Μοτίβα και σύμβολα: Ο Καθρέφτης του Ταρκόφσκι

 

Σε ασπρόμαυρο πλάνο βλέπουμε τον ασθενή με τη θεραπεύτριά του, η οποία του ζητά να της αφεθεί. Παρατηρούμε μία σχέση εξουσίας, καθώς ο ασθενής βρίσκεται σε πλήρη εξάρτηση από την θεραπεύτριά του: το γεγονός ότι η αποκατάσταση της υγείας του εξαρτάται από την ίδια και η προτροπή της να αφεθεί στα χέρια της δημιουργεί μία μεταφορά της βιβλικής δημιουργίας του ανθρώπου από τον Θεό, ο οποίος του εμφύσησε τη ζωή. Η θεραπεύτρια αγγίζει τα χέρια και την πλάτη του ασθενή, ενώ στο τέλος τον προτρέπει να αρθρώσει την φράση «Μπορώ να μιλήσω». Η Ελίζα Σικαλοπούλου στο άρθρο της «Όνειρα και πραγματικότητες. Το μοντάζ στον καθρέφτη» υποστηρίζει: «Σε συνθήκη ονειρικής mise-en- scène, η ταινία ανοίγει πριν τα génériques με δύο πλάνα (ένα μικρής διάρκειας στα 20” και ένα πολύ μεγάλης στα 3:38’), γυρισμένα σε ντοκιμαντερίστικο στυλ, ενός εφήβου που τραυλίζει κάνοντας εξάσκηση με τη θεραπεύτριά του και κατορθώνοντας τελικά να αρθρώσει ένα υπαρξιακό και ανακουφιστικό «Μπορώ να μιλήσω», που παραπέμπει στο χριστιανικό «Εν αρχή ην ο λόγος,» καθώς και στην κατακερματισμένη αναπαράσταση του Εγώ ως ομιλούντος υποκειμένου»[1].

Εάν πραγματοποιήσουμε μια ολίσθηση–αναλογία από τον μικρόκοσμο στον μακρόκοσμο η θεραπεύτρια μοιάζει με έναν γλύπτη που σμιλεύει ένα γλυπτό, δίνοντάς του πνοή, όπως ο γλύπτης-Θεός πλάθει τον άνθρωπο-γλυπτό, εμφυσώντας του τη ζωή. Η απουσία χρωμάτων προσδίδει την αίσθηση του απόκοσμου και του άχρονου, καθώς πρόκειται για μια δράση που υπερβαίνει τον ασφυκτικό περιορισμό σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Πρόκειται για μία πράξη Γέννησης -για την οποιαδήποτε γέννηση ή αναγέννηση: ενός ανθρώπου, μίας κινηματογραφικής ταινίας, μιας ιδέας, μιας σχέσης. Οι κινήσεις της θεραπεύτριας θυμίζουν τελετουργία, την τελετουργία της γέννησης και παράλληλα της ίασης. Δύο έννοιες που βρίσκονται όμως σε πλήρη εξάρτηση η μία από την άλλη. Η θεραπεύτρια-γλύπτης-Θεός μοιάζει με υπνωτιστή, ο οποίος ασκεί πλήρη έλεγχο στον υπνωτιζόμενο. Όπως ακριβώς και ο σκηνοθέτης-Θεός υπνωτίζει-κατευθύνει τον θεατή του να βυθιστεί στο δημιούργημά του.

 

Ο Παράδεισος συγχωρεί

Σε επόμενη σκηνή ο θεατής βλέπει την απεραντοσύνη των εκτάσεων και του ουρανού, οι οποίες παραπέμπουν στον Παράδεισο: είναι όμως ένας παράδεισος, ο οποίος δεν είναι ουτοπικός αλλά επίγειος. Ένας παράδεισος μέσα-στη-γη, ένας ενδόκοσμος παράδεισος, γεγονός που κλείνει το μάτι στον θεατή υπενθυμίζοντάς του το ίδιο το θαύμα της δημιουργίας: η φύση ως καθημερινό θαύμα, ως μία υπαρκτή Εδέμ, λειτουργεί ως ο ιδεατός χώρος-πλαίσιο του ανθρώπου, επαναφέροντάς τον σε μια υπερ-ιστορική, υπερ-πολιτισμική κατάσταση, λειτουργώντας ως μια κλασική μεταφορά της κατάστασης πριν την Πτώση. Εξαιρετικό ενδιαφέρον προκαλεί εδώ η στατική φιγούρα της γυναίκας: όταν αρχικά την βλέπουμε με γυρισμένη πλάτη βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον-πλαίσιό της, σαν μία υπερβατική, σχεδόν εξαγιασμένη φιγούρα. Η ενδιαφέρουσα αντίθεση πραγματοποιείται στη συνέχεια όταν βλέπουμε τη γυναίκα να καπνίζει. Η χρήση του τσιγάρου δημιουργεί αυτόματα μια ισχυρή αντίθεση με το παραδείσιο τοπίο και την εναρμονισμένη σε αυτό φιγούρα. Μας υπενθυμίζει πως πρόκειται για άνθρωπο, πως το προπατορικό αμάρτημα έχει ήδη συντελεστεί, πως βρισκόμαστε μετά την Πτώση, πως ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος, έχει κάποιες φορές ανάγκη από εξαρτήσεις, παρόλα αυτά εξακολουθεί να έχει δικαίωμα και πρόσβαση στον Παράδεισο, ο οποίος πλέον κατανοεί και συγχωρεί το λάθος, αγκαλιάζει την φθαρτότητα και την ατέλεια.

Οι κλίμακες της φωτιάς

Δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο που εντοπίζουμε στην επιλογή του τσιγάρου είναι ότι αποτελεί την μικροκλίμακα της φωτιάς, την ελάχιστη δηλαδή δυνατή φωτιά, σε αναλογία με την μετέπειτα πυρκαγιά. Βλέπουμε δηλαδή δύο διαμετρικά αντίθετες καταστάσεις της φωτιάς, την ελάχιστη και τη μέγιστη (και τη μεσαία στη συνέχεια [το τζάκι και η καιόμενη βάτος]). Η φωτιά αναπόσπαστο στοιχείο της φύσης περικυκλώνει τον άνθρωπο, υπενθυμίζοντάς του διαρκώς την αδυναμία του. Και τα τρία επίπεδα φωτιάς (ελάχιστο, μεσαίο και μέγιστο) μοιάζουν με υπενθυμίσεις της τρωτότητας, της φθαρτότητας, της ατέλειας του ανθρώπου: το τσιγάρο (ελάχιστη) υπενθυμίζει την αδυναμία του να ελέγξει και να αντισταθεί σε εξαρτήσεις, η μεσαία (το τζάκι) την αδυναμία του μπροστά στις θερμοκρασίες της φύσης (νιώθει υπερβολικό κρύο και ζέστη), η μέγιστη (πυρκαγιά) την αδυναμία του μπροστά στη φύση: οι φιγούρες στέκονται ακίνητες, σα μαρμαρωμένες και αγναντεύουν τη φωτιά, κοιτούν με δέος και παγώνουν μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, το οποίο ισούται με τη δική τους μικρότητα: η φωτιά που καίει, που εξαφανίζει, που σκοτώνει, που καταστρέφει, που τραυματίζει, που ακρωτηριάζει, που βασανίζει. Ο άνθρωπος ανίσχυρος μπροστά στη φωτιά-φύση, ανίσχυρος μπροστά στη φθορά, στο γήρας, στον θάνατο.

