευρωπαϊκά πρωτοποριακά ρεύματα της εποχής. Παρέμεινε πιστός στην παραστατική ζωγραφική και στις ελληνικές καταβολές του, διατηρώντας μέχρι τέλους το σεβασμό του για κάποια διδάγματα της γενιάς του 30, την αγάπη του για την ελληνική τέχνη (αρχαία, βυζαντινή, λαϊκή), και τους ισχυρούς δεσμούς του με τη βιωμένη εμπειρία του ελληνικού χώρου.

Στα θέματά του κυριαρχεί η ανθρώπινη φιγούρα, η οποία αποδίδεται αρχικά με μια ηθελημένη απλοϊκότητα, αλλά με τον καιρό εξελίσσεται και αποκτά μια κυρίαρχη παρουσία στο χώρο. Σχεδιάζεται σχηματοποιημένα, με λιτά και καθαρά περιγράμματα, σε συνθέσεις επίπεδες με ελάχιστη φωτοσκίαση. Συχνά το χρώμα απλώνεται έντονο και εννιαίο σε όλη την επιφάνεια της μορφής, δίνοντας μια εντυπωσιακή μνημειακότητα στην εικόνα, η οποία λειτουργεί κυρίως ποιητικά και όχι ρεαλιστικά.

Τα μοτίβα που κατά καιρούς εμφανίζονται στη ζωγραφική του, τόσο τα καθαρώς ανθρωποκεντρικά (ποδηλάτες, καπνιστές, ερωτικά ζευγάρια, κ.ά) όσο και εκείνα που περιγράφουν αντικείμενα ή χώρους, προέρχονται καταρχήν από μια οικεία καθημερινότητα, η οποία όμως παίρνει μια μυθική διάσταση, ιδίως όταν υπάρχουν και άμεσες αναφορές σε πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας.

Είχε ασχοληθεί με την εικονογράφηση βιβλίων γνωστών ποιητών και συγγραφέων στην Ελλάδα και τη Γαλλία (των Ελύτη, Ταχτσή, Καβάφη, Aragon, Apollinaire κ.ά.). Είχε επίσης σχεδιάσει αφίσες και γραμματόσημα. Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και άλλους θιάσους, σε παραστάσεις αρχαίου δράματος και σύγχρονων έργων.

Ο Αλέκος Φασιανός είχε εκδόσει δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Το 2000 φιλοτέχνησε έργα για το Σταθμό Μεταξουργείο του αθηναϊκού Μετρό. Έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες για το έργο του, από την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν αρκετές μονογραφίες του. Το 1999 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και το 2010 τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση με το παράσημο της Legion d’Honneur (Officier des Lettres et des Arts).

Παρουσίασε το έργο του σε περισσότερες από 70 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Η τελευταία αναδρομική του έκθεση έγινε στην Εθνική Πινακοθήκη (2004), με τίτλο Φασιανός, Μυθολογίες του καθημερινού. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη του κόσμου (Μπιενάλε Sao Paulo 1971, Μπιενάλε Βενετίας 1972, Ευρωπάλια, Βρυξέλλες 1982, Μπιενάλε Γραφιστικής Μπάντεν – Μπάντεν 1985, κ. ά.).

via

Tαΐστρα για πουλιά με ανακυκλωμένα υλικά

 

Βοηθήστε τα παιδιά να μάθουν για τους φτερωτούς φίλους μας αυτό το χειμώνα, φτιάχνοντας μία ταΐστρα που θα κρεμάσετε στο παράθυρο.

Πως θα την κατασκευάσετε:
Καλύψτε ένα καθαρό χαρτοκιβώτιο (μεσαίο μέγεθος) με πολύχρωμες λωρίδες από κολλητική ταινία.
Χρησιμοποιώντας ένα κοπίδι (μόνο για ενήλικες), κόψτε μεγάλα ανοίγματα στις δύο αντίθετες πλευρές, όπως φαίνεται στη φωτογραφία.
Κάντε δύο τομές σχήματος Χ στην επάνω πλευρά για να την κρεμάστρα.

• Περάστε ανθεκτικό καλώδιο μέσα από τις τρύπες και δέστε τα δύο άκρα.
• Κάντε μία θηλιά και κόμπο για το κρέμασμα.
• Κρεμάστε την ταΐστρα σε ένα γάντζο έξω από το παράθυρο.
• Τώρα γεμίστε τη με φαγητό για τα πουλάκια.
• Μπορεί να περιμένετε μία δύο ημέρες μέχρι να έρθουν τα πουλιά για φαγητό.
• Αν όμως δείτε ότι δεν έχετε επισκέψεις, τότε ίσως πρέπει να αλλάξετε την ποικιλία των σπόρων

Βοηθήστε και ενθαρρύνετε τα παιδιά να μάθουν περισσότερα πράγματα για την ορνιθολογία.
Πείτε τους να κρατήσουν ένα ημερολόγιο με τις παρατηρήσεις τους, πόσες επισκέψεις έχετε και ότι άλλο τους έκανε εντύπωση.
Η δεξιότητα αυτή οικοδομεί, την επιστήμη της φύσης, την ταξινόμηση, την παρατήρηση.

via

Οδός ονείρων, αδιέξοδος: μια φωτογραφία, ένα ποίημα της Κικής Δημουλά

Μια φωτογραφία, μια ιστορία” και αυτή τη φορά η φωτογραφία μας είναι “ντυμένη” με την εξαιρετική ποιήση της Κικής Δημουλά.

Φωτογραφία: στη Νέα Ηράκλεια.

“Φυσικά και ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;
Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι.

via