Πασχαλινές κατασκευές για παιδιά

 

Oι πασχαλινές παιδικές κατασκευές, όπως γενικά οι εποχιακές κατασκευές-χειροτεχνίες, εκτός από μια δημιουργική απασχόληση είναι ταυτόχρονα και ένας τρόπος, ιδιαίτερα για τα παιδιά μικρής ηλικίας, να γνωρίσουν τις γιορτές και τις συνήθειες, σύμβολα της κάθε μιας.

Το πάσχα λοιπόν βάψτε μαζί τους τα αυγά, φτιάξτε μαζί τα κουλούρια και δείξτε τους τον τρόπο να εξασκήσουν την δημιουργικότητα και την ...φαντασία τους σε χειροτεχνίες-κατασκευές όπως πασχαλινές φιγούρες από χαρτόνι, ρολά χαρτιού, χάρτινες αυγοθήκες, "καλαθάκια" δώρων ακόμη και από απλό χαρτί, διακοσμητικά και παιχνιδοκατασκευές από χάρτινα σκεύη μιας χρήσης κλπ.

                                                                                via

                                                                                    via

Οι Δωρητές Η Έμμα έφυγε από τη ζωή, αλλά η καρδιά της χτυπάει ακόμη

Το VICE ερευνά το ευαίσθητο θέμα της δωρεάς οργάνων στη χώρα μας η οποία υπολείπεται σημαντικά σε ποσοστά έναντι των άλλων ευρωπαϊκών χωρών και συναντά συγγενείς δωρητών, λήπτες οργάνων αλλά και ασθενείς σε λίστα αναμονής για μόσχευμα.

Η κάμερα του VICE κατέγραψε τη διαδικασία μιας μεταμόσχευσης πνευμόνων και παρουσιάζει όλο τον συντονισμό, από την αφαίρεση μέχρι την εμφύτευση του μοσχεύματος στον λήπτη. Κάθε λεπτό είναι κρίσιμο και οι εικόνες μέσα από τη χειρουργική αίθουσα φανερώνουν με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο τη μάχη που δίνουν γιατροί και νοσηλευτές για να γεφυρώσουν τον θάνατο με τη ζωή.

Η δημοσιογράφος του VICE Κατερίνα Φάκα, ταξίδεψε στα Χανιά και συνάντησε τους γονείς της φοιτήτριας Έμμας Καριωτάκη που έχασε την ζωή της όταν χτυπήθηκε από οδηγό που την άφησε αιμόφυρτη στην άσφαλτο. Η Κατερίνα, αδελφή του Ιάσονα Λαλαούνη, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα έξω από την Βουλή τον Μάρτιο του 2021 όταν η μηχανή του συγκρούστηκε με υπηρεσιακό όχημα, μιλάει στο VICE για τη γενναία απόφαση της δωρεάς οργάνων του αδελφού της από την οποία σώθηκαν επτά συνάνθρωποί μας.

Το VICE συνάντησε την Κατερίνα Τσάντου στο σώμα της οποίας χτυπάει εδώ και δέκα χρόνια η καρδιά ενός 16χρονου αγοριού. και τον Μιχάλη Μαζαράκα που ζει με τεχνητή καρδιά και αναμένει το πολυπόθητο μόσχευμα σχεδόν δύο χρόνια. Τον συναντήσαμε και μιλήσαμε για το πρόβλημα υγείας του αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά κουβαλώντας μαζί του ένα μηχάνημα. Τέλος, καρδιοχειρουργοί της Μονάδας Μεταμοσχεύσεων Καρδιάς, Πνευμόνων και Μηχανικής Υποστήριξης του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου αλλά και εκπρόσωποι του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων αναφέρονται στην αλυσίδα ζωής που στήνεται προκειμένου να πραγματοποιηθεί μια μεταμόσχευση, τονίζοντας παράλληλα τους παράγοντες που πρέπει να ενεργοποιηθούν για να ευαισθητοποιηθεί το κοινό και να αυξηθεί η προσφορά οργάνων στη χώρα μας.

Παρουσίαση-Παραγωγή: Κατερίνα Φάκα
Οπερατέρ: Λευτέρης Παρτσάλης, Στέλιος Μισίνας
Ηχοληψία: Βασίλης Ζαμπίκος

Μοντέζ: Γωγώ Μπεμπέλου

Παρακολουθήστε την εκπομπή κάνοντας κλικ εδώ

Το μυστήριο με τα σχέδια κάτω από το αριστούργημα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι «Η Παναγία των Βράχων»

Μια άγνωστη σύνθεση του Λεονάρντο ντα Βίντσι ανακαλύφθηκε κάτω από ένα από τα διασημότερα έργα ζωγραφικής του, την Παναγία των Βράχων και θα αποτελέσει το επίκεντρο μιας πρωτοποριακής έκθεσης αφιερωμένης στον Λεονάρντο από την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, στο πλαίσιο των εορτασμών και των πολυάριθμων εκδηλώσεων για τα 500 χρόνια από τον θάνατό του.

Τα σχέδια που αποκαλύφθηκαν κάτω από τον πίνακα αποκαλύπτουν μια εντελώς διαφορετική σύνθεση, από αυτή που είχε ο Ντα Βίντσι στο μυαλό του, όταν άρχισε να σχεδιάζει τον πίνακα. Με τον τίτλο «Η Παναγία των Βράχων» υπάρχουν δύο έργα, το ένα εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου και το άλλο στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Διαφέρουν μεταξύ τους σε λεπτομέρειες που αφορούν τα χρώματα και την τεχνική. Σύμφωνα με τον πιο έγκυρο μελετητή των έργων του Ντα Βίντσι Μάρτιν Κεμπ, ο πίνακας έχει δημιουργηθεί από τον ίδιο τον ντα Βίντσι, αν και είναι πιθανό να δέχτηκε δευτερεύουσες παρεμβάσεις στο εργαστήριο του καλλιτέχνη. Οι συντηρητές του πίνακα εδώ και χρόνια είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο ζωγράφος έκανε αναδιάταξη των προσώπων στον πίνακα, πράγμα που επιβεβαιώθηκε και με την πιο πρόσφατη αποκάλυψη των σχεδίων κάτω από τη βασική σύνθεση που βλέπουμε με γυμνό μάτι. Ο πίνακας μετά από πολλές αγοραπωλησίες κατέληξε στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου το 1880.Τα σχέδια που αποκαλύφθηκαν κάτω από τον πίνακα

Κάτω από το έργο αποκαλύφθηκαν σκίτσα του Θείου Βρέφους μαζί με έναν άγγελο. «Τα αρχικά σχέδια είχαν σημαντικές διαφορές σε σχέση με το ολοκληρωμένο έργο και παραμένει μυστήριο για ποιο λόγο εγκατέλειψε ο Ντα Βίντσι την πρώτη του σύνθεση», ανέφερε εκπρόσωπος της Πινακοθήκης.

Ειδικοί μελέτησαν επί μήνες με εξειδικευμένες τεχνικές απεικόνισης -φασματοσκοπία φθορισμού ακτίνων Χ και υπέρυθρη και υπερφασματοπική απεικόνιση- το αρχικό σχέδιο που δημιουργήθηκε από υλικό που περιέχει ψευδάργυρο για να ανακαλύψουν τις διαφορές στο αριστούργημα. Το έργο κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα τοποθετηθεί στο ισόγειο της

 Πινακοθήκης του Λονδίνου σε ένα χώρο διαμορφωμένο σε εκκλησία προκειμένου οι επισκέπτες να μπορούν να τη φανταστούν στην αρχική της θέση. Ο λόγος για τον οποίο ο Λεονάρντο εγκατέλειψε την ιδέα της αρχικής του σύνθεσης παραμένει ένα μυστήριο, ένα ακόμα μυστήριο που περιβάλλει τα έργα του καθώς και τον βαθμό συμμετοχής του στην ολοκλήρωσή τους, όταν πλέον το εργαστήριό του απασχολούσε δεκάδες βοηθούς.

via

Το πρώτο «πράσινο» μουσείο της χώρας θα δημιουργηθεί στην Ακαδημία Πλάτωνος

 

Το σχέδιο για το νέο Μουσείο της Πόλης των Αθηνών στην Ακαδημία Πλάτωνος, το οποίο διακρίθηκε στον ανοιχτό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και θα αποτελεί το πρώτο «πράσινο» Μουσείο της χώρας, ενταγμένο –σε απόλυτη αρμονία– με τη ζωή μίας από τις πιο εμβληματικές γειτονιές της πόλης, παρουσιάστηκε επισήμως κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στην οποία παρέστησαν η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λίνα Μενδώνη και ο Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης.




Ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός είχε προκηρυχθεί τον περασμένο Αύγουστο από τον Δήμο Αθηναίων μέσω της Εταιρείας «Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ» σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού.

Το νέο Μουσείο που σχεδιάστηκε θα μπορεί να φιλοξενήσει χιλιάδες μοναδικά ευρήματα από τις ανασκαφές που έχουν πραγματοποιηθεί από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης Αθηνών, σε διάφορες περιοχές της Αθήνας κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, καθώς και ευρήματα από τις ανασκαφές του Μετρό που σήμερα βρίσκονται ακόμη και σε κοντέινερ. Μοναδικά αντικείμενα, που θα βγουν στο φως και θα αναδειχθούν μέσα στις ιδανικές συνθήκες ενός σύγχρονου Μουσείου.

Η ομάδα που προκρίθηκε, λαμβάνοντας το πρώτο βραβείο, ήταν αυτή του αρχιτέκτονα-μηχανικού, Γεώργιου Τσολάκη. Τα κυριότερα κριτήρια που λήφθηκαν υπόψη για την αξιολόγηση των προτάσεων ήταν η αρχιτεκτονική προσέγγιση, το πρόγραμμα και οι λειτουργικές απαιτήσεις, η τεχνική προσέγγιση, ο δημόσιος υπαίθριος περιβάλλων χώρος και η χωροθέτηση λειτουργιών στο πλαίσιο του βιοκλιματικού σχεδιασμού και της βιώσιμης ανάπτυξης.
Πόλος πολιτισμού, πρασίνου και αναψυχής που προβάλλει τον διαχρονικό μητροπολιτικό ρόλο της Αθήνας

Το νέο Μουσείο της Πόλης της Αθήνας εντάσσεται στο πρωτοποριακό εγχείρημα στην Ακαδημία Πλάτωνος που αφορά τις αρχαιολογικές ανασκαφές για την αποκάλυψη ενός ανεκτίμητου μέρους της ιστορίας μας, τη δημιουργία ενός πάρκου του μέλλοντος με βάση τον νέο βιοκλιματικό σχεδιασμό, αλλά και τη δημιουργία ενός σύγχρονου, πράσινου Μουσείου της Πόλης των Αθηνών.

Η ανάπλαση του αρχαιολογικού χώρου και του Άλσους θα συμβάλλουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της περιοχής, καθώς συνθέτουν έναν υπερτοπικό πόλο πολιτισμού, πρασίνου και αναψυχής στα δυτικά της Αθήνας.

Η Ακαδημία Πλάτωνος θεωρήθηκε κατάλληλος χώρος για την ανέγερση του μουσείου, ως ένας τόπος πνευματικής ακτινοβολίας, στον οποίο από τη δεκαετία του ’30 πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένες απαλλοτριώσεις από τον αρχιτέκτονα Παναγιώτη Αριστόφρoνα και το Ελληνικό Δημόσιο (Υπουργεία Πολιτισμού και Περιβάλλοντος).

Στόχος είναι το νέο μουσείο και ο ευρύτερος χώρος να αποτελέσει διεθνή πόλο ανάπτυξης επιστημονικών, καλλιτεχνικών και ευρύτερα πολιτιστικών δράσεων, προβάλλοντας τον διαχρονικό μητροπολιτικό ρόλο της Αθήνας, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.

Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λίνα Μενδώνη, στην ομιλία της, μεταξύ άλλων, τόνισε: «Με τη συνεργασία μας με τον Δήμο Αθηναίων και την Ακαδημία Αθηνών κάνουμε πράξη ένα όραμα δεκαετιών του Υπουργείου Πολιτισμού, που αφορά στην ανάδειξη του χώρου όπου βρισκόταν η Ακαδημία του Πλάτωνος, ένα άλσος, ένας ιερός τόπος, που μετεξελίσσεται σε δημόσιο χώρο παιδείας και αναψυχής, με μεγάλη περιβαλλοντική σημασία για την Αθήνα, καθώς και στη δημιουργία του Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας.

»Είναι πολύ σημαντικό ότι στο μουσείο αυτό θα εκτεθούν οι θησαυροί των σπλάχνων της Αθήνας –ευρήματα συστηματικών ανασκαφών μιας πεντηκονταετίας τουλάχιστον– οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν τη γνώση μας, τη θεώρησή μας, για την ιστορία της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Στις αποθήκες της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Αθηνών προστατεύονται –και με τη δημιουργία του μουσείου θα αναδειχθούν– περισσότερες από 300.000 αρχαιότητες, κάποιες από τις οποίες είναι μοναδικές, δεν έχουν εκτεθεί ποτέ και ορισμένες δεν έχουν καν δημοσιευτεί. Τα ευρήματα που θα εκτεθούν είναι ικανά να συμπληρώσουν και ίσως να αναθεωρήσουν την αντίληψή μας και τις γνώσεις μας για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο.

»Βασικό μας κριτήριο είναι να δημιουργήσουμε ένα μουσείο απολύτως φιλικό στο περιβάλλον, προσαρμοσμένο στη γη των Αθηνών, στον χώρο της Ακαδημίας, τον οποίο θέλουμε να διατηρήσουμε ως ένα άλσος με την αρχαία σημασία του όρου. Ένα μουσείο με μηδενικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα.

»Οι δύο σημαντικές παρεμβάσεις που σχεδιάζουμε στην Αθήνα, το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών στην Ακαδημία Πλάτωνος και η επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου επί της οδού Πατησίων, είναι εκείνες που θα ανατρέψουν την πολιτιστική –και όχι μόνο– φυσιογνωμία της Αθήνας, το αναπτυξιακό αποτύπωμα των επιμέρους περιοχών, αλλά εν τέλει και της ίδιας της πρωτεύουσας».

Ο επικεφαλής της κριτικής επιτροπής του διαγωνισμού, Παναγιώτης Τουρνικιώτης, από την πλευρά του, ανέφερε: «Το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού είναι μια πρόταση λιτή και νεωτερική, που θα έχει ιδιαίτερη πολιτιστική εμβέλεια. Το Μουσείο εγγράφεται στο φυσικό και οικιστικό περιβάλλον με μια δυναμική χειρονομία που διαμορφώνει ταυτόχρονα τοπίο και κτίριο. Είναι οργανωμένο γύρω από μια βυθισμένη πλατεία στην οποία συναντώνται τέσσερις πορείες πρόσβασης, που το ανοίγουν στην πόλη. Οι κτιριακοί του όγκοι υψώνουν πράσινες πλαγιές σε φυσική και οπτική συνέχεια με το άλσος της Ακαδημίας Πλάτωνος, προσφέροντας απεριόριστη θέα στην πόλη. Το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο μπορεί να αποτελέσει έναν υπερτοπικό πόλο πολιτισμού, πρασίνου και αναψυχής στα δυτικά της Αθήνας».

Ο νικητής του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού, Γεώργιος Τσολάκης, σε δήλωσή του, ανέφερε: «Το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών προβάλλει το όραμα της Αθήνας του μέλλοντος. Ένας δημόσιος χώρος-μουσείο σε αρμονία με το φυσικό έδαφος, ο οποίος θα συμπεριλαμβάνει τους εκθεσιακούς χώρους, τις αρχαιολογικές ανασκαφές και τους πολλαπλούς χώρους αναψυχής και άθλησης, ενθαρρύνοντας την συμμετοχικότητα».
Οι προδιαγραφές του κτιρίου

Το κτίριο θα είναι βιοκλιματικό και μηδενικού περιβαλλοντικού αποτυπώματος, ενώ θα προσφέρει απρόσκοπτη πρόσβαση στα άτομα με αναπηρία. Με στόχο τη μείωση οποιασδήποτε περιβαλλοντικής όχλησης, ο Δήμος Αθηναίων σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού ζήτησαν από τους διαγωνιζόμενους να εφαρμόσουν αυστηρότερες προδιαγραφές από αυτές που ορίζονταν από τα σχετικά ΦΕΚ, εξασφαλίζοντας ωστόσο την πλήρη κάλυψη όλων των αναγκών του Μουσείου.

