Ο σκύλος σου δεν θα σε εγκατέλειπε ποτέ! Εσύ;

Ο Γαλλικός οργανισμός «30 Millions d’Amis», κυκλοφόρησε ένα συγκινητικό βίντεο κατά της εγκατάλειψης των ζώων. 

Στο ενός λεπτού βιντεοκλίπ βλέπουμε ένα σκύλο που περιμένει ανυπόμονα το αφεντικό του μετά από ένα αυτοκινητικό ατύχημα. Μέσα από το βίντεο ο σκηνοθέτης παρουσιάζει το παράδοξο ανάμεσα στην άνευ όρων πίστη του ζώου που θέλει απεγνωσμένα να γυρίσει στο αφεντικό του, και τη δειλία κάποιων ανθρώπων. 

Το βίντεο βγήκε στον «αέρα» λίγες μέρες πριν τις καλοκαιρινές διακοπές. Κάθε χρόνο, περίπου 100.000 ζώα εγκαταλείπονται, συμπεριλαμβανομένων 60.000 μόνο το καλοκαίρι.

Η μαθημένη αβοηθησία – «Θα το κάνεις για μένα μαμά;»

Θα μου φέρεις τα παπούτσια μου; Θα βρεις τις μπογιές μου; Θα φτιάξεις τη τσάντα μου; Θα κάνεις τα καθήκοντά μου; Θα πεις στη δασκάλα ότι ήμουν άρρωστος και δε μπόρεσα να διαβάσω;”. Αρκετά συχνά τα παιδιά ζητούν από τους γονείς να τα εξυπηρετούν. Για τα παιδιά αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό δεδομένου ότι εμπιστεύονται τους γονείς και έχουν ανάγκη την προσοχή και τη συνεισφορά τους!

Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς το παρακάνουν και καταλήγουν να γίνονται υπηρέτες των μικρών αφεντικών τους; Τι ακριβώς διδάσκεται και αντιλαμβάνεται το παιδί για τον εαυτό του όταν οι γονείς κάνουν τα πάντα για αυτά; Μπορεί να βρεθεί το παιδί στη λανθασμένη κατάσταση της μαθημένης αβοηθησίας; Τι είναι αυτό που ονομάζουν οι ειδικοί μαθημένη αβοηθησία ή μαθημένη ανικανότητα; 

Η μαθημένη αβοηθησία ή ανικανότητα, είναι η κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει μάθει να συμπεριφέρεται αβοήθητα, αδυνατεί να ανταποκριθεί ακόμα και αν υπάρχουν ευκαιρίες για να βοηθήσει τον εαυτό του. Σχετίζεται άμεσα με την πεποίθηση “δεν είμαι ικανός να κάνω κάτι” γιατί δεν είμαι αρκετά καλός, αρκετά έξυπνος, αρκετά ταλαντούχος. 

Η πεποίθηση δεν είμαι ικανός να …., έχει αποδειχθεί στον εαυτό μας και έχει ενισχυθεί από κάποια εμπειρία στη διάρκεια της ζωής μας, ανεξάρτητα από το πόσο μικρή ή μεγάλη διάρκεια είχε. Συνοψίζοντας σε μια πρόταση θα λέγαμε πως η μαθημένη αβοηθησία ή ανικανότητα, είναι η συμπεριφορά που καθοδηγείται από την πεποίθηση “δεν μπορώ”. Πώς καλλιεργείται όμως αυτό το συναίσθημα στα παιδιά; Όταν οι γονείς καλλιεργούν τη μαθημένη αβοηθησία. 

Όλοι οι γονείς θέλουν να έχουν παιδιά ανεξάρτητα που να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, και να μπορούν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο, πολλοί γονείς ανατρέπουν τις πραγματικές τους προθέσεις ακόμα και ασυνείδητα, και ενισχύουν τα συναισθήματα αβοηθησίας και ανικανότητας των παιδιών.

Αρκετά συχνά, οι ρυθμοί των γονιών είναι ασταμάτητοι και κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αρκετός χρόνος να σκεφτούν τι είναι αυτό που κάνουν και γιατί το κάνουν. Μεγάλο μέρος της ζωής τους φαίνεται να έχει μπει στον αυτόματο πιλότο τρέχοντας από τη δουλειά στο σχολείο και από το σχολείο στο σπίτι, από το σπίτι σε δραστηριότητες αναλαμβάνοντας ευθύνες, ευθύνες, ευθύνες! Ως αποτέλεσμα, οι γονείς αποκτούν τη συνήθεια να κάνουν τα ίδια πράγματα χωρίς να σκέφτονται τι μπορούν και πρέπει να κάνουν τα παιδιά. 

Σκεφτείτε για λίγο τον τρόπο που επικοινωνείτε με τα παιδιά σας. Χρησιμοποιείτε λέξεις και φράσεις που χτίζουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία, ή μήπως ακόμα και άθελά σας η επικοινωνία και η συμπεριφορά σας διδάσκει στα παιδιά το αντίθετο; Πόσο συχνά λέτε στα παιδιά “Άσε, θα στο φέρω εγώ, θα το κάνω εγώ για σένα, θα το χειριστώ εγώ, θα έρθει κόσμος και μάζεψα τα πράγματά σου, αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα;” 

Κάθε φορά που ένας ενήλικας κάνει για το παιδί πράγματα που μπορεί να κάνει από μόνο του, μεταφέρει το μήνυμα ότι ξέρει περισσότερα ή καλύτερα. Ακόμα και αν αυτή είναι η αλήθεια, τα παιδιά χρειάζονται και θέλουν να μάθουν να κάνουν τις επιλογές τους, να παίρνουν τις αποφάσεις τους και να κάνουν πράγματα μόνα τους. 

