Νομίζω, ότι εμείς οι ενήλικες βλέπουμε τα πράγματα πολύ πιο διαφορετικά από τα παιδιά μας. Κι ίσως, μερικές φορές όταν δεν βγάζουμε άκρη, αυτό, είναι το πρόβλημα! Τι θέλω να πω; Εμείς, βλέπουμε, απλώς, ένα κρεβάτι!
Τα παιδί μας όμως, βλέπει μπροστά του, το μεγαλύτερο τραμπολίνο του κόσμου! Ας συνεχίσουμε να φωνάζουμε "κατέβα κάτω θα πέσεις"! Ποιος μας ακούει;
Εμείς, βλέπουμε...και δεν βλέπουμε ένα ποδήλατο!
Τα παιδιά, όμως, το βλέπουν...αλλά κάπως λίγο διαφορετικά!
Και ξέρω, θα συμφωνήσετε μαζί μου, γιατί όταν παίρνουν μπροστά, δεν τα φτάνεις με τίποτα, όμως!
Κι όσο, εμείς, βλέπουμε μία κούτα απλώς, για πέταμα, τις περισσότερες φορές...
Εκείνα, βλέπουν, ας πούμε διαφορετικά πράγματα.
Κι όταν, τα βλέπω, να κοιτάνε το ρολόι στην τάξη και να ρωτάνε μεταξύ τους σε πόση ώρα χτυπάει το κουδούνι;
Να είστε, σίγουροι, το σχολείο φαίνεται, εκείνη την ώρα, αλλιώς. Θυμίζει, φυλακή.
Και η μαμά, δεν είναι απλώς μαμά.
Είναι σούπερ- γούμαν!
Εσείς βλέπετε αυτό!
Τα παιδιά μας, αυτό!
Οπότε την επόμενη φορά που θα τους φωνάξουμε, μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε;