Η κόρη μου ξεκίνησε, για πρώτη φορά, φέτος, το μπαλέτο. Είναι τεσσάρων. Στην αρχή ερχόταν σπίτι κατενθουσιασμένη και έκανε όλες τις φιγούρες για να την χειροκροτήσουμε.
Η κυρία της, μας είπε να την αγοράσουμε ρούχα μπαλέτου και παπουτσάκια. Τα κράταγα στα χέρια μου όταν κοιμόταν και ονειρευόμουν να είναι μεγάλη και να τα φοράει και να χορεύει και να την θαυμάζω. Μια μέρα ήρθε σπίτι κλαίγοντας.
Μου είπε πώς δεν θέλει να ξαναπάει. Πριν να κάνω παιδί νόμιζα, πως θα ήμουν,πάντα καλή μαμά. Πώς θα μου μιλάει για όλα και θα είμαι πάντα δίπλα της χωρίς να χρειάζεται να μου εξηγήσει κάτι.
Στην αρχή, στεναχωρήθηκα που δεν ήθελε να ξαναπάει. Και η αλήθεια είναι πώς δεν το δέχτηκα, αμέσως. Νόμιζα ότι θα αλλάξει γνώμη.
Την πήγα εκεί, την μέρα της γιορτής, ενώ μου είχε πει πώς δεν ήθελε. Έβρεχε πολύ και θύμωσα που πηγαίναμε, εκεί, σαν θεατές. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολλές φορές πρέπει να είμαστε σαν γονείς πολύ πιο ευέλικτοι στις αποφάσεις στιγμής και να προλαμβάνουμε πράγματα και καταστάσεις, πράγμα που δεν είναι, πάντα εύκολο. Κι είναι εύκολο να βλέπεις τα λάθη των άλλων αλλά τα δικά του, ο καθένας, την ώρα που τα κάνει, δεν είναι εύκολο να τα δει...
Έκανα λάθος.Και βέβαια, δεν θα πάμε ξανά, εκτός εάν μου το ζητήσει. Οι δραστηριότητες είναι κάτι που πρέπει να ευχαριστούν και να δίνουν χαρά σε ένα παιδί. "Μανούλα, θα κρατήσουμε τα παπουτσάκια, αφού δεν θα πηγαίνω"; Πόσο, δύσκολο, είναι να είσαι καλή μαμά.
"Μα και βέβαια, κορούλα μου, όταν όλα τα φώτα σβήνουν κι έρχεται το φθινόπωρο, εσύ, αστέρι μου φωτεινό, θα λάμπεις πιο πολύ απ' όλα ".Θα είσαι, πάντα, το φως μου...
Το μαγικό σε όλο αυτό το ταξίδι είναι πώς το παιδί σου σε βοηθάει να βλέπεις τα πράγματα που έχουν αξία...
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, παρακαλώ μοιραστείτε το. Θα το εκτιμούσα. :)