Όταν οι γονείς ή οι ενήλικες παρεμβαίνουν συνεχώς σε ευθύνες και δραστηριότητες των παιδιών, εμποδίζουν την ανάπτυξη και τη βελτίωση δεξιοτήτων που απαιτούνται στην ενήλικη ζωή. Πώς επηρεάζει η υπερβολική εμπλοκή των γονιών τα παιδιά; Συνήθως οι γονείς που κάνουν πάρα πολλά για το παιδί τους αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες του, το κάνουν υπερβολικά απαιτητικό. Αν και όλα τα παιδιά μπορεί να γίνουν απαιτητικά ή παραπονιάρικα σε ένα βαθμό, όταν το παιδί ζητά συνεχώς πράγματα και σπεύδουν οι γονείς να τα ικανοποιήσουν αντί να αφήσουν το παιδί να εξυπηρετήσει τον εαυτό του, τότε κατά πάσα πιθανότητα το παιδί θα αναπτύξει ένα ισχυρό αίσθημα ανικανότητας που θα το επιδεικνύει αργότερα σε πολλούς τομείς της ζωής του. 

Το παιδί αρχίζει και μαθαίνει ότι οι γονείς είναι αυτοί που θα του βρουν απαντήσεις και λύσεις σε οτιδήποτε, με αποτέλεσμα να παραιτείται από κάθε προσπάθεια. Στην πραγματικότητα όμως τα παιδιά είναι σε θέση και μπορούν να λύνουν πολλά πράγματα από μόνα τους. Μπορεί να χρειαστεί περισσότερη προσπάθεια από την πλευρά τους και λιγότερη εμπλοκή από τους γονείς, στο τέλος όμως θα μπορέσουν να τα καταφέρουν! 

Επίσης, το παιδί μπορεί να αρχίσει να φαίνεται ανίσχυρο και ανίκανο να ολοκληρώσει τις εργασίες του και τα καθήκοντά του. Αν οι γονείς πιάνουν τον εαυτό τους να αναλαμβάνουν συνεχώς τις ευθύνες των παιδιών όπως να συμμαζεύουν τα δωμάτιά τους, να μαζεύουν τα πιάτα τους, να κάνουν τα καθήκοντα του σχολείου, τότε θα πρέπει να σκεφτούν ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν τα παιδιά να μάθουν να λειτουργούν ανεξάρτητα και με υπευθυνότητα. Μπορεί να φαίνεται στους γονείς πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, όμως θα πρέπει να θυμούνται ότι πολύ σύντομα τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ανάληψη ευθύνης ως έφηβοι και ως ενήλικες. Όταν οι γονείς αναλαμβάνουν τα πάντα για τα παιδιά, είτε από ενοχή ή εξάντληση, είτε επειδή θέλουν απλά να γίνει η δουλειά πιστεύοντας πως αυτή είναι η εύκολη διέξοδος, δημιουργούν στα παιδιά εξάρτηση αντί για αυτονομία. Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς; 

Οι γονείς πρέπει και οφείλουν να επιτρέπουν και να ενθαρρύνουν τα παιδιά να κάνουν πράγματα από μόνα τους, ακόμα και αν κάνουν λάθη. Από την ηλικία των τριών ετών τα παιδιά μπορούν να ξεκινήσουν να εξυπηρετούν ως ένα βαθμό τον εαυτό τους και να συμμετέχουν στο σπίτι με τη βοήθεια των γονιών. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία δείχνοντας στα παιδιά τι και πώς μπορούν να κάνουν κάτι, και να τα αφήνουν να διαχειρίζονται καταστάσεις μαθαίνοντας μέσα από την προσωπική τους εμπειρία. Αν θέλουν να δουν μια συμπεριφορά, πρέπει να τη διδάξουν και να αφήσουν το παιδί να τη χρησιμοποιήσει δείχνοντάς του ποιες είναι οι προσδοκίες τους. Όταν έχει κάποιο πρόβλημα το παιδί, είναι σημαντικό οι γονείς να του δώσουν τη δυνατότητα να δει ποιες είναι οι επιλογές του και οι εναλλακτικές λύσεις. Η βοήθεια στο παιδί θα πρέπει να δίνεται με σκοπό να διδαχτεί και να μάθει μέσα από αυτήν. Τέλος, οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται ότι όταν εμπλέκονται υπερβολικά στις ευθύνες και στις υποχρεώσεις των παιδιών, ελαχιστοποιούν τις εμπειρίες τους και τα αποδυναμώνουν. 

Αποτρέπουν τη δημιουργία της αυτονομίας και της ευελιξίας στο να ξεπερνούν δυσκολίες και προβλήματα. Ουσιαστικά τα παιδιά μένουν χωρίς στήριξη, βυθισμένα σε ένα αίσθημα αποθάρρυνσης και ανικανότητας, ακόμα και αν οι γονείς πιστεύουν ότι πράττουν για το καλό του παιδιού. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε “Θα το κάνεις για μένα μαμά;” και βρεθείτε στον πειρασμό να κάνετε κάτι για το παιδί σας, σταματήστε και αναρωτηθείτε “Μπορεί το παιδί μου να το κάνει από μόνο του αντί για μένα;”. Το πιθανότερο είναι ότι θα διαπιστώσετε ότι η απάντηση είναι ένα μεγάλο και ηχηρό ναι!

