Τρίτη 29 Αυγούστου 2023

Γιατί Ρομποτική (Ρομποτική και προγραμματισμός στην καρδιά του Πειραιά!)

Μέσα από την εκπαιδευτική ρομποτική, τον προγραμματισμό και τους διαγωνισμούς τα παιδιά θα γνωρίσουν τον εαυτό τους, την τεχνολογία και πολλούς άλλους επιστημονικούς τομείς παίζοντας, δουλεύοντας ομαδικά, διασκεδάζοντας και μαθαίνοντας να ερευνούν, να ανακαλύπτουν, να κρίνουν και να παίρνουν αποφάσεις.










Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε τους πολίτες του αύριο, με τις θεμελιώδεις αξίες του σεβασμού, της συμπερίληψης, της ενσυναίσθησης, της συνεργασίας, της ευγενούς άμιλλας, και να τους μεταλαμπαδεύσουμε ότι δεν υπάρχει – και δεν θα υπάρξει – οποιοδήποτε επάγγελμα ή οποιοσδήποτε τομέας της ζωής τους που δεν θα εμπλέκεται η Τεχνολογία.











Εκπαιδευτική Ρομποτική | Τεχνητή Νοημοσύνη | Διαγωνισμοί | 3d Εκτύπωση | Drones | Ανοικτές Υπολογιστικές Πλατφόρμες | Προγραμματισμός | Καινοτόμα Προγράμματα | Εκπαίδευση Ενηλίκων






Φόρμα Εγγραφής σε εκπαιδευτικά προγράμματα: https://www.mellonlab.gr/ ή κάλεσε στο 2114188419 ή στο 6972004698 για να κάνεις τη εγγραφή σου για τη νέα χρονιά!










Αγίου Κωνσταντίνου 11, Στοά Θεολόγου, Πειραιάς

T: 2114188419, 6972004698

Facebook: Mellon LAB

Instagram: mellonlab.gr

www.mellonlab.gr

Κάλεσε στο 2114188419 ή στο 6972004698 για να κάνεις τη εγγραφή σου για τη νέα χρονιά!

Rubato

Κάποτε σε μια συζήτηση για την κλασική μουσική άκουσα να χρησιμοποιείται ο όρος rubato. Στο επόμενο μάθημα πιάνου της μεγάλης μου κόρης ρώτησα τον δάσκαλο της τι σημαίνει. Μου εξήγησε λοιπόν, ότι το rubato είναι το απαλό αεράκι που κάνει τα φύλλα των δέντρων να λικνίζονται, μια μικρή αστάθεια του ρυθμού… Τι όμορφο που μου ακούστηκε την πρώτη φορά.. Και μετά από τόσα και τόσα μέτρα και χτυπήματα του μετρονόμου, να μια καταστρατήγηση των νόμων της μουσικής, μια μικρή ελευθερία που τα άλλαζε όλα….

Καθημερινά, γυρίζοντας στο σπίτι απ’ την δουλειά, διαλέγω πάντα τον δρόμο που περνά από την θάλασσα για να ρεμβάζω, κι ας με μαλώνει ο καλύτερος μου φίλος ότι απαγορεύεται όταν οδηγώ. Την Παρασκευή λοιπόν, όπως κοιτούσα τη θάλασσα είχε ένα τοσοδά κυματάκι, τι όμορφη που ήταν! Αμέσως στο μυαλό μου ήρθε απρόσμενα το rubato. Ναι! Η θάλασσα είχε rubato! Πόσα άραγε όμορφα πράγματα στην ζωή μας δεν έχουν αυτή την μικρή αρυθμία, την απόκλιση από τον κανονικό ρυθμό, την παιδική σκανταλιά ή την ώριμη αυθάδεια… Το είχα ήδη αποφασίσει. Έπρεπε να μιλήσουμε για το rubato…

Pablo Casals, 1938 – J. S. Bach, Cello, Suite No. 1 in G major, BWV 1007

http://youtu.be/Vb-2saAdQ-w

“Ο ρυθμός είναι ο παλμός της μουσικής, ο παλμός της ζωής που με το χτύπο της καρδιάς αποδεικνύει την ύπαρξη της. Ο ρυθμός είναι τάξη αλλά στην μουσική, αυτή δεν εκφράζεται όπως στο σύμπαν με την κανονικότητα στις κινήσεις των πλανητών ή στον αυτοματισμό των χτύπων του ρολογιού. Στην μουσική δεν υπάρχει απόλυτη μέτρηση της κίνησης. Το τέμπο εξαρτάται από παράγοντες φυσικούς και ψυχολογικούς, επηρεάζεται από την εσωτερική ή εξωτερική θερμοκρασία, το περιβάλλον, τα όργανα, την ακουστική. Δεν υπάρχει απόλυτος ρυθμός.”

Το rubato εμφανίστηκε στην μουσική πολύ πριν τον Ρομαντισμό. Είναι παλαιότερο από τον Mozart και τον Bach. Ο Frescobaldi στις αρχές του 17ου αιώνα το χρησιμοποίησε ευρέως. Κι όμως, μεταξύ των κλασσικών υπήρχαν εκείνοι που δεν πίστευαν στις αποκλίσεις από τον αυστηρό ρυθμό. Ο Μότσαρτ περηφανευόταν ότι πάντοτε κρατούσε αυστηρά τον χρόνο, ακόμα και σε περάσματα με έντονο χρώμα. Έλεγε ότι ο χρόνος είναι το πιο σκληρό και απαραίτητο πράγμα στην μουσική. Ο Μπετόβεν σύμφωνα με τους μαθητές του, κρατούσε το χρόνο σαν μετρονόμος. Στην Ρομαντική περίοδο το rubato είναι πια, απολύτως επιθυμητό. Με την εξέλιξη της μουσικής σύνθεσης, αλλάζει και ο αρχικός χαρακτήρας των θεμάτων και συνεπώς, ο ρυθμός. Γίνεται δυναμικός ή αδύναμος, σταθερός ή παιχνιδιάρικος, άκαμπτος ή ελαστικός…..Ο ρυθμός είναι η ζωή. Αυτή η μικρή απόκλιση από τον ρυθμό, συνήθως στο τέλος μιας φράσης προσθέτει στο συναίσθημα του κομματιού, στην ομορφιά της μουσικής. Το rubato, ο ασυμβίβαστος εχθρός του μετρονόμου, είναι ένας φυσικός τρόπος ερμηνείας της τέχνης, απαλύνει την αιχμηρότητα των γραμμών, αμβλύνει τις αυστηρές γωνίες της δομής, χωρίς να καταστρέφει γιατί η επίδραση του εντείνει και εξιδανικεύει τον ρυθμό. Δεν είναι γραμμένο στην παρτιτούρα. Πηγάζει από τον εκτελεστή γι’αυτό και κρύβει κάτι ιδιωτικό από τον ίδιο ή από την στιγμή που αυτό βγαίνει στην επιφάνεια. Προσθέτει στην μουσική που ήδη κατέχει το μέτρο και τον ρυθμό, μια τρίτη διάσταση, αυτή του συναισθήματος και της ατομικότητας.

Arthur Rubinstein – Chopin Nocturne Op. 15, No. 3 in G

http://youtu.be/L1w2_2WG5q4

Tο όνομα που συνδέθηκε περισσότερο απ’όλα με το rubato είναι αυτό του Chopin. Για τον Chopin το rubato υπαγορεύεται μόνο από την λογική του συναισθήματος. Δικαιολογεί την παρουσία του μέσα από την ενδυνάμωση ή μη της μελωδικής γραμμής, μέσω της υπερβολής ή της επιτήδευσης. Το rubato είναι η έμφυτη αίσθηση του μουσικού, δεν έχει να κάνει με τους κανόνες. Ο δικός μας ανθρώπινος μετρονόμος, η καρδιά, κάτω από το βάρος του συναισθήματος γίνεται άρυθμη. Ο Chopin έπαιζε με την καρδιά του. Το παίξιμο του ήταν βαθιά συναισθηματικό. Στην μουσική του Chopin είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες, αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος, με τον οποίο διαχειρίστηκε τον ρυθμό και ενέπνευσε τους επόμενους δημιουργούς. Το αριστερό χέρι κρατά αυστηρά τον ρυθμό ενώ το δεξί που παίζει την μελωδία απελευθερώνεται από τον ρυθμό εκφράζοντας την ουσία της μουσικής σκέψης.

Η ακριβής μετάφραση της λέξης rubato υπονοεί την “κλοπή” του χρόνου (κλέβω χρόνο από μια νότα και τον δίνω σε μια άλλη, καθυστερώντας ή επιμηκύνοντας μια τονισμένη νότα, δαπανώντας τον χρόνο της επόμενης). Πολλοί, όπως ο Paderewski διαφωνούν με την ερμηνεία του “κλεμένου χρόνου” γιατί εφόσον ο χρόνος αυτός δίνεται πάλι πίσω δεν υφίσταται η έννοια της κλοπής. Ο εικοστός αιώνας απεινόνισε πολλά είδη rubato, από την συνέχεια της παράδοσης στην μουσική του Schoenberg και του Berg, μέχρι την εντελώς διαφορετική αντίληψη του Bartok και του Stravinsky.

