Κούνελος & Αρκούδα, Παράξενα φράγματα συμβαίνουν, Οι κακές συνήθειες του Κούνελου, Για να ενωθούμε, θ’ ανακατευτούμε Μια ιστορία για κότες, νέα παιδικά βιβλία από τις εκδόσεις Ίκαρος

 

  

Με μεγάλη  χαρά πήραμε στα χέρια μας τρία νέα παιδικά βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν από τις αγαπημένες μας εκδόσεις Ίκαρος που διακρίνονται, πάντα για την υψηλή ποιότητα του περιεχομένου τους και της εικονογράφησης τους. 

Julian Gough, Jim Field

Κούνελος και Αρκούδα: Παράξενα φράγματα συμβαίνουν

€8,09 €8,99

«Μια χιουμοριστική ιστορία, ιδανική για νέους αναγνώστες».
—Foreword Reviews

Ο Κούνελος δεν μπορεί να το πιστέψει: Μερικά από τα δέντρα στην κοιλάδα πέταξαν προς τον Νότο για να περάσουν τον χειμώνα! Η Αρκούδα είναι σίγουρη ότι τα δέντρα δεν μπορούν να πετάξουν. Ξαφνικά ακούγεται ένα δυνατό ΚΡΑΤΣ, σαν το πιο μεγάλο κουνέλι στον κόσμο να είχε μόλις δαγκώσει το πιο μεγάλο καρότο στον κόσμο! Ένα νέο πλάσμα εμφανίζεται στην κοιλάδα και προσπαθεί να τα Αλλάξει Όλα.

Μια ιστορία για τη Φιλία και την Πρόοδο, γεμάτη μυστήριο και… λάσπες!

Σειρά: Κούνελος και Αρκούδα
Ηλικία: από 7 ετών
Α' Έκδοση: 2021
Μετάφραση: Αντώνης Παπαθεοδούλου
Σελίδες: 112
Διαστάσεις: 12,9 x 18,1 εκ.

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Ίκαρος εδώ

ulian Gough, Jim Field

Κούνελος και Αρκούδα: Οι κακές συνήθειες του Κούνελου

€8,09 €8,99

«Θα γίνει αμέσως ένα σύγχρονο κλασικό. Σκανταλιάρικο, απολαυστικό και σπαρταριστό βιβλίο».
―EOIN COLFER

«Μια ξεκαρδιστική ιστορία».
―NEIL GAIMAN

Η Αρκούδα δεν έχει φτιάξει ποτέ της χιονάνθρωπο. Το ίδιο κι ο Κούνελος, αν και θέλει οπωσδήποτε να φτιάξει έναν χιονάνθρωπο καλύτερο από της Αρκούδας.

Αλλά με μια χιονοστιβάδα κι έναν πεινασμένο λύκο να τον έχουν πάρει στο κυνήγι, ο Κούνελος σύντομα θα καταλάβει ότι, ίσως, είναι καλό να έχεις φίλους με το μέρος σου.

Μια ιστορία για τα καλά της φιλίας και για τα κακά των Κούνελων.

Σειρά: Κούνελος και Αρκούδα
Ηλικία: από 7 ετών
Α' Έκδοση: 2019
Μετάφραση: Αντώνης Παπαθεοδούλου
Σελίδες: 120

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Ίκαρος εδώ

Για να ενωθούμε, θ’ ανακατευτούμε

Μια ιστορία για κότες

€12,96 €14,40

Έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 14 γλώσσες και έχει τιμηθεί με τα βραβεία Cultura, Feu Follet & Les Incorruptibles.

Σήμερα το πρωί επικρατεί πανικός στο κοτέτσι. Ο Μαρσέλ, ο λευκός κόκορας, εξαφανίστηκε. Οι κότες είναι πεπεισμένες πως πρόκειται για ένα βρώμικο κόλπο της αλεπούς. Οι αδιάκοπες επιθέσεις της έχουν γίνει αφόρητες, τελευταία.

Οι κότες αποφασίζουν να αντισταθούν. Οι μαύρες, οι κόκκινες και οι λευκές ενώνονται για να αναλάβουν δράση. Αλλά, πώς θα οργανωθούν; Σε τάγματα; Ανά χρώμα; Ανά μέγεθος; Ποιος θα είναι στην πρώτη γραμμή του νέου στρατού; Οι μαύρες; Ο κόκοράς τους έχει υπέροχο λόγο. Οι λευκές θέλουν να εκδικηθούν την εξαφάνιση του αγαπημένου τους Μαρσέλ. Γιατί, όμως, ένα αρσενικό να ηγείται του τάγματος;

Μια έξυπνη και αστεία ιστορία για την εξουσία, τη δημοκρατία και τη θέση του ατόμου στην κοινωνία, που ολοκληρώνεται με τον πλέον διασκεδαστικό τρόπο!

Σειρά:
Ηλικία: από 5 ετών
Α' Έκδοση: 2021
Μετάφραση: Μυρσίνη Γκάνα
Σελίδες: 56
Διαστάσεις: 23,5 x 33 εκ.

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Ίκαρος εδώ.

καλή ανάγνωση!!!!

«Για να φτιάξω αυτό το βιβλίο χρειάστηκε να περιμένω ώσπου να καταλάβω γιατί οι κότες μάς φαίνονται τόσο εκνευριστικές».

«Μάρτης» ή «Μαρτιά» Ένα παμπάλαιο έθιμο, με βαλκανική διασπορά. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια...

 

Ο Μάρτης ή Μαρτιά είναι ένα παμπάλαιο έθιμο, με βαλκανική διασπορά. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια, όπου οι μύστες έδεναν μια κλωστή, την Κρόκη, στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι, όπως παρατηρεί ο λαογράφος Νικόλαος Πολίτης.

Σύμφωνα με το έθιμο, την 1η του Μάρτη, οι μητέρες φορούν στον καρπό του χεριού των παιδιών τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον Μάρτη ή Μαρτιά, για να τα προστατεύει από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, που είναι ιδιαίτερα βλαβερός, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες. Ο Μάρτης προφυλάσσει επίσης, όπως πιστεύεται, από τα κουνούπια και τους ψύλλους και ακόμα απομακρύνει τις αρρώστιες και άλλα κακά.

Τον φτιάχνουν την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη μέρα του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι. Σε μερικές περιοχές ο Μάρτης φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του.

Το βραχιολάκι αυτό το βγάζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφήνουν πάνω στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να τον πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους ή το καίνε με το αναστάσιμο φως του Πάσχα.

Η Χριστιανική Εκκλησία δια του Ιωάννου του Χρυσοστόμου θεωρεί το έθιμο ειδωλολατρικό ήδη από το 5ο αιώνα.

Ο «Μάρτης» στα Βαλκάνια

Το έθιμο του Μάρτη γιορτάζεται ίδιο και απαράλλαχτο στα Σκόπια με την ονομασία Μάρτινκα και στην Αλβανία ως Βερόρε. Οι κάτοικοι των δυο γειτονικών μας χωρών φορούν βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή για να μην τους «πιάσει» ο ήλιος, τα οποία και βγάζουν στα τέλη του μήνα ή όταν δουν το πρώτο χελιδόνι. Άλλοι πάλι, δένουν τον Μάρτη σε κάποιο καρποφόρο δέντρο, ώστε να του χαρίσουν ανθοφορία, ενώ μερικοί τον τοποθετούν κάτω από μια πέτρα κι αν την επόμενη ημέρα βρουν δίπλα της ένα σκουλήκι, σημαίνει ότι η υπόλοιπη χρονιά θα είναι πολύ καλή.

Τηρώντας παραδόσεις και έθιμα αιώνων, οι Βούλγαροι, την πρώτη ημέρα του Μάρτη, φορούν στο πέτο τους στολίδια φτιαγμένα από άσπρες και κόκκινες κλωστές που αποκαλούνται Μαρτενίτσα. Σε ορισμένες περιοχές της Βουλγαρίας, οι κάτοικοι τοποθετούν έξω από τα σπίτια τους ένα κομμάτι κόκκινου υφάσματος για να μην τους «κάψει η γιαγιά Μάρτα» (Μπάμπα Μάρτα, στα βουλγαρικά), που είναι η θηλυκή προσωποποίηση του μήνα Μάρτη. Η Μαρτενίτσα λειτουργεί στη συνείδηση του βουλγαρικού λαού ως φυλαχτό, το οποίο μάλιστα είθισται να προσφέρεται ως δώρο μεταξύ των μελών της οικογένειας, συνοδευόμενο από ευχές για υγεία και ευημερία.

Το ασπροκόκκινο στολίδι της 1ης του Μάρτη φέρει στα ρουμανικά την ονομασία Μαρτιζόρ. 

Η κόκκινη κλωστή συμβολίζει την αγάπη για το ωραίο και η άσπρη την αγνότητα του φυτού χιονόφιλος, που ανθίζει τον Μάρτιο και είναι στενά συνδεδεμένο με αρκετά έθιμα και παραδόσεις της Ρουμανίας. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Θεός - Ήλιος μεταμορφώθηκε σε νεαρό άνδρα και κατέβηκε στη Γη για να πάρει μέρος σε μια γιορτή. Τον απήγαγε, όμως, ένας δράκος, με αποτέλεσμα να χαθεί και να βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι.

Μια ημέρα ένας νεαρός, μαζί με τους συντρόφους του σκότωσε τον δράκο και απελευθέρωσε τον Ήλιο, φέροντας την άνοιξη. Ο νεαρός έχασε τη ζωή του και το αίμα του -λέει ο μύθος- έβαψε κόκκινο το χιόνι. Από τότε, συνηθίζεται την 1η του Μάρτη όλοι οι νεαροί να πλέκουν το «Μαρτισόρ», με κόκκινη κλωστή που συμβολίζει το αίμα του νεαρού άνδρα και την αγάπη προς τη θυσία και άσπρη που συμβολίζει την αγνότητα.

Πηγή

Παραμυθένιες εικόνες στη Βενετία του Βορρά Ατμοσφαιρικές φωτογραφίες στο ιστορικό κόσμημα του Βελγίου

 

Bγαλμένη σαν από μεσαιωνικό παραμύθι η Μπριζ είναι μια μικρή πόλη του βορείου Βελγίου.

Με γραφικά κανάλια, παραμυθένιες λίμνες, ιστορικά πλακόστρωτα και τεράστια ποικιλία από μπύρες και σοκολάτες, αποτελεί ιδανικό προορισμό για τους ταξιδιώτες.

Αξίζει να επισκεφθεί κανείς την ατμοσφαιρική παλιά πόλη και την κεντρική της πλατεία που αποτελεί την καρδιά της πόλης.

Το Belfort είναι ένα πανύψηλο καμπαναριό με 47 καμπάνες που χρονολογείται από τον 18ο αιώνα και αποτελεί το σύμβολο της πόλης.

Το 2013, ο κ. Τραμπ δήλωσε ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να "κάνει περισσότερα για να το κάνει αυτό".

Φτάνοντας στη λίμνη τα πουλιά και οι πάπιες που φωλιάζουν στις όχθες, τα δέντρα με τις χρυσοκόκκινες αποχρώσεις και οι κατάλευκοι κύκνοι συνθέτουν ένα μαγευτικό τοπίο, βγαλμένο σαν από καρτ-ποστάλ.

Πληροφορίες – Φωτογραφίες

Μπριζ / Βέλγιο

Διαφορά ώρας: 1 ώρα πίσω

Νόμισμα: Ευρώ

Απόσταση: Δεν υπάρχει απευθείας πτήση και η διάρκεια του ταξιδιού είναι 3 ώρες και 30 λεπτά από την Αθήνα για Βρυξέλλες και 3 ώρες από τη Θεσσαλονίκη για Βρυξέλλες. Από εκεί φτάνετε στο Μπριζ με λεωφορείο σε περίπου μια ώρα

πηγή

Επίσκεψη στο σπίτι της «Αλκυόνης» ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ

 

Το υδάτινο στοιχείο ήταν απαραίτητο για τη δημιουργία του περιβαλλοντικού πάρκου, γι’ αυτό δημιουργήθηκαν τρεις τεχνητές λίμνες.

Παγώνα Λαψάτη

12.12.2020 • 19:24

•  
•  

«Ξέρεις να χειρίζεσαι τα κιάλια;», με ρωτάει ο Νίκος Προμπονάς της Birding in Greece. «Μην ανησυχείς, βλέπεις απέναντι τον ευκάλυπτο, κοίταξε ευθεία κάτω και εστίασε στον βράχο που μπαίνει στο νερό. Διακρίνεις ένα μαύρο πουλί, είναι Κορμοράνος». «Το βλέπω, το βλέπω», αναφωνώ παρασυρμένη από τον ενθουσιασμό. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι ήταν εύκολη ανάθεση. Ολα όμως έχουν βαθμό δυσκολίας, για παράδειγμα, νωρίς το πρωί το χρυσαφί χρώμα του καλαμιώνα κρύβει επιδέξια τα βραχάκια. Τα μάτια χρειάζονται χρόνο προσαρμογής για να ξεχωρίσουν λεπτομέρειες. Είκοσι λεπτά νωρίτερα είχαμε συναντηθεί στην είσοδο του Πάρκου Περιβαλλοντικής Ευθύνης «Αντώνης Τρίτσης» επί της Φυλής – κεντρική θεωρείται εκείνη από τη Λεωφόρο Δημοκρατίας. Το πάρκο βρίσκεται ανάμεσα στους Δήμους Ιλίου, Αγίων Αναργύρων και Καματερού και αποτελεί τμήμα ενός κτήματος 2.500 στρεμμάτων. Εκτάσεις που αποκτήθηκαν κατά την περίοδο του Οθωνα και αποτέλεσαν ένα Πρότυπο Κέντρο Γεωργίας και Κτηνοτροφίας.