Ρίζες

Η δεύτερη αντίθεση παρατηρείται με την άφιξη του γιατρού. Μια φιγούρα με κοστούμι συμβολίζει την αντίθεση από την ηρεμία και τη γαλήνη της φύσης. Το κοστούμι σύμβολο της επαγγελματικής επιτυχίας, των ευθυνών, του άγχους, των υποχρεώσεων, ενίοτε του κυνισμού και της φιλοδοξίας φαντάζει ξένο στο εδεμικό τοπίο, δημιουργώντας μια αντίθεση με τη γύμνια (σύμβολο της αθωότητας) των πρωτόπλαστων. Οπότε, ενδιαφέρον προκαλεί στη συνέχεια η άμεση και ξαφνική πτώση του γιατρού από το ξύλινο στήριγμα. Σα να τον ξερνάει η ίδια η φύση, υπενθυμίζοντάς του πως αποτελεί μια παραφωνία. Πράγματι, το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιεί και δηλώνει ο γιατρός μετά την πτώση του είναι πως έπεσε και βρήκε ρίζες. Συνειδητοποιεί πως «τα φυτά νιώθουν και καταλαβαίνουν», πως «εμείς τρέχουμε, αισχρολογούμε, βιαζόμαστε» και «δεν πιστεύουμε στη φύση μέσα μας». Η στιγμή που ο γιατρός αγγίζει και κοιτάζει τις ρίζες έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον: το βλέμμα του γιατρού είναι εκστατικό, κοιτάζει σα να ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον κόσμο, σα να συνειδητοποιεί τον κοινό για όλους τόπο προέλευσης: τις ρίζες. Οι ρίζες διεισδύουν μέσα στη γη, όπως ακριβώς διεισδύουν μέσα στα έγκατα της ύπαρξής μας, καθορίζοντας την ταυτότητά μας και στοιχειώνοντάς την με τη μνήμη. Οι ρίζες που κρατάει και κοιτάει ο γιατρός είναι σαν μια οπτική και υλική αποτύπωση της ίδιας της μνήμης. Οι ρίζες-μνήμη είναι αυτές που προκαλούν το στοίχειωμα της ύπαρξης από το παρελθόν της, με το οποίο είναι ισόβια αλυσοδεμένη. Η ύπαρξη η αλυσοδεμένη με το παρελθόν της, όπως το αλυσοδεμένο με τις ρίζες του δέντρο, μια αναλογία του ανθρώπου με το δέντρο και κατ’ επέκταση με τη φύση, ο άνθρωπος ως μέρος της φύσης, ως απλά ένα κομμάτι των έμβιων όντων του συμπαντικού παζλ και όχι ως το κέντρο του. Ο Ταρκόφσκι στο Σμιλεύοντας τον χρόνο εξομολογείται: «Σε όλες μου τις ταινίες απέδιδα μεγάλη σημασία σ’ ότι έχει σχέση με τις ρίζες μας: δεσμοί με το οικογενειακό σπίτι, την παιδική ηλικία, τον τόπο, τη Γη»[2].

Η πτώση του γιατρού στη γη-χώμα παραπέμπει σε ένα χαρακτηριστικό μοτίβο του Ταρκόφσκι. Σύμφωνα με τον Antoine de Baecque «ο Ταρκόφσκι είναι ένας γήινος σκηνοθέτης, σκηνοθέτης της γης του. Ανακατωμένες με τη λάσπη, οι υπάρξεις του βρίσκουν τη δύναμη να επιζήσουν και να γνωρίσουν την περιπλάνηση των ονειροπολήσεων. Στραμμένο προς τα κάτω, το βλέμμα του καλλιτέχνη επιβάλλει σε όλους μια συγχώνευση με την ύλη, με τη γη. Αυτή η γη κατατρέχει τον Ταρκόφσκι. […] Ωστόσο, η γη του Ταρκόφσκι δεν είναι τίποτα χωρίς νερό, νερό βαρύ, ακίνητο, περιορισμένο, κυκλωμένο, όπου λιμνάζουν οι νοσταλγίες, όπως το νερό τ’ ουρανού, φως αμυδρό της βροχής, που αγγέλλει το ουσιώδες.[3] Σ’ αυτόν τον συνδυασμό, της γης και του νερού, εδρεύει η δύναμη της ζωής. Από τις ρίζες ως τα φύλλα, δρόμος αποτυπωμένος από την κάμερα με πολλαπλές επαναλήψεις, καταγράφεται μ’ αυτόν τον τρόπο το γήινο οδοιπορικό. […] Μέσα από αυτή τη διαδοχή, ο Ταρκόφσκι ξεδιπλώνει το μυστήριο της γένεσης και μετά της αναγέννησης. […] όσο περισσότερο το νερό συγκρατιέται, όσο περισσότερο λιμνάζει, τόσο περισσότερο περιέχει τη δύναμη της ζωής. Το ακίνητο νερό, το περιορισμένο, το περιχαρακωμένο, είναι το ίδιο το υλικό των πυρετών του Ταρκόφσκι. Γίνεται ρευστό, όπου λιμνάζουν οι συγκινήσεις, αυτές οι συγκινήσεις που το πολύ ζωντανό νερό θα τις πάει μακριά. Ο Ταρκόφσκι είναι ένας ποιητής του βαρέως ύδατος».[4] Στον Καθρέφτη βλέπουμε διάφορα αντικείμενα μέσα σε αυτά τα λιμνάζοντα νερά. Σύμφωνα με τον Σωτήρη Γουνέλα «Ψηλαφεί όλα τα πράγματα που στέκουν βυθισμένα στην ησυχία του νερού, πέτρες, γυαλιά, καρφιά, μέταλλα, βρύα, σκουπίδια, οτιδήποτε πεταμένο κι ίσως άχρηστο, που εκεί στο βάθος του νερού, καθώς το φωτίζει η ματιά του, αποκτά μιαν άλλη αξία, γίνεται κάτι σαν φωτεινός θάνατος, σαν μικρή ανάσταση».[5]

Βιωμένος χώρος

Η μνήμη πρωταγωνιστεί στον Καθρέφτη και αποκτά υλικότητα κυρίως μέσω του σπιτιού των παιδικών χρόνων. Το σπίτι πρωταγωνιστεί: πως γίνεται να πρωταγωνιστεί ένα αντικείμενο εφόσον δεν είναι άνθρωπος ή τουλάχιστον ένα έμβιο ον; Κοιτάζοντας το σπίτι, φιλτραρισμένο μέσα από την οπτική και το κάδρο του σκηνοθέτη, γινόμαστε μάρτυρες μιας ολίσθησης από την ιδιότητα του αντικειμένου σε αυτήν του υποκειμένου. Το σπίτι υποκειμενοποιείται γιατί είναι ένας χώρος βιωμένος, ένας χώρος εμποτισμένος με τη μνήμη, ένας χώρος στοιχειωμένος με τα βιώματα του κατοίκου, ένας χώρος που μπορεί να ιδωθεί μόνο σε πλήρη εξάρτηση από το υποκείμενο που τον κατοίκησε. Έτσι, στον Καθρέφτη δεν βλέπουμε στην ουσία το σπίτι αλλά το  β λ έ μ μ α  του ήρωα, που επαναβιώνει το παρελθόν του, που ανασυνθέτει την περασμένη του ζωή. Η ανακατασκευή του παρελθόντος, «αυτή η ανάμνηση είναι μία δράση που φέρει το στίγμα του εαυτού. […] Μέσω της αναδημιουργίας του παρελθόντος πρωταγωνιστούν οι προτιμήσεις, η ελευθερία. Σύμφωνα με τον Faure-Fremiet αυτή η αναδημιουργία δε διαφέρει ουσιαστικά από την καλλιτεχνική δημιουργία»[6].

Ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ερείπια

Από το ταβάνι του σπιτιού βλέπουμε να πέφτουν ερείπια. Στη συνείδηση-μνήμη του αφηγητή το σπίτι χάνει την ίδια την ιδιότητά του, χάνει τον λόγο για τον οποίο προοριζόταν: η λειτουργία του, ως μήτρα ασφάλειας, προστασίας και οικειότητας υπονομεύεται. Το σπίτι φαντάζει τώρα απειλητικό και θλιβερό γιατί είναι ετοιμοθάνατο. Το σπίτι καταρρέει, μετατρέπεται σε ερείπιο: σε ένα μεταίχμιο ζωής – μη ζωής, όπως ένα φάντασμα, όπως ο ίδιος ο ήρωας στο παρόν του: είναι ετοιμοθάνατος, βρίσκεται επίσης στο μεταίχμιο ζωής – μη ζωής, είναι επίσης μία ύπαρξη που καταρρέει.

Καθρέφτες

Οι καθρέφτες δεσπόζουν. «Οι καθρέφτες δίνουν τον τόνο και μέσω ενός φαινομένου πολλαπλών αντανακλάσεων, επιτρέπουν στις αναμνήσεις να συναρθρωθούν η μία με την άλλη. […] Ο Ταρκόφσκι σκηνοθέτησε την ταινία του ξεκινώντας από δύο καθρέφτες. Ο πρώτος, τοποθετημένος στο τέλος (στο νοσοκομείο όπου πεθαίνει ο ήρωας) αντανακλά την περασμένη ζωή. Ένας δεύτερος, τοποθετημένος στην αρχή της ιστορίας, παραπέμπει στο παρόν του αφηγητή. Ένα μάτι ανάμεσα σε δύο καθρέφτες: προκαλεί μια αδιαίρετη διαίρεση των αντανακλάσεων. Το βλέμμα μεταφέρεται από τον έναν στον άλλον καθρέφτη με ατελείωτες παραλλαγές. […] Τρεις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών βυθίζονται σ’ αυτό το σκηνικό σα μαρτυρίες του κόσμου που ξυπνά»[7].

Ο καθρέφτης είτε ραγισμένος είτε όχι είναι πάντοτε παραμορφωτικός. Πάντοτε η αντανάκλαση-το είδωλο-ο αντικατοπτρισμός. Οπότε πάντοτε εξαρτημένος από το εκάστοτε βλέμμα. Ο καθρέφτης-αντανάκλαση του βλέμματός-μου, είναι πάντα ένας διάλογος: ένα χωνευτήρι βλεμμάτων (βλ. λχ. το ναρκισσιστικό, ωραιοπαθές βλέμμα της γυναίκας με τα γαλάζια σκουλαρίκια σε αντίθεση με το βαθύ βλέμμα του παιδιού, βλέμμα δυσανάλογο με την ηλικία του, βλέμμα που θα μπορούσε να ανήκε στον μεσήλικα αφηγητή, ο οποίος επιστρέφει με τη μνήμη του σε έναν παρελθοντικό εαυτό του). Όλοι οι καθρέφτες αποτελούν κομμάτια που συνθέτουν έναν μεγαλύτερο καθρέφτη, το σπίτι των παιδικών αναμνήσεων του ήρωα. Το σπίτι-μνήμη, που όπως προαναφέραμε φαντάζει σαν τον καθρέφτη της παιδικής ηλικίας, τον καθρέφτη της ζωής του που έχει πια περάσει. Είναι ετοιμοθάνατος άρα ολόκληρη πλέον η ζωή του είναι ένας καθρέφτης, μια αντανάκλαση αυτού που είχε κάποτε υπάρξει. Σύμφωνα με τον Antoine de Baecque το βλέμμα του Ταρκόφσκι «είναι επίμονο, στηριγμένο γερά, σχεδόν βεβιασμένο, το μόνο βλέμμα που είναι ικανό να χαράξει ένα αυλάκι μέσα σ’ αυτό το βαρύ υλικό των αισθήσεων. Ο Ταρκόφσκι είναι ο σκηνοθέτης του επίμονου, του έμμονου βλέμματος»[8].

Η Ελίζα Σικαλοπούλου στο άρθρο της για τον Καθρέφτη συσχετίζει τον καθρέφτη με τον χρόνο: «Ο χρόνος θρυμματίζεται, καθίσταται πολυπρισματικός σαν καθρέφτης μέσα στον οποίο τα είδωλα λιώνουν και συμπλέκονται, υποβάλλοντας το θεατή σε πολλαπλά δίκτυα αντανακλάσεων που αποτελούν αλλοιώσεις, φωτεινές παραμορφώσεις του χώρου και το χρόνου με αυτονομία, υλικότητα και δική τους ζωή, σαν ανθρωποκεντρικά χρονικά γλυπτά».[9]

Γάλα

Μία άλλη εικόνα που υπάρχει στις αναμνήσεις του πρωταγωνιστή στο σπίτι των παιδικών του χρόνων είναι το χυμένο γάλα. Το λευκό γάλα σύμβολο του αγνού και κατ’ επέκταση της παιδικής αθωότητας[10], η πρώτη τροφή ενός έμβιου όντος που μόλις έρχεται στη ζωή είναι τώρα χυμένο: χυμένο άρα πεταμένο άρα χωρίς να έχει πλέον τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί. Το γάλα που κάποτε καλωσόρισε τον ήρωα στη ζωή, κείται τώρα αδρανές και ά-χρηστο, αποχαιρετώντας τον από τη ζωή. Οι σταγόνες γάλατος πέφτουν, όπως και οι στιγμές ζωής του καθενός.