David Oistrakh Brahms Violin Concerto (1.Mov.)

http://youtu.be/Ac79cqjMJkU

Και μετά από όλα αυτά τα ιστορικά και τεχνικά στοιχεία, ας μετατοπιστούμε προς την ουσία των πραγμάτων. Το rubato είναι η κίνηση που υποδηλώνει την ζωντάνια της παρουσίας μας στην ζωή. Είναι η απόδραση από την κανονικότητα της επιβίωσης. Κρύβει την υποκειμενικότητα της στιγμής, την υποκειμενικότητα της ματιάς μας…. Βρίσκεται αν το καλοσκεφτούμε σε όλα τα πράγματα γύρω μας, στην θάλασσα, στον αέρα, στην ζωή… Έχει την προσωπική μας σφραγίδα, δεν χωρά εξήγηση, δεν ξέρω κι αν έχει επανάληψη.. Είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη που βιώνουμε την ζωή μας με τον δικό μας τρόπο. Είναι η προσωπική στιγμή στην οποία χωράμε την αυτοδιάθεση της ύπαρξης μας, ενάντια σε νόμους και κανόνες, είναι η ανάγκη που υπαγορεύεται από μια άγραφη εσωτερικότητα. Το rubato υπάρχει ακόμα και στην σιωπή, αφού και αυτή βιώνεται μέσα από εμάς.

Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η κατάργηση του «κανονικού», αυτή η μικρή στιγμή που τίποτα δεν μετρά περισσότερο από την ανάδυση του Άλλου μας εαυτού, είναι ο κυματισμός της παρουσίας μας που θα μείνει ζωντανός ακόμη και μετά από το πεπερασμένο…

Πόσο αναγκαίο λοιπόν, πόσο αληθινό, πόσο προσωπικό, πόσο λιγοστό καθώς μεγαλώνουμε και χάνουμε πάντα κάτι από το αυθεντικό της παιδικής μας ηλικίας…και τι μεγάλη στιγμή όταν μπορούμε και ανακαλύπτουμε ότι το ξαναέχουμε δικό μας..ολόκληρο..

Η μικρή κλοπή του χρόνου που γίνεται αποκλειστικά για χάρη μας, με τον δικό μας τρόπο, ενάντια σε όλα τα πρέπει…..Πόσο πολύ όλα διογκώνονται και μας πνίγουν όταν είναι κανονικά, σε τάξη, με ρυθμό και πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη μας να κλέψουμε κάτι για να βάλουμε την πνοή μας, την ανάσα μας, σε αυτό που δημιουργούμε. Η “κλοπή” του χρόνου που θα γυρίσει πίσω στην επόμενη νότα…..

Το rubato λοιπόν, στην μουσική, στην ζωή, μας κάνει κλέφτες…Ξεκλέβουμε την μικρούλα εκείνη, απειροελάχιστη στιγμή που μας δίνει χώρο στην αιωνιότητα, γι’αυτό και κρύβει κατά βάθος κάτι το μεταφυσικό.

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν, που θα κοιτάτε την θάλασσα να θυμάστε το rubato και μαζί την μικρή, κρυφή μας ανάγκη να αποκλίνουμε πάντα από τον κανονικό ρυθμό της ζωής μας και να κλέβουμε τον χρόνο για χάρη μας, δηλώνοντας έτσι, την ουσία της παρουσίας μας. Κι αν αυτή η κλοπή είναι συνειδητή, είμαι σίγουρη πως θα γυρίσει ο χρόνος πίσω σε μας ολόκληρος…..στην επόμενη…….νότα…….

Capricho Arabe by Francisco Tarrega Interprete: Narciso Yepes

http://youtu.be/Mg_xlyPoTV4

via

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2023

Τα γενέθλια της τάξης μας σε cupcakes!



Κάθε μαθητής μιας τάξης είναι ξεχωριστός και μοναδικός!Για αυτό ένας τρόπος να δείξουμε στους μαθητές μας πόσο σημαντικοί είναι για εμάς και τους συμμαθητές τους είναι να του ευχηθούμε με κάρτες, ζωγραφιές και κατασκευές για τα γενέθλιά του, την ξεχωριστή ημέρα κάθε παιδιού!


Αν ρίξετε μια ματιά στο διαδίκτυο θα δείτε να κυκλοφορεί πολύ η χαριτωμένη ιδέα των cupcakes όπου αναγράφονται τα γενέθλια των μαθητών!

Έφτιαξα λοιπόν τα δικά μου, με σκοπό να πλαστικοποιηθούν και να αναρτηθούν στην τάξη! Κάθε cupcake είναι ένας μήνας του έτους και σε κάθε ένα σημειώνουμε τα γενέθλια του κάθε μαθητή, ώστε να θυμόμαστε ποιος έχει τα γενέθλιά του ανά μήνα και να τον κάνουμε να νιώσει όμορφα και ξεχωριστά!

Στην καρτέλα “ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ…” συμπληρώνουμε τα ονόματα των παιδιών που έχουν γενέθλια το μήνα αυτόν (…του Νίκου, της Μαρίας κλπ.)

Εκτυπώστε τα cupcakes από εδώ έγχρωμα, σε μορφή pdf:

CUPCAKES


Δυσλεξία! Πλούσιο εκτυπώσιμο υλικό

Η δυσλεξία είναι μια ειδική μαθησιακή δυσκολία που διαφέρει από άτομο σε άτομο. Δεν είναι ασθένεια, δεν οφείλεται σε οργανική δυσλειτουργία και δε συνυφαίνεται με νοητικούς ή πολιτισμικούς παράγοντες. Τα δυσλεξικά άτομα είναι προικισμένα με πολλά χαρίσματα που συχνά κρύβονται πίσω από τη δυσκολία τους να επεξεργαστούν το γραπτό λόγο. Αν η κοινωνία μας δεν απαιτούσε αν γνωρίζουνε επαρκώς ανάγνωση και ορθογραφία, τα δυσλεξικά άτομα δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα .

«Η Δυσλεξία είναι το κοινό χαρακτηριστικό των διάσημων, όπως π.χ. Αϊνστάιν, Έντισον, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Kένεντι, Τσώρτσιλ, Τομ Κρουζ, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τζον Λένον, Ντίσνεϊ, Πικάσο, Στίβεν Σπίλμπεργκ, Μπιλ Γκέιτς, Στιβ Τζομπς και πολλών άλλων. Συνεπώς, είναι θείο δώρο μόνον όμως όταν γνωρίζουμε την ύπαρξή της και την αντιμετωπίζουμε έγκαιρα και σωστά. Αντιθέτως, η άγνοια χειροτερεύει την Ειδική Μαθησιακή Δυσκολία των Δυσλεξικών».

Με τη βοήθεια του καθηγητού, μαθαίνουμε ότι « Η Δυσλεξία είναι Ειδική Μαθησιακή Δυσκολία στα γραπτά. Δηλαδή, οι Δυσλεξικοί παρουσιάζουν πολύ μεγάλη δυσκολία στην ανάγνωση (πολύ αργή και με λάθη), στην ορθογραφία (ανορθόγραφοι) και δυσκολεύονται να μεταφέρουν τον προφορικό τους λόγο στο γραπτό. Διεθνώς, το Διαγνωστικό Κριτήριο της Δυσλεξίας είναι η Πολύ Αργή και με Λάθη Ανάγνωση».

Δυσλεξία είνια μια ειδική μαθησιακή διαταραχή και αναφέρεται συνήθως σε άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ανάγνωση, την γραφή και την ορθογραφία, τα οποία δεν συμβαδίζουν με το νοητικό τους δυναμικό, την ηλικία τους και τις εκπαιδευτικές τους ευκαιρίες.

Συγκεκριμένα, το δυσλεξικό παιδί δεν παρουσιάζει ευχέρεια και ταχύτητα στην ανάγνωση καθώς και στην επεξεργασία του γραπτού λόγου. Επιπρόσθετα, δυσκολεύεται να απομνημονεύσει ονόματα, ημερομηνίες, Ιστορία, γλωσσικούς και ορθογραφικούς κανόνες κ. λ. π λόγω του φτωχού «Οπτικού Λεξικού», δηλαδή την απουσία φωτογραφικής μνήμης. Τα παιδιά με δυσλεξία εμφανίζονται ιδιαίτερα δημιουργικά και ευρηματικά.

Η διάγνωσή της δυσλεξίας βασίζεται στη σωστή εκτίμηση της νοητικής ικανότητας του ατόμου καθώς και στον αποκλεισμό άλλων διαταραχών. Επιπλέον, πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη εάν το περιβάλλον είναι φτωχό ή πλούσιο σε κοινωνικοπολιτισμικά ερεθίσματα.