Η παρατήρηση πουλιών ξεκινάει νωρίς το πρωί, όταν η επισκεψιμότητα του πάρκου είναι μικρή. 

Ο Νίκος Προμπονάς, μέλος της Επιτροπής Αξιολόγησης Ορνιθολογικών Παρατηρήσεων, παρατηρεί τα πουλιά για περισσότερο από 40 χρόνια και δέχθηκε πρόθυμα να με μυήσει στο χόμπι της παρατήρησής τους, ανατρέποντας ευχάριστα όλα όσα φανταζόμουν, όπως ότι θα στεκόμαστε ακίνητοι και αμίλητοι ή ότι αφού δεν έχει δράση, θα είναι –μάλλον– βαρετό. Από τους πιο έμπειρους παρατηρητές στην Ελλάδα, διοργανώνει εκδρομές σε σημαντικούς βιότοπους, εξορμήσεις για παρατήρηση συγκεκριμένων ειδών, φωτογράφιση πουλιών, κ.ά. Γνωρίζει έτσι πώς να προσεγγίσει τον παρατηρητή. «Βοηθάμε τους ανθρώπους να συλλέξουν εμπειρίες και να περάσουν ευχάριστα», λέει. Ξεκινώντας τον δικό μας περίπατο παρατήρησης, μου πρότεινε να κάνουμε τη μικρή διαδρομή ενός χιλιομέτρου, που έχουν σχεδιάσει στο πάρκο, και όχι τη μεγάλη των τριών χιλιομέτρων, ώστε να δω και να ακούσω πουλιά, χωρίς να κουραστώ. Ναι, μαθαίνεις και να ακούς τα πουλιά. Οι έμπειροι παρατηρητές αφουγκράζονται όχι μόνο το κρώξιμο, αλλά και τον ήχο των φτερών, το πέταγμά τους και άλλες συνήθειες, για να μάθουν να τα αναγνωρίζουν.

Οι εγκαταστάσεις του περιβαλλοντικού εκπαιδευτικού κέντρου «Κέντρο της Γης». 

Μέσα στη μεγάλη λίμνη κολυμπούσαν κορμοράνοι, φαλαρίδες, νερόκοτες και μία ντουζίνα οικόσιτες πάπιες. Οταν το 1987 αποφασίστηκε η δημιουργία ενός σύγχρονου πάρκου, το υγρό στοιχείο, που σπάνιζε στην Αττική, θεωρήθηκε απαραίτητο και έτσι προχώρησαν στη διαμόρφωση τριών τεχνητών λιμνών, στα μέρη όπου παλιότερα υπήρχαν νερόλακκοι από εποχικά ρέματα. Σύντομα γέμισαν από ψαθιά, νεροκάλαμα, βατράχια και φρύνους, υδρόβια και παρυδάτια πουλιά.

Η μεγάλη διαδρομή περνάει μέσα από το πευκοδάσος, όπου κυριαρχεί η Χαλέπιος Πεύκη. Εκεί το καλοκαίρι θα συναντήσετε και Τσαλαπετεινούς. Εμείς, ωστόσο, φτάνοντας στο κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης «Κέντρο της Γης», στρίψαμε αριστερά και περπατήσαμε παράλληλα με το κανάλι για να πάμε στη μεγάλη λίμνη. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τις εκτάσεις με τις φιστικιές, τις ελιές και τις αμυγδαλιές, όπου προσπάθησα να δω μια μικρή πράσινη φτερωτή μπαλίτσα, τον Δεντροφυλλοσκόπο – ίσα που τα κατάφερα. Ολα τα δένδρα, οι θάμνοι και οι ανοικτές εκτάσεις είναι εξίσου σημαντικά για την παρουσία των πουλιών στο πάρκο, ένα από τα τελευταία καταφύγια άγριας ζωής στην Αθήνα.

Τα μέλη της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας που παρατηρούν τα πουλιά του πάρκου για μία 25ετία έχουν καταγράψει 198 διαφορετικά είδη –από τα 456 που υπάρχουν σε ολόκληρη τη χώρα. Ανάμεσά τους σπάνια είδη που ξεχειμώνιασαν ή έκαναν στάση κατά τη μετανάστευση, όπως η χαλκόκοτα, ο ήταυρος και ο πορφυροτσικνιάς. Ο πληθυσμός των υδροβίων που αναπαράγεται αυξάνεται σταθερά. Παράλληλα, είδη πουλιών ιδιαίτερα ασυνήθιστα για τον αστικό ιστό είδη, όπως ο σταχτοτσικνιάς ή ο δεντροσπουργίτης, παρατηρούνται εύκολα εδώ.

Η μικρή λίμνη όπου είδαμε μία Αλκυόνη.

Στη μικρή λίμνη, κοντά στην 5η είσοδο, σταματήσαμε και μου έδειξε μια πανέμορφη αλκυόνη στην απέναντι όχθη. Καθόμουν στο παγκάκι και αναρωτήθηκα πόσο επηρεάζει ο θόρυβος της πόλης τα πουλιά, αλλά ο Νίκος μου εξήγησε ότι τα πουλιά έχουν «προσαρμοστεί» και ότι εκεί μέσα προστατεύονται αρκετά. Απόδειξη οι φωνακλάδες πράσινοι παπαγάλοι που υπήρχαν σχεδόν παντού! www.birdingingreece.gr

Στα μονοπάτια ενός πρότυπου Κέντρου Γεωργίας και Κτηνοτροφίας

Από αριστερά: καρδερίνα, βραχοκιρκίνεζος, κοκκινολαίμης. Στο πάρκο έχουν καταγραφεί 198 διαφορετικά είδη πουλιών, από τα 456 σε ολόκληρη τη χώρα. 