Πτήσεις

Χαρακτηριστικές επίσης είναι οι εικόνες της κοπέλας που αιωρείται πάνω από το κρεβάτι και του άντρα που αιωρείται πάνω από τη γη με το αερόστατο. Η αιώρηση, οι άνθρωποι που ίπτανται, ένα ξεκάθαρα ονειρικό μοτίβο και μια ουτοπική-απωθημένη επιθυμία του ανθρώπου προϋποθέτει και ταυτόχρονα συνεπάγεται την αναίρεση της βαρύτητας, του βασικής αιτίας ύπαρξης της γης και άρα της ζωής. Τώρα ένας άνθρωπος που βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου ετοιμάζεται για την προσωπική του πτήση. Το σπουργίτι σύμφωνα με τον Baecque «λειτουργεί σαν το πέρασμα της μαρτυρίας ανάμεσα στο κορμί του αρρώστου και στη μνήμη του»[11].

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αντρέι Ταρκόφσκι: Σμιλεύοντας τον χρόνο, Νεφέλη, Αθήνα 1987.

Antoine de Baecque: Αντρέι Ταρκόφσκι. Μια ξενάγηση στο έργο του, μετάφρ. Δώρα Δημητρούλια, Γκοβόστη, Αθήνα 1992.

Ελίζα Σικαλοπούλου: «Όνειρα και Πραγματικότητες: Το Μοντάζ στον Καθρέφτη», πηγή: http://www.cinephilia.gr/index.php/tainies/classicus/5894-oneira-kai-pragmatikotites-to-montaz-ston-kathrefti-tis-elizas-sikalopoylou#

Pucelle, J.: Le temps, Presses Universitaires de France, Paris, 1972.

Σωτήρης Γουνέλας: Ταρκόφσκι. Ένας νοσταλγός του παραδείσου, Διάττων, Αθήνα 1989.

 

*H Ιφιγένεια Καφετζοπούλου είναι Υποψήφια Διδάκτωρ Θεατρολογίας και Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Θεατρικής Αγωγής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.

 

 

 

[1] Ελίζα Σικαλοπούλου: «Όνειρα και πραγματικότητες. Το μοντάζ στον καθρέφτη», πηγή: http://www.cinephilia.gr/index.php/tainies/classicus/5894-oneira-kai-pragmatikotites-to-montaz-ston-kathrefti-tis-elizas-sikalopoylou#, τελευταία πλοήγηση: 04-07-2021.

 

[2] Αντρέι Ταρκόφσκι: Σμιλεύοντας τον χρόνο, Νεφέλη, Αθήνα 1987, σ. 266.

[3]Antoine de Baecque: Αντρέι Ταρκόφσκι. Μια ξενάγηση στο έργο του, μετάφρ. Δώρα Δημητρούλια, Γκοβόστη, Αθήνα 1992, σ. 29.

[4][4] Ό.π., σ. 31.

[5] Σωτήρης Γουνέλας: Ταρκόφσκι. Ένας νοσταλγός του παραδείσου, Διάττων, Αθήνα 1989, σ. 8.

[6] Pucelle, J.: Le temps, Presses Universitaires de France, Paris, 1972, σ. 39.

[7] Antoine de Baecque: Αντρέι Ταρκόφσκι. Μια ξενάγηση στο έργο του, μετάφρ. Δώρα Δημητρούλια, Γκοβόστη, Αθήνα 1992, σ. 111-115.

[8] Antoine de Baecque: Αντρέι Ταρκόφσκι. Μια ξενάγηση στο έργο του, μετάφρ. Δώρα Δημητρούλια, Γκοβόστη, Αθήνα 1992, σ. 53.

[9] Ελίζα Σικαλοπούλου: «Όνειρα και Πραγματικότητες: Το Μοντάζ στον Καθρέφτη», πηγή: http://www.cinephilia.gr/index.php/tainies/classicus/5894-oneira-kai-pragmatikotites-to-montaz-ston-kathrefti-tis-elizas-sikalopoylou#, τελευταία πλοήγηση 04-07-2021.

[10] Σύμφωνα με τον Baecque τα παιδιά στον Ταρκόφσκι δεν είναι μόνο σύμβολα της αθωότητας: «Τα παιδιά του Ταρκοφσκι ενσαρκώνουν ταυτόχρονα την τερατοσύνη του κόσμου και την αγιότητά του», βλ. Antoine de Baecque: Αντρέι Ταρκόφσκι. Μια ξενάγηση στο έργο του, σ. 74.

[11] Antoine de Baecque: Αντρέι Ταρκόφσκι. Μια ξενάγηση στο έργο του, σ. 108.

 

---

Η Ιφιγένεια Καφετζοπούλου είναι Υποψήφια Διδάκτωρ Θεατρολογίας του τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ε.Κ.Π.Α. και Αναπληρώτρια καθηγήτρια Θεατρικής Αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ε.Κ.Π.Α. και του μεταπτυχιακού προγράμματος του ιδίου τμήματος. Οι συμμετοχές της σε συνέδρια περιλαμβάνουν τις εξής ανακοινώσεις: «Ο χρόνος στο θέατρο: η παράσταση Το Γάλα υπό το πρίσμα τεσσάρων παραγωγών», «Η ψηφιακή μετάβαση. Ο διάλογος με τους νόμους της Google»,  «Η τέχνη στο σχολείο. Το παράδειγμα του θεατρικού συγγραφέως και εκπαιδευτικού Βασίλειου Κατσικονούρη», «Η ρευστότητα του φύλου στην αθέατη πλευρά της αρχαίας τραγωδίας σε διάλογο με τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία: το παράδειγμα του Χρύσιππου και του Φαέθοντος». Τα ποιήματά της «Πρόσκρουση» και «Τίμημα» έχουν δημοσιευτεί στο 62ο Τεύχος του έντυπου περιοδικού Μανδραγόρας (2020) και τα ποιήματα «Καρδιά», «Enjoy your flight» και «Υλικό» στο αντίστοιχο ηλεκτρονικό περιοδικό. Τα ποιήματα «Βιασμός», «Διάψευση» και «Μόλυνση» έχουν δημοσιευτεί στο ηλεκτρικό περιοδικό Diastixo.gr.

Jean Cocteau τα υπέροχα αποφθέγματά του! "Να καλλιεργήσεις αυτό για το οποίο το κοινό σε επικρίνει. Αυτό είναι πραγματικά ο εαυτός σου."

Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέα, ζωγράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου Ζαν Κοκτώ.


Από τα έργα του τα πιο γνωστά είναι το θεατρικό "Τα Τρομερά παιδιά" και οι ταινίες "Οι Τρομεροί Γονείς" (1948), "Η Ωραία και το Κτήνος" (1946) και "Ορφέας" (1949).


Είχε γράψει για τον έρωτα...


"Να αγαπάς και να αγαπιέσαι, αυτό είναι το ιδεώδες. Με την προϋπόθεση ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο."



"Τα πιο ωραία φορέματα φοριούνται για να αφαιρούνται."




"H αλήθεια είναι υπερβολικά γυμνή. Δεν διεγείρει του άντρες."