Το κτίριο που θα στεγάσει το Αρχαιολογικό Μουσείο της Πόλης των Αθηνών θα εκτείνεται σε 14.362 τ.μ. (συμπεριλαμβανομένων 700 τ.μ. για το Διεθνές Κοινό των Ακαδημιών) αντί για 30.000 τ.μ. που προέβλεπαν οι όροι δόμησης του σχετικού ΦΕΚ (μειωμένα τετραγωνικά σε ποσοστό άνω του 50%).

Η μέγιστη επιτρεπόμενη κάλυψη προκύπτει κατά 20% μικρότερη από ό,τι όριζε το ΦΕΚ (ποσοστό 50% αντί 70%) και το ύψος του κτιρίου θα ανέρχεται στα 10,5 μ., μειωμένο κατά 7,5 μ. από ό,τι όριζε το ΦΕΚ. Ο χώρος στάθμευσης που θα καλύπτει σύνολο 2.600 τ.μ. θα είναι υπόγειος και όχι υπαίθριος.

Στον περιβάλλοντα χώρο προβλέπεται η κατασκευή ανοιχτού αμφιθεάτρου 500 θέσεων, ενώ εντός του Μουσείου, περιλαμβάνονται οι κτιριακές εγκαταστάσεις του «Διεθνούς Κοινού των Ακαδημιών».

Παράλληλα, στο πλαίσιο της ανάδειξης της Ακαδημίας Πλάτωνος από πλευράς του Δήμου Αθηναίων, προβλέπεται και η ανάπλαση του χώρου πρασίνου με τη δημιουργία ενός πάρκου με όρους αειφορίας και βιωσιμότητας.
Δεκαέξι αρχιτεκτονικές προτάσεις

Από τις 16 έγκυρες προτάσεις οι οποίες κατατέθηκαν, οι τρεις πρώτες κέρδισαν χρηματικά βραβεία, ενώ οι δύο επόμενες, έλαβαν έπαινο. Μέλη της κριτικής επιτροπής ήταν οι: Παναγιώτης Τουρνικιώτης (Αρχιτέκτων Μηχανικός, Kαθηγητής ΕΜΠ, Πρόεδρος της Επιτροπής), Μόρφω Παπανικολάου (Αρχιτέκτων Μηχανικός), Πηνελόπη Κουγιανού (Αρχιτέκτων Μηχανικός), Νέλλη Μάρδα (Αρχιτέκτων Μηχανικός, Ομότιμος Καθηγήτρια ΕΜΠ) και Αλέξανδρος Γλεντής (Πολιτικός Μηχανικός, Εκπρόσωπος της Διοργανώτριας Αρχής). Κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού ζητήθηκαν στοιχεία και πληροφορίες από 153 ενδιαφερομένους.
Έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα»

Έως την Κυριακή 19 Μαρτίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» του Δήμου Αθηναίων, λειτουργεί για το κοινό ανοιχτή έκθεση στην οποία φιλοξενούνται και οι 16 αρχιτεκτονικές προτάσεις που συμμετείχαν στον διαγωνισμό.

Via

Τζακ Κέρουακ: 32 αποφθέγματα που θα σε προβληματίσουν!

Ο Τζακ Κέρουακ, ο γνωστός Αμερικανός λογοτέχνης, μέσα από τα έργα του κατάφερε να αφήσει πίσω του λόγια – αποφθέγματα για τη ζωή που σίγουρα θα σε προβληματίσουν! Κείμενα και ποιήματα από τον Τζακ Κέρουακ που μέσα τους κρύβουν λέξεις, προτάσεις και βαθιά νοήματα. Κείμενα, που διαβάζοντάς τα αναρωτιέσαι τι αξίζει και τι όχι τελικά την προσοχή σου σ’ αυτό το ταξίδι μιας, γεμάτης συναισθήματα και εκπλήξεις, ζωής που εσύ χαράζεις. Αποσπάσαμε κάποια μικρά κομμάτια από τα έργα του Τζακ Κέρουακ, που τελικά ίσως και να είναι μεγάλα. Όχι τόσο στο μέγεθος, αλλά στο νόημα που κρύβουν μέσα τους! Γιατί αν τελικά ελευθερώσεις το μυαλό και τη σκέψη σου, τότε πράγματι αυτά τα αποφθέγματα θα σε προβληματίσουν!

1. «Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η εμπειρία».

2. «Ίσως αυτό να είναι η ζωή. Ένα κλείσιμο του ματιού στα αστέρια».

3. «Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να περάσει από αυτή τη ζωή, χωρίς να βιώσει ούτε μία φορά την αίσθηση ότι εξαρτάται μόνο από τον εαυτό του, μαθαίνοντας τη δική του αλήθεια και τη δύναμή του».

4. «Ό,τι αγαπήσαμε χάθηκε. Κανείς στην καρέκλα. Κανείς στα βιβλία. Κανείς στη βροχή».

5. «Η μόνη αλήθεια είναι η μουσική».

6. «Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν».

7. «Πάρε τα ρίσκα σου. Όλα καταλήγουν σε μεγάλο μπλέξιμο. Δεν ξέρεις τι να κάνεις με τον εαυτό σου. Να ζήσεις ή να πεθάνεις».

8. «Μία μέρα θα βρω τις κατάλληλες λέξεις και θα είναι απλές».

9. «Οι μόνοι που αξίζουν για ‘μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά».

10. «Δεν υπάρχει φόβος ή ντροπή για την αξιοπρέπεια της δικής σου εμπειρίας, γλώσσας, και γνώσης».

11. «Γράψε. Για να διαβάσει και να δει ο κόσμος τις ακριβείς εικόνες που έχεις γι’ αυτόν».

12. «Τίποτα πίσω μου, όλα είναι μπροστά μου».

13. «Θέλω να μπαίνω βαθιά στο δικό μου υποσυνείδητο. Μόνο έτσι θα με καταλάβουν οι άλλοι, αφού και ο δικός τους εσωτερικός κόσμος είναι τόσο βαθύς όσο και ο δικός μου».

14. «Ένας καλός άνθρωπος μέσα στο σκοτάδι, αξίζει όλους τους ναούς αυτού του κόσμου».

 15. «Ένας πόνος μαχαίρωνε την καρδιά μου κάθε φορά που έβλεπα μία κοπέλα που αγαπούσα να φεύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση σε αυτόν τον τόσο μεγάλο κόσμο».

16. «Οι άνθρωποι φοβούνται να ξεχάσουν τα μυαλά τους, φοβούνται να πέσουν στο κενό χωρίς τίποτα απ’ το οποίο να κρατηθούν».

17. «Εάν η μετριοπάθεια είναι ελάττωμα, τότε η αδιαφορία είναι έγκλημα».

18. «Όλα τα σκοτεινά τούνελ του μίσους ή της αγάπης που μέσα τους πέφτω, είναι στ’ αλήθεια ακτινοβόλες σωστές αιωνιότητες για ‘μένα».

19. «Δεν είμαι αδιάφορος προς τον Θεό. Είμαι αδιάφορος για ‘μένα σ’ αυτή τη γη. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο γελοίο από ‘μένα στη γη».

20. «Όταν θα μάθεις τι σημαίνει να υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα σε έναν κόσμο του τίποτα. Ένα τίποτα ισοδυναμεί με τα πάντα».

21. «Μη νοιάζεσαι για τον θάνατο. Μιας και εκεί βρίσκεσαι. Γιατί δρόμος δεν υπάρχει. Μην έχοντας δρόμο να ακολουθήσεις, θα αναπαυθείς εκεί που βρίσκεσαι. Στον πυρήνα της ουσίας».