Κατά την τουρκοκρατία στην περιοχή υπήρχαν μεγάλα τσιφλίκια που τα χρόνια της απελευθέρωσης πέρασαν σε χέρια εύπορων οικογενειών. Την περίοδο 1848-1861 η βασιλική οικογένεια συνάπτει σύμφωνα και αποκτά ένα ενιαίο κτήμα 2.500 στρεμμάτων, με σκοπό τη δημιουργία ενός πρότυπου Κέντρου Γεωργίας και Κτηνοτροφίας. Στο αγρόκτημα φυτεύτηκαν χιλιάδες οπωροφόρα και ελαιόδενδρα, 3.700 μουριές, 180 στρέμματα αμπέλια, σπάνια καλλωπιστικά φυτά από το εξωτερικό. Το 1857 με εντολή της Αμαλίας στους έξι λόφους που περιβάλλουν το κτήμα προστέθηκε ένας έβδομος τεχνητός και το κτήμα ονομάστηκε «Επτάλοφος», ­ όπως η Κωνσταντινούπολη. Μετά το 1870, το κτήμα πέρασε σε ιδιώτες (Σίμων Σίνας, Γεώργιος Παχύς, Giovani Baptista Serpieri). Στις μέρες μας, στόχος του πάρκου είναι η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση. Γι’ αυτό τον λόγο η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία υλοποιεί προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης σε συνεργασία με τον Οργανισμό Διοίκησης και Διαχείρισης, ώστε τα παιδιά, κυρίως, να γνωρίσουν τα πουλιά και τη ζωή στα διάφορα οικοσυστήματα. Ειδικά διαμορφωμένες εκπαιδευτικές διαδρομές – Η «Διαδρομή της Λίμνης», η «Διαδρομή του Δάσους» και η «Διαδρομή του Αγρού»– παρουσιάζουν στον επισκέπτη τα βασικά στοιχεία των τριών οικότοπων του πάρκου και πληροφορούν για τη ζωή στα αλσύλλια και στις αγροτικές καλλιέργειες. Επιπλέον, η Ορνιθολογική διοργανώνει κάθε εποχή του χρόνου ειδικά δρώμενα, όπως παρατήρηση πουλιών κατά τη μετανάστευση (Οκτώβριος και Φεβρουάριος – Μάρτιος), εκδηλώσεις, όπως τη «Γιορτή των Πουλιών» το φθινόπωρο, τα «Χελιδονίσματα» την άνοιξη και την «Ημέρα Περιβάλλοντος» το καλοκαίρι αλλά και ημέρες παρατήρησης πουλιών (birdwatching), όλο τον χρόνο, με την υποστήριξη έμπειρων ορνιθολόγων και την παροχή ειδικού εξοπλισμού (κιάλια, τηλεσκόπια, οδηγοί πεδίου).

Πότε να πάτε, τι θα δείτε

• Οι καλύτερες εποχές για να επισκεφθεί ένας παρατηρητής πουλιών την Ελλάδα είναι η άνοιξη και το φθινόπωρο, όταν οι μετακινήσεις των πουλιών είναι στην καλύτερη φάση τους. Και ο χειμώνας όμως προσφέρει ευκαιρίες για birdwatching, καθώς πολλά είδη ξεχειμωνιάζουν.
 
• Ο Αιγαιοτσιροβάκος, το Σμυρνοτσίχλονο, ο Πευκοτσοπανάκος, ο Μαυροπετρίτης, ο Μαυρόγυπας, ο Γυπαετός, ο Στικταετός, ο Κραυγαετός, ο Σπιζαετός, ο Αιγαιόγλαρος αποτελούν σοβαρό λόγο για να επισκεφθεί ένας birder τη χώρα μας.
 
• Οι έμπειροι παρατηρητές προτρέπουν τον κόσμο να αλλάζει πεδία, να προχωράει δηλαδή μέσα στον χώρο που επισκέπτεται, γιατί αυξάνονται οι πιθανότητες να δει περισσότερα πουλιά, και όχι να μένει σε ένα μέρος και να περιμένει για ώρα να εμφανιστούν τα πουλιά.

πηγή

Τέσσερα υπέροχα παιδικά βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Πατάκη και η κόρη μου λάτρεψε!!!!

Πλένει τα δόντια του, παίζει με τα παιχνίδια του, προσπαθεί να κοιμηθεί... Το τέρας είναι πάντα εκεί. Δεν τον αφήνει στιγμή.
Θα φύγει άραγε ποτέ;
Μια συναρπαστική ιστορία με χιούμορ για να κάνει τα παιδιά να μιλήσουν για τους φόβους τους.

«Κανένα παιδί δεν πρέπει να υποφέρει στη σιωπή». Nadiya

Το τέρας μου κι εγώ

ΣυγγραφέαςHussain Nadiya

ΕκδόσειςΕκδόσεις Πατάκη

Τιμή εκδότη με ΦΠΑ€10.50

Τιμή καταστήματος με ΦΠΑ€9.45

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Πατάκη εδώ

Τι ζώο θα φτιάξεις, αν διασταυρώσεις μια λεοπάρδαλη με ένα αρμαντίλο;

Ένα λεοπαντίλο!

Κι αν διασταυρώσεις έναν ακανθόχοιρο με έναν χαμαιλέοντα;

Έναν ακανθαιλέοντα, φυσικά!

Αστεία στιχάκια και τα πιο αλλόκοτα πλάσματα της ζούγκλας σ’ ένα ξεκαρδιστικό βιβλίο από τον αγαπημένο εικονογράφο Άξελ Σέφλερ.

Άνω κάτω ΖΟΥΓΚΛΑ

ΣυγγραφέαςΣέφλερ Άξελ

ΕκδόσειςΕκδόσεις Πατάκη

Τιμή εκδότη με ΦΠΑ€10.50

Τιμή καταστήματος με ΦΠΑ€9.45

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Πατάκη εδώ.

Τι αγένεια!

ΣυγγραφέαςWelsh Clare Helen

ΕκδόσειςΕκδόσεις Πατάκη

Τιμή εκδότη με ΦΠΑ€10.50

Τιμή καταστήματος με ΦΠΑ€9.45

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Πατάκη εδώ

Ζούσε κάποτε μια πάπια που δεν της άρεσε το νερό. Μια μέρα συνάντησε έναν βάτραχο που τρελαινόταν για νερό. Βάτραχος και πάπια έγιναν φίλοι! Παράξενο, ε;
Μια τρυφερή, καλοστημένη ιστορία για τη φιλία και τις μικρές μάχες που πρέπει να δώσει ο καθένας με τον εαυτό του για να την κατακτήσει.

Η πρώτη εικονογραφημένη ιστορία που γράφει ο αγαπημένος Στιβ Σμολ, εικονογράφος του «Μαζί σου κι εγώ» της Σμρίτι Χολς.

Βρέξει χιονίσει, μαζί!

ΣυγγραφέαςSmall Steve

ΕκδόσειςΕκδόσεις Πατάκη

Τιμή εκδότη με ΦΠΑ€9.90

Τιμή καταστήματος με ΦΠΑ€8.91

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Πατάκη εδώ

Σε λάθος ώρα νυχτώνει Πάλη με τον Θεό στο κενό του θανάτου.

 

Αναδημοσιεύω σήμερα, την ανάρτηση μιας αγαπημένης φίλης blogger, της Αγγελικής, με την οποία γνωριζόμαστε πολλά χρόνια.