...για τη ζωή και τον άνθρωπο...




"Ό,τι κάνει κανείς στη ζωή, ακόμα και ο έρωτας, το κάνει μέσα στην υπερταχεία που τρέχει προς το θάνατο."




"Κάπου-κάπου πρέπει να κάνουμε κάτι για να ξεκουραζόμαστε από το να μην κάνουμε τίποτα."




"Ένα θαύμα, όταν διαρκεί πολύ, παύει να θεωρείται τέτοιο. Αυτός είναι ο λόγος που οι οφθαλμαπάτες κρατάνε τόσο λίγο."




"Όσο πιο πολύ γερνάω, τόσο πιο πολύ βλέπω πως το μόνο που δεν εξασθενεί είναι τα όνειρα."




"Για να εκφράσει την ψυχή του, ο άνθρωπος δεν έχει παρά μόνο το πρόσωπό του."




"Να καλλιεργήσεις αυτό για το οποίο το κοινό σε επικρίνει. Αυτό είναι πραγματικά ο εαυτός σου."




για τη θρησκεία...




"Για να διασκεδάσουν όσο το δυνατό περισσότερο οι θεοί, πρέπει το θύμα τους να πέφτει από ψηλά."




"Όταν πρέπει να διαλέξει ποιος θα σταυρωθεί, ο όχλος θα διαλέξει πάντα να σώσει τον Βαραββά."




"Ο Θεός μας σκέφτεται, αλλά δεν σκέφτεται αντί για μας."




και για την τέχνη...




"Τα παιδιά και οι τρελοί κόβουν το Γόρδιο δεσμό που οι ποιητές ξοδεύουν μια ζωή για να λύσουν."




"Η ποίηση είναι θρησκεία χωρίς την πίστη."




"Η ποίηση είναι αναντικατάστατη. Θα ‘θελα να ‘ξερα μόνο σε τι."




"Η ανταμοιβή της τέχνης δεν είναι η φήμη ή η επιτυχία, αλλά ο εθισμός. Γι’ αυτό τόσο πολλοί κακοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τα παρατήσουν."




via

Όσα πρέπει να γνωρίζετε για τα χρυσάνθεμα

 

Με τα όμορφα ζωντανά χρώματα και τα ανάγλυφα λουλούδια τους, δεν είναι περίεργο που τα χρυσάνθεμα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα άνθη στον κόσμο.

Το λουλούδι του χρυσάνθεμου δεν αποτελεί απλώς μια εντυπωσιακή προσθήκη σε οποιοδήποτε μπουκέτο, ή στην αυλή ενός σπιτιού ως φυτό αλλά έχει επίσης μια ζωντανή ιστορία. Αναπτύχθηκε αρχικά στην Κίνα πριν φτάσει σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Το χρυσάνθεμο καλλιεργήθηκε αρχικά στην Κίνα πριν από πολλούς αιώνες, με τους ανθρώπους να προσπαθούν να καλλιεργήσουν και να διαμορφώσουν διαφορετικές ποικιλίες λουλουδιών. Στη συνέχεια εισήχθη στα δυτικά, όπου κατέπληξε τους βοτανολόγους με τα έντονα χρώματα και το φάσμα των σχημάτων του.

Ετυμολογία του φυτού

Τα χρυσάνθεμα πήραν το όνομά τους τον 17ο αιώνα από τις ελληνικές λέξεις «χρυσός» και «ανθέμιον». Αυτό συμβαίνει επειδή τα αρχικά χρυσάνθεμα είχαν κίτρινο χρώμα. Στην Ελλάδα είναι γνωστό επίσης και ως Αγιοδημητριάτικο, γιατί ανθίζει κοντά στη γιορτή του Αγ. Δημητρίου (26 Οκτωβρίου).

Το λουλούδι αυτό έχει ένα πολύ αστραφτερό όνομα. Πιστεύουμε ότι το όνομα είναι το κατάλληλο για αυτό το όμορφο λουλούδι.

Τα χρυσάνθεμα είναι το λουλούδι γέννησης του Νοεμβρίου

Εάν είστε αρκετά τυχεροί που γεννηθήκατε τον Νοέμβριο, μοιράζεστε τον μήνα γέννησής σας με αυτό το υπέροχο λουλούδι. Τα χρυσάνθεμα αντιπροσωπεύουν τη διασκέδαση, τη γενναιοδωρία και τη φιλικότητα, που σημαίνει ότι ταιριάζουν τέλεια αν γιορτάζετε τα γενέθλιά σας τον Νοέμβριο.

Τα χρυσάνθεμα ανθίζουν από τον Σεπτέμβριο μέχρι τις αρχές του χειμώνα, οπότε αυτά τα λουλούδια είναι σίγουρα στα καλύτερά τους τον ενδέκατο μήνα του χρόνου!

Αυτό το λουλούδι είναι ένας «αληθινός κύριος»

Το χρυσάνθεμο είναι ένα από τα ονομαζόμενα «Τέσσερις Κύριοι» ή «Τέσσερις Ευγενείς» - τέσσερα φυτά που απαντώνται συχνά σε παραδοσιακούς κινεζικούς πίνακες με μελάνι.

Το άνθος της δαμασκηνιάς, η ορχιδέα, το μπαμπού και το χρυσάνθεμο αντιπροσωπεύουν την αγνότητα και την επιμονή, καθώς και τις τέσσερις εποχές. Το λουλούδι χρυσάνθεμου υποδηλώνει το φθινόπωρο και τη συγκομιδή.

Τα χρυσάνθεμα μπορούν να σας κάνουν να νιώσετε καλύτερα

Οι άνθρωποι μπορούν να τρώνε τα χρυσάνθεμα με ασφάλεια, και έχουν χρησιμοποιηθεί ως φάρμακο εδώ και χιλιάδες χρόνια.

• Στη Νοτιοανατολική Ασία, τα κοτσάνια είναι δημοφιλή βρασμένα ή ελαφρά στον ατμό και παραδοσιακά χρησιμοποιούνται ως θεραπεία για πονοκεφάλους.
• Τα χρυσάνθεμα μπορούν να γίνουν τσάι, το οποίο είναι γεμάτο βιταμίνες, μέταλλα και αντιοξειδωτικά και λέγεται ότι σας δίνει ώθηση όταν αισθάνεστε κούραση και μελαγχολία από τον καιρό.
• Αυτά τα λουλούδια είναι εξαιρετικά για να καθαρίσουν τον αέρα. Ένα υπέροχο μάτσο λουλούδια χρυσάνθεμου δεν μπορεί μόνο να διακοσμήσει όμορφα ένα δωμάτιο, αλλά μπορεί επίσης να κάνει εξαιρετική δουλειά στο περιβάλλον και στον αέρα κάθε χώρου. Μια μελέτη της NASA έδειξε ότι τα χρυσάνθεμα είναι τα καλύτερα φυτά για τον καθαρισμό του αέρα, την απομάκρυνση των εσωτερικών ρύπων και για να κάνουν τα σπίτια να αισθάνονται πολύ πιο φρέσκα.