Πηγή : www.parentshelp.gr

Στην Ιαπωνία, η ώρα του γεύματος στο σχολείο δεν είναι απλά φαγητό…

Ένα καταπληκτικό βίντεο  από την Ιαπωνία, την ώρα γεύματος σε σχολείο, να υπενθυμίζει σε όλους εμάς ότι κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να γίνει επιτυχημένο εάν δεν μάθουμε τα παιδιά μας πρώτα εμείς σαν γονείς και μετά οι δάσκαλοι να εξυπηρετούνται μόνα τους, να πιστεύουν στον εαυτό τους, να μην εγκαταλείπουν την προσπάθεια, να έχουν πειθαρχία και αυτοσεβασμό.

Τρία χρόνια μετά τον θάνατο του παιδιού της άκουσε για πρώτη φορά την καρδιά του παιδιού της.

Περίπου τρία χρόνια μετά τον θάνατο του γιου της, Lucas, η Heather Clark είχε την ευκαιρία να ακούσει την καρδιά του να χτυπά στο σώμα της τετράχρονης Jordan Drake.

Το 2013, ο 7 μηνών Lukas πέθανε, όταν η μητέρα του τον είχε αφήσει με την babysitter, χωρίς να φανταστεί ποτέ ότι ο φίλος της θα κακοποιούσε τον Lukas. Η μητέρα αποφάσισε να δωρίσει τα όργανά του σε ένα παιδί που τα είχε ανάγκη. (δείτε το βίντεο)

Αυτό το παιδί ήταν η Jordan Drake, που γεννήθηκε με συγγενής καρδιοπάθεια, και μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο παίδων του Phoenix. Τον Ιούνιο του 2013, η ζωή της άλλαξε καθώς έλαβε την καρδιά του Lukas.

«Η Mαλάκ και η βάρκα: To ταξίδι από τη Συρία», ένα βίντεο κινουμένων σχεδίων της Unicef.

Η Μαλάκ και η Βάρκα: Το ταξίδι από τη Συρία», ακολουθεί τη Μαλάκ, ένα 7χρονο κορίτσι, στο ταξίδι που κάνει από την Συρία προς την Ευρώπη, μέσα σε μια βάρκα, διασχίζοντας τα νερά της Μεσογείου. 

Η σειρά κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Unfairy Tales» είναι μέρος της ανθρωπιστικής εκστρατείας #NoLostGeneration για να σηματοδοτήσει τα 5 χρόνια εμφύλιου πολέμου στη Συρία. Η επόμενη ταινία κινουμένων σχεδίων θα κυκλοφορήσει μέσα στον Μάρτιο με τίτλο «Η Ivine και το μαξιλάρι».

Πόσο εύκολα ετοιμάζετε το παιδί για το σχολείο;

Μια πολύ τρυφερή διαφήμιση η οποία έρχεται από την Ινδία και παρουσιάζει την καθημερινότητα μιας οικογένειας με παιδί, την πρωινή προετοιμασία του για το σχολείο.Όπως θα δείτε σύντομα έρχεται η μέρα που το παιδί έχει μάθει να εφαρμόζει όλα τα καλά που οι γονείς το έχουν διδάξει.

Το θαύμα της ζωής.

Όσες φορές και να δω αυτό το βίντεο δακρύζω από συγκίνηση. Το μεγαλείο της ζωής. Το θαύμα της δημιουργίας. Δεν υπάρχουν λόγια.

Μαμά το πιο δύσκολο επάγγελμα στον κόσμο!

Η πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο είναι το να είσαι μαμά. Η μαμά είναι αυτή που πάντα θα καταλάβει, θα στηρίξει και θα είναι πάντα εκεί...όταν την χρειαστούμε.

Όλα τα λάθη των μαμάδων

Μερικά μικρά, κάποια άλλα μεγάλα, λάθη όμως που μας ταλαιπωρούν. Καθόλου πρωτότυπο μάλλον χιλιοειπωμένο μα οι άνθρωποι που μας μεγαλώνουν είναι γεγονός πως διαμορφώνουν σε τεράστιο βαθμό την ψυχοσύνθεσή μας και είναι αυτοί που βάζουν με μικρές καθημερινές κινήσεις τις ρόδες μας σε συγκεκριμένες ράγες. 

Η σχέση δε με τη μητέρα έχει πλουτίσει γενιές ψυχοθεραπευτών που ορίζουν τις πράξεις της ή την απουσία τους, ως τη βασικότερη αιτία σχηματισμού της προσωπικότητάς μας. Δυο είναι οι λέξεις κλειδιά που ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου: προσωπική θεώρηση των πραγμάτων και προβολή απωθημένων στο παιδί μας.  Αυτές είναι οι κυριότερες αφετηρίες που μπορούν να κάνουν την ανατροφή ενός παιδιού τοξική. Άλλες φορές από υπέρμετρη αγάπη, άλλες από άγνοια και άλλες από δικά τους βιώματα οδηγούν τα παιδιά σε αδιέξοδα και αγκυλωμένο μεγάλωμα. Η Ρωσίδα φωτογράφος Anna Padchenko μέσα σε μερικές εικόνες έκλεισε όλα τα θανάσιμα λάθη που κάνουν οι μαμάδες όλου του κόσμου.

Η υπερπροστατευτικότητα που μπορεί να πνίξει.

Η χειραγώγηση δεν είναι ο δρόμος, αλλά το αδιέξοδο.

Το παιδί που υπηρετεί έστω και έμμεσα τη μητέρα και μάλιστα… εφ’ όρου ζωής.

Η παραβίαση της ιδιωτικότητας.

Η μητέρα που κρατάει το παιδί δίπλα της, με κάθε κόστος.