Ακολουθεί η βιβλιοπαρουσιάση της, με αφορμή το βιβλίο που γράφτηκε στην μνήμη της μονάκριβης κόρης, μας Αντριάνας. (https://paidikavivlia.blogspot.com/)

Στο νέο βιβλίο του πατρός Βασιλείου Χριστοδούλου, με  tίτλο " Σε λάθος ώρα νυχτώνει", δεν είναι ένα παιδικό βιβλίο, σαν αυτά που σας παρουσιάζω συνήθως μέσα από τις σελίδες αυτού του ιστολογίου. Είναι όμως ένα βιβλίο γραμμένο για ένα παιδί. Για την Ανδριάνα, που αιφνίδια και πρόωρα έφυγε από τη ζωή στα δέκα της χρόνια. Για την Ανδριάνα που ήταν το μόνο παιδί που είχαν οι γονείς της. Την μητέρα της Ανδριάνας, τη Ζέφη, τη γνώριζα διαδικτυακά. την παρακολουθούσα και την παρακολουθώ σαν blogger. Ο χαμός της μικρής πριν τρία χρόνια με είχε συγκλονίσει. Πολλές φορές ξεκίνησα να γράφω ένα μήνυμα συμπαράστασης για εκείνη, μα ποτέ δεν κατάφερα να βρω τις κατάλληλες λέξεις. Όλα μου φαίνονταν ρηχά μπροστά στο βάθος μιας τέτοιας απώλειας και τραγικά κοινότυπα. Και έτσι προτίμησα να σιωπήσω...

Ήταν και αυτό το "γιατί" που με γέμιζε απελπισία... Σαν πρώτη φορά να συνειδητοποίησα πως η ζωή μπορεί να είναι τόσο τραγικά απρόβλεπτη. Και αυτό με γέμισε τρόμο. Ο απροσδόκητος χαμός της Ανδριάνας, που είχε ακριβώς την ίδια ηλικία με την κόρη μου τότε, τράβηξε μια κουρτίνα και πίσω της δεν κατάφερα να δω, παρά μονάχα την τυχαιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Τι νόημα είχαν όσα έκανα, όσα ήλπιζα, όσα ονειρευόμουν για τα παιδιά μου, αν η καταπακτή του θανάτου θα μπορούσε να μου τα στερήσει τόσο αιφνίδια, τόσο αναίτια, τόσο άδικα... Η ζωή ως τυχαιότητα, έγινε μια σκέψη βασανιστική για μένα...

Και έρχεται τρία χρόνια μετά ο πατέρας Βασίλειος, με αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο, να τολμήσει να πει με λόγο συντεταγμένο και ώριμο, με λόγο παιδεμένο στα βάθη της ψυχής του, όλα όσα σαν νεφέλη αξεδιάλυτη βρίσκονταν στο νου την καρδιά μου τότε, να ρωτήσει όλα τα "γιατί", να "απαιτήσει" απαντήσεις, να προσφέρει εν τελεί μια νέα θέα(ση), μα κυρίως να πάρει το βάρος της ενοχής από την δική μου ψυχή για τα όσα τρομερά καταλόγισα στον Θεό τον καιρό εκείνο. Τον ευχαριστώ για όλα, μα κυρίως για αυτό .

Στο σημείο αυτό θα ζητήσω να μου συγχωρέσει ο συγγραφέας, αλλά και οι αναγνώστες, την ίσως αυθαίρετη θεώρηση του βιβλίου που θα επιχειρήσω. Είναι μόνο η προσωπική μου αίσθηση από το διάβασμα του  βιβλίου. Γιατί κι αν μοιάζει με κατάβαση στον Άδη η προσέγγιση του πατρός Βασιλείου στο μυστήριο του θανάτου, για μένα στάθηκε μια ανάβαση σε πνευματικό όρος. Σαν άλλο Μωυσή είδα τον συγγραφέα, να απευθύνει με την ίδια λαχτάρα που το έπραξε ο προφήτης, το αίτημά του προς τον Θεό: "Ἐμφάνισόν μοι σεαυτόν".

Που είσαι, αναρωτιέται και ρώτα τον Θεό ο συγγραφέας, μπροστά στην οδύνη, μπροστά στο παράλογο του αιφνίδιου θανάτου ενός δεκάχρονο παιδιού. Φανερώσου, κραυγάζει. Εκείνος, ο λειτουργός του Θεού, μοιάζει να νιώθει τις πλάκες της νέας διαθήκης να συνθλίβονται μέσα του, μοιάζει να αντιλαμβάνεται την υπόσχεση της εξόδου από τη δουλεία του θανάτου να διαψεύδεται και σπαρακτικά ζητά την παρουσία Του. "Ἐμφάνισόν μοι σεαυτόν".

Όρος αιχμηρό και απροσπέλαστο η οδύνη. Αφιλόξενο, γεμάτο γκρεμούς θανατηφόρους, αδιέξοδα μονοπάτια και γλιστερές στροφές. Και από κάτω να χάσκει η άβυσσος του πένθους. Βουνό η οδύνη. Και ο άνθρωπος πρέπει να το ανέβει, όχι να το ζαλωθεί, γιατί το βάρος του θα τον συνθλίψει. Συμπαράσταση λοιπόν σε αυτή την άνισα, σκληρή (επ)άνοδο γυρεύει. Δύναμη, να μπορέσει να συντροφεύσει τους πενθούντες.

"Ἐμφάνισόν μοι σεαυτόν". Καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι αυτή η παράκληση, η κραυγή αγωνίας του συγγραφέα δεν είναι είναι ολιγοπιστία. Δεν είναι έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Θεού. Άλλωστε τι νόημα θα είχε να απευθύνεται κάνεις σε κάποιον που γνωρίζει ότι εξ ορισμού δεν τον ακούει. Όχι. Είναι μόνο αλληλεγγύη στον πάσχοντα άνθρωπο. Είναι το αίμα της κοινής μας ανθρωπινότητας που μιλά. Είναι έκκληση στην ανθωπινότητα του Θεού. Χέρι να πιαστεί και να προσφέρει ζητά ο συγγραφέας. Χέρι δυνατό, πληγωμένο από καρφιά, που ξέρει πως είναι να πονάς.

Δεν προκαλεί πειρασμικά τον Θεό, ζητώντας του να επέμβει θαυματουργικά, να εμφανιστεί, να απαντήσει. Όπως δεν προκάλεσε ποτέ πειρασμικά ο Μωυσής τον Θεό, ούτε όταν του ζήτησε να μάθει το όνομά του, ούτε όταν τόλμησε να απαιτήσει τη θέασή Του. Δίψα και πείνα για Θεό είναι. Ρούχο ζεστό ζητά, να ντύσει τους πενθούντες, τους γονείς, που παραδίδονται γυμνοί, στα νύχια της πιο ανελέητης οδύνης. Για εκείνους είναι η μέριμνά του. Τη ναυτία που προκαλεί το ύψος της οδύνης, γυρεύει να γιατρέψει. Και δεν του φτάνουν τα διαθέσιμα μέσα: τα λόγια της παρηγοριάς, η ελπίδα της μέλλουσας ζωής, η ανάσταση σε μέλλοντα χρόνο. Όχι γιατί δεν είναι δώρα ακριβά. Γνωρίζει όμως, και καταλαβαίνουμε όλοι, πως στον ζωντανό πόνο πρέπει πρώτα να ανταποκριθεί. Όταν η πληγή αιμορραγεί, δεν έχουν νόημα τα λόγια, όσο αληθινά ή παρήγορα κι αν είναι. Ένα χέρι να δέσει την πληγή χρειάζεται. Ένας (επί) δεσμός.