Τα χρυσάνθεμα θεωρούνται τα λουλούδια της ζωής και του θανάτου

Τα χρυσάνθεμα είναι το λουλούδι του πένθους σε ορισμένες χώρες. Αυτά τα φυτά είναι γνωστά ότι αντιπροσωπεύουν τη ζωή και τη χαρά, αλλά σε ορισμένες χώρες αντιπροσωπεύουν το αντίθετο.

Σε ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Ιταλίας και του Βελγίου, τα χρυσάνθεμα συμβολίζουν τον θάνατο και συχνά εμφανίζονται σε τάφους και σε μπουκέτα και συνθέσεις κηδείας. Ο ακριβής λόγος πίσω από αυτό είναι άγνωστος, αλλά η Ημέρα των Αγίων Πάντων στη Γαλλία γιορτάζεται την 1η Νοεμβρίου. Είναι πιθανό ότι, καθώς τα χρυσάνθεμα ανθίζουν αυτή τη εποχή, χρησιμοποιούνται για τον εορτασμό των αγαπημένων που έχουν φύγει από τη ζωή.

Τα χρυσάνθεμα θεωρούνται επίσης άνθη με αρνητική ενέργεια στη Μάλτα, όπου θεωρείται κακό να τα έχεις σε εσωτερικούς χώρους.

Τα χρυσάνθεμα στην Αμερική 

Όλες οι αμερικανικές πολιτείες και ορισμένες πόλεις έχουν ένα επίσημο λουλούδι. Το χρυσάνθεμο είναι το επίσημο λουλούδι της πόλης του Σικάγο από το 1966. Το επίσημο πορτρέτο του πρώην προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, ζωγραφισμένο το 2018, περιλαμβάνει φόντο από πολύχρωμα λουλούδια χρυσάνθεμων. Αυτό αντιπροσωπεύει το χρόνο που πέρασε δουλεύοντας και διδάσκοντας στην πόλη. Όπου κι αν βρίσκεστε στην Αμερική, τα χρυσάνθεμα είναι λατρεμένα λουλούδια που συχνά αναφέρονται ως «Ο βασιλιάς  των φθινοπωρινών λουλουδιών». Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ανθίζουν τόσο αργά μέσα στη χρονιά.

Τα χρυσάνθεμα είναι ξεχωριστά στην Ιαπωνία

Αυτά τα λουλούδια κατέχουν μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά της ιαπωνικής κοινωνίας. Όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν τα χρυσάνθεμα, η αυτοκρατορική βασιλική οικογένεια γοητεύτηκε από αυτά, σε σημείο που χρησιμοποίησε το λουλούδι στον θρόνο και την επίσημη σφραγίδα του. Ακόμη και μέχρι σήμερα, η Ιαπωνία έχει μια εθνική ημέρα χρυσάνθεμου στις 9 Σεπτεμβρίου και το Ανώτατο Τάγμα του Χρυσάνθεμου είναι η υψηλότερη τιμή που μπορεί να λάβει ένας Ιάπωνας πολίτης.

Τα χρώματα των χρυσάνθεμων έχουν διαφορετικές έννοιες

Στη βικτωριανή εποχή, τα λουλούδια είχαν τις δικές τους έννοιες. Αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσατε να πείτε σε ένα αγαπημένο σας πρόσωπο ακριβώς τι πιστεύετε για αυτούς με μια προσεκτικά επιλεγμένη σύνθεση λουλουδιών.

Τα χρυσάνθεμα έρχονται σε ένα ουράνιο τόξο χρωμάτων, που όλα σημαίνουν διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, ένα κόκκινο λουλούδι χρυσάνθεμου συμβολίζει την αγάπη και το πάθος, ένα ροζ άνθος αντιπροσωπεύει τη φιλία και ένα λευκό λουλούδι σημαίνει πίστη.

Τα χρυσάνθεμα μπορούν να ψηλώσουν περισσότερο από όσο νομίζετε. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν πάνω από 20.000 ποικιλίες του λουλουδιού και σχεδόν σαράντα είδη που τα βρίσκουμε στη φύση! Αυτά περιλαμβάνουν τις κλασικές ποικιλίες με μονή άνθιση και ποικιλίες, μαζί με μερικά πιο ασυνήθιστα λουλούδια όπως τα χρυσάνθεμα ανεμώνης και τα χρυσάνθεμα της αράχνης. 

Προσοχή: Λάβετε υπόψη ότι τα λουλούδια του χρυσάνθεμου μπορεί να είναι επιβλαβή για τους σκύλους και τις γάτες, επομένως κρατήστε τα άνθη σας μακριά από τα κατοικίδια σας.

Τα χρυσάνθεμα είναι ένα από τα κομμένα λουλούδια με τη μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Αν ψάχνετε για ένα μπουκέτο με μεγάλη διάρκεια ζωής σε βάζο, τα χρυσάνθεμα είναι η τέλεια επιλογή. Αυτά τα λουλούδια μπορούν να διαρκέσουν από 2 έως 4 εβδομάδες, καθιστώντας τα ένα από τα πιο ανθεκτικά άνθη.

Μπορείτε να παρατείνετε τη ζωή των χρυσάνθεμων σας ακόμη περισσότερο αλλάζοντας τακτικά το νερό και ακολουθώντας τις συμβουλές φροντίδας των λουλουδιών του έμπειρου προσωπικού μας.

via

Πέθανε ο Γιάννης Ιωαννίδης – Θρήνος για τον «Ξανθό» του ελληνικού μπάσκετ

Ο 78χρονος πρώην προπονητής του Άρη, του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας, Γιάννης Ιωαννίδης έφυγε χθες από τη ζωή
Ο προπονητής θρύλος που έγραψε χρυσές σελίδες δόξας στο ελληνικό μπάσκετ, ο Γιάννης Ιωαννίδης έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών, βυθίζοντας στο πένθος τον ελληνικό αθλητισμό.
Υπήρξε μια εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο του μπάσκετ και οδήγησε σε μεγάλες επιτυχίες, τον Άρη, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ αλλά και την Εθνική μας ομάδα, δημιουργώντας σχολή στον τρόπο προπόνησης, καθώς ήταν πάντα πρωταγωνιστής στις ομάδες που κοουτσάρισε.


Ένας μύθος για το ελληνικό μπάσκετ αλλά και για τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, καθώς στην τεράστια καριέρα του κατέκτησε 12 πρωταθλήματα Ελλάδας και έξι Κύπελλα.


Η «εκτόξευση» με τον Άρη

Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο «ξανθός» όπως τον αποκαλούσαν οι Έλληνες φίλαθλοι, γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1945 και η πορεία του στο μπάσκετ ήταν αν μη τι άλλο μοναδική.

Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στον Άρη, τη σεζόν 1978-1979 και την επόμενη χρονιά δούλεψε (για δύο σεζόν) στον Γ.Σ. Λάρισας. Η Θεσσαλονίκη όμως τον… κάλεσε ξανά κοντά της και το 1982 γύρισε στον Άρη, για να γράψει ιστορία.