Μητέρα-βασίλισσα και μάλιστα αλάνθαστη.

via

Ματθαίος Γιωσαφάτ - Τι σημαίνει "Eίμαι καλή μητέρα";

Πώς επηρεάζουν τα λάθη των γονιών την ενήλικη ζωή των παιδιών τους; Ποια λάθη κάνουν οι μητέρες; Τι σημαίνει να έχεις δεχτεί την απόρριψη της μητέρας στην παιδική ηλικία; Μπορούν να θεραπευτούν τα τραύματα της παιδικής ψυχής;

Ο Ψυχίατρος- Νευρολόγος, Ματθαίος Γιωσαφάτ, μας απαντά.

-Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να νιώσουν ότι είναι σημαντικοί για τους άλλους να νιώσουν ότι υπολογίζουν την προσωπικότητά του. Η απόρριψη μας δημιουργεί αίσθημα κατωτερότητας;

Ασφαλώς. Και αυτά τα συναισθήματα δημιουργούνται στον πρώτο χρόνο της ζωής. Αυτό εξαρτάται από το τι σου δίνει η μητέρα σου. Αν σου δίνει την αίσθηση ότι αξίζεις, ότι σ' αγαπάει. Από τον τρόπο που σε κοιτάει καταλαβαίνεις αν σε εκτιμά. Από την παιδική ηλικία ξεκινούν όλα.

-Αν οι γονείς δίνουν αγάπη στα παιδιά τους, με τρόπο υπερβολικό;

Δεν υπάρχει υπερβολή στην αγάπη. Αν μιλάμε για αγάπη, βέβαια. Γιατί αυτό που πολλές φορές κάνει η Ελληνίδα μάνα μόνο αγάπη δεν είναι. Μου έλεγε μία κυρία «δεν έχω άντρα εγώ, τον γιο μου έχω, κοιμόμαστε αγκαλίτσα κάθε βράδυ! Γιατί φοβάται λέει... Την ρωτώ, πόσο χρονών είναι ο γιος σας; Λέει 32! Τη συμβούλευσα φυσικά, να στείλει το γιο της στο κρεβατάκι του! Ήταν αγάπη αυτό; Φυσικά και όχι. Η γυναίκα αυτή βολευόταν επειδή δεν είχε άντρα. Έπρεπε να βρει έναν σύντροφο, όχι να προσκολληθεί στον γιο της.

-Διορθώνονται τα συναισθηματικά κενά ενός παιδιού; Ενός εγκαταλελειμμένου παιδιού για παράδειγμα.

Τα εγκαταλελειμμένα παιδιά δεν είναι ανώριμα, τα παιδιά των καλών οικογενειών είναι. Γιατί καλή οικογένεια τι σημαίνει; Δουλεύει ο άνδρας, δουλεύει η γυναίκα, θέλουν να πάνε σε δεξιώσεις, θέλουν να ζήσουν πράγματα και την πληρώνουν τα παιδιά. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να τα κάνεις και αυτά... Πολλές φορές λέμε ότι είναι καλύτερο μια μητέρα να είναι κακιά από το να είναι ενδιάμεση. Αν η μητέρα είναι κακιά, το παιδί θα αναζητήσει στον μπαμπά, στην θεία, στον μεγάλο αδερφό, σε κάποιον άλλο άνθρωπο άνθρωπο αυτά που χρειάζεται. Την απορρίπτει, δηλαδή, την κακιά μητέρα. Όταν είναι η μητέρα είναι «μια ζεστό και μία κρύο», ούτε καν να την απορρίψει μπορεί, ούτε να την αποδεχθεί για να πάρει αυτά που πρέπει να πάρει.

-Υπάρχουν πολλές πιθανότητες αυτά τα παιδιά να καταφύγουν στις εξαρτήσεις;

Όλα τα παιδιά που καταλήγουν σε εξαρτήσεις, αλκοόλ, βία, αντικοινωνική συμπεριφορά, δυσκολίες γάμου, σεξουαλικές διαστροφές, έχουν ένα κενό και προσπαθούν να το συμπληρώνουν με όλα αυτά.

-Η απόρριψη, το κενό που δημιουργείται στην παιδική ηλικία μπορεί να είναι αίτιο της ομοφυλοφιλίας;

Είναι πιο περίπλοκο θέμα, η ομοφυλοφιλία. Μπορεί να παίξει έναν μικρό ρόλο το γεγονός ότι δεν έχεις πάρει από την μάνα σου ό, τι έπρεπε και έπειτα το αναζητάς στον πατέρα. Μπορεί να κολλήσεις στον πατέρα σου υπερβολικά. Αυτός γίνεται το καλό αντικείμενο αγάπης, οπότε αύριο μεθαύριο, όταν αναζητήσεις ένα άλλο αντικείμενο αγάπης, να πας σε έναν άντρα. Η ομοφυλοφιλία όμως, φαίνεται να έχει και μια προδιάθεση. Δεν ξέρουμε ακόμη. Τώρα, αν έχεις μια προδιάθεση και η μάνα σου σε απορρίψει, ναι, είναι πιθανό να ζητήσεις στους άνδρες μετά, την αγάπη που σου λείπει.

-Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις αυτά τα προβλήματα; Η ψυχανάλυση;

Ένας τρόπος είναι να κάνεις μια οικογενειακή θεραπεία. Είναι λίγοι όμως οι οικογενειακοί θεραπευτές, στην Ελλάδα. Πάντα πρέπει να αναζητούμε λύση και μέσα από την επικοινωνία στη σχέση μας, να σκεφτόμαστε μαζί τα προβλήματά μας και να τα συζητάμε. Το τρίτο και καλύτερο, το 'χω πει κι εδώ πάλι, είναι να διαλέξεις μια καλή μητέρα! Άπαξ και διαλέξεις καλή μητέρα είναι σίγουρο ότι θα πας καλά γιατί και κληρονομικά να έχεις μπορεί να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις την προδιάθεση. Και το τέταρτο είναι να βρεις μια καλή γυναίκα αν είσαι άνδρας. Άμα βρεις μια καλή γυναίκα, αυτή συμπληρώνει τη χαμένη μητρικότητα . Αλλά αν είσαι προβληματικός και ανώριμος διαλέγεις πάντα στο ίδιο επίπεδο και σύντροφο. Και έτσι, πάνε στραβά και οι ενήλικες σχέσεις.

-Ισχύει το ίδιο και για τις γυναίκες;

Αλλά αυτά ισχύουν και για τα δύο φύλα. Τα πολύ ανώριμα ζευγάρια, συχνά μαλώνουν για φαντάσματα. Βλέπεις στον σύντροφό σου αυτά που σου έκανε η μάνα σου .

-Υπάρχει ορισμός της καλής μητέρας;

Καλή μητέρα δεν υπάρχει. Υπάρχει αρκετά καλή μητέρα. Γιατί όλοι έχουμε όλα αυτά τα προβλήματα και κληρονομικά και προβλήματα που μας δημιουργεί ο πολιτισμός μας. Και πολλά προβλήματα προερχόμενα από την απώθηση της σεξουαλικότητας και της επιθετικότητας. Ο πολιτισμός δηλαδή δημιουργεί νευρώσεις έτσι κι αλλιώς που έχουν επίπτωση στην παιδική ηλικία. Άρα καλή μητέρα είναι αυτή που έχει πάρει τη δυνατότητα από τη δικιά της μάνα να προσφέρει αγάπη, να νοιάζεται για το παιδί και να μην το χρησιμοποιεί πολύ για τις δικές της ανάγκες. Θέλει το παιδί χάδια; Να του δώσει, όταν είναι ιδιαίτερα μικρό. Δεν θέλει; Να σταματήσει. Πολλές μητέρες συνεχίζουν και το χαϊδεύουν γιατί το έχουν αυτές ανάγκη και ας μη το θέλει το παιδί! Οπότε εκεί προβάλλουν τις ασυνείδητες ανάγκες τους. Και χρησιμοποιούν τα παιδιά για τις ανάγκες τους. Αν σκέφτεσαι το παιδί, κοιτάς τις ανάγκες του και προσπαθείς να της ικανοποιήσεις όσο γίνεται καλύτερα. Αν είχες καλή μητέρα, μόλις κάνεις ένα παιδί να κάνεις τα ίδια που έκανε η μητέρα σου μαζί σου στο παιδί σου.

-Αν έχεις υποφέρει από αυτά που σου έκανε η μητέρα σου και δεν θέλεις να τα επαναλάβεις;

Τα κάνεις με άλλο τρόπο. Μπορείς να κάνεις το αντίθετο. Εξαρτάται. Αλλά άμα ήταν η μάνα σου πολύ ανώριμη, γίνεσαι κι εσύ πολύ ανώριμος και τότε επαναλαμβάνει κανείς το παρελθόν.

-Είναι ανατρέψιμα τα λάθη των γονέων στην παιδική μας ηλικία;

Ασφαλώς και είναι. Εξαρτάται τώρα. Άμα το έχεις «ρημάξει» το παιδί και είναι ουσιαστικά από ενός έτους σχιζοφρενές δεν αλλάζει εύκολα. Αλλά κάποια λάθη μιας μέσης μητέρας είναι αναστρέψιμα.

Οι απαντήσεις καταγράφηκαν στα πλαίσια του κύκλου σεμιναρίων του κυρίου Γιωσαφάτ "Η αναζήτηση για ένα νόημα στη ζωή" που παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Θεοχαράκη. via

Αφήστε το παιδί σας να κάνει λάθη

Παρατηρώντας τα παιδιά σας να κάνουν λάθη δεν είναι μια ευχάριστη διαδικασία και πολλές φορές μπορεί να ραγίζει η καρδιά σας. Ωστόσο, από την άλλη μεριά τους δίνετε την ευκαιρία να μάθουν από αυτά. Η διαδικασία αυτή αποτελεί σημαντικό μέρος της ανάπτυξης της συναισθηματικής νοημοσύνης των παιδιών, αφού στο μέλλον θα γνωρίζουν πως πρέπει να πράξουν μετά από ένα λάθος τους.

Συνήθως τα μικρά παιδιά δεν τους νοιάζει να κάνουν λάθη, μόνο καθώς μεγαλώνουν αρχίζουν και έχουν συναισθήματα ντροπής. Όσα φοβούνται να κάνουν γκάφες, γίνεται μόνο εξαιτίας των γονιών τους. Δεν υπάρχει όμως, λόγος να κάνετε τα μικρά σας να νιώθουν φόβο, κάθε φορά που αποτυγχάνουν σε κάτι. Αντ αυτού πρέπει να τους δίνετε την ευκαιρία, να επανορθώνουν το λάθος τους, ώστε να μη το ξανακάνουν και να μάθουν από αυτό. Εξάλλου τα παιδιά είναι πιο ανθεκτικά από όσο νομίζουμε και ένα από τα καλύτερα δώρα που μπορείτε να τους δώσετε, είναι η ανεξαρτησία να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις. Εσείς απλά θα είστε δίπλα τους για να τα στηρίξετε, όταν χρειαστούν τη βοήθεια σας.

Αφήνοντας τα παιδιά σας να κάνουν λάθη, δεν ενισχύετε μόνο τη αποφασιστικότητα τους, αλλά τα βοηθάτε να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Έτσι θα μάθουν να προσπαθούν και να μην τα περιμένουν όλα έτοιμα από εσάς. Και μην ανησυχείτε αν δεν είστε ο ήρωας τους, είναι προτιμότερο να έχουν ήρωα τον ίδιο τους τον εαυτό.

via

Η δύναμη της θέλησης.