Μέσα σε αυτό τον πόνο, μέσα σε αυτή την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης γυρεύει τον Θεό σαν δεσμό, σαν ακατάλυτη σχέση. Και βρίσκει πολύ περισσότερα από αυτό. Βρίσκει τον ίδιο τον Θεό. Ακούει τη μητέρα σε υπερβατικό διάλογο με το παιδί της την ώρα της ταφής, και στα λόγια της ψυχανεμίζεται την παρουσία του ίδιου του Θεού μέσα της. Ο συγγραφέας και μαζί του και εμείς, καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός την έχει ήδη πιάσει από το χέρι και τη συγκρατεί από την πτώση της στην άβυσσο του πένθους. Θα πέσει μαζί της, θα τη συναντήσει μέσα στο ίδιο κενό του πένθους, θα πει ο πατέρας Βασίλειος.

Τα ερωτήματα που θέτει ο π. Βασίλειος είναι σκληρά και ανελέητα, γιατί πηγάζουν κατευθείαν από τον πόνο. Ο τρόπος που απευθύνεται στον Θεό, είναι ο τρόπος που ο Ιακώβ πάλεψε με τον μυστηριώδη ξένο (τον ίδιο το Θεό) στο ενύπνιό του: είναι αντρίκιος, είναι θαρραλέος, είναι άμεσος. Δεν χωρούν μισόλογα στην απόκριση που περιμένει. Δεν χωρούν ευχολόγια. Τα "γιατί" του αιμορραγούν. Από την αναγγελία του θανάτου της μικρής Ανδριάνας, μέχρι την ταφή της και ίσως μέχρι και την συγγραφή τούτου του βιβλίου, παλεύει μαζί τους με οδηγό την πίστη και βακτηρία την ποίηση, που τόσο καίρια ενσωματώνει στο κείμενό του.

Οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου είναι συγκλονιστικές. Είναι αποκαλυπτικές για τον τρόπο που η ίδια η Ενανθρώπιση του Κυρίου, προτείνεται ως η ελπίδα μας στην άνιση μάχη με τα "γιατί" που μας κατατρέχουν. "Η απόσταση ενός γιατί και μιας απάντησης, είναι η φυσική απόσταση του Θεού από τον άνθρωπο", μας λέει ο πατέρας Βασίλειος. Η Ενανθρώπιση έρχεται να καλύψει ακριβώς αυτή την απόσταση. Να καλύψει το κενό της απάντησης με την παρουσία. Να μετατρέψει τη σιωπή σε σχέση. Και όλα αυτά μας αποκαλύπτονται με έναν τρόπο οικείο, μα και πρωτόγνωρο. Με τον τρόπο που ψάχνεις απεγνωσμένα κάτι που πάντα βρισκότανε μπροστά στα μάτια σου, μα που ποτέ πριν δεν βρέθηκες στην ανάγκη να αναζητήσεις. Και είναι τόσο λυτρωτικά ανακουφιστικό να το βρίσκεις.

'Ίσως το μόνο, (το πολύ ή το λίγο) που ζητά από εμάς ο Θεός, είναι να μην θελήσουμε να διασχίσουμε την θάλασσα του αφανέρωτου μονάχοι, με την μικρή βαρκούλα της λογικής μας. Εκείνος που θέλει, εκείνος που είναι έτοιμος να απεκδυθεί την ανάγκη για ακλόνητες βεβαιότητες και να εμπιστευτεί, με τον τρόπο που εμπιστευόμαστε ότι ο ύπνος θα μας οδηγήσει μας στην αυγή της επόμενης μέρας, εκείνος θα μπορέσει να βρει ελπίδα, να βρει διέξοδο από το λαγούμι του θανάτου, μπροστά και πάλι στην φωτεινή πλευρά της ζωής.

Και στ`αλήθεια, "δεν ξέρω τι άλλο μπορούσα να ελπίζω,

θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω."

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γρηγόρη

via https://paidikavivlia.blogspot.com/2021/01/blog-post_13.html

Δεν πληγώνω μόνο εγώ αμέτρητες φορές το Θεό, κι εκείνος με πληγώνει! «Σε λάθος ώρα νυχτώνει» Παρουσίαση του βιβλίου του π. Βασιλείου Χριστοδούλου, «Σε λάθος ώρα νυχτώνει», των εκδόσεων Γρηγόρη, Αθήνα 2020

Με αφορμή τον πρόωρη κοίμηση της κόρης μας Αντριάνας στα δέκα της χρόνια "ο 

π. Βασίλειος Χριστοδούλου, εφημέριος του Ι. Ν. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Καλλιθέας θεολόγος και συγγραφέας του βιβλίου«Σε λάθος ώρα νυχτώνει: πάλη με το Θεό στο κενό του θανάτου» εκδ. Γρηγόρη μιλά για την αφορμή που στάθηκε να γράψει αυτό το βιβλίο,τον απρόσμενο και αναπάντεχο χαμό ενός δεκάχρονου κοριτσιού, το οποίο αγαπούσαν πολύ στην ενορία, αλλά και γενικότερα για το σεισμό που προκαλεί η απώλεια στον ψυχισμό κάθε ανθρώπου και να ανασύρει ερωτήματα, τα οποία συχνά δεν θέλουμε να διαπραγματευτούμε μαζί τους.

«Πού είσαι εσύ ο Θεός της ευσπλαχνίας και του ελέους; Αυτό το ερώτημα κυριαρχούσε βασανιστικά μέσα μου (με όλους τους φθόγγους σε διάτορη κραυγή) καθώς περνούσα την πύλη του κοιμητηρίου (όπως ο Ιωνάς το στόμα του κήτους) βλέποντας εκατοντάδες ανθρώπους να το κατακλύζουν (νεκρούς καταποθέντας ήδη, αλλά και ζωντανούς σε αναμονή...).

Στάθμευσα το αυτοκίνητό μου και δυο κορίτσια, συμμαθήτριές της, βουβά κι απαρηγόρητα έκλαιγαν στην πλαϊνή της εκκλησίας θύρα. Άηχα όλα, παντού σιωπή. Μια στοιχειωμένη απουσία. Δεν είναι η σιωπή των νεκρών που βαραίνει· η σιωπή της απουσίας Σου είναι που μας τυραννά».

