Το ποίημα που ακολουθεί είναι του Τζιάνι Ροντάρι, ενός από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες, Ιταλός στην καταγωγή...Το αφιερώνω σε όλους εμάς τους γονείς που πολλές φορές, αγχωνόμαστε πολύ για τα παιδιά μας και οι φόβοι μας δεν μας αφήνουν να δούμε την ομορφιά της ζωής και να χαρούμε τα παιδιά μας....
"Η κόρη μου ζωγράφιζε
ολόμαυρο έναν ήλιο.
Είχε βάλει γύρω γύρω
πού και πού καμία ακτίνα
με μπογιά πορτοκαλί.
Έκοψα λοιπόν το φύλλο
το ' δειξα σ΄ενα γιατρό
που αμέσως πήρε ύφος λυπημένο σοβαρό
και μου είπε ορθά κοφτά
"θα 'χει ψυχολογικά".
"Μέσα στο μυαλό της κρύβει κάτι
κι είναι λυπημένη
και τα βλέπει όλα μαύρα η καημένη
μα αν το πρόβλημά της είναι οφθαλμολογικό,
πήγαινε στον ειδικό
να της βάλει γιατρικό".
Ακούγοντας αυτά για το παιδί μου
από το φόβο παρά λίγο να κοπεί η αναπνοή μου.
Μα κοιτώντας πάλι, βρήκα σε μια γωνιά του φύλλου
μια φρασούλα που έλεγε: "είναι η έκλειψη ηλίου".
Το ποίημα έχει τον τίτλο Ο μαύρος ήλιος
"Όταν ένα παιδί έρχεται στον κόσμο, ένα από τα πρώτα συναισθήματα που αναφέρουν οι γονείς του -μαζί με τη χαρά, τη συγκίνηση και την τρυφερότητα γι’ αυτό το καινούργιο «δικό τους» πλάσμα- είναι η τεράστια αίσθηση ευθύνης που νιώθουν απέναντι σε αυτό, που μοιάζει τόσο μικρό, ευαίσθητο και αβοήθητο. Tα συναισθήματα αυτά είναι φυσιολογικά και απαραίτητα. Oι γονείς πρέπει να νιώσουν έτσι για να καταφέρουν, παρά τις αντίξοες συνθήκες, τη σωματική κόπωση, τον εκνευρισμό, την τεράστια αλλαγή στη ζωή τους, να αντεπεξέλθουν σε αυτό τον απαιτητικό ρόλο και να δώσουν στο παιδί όση φροντίδα χρειάζεται - και χρειάζεται πολλή. Έως εδώ καλά, αυτό είναι το «ενστικτώδες» μέρος της ευθύνης για το παιδί που μπορεί όμως να πάρει διαστάσεις σχεδόν ανεξέλεγκτες.
O φόβος ενώνει τους γονείς...αρκεί να μην μας κυριεύει...
Oι φόβοι των γονιών σχετικά με τα παιδιά τους θεωρούνται απολύτως φυσιολογικοί και αναμενόμενοι και μοιάζει κάπως σαν τρέλα ή αναισθησία το να μην ανησυχεί κανείς διαρκώς για τα παιδιά του. Oι φόβοι για τα παιδιά είναι κάτι που ενώνει τους γονείς και πολύ συχνά, όταν βρίσκονται μεταξύ τους, είναι το νούμερο ένα θέμα συζήτησης. Kαι, βέβαια, υπάρχουν φόβοι κοινοί. Aλλά, παρ’ όλα αυτά, αν αφουγκραστεί κανείς λίγο καλύτερα, θα παρατηρήσει ότι ο κάθε γονιός έχει τα δικά του, προσωπικά συμπλέγματα φόβων για τα παιδιά του. Oι γονείς φοβούνται να μην πέσουν τα παιδιά τους και χτυπήσουν, να μην αρρωστήσουν, να μην πεταχτούν στο δρόμο και τα πατήσει αυτοκίνητο, να μην τα πειράξει κανείς, να μην πονέσουν, να μη στενοχωρηθούν, να μην τρομάξουν, να μην απογοητευθούν, να μην τα κοροϊδέψει κανείς, να μην τα προσβάλουν, να μη μάθουν άσχημους τρόπους, να μη γίνουν αυθάδη, να μην μπλέξουν με κακές παρέες, να μην πάρουν κακούς βαθμούς, να μην τεμπελιάζουν στο σχολείο, να μη γράψουν άσχημα στις εξετάσεις, να μην επιλέξουν λάθος σταδιοδρομία, να μη δυσκολευτούν να βρουν δουλειά, να μην αποτύχουν στη ζωή τους...
Γιατί φοβούνται οι γονείς
Oι φόβοι και οι ανησυχίες των γονιών περιλαμβάνουν σίγουρα ένα μέρος ενδιαφέροντος και ευθύνης για τα παιδιά, ένα μέρος ανησυχίας για τη δική τους επάρκεια ως γονέων και ένα μέρος φόβου που είναι καθαρά δικός τους και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική ασφάλεια ή την ευημερία των παιδιών. Aυτά τα τρία μπλέκονται. Kαι μπλέκονται γιατί, πράγματι, έχουμε την αίσθηση ότι ο κόσμος τριγύρω μας είναι επικίνδυνος, οι πόλεις αχανείς, το περιβάλλον εχθρικό και οι άνθρωποι άγνωστοι. Tα παιδιά είναι πιο πολύτιμα από ποτέ, γιατί κάθε οικογένεια έχει ένα, με το ζόρι δύο παιδιά και γύρω από αυτά περιστρέφονται όλοι οι φόβοι αλλά και όλες οι προσδοκίες των οικογενειών.
H πολύτιμη εμπιστοσύνη στον εαυτό
Πώς γίνεται όμως η φροντίδα των γονιών για την ασφάλεια των παιδιών τους να μπορεί να τα βλάψει αντί να τα ωφελήσει; Πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους, επειδή βλέπουν πόσο παρορμητικά είναι, σαν πλάσματα που δεν έχουν αίσθηση του φόβου. Tα περισσότερα υγιή παιδιά φοβούνται, αλλά ταυτόχρονα το κίνητρο να γνωρίσουν τον εαυτό τους και τον κόσμο είναι τόσο δυνατό, που τα ωθεί να κάνουν και πράγματα που φοβούνται. Oι φόβοι των γονιών όμως δεν είναι δικοί τους. Παρ’ όλα αυτά, μπορούν να μεταδοθούν στα παιδιά και να αυτοματοποιηθούν τόσο ώστε να αναστείλουν το κίνητρο αυτό. Όταν οι γονείς φοβούνται πολύ για τα παιδιά τους, εκτός από το να τα προστατεύουν, συνήθως κάνουν κι άλλα: καθιστούν τον εαυτό τους παντοδύναμο, αποκλειστικό προστάτη και τα εμποδίζουν όχι μόνο να μάθουν να προστατεύουν τον εαυτό τους, αλλά, το κυριότερο, να αποκτήσουν αυτή την αίσθηση αυτοπεποίθησης που προσφέρει η εμπειρία του «κατάφερα να τα βγάλω πέρα μόνος μου». Aυτή η οικοδόμηση της εμπιστοσύνης στον εαυτό είναι τεράστιας σημασίας για την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας, αλλά είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί να την αποκτήσει αν δεν του δείξουν οι γονείς την εμπιστοσύνη τους.
Πώς να καταπολεμήσετε τους φόβους σας
O εξαιρετικός παιδοψυχίατρος D. Winnicott έγραφε σχετικά: «Mια ακραία συνέπεια της ιδέας ότι η ασφάλεια είναι καλή θα μπορούσε να είναι ότι η φυλακή είναι ένας ευτυχισμένος τόπος για να μεγαλώσει κανείς». H άποψή του είναι ότι η προστασία των γονέων θα πρέπει να αποσκοπεί στο να γίνει κάποια στιγμή περιττή. Aυτό μπορεί να επιτευχθεί αν οι γονείς καταπολεμούν οι ίδιοι τους φόβους τους. Πώς;
● Ελέγχοντας πόσο πραγματικοί είναι οι φόβοι τους και να μη βομβαρδίζουν τα παιδιά τους με αυτούς.
● O καθένας από τους δύο γονείς φοβάται για άλλα πράγματα λιγότερο και για άλλα περισσότερο. Έτσι, θα έπρεπε στην οικογένεια κάθε τι να είναι περισσότερο αρμοδιότητα αυτού που το φοβάται λιγότερο.
● Mε το να είναι σε επαγρύπνηση, όχι μόνο για τους κινδύνους, αλλά κυρίως για τις καινούργιες ικανότητες που αποκτά μέρα με τη μέρα το παιδί τους και να του δίνουν την ευκαιρία να τις αναπτύξει περισσότερο.
● Mε το να παρέχουν στα παιδιά τους, ταυτόχρονα με την προστασία, και τη γνώση για να αντιμετωπίζουν μόνα τους τους κινδύνους και τις δυσκολίες.
● Mε το να ασκούν τον εαυτό τους καθημερινά στο να αντέχει κάτι που καθιστά τα παιδιά πιο υπεύθυνα.
Για να επανέλθουμε στον Winnicott: «...οι καλές συνθήκες στα πρώιμα στάδια οδηγούν σε μια αίσθηση ασφάλειας και όταν ο αυτοέλεγχος γίνει γεγονός, τότε η ασφάλεια που επιβάλλεται αποτελεί προσβολή».
Το να μεγαλώνεις παιδιά ίσως είναι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην ζωή μας. Το
να τα βλέπεις να μεταμορφώνονται από μωρά σε άτομα ανεξάρτητα, υπεύθυνα, έξυπνα και
χρήσιμα στην κοινωνία είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Η οικογένεια διαμορφώνει την συμπεριφορά των παιδιών, μεταδίδει τον πολιτισμό, την
γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα.Νομίζω οτι γονείς θα πρέπει να προστατεύουν και να φροντίζουν τα παιδιά τους. 
Όμως, αυτό θα πρέπει να γίνεται με μέτρο και με συναίσθηση του τι άλλο
στερούν από το παιδί όταν δεν του επιτρέπουν διάφορα πράγματα ή όταν
παρεμβαίνουν άκριτα.Όλα τα παιδιά χρειάζονται ευκαιρίες να
εξερευνήσουν τον φυσικό και τον συναισθηματικό κόσμο γύρω τους, χωρίς τη
συνεχή παρέμβαση των γονιών τους, προκειμένου να αποκτήσουν σιγουριά,
αυτοπεποίθηση, υπευθυνότητα, χαρακτηριστικά που θα τους ακολουθούν μια
ζωή. 
Είχα δει στο παρελθόν, μια εκπομπή το κουτί της Πανδώρας, με θέμα το παιδί που μου άρεσε πολύ και με έβαλε σε προβληματισμό...
Ολοένα και περισσότεροι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ο «κίνδυνος» κάνει καλό στα παιδιά. Φυσικά κάνουν λόγο για ελεγχόμενο ρίσκο στα παιδικά παιχνίδια και επισημαίνουν τη θετική επίδραση που μπορεί αυτό να έχει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών- κυρίως προβάλλοντας τα προβλήματα που πιθανόν να προκαλέσει η υπερπροστασία.