Η τεράστια ομάδα με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Σούμποντιτς, τον Φιλίππου, τον Ρωμανίδη, τον Γουίλτζερ και άλλους παίκτες κυριάρχησε στο ελληνικό μπάσκετ με συνεχόμενες κατακτήσεις τίτλων.

Παράλληλα οι «κίτρινοι» υπό την καθοδήγηση του Γιάννη Ιωαννίδη εντυπωσίασαν με τις εμφανίσεις τους στο Κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων, χαρίζοντας μυθικές βραδιές στους Έλληνες φιλάθλους.

Η «χρυσή» εποχή στον Ολυμπιακό

Ο Γιάννης Ιωαννίδης πανηγύρισε μεγάλες επιτυχίες στον πάγκο του Άρη, αλλά μετά από οκτώ χρόνια παρουσίας στην ομάδα της Θεσσαλονίκης «μετακόμισε» στον Πειραιά.

Το καλοκαίρι του 1991 έγινε το μεγάλο «μπαμ», με τον Ολυμπιακό ν’ ανακοινώνει την πρόσληψη του κορυφαίου Έλληνα προπονητή. Μια «χρυσή» εποχή ξεκινούσε για την ομάδα του Πειραιά.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης έμεινε για πέντε χρόνια στους «ερυθρόλευκους» ενώ την επόμενη διετία εργάστηκε στην ΑΕΚ, με την οποία είχε εξαιρετική πορεία.

Ο κορυφαίος προπονητής επέστρεψε στον Ολυμπιακό το 1999 και έμεινε για μια σεζόν μονάχα στον πάγκο των πειραιωτών.

Αυτή ήταν και η τελευταία σεζόν που εργάστηκε σε σύλλογο, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί πως ο Γιάννης Ιωαννίδης κάθισε σε δύο διαφορετικές περιόδους στον πάγκο της Εθνικής μας ομάδας.

Η πρώτη ήταν την περίοδο 1980-1981 και η δεύτερη το 2002-2003.

Στα χέρια του το ελληνικό μπάσκετ μεγαλούργησε και οι επιτυχίες που είχε στις ομάδες που εργάστηκε έγραψαν ιστορία.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ασχολήθηκε και με την πολιτική, καθώς είχε εκλεγεί και βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία ενώ είχε διατελέσει (σε δύο διαφορετικές περιόδους) υφυπουργός αθλητισμού.

Ο «ξανθός» πέθανε σήμερα σε ηλικία 78 ετών, αλλά η ιστορία που έγραψε με την πορτοκαλί μπάλα δεν θα πεθάνει ποτέ.

via

20 αποφθέγματα του ποιητή Jalaluddin Rumi για την έννοια της αγάπης

 

Ο Jalaluddin Rumi ήταν Πέρσης ποιητής που έζησε τον 13ο αιώνα, γνωστός μουσουλμάνος λόγιος, δάσκαλος του δικαίου, θεολόγος και μυστικιστής Σούφι. Το έργο του δημιούργησε τεράστια επιρροή λόγω της ικανότητάς του να σπάει κάθε φράγμα πέρα από τον χώρο, τα έθνη, τον χρόνο, τη γλώσσα και την πνευματικότητα.

Ο Shahram Shiva, βραβευμένος μεταφραστής και μελετητής του Rumi, το έθεσε καλύτερα όταν είπε το εξής: «Ο κόσμος του Rumi δεν είναι ούτε αποκλειστικά ο κόσμος ενός Σούφι, ούτε ενός Ινδουιστή, ούτε ενός Εβραίου, ούτε ενός Χριστιανού. Είναι η κατάσταση ενός εξελιγμένου ανθρώπου, ενός άνθρωπου ο οποίος δεν δεσμεύεται από πολιτιστικούς περιορισμούς και μπορεί να αγγίξει καθένα από εμάς. Στην εποχή μας, ποιήματα του Rumi ακούγονται σε εκκλησίες, συναγωγές, μοναστήρια Ζεν, καθώς και στο κέντρο της Νέας Υόρκης σε καλλιτεχνικές / θεατρικές / μουσικές σκηνές».

Το πλήθος των θεμάτων που αυτός ο απίστευτος ποιητής έχει καλύψει είναι κάτι περίπλοκο αλλά και όμορφο. Αυτός είναι ο λόγος που έχει προσελκύσει τόσο πολλούς ανθρώπους από τόσες πολλές γωνιές του κόσμου. Είναι βέβαιο ότι εκείνος μπορεί να περιγράψει κάτι με τον καλύτερο τρόπο. Έχει κερδίσει μεγάλο σεβασμό μέσα από τη δύναμη των λόγων του και ειδικά όταν πρόκειται για τη δύναμη της αγάπης.

Παρακάτω θα βρείτε 20 αποφθέγματα για την αγάπη που καλύπτουν τόσο την ανάγκη ύπαρξης αγάπης απέναντι στον εαυτό μας όσο και τον δεσμό ανάμεσα σε 2 ανθρώπους.

1. «Οι εραστές δεν συναντιούνται σε κάποιο σημείο. Βρίσκονται ο ένας μέσα στον άλλο συνεχώς».

2. «Αγάπη είναι να πετάς σε έναν μυστικό ουρανό και να κανείς 100 πέπλα να πέφτουν κάθε στιγμή. Πρώτα απελευθερώσου από τη ζωή. Τέλος, κάνε ένα βήμα χωρίς πόδια».

3. «Ο στόχος σου δεν είναι να αναζητήσεις την αγάπη, αλλά απλώς να αναζητήσεις και να βρεις όλα τα εμπόδια που υπάρχουν μέσα σου και που έχεις υψώσει εναντίον της».

4. «Πρέπει να εγκαταλείψεις 1000 μισές αγάπες προκειμένου να έχεις μια ολόκληρη».

5. «Όσες περιγραφές και να χρησιμοποιήσουμε για να εξηγήσουμε την αγάπη, όταν ερωτευόμαστε ντρεπόμαστε για τις ίδιες μας τις λέξεις».

6. «Η αγάπη είναι η γέφυρα ανάμεσα σε εσένα και οτιδήποτε άλλο».

7. «Αν δεν με βρεις μέσα σου, δεν θα με βρεις ποτέ. Διότι βρίσκομαι μαζί σου από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μου».

8. «Οι εξηγήσεις μέσω των λέξεων κάνουν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, αλλά η αγάπη χωρίς εξηγήσεις είναι πιο ξεκάθαρη».

9. «Τα λόγια είναι αδύναμα ως προς την έκφραση της αγάπης».

10. «Μόνο με την καρδιά μπορείς να αγγίξεις τον ουρανό».

11. «Άφησε την ομορφιά αυτού που αγαπάς να γίνει αυτό που κάνεις».

12. «Είμαι δικός σου. Μην με δώσεις πίσω στον εαυτό μου».