22. «Σ’ αυτή την αιώνια αναζήτηση αλήθειας, ο ποιητής είναι μόνος. Προσπαθεί να γίνει παντοτινός σε μία κοινωνία που βασίζεται στον χρόνο».

23. «Τα λεφτά δεν φτάνουν για ακριβά σινεμά. Αν δεν κάνω τίποτα, δε γίνεται τίποτα».

24. «Είδα ότι η ζωή μου ήταν μία μεγάλη λαμπερή κενή σελίδα και μπορούσα να κάνω οτιδήποτε ήθελα».

25. «Δεν έχω τίποτα να προσφέρω σε κανέναν, εκτός από την δική μου σύγχυση».

26. «Μην κρίνεις τίποτα, θα είσαι χαρούμενος. Συγχώρεσε τα πάντα, και θα είσαι ακόμα πιο χαρούμενος. Αγάπησε τα πάντα, και θα είσαι ο πιο χαρούμενος».

27. «Είναι όλα τόσα πολλά, και καθόλου αρκετά την ίδια στιγμή».

28. «Επειδή στο τέλος δε θα θυμάσαι το χρόνο που ξόδεψες δουλεύοντας στο γραφείο ή κουρεύοντας το γκαζόν. Σκαρφάλωσε εκείνο το βουνό, γαμώτο».

29. «Απέφυγε τον κόσμο, είναι απλά σκόνη και ουσίες, και δεν σημαίνει τίποτα στο τέλος».

30. «Υπόσχομαι ότι ποτέ δεν θα τα παρατήσω, και ότι θα πεθάνω κραυγάζοντας και γελώντας».

31. «Δεν υπήρχε πουθενά να πάω, αλλά παντού, κι έτσι απλά συνεχίζω να κινούμαι κάτω από τα αστέρια».

32. «Να ζεις, να ταξιδεύεις, να ριψοκινδυνεύεις, να ευγνωμονείς, και να μην λυπάσαι».

via

Παγκόσμιος ιστός: Η εφεύρεση που άλλαξε τον κόσμο

Στις 12 Μαρτίου 1989, ο 33χρονος μηχανικός Τιμ Μπέρνερς-Λι πρότεινε τη δημιουργία του Παγκόσμιου Ιστού (WWW), που οδήγησε στην εκρηκτική ανάπτυξη του Ίντερνετ. «Ασαφής αλλά συναρπαστική». Αυτή ήταν η απάντηση του προϊσταμένου του Τιμ Μπέρνερς-Λι στην πρότασή του με τίτλο «Διαχείριση Πληροφοριών: Μία Πρόταση», που υποβλήθηκε στις 12 Μαρτίου 1989, όταν ο εφευρέτης του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web, πασίγνωστος με τα αρχικά WWW) ήταν ένας 33χρονος μηχανικός λογισμικού. Ο Μπερνερς-Λι επανανήλθε και με την βοήθεια του Βέλγου συναδέλφου του Ρομπέρ Καγιό διατύπωσε την τελική του πρόταση στις 12 Νοεμβρίου 1990, που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο.

Αρχικά, ο Μπέρνερς-Λι οραματίστηκε μία «μεγάλη υπερκειμενική βάση δεδομένων με συνδέσμους», που ονομάστηκε «Mesh», για να βοηθήσει τους συναδέλφους του στο CERN (το μεγάλο εργαστήριο πυρηνικής φυσικής στην Ελβετία) να μοιράζονται πληροφορίες μεταξύ πολλών υπολογιστών.

Ο προϊστάμενος του 33χρονου Μπέρνερς-Λι τού επέτρεψε να διαμορφώσει το ταπεινό διάγραμμα ροής σ’ ένα λειτουργικό μοντέλο, αναπτύσσοντας τη γλώσσα HTML, την εφαρμογή HTTP και το WorldWideWeb.app , το πρώτο πρόγραμμα περιήγησης στο Παγκόσμιο Ιστό. Μέχρι το 1991, οι εξωτερικοί διακομιστές (servers) του Παγκοσμίου Ιστού ήταν λειτουργικοί και το όλο σύστημα άρχισε να αποκαλύπτεται σταδιακά στο ευρύ κοινό.

Ονομάστηκε Παγκόσμιος Ιστός, γιατί αποτελείται από μυριάδες διασυνδεδεμένους δικτυακούς τόπους (web site), που εξασφαλίζουν τη δυνατότητα στον χρήστη να μετακινείται εύκολα από τον ένα τόπο στον άλλο και από τη μία ιστοσελίδα ενός τόπου να έχει πρόσβαση σε ιστοσελίδα άλλου, με τη συνδρομή συνδέσμων υπερκειμένου (hypertext).
Παγκόσμιος Ιστός: Η εποχή της πληροφορίας

Ο Παγκόσμιος Ιστός σύντομα θα φέρει επανάσταση στη ζωή μας, με την έλευση της εποχής της πληροφορίας. Σήμερα, υπάρχουν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ιστοσελίδες.

Είτε τον χρησιμοποιούμε για το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και για εργασία στο σπίτι, είτε για ψυχαγωγία και ενημέρωση, δεν μπορούμε πλέον να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς τον Παγκόσμιο Ιστό.

Για να μην συγχέεται με το Ίντερνετ, το οποίο εξελίχθηκε από τη δεκαετία του 1960, ο Παγκόσμιος Ιστός (World Wide Web) είναι μία διαδικτυακή εφαρμογή βασισμένη σε καινοτομίες όπως η γλώσσα HTML, οι διευθύνσεις URL και το πρωτόκολλο μεταφοράς υπερκειμένου ή HTTP.

Ο Παγκόσμιος Ιστός έχει επίσης γίνει μία αποκεντρωμένη κοινότητα, που βασίζεται στις αρχές της καθολικότητας, της συναίνεσης και του σχεδιασμού από τη βάση προς την κορυφή.

«Υπάρχουν πολύ λίγες καινοτομίες που έχουν αλλάξει πραγματικά τα πάντα», δηλώνει ο Τζεφ Τζάφι, διευθύνων σύμβουλος της κοινοπραξίας World Wide Web, που θέτει τα πρότυπα για τον Παγκόσμιο Ιστό και προσθέτει ότι «Ο Παγκόσμιος Ιστός είναι η πιο επιδραστική καινοτομία της εποχής μας».
Τιμ Μπέρνερς-Λι: «Απαιτείται αλλαγή πλεύσης»

Μιλώντας στο BBC ο θεμελιωτής του World Wide Web (www) είπε ότι απαιτείται παγκόσμια δράση για να σταματήσει «η καθοδική βουτιά προς ένα δυσλειτουργικό μέλλον», ιδίως όσον αφορά την εμπορευματοποίηση, την υποκλοπή και τη χειραγώγηση των προσωπικών δεδομένων των χρηστών, την συστηματική εξάπλωση της επιθετικότητας και της παραπληροφόρησης, την ολοένα μεγαλύτερη πόλωση των απόψεων κ.α.

Όπως είπε, μέσα σε αυτή την 30ετία, τα πρώτα 15 χρόνια ήσαν καλά, αλλά μετά «στράβωσαν» και τώρα απαιτείται αλλαγή πλεύσης για να διορθωθούν ξανά.

Δήλωσε πάντως αισιόδοξος, επειδή ολοένα περισσότεροι άνθρωποι -χάρη και σε σκάνδαλα τύπου Cambridge Analytica- αρχίζουν πια να καταλαβαίνουν τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν ως χρήστες του Ιστού.

Κάλεσε τους πάντες -από τους πολιτικούς ηγέτες και τους επιχειρηματίες ως τους απλούς πολίτες- να συμβάλουν, ώστε το διαδίκτυο να γίνει καλύτερο και όχι χειρότερο τα επόμενα χρόνια.

via

Ο «Έλληνας» Αλεξάντερ Φλέμινγκ

Πώς ο γιος ενός αγρότη από τη Σκωτία ανακάλυψε την πενικιλίνη και τιμήθηκε με το Νόμπελ Ιατρικής (1945) - Η ανακάλυψη της λυσοζύμης και της πενικιλίνης - Η Ελληνίδα σύζυγος του Αμαλία Φλέμινγκ και οι τίτλοι με τους οποίους τιμήθηκε στη χώρα μας
Ποιος ήταν ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ;
Ο σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ (sir Alexander Fleming) ήταν νομπελίστας Σκωτσέζος γιατρός και μικροβιολόγος. Είναι παγκοσμίως γνωστός από την ανακάλυψη της πενικιλίνης (1928) , που θεωρείται η πρώτη ευρέως αποτελεσματική αντιβιοτική ουσία στον κόσμο.


Γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1881 στη φάρμα Lochfield, κοντά στο Darvel, στο Ayrshire της Σκωτίας. Ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του αγρότη Hugh Fleming και της Grace Stirling Morton. Ο πατέρας του που είχε τέσσερα επιζώντα παιδιά από τον πρώτο γάμο του, έφυγε από τη ζωή του 1888. Ο Αλεξάντερ, πήγε στο Loudoun Moor School και στο Darvel School και κέρδισε μια διετή υποτροφία για την Ακαδημία του Κιλμάρνοκ. Στη συνέχεια, μετακόμισε στο Λονδίνο όπου φοίτησε στο Βασιλικό Πολυτεχνικό Ίδρυμα. Εργάστηκε σε ναυτιλιακό γραφείο, ενώ το 1901 κληρονόμησε κάποια χρήματα από ένα θείο του. Με προτροπή του μεγαλύτερου αδελφού του Τομ, γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του νοσοκομείου St Mary στο Πάντινγκτον. Αποφοίτησε με πτυχίο MBBS (Ιατρικής και Χειρουργικής) και διάκριση το 1906. Στη συνέχεια έγινε βοηθός βακτηριολόγου, του sir Almroth Wright, πρωτοπόρου στην ανοσολογία και τους εμβολιασμούς. Ο Φλέμινγκ το 1908 απέκτησε πτυχίο BSc με χρυσό μετάλλιο στη Βακτηριολογία και έγινε λέκτορας στο St Mary΄s ως το 1914. Υπηρέτησε στο Ιατρικό Σώμα του Βασιλικού Στρατού, αρχικά (1914) ως Υπολοχαγός και αργότερα (1917) ως Λοχαγός. Από όσα είδε κατά τη θητεία του αυτή, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου βέβαια, συμπέρανε ότι το αντισηπτικά που χρησιμοποιούσαν οι συνάδελφοι του για τη θεραπεία των τραυματισμένων στρατιωτών, επιδείνωναν τα τραύματα πολλών από αυτούς και οδηγούσαν κάποιους και στον θάνατο. Πρότεινε, για την θεραπεία των τραυμάτων αλατούχα διαλύματα, όμως δεν εισακούστηκε.
Ωστόσο, ολοκλήρωσε τη θητεία του με διάκριση, καθώς είχε πάρει μέρος, ως γιατρός, στο πεδίο των μαχών στη Δυτική Γαλλία. Το 1918 επέστρεψε στις έρευνες και στη διδασκαλία στο St Mary΄s Hospital. Το 1919 εκλέχθηκε λέκτορας και το 1928 καθηγητής στο Βασιλικό Κολέγιο Χειρουργικής.


Οι ανακαλύψεις του Αλεξάντερ Φλέμινγκ

Το 1922 προσδιόρισε και απομόνωσε μαζί με τον συνεργάτη του A.Allison, το ένζυμο λυσοζύμη το οποίο απαντά σε ορισμένους ζωικούς ιστούς όπως είναι τα δάκρυα και το σάλιο και ανακάλυψε την αντιβιοτική του δραστηριότητα (αναστατική δραστηριότητα στη δράση των βακτηρίων). Το 1928, ενώ μελετούσε βακτήρια σταφυλόκοκκου, παρατήρησε σ΄ένα τρίβλιο (πιατάκι εργαστηρίου) με καλά αναπτυγμένη καλλιέργεια του βακτηρίου, μια περιοχή γύρω από μια αποικία μούχλας που είχε μολύνει την καλλιέργεια, στην οποία δεν υπήρχαν βακτήρια. Μελετώντας περισσότερο το φαινόμενο, ανακάλυψε μια ουσία στον μύκητα που παρεμπόδιζε την ανάπτυξη του βακτηρίου ακόμα κι όταν αραιωνόταν κατά 800 φορές. Ονόμασε την ουσία αυτή πενικιλίνη. Το 1929 δημοσίευσε τα αποτελέσματα των ερευνών του στο περιοδικό British Journal of Experimental Pathology. Το πρώτο αντιβιοτικό στην ανθρώπινη ιστορία, η πενικιλίνη, είχε ανακαλυφθεί… Ωστόσο, η βιομηχανική παραγωγή της έγινε πολύ αργότερα, το 1945. Το ίδιο έτος, ο Φλέμινγκ μαζί με τον Αυστραλό Χ.Γ. Φλόρεϊ και τον Βρετανό Ε.Μ. Τσέιν τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας «για την ανακάλυψη της πενικιλίνης και της θεραπευτικής της δράσης εναντίον ποικίλων λοιμωδών νοσημάτων». Η αναγνώριση του Φλέμινγκ όμως είχε γίνει νωρίτερα (ας μην ξεχνάμε ότι μεσολάβησε και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος). Το 1943 εκλέχθηκε μέλος της Βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας και το 1944 χρίστηκε Ιππότης. Το 1951 εκλέχθηκε Πρύτανης του Πανεπιστημίου όπου δίδασκε.
Η Αμαλία Κουτσούρη - Φλέμινγκ

Το 1915 ο Φλέμινγκ παντρεύτηκε μια εκπαιδευόμενη νοσοκόμα, τη Sarah Mc Elroy (1874 – 1949). Το 1914, είχαν αποκτήσει το μοναδικό παιδί τους, τον Ρόμπερτ (1914 - 2015), που έγινε εξαιρετικός γενικός γιατρός. Ποια ήταν η, έμμεση έστω, σχέση του Φλέμινγκ με την Ελλάδα;

Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ελληνίδα συνεργάτιδά του Αμαλία Κουτσούρη, στις 9 Απριλίου 1953. Ποια ήταν όμως η Αμαλία Κουτσούρη, που έγινε γνωστή ως Αμαλία Φλέμινγκ;

Η Αμαλία Φλέμινγκ, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη του 1912. Πατέρας της ήταν ο εξαίρετος δερματολόγος Χαρίκιος Κουτσούρης. Το 1914 ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ανέβηκαν στην εξουσία φυλετικά μισαλλόδοξοι οπαδοί του παντουρκισμού, οι οποίοι ξεκίνησαν τις διώξεις εναντίον των άλλων εθνοτήτων που ζούσαν σ’ αυτή. Ανάμεσα στους άλλους, θύμα των διώξεων ήταν και ο πατέρας της Αμαλίας. Οι οθωμανικές Αρχές κατέσχεσαν το σπίτι και το ιατρείο του και ο Χαρίκιος Βουρέκας με την οικογένειά του ήρθαν στην Αθήνα.
Πρόκειται για τους πρώτους διωγμούς του τουρκικού κράτους εναντίον των Ελλήνων της Πόλης οι οποίοι κατείχαν τα ηνία στην οικονομική πνευματική, και όχι, μόνο ζωή της. Οι διωγμοί κορυφώθηκαν με το πογκρόμ του Σεπτεμβρίου το 1955, αν και η ελληνική μειονότητα στην Κων/πολη προστατευόταν από τη Συνθήκη της Λοζάνης (1923). Σήμερα,, αντί η Τουρκία να είναι κατηγορούμενη για μια ακόμα γενοκτονία, βρίσκεται η χώρα μας απολογούμενη για, δήθεν παραβιάσεις των δικαιωμάτων της μουσουλμανικής (και όχι τουρκικής…) μειονότητας της Θράκης… Ας επανέλθουμε όμως στην Αμαλία Φλέμινγκ Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη Βακτηριολογία. Από το 1938 ως το 1944 εργάστηκε ως βακτηριολόγος στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Τότε παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Μανώλη Βουρέκα. Γι’ αυτό σε πολλές πηγές αναφέρεται ως Αμαλία Κουτσούρη – Βουρέκα Φλέμινγκ. Στα χρόνια της Κατοχής ανέπτυξε σημαντική αντιστασιακή δράση. Συνελήφθη από τους Ιταλούς και αργότερα από την Γκεστάπο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Το 1944 τα βρετανικά στρατεύματα που είχαν εισέλθει στη χώρα μας, την απελευθέρωσαν. Η Αμαλία χάρη σε μια υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στο St Mary΄ s Hospital στο Λονδίνο. Μεταξύ 1947 και 1952 έγραψε εννιά ερευνητικές δημοσιεύσεις και συνεργάστηκε με τον Αλεξάντερ Φλέμινγκ. Η Αμαλία, εκτός από εξαίρετη επιστήμονας ήταν πολύ ωραία και κομψή γυναίκα. «Καρυάτιδα» την αποκαλούσαν οι Βρετανοί. Έτσι δεν άφησε ασυγκίνητο και τον Φλέμινγκ, ο οποίος το 1949 έχασε τη σύζυγό του. Ο γάμος της Αμαλίας με τον Μανώλη Βουρέκα τελείωσε νωρίς. Σε ένα ταξίδι του στην Αθήνα το 1953, ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ πρότεινε στην Αμαλία να την παντρευτεί. Εκείνη δέχτηκε. Ο γάμος τους έγινε τον ίδιο χρόνο. Τον Μάρτιο του 1955 όμως, ο Φλέμινγκ πέθανε. Η Αμαλία έχοντας διπλή υπηκοότητα (ελληνική -βρετανική), έμεινε αρχικά στο Λονδίνο. Μετά το 1962, άρχισε να έρχεται τακτικά στην Ελλάδα και το 1967 εγκαταστάθηκε οριστικά στη χώρα μας.

Ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, φυλακίστηκε από τη χούντα και απελάθηκε στο Λονδίνο, όπου μαζί με τις Μελίνα Μερκούρη και Ελένη Βλάχου, διοργάνωσε διαρκή εκστρατεία εναντίον της δικτατορίας.. Με την πτώση της Χούντας επέστρεψε στην Ελλάδα. Εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ και εκλέχθηκε Βουλευτής Επικρατείας το 1977 και Βουλευτής Α΄ Αθηνών το 1981 και το 1985. Νωρίτερα όμως, δεν είχε διστάσει να αντιτεθεί στην απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου για διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ.

Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 1986 στην Αθήνα.


Η Φλέμινγκ θεωρούσε ότι είναι Ελληνίδα πατριώτισσα και υπερασπίστρια της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας. Δήλωνε μάλιστα: «Γεννήθηκα Ελληνίδα και αυτή είναι μια ανίατη ασθένεια που κανείς δεν μπορεί να θεραπεύσει ή να αλλάξει».

Το 1986, ιδρύθηκε στα Μελίσσια το νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμινγκ», γνωστό σήμερα ως «ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΙΣΜΑΝΟΓΛΕΙΟ – ΑΜΑΛΙΑ ΦΛΕΜΙΝΓΚ». Για την ιστορία και οι Κωνσταντίνος και Αναστάσιος Σισμανόγλου ήταν Κωνσταντινουπολίτες εθνικοί ευεργέτες…


Η Αμαλία Φλέμινγκ, η οποία δεν χρησιμοποίησε ποτέ τον τίτλο της Λαίδης που είχε (καθώς ο Αλεξάντερ είχε τον τίτλο του Σερ), ίδρυσε το Ελληνικό Ίδρυμα Βασικών Βιολογικών Ερευνών «Alexander Fleming» και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία του Ερευνητικού Κέντρου Βιοϊατρικών Επιστημών «Alexander Fleming Biomedical Sciences Research Center», το οποίο λειτουργεί σήμερα στη Βάρη.

Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ και η Ελλάδα

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήρθαν η καταξίωση και οι διακρίσεις για τον Φλέμινγκ. Αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας σε περισσότερα από 30 πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής. Το 1946 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1951 επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (πρόεδρός της εκείνο το έτος ήταν ο Γεώργιος Μαριδάκης).

via

Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο

Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο,
κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο.
Κάθε άνθρωπος
έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του,
κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του.

Γιάννης Ρίτσος, Δοκιμασία

.

"Χαμόγελο γυναίκας"

 

Χαμογέλα γυναίκα

να χαμογελάς πάντα στη ζωή
ακόμα κι αν αυτή δε σου χαμογελάει
χαμογέλα στους χαμένους έρωτες
χαμογέλα στους πόνους σου, χαμογέλα παντού.
Το δικό σου χαμόγελο θα είναι:
Φως στο δρόμο σου
φάρος για τους χαμένους ταξιδευτές.
Το χαμόγελό σου θα είναι:
Ένα μητρικό φιλί
ένα καρδιοχτύπι για τους αγαπημένους σου
μια αχτίνα του ήλιου για όλους.
.
.
Alda Merini, "Χαμόγελο γυναίκας", Μτφ: Γιάννης Π. Τζήκας
Πηγή: Λόγος Παράταιρος

Σοφία Σλήμαν. Η γνωριμία της, μετά από προξενιό του αρχιεπισκόπου, σε ηλικία 16 ετών με τον 47χρονο Ερρίκο Σλήμαν...

 

Η Σοφία Εγκαστρωμένου ήταν κόρη τού Αθηναίου εμπόρου Γεώργιου Καστρωμένου ή Εγκαστρωμένου και τής Κρητικιάς Βικτωρίας Γελαδάκη, η οποία ήταν απόγονος Κρητών αγωνιστών. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1852 και σπούδασε στο Αρσάκειο, από το οποίο αποφοίτησε το 1869. Ήταν αρίστη μαθήτρια και ίσως να γινόταν πετυχημένη δασκάλα αν η τύχη δεν αποφάσιζε γι’ αυτήν διαφορετικά.

Ο Ερρίκος Σλήμαν γεννήθηκε στο Νοϋμπούκοφ τού Μεκλεμβούργου Σβερίν τής Γερμανίας. Διέκοψε τις σπουδές του για οικονομικούς λόγους. Δούλεψε στα καράβια και ως υπάλληλος σε εμπορικό οίκο και σιγά-σιγά απέκτησε χρήματα. Άρχισε τότε να μαθαίνει 22 ξένες γλώσσες, μεταξύ αυτών και Αρχαία και Νέα Ελληνικά. Γοητεύτηκε από την ποίηση τού Ομήρου και συνέλαβε την ιδέα να αποδείξει ότι ο κόσμος τού Ομήρου υπήρξε στην πραγματικότητα και δεν ήταν μυθικές διηγήσεις. Για να πετύχει τον σκοπό αυτό διέθεσε όλα του τα χρήματα. Τελικά κατάφερε να εντοπίσει αρχαιολογικά ευρήματα στην Τροία, στις Μυκήνες και στην Τίρυνθα και πήρε άδεια να ξεκινήσει ανασκαφές. Οι νεότεροι ερευνητές και αρχαιολόγοι άσκησαν δριμύτατη κριτική στο έργο του, κατηγορώντας τον ότι χρησιμοποίησε κατά τις ανασκαφές του αντιεπιστημονικές μεθόδους και προκάλεσε ζημιές στα μνημεία.

Το 1869 ο Ερρίκος Σλήμαν, μετά το διαζύγιό του από τη Ρωσίδα πρώτη σύζυγό του, θέλησε η δεύτερη σύζυγός του να είναι Ελληνίδα με αρχαιοελληνική ομορφιά, να λατρεύει τον Όμηρο και να γνωρίζει την «Ιλιάδα». Όπως απαιτούσαν λοιπόν οι κοινωνικές συνθήκες τής εποχής, επικοινώνησε με τον παλαιό του φίλο Θεόκλητο Βίμπο, Επίσκοπο Μαντινείας, και τού ζήτησε να του προξενέψει μία Ελληνίδα για να παντρευτεί. Μεταξύ των άλλων φωτογραφιών κοριτσιών που τού πρότεινε ο Βίμπος ήταν και τής αγαπημένης του ανιψιάς Σοφίας Εγκαστρωμένου. Για να τη γνωρίσει ο Σλήμαν χρησιμοποίησε την ιδιότητά του και επισκέφτηκε το Αρσάκειο για να παρακολουθήσει μάθημα Αρχαίων Ελληνικών. Εκεί άκουσε τη Σοφία να απαγγέλει με παλλόμενη φωνή στίχους τής «Ιλιάδας». Ο Σλήμαν ήταν τότε 48 χρονών και η Σοφία 17. Εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά της και αποφάσισε να τη ζητήσει σε γάμο.