Η αντιμετώπιση της δυσλεξίας βασίζεται στην σωστή διαγνωστική αξιολόγηση και στη διδασκαλία ενός εκπαιδευτικού προγράμματος αποκατάστασης που θα καλλιεργεί την ευχέρεια στην ανάγνωση, την απομνημόνευση στην ορθογραφία και την βαθύτερη κατανόηση κειμένων και εννοιών.Η δυσλεξία είναι διαφορετική για τον καθένα. Μερικοί άνθρωποι έχουν μια ήπια μορφή της που τελικά θα μάθουν πώς να διαχειρίζονται. Άλλοι χρειάζονται λίγο περισσότερο κόπο για την υπέρβαση αυτή. Ακόμα κι αν τα παιδιά δεν είναι σε θέση πλήρως να ξεπεράσουν τη δυσλεξία, μπορούν ακόμα με επιτυχια να πάνε στο πανεπηστήμιο και να πετύχουν στη ζωή.
Διάγνωση της Δυσλεξίας


Η διαδικασία διάγνωσης της δυσλεξίας είναι περίπλοκη και αρκετά δύσκολη, καθώς απαιτεί τη συλλογή πολλών διαφορετικών πληροφοριών για το παιδί και τα μαθησιακά του αποτελέσματα.Η διαγνωστική αξιολόγηση της δυσλεξίας βασίζεται στην εκτίμηση των συμπτωμάτων, της νοητικής εικόνας του παιδιού και στο αποκλεισμό άλλων διαταραχών. Πιο συγκεκριμένα χρειάζεται: γενικό ιστορικό του παιδιού (προγεννητικό ιστορικό, τοκετός, οικογενειακό ιστορικό-κληρονομικότητα, σωματική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού κλπ),εκτίμηση του παιδοψυχίατρου για την ύπαρξη άλλων διαταραχών ή συναισθηματικών προβλημάτων, παιδιατρική εκτίμηση της σωματικής υγείας του παιδιού, αξιολόγηση της ανάπτυξης του λόγου από λογοθεραπευτή, εκτίμηση της νοητικής ικανότητας με τεστ νοημοσύνης, αξιολόγηση των γνωστικών δεξιοτήτων: μνήμη γλωσσικών πληροφοριών, φωνολογικής ενημερότητα, αντίληψη του χρόνου, προσανατολισμός στον χώρο, ανάπτυξη της ικανότητας διαδοχής και αλληλουχίας και αξιολόγηση της μαθησιακής επίδοσης του παιδιού (στην ανάγνωση, την ορθογραφία, την έκφραση, στα μαθηματικά).

Το Αθηνά Τεστ θεωρείται ένα αξιόπιστο τεστ ανίχνευσης μαθησιακών δυσκολιών όπως η δυσλεξία. Οι ενότητες που περιλαμβάνει εξετάζουν την νοητική ικανότητα ( γλωσσικές αναλογίες, αντιγραφή σχημάτων, λεξιλόγιο), την μνήμη ( μνήμη αριθμών , μνήμη εικόνων, μνήμη σχημάτων) , την αυτοματοποίηση ( ολοκλήρωση προτάσεων, ολοκλήρωση λέξεων) , και την γραφοφωνολογική ενημερότητα (διάκριση γραφημάτων, διάκριση φθόγγων, σύνθεση φθόγγων), τον οπτικό –κινητικό συντονισμό, την πλευρίωση καθώς και την μνήμη κοινών ακολουθιών. Οι πληροφορίες που θα πάρουμε από το τεστ σε συνδυασμό με τις πληροφορίες που θα πάρουμε από τις αξιολογήσεις της διεπιστημονικής ομάδας μπορούν να μας οδηγήσουν στην διάγνωση ή όχι της δυσλεξίας.


Εκτυπώσιμες ασκήσεις Δυσλεξίας:




Γραπτός λόγος:






Γραπτός λόγος:







Λεξιλόγιο:








Τονισμός:









Γραπτός λόγος:








Καθρεφτική γραφή:






Οπτική διάκριση:











Φωνημική και Οπτική διάκριση:











Σχεδιάγραμμα αφήγησης:









Poster για καλύτερη κατανόηση:












Σημεία στίξης:















15 τρόποι γραφής:






Ορθογραφία επίθετο Πολύς:












Ουσιαστικά:









Άσκηση αφήγησης:











Χριστουγεννιάτικα κείμενα:







Άσκηση αφήγησης:












Λεξιλόγιο:





Δυσαριθμησία:










Παιχνίδι γραπτής ανάπτυξης:










Φωνημική επίγνωση:










Tip ανεξαρτησίας:







Γραπτός λόγος:











Οδηγίες για διαγωνίσματα:






Δυσκολίες γραφής:






Άσκηση για το /τσ/:











Σημασιολογία:









Κανόνες αντιγραφής:










Επεξεργασία γραπτού λόγου:









Παιχνίδι ανάπτυξης:








Οπτική διάκριση:







Λεξιλόγιο:







Ρήματα:









Παιχνίδια ανάπτυξης:











Ανάλυση παραγράφου:



Οδηγός σκέψης:


Έχω Δυσλεξία! Τι σημαίνει αυτό για μένα;








Πρόσθεση και Δυσαριθμησία:


Μάθε τη πρόσθεση με χάντρες! Εικονοποίηση & Κιναίσθηση για τους μαθηματικούς όρους








Poster νέας σχολικής χρονιάς:


Η συνταγή της επιτυχίας! Πως καλωσόρισα τα παιδιά για τη νέα μας χρονιά!








Γραπτός λόγος:


Εικονογραφημένο θέμα ελεύθερης γραφής & Δυσλεξία








Οπτική διάκριση:


Το Παζλ των λέξεων! Άσκηση ανάγνωσης & οπτικής διάκρισης στη Δυσλεξία






Άσκηση ανάγνωσης:


Πέτα το Ζάρι! Κιναισθητική άσκηση ανάγνωσης [εκτυπώσιμο]

Via

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2023

Μαλβίνα Καραλή: Τα 20 αποφθέγματα μιας σαρωτικής προσωπικότητας

 

Η Μαλβίνα Καραλή, μια εξαιρετική μορφή της ελληνικής δημοσιογραφίας, γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1952, με το αρχικό όνομα Μαρία Ελένη Σακκά, στον Πειραιά. Παντρεύτηκε τρεις φορές, με τον Βαγγέλη Καραλή, τον Γιώργο Πάτσα και τον Διονύση Χαριτόπουλο, και ήταν μητέρα τριών παιδιών.

Η Μαλβίνα είναι σαρωτική και γίνεται  το κέντρο της προσοχής με κάθε της απόφθεγμα. Στα αξιοσημείωτα έργα της περιλαμβάνονται η σειρά βιβλίων μαγειρικής “Η κουζίνα της Μαλβίνας – Μαλβίνα” και η βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη με τίτλο “Γλυκό κορίτσι”. Επιπλέον, έλαβε δύο φορές το Κρατικό Βραβείο Σεναρίου για τη συμβολή της στις ταινίες “Ξενία” (1989) και “Κρυστάλλινες Νύχτες” (1992). Με τραγικό τρόπο, απεβίωσε το καλοκαίρι του 2002 λόγω καρκίνου.

Η φράση “Με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο” θα μπορούσε ίσως να συμπυκνώσει καλύτερα τον αξιοζήλευτο αυθορμητισμό της Μαλβίνας Καραλή.

Απομακρυνόμενη από τους συμβατικούς θεωρητικούς, η Μαλβίνα διακρίθηκε εκφράζοντας με ειλικρίνεια την εσωτερική της ταραχή, χρησιμοποιώντας ένα αφιλτράριστο ύφος που τιμωρούσε και άφηνε ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του αναγνώστη. Αυτές οι βαθιές εντυπώσεις γέννησαν μια νέα μορφή δημοσιογραφίας, διαμορφώνοντας ουσιαστικά μια νέα σχολή. Οι συνθέσεις της κοσμούσαν τις σελίδες διαφόρων εντύπων, όπως η Απογευματινή, η Ελευθεροτυπία, το Φαντάζιο, τα Επίκαιρα, τα Γυναίκα, το Κλικ, το Ο1 και το Σύμβολο, απευθυνόμενες σε ένα ποικίλο αναγνωστικό κοινό.

Ποια είναι λοιπόν η Μαλβίνα;

Είναι ταυτόχρονα καυστική και σαρωτική, προοδευτική και συντηρητική, λαϊκίστρια και αιρετική, εθνικίστρια και σνομπ. Η προσωπικότητά της είναι αφοπλιστική αλλά και διορατική, νευρική και μποέμ. Η Μαλβίνα είναι ταυτόχρονα προκλητική και προσβλητική, ενίοτε χυδαία και βέβηλη, αλλά αναμφισβήτητα πανέξυπνη. Ενσαρκώνει ένα μοναδικό μείγμα εγωισμού και σταρ, ενώ ταυτόχρονα είναι και αντι-σταρ. Γνωστή για την ενασχόλησή της με αυτό που ορισμένοι θεωρούν “ροζ” λογοτεχνία, εμβαθύνει συχνά σε ερωτικά μυθιστορήματα για να ικανοποιήσει τις πρόσκαιρες απολαύσεις του αναγνωστικού της κοινού, αν και μερικές φορές έρχεται σε αντίθεση με τα λογοτεχνικά πρότυπα. Μέσα από αυτό, καταφέρνει να διατηρεί τον αυθορμητισμό της, ενώ παίζει επιδέξια με τις λέξεις.

Μερικά από τα βιβλία της:

«Αθώος σαν αγαπημένος» (1989),

«Τα κορίτσια στη σαβάνα» (1991),

«Πιο πολύ, πιο πολλοί» (2000)

«Σαββατογεννημένη» (που κυκλοφόρησε το 2005, μετά τον πρόωρο θάνατό της)

20 αποφθέγματα από τη Μαλβίνα:

«Είμαι πάνω από όλους και κάτω από αυτόν.»

«Αυτό που επιζητεί μία γυναίκα από τη σχέση με έναν άντρα είναι η άλωση. Το να χαθεί μέσα σε άλλον. Που σημαίνει ότι αν μία γυναίκα πάει με άλλον άντρα έχει χαθεί ο προηγούμενος.»

«Ή είμαι εpωτευμένη και δυστυχώς με τρόπο αστείο, ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα.»

«Εγώ τον έpωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς τη ζωή.»

 «Πρώτη απ’ όλους εγώ το ξέρω πως κάνω την έξυπνη και πως είμαι τσάμπα μάγκας και πάντα θα είμαι τσάμπα μάγκας.»