Αν είμαστε ειλικρινείς, θα ταυτιστούμε με τα πολλά ερωτήματα που θέτει το βιβλίο.

«Δεν πληγώνω μόνο εγώ αμέτρητες φορές το Θεό, κι εκείνος με πληγώνει, με πληγώνει με απώλειες και σιωπές, με αναπάντητες ικεσίες, με δυσβάσταχτες υπομονές και αναίτιες τραγωδίες.

Ίσως γιατί δεν ξέρω, ίσως γιατί δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω, να είναι που βρίσκομαι καθιστός σε όλες τις στάσεις του πόνου, της εγκατάλειψης και της απελπισίας.

Μεγαλώνουμε μέσα στην Εκκλησία και δίχως να το καταλάβουμε, έχουμε ήδη συσσωρεύσει ένα σωρό ιδέες για το Θεό που τον εκτινάσσουν στη μακρινή σφαίρα του απροσπέλαστου και του ακίνδυνα τέλειου.

Η τελειότητα που επικαλούμαστε και που εμείς προσδίδουμε στο Θεό είναι η τελειότητα ενός άκαμπτου και ανέγγιχτου Θεού. Ένα άγαλμα θεϊκό, τέλειο σε όλες τις πτυχώσεις της ύπαρξής του, που μένει να το θαυμάζεις και να το προσκυνάς, σαν τα υπέροχα και πανέμορφα γλυπτά του Παρθενώνα, σαν τις εκπάγλου κάλλους Καρυάτιδες, ιέρειες του αγναντέματος πάνω σε βάθρο υπεροχής, με την κομψή πολύπτυχη ακινησία τους».

Μας πληγώνει ο Θεός!

Όχι ενεργητικά. Δεν κάνει κάτι για να μας πληγώσει. Όμως, συμβαίνουν πράγματα, που τα σκεφτόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να τα αιτιολογήσουμε …

Σηκώνουμε τα μάτια μας στον Ουρανό και απάντηση δεν έρχεται …

Μια διαφαινόμενη απουσία Του …

Ο άνθρωπος χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του …

Γιατί να συμβεί;

Έχουμε αντιληφθεί το Θεό ως ένα πρόσωπο που δίνει λύσεις. Κι όταν συμβεί το αναπάντεχο …

Ποια είναι η διαφορά του τέλειου και του ζωντανού Θεού;

Μήπως κατασκευάσαμε μια εικόνα Θεού, με τον οποίο δεν επιτρέπεται να διαφωνήσουμε αλλά να υπακούουμε δουλικά, σκύβοντας το κεφάλι;

Μια τέλεια ακαμψία!

Κι όμως ο Χριστός έγινε μικρός, έγινε άνθρωπος και σε αφήνει να Τον μειώσεις, να Τον δολοφονήσεις !

Να υπερβαίνει τον εαυτό Του και να γίνει αυτό που δεν είναι !

Αλλά δεν έχουμε μάθει να συνδιαλλεγόμαστε μαζί Του!

Με το ζωντανό Θεό έχουμε σχέση, έστω κι αν Τον αμφισβητούμε …

Το Ψαλτήρι, πόσο ειλικρινές είναι!

Περνάω δύσκολα!

***

Ακούστε όσα υπέροχα κατέθεσε ο π. Βασίλειος στην εκπομπή "Ραδιο-παραμυθία" και στη Σοφία Χατζή.

Μία, δύο, ίσως και περισσότερες φορές (όπως εμείς).

Γιατί δεν χορταίνεται ο λόγος του, ο γνήσια ειλικρινής και βιωματικός.

Και για όσους θέλουν να διαβάσουν το βιβλίο, μπορούν να το παραγγείλουν απο τις εκδόσεις Γρηγορη http://www.grigorisbooks.gr/product/2065/%CF%83%CE%B5-%CE%BB%CE%AC%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BD%CF%85%CF%87%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9"

via

«Σε λάθος ώρα νυχτώνει» Παρουσίαση του βιβλίου του π. Βασιλείου Χριστοδούλου, «Σε λάθος ώρα νυχτώνει», των εκδόσεων Γρηγόρη, Αθήνα 2020

 Ένα από τα αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης που πάντα συγκλονίζει είναι το περιστατικό εκείνο στο βιβλίο της Γενέσεως, όπου ο Ιακώβ παλεύει μια νύχτα ολόκληρη, σώμα με σώμα, με έναν μυστηριώδη ξένο. Η νύχτα φτάνει στο τέλος της και τότε ο ξένος αποκαλύπτεται ότι είναι ο Ίδιος ο Θεός. Η διήγηση τελειώνει με τη συμφιλίωσή τους, αλλά και την ευλογία του Ιακώβ από τον Θεό, την οποία ο Ιακώβ απαιτεί με θράσος. Ο Θεός του τη δίνει επιβραβεύοντάς τον για τον αγώνα του. Με παραβολικό τρόπο το κείμενο αυτό μας δείχνει την ψυχική κατάσταση εκείνη όπου ο Ιακώβ πάλευε με την πίστη του, τις αγωνίες του, τις τύψεις του, ουσιαστικά με τη συνείδησή του, διότι πριν από πολλά χρόνια είχε αδικήσει τον αδελφό του και τώρα φοβόταν να γυρίσει πάλι πίσω στην πατρίδα του. Η ευλογία και η συμφιλίωση σήμαινε μετάνοια για τα λάθη του, ειρήνευση στην ψυχή του και αποκατάσταση της σχέσης του με τον Θεό και τους ανθρώπους.