"Μην αφήσεις ποτέ, κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ούτε καν εμένα." "Ο κόσμος δεν είναι όλο λιακάδες και ουράνια τόξα. Δεν έχει σημασία πόσο χτυπάς, αλλά πόσο δυνατά μπορείς να χτυπηθείς και να συνεχίσεις να προχωράς μπροστά". Μηνύματα που θέλω να περάσω στο παιδί μου..."Θέλεις κάτι; Πήγαινε, να το πάρεις.Ένα εξαιρετικό βίντεο, ύμνος στη δύναμη της θέλησης αφιερωμένο σε όσους έχουν μάθει να μην εγκαταλείπουν...όπως και να έρθουν τα πράγματα.

Πατέρας νύφης σταματά το γάμο για να συνοδέψει την κόρη του μαζί με τον πατριό της

Μόνο δάκρυα συγκίνησης και ευτυχίας θα μπορούσε να προκαλέσει η κίνηση ενός πατέρα στο γάμο της κόρης του, όταν αποφάσισε να διακόψει για λίγο την τελετή και να κατευθυνθεί προς έναν από τους καλεσμένους.

Αυτός δεν ήταν άλλος από τον πατριό της νύφης για τον οποίο ο πατέρας της έκρινε ότι έπρεπε να την συνοδεύσει και αυτός στον γαμπρό.

via

Οι φωτογραφίες που δείχνουν την πρωτοβουλία του Todd Bachman δημοσιεύτηκαν από τη φωτογράφο της τελετής στο Facebook και συγκέντρωσαν 900.000 like. Σε αυτές ο πατριός της νύφης φαίνεται ιδιαίτερα συγκινημένος και όπως επεσήμανε η φωτογράφος καθόλη την διάρκεια της τελετής δεν υπήρχε κανείς που να μην είχε δακρύσει.

Μάθε για όσα το παιδί σου δεν σου μιλάει...

Μια θυμωμένη μαμά μαλώνει τον γιο της που δεν θέλει να πηγαίνει στις προπονήσεις του ποδοσφαίρου. Ήταν κάτι που την παρακαλούσε τόσο καιρό να κάνει, της έχει κοστίσει πολλά χρήματα και δεν καταλαβαίνει γιατί έχει αλλάξει γνώμη. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία τα παιδιά μας δεν μιλάνε γιατί φοβούνται τις αντιδράσεις μας. Αισθάνονται ντροπή και ενοχή .Ως το τέλος αυτού του βίντεο, 1 παιδί στην Ινδία θα έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά. Ίσως το παιδί σου προσπαθεί να σου πει κάτι. Αναγνώρισε τα σημάδια, προτού να είναι αργά.

Νοσταλγική βόλτα σε μια Αθήνα που δεν υπάρχει πια... [Βίντεο]

Σήμερα είχα κατέβει στο κέντρο της Αθήνας για να παρακολουθήσουμε με την κόρη μου μια θεατρική παράσταση. Η λέξη που θα μπορούσε καλύτερα να περιγράψει αυτό που συμβαίνει είναι μία, και αυτή είναι η πλήρης εγκατάλειψη. Σκουπίδια, φτώχεια, εξαθλίωση, άστεγοι, ναρκομανείς άνθρωποι στα αζήτητα...Περιττό να σας πω ότι βαδίζοντας στο κέντρο ένιωσα, φόβο, λύπη, θυμό και απελπισία.  Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μάτια των ανθρώπων που είδα. Ήταν σαν να είναι φυλακισμένοι. Σε μια πόλη που κάθε γωνιά της έβγαζε μια κραυγή απελπισίας. Προσπαθούσα να βρω κάπου ομορφιά. Γύρναγα το βλέμμα μου στον ήλιο, έψαχνα κάτι φωτεινό, μα ήταν τόσο ηχηρή η εγκατάλειψη, τόσα κλειστά μαγαζιά, τόσο απελπισμένοι οι άνθρωποι...στην πόλη - φυλακή.

Η αίσθηση που αποκόμισα ήταν όπως υπάρχει κάποιο σχέδιο γκετοποίησης όλου του κέντρου. Μια πόλη που όταν ήμουν παιδί και την περπάταγα με τον μπαμπά μου δεν ήταν έτσι. Κρατάω μέσα μου όσα καλά είχα την τύχη να δω ως παιδί και προσπαθώ κρατώντας από το χέρι την κόρη μου να την μάθω να ελπίζει και να ονειρεύεται σ΄έναν κόσμο δύσκολο...και εξαιρετικά απρόβλεπτο. Και αναρωτιέμαι θα ζήσουν ποτέ τα παιδιά μας σε μια Αθήνα που θα δουν κάτι όμορφο; Θα μπορέσουμε εμείς σαν γενιά να μεγαλώσουμε παιδιά που θα πάνε μπροστά αυτόν το τόπο; 

Εμείς, σαν γενιά, την Αθήνα που θα δείτε στο βίντεο , δεν είχαμε την τύχη να την γνωρίσουμε. Την γνώρισαν όμως οι γονείς μας. Η Αθήνα του 20ου αιώνα, οι γειτονιές της, οι εκδηλώσεις της, οι άνθρωποι που την έζησαν και δημιούργησαν μέσα σε αυτήν, μέσα από μία σειρά όμορφων εικόνων. Νιώθω θυμό. Μεγάλο θυμό. Δεν θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει σε μια Αθήνα σαν αυτή που έζησα σήμερα.Τα παιδιά μας αξίζουν πολύ περισσότερα...

Bullying στα σχολεία. Εμείς οι γονείς μεγαλώνουμε τα θύματα, εμείς και τους θύτες.