«Αν είναι κακό να σκοτώνεις τον πλησίον σου δίχως λόγο, είναι χίλιες φορές πιο κακό να εpωτεύεσαι και να αγαπάς τον πλησίον σου δίχως λόγο.»

 «Kάθε θηλυκό πλάσμα έχει τη μοιραία σφραγίδα της μάνας του. Και καμιά δεν γλιτώνει τον κανόνα.»

 «Όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα.»

 «Γιατί τα κάνεις αυτά; Γιατί είμαι αδύναμη, κακομαθημένη και σ’ αγαπάω.»

«Άντρας είναι ένας, ο άντρας μου. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.»

«Θα ευχηθώ αυτό που εύχομαι πάντα. Να γίνει το καλύτερο για σένα και να είμαι κι εγώ εκεί κοντά. Και πιο κοντά να μη γίνεται.»

Μαλβίνα

 «Μόνο αυτούς που με τρόμαζαν αγάπησα. Ίσχυε για μένα το αρχαιοελληνικό ”είναι τρομερό να πέσεις στα χέρια ζωντανού Θεού”. Aπό την άλλη μεριά, ήταν και οι μόνοι που με ενδιέφεραν.»

 «Τα μαύρα μαλλιά υποδηλώνουν ανδρισμό, θάρρος, ευθύτητα και δραστηριότητα. Αν τα μαύρα μαλλιά γίνουν μόδα ο κόσμος θα ζήσει καλύτερα.»

«Άνδρας που δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ.»

«Ο άντρας πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίζεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα. Αυτή είναι, ίσως, η πιο φεμινιστική αρχή.»

«Σπάστηκα με την ατάκα σου ”Κοίτα να διασκεδάσεις”. Δε γουστάρω να περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα εκεί που πάει χωρίς εμένα. Γιατί έτσι λέω κι εγώ. Τι να σου κάνω ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι να μη μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς.»

 «Στον έρωτα όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές την χάνεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι στον άλλον διαφορετικά είσαι βλάκας.»

«Όταν φεύγεις, ακόμη κι αν φύγεις με ξύλο, το πρώτο πράγμα που κερδίζεις είναι η απάλειψη της ντροπής σου.»

 «Έχω έμμονες ιδέες. Που για μένα δεν είναι άλλο παρά αβλαβή τσιμπούρια της σκέψης.»

«Οι άνθρωποι όταν είναι να ξεπεραστούν, ξεπερνιούνται όπως οι μόδες.»

via



Οπενχάιμερ, αριστούργημα πέντε αστέρων

Μια από τις σημαντικότερες ταινίες όχι μόνο της τρέχουσας χρονιάς αλλά των τελευταίων 50 χρόνων από σήμερα στις αίθουσες. Δεν είναι τόσο η βιογραφία του ιδιοφυούς επιστήμονα Τζούλιους Ρόμπερτ Οπενχάμιερ με κέντρο βάρους την «γέννηση» της ατομικής βόμβας, όσο ένα μεγάλο βήμα του πολιτικού ,σκεπτόμενου κινηματογράφου, τόσο απαραίτητου στους δύσκολους καιρούς μας


Βαθμολογία


5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη
«Οπενχάιμερ» (Oppenheimer, ΗΠΑ/ Αγγλία, 2023)

Ξεκινάμε με τα βασικά: ο «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν δεν είναι απλώς μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς αλλά μια από τις σημαντικότερες ταινίες πάνω στην σύγχρονη Ιστορία της Αμερικής του 20ού αιώνα που έχουν γυριστεί τα τελευταία – τουλάχιστον – 50 χρόνια. Και δεν είναι ένα ακόμα βιογραφικό δράμα πάνω στον επιστήμονα του τίτλου, τον Τζ. Ρόμπερτ Οπενχάιμερ που υποδύεται ένας αποκαλυπτικός Κίλιαν Μέρφι • αυτό θα ήταν κάτι πολύ εύκολο για έναν σκηνοθέτη όπως ο Κρίστοφερ Νόλαν ο οποίος ενδιαφέρεται για την ουσία στο εσωτερικό των πραγμάτων και όχι να λουστράρει όσο το δυνατόν καλύτερα την βιτρίνα της επιφάνειας. Είναι μια ταινία που ανιχνεύει ευρεία γκάμα θεμάτων – από το μεγαλείο της επιστήμης και την έννοια του πατριωτισμού, μέχρι την ηθική εξαθλίωση στην οποία μπορούν να σε οδηγήσουν οι ενοχές για μια απόφαση ζωής και θανάτου, όπως και την προδοσία.

Και όλα αυτά με βαρόμετρο τον ίδιο τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, έναν προφήτη του μέλλοντος που συγχρόνως αποδείχθηκε ένας Δον Κιχώτης της ίδιας της επιστήμης του, ένας τρανός επιστήμονας ο οποίος μόλις ολοκλήρωσε το έργο του βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου για λόγους που ελάχιστη σχέση είχαν με την ίδια την ανακάλυψή του. Τι και ποιος ήταν τελικά ο Τζούλιους Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, αυτός ο ιδιοφυής «πατέρας» της ατομικής βόμβας, δηλαδή το μυαλό που κατασκεύασε ένα όπλο που από την μια σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες αθώους ανθρώπους ταυτόχρονα στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι ώστε να επέλθει το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και από την άλλη υπήρξε ο δημιουργός ενός κυριολεκτικά επίγειου εφιάλτη που δεν έχει σταματήσει να προκαλεί τρόμο σε όλη την υφήλιο ακόμα και στις μέρες μας;

Για να δώσει την δική του απάντηση, την δική του άποψη πάνω στο ερώτημα, ο Νόλαν, όπως εξάλλου συνηθίζει να κάνει, δημιουργεί ένα παράξενο ταξίδι στον χρόνο, ανακατεύοντας με έναν γοητευτικά δαιδαλώδη τρόπο έγχρωμο και ασπρόμαυρο φιλμ, εποχές, πρόσωπα της επιστήμης, της πολιτικής και της δικαιοσύνης. Η ίδια η κατασκευή της ατομικής βόμβας υπό την επίβλεψη του κυνικού πλην αποτελεσματικού στρατηγού Λέσλι Γκρόουβς (Ματ Ντέιμον) σε ένα είδος στρατοπέδου πειραμάτων που δημιουργήθηκε στο Λος Αλαμος αποτελεί το ένα από τα δύο σκέλη τού τρίωρου αυτού αντιηρωϊκού έπους.

Το άλλο σκέλος διαχειρίζεται την προσπάθεια της αμερικανικής κυβέρνησης να «βγάλει από την μέση» τον Οπενχάιμερ κατηγορώντας τον για επαφές του με τους κομμουνιστές, εφόσον αμέσως μετά τον πόλεμο η πάταξη του κομμουνισμού επέφερε το εφιαλτικό «κυνήγι μαγισσών» στις ΗΠΑ με αποκορύφωμα την επιτροπή του γερουσιαστή Τζόζεφ Μακ Κάρθι (η σύζυγος του Οπενχχάιμερ, Κίτι, που υποδύεται με την πρέπουσα αυστηρότητα η Εμιλι Μπλαντ ,όπως και ο αδελφός του ήταν δηλωμένοι και αμετανόητοι κομμουνιστές). Οπότε ο πατριώτης Οπενχάιμερ, ο οποίος μετά την επιτυχία του ολέθρου στην Ιαπωνία ένιωθε ότι τα χέρια του, τα χέρια που κατασκεύασαν την ατομική βόμβα, ήταν λερωμένα με αίμα, θα μετατραπεί σε εχθρό του λαού, προδομένος από τους υποτιθέμενους φίλους του.

Στο πως το σχέδιο της κατασκευής ενός ήρωα μπορεί να φτιαχτεί παράλληλα με το σχέδιο της ίδιας της καταστροφής του – και τα δύο στον βωμό του γενικότερου «καλού» της πατρίδας – βρίσκονται η σάρκα, τα οστά, η ψυχή, το μεδούλι αυτής της μεγαλόπρεπα φτιαγμένης ταινίας, που συγχρόνως σε αποσβολώνει με την τεχνική αρτιότητά της σε όλα: από την φωτογραφία του Χόιτ Βαν Χόιτεμα μέχρι τις νότες της μουσικής του Λούντβιχ Γιόρανσον που σε στοιχειώνουν, από το αποτελεσματικό μοντάζ της Τζένιφερ Λεμ μέχρι την προσεκτική δουλειά που έχει γίνει στον ήχο, νευραλγικό στοιχείο ζωτικής σημασίας σε όλες άλλωστε τις ταινίες του Κρίστοφερ Νόλαν.

Με τα διαρκώς γουρλωμένα, γαλάζια μάτια του και διατηρώντας την φωνή του στον ίδιο ακριβώς τόνο ανεξαρτήτως κατάστασης γύρω του, ο Κίλιαν Μέρφι πετυχαίνει στην εντέλεια μια έκφραση που δηλώνει ταυτόχρονα απορία, περιέργεια, τρόμο αλλά και την σιγουριά (ίσως και την υπεροψία) του ειδικού επιστήμονα. Οπως το περιμένεις, ο Μέρφι (που έχει την υποψηφιότητα για το Οσκαρ στο τσεπάκι, όπως εξάλλου η ταινία σε πολλές κατηγορίες αυτών των βραβείων) είναι η κυρίαρχη φιγούρα της ταινίας, ο παλμός της καρδιάς της και κατά κάποιο τρόπο – όπως εμείς – ο θεατής όλων αυτών που συμβαίνουν γύρω του.

