Το τέλος του καλοκαιριού φτάνει. Kαι νιώθω σαν παιδί που ετοιμάζεται να δει το αερόστατο να πετά και να φεύγει. Με ένα παιδί, όμως, ο κόσμος αλλάζει. Ας κάνουμε με την οικογένειά μας ένα πάρτι στην παραλία για να το αποχαιρετήσουμε με τραγούδια και χορό όπως του αξίζει.
Αυτή την χρονιά, νιώθω περίεργα. Η κόρη μου μέχρι χθες ήταν μωράκι, τώρα θα πάει σχολείο.Άραγε να της έχω μαθεί όσα χρειάζεται για να τα καταφέρει; Έχω αγωνία όπως κάθε μαμά κι ας είμαι δασκάλα.
30 χρόνια πριν ήμουν στην θέση της κόρης μου...πολλά ακούγονται...30 χρόνια πριν και μεταξύ μας, δεν έχω ιδέα πώς πέρασαν έτσι γρήγορα! Όταν, λοιπόν, ήμουν εγώ παιδί και πήγα στο νήπιο το είχα σκάσει!
Δεν άντεχα να μας δίνουν να φάμε εκείνο το απαίσιο αυγό που σε τίποτα δεν θύμιζε αυτό της μαμάς μου και να μας πετάνε κολόνια στο πρόσωπο! Δεν άντεχα να μην μπορώ να διαλέξω το παραμύθι που ήθελα και να μπορώ το "διαβάσω". Δεν άντεχα να μου κάνουν ερωτήσεις για τα παραμύθια που μας διάβαζαν και να μην κάνω τις δικές μου. Άρχισε το μυαλό μου να τρέχει να κρυφτεί.
Κρύφτηκα πίσω από κάτι θάμνους, οι δασκάλες μου έχασαν το μέτρημα και λεπτή καθώς ήμουν ,τρύπωσα και βγήκα έξω από το σχολείο.
Κι άρχισα να τρέχω στο πεζοδρόμιο. Μόλις είδα ένα παρκαρισμένο ταξί, σταμάτησα και είπα στον κύριο να με πάει σπίτι μου. Αυτό ήταν! Με βούτηξε και με πήγε στο νήπιο. Δεν θέλω να θυμάμαι το ξύλο που είχα φάει από τους δασκάλους μου.Είχα κρυφτεί κάτω από ένα θρανίο για να γλιτώσω.Αλήθεια, τάρα που το σκέφτομαι, έχω κρυφτεί πολλές φορές από αυτά που φοβάμαι.
Δεν ήθελα να πάω ποτέ ξανά σχολείο! Το μισούσα! Για μένα δεν ήταν ο καθρέφτης της χαράς γιατί, εκεί, δεν είχε ουρανό για όνειρα.
Δεν ξαναπήγα ποτέ εκεί.Αν και έχω νιώσει πολλές φορές στα σχολεία έτσι, 30 χρόνια μετά, είμαι δασκάλα, με διδακτορικό. Στην ουσία, είμαι απλά μια μαμά που θα κοιτάζει με αγωνία και χαρά το μωράκι της ν' ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει στο πρώτο χτύπημα του κουδουνιού....Κι η αγωνία μου θα είναι το ίδιο μεγάλη κι ας είμαι μέσα, από το προαύλειο...χθες ήταν απλά μωράκι. Στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν, το αγάπησα το σχολείο γιατί συνάντησα δασκάλους με έμπνευση κι αγάπη αληθινή για τα παιδιά. Τους ευχαριστώ πολύ!
Κάτι μου λέει, οτι όλα θα πάνε καλά. Το βλέπω στα μάτια της. Τα σχολεία μας δεν είναι όπως τα ονειρεύομαι...από τότε που ήμουν παιδάκι, τα ονειρεύομαι μεγάλα, με φως και λουλούδια...είναι σκοτεινά και γκρίζα και πολλές φορές...λείπει η φαντασία και τα όνειρα. Μάθαμε την συνήθεια να την λέμε ζωή και να περπατάμε μόνοι.
Και ξέρετε κάτι; Φοβάμαι. Κι ο φόβος ξέρω πώς είναι φυλακή.
Μα τα παιδιά μας είναι το φως κι η αλήθεια σ΄έναν κόσμο που δεν ξέρουμε που πάμε, πόσοι πιο λίγοι είμαστε από αυτό που τους πρέπει.
Καλή αρχή! Κάθε αρχή και δύσκολη αλλά ότι στην ζωή ξεκινάει λίγο δύσκολα έχει τέλος καλό...όλα καλά..σαν παραμύθι! Μόνο κρατήστε στην καρδιά σας τ' όνειρα είναι στα μικρά και απλά και φωνάζουν "έλα"! Τ΄ακούνε μόνο τα παιδιά καθαρά. Ας μάθουμε να τα ακούμε.
Το είχα σκάσει από το νήπιο. Εύχομαι τα παιδιά μας να μην θέλουν να το σκάσουν αλλά να φτιάξουμε παρέα ένα σχολείο που ν' ανθίζουν τα όνειρα.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, παρακαλώ μοιραστείτε το. Θα το εκτιμούσα. :)