Τον τελευταίο καιρό, κανάλια, ιστοσελίδες, μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν μέρα νύχτα λόγο για το bullying στα σχολεία και συνέχεια ακούγεται με στόμφο πόσο λίγα κάνουν οι εκπαιδευτικοί για όλο αυτό. Η πραγματικότητα όμως, όπως εγώ σαν γονιός την βιώνω καθημερινά, είναι ότι όσο κι εάν δεν μας αρέσει γιατί έχουμε μάθει να τα φορτώνουμε όλα στους άλλους, ο ρόλος της οικογένειας είναι  και θα είναι πάντα ο πιο σημαντικός. Εάν κάποιος ευθύνεται για το παιδί του αυτός είναι πρώτα και πάνω απ όλα η οικογένεια στην οποία μεγαλώνει. 

Μην ζητάτε απ΄τους εκπαιδευτικούς να κάνουν θαύματα. Οφείλουν και μπορούν να βοηθήσουν όταν βλέπουν κάτι να μην πηγαίνει καλά, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν το παιδί που εμείς τους δίνουμε. Τα θύματα ή οι θύτες στα σχολεία, στην δουλειά, στην κοινωνία είναι δικό μας κατασκεύασμα. Στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί καλούνται να αντιμετωπίσουν το αποτέλεσμα της βίας που ασκούμε εμείς, πρώτα, οι ίδιοι στα σπίτια μας, ακούσια ή εκούσια. Αλλά το τραυματικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και οι ευθύνες πρωτίστως δικές μας. 

Η πραγματικότητα είναι πώς τα παιδιά μιμούνται στο σχολείο και στη συνέχεια στη ζωή τους αυτά που βλέπουν στο σπίτι τους. Εμείς, οι γονείς κάνουμε τα παιδιά μας θύματα, θύτες ή ευτυχισμένους ανθρώπους. Εμείς είμαστε που έχουμε συντελέσει τα μέγιστα στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους πριν καν ακόμα πάνε στο σχολείο.
Το φαινόμενο του bullying δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στα παιδιά αλλά πρωτίστως μέσα στην οικογένειά τους και στα σχολεία τους. Η αιτία του προβλήματος είναι η οικογένεια, το σύμπτωμα είναι το συμπεριφορά του παιδιού. Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με το σύμπτωμα ας κοιτάξουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε στη θεραπεία της αιτίας. Βέβαια είναι πολύ της μόδας το θέμα. Γιατί εύκολα μπορείς να στοχοποιήσεις μια κοινωνική ομάδα αλλά πολύ δύσκολο μια κοινωνία ευρύτερα να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν.

Κανένα παιδί δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κύκλο βίας εάν κάτι από τον κύκλο αυτό, δεν σπάσει μέσα στην οικογένειά του. Και βέβαια το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε για να υποστηρίξει τον ένα ή τον άλλο, αλλά για να μπει ένα τέλος στην βία που ασκείται στα παιδιά μας στο σπίτι γιατί αυτή η βία, τα κάνει θύτες ή θύματα όχι μόνο στο σχολείο αλλά παντού στην ζωή τους αργότερα....και είναι πολύ δύσκολο τα παιδιά μας, οι μελλοντικοί αυριανοί πολίτες, οι αυριανοί γονείς, να κατορθώσουν να ξεφύγουν από τα βιώματα της βίας που είχαν στην οικογένεια τους. 
Καλός γονιός είναι και αυτός που παίρνει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Φοβάμαι πώς σαν γενιά φορτώνουμε τα παιδιά μας με χίλιες δραστηριότητες και γνώσεις, με χίλια παιχνίδια και υλικά αγαθά, αλλά ξεχάσαμε να μείνουμε άνθρωποι και να τα μεγαλώνουμε σωστά. Θέλω να το φωνάξω:  Εμείς οι γονείς μεγαλώνουμε τα θύματα, εμείς και τους θύτες. 

Μια άβολη αλήθεια για σένα, γονιέ.

"Πας στη δουλειά το πρωί, και το αφεντικό σου σε ταπεινώνει μπροστά σ’ όλους τους συνεργάτες σου. Κι εσύ δε λες τίποτα, την έχεις τόσο ανάγκη αυτή τη δουλειά. Μιλάς με τη μάνα σου στο τηλέφωνο, και αρχίζει πάλι να σου λέει για τα λάθη σου, και πως ποτέ δεν την άκουσες, κι αν την άκουγες όλα τώρα θα ‘ταν μια χαρά. Κι εσύ της απαντάς ένα βιαστικό «έχεις δίκιο» για να την κλείσεις όσο γίνεται πιο γρήγορα.  

Γυρνάς στο σπίτι, κι ο άντρας σου αρχίζει και γκρινιάζει γιατί πάλι δεν έχει να φάει κάτι της προκοπής, και ψάχνει τόση ώρα και τις κάλτσες του και δεν τις βρίσκει. Κι εσύ τον ακούς, αλλά είσαι τόσο κουρασμένη για να απαντήσεις και να τσακωθείς. 

Και μετά εμφανίζεται το παιδί. Το μικρό σου το παιδί, που δε σ’ έχει δει καθόλου όλη μέρα. Κι αρχίζει να χοροπηδά πάνω σου, και θέλει να παίξετε, και θέλει να σου δείξει και να σου πει όλα αυτά που έκανε, και από τη χαρά και την έντασή του πέφτει και γλιστράει, παίρνει κι ένα τραπεζάκι παρέα, και πάρ’ το κάτω και το βάζο της νονάς.  Και ξαφνικά το παιδί σου μεταμορφώνεται στο διευθυντή σου. Κι ακούει όλα αυτά που δεν είχες τα κότσια να του ξεστομίσεις το πρωί, που ποιος νομίζει ότι είναι που μπορεί να φέρεται έτσι χωρίς να υπολογίζει τον άλλον. 