13. «Όταν είμαι μαζί σου, μένουμε ξύπνιοι όλη τη νύχτα. Όταν δεν είσαι εδώ, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δοξάζω τον Θεό για τις 2 αυτές ξαγρύπνιες αλλά και για τη διαφορά ανάμεσά τους».

14. «Θέλω να σε κοιτάζω. Γνωρίζω τη φωνή σου. Σε αναγνωρίζω όταν έρχεσαι από τη γωνιά του δρόμου. Νιώθω το άρωμά σου όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο από το οποίο μόλις έχεις φύγει. Γνωρίζω τον τρόπο που ανασηκώνεις τη φτέρνα σου όταν περπατάς, τον τρόπο που γλιστρά το πόδι σου. Μου είναι οικείος ο τρόπος που κλείνεις τα χείλη σου και ύστερα μόλις που τα ανοίγεις και τότε έρχομαι να σε φιλήσω. Θέλω να νιώσω τη χαρά όταν ψιθυρίζεις «κι άλλο».

15. «Μέσα στο δικό σου φως μαθαίνω να αγαπώ. Μέσα στην ομορφιά σου, μαθαίνω να γράφω ποιήματα. Χορεύεις μέσα στο στήθος μου, εκεί που κανείς δεν σε βλέπει παρά μόνο μερικές φορές εγώ, και τότε αυτό το θέαμα γίνεται τέχνη».

16. «Οι αποχαιρετισμοί αφορούν μόνο εκείνους που αγαπούν με τα μάτια τους. Για όσους αγαπούν με την καρδιά και την ψυχή τους, δεν υπάρχει χωρισμός».

17. «Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων που δεν μένουν ποτέ ικανοποιημένοι – ο εραστής του κόσμου και ο εραστής της γνώσης».

18. «Όπου κι αν βρίσκεσαι και ό,τι κι αν κάνεις, ας γίνεται με αγάπη».

19. «Αφέσου σιωπηλά στην παράξενη έλξη αυτού που αγαπάς πραγματικά. Δεν θα σε οδηγήσει σε λάθη».

20. «Πέρα από την έννοια των σωστών και των λάθος πράξεων, υπάρχει ένα πεδίο. Εκεί θα σε συναντήσω».

Via

Nazim Hikmet — Ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά / Let's Give the World to the Children

Ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά έστω και για μια μέρα
ας τον δώσουμε να παίξουν σαν ένα πολύχρωμο μπαλόνι
να παίξουν τραγουδώντας ανάμεσα στ’ αστέρια
ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά
σαν ένα τεράστιο μήλο, σαν ψίχα ολόζεστου ψωμιού
να χορτάσουν μια μέρα τουλάχιστον
ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά
να μάθει έστω και για μια μέρα ο κόσμος τη φιλία
τα παιδιά θα πάρουν απ’ τα χέρια μας τον κόσμο
θα φυτέψουν αθάνατα δέντρα.

“LET'S GIVE THE WORLD TO THE CHILDREN

Let's give the world to the children just for one day
like a balloon in bright and striking colours to play with
let them play singing among the stars
let's give the world to the children
like a huge apple like a warm loaf of bread
at least for one day let them have enough
let's give the world to the children
at least for one day let the world learn friendship
children will get the world from our hands
they'll plant immortal trees”



Nâzım Hikmet

Posted by hamomilaki Anthemis

Ρόδο της Ιεριχούς, το αμάραντο

Το «Ρόδο της Ιεριχούς» ή αλλιώς «ρόδο της Παναγίας» ή ακόμα και «το φυτό της Νεκρανάστασης» είναι ένα μοναδικό φυτό που έχει την ικανότητα να επιβιώνει στην έρημο ξεραμένο, σαν μια καφέ μπάλα, και να καταφέρνει να ανοίγει και να πρασινίζει με ελάχιστο νερό, για χιλιάδες χρόνια. Λέγεται ότι συντρόφευε την Παναγία στο μοναχικό της ταξίδι από τα Ιεροσόλυμα στην Αίγυπτο και γι' αυτό τον λόγο εκείνη το ευλόγησε να είναι αθάνατο και να ανθίζει κάθε χρόνο την παραμονή των Χριστουγέννων.

Λατρευόταν από την εποχή της αρχαίας Αίγυπτου ως προστασία στον χώρο από όλων των ειδών τα δηλητήρια, ενώ το νερό που βρεχόταν από το ρόδο χρησιμοποιούταν κατόπιν για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Στο Μεξικό συγκαταλέγουν το ρόδο στα ταφικά έθιμα και συμβολίζει το αθάνατο της ψυχής. Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία οι ναυτικοί άνοιγαν το ρόδο ως έθιμο, για να ευχαριστήσουν την Παναγία που τους προστάτευε να γυρίσουν ασφαλείς από το ταξίδι.

Στην Κρήτη και στη Γερμανία δίνεται ακόμα σαν δώρο σε κάθε ζευγάρι που θέλει να αποκτήσει παιδί. Τοποθετούν το ρόδο κάτω από το κρεβάτι του ζευγαριού, για να έχει η γυναίκα εύκολο τοκετό, και όταν γεννηθεί το παιδί ανοίγουν το ρόδο στο όνομά του, για να έχει καλή τύχη και μακροζωία. Το ρόδο της Ιεριχούς συνδεόταν συχνά με τη μαγεία και το παραφυσικό, ήταν πάντα σύμβολο καλοτυχίας και αφθονίας ενώ η εικόνα του ανοιχτού ρόδου υπήρξε ακόμα και έμβλημα των σταυροφόρων.Photo: roseofjericho-wholesale.com

Το ρόδο της Ιεριχούς είναι ένα εξαίσιο δώρο για τα Χριστούγεννα ως διακοσμητικό για το γιορτινό τραπέζι, προσφέροντας συμβολικά καλή τύχη και υγεία σε αυτόν που το κατέχει και στο σπίτι που το φιλοξενεί.Photo: musingsbymelaniekaren.wordpress.com

Όταν είναι ανοιχτό, δουλεύει ως ιονιστής της αρνητικής ενέργειας, ενώ όταν είναι κλειστό (ξεραμένο), λειτουργεί ως σκοροκτόνο, αν το τοποθετήσουμε μέσα σε κάποιο ντουλάπι. Αν τοποθετήσουμε το ρόδο σε ένα πιατάκι με λίγο νερό, θα ανοίξει αμέσως εντυπωσιακά τα φυλλαράκια του και θα πρασινίσει σε μερικές μόνο ημέρες.Photo: eric-delcroix@Flickr

Πιστεύεται ότι αν κάνεις μια ευχή την ώρα που ανοίγουν τα φύλλα του και το ξεράνεις πάλι, μετά από 21 μέρες θα πραγματοποιηθεί η ευχή σου. Μπορείς να επαναλάβεις αυτή τη διαδικασία όσες φορές θέλεις, αρκεί να του δίνεις ένα περιθώριο δέκα ημερών... ξεκούρασης, να παραμένει, δηλαδή, ξεραμένο για τόσο μετά από κάθε χρήση.

via