Επιλέγοντάς τον για τον ρόλο, ο Νόλαν προφανώς τον εμπιστεύτηκε πλήρως και εκείνος τον δικαίωσε με τον καλύτερο τρόπο, κάτι που θα έλεγες ότι ισχύει και για τον δεύτερο βασικό χαρακτήρα της ιστορίας, τον πολιτικό Ρόμπερτ Στράους, τον πρόεδρο της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Ο Στράους περιφρονούσε τον Οπενχάιμερ για πολλούς λόγους, συμπεριλαμβανομένης της απόφασής του να αποστασιοποιηθεί από τις εβραϊκές του ρίζες. Προσπάθησε να εκτροχιάσει την καριέρα του μετά το Λος Άλαμος και σύμφωνα με την ταινία έπαιξε μυστηριώδη ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Όμως πάνω από όλα και πέρα από κάθε τι, αυτή η συγκλονιστική ταινία αξίζει διότι με απόλυτη διαύγεια επισημαίνει το πως ένα σύστημα μπορεί να θεοποιήσει αλλά και να δαιμονοποιήσει έναν ικανό άνθρωπο ο οποίος, τελικά, δεν επιδιώκει τίποτα από τα δύο.

Βαθμολογία: 5

Προβάλλεται σε περισσότερες από 130 αίθουσες σε όλη την Ελλαδα

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2023

Γιώργος Σεφέρης — Δεκαέξι χαϊκού - Πού να μαζεύεις/τα χίλια κομματάκια/του κάθε ανθρώπου.

Ένα χαϊκού διαβάζεται σε μιαν αναπνοή
Το χαϊκού είναι γιαπωνέζικη στιχουργική μορφή, που έγινε αρκετά δημοφιλής στη Δύση από τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα.

Πρόκειται για επιγράμματα 17 συλλαβών, που διαιρούνται σε τρεις ανομοιοκατάληκτους στίχους (5, 7 και 5 συλλαβών).

Α'
Στάξε στη λίμνη
μόνο μια στάλα κρασί
και σβήνει ο ήλιος.

Β'
Στον κάμπο ούτ' ένα
τετράφυλλο τριφύλλι.
Ποιος φταίει απ' τους τρεις;

Γ'
Στον κήπο του μουσείου
Άδειες καρέκλες
τ' αγάλματα γύρισαν
στ' άλλο μουσείο.

Δ'
Να 'ναι η φωνή
πεθαμένων φίλων μας
ή φωνογράφος;

Ε'
Τα δάχτυλά της
στο θαλασσί μαντίλι
κοίτα: κοράλλια.

ΣΤ'
Συλλογισμένο
το στήθος της βαρύ
μες στον καθρέφτη.

Ζ'
Φόρεσα πάλι
τη φυλλωσιά του δέντρου
κι εσύ βελάζεις.

Η'
Νύχτα, ο αγέρας
ο χωρισμός απλώνει
και κυματίζει.

Θ'
Νέα μοίρα
Γυμνή γυναίκα
το ρόδι που έσπασε
ήταν γεμάτο αστέρια.

Ι'
Τώρα σηκώνω
μια νεκρή πεταλούδα
χωρίς φτιασίδι.

ΙΑ'
Πού να μαζεύεις
τα χίλια κομματάκια
του κάθε ανθρώπου.

ΙΒ'
Άγονος γραμμή
Το δοιάκι τι έχει;
Η βάρκα γράφει κύκλους
κι ούτε ένας γλάρος!

ΙΓ'
Άρρωστη Ερινύς
Δεν έχει μάτια
τα φίδια που κρατούσε
της τρών' τα χέρια.

ΙΔ'
Τούτη η κολόνα
έχει μια τρύπα, βλέπεις
την Περσεφόνη;

ΙΕ'
Βουλιάζει ο κόσμος
κρατήσου, θα σ' αφήσει
μόνο στον ήλιο.

ΙΣΤ'
Γράφεις
το μελάνι λιγόστεψε
η θάλασσα πληθαίνει.
Το κυρίαρχο συναίσθημα στα ΙΑ΄, ΙΕ΄, ΙΣΤ΄

IA΄
Πού να μαζεύεις
τα χίλια κομματάκια
του κάθε ανθρώπου.

Ο ποιητής επιχειρεί να αποδώσει εδώ την αίσθηση πως ο ψυχικός και ο συναισθηματικός κόσμος των ανθρώπων είναι συχνά θρυμματισμένος, λόγω των πολλαπλών επώδυνων εμπειριών της ζωής τους.
Κάθε άνθρωπος έχει βιώσει ποικίλες απογοητεύσεις και οδυνηρά ψυχικά τραύματα, έχει γνωρίσει την απώλεια κι έχει αναγκαστεί να θυσιάσει πολλά από τα όνειρά και τις ελπίδες του προκειμένου να βρει το κουράγιο να συνεχίσει τον αγώνα της ζωής. Υπ’ αυτή την έννοια η ψυχοσύνθεση κάθε ανθρώπου μοιάζει μ’ ένα σκορπισμένο ψηφιδωτό που δύσκολα μπορεί κάποιος άλλος να το κατανοήσει και να το ανασυνθέσει.
Η προσπάθεια, επομένως, που απαιτείται για να γνωρίσουμε πραγματικά έναν άνθρωπο είναι εξαιρετικά κοπιώδης, εφόσον, όπως χαρακτηριστικά το παρουσιάζει ο ποιητής, είναι να σαν προσπαθούμε να μαζέψουμε τα χίλια μικρά κομμάτια της ψυχής του. Έτσι, ο ποιητής εμφανίζεται απρόθυμος να βιώσει εκ νέου αυτή τη δοκιμασία των διαπροσωπικών επαφών, φανερώνοντας μια απαισιόδοξη στάση απέναντι στην κοινωνική και προσωπική ταυτότητα των ανθρώπων∙ οι άνθρωποι έχουν χάσει την εσωτερική συνοχή τους και την ψυχική τους αρτιότητα, καθιστώντας κάθε επαφή μαζί τους μια πραγματική δοκιμασία.
Συχνά, άλλωστε, οι άνθρωποι λόγω ακριβώς των ποικίλων εσωτερικών τους αντιθέσεων και του ψυχικού τους κατακερματισμού αδυνατούν να επιτύχουν την επιζητούμενη αίσθηση πληρότητας και ικανοποίησης. Βρίσκονται διαρκώς σε μία κατάσταση έλλειψης, που τους οδηγεί είτε στο να επικρίνουν τον εαυτό τους είτε στο να μεταθέτουν την ευθύνη αυτής της έλλειψης στους άλλους.
Η καθημερινότητά τους αποτελεί ένα διαρκές παράπονο και μια συνεχή μεμψιμοιρία, καθώς αισθάνονται πως δεν έχουν όσα ή ό,τι επιθυμούν και πως οι άνθρωποι γύρω τους δεν τους βοηθούν όσο ή όπως θα το ήθελαν οι ίδιοι.

IE΄
Βουλιάζει ο κόσμος
κρατήσου, θα σ’ αφήσει
μόνο στον ήλιο.

Ο ποιητής εκφράζει την αίσθησή του πως απομονώνεται και απομακρύνεται απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς, όπως διαπιστώνει ολοένα και περισσότερο, η πλειονότητα των συμπολιτών του «βουλιάζει» σ’ ένα τέλμα ανομίας, ανηθικότητας και εξαχρείωσης.
Η συνεχής επιδίωξη του κέρδους, η αναζήτηση της ευκολίας, η αδιαφορία απέναντι στα κρίσιμα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, και η απαξίωση κάθε ηθικής αξίας, έχει διαμορφώσει ένα τοξικό περιβάλλον εντελώς ασύμβατο με τις ψυχικές και ηθικές ποιότητες του ποιητή.
Το αίτημα προς τον εαυτό του να κρατηθεί, ώστε να μην παρασυρθεί από την κατάπτωση των άλλων, θα τον διαφυλάξει μεν από την απώλεια της ηθικής του ταυτότητας, θα τον αφήσει όμως μόνο του στο φως του ήλιου και στην αγνή θέαση της ζωής. Ο ποιητής θα βρεθεί έτσι αντιμέτωπος με μια ιδιότυπη μοναξιά, καθώς, ενώ θα βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους, επί της ουσίας θα είναι σα να μην έχει κανέναν γύρω του, αφού κανείς δεν θα μοιράζεται πια την εκτίμησή του για τις ηθικές αξίες της ζωής. Σ’ έναν κόσμο όπου θα κυριαρχεί η διαφθορά κι η αποκλειστική επιδίωξη του προσωπικού κέρδους, ο ποιητής θα αισθάνεται εντελώς απομονωμένος, διότι δεν θα θέλει να ακολουθήσει μια αντίστοιχη πορεία απομάκρυνσης από τις αγαθές αξίες της ζωής.

IΣT΄
Γράφεις·
το μελάνι λιγόστεψε
η θάλασσα πληθαίνει.