Ξαφνικά το παιδί σου γίνεται και η μάνα σου, κι ακούει όλα αυτά που θες τόσα χρόνια να της πεις, που σε έχει ζαλίσει με τα κηρύγματά της και δεν αντέχεις άλλο να την ακούς. Και γίνεται κι ο άντρας σου, αυτός ο άντρας που άλλαξε τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό κι είναι ανυπόφορος, κι απίστευτα κουραστικός, που δεν μπορείς ούτε να τον βλέπεις.

Το παιδί σου, ο σάκος του μποξ. Για όλα αυτά που δεν έχεις τολμήσει να πεις, για όλα αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις. Γιατί το παιδί είναι αδύναμο, είναι εύκολο να αναμετρηθείς με το παιδί, αλλά δύσκολο με τους ενήλικες και τα προβλήματά σου. Και το παιδί σου, μαθαίνει να κουβαλά με υπομονή όλα σου τα βάρη, όλα σου τα ξεσπάσματα, είναι πάντα εκεί, έτοιμο να σε ξαλαφρώσει. Γιατί σ’ αγαπάει πολύ. Και δίνει για σένα, ολάκερη την παιδική του ηλικία.

via

Την επόμενη φορά που θα φωνάξεις στο παιδί, σκέψου σε ποιον φωνάζεις πραγματικά. Και θυμήσου ότι μπορεί να είναι ένα παιδί, αλλά έχει δικαιώματα στη ζωή. Έχει δικαίωμα να ζήσει χωρίς φωνές, με αξιοπρέπεια, με αγάπη άνευ όρων, με αναγνώριση της μοναδικής του αξίας, και με πολλές αγκαλιές. Έχει τα ίδια δικαιώματα με σένα!


Το κείμενο αποτελεί αναδημοσιεύση άρθρου της Μαρίας Στραγαλινού  Paidikokouti και για περισσότερα κάντε κλικ εδώ

Άνδρας αναπαράγει φωτογραφίες της πεθαμένης γυναίκας του, μαζί με την 3χρονη κόρη μετά το ατύχημα

Ο Rafael Del Col ήθελε να αποτίσει τιμή στην αποθανούσα γυναίκα του Tatiane Valques, έτσι αυτός και η μικρή κόρη του έκαναν ξανά φωτογραφίες του ζευγαριού.

Η Tatiane πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το το 2011, όταν η κόρη τους Raisa ήταν λιγότερο από ενός χρόνου. Η Tatiane ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί τους τότε. Οι αρχικές πρωτότυπες φωτογραφίες τραβήχτηκαν με την γυναίκα του το 2009, μια εβδομάδα πριν τον γάμο τους. Η Raisa, στην φωτογραφία μόνη της φοράει τα κοσμήματα που φορούσε και η μητέρα της. Ακόμη και ο σκύλος είναι ο ίδιος. Τον Raul είχε αγοράσει ο Rafael για την Tatiane όταν άρχισαν να βγαίνουν μαζί. Η αναπαραγωγή ήταν μια έμπνευση του Ben Nunery, που έκανε κάτι παρόμοιο για την δική του γυναίκα που πέθανε από καρκίνο.

Δείτε τις λεπτομέρειες και τις εικόνες παρακάτω. Πριν 6 χρόνια η Tatiane πέθανε σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Εκείνο το διάστημα αυτή ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί τους που επίσης πέθανε μαζί της

Ο λυπημένος σύζυγος Rafael, έμεινε με μια ανάμνηση από την αγάπη τους – την ενός χρόνου κόρη τους, Raisa.Τρία χρόνια μετά το δυστύχημα, το δίδυμο πατέρας και κόρη αποφάσισαν να αποτίσουν τιμή στην μνήμη της Tatiane, δημιουργώντας ξανά τις φωτογραφίες που είχε βγάλει το ζευγάρι πριν τον γάμο τους

Το κολιέ που φοράει η Raisa είναι αυτό που φορούσε η μητέρα της πριν 5 χρόνια

‘Τα ίδια ψηλά τακούνια’

‘Ακόμη και ο σκύλος μας ο Raul είναι ο ίδιος. Τον αγόρασα για την Tati στην αρχή της γνωριμίας μας’

Ο Rafael άνοιξε ένα δικό του blog για να γράφει τις εμπειρίες του

‘Σύντομα μετά που έχασα την γυναίκα μου, έψαξα να βρω πληροφορίες και βοήθεια σχετικά με νέους χήρους και με παιδί αλλά δεν βρήκα σχεδόν τίποτα’‘Τώρα, ευχαριστώ τον Θεό, όλα αρχίζουν να μπαίνουν στην θέση τους, η κόρη μου είναι υγιής και μεγαλώνει κανονικά’

‘Αλλά εκτός από τις υποχρεώσεις μου στην πριγκίπισσα μου, πρέπει να διαχειριστώ και τα αισθήματα λύπης και απώλειας για την σύντροφό μου με την οποία έζησα 10 υπέροχα χρόνια’

‘Ομολογώ πως έκλαψα πολύ όταν είδα το κλιπ και το είδα πολλές φορές. Η μουσική στο κλιπ είναι αποτίμηση φόρου τιμής από την Raisa που είναι το δεύτερο αγαπημένο της τραγούδι μετά το ‘ Let it go’

Τώρα η αγαπημένη σύζυγος και μητέρα θα είναι πάντα εκεί να την θυμούνται. Εσείς τι νομίζετε για την ιστορία αυτή;