Κάνοντας αυτόν τον πρόλογο θέλουμε να μιλήσουμε συνοπτικά για μία πάλη. Για έναν αδυσώπητο αγώνα μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού. Διότι σε μία τέτοια πάλη μάς καλεί το νέο βιβλίο του πολυγραφότατου συγγραφέα π. Βασιλείου Χριστοδούλου, «Σε λάθος ώρα νυχτώνει», των εκδόσεων Γρηγόρη. Η κάθε πάλη εμπεριέχει το δομικό συστατικό της σχέσης. Ίσως είναι προτιμότερο με κάποιον να διαπληκτίζεσαι παρά να τον αγνοείς, διότι στην πρώτη περίπτωση σίγουρα σχετίζεσαι μαζί του. Ποια ζωντανή σχέση δεν περνάει μέσα από κύματα; Σε ποια ζωοποιό σχέση δεν μοιράζεσαι όλο το φάσμα των συναισθημάτων σου; Μόνο στις νεκρές και ανέραστες σχέσεις δεν αμφισβητείς και δεν αμφισβητείσαι. «Δεν πληγώνω μόνο εγώ αμέτρητες φορές τον Θεό, κι Εκείνος με πληγώνει», τονίζει ο συγγραφέας για να μιλήσει στο βιβλίο του για μια πάλη με τον Θεό στο κενό του θανάτου. Αν ο θάνατος είναι ό,τι πιο παράλογο υπάρχει στον κόσμο, άλλο τόσο είναι η βεβαιότητά μας γι’ αυτόν. Αν ο Θεός σαρκώθηκε από αγάπη για τον άνθρωπο και αποκαλύφτηκε για να μην παίζει κρυφτό μαζί του, αν μας έδωσε το λόγο Του και το Ευαγγέλιο Του ως εγχειρίδια σωτηρίας, ένα πράγμα μένει ως απόσταγμα της διδαχής Του: «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή»! Ήρθε στον κόσμο για να καταργήσει τον έσχατο εχθρό του ανθρώπου: τον θάνατο! Πώς; Ο δικός Του σταυρικός θάνατος έδωσε σε εμάς την ελπίδα της αιώνιας ζωής! Ένας Θεός που κατεβαίνει στα μέτρα τα δικά μας, που μπορείς να Του μιλήσεις πρόσωπο προς πρόσωπο, που μπορείς -αν θες- να Του αντιμιλήσεις, να Του αντιπαρατεθείς, να Τον αμφισβητήσεις ακόμη. Η ενανθρώπησή Του μας δίνει και το δικαίωμα να Τον απομυθοποιήσουμε! Αλλά σε ποια βάση; Όχι στη βάση ενός Θεού που πέρασε υπέροχα στην ένσαρκη παρουσία Του στη γη. Όχι σε έναν Θεό που μας βλέπει από ψηλά στο θρόνο Του και γελάει με τα παθήματά μας. Όχι σε ένα σαδιστή Θεό που τιμωρεί με τον κεραυνό Του κάθε μας αμαρτία. Αλλά σε ένα Θεό που περιπαίζεται, που χλευάζεται, που βασανίζεται, που μας δίνει και το δικαίωμα να Τον σκοτώσουμε ακόμα! Και το χαρακτηριστικό Του είναι ότι ο Ίδιος δεν μας εγκαταλείπει ποτέ! Συμπάσχει, συνοδοιπορεί, μας κρατά στην αγκαλιά Του την έσχατη ώρα! Έχει ζήσει μαζί μας όλα τα δεινά του κόσμου. Έχει πάει στην κόλασή μας άπειρες φορές. Εξάλλου στον πεπτωκότα και φθαρτό κόσμο που ζούμε, φθαρτά πράγματα θα δρέψουμε! Γι’ αυτό στην Εκκλησία ζούμε την αιωνιότητα ήδη από το τώρα!

Παρόλη την ελπίδα που μας δίνει η παρουσία του Θεού, τα «Γιατί» του θανάτου παραμένουν αναπάντητα. Μπορούν οι τρεις αναστάσεις που έκανε ο Χριστός, ή ακόμη και η δική Του η Ανάσταση να απαλύνουν τον πόνο μας, όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο; Μπορεί η πίστη και η ελπίδα στην αιώνια ζωή να μας παρηγορήσουν στην απώλεια του δικού μας ανθρώπου; Μπορούμε άραγε να παρηγορηθούμε με αυτόν το λόγο ή να παρηγορήσουμε; Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε διότι όσο απτός είναι ο ερχομός του θανάτου τόσο απτές εξηγήσεις απαιτεί!

Μαζί με τον συγγραφέα καταδυόμαστε στα έγκατα του Άδη μας, αφουγκραζόμαστε μαζί του την αβάσταχτη σιωπή της απουσίας του Θεού, παλεύουμε, χάνουμε, νικάμε, σηκωνόμαστε, ξαναπέφτουμε, αλλά τελικά κάτι κάνουμε. Δεν απελπιζόμαστε, όπως λέει και ο άγιος, διότι ακόμα και μέσα στον Άδη υπάρχει ο Θεός και ίσως εκεί να γίνονται οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις καθώς και εκεί μπορούμε να δούμε το χέρι του Θεού! Η βεβαιότητα της παρουσίας είναι εκείνη που λυτρώνει! O π. Βασίλειος απεκδύεται τις βεβαιότητες της ιερωσύνης του, για να κάνει αυτό που κάνει ο Ιησούς: συνοδοιπορία στη μαυρίλα και την εκμηδένιση, στον πόνο και την παράλογη μοναξιά. Κατέρχεται στον Άδη της απώλειας κι αυτή η κάθοδος έχει την έννοια του συντροφέματος.

Ένα αληθινό βιβλίο που σπάζει το φράγμα του ευσεβισμού στην Εκκλησία βάζοντας το μαχαίρι βαθιά μέσα στην πληγή, όταν καταθέτει τα αυθεντικά ερωτήματα, που ο καθωσπρεπισμός μας δεν μας αφήνει πολλές φορές να τολμήσουμε να θέσουμε.

Κατά την προσφιλή του συνήθεια ο συγγραφέας συνοδοιπορεί με τους αγαπημένους του ποιητές και συγγραφείς, Ελύτη, Δημουλά, Καζαντζάκη, Έλιοτ, Κλεμάν, Σμέμαν και πολλούς άλλους, αλλά και με νέους συνεπιβάτες, όπως ο άγ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ο π. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, ντύνοντας έτσι το κείμενό του με ένα μεθυστικό άρωμα πνοής ζώσας!

Για άλλη μια φορά το νέο πόνημα, έργο γνήσιου πόνου καρδιάς, του π. Βασιλείου Χριστοδούλου είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που απολαμβάνει ο αναγνώστης κολυμπώντας -χωρίς σωσίβιο- στο πέλαγος της καταπληκτικής γραφής του! Όσο για το περιεχόμενο, είναι απλώς συγκλονιστικό, συγκινητικό, αφοπλιστικό, αποκαλυπτικό, επαναστατικό!

Στο πολύ πρωτότυπο αυτό βιβλίο ο αναγνώστης δεν μπορεί να μείνει παθητικός θεατής ενός δρώμενου που εξελίσσεται χωρίς να τον αγγίξει, αλλά θα συμμετάσχει ενεργητικά, θα ζήσει Σαρακοστή και Πεντηκοστή συνάμα, θα αναδυθεί πνευματικά -ίσως σε ύψη που δεν είχε ποτέ διανοηθεί- θα πέσει σίγουρα σε βαθιά και αχαρτογράφητα νερά, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτός που θα τολμήσει να κολυμπήσει σε αυτά θα αποζημιωθεί ποικιλοτρόπως!

Σωτήριος Ν. Κόλλιας, Δρ. Θεολογίας

Αναδημοσίευση από https://www.pemptousia.gr/2020/09/se-lathos-ora-nichtoni/

Το βιβλίο θα βρείτε από τις εκδόσεις Γρηγόρη εδώ.