Ο ποιητής απευθυνόμενος εκ νέου στον εαυτό του σε β΄ πρόσωπο αποδίδει μέσα από μια απρόσμενη αντίθεση τις δυσκολίες που παρουσιάζει η τέχνη του. Τη στιγμή που γύρω του η «θάλασσα» των προβλημάτων, και κατ’ επέκταση τα πιθανά, προς μετουσίωση σε ποιητικό λόγο, θέματα πληθαίνουν διαρκώς, το δικό του μελάνι -η έμπνευση κι η δυνατότητά του να δημιουργεί ποιητικό λόγο- λιγοστεύει.
Ο ποιητής ως ευαίσθητος αποδέκτης της κοινωνικής πραγματικότητας αντιλαμβάνεται τον συνεχή πολλαπλασιασμό των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι συγκαιρινοί του και γνωρίζει πόσο πιο δύσκολη γίνεται μέρα με τη μέρα η ζωή∙ γνωρίζει πόσο πιο περίπλοκες έχουν γίνει με τον καιρό οι ανθρώπινες σχέσεις και πόσο βαθύτερες είναι οι ανησυχίες των ανθρώπων γύρω του. Δυσκολεύεται, ωστόσο, ολοένα και πιο πολύ να μετουσιώσει σε ποιητικό λόγο αυτούς του προβληματισμούς, καθώς όσο περισσότερο επιχειρεί να πλησιάσει τις δυσκολίες της καθημερινότητας τόσο πιο απαιτητική γίνεται η προσπάθεια να διαφυλάξει την ποιητικότητα της έκφρασής του.
Ό,τι μπορεί, άλλωστε, να διερευνηθεί με επάρκεια στο πλαίσιο του πεζού λόγου, δεν είναι εξίσου εύκολο να δοθεί με ποιητικό λόγο, χωρίς ζημιωθεί η λυρική εκείνη πτυχή της ποίησης που τη διακρίνει από τα άλλα είδη του γραπτού λόγου.
Υπ’ αυτή την έννοια η αύξηση των ερεθισμάτων λόγω του πλήθους των κοινωνικών ζητημάτων και προβλημάτων, όχι μόνο δεν διευκολύνει το δύσκολο έργο του ποιητή, αλλά το καθιστά ακόμη δυσκολότερο, εφόσον η ποιητική έκφραση δεν μπορεί να λάβει την ελεύθερη και άμεση διατύπωση του πεζού λόγου. Η ποίηση θέτει συγκεκριμένους περιορισμούς και απαιτεί σημαντική προσπάθεια -όπως και έμπνευση- από τη μεριά του δημιουργού, γεγονός που την καθιστά μια δύσκολα επιτεύξιμη μορφή έκφρασης.

Δοκιμάστε να εντοπίσετε σε κάθε ποίημα μια παράδοξη εικόνα και να την ερμηνεύσετε.

...........

η συνέχεια εδώ
via


Πέμπτη 17 Αυγούστου 2023

Πάτμος: Αρχοντική, επιβλητική, γαλήνια

Έμπνευση και αποκάλυψη. Αυτή είναι η Πάτμος, φημισμένη σε όλο τον κόσμο για την αριστουργηματική αρχιτεκτονική της Χώρας της, τη μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και το Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Ένα νησί εκλεπτυσμένο, κοσμοπολίτικο, αλλά ήπιων τόνων, που όλο και περισσότερο προτείνεται από τα ξένα ΜΜΕ ως ένας από τους καλύτερους προορισμούς στο Αιγαίο.


Το «νησί της Αποκάλυψης», η «Ιερουσαλήμ του Αιγαίου»: Ένα σημείο αναφοράς για τον χριστιανικό κόσμο. Ενας τόπος ψυχικής ανάτασης, γαλήνης, περισυλλογής. Ενας προορισμός κοσμοπολίτικος, εκλεπτυσμένος, εστέτ. Οι ομορφιές της δεν είναι κραυγελέες, οι παραλίες της δεν είναι εξωτικές. Η Χώρα της, όμως, λάμπει. Καταυγάζει το φως της απίθανης ομορφιάς και της σπουδαίας αρχιτεκτονικής της κληρονομιάς σε όλο το Αιγαίο.

Η φήμη της Πάτμου είναι διεθνής -και όχι μόνο ως θρησκευτικού και προσκυνηματικού προορισμού. Η Χώρα, μαζί με τη μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και το Σπήλαιο της Αποκάλυψης είναι ενταγμένη από το 1999 στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Μέσα από τα αφιερώματά τους, η Figaro και το Reader’s Digest προτείνουν την Πάτμο ως ένα από τα ωραιότερα νησιά της Ελλάδας. Η Ψιλή Αμμος θεωρείται από το Travel & Leasure ως μια από τις καλύτερες «μυστικές παραλίες» της Ευρώπης. Και ο Γροίκος είναι ενταγμένος από τον Διεθνή Οργανισμό «The most beautiful bays in the world», στο πράγραμμα των ωραιότερων κόλπων του κόσμου.

Σπουδαίοι άνθρωποι πέρασαν από αυτό το νησί, το βορειότερο των Δωδεκανήσων. Ο Οσιος Χριστόδουλος με τους μοναχούς του, σπουδαίοι ηγούμενοι, προσκυνητές από όλο τον κόσμο, μετανάστες, καπεταναίοι και αστοί. Ανθρωποι του πνεύματος, καλλιτέχνες, επώνυμοι. «Ο,τι έχεις μέσα σου, η Πάτμος θα σου το βγάλει σε μεγέθυνση», λένε. Μια ισχυρή, θαυμαστή ενέργεια κυκλοφορεί, αναμιγνύεται με τη μυρωδιά των πεύκων, τα θερμά και ψυχρά ρεύματα που σε χαϊδεύουν στις διαδρομές σου σ’ όλο το νησί. Διαδρομές απ’ όπου αγναντεύεις διαρκώς το πέλαγος, διακρίνεις τα άσπρα σπίτια των οικισμών και τις παραλίες, τα «Καθίσματα» των παλιών μοναχών, τα ιστιοπλοϊκά και τα κρουαζιερόπλοια, τις βραχονησίδες. Κι όταν υψώνεις το βλέμμα, η μονή του Θεολόγου με το στιβαρό τείχος της μοιάζει σαν να ήταν εκεί από πάντα. Παντοδύναμη, με ιστορία αιώνων και περιουσία αμύθητη, καθόρισε την ιστορία αυτού του τόπου και συνεχίζει να είναι πανταχού παρούσα σε κάθε στιγμή της ζωής του.

Στη σιωπή των κατανυκτικών χώρων του μοναστηριού, όπως και στη Σπηλιά της Αποκάλυψης, άνθρωποι προσεύχονται και διαλογίζονται ψάχνοντας μέσα στους δαιδάλους της ψυχής τους απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα. Ετσι είναι κι έτσι θα παραμείνει η Πάτμος: ένα νησί όπου ο εσώτερος εαυτός θέλει να αποκαλυφθεί.
Τι να κάνετε

Οι κορυφαίες δραστηριότητες στην Πάτμο

Ένα ιδιαίτερο νησί που προσφέρει μοναδικές εμπειρίες στους λάτρεις του οίνου αλλά και σε αυτούς που αγαπούν την πεζοπορία

Οινογνωσία: τα παλιά χρόνια η αμπελουργική δραστηριότητα στην Πάτμο ήταν μεγάλη, ωστόσο με τον καιρό εγκαταλείφθηκε. Παραγόταν λευκό μοσχάτο κρασί (το λεγόμενο Αλεξανδρείας) και το φωκιανό, μια ερυθρή ποικιλία, ελαφρώς γλυκιά. Τα πατητήρια βρίσκονταν στις αγροικίες και τα κρασιά εξάγονταν κυρίως στην Αίγυπτο.


Tο 2011 ο Έλληνας βουλευτής του Ελβετικού Κοινοβουλίου Ιωσήφ Ζησιάδης με το σχέδιο «Πάτοινος» έβαλε ως στόχο την επαναφορά της αμπελοκαλλιέργειας στο νησί και της διατήρησης αυτόχθονων ποικιλιών. Στο αγροοικολογικό κτήμα Πάτοινος, Domain de l’Apocalypse, στην Πέτρα, υπάρχει αμπελώνας 20 στρεμμάτων με οινοποιείο, ένας ακόμη 10 στρεμμάτων, και το παλαιότερο πατητήρι του νησιού που χρονολογείται στον 19ο αιώνα και λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος.



Η αμπελοκαλλιέργεια είναι βιοδυναμική και έχει δημιουργηθεί τράπεζα νησιωτικών σπόρων. Παράγονται δύο κρασιά από Ασύρτικο και ένα ερυθρό από την ποικιλία Μαυροθήρικο. Επίσης, ελαιόλαδο από τις ελιές του κτήματος. Στο αγροοικολογικό κτήμα θα κάνετε οινογνωσία και θα επισκεφθείτε τις εγκαταστάσεις.

Μονοπάτια: το περπάτημα από τη Σκάλα προς τη Χώρα, ή αντίστροφα, είναι μία από τις ωραιότερες εμπειρίες που θα βιώσετε στην Πάτμο. Προτιμήστε το παλιό μονοπάτι που τον λένε Απορθιανό δρόμο. Αξίζει η σύντομη ανάβαση και προς το λόφο όπου βρίσκεται το Καστέλι: αφετηρία σας θα είναι το λιμάνι (Σκάλα) και η πανοραμική θέα από την κορυφή του λόφου θα σας αποζημιώσει με το παραπάνω.

Άλλες διαδρομές πολιτιστικού ενδιαφέροντος είναι από τη Χώρα προς τον Γροίκο και το Διακόφτι, από τη Χώρα προς τους Κήπους και τη Μονή Ευαγγελισμού και από τη Χώρα προς τον Προφήτη Ηλία. Για αναλυτικά στοιχεία δείτε εδώ.
Μια περιήγηση στην Πάτμο -Στάση στα πιο εμβληματικά σημεία του νησιού

Ένα νησί με πλούσια ιστορία και σημαντικά αξιοθέατα που αξίζει να αφιερώσετε χρόνο από τις διακοπές σας να τα ανακαλύψετε.

Η Χώρα της Πάτμου, η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και το Σπήλαιο της Αποκάλυψης είναι τα πιο φημισμένα αξιοθέατα του νησιού, διεθνώς. Θα βρείτε και πολλά άλλα, όπως το Καστέλι και η Πέτρα της Καλικατσούς, η Μονή Ευαγγελισμού, ο Γροίκος, τα ιερά «Καθίσματα» (παλιά ασκηταριά).

Η Χώρα της Πάτμου

Αντικρίζει το πέλαγος από ψηλά και είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές Χώρες στο Αιγαίο. Η ιστορία της καθορίστηκε από το φημισμένο καστρομοναστήρι του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου. Κομψή, κοσμοπολίτικη, σοφιστικέ, με μεγάλο μέρος των θαυμαστών αρχοντικών της αναστηλωμένο από εύπορους αλλοδαπούς και Έλληνες, προσελκύει τα βλέμματα των επισκεπτών που πλημμυρίζουν τα στενά της κάθε καλοκαίρι. Κάθε είδους μαγαζιά βρίσκονται εκεί, το ένα κοντά στο άλλο: καλόγουστα καταστήματα δώρων, γκαλερί, μπαράκια, καφέ και εστιατόρια.


Οι μύλοι στη βορειοδυτική άκρη της Χώρας είναι το ιδανικό σημείο για φωτογράφιση την ώρα που ο ήλιος πάει να δύσει. Ο οικισμός -ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που έχει αδιάκοπη εξέλιξη από τον 12ο αιώνα-, μαζί με τη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και το Σπήλαιο της Αποκάλυψης, έχουν ενταχθεί από το 1999 στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Η Χώρα της Πάτμου, η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και το Σπήλαιο της Αποκάλυψης είναι τα πιο φημισμένα αξιοθέατα του νησιού, διεθνώς. Θα βρείτε και πολλά άλλα, όπως το Καστέλι και η Πέτρα της Καλικατσούς, η Μονή Ευαγγελισμού, ο Γροίκος, τα ιερά «Καθίσματα» (παλιά ασκηταριά).

Η Χώρα της Πάτμου

Αντικρίζει το πέλαγος από ψηλά και είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές Χώρες στο Αιγαίο. Η ιστορία της καθορίστηκε από το φημισμένο καστρομοναστήρι του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου. Κομψή, κοσμοπολίτικη, σοφιστικέ, με μεγάλο μέρος των θαυμαστών αρχοντικών της αναστηλωμένο από εύπορους αλλοδαπούς και Έλληνες, προσελκύει τα βλέμματα των επισκεπτών που πλημμυρίζουν τα στενά της κάθε καλοκαίρι. Κάθε είδους μαγαζιά βρίσκονται εκεί, το ένα κοντά στο άλλο: καλόγουστα καταστήματα δώρων, γκαλερί, μπαράκια, καφέ και εστιατόρια.


Οι μύλοι στη βορειοδυτική άκρη της Χώρας είναι το ιδανικό σημείο για φωτογράφιση την ώρα που ο ήλιος πάει να δύσει. Ο οικισμός -ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που έχει αδιάκοπη εξέλιξη από τον 12ο αιώνα-, μαζί με τη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και το Σπήλαιο της Αποκάλυψης, έχουν ενταχθεί από το 1999 στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Ξεκινήστε από το Σταθμό, όπου παρκάρουν τα πούλμαν. Το κεντρικό καλντερίμι οδηγεί προς τη Μονή του Θεολόγου. Εκεί, θα δείτε μερικά θαυμάσια αρχοντικά, όπως του Βαρδίκου, της οικογένειας Βάλβη-Κουτσανέλλου, του Παλαιολόγου και στη συνέχεια του Φούντη, που οι ντόπιοι αποκαλούν «των Λεόντων», του Δώριζα και του Νικολαΐδη που έχει γίνει μουσείο. Η «Αστοιβή», καθώς και η «Στοά» είναι τμήματα ενός πολύ ονομαστού και μεγάλου αρχοντικού που έφτιαξε η οικογένεια Μαλανδράκη το 1673 και έχει πρόσοψη στην πλατεία της Αγίας Λεβιάς (ή Λεσβίας). Είναι επίκεντρο του οικισμού και εκεί έγραψαν τη δική τους ιστορία το παλιό καφενείο του Θανάση και η ταβέρνα του Βαγγέλη. Επίσης, θα δείτε το παλαιότερο αρχοντικό της Χώρας της Πάτμου, το Αρχοντικό Σημαντήρη.

Από το 1980 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 η πλατεία αυτή ήταν σημαντικό σημείο συνάντησης. Διάσημοι ξένοι καλλιτέχνες, εφοπλιστές, συγγραφείς είχαν ως στέκι την ταβέρνα του Βαγγέλη, που παραμένει εμβληματική, έχει ωστόσο εκσυγχρονίσει την κουζίνα της προσφέροντας μεσογειακά πιάτα με σύγχρονες επιρροές. Κοντά στην πλατεία υπάρχει το αρχοντικό του Σοφουλιού του 1522 και η Παναγία των Κοιμητηρίων με το παλιό δημοτικό σχολείο. Στην πλατεία Λόζα υψώνεται το Δημαρχείο που στεγάζεται σε νεοκλασικό κτίριο του 1884, καθώς και το αρχοντικό Καλλιγά. Στη Χώρα υπάρχουν και αρκετές εκκλησίες, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν η Μεγάλη Παναγιά, η περιτοιχισμένη Υπαπαντή του 1600 και η Παναγία Διασώζουσα του 1599.
Η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου

Ένα μοναδικό κέντρο λατρείας στην καρδιά του Αιγαίου με αδιάκοπη μοναστική ζωή που ξεπερνάει τα 900 χρόνια. Το μοναστήρι που ίδρυσε το 1088 ο μορφωμένος μοναχός Χριστόδουλος ο Λατρηνός, μετέπειτα όσιος της ορθοδοξίας, εντυπωσιάζει με την αρχιτεκτονική του. Στη διάρκεια των αιώνων διαδραμάτισε κυρίαρχο ρόλο στην ιστορία και εξέλιξη της Πάτμου. Θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά θρησκευτικά μνημεία στην Ελλάδα, εφάμιλλο των μονών του Αγίου Όρους. Επί Οσίου Χριστοδούλου, το νησί της Πάτμου δωρήθηκε από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α’ Κομνηνό με σκοπό την ίδρυση μονής προς τιμήν του Ευαγγελιστή και μαθητή του Χριστού που έζησε για δύο χρόνια στο Σπήλαιο της Αποκάλυψης.

Τα πρώτα κτίσματα της Μονής του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου κατασκευάστηκαν επί της εποχής του Οσίου Χριστοδούλου (1088-1093) και τον 12ο αιώνα προστέθηκαν πιθανότατα τα παρεκκλήσια της Παναγίας και του Οσίου. Τον 16ο αιώνα, όταν το νησί ευημερούσε λόγω της ναυτιλίας και του εμπορίου, προστέθηκαν νέα σημαντικά κτίσματα. Την τελευταία δεκαετία του 17ου αιώνα υλοποιήθηκε ένα μεγάλο οικοδομικό πρόγραμμα που έδωσε στη μονή τη σημερινή επιβλητική της μορφή. Δεκάδες δωρητές από την Πάτμο και τον ευρύτερο χώρο της ορθοδοξίας προσέφεραν σημαντικά κινητά αφιερώματα. Μεταξύ 1550 και 1700 έξοχα ξυλόγλυπτα Κρητών καλλιτεχνών στόλισαν το καθολικό και τα παρεκκλήσια, μαζί με πολύτιμες εικόνες.
Το Καθολικό






Είναι κτισμένο στο σημείο όπου θεωρείται πως υπήρχε ναός της Αρτέμιδος και αργότερα παλαιοχριστιανική βασιλική αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Το τέμπλο του 19ου αιώνα δημιουργήθηκε από Χιώτες μάστορες και οι εικόνες του είναι ρωσικής τεχνοτροπίας -η παράδοση, μάλιστα, λέει ότι ήταν δωρεά της Μεγάλης Αικατερίνης. Μία από τις σπουδαιότερες εικόνες απεικονίζει τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και χρονολογείται στα 1090. Ήταν δώρο του Αλέξιου του Α’ του Κομνηνού προς τον Όσιο Χριστόδουλο, το ολόσωμο σκήνωμα του οποίου βρίσκεται στο ομώνυμο παρεκκλήσι.

Αξίζει να θαυμάσετε και το μουσείο με εκθέματα μεγάλης καλλιτεχνικής και ιστορικής αξίας. Επισκέψιμη μόνο με ειδική άδεια είναι η πολύ σημαντική βιβλιοθήκη του μοναστηριού που φιλοξενεί χειρόγραφα, έγγραφα και βιβλία μεγάλης αξίας πολλά από τα οποία χρονολογούνται πριν από το 1073. (Τηλ. Γραμματείας 22470 20800)
Το Σπήλαιο της Αποκάλυψης

Επάνω στον κεντρικό δρόμο που συνδέει τη Σκάλα (λιμάνι) με τη Χώρα της Πάτμου, οι επισκέπτες σταματούν για να επισκεφθούν το περίφημο Σπήλαιο, όπου κατά την χριστιανική παράδοση ο Ιωάννης, εξόριστος από τους Ρωμαίους, υπαγόρευσε την Αποκάλυψη στον μαθητή του Πρόχωρο, μετά από οράματα που είχε, το 95 μ.Χ. Λόγω του ότι ο Θεός αποκαλύφθηκε στον Ιωάννη («…φωνή μεγάλη ως σάλπιγγος λεγούσης»), το σπήλαιο θεωρείται Θεοβάδιστο. Είναι ενσωματωμένο στη Μονή της Αποκάλυψης που περιλαμβάνει την εκκλησία της Αγίας Άννας, κτισμένη από τον Όσιο Χριστόδουλο, τον Άγιο Αρτέμιο και τον Άγιο Νικόλαο. Πάνω από το μοναστήρι της Αποκάλυψης θα δείτε την Πατμιάδα Σχολή. Ιδρύθηκε το 1713, συνέβαλλε στην πνευματική ανάπτυξη του νησιού και προσέλκυσε φωτισμένους δασκάλους.
Η Σκάλα

Το λιμάνι της Πάτμου είναι ένας χαρακτηριστικός νησιωτικός οικισμός με λιμάνι και σύγχρονη μαρίνα. Στον κόλπο του ξεχωρίζει το νησάκι Πετροκάραβο. Η Σκάλα είναι οικονομικό και εμπορικό κέντρο. Έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη Χώρα, που ζωντανεύει μόνο τα καλοκαίρια και είναι το πιο τουριστικό σημείο του νησιού. Τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί ιδιαίτερα στον τομέα των υποδομών, αποκτώντας περισσότερα ξενοδοχεία, βίλες, καταστήματα όλων των ειδών, εστιατόρια, καφέ. Τα μπαρ της Σκάλας είναι σημείο ραντεβού για βραδινή διασκέδαση ως τα ξημερώματα -κάτι που απαγορεύεται στη Χώρα λόγω γειτνίασης με τη μονή.

Η Σκάλα ιδρύθηκε το 1600 ως λιμάνι για την αποθήκευση αγαθών και την ασφαλή προσέγγιση των πλοίων της Μονής του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου. Στη διάρκεια της Κατοχής κτίστηκαν εκεί κτίρια επηρεασμένα από την ιταλική αρχιτεκτονική, όπως το Διοικητήριο (σήμερα κτίριο της Αστυνομίας). Οι περίπατοι στα σοκάκια και τους πεζόδρομους του λιμανιού είναι απολαυστικοί. Μεταξύ άλλων θα δείτε τη μικρή πλατεία με την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, τον κεντρικό εμπορικό δρόμο με τα καταστήματα, την περιοχή του φάρου και το Κονσολάτο.

Η οργανωμένη αμμώδης παραλία του Αγίου Θεολόγου απέχει λίγα μέτρα από το λιμάνι, ενώ ο Χοχλακάς, η μικρή, βοτσαλωτή παραλία στην πίσω πλευρά της Σκάλας χαρίζει ωραίο ηλιοβασίλεμα. Η Πάτμος είναι φημισμένος προορισμός κρουαζιέρας και τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια κυριαρχούν με τον όγκο τους δεμένα αρόδο στο λιμάνι.
Το Καστέλι

Ο φυσικά οχυρός λόφος στα βόρεια της Χώρας δεσπόζει πάνω από το λιμάνι, τον Μέρικα και τον Χόχλακα. Εκεί, βρισκόταν η ακρόπολη της Πάτμου που αποτελεί τον πιο σημαντικό αρχαιολογικό χώρο του νησιού. Όστρακα και λίθινα εργαλεία από οψιδιανό και πυριτόλιθο, που ανακαλύφθηκαν, υποδεικνύουν οικιστική εγκατάσταση από την εποχή του Χαλκού. Άλλα αντικείμενα των Γεωμετρικών, Κλασικών, Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών Χρόνων δείχνουν τη συνεχή χρήση του υψώματος σε όλη τη διάρκεια των ιστορικών χρόνων. Στο Καστέλι μπορείτε να ανέβετε από μονοπάτι με αφετηρία τη Σκάλα. Διατηρούνται εντυπωσιακά τμήματα της οχύρωσης που χρονολογούνται στο τέλος της Κλασικής Περιόδου (τέλος 4ου αι. π.Χ.) και ορθογώνιοι πύργοι. Η θέα από την κορυφή είναι καταπληκτική και φθάνει μέχρι τη Νάξο και την Ικαρία.

Η Μονή Ευαγγελισμού

Το μεγάλο γυναικείο μοναστήρι στην περιοχή των Κήπων έχει φρουριακή όψη. Στο σημείο αυτό υπήρχε το «Κάθισμα» της Ευαγγελίστριας, ένας ναός κι ένα κελί όπου έμεναν οι ασκητές. Το 1613 ασκήτεψε εδώ ο Κρητικός μοναχός και ηγούμενος της Μονής του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου, Νικηφόρος. Έκτισε το ερημητήριό του και ίδρυσε το ναό του Αγίου Λουκά. Στη νεότερη εποχή σημαντικός ήταν ο ρόλος του ηγούμενου της Μονής Θεολόγου, Αμφιλόχιου Μακρή, που ίδρυσε γυναικεία μονή αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Σήμερα, εκεί μονάζουν καλόγριες που ασχολούνται με την αγιογραφία, τη μελισσοκομία και την κεντητική. Αυτές, μάλιστα, επανάφεραν σε χρήση την περίφημη παραδοσιακή βελονιά της «σπίθας» και τη βυζαντινή. Η συλλογή εικόνων του μοναστηριού χρονολογείται από τον 15ο έως τον 17ο αιώνα. (Τηλ: 22470 31276)
Ο Γροίκος

Ο μικρός οικισμός οφείλει την αρχική του ανάπτυξη κυρίως στον ΕΟΤ που αγόρασε εκεί εκτάσεις γης. Σε αυτές κτίστηκε ένα Ξενία που λειτούργησε το 1970 δίνοντας ζωή στην περιοχή. Σήμερα, ο Γροίκος διαθέτει τουριστικές υποδομές, ξενοδοχεία (μεταξύ των οποίων το μοναδικό πεντάστερο στο νησί), ταβέρνες κι ένα μικρό λιμάνι όπου δένουν καΐκια και ιστιοπλοϊκά. Ο δρόμος καταλήγει σε μια χερσόνησο που τη λένε «του Νισύριου» κι έχει μικρή παραλία από την πίσω πλευρά. Δίπλα στο Γροίκο υπάρχει ο οικισμός της Πέτρας, κτισμένος στον ωραίο κόλπο που καταλήγει στην Πέτρα της Καλικατσούς. Και εκεί υπάρχουν ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και ταβέρνες στην αμμώδη παραλία.
Η Πέτρα της Καλικατσούς

Ο βράχος της Καλικατσούς είναι ο δεύτερος πιο σημαντικός αρχαιολογικός χώρος της Πάτμου μετά το Καστέλι, σε ένα σημείο μοναδικής ομορφιάς. Ανεβαίνοντας εκεί θα απολαύσετε τη θέα προς τη θάλασσα και τις εντυπωσιακές φαιόχρωμες αλυκές. Υπάρχουν λαξευτά σκαλιά, μια σπηλιά, πηγάδια για τις ιερές τελετουργίες, τεχνητά σπήλαια για να τοποθετούνται τα αναθήματα. Στην περιοχή έχει εντοπιστεί επιφανειακή κεραμική της Ύστερης Χαλκοκρατίας (1100 π.Χ.) και λίθινα εργαλεία. Η βραχώδης απόληξη διαμορφώθηκε κατά τους ιστορικούς χρόνους σε υπαίθριο ιερό (από το 1600 π.Χ. έως τον 4ο αιώνα μ.Χ.). Διάφοροι ερευνητές θεωρούν ότι ήταν αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Μεταξύ 7ου -14ου αιώνα οι λαξευτοί χώροι χρησιμοποιήθηκαν ως ασκηταριά. Ο μύθος για την Καλικατσού λέει πως μια κοπέλα ήθελε να πάει για μπάνιο και η μάνα της το απαγόρευε, αφού είχε κοινωνήσει. Όταν εκείνη επέμενε της είπε «πήγαινε και πέτρα να γίνεις» -έτσι μόλις μπήκε στη θάλασσα πέτρωσε. Καλικατσού λένε σε πολλά νησιά τον θαλασσοκόρακα, ένα από τα προστατευόμενα θαλασσοπούλια της Ελλάδας.
Τα ιερά «Καθίσματα»

Στην Πάτμο τα ασκητήρια των μοναχών έχουν το ιδιότυπο όνομα «Καθίσματα». Αρχικά, ιδρύονταν σε σπήλαια και απαρτίζονταν από ένα κελί, ή μικρό ναό. Με τα χρόνια αποκτούσαν βοηθητικούς χώρους. Ξεχωρίζουν τα «Καθίσματα» της Παναγίας Κουμάνας, στο λόφο που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του λιμανιού, της Παναγίας του Γαβρά, της Παναγίας του Κύκκου στους Κήπους, της Μεταμόρφωσης Καλαμωτής, της Παναγίας του Μανταλάκη, των Αγίων Αναργύρων κ.ά. Τα περισσότερα από αυτά ήταν σε εξάρτηση από τη Μονή του Θεολόγου.

via







Πέθανε ο Χρήστος Γιανναράς: Έσβησε η τελευταία φλόγα της ελληνικής φιλοσοφίας

Ο Χρήστος Γιανναράς έφυγε απ' τη ζωή, αφήνοντας μια πιο φτωχή Ελλάδα. Ο Χρήστος Γιανναράς , εξέχων σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος και συγγ...