Η οικογένεια τής Σοφίας αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και δεν αντέδρασε στον γάμο αυτό, αφού έτσι θα εξασφαλιζόταν το μέλλον τής κόρης τους. Η τελετή έγινε στην εκκλησία τού Αγίου Μελετίου στον Κολωνό, όπου ήταν και το εξοχικό σπίτι τής νύφης. Η νεαρή άβγαλτη απόφοιτος τού Αρσακείου έπρεπε να μάθει μια νέα κοσμοπολίτικη ζωή στο Παρίσι, με επισκέψεις σε θέατρα, όπερα, μουσεία, δεξιώσεις, επαφές με αρχηγούς κρατών. Ο πάμπλουτος Ερρίκος Σλήμαν τής επέβαλε να μάθει πολλές ξένες γλώσσες και νέους τρόπους συμπεριφοράς. Η Σοφία στήριξε τον σύζυγό της όταν πέθανε η κόρη του από τον πρώτο γάμο και με μεγάλη επιτυχία τον ακολούθησε στην πραγματοποίηση όλων των στόχων που ο ίδιος είχε θέσει στη ζωή του.

ο 1870 ο Σλήμαν πήγε μόνος του στα Δαρδανέλια και συνάντησε τον Αμερικάνο Frank Calvert, από τον οποίο ζήτησε να μεσολαβήσει στην τουρκική κυβέρνηση για να εξασφαλίσει το φιρμάνι που θα του επέτρεπε να κάνει ανασκαφές. Στην Αθήνα η Σοφία γέννησε το πρώτο τους παιδί, την Ανδρομάχη. Αμέσως μετά αποφάσισε να ακολουθήσει τον σύζυγό της στην Τουρκία και να τον βοηθήσει στις ανασκαφές. Στον λόφο τού Χασερλίκ γρήγορα ανακάλυψαν τα ερείπια τής Τροίας, αλλά και πολλά πολύτιμα αντικείμενα. Η Σοφία φωτογράφιζε, σχεδίαζε και ταξινομούσε τα ευρήματά του, αλλά η Τροία τού Ομήρου δεν τού είχε ακόμα αποκαλυφθεί.

Λέγεται ότι, μετά από πολλά ταξίδια στην Τουρκία, ο Σλήμαν και η Σοφία διέκριναν μέσα σε έναν λέβητα χρυσάφι. Έδιωξαν αμέσως τους εργάτες με πρόσχημα τα γενέθλια τής Σοφίας και μετέφεραν προσεκτικά τα ευρήματα στην οικία τους. Ο Σλήμαν τότε στόλισε τη Σοφία με τα χρυσά κοσμήματα και τη φωτογράφησε αποκαλώντας την «ωραία Ελένη». Νεότερες έρευνες απέδειξαν ότι η Σοφία δεν ήταν στην Τουρκία όταν έγινε η ανακάλυψη. Η περίφημη φωτογραφία της με τα λεγόμενα κοσμήματα τής «ωραίας Ελένης» που έκανε τη μορφή της γνωστή σε όλο τον κόσμο πρέπει να τραβήχτηκε αργότερα.

Μετά την αποκάλυψη τής Τροίας ο Σλήμαν έγινε δεκτός στην Ελλάδα με τιμές. Τού απενεμήθηκαν πανεπιστημιακοί τίτλοι και θεωρήθηκε αυθεντία στην ιστορία των ηρωικών χρόνων τής Ελλάδας. Τότε πήρε και την άδεια να αρχίσει έρευνες και στις Μυκήνες, με τον όρο όμως οι εργασίες του να είναι υπό τον έλεγχο τής Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.

Η Σοφία έλαβε μέρος και σε αυτές τις ανασκαφές, παρά τις αντιρρήσεις τού επιβλέποντος αρχαιολόγου Παναγιώτη Σταματάκη. Δούλεψε με συνεργείο έξω από τα τείχη των Μυκηνών και αποκάλυψε τον δρόμο και τον τάφο που αποκαλείται «τάφος τής Κλυταιμήστρας». Λίγο αργότερα, δεξιά από την Πύλη των Λεόντων και εντός του Κυκλώπειου τείχους, έγινε η μεγάλη αποκάλυψη πέντε λακκοειδών ασύλητων τάφων. Σαράντα πέντε μέρες η Σοφία προσπαθούσε με τα χέρια της να αποσπάσει κοσμήματα και απαράμιλλης τέχνης αντικείμενα, χρυσές προσωπίδες, διαδήματα, δακτυλιόλιθους. Ο Σλήμαν πίστεψε ότι βρήκε τον τάφο τού Αγαμέμνονα. Τηλεγράφησε στον βασιλιά Γεώργιο Α΄ και τον διαβεβαίωσε ότι τα ευρήματα ανήκουν στο ελληνικό κράτος.

Λίγο αργότερα το ζευγάρι απέκτησε και γιο, στον οποίο έδωσε το όνομα Αγαμέμνων. Τότε η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο νέο τους σπίτι, το γνωστό «Ιλίου Μέλαθρον», στην Πανεπιστημίου. «Έζησα όλη μου τη ζωή σε μικρό σπίτι. Θέλω να περάσω τα χρόνια που μου απομένουν σε ένα μεγάλο. Διάλεξε εσύ όποιο ρυθμό θέλεις. Το μόνο που θέλω εγώ είναι μια μεγάλη μαρμάρινη σκάλα να πηγαίνει στο επάνω πάτωμα και μια ταράτσα», είπε ο Ερρίκος Σλήμαν στον Ερνέστο Τσίλλερ όταν τού ανέθεσε να κάνει τα σχέδια.

Η Σοφία ήταν αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα. Η ζωή της δίπλα στον Σλήμαν δεν ήταν εύκολη. Εκείνη όμως αριστοτεχνικά κράτησε το μέτρο στις διαφορές που παρουσιάστηκαν μεταξύ του συζύγου και της οικογενείας της. Φρόντισε για την ανατροφή και τη μόρφωση των παιδιών της. Η κόρη της Ανδρομάχη ήταν Αρσακειάς.

Ο Σλήμαν συνέχισε τη δράση του ώς το 1890. Επειδή επιδεινώθηκε η κατάσταση τής υγείας του πήγε στη Γερμανία για να χειρουργηθεί. Τα Χριστούγεννα τού 1890 όμως, επιστρέφοντας από το ταξίδι του, πέθανε πριν συμπληρώσει τα 69. Η κηδεία του έγινε στην Ελλάδα, με δημόσια δαπάνη, και την ακολούθησαν ο βασιλιάς, ο διάδοχος και πολλοί Αθηναίοι. Η Σοφία ήταν τότε 38 ετών.

Μετά τον θάνατο τού συζύγου της δεν ξαναπαντρεύτηκε. Χρηματοδότησε το έργο τού αρχαιολόγου Ντέρπφελντ στην Τροία. Συνεργάσθηκε με την Καλλιρρόη Παρρέν για τη δημιουργία τού γυναικείου κινήματος. Συμμετείχε στο Δ.Σ. τού «Εργαστηρίου Απόρων Γυναικών». Η μορφή της κοσμεί την είσοδο τού Νοσοκομείου «Σωτηρία», το οποίο ίδρυσε επί δημαρχίας Σπύρου Μερκούρη για την έρευνα και τη θεραπεία τής φυματίωσης. Έκανε δωρεές στον Ευαγγελισμό, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο Νομισματικό Μουσείο. Η κόρη της Ανδρομάχη παντρεύτηκε τον Λέοντα Μελά, αδελφό τού Παύλου Μελά και ο γιος της εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Η Σοφία πέθανε το 1932 και ετάφη δημοσίᾳ δαπάνῃ. Η μορφή της, από τη φωτογραφία της με τα κοσμήματα τής ωραίας Ελένης, αποτυπώθηκε από τον γλύπτη Γεώργιο Καστριώτη, απόγονο τής οικογένειάς της.

Όπως πολύ σωστά παρατηρεί η Ιουλία Σημαντήρα στο άρθρο της «Μια ζωή σαν παραμύθι», που δημοσιεύτηκε στην επετειακή έκδοση τού ΣΑΦΕ «ΣΑΦΕ 1933-2006», «Η Σοφία Σλήμαν υπήρξε η διαχρονική Ελληνίδα, η οποία σε μια εποχή, ιδίως στη χώρα μας, όπου η γυναίκα ήταν ακόμα η αφανής ηρωίδα, η σκιά, η προέκταση τού συζύγου της, μπόρεσε να ξεπεράσει τις δομές αυτές και να σταθεί επάξια στο ίδιο ύψος με τον άνδρα της, μοιραζόμενη τη δόξα και τους θριάμβους του, αλλά επίσης τα προβλήματά του, τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες».

• Το κείμενο βασίζεται σε πληροφορίες από το Λεύκωμα των 160 χρόνων της Φ.Ε., τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τη Wikipedia,  το άρθρο της Ιουλίας Σημαντήρα "Μια ζωή σαν παραμύθι" από το λεύκωμα του ΣΑΦΕ 1933 - 2006

via

Ο υπέροχος μύθος της αμυγδαλιάς που εξηγεί γιατί η αγάπη νικά πάντα τον θάνατο

 

Η αμυγδαλιά δεν κάνει μόνο έναν από τους ωραιότερους καρπούς, αλλά νωρίτερα γεμίζει με τα ομορφότερα άνθη. Τα περίφημα λευκά ή ροζ άνθη αμυγδαλιάς...

Τα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς μάλιστα σκάνε πολύ νωρίτερα απ' ό,τι αυτά των υπολοίπων δέντρων. Και κάπως έτσι τα άνθη της αμυγδαλιάς εκτός από το να δίνουν τη δική τους πινελιά στις πίνακες της φύσης στέλνουν κάθε χρόνο και το δικό τους προμήνυμα για την άνοιξη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που συμβολίζουν την ελπίδα. Τα εντυπωσιακά άνθη της αμυγδαλιάς βέβαια, κουβαλούν και τους δικούς τους μύθους.

Μύθος 1, η Φυλλίς και η αγάπη που νικά το θάνατο

Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς, η οποία ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία.

Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοσταλγούσε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μη αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο ,τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικό της.

Έτσι κι έγινε, και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της μεταμόρφωσης σε δέντρο για να μην περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της. Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.

Έλεγαν λοιπόν ότι μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη , βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα , όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες ,αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου.Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας το θάνατο.

Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά αναφέρει ότι η φυλλίδα έμεινε πίσω από τον περιμένοντά του, στον τόπο της τελετής του γάμου της.Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα , ούτε άνθισε

Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα. Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη. Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με τον γυρισμό του Δημοφώντα μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.

Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Μύθος 2, η όμορφη Αμυγδαλιά και ο παγωμένος βοριάς

Η Αμυγδαλιά ήταν μια όμορφη κόρη και κατοικούσε σ΄ ένα μεγάλο πύργο. Η μητέρα της είχε μονάκριβη , τη λάτρευε τόσο πολύ και δεν την άφηνε το χειμώνα να βγει έξω ούτε μια φορά, για να μην κρυώσει. Έτσι , η Αμυγδαλιά καθόταν τις χειμωνιάτικες μέρες πίσω από το τζάμι του παραθύρου της , μέσα στη ζεστασιά του δωματίου της και από εκεί έβλεπε τη βροχή να πέφτει , τον άνεμο να λυσσομανάει και πολλές φορές να ξεριζώνει τα δέντρα , το χιόνι να στροβιλίζεται και να ντύνει . κάτασπρη τη γη , τα σπουργιτάκια να ψάχνουν με κόπο να βρουν κάτι για να τσιμπήσουν.

Μια μέρα ο Βοριάς , ο πιο ψυχρός από τους ανέμους που φύσει στη γη, έτυχε να περάσει έξω από τον πύργο, είδε την Αμυγδαλιά πίσω από το παράθυρό της , τον θάμπωσε τόσο πολύ η ομορφιά της , την αγάπησε κι έβαλε σκοπό να την παντρευτεί. Αλλά…ποια κοπέλα θα δεχόταν να παντρευτεί τον άνεμο; Έτσι ο Βοριάς αποφασίζει να μεταμορφωθεί σε άνθρωπο. Είχε μαγική δύναμη και το κατάφερε πολύ εύκολα. Μεταμορφώθηκε λοιπόν σ΄ ένα ωραίο παλικάρι , σ΄ έναν ιππότη και μια μέρα στάθηκε έξω από το παράθυρο της Αμυγδαλιάς.

Η όμορφη κόρη θαμπώθηκε κι αυτή από την ομορφιά του παλικαριού και δεν άργησε να τον αγαπήσει. -Γιατί δεν ανοίγεις το παράθυρό σου να σε δω από κοντά; τη ρώτησε μια μέρα ο Βοριάς. -Δεν μπορώ , του απάντησε η Αμυγδαλιά .Όσο κρατάει ο χειμώνας η μητέρα μου δε μ΄ αφήνει να βγω από το δωμάτιό μου ούτε ν΄ ανοίξω το παράθυρό μου, γιατί είμαι τόσο ντελικάτη και θα κρυώσω. Θα πρέπει να περιμένεις να έρθει το καλοκαίρι. -Το καλοκαίρι δεν περνώ από αυτά τα μέρη , της είπε ο Βοριάς. Να πεις στη μητέρα σου πως θέλω να σε παντρευτώ και τότε θα σ' αφήσει να βγεις από το δωμάτιό σου.

Μίλησε την ίδια εκείνη μέρα η Αμυγδαλιά στη μητέρα της για τον όμορφο νέο που είχε γνωρίσει και την παρακάλεσε να επιτρέψει να τον παντρευτεί. -Μα…ποιος είναι αυτός ο νέος; τη ρώτησε η μητέρα της. Πώς να σε παντρέψω με έναν άγνωστο; Κι έπειτα…πός θα μπορέσεις να βγεις έξω με αυτό το κρύο; Άφησε να ζεστάνει ο καιρός και τότε μπορεί να βγεις για να γνωρίσεις από κοντά στο νέο που αγαπάς. -Να βγω έστω και για λίγο, την παρακάλεσε η Αμυγδαλιά. -Μην είσαι τόσο βιαστική κόρη μου, τη συμβούλεψε πάλι η μητέρα της.Υπάρχουν τόσοι και τόσοι νέοι που θα ήθελαν να σε παντρευτούν. Μη δίνει και τόση εμπιστοσύνη σε αυτόν τον άγνωστο.

Η Αμυγδαλιά όμως δεν άκουσε τη συμβουλή της μητέρας της και μια μέρα που εκείνη έλειπε από τον πύργο , ντύθηκε στα λευκά , σα νύφη , άνοιξε την πόρτα κι έτρεξε να συναντήσει τον ιππότη της και να φύγει μαζί του… Ο Βοριάς την έσφιξε στην αγκαλιά του. μα…ήταν τόσο παγωμένος και η Αμυγδαλιά ήταν τόσο άμαθη στο κρύο. Έτσι, δεν άργησε να παγώσει το σώμα της, να παγώσει την καρδιά της και να ξεψυχήσει…Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο νέος που αγαπούσε ήταν ο Βοριάς που παγώνει το καθετί στο πέρασμά του.

Ο θεός λυπήθηκε πολύ για το θάνατο της Αμυγδαλιάς και πάνω στον τάφο της έκανε ν΄ ανθίσει ένα δέντρο που πήρε τ΄ όνομά της. Από τότε, ακόμα και μέσα στο βαρύ χειμώνα , η αμυγδαλιά βιάζεται ν΄ ανθίσει.Τα λευκά της λουλούδια μοιάζουν με νυφικό πέπλο. Βιάζεται να συναντήσει τον αγαπημένο της Βοριά και να τον παντρευτεί. Κι εκείνος , παγώνει και μαραίνει χωρίς να θέλει τα λουλούδια